Ελευθερία να ζω το σήμερα, χτίζοντας το αύριο.

Ματθαίος 6:19-21, Α' Ιωάννου 2:15-17, και Κολοσσαείς 3:1-11. 
Ο Χριστός μας ελευθερώνει από το να ζούμε μέσα στην αυταπάτη για τις περιστάσεις γύρω μας. Μας ελευθερώνει για να βλέπουμε την αλήθεια, τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Μας ελευθερώνει να βλέπουμε την αλήθεια για τη ζωή μας χωρίς υπερβολές, ούτε αβάσιμης αισιοδοξίας, ούτε μιζέριας. Μας ελευθερώνει να βλέπουμε τα πράγματα αληθινά.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει για να Τον λατρεύουμε αληθινά, και ουσιαστικά. Από την καρδιά μας, χωρίς τύπους, χωρίς να μετράμε τη δική μας λατρεία με το τι κάνουν οι άλλοι. Χωρίς να φειδόμαστε το κόστος που αυτό συνεπάγεται. Γιατί η αληθινή λατρεία, έχει τη δική της λογική.

Μας ελευθερώνει ώστε να βλέπουμε πως ακόμη και τα παθήματά μας, οι δοκιμασίες, οι αρρώστιες, τα προβλήματα, οι κάθε είδους πειρασμοί, δεν είναι τυχαίοι. Είναι από το χέρι του Πατέρα Θεού, ο οποίος τα χρησιμοποιεί όλα για να χτίσει μέσα μας τον Χριστό, να ευλογήσει εμάς, και μέσα από εμάς, και άλλους ανθρώπους.

Και μας ελευθερώνει με την αγάπη Του, ώστε ασφαλείς μέσα σε αυτήν, να αγαπούμε και εμείς, και να υπηρετούμε στις πιο δύσκολες ώρες μας, ακόμη και όταν μας πληγώνουν.

Μας ελευθερώνει δίνοντας μας δύναμη Αγίου Πνεύματος, για να μπορούμε να υπακούμε. Μας ελευθερώνει από την ενοχή, από την αμαρτία, από το παρελθόν. Παίρνει το παρελθόν στο δικό Του τον τάφο, και μας ανασταίνει σε καινούργια ζωή. Μας ελευθερώνει από τον φόβο του θανάτου.

Όλη αυτή η ελευθερία που μας χαρίζει ο Χριστός ουσιαστικά αν τη ζούμε, ξέρετε τι θα συμβεί στη ζωή μας; Ή πιο σωστά, στο μέτρο που τη ζούμε, ξέρετε τι αποτέλεσμα έχει; Να απολαμβάνουμε το «σήμερα». Να ζούμε τη ζωή μας, με χαρά. Να ζούμε ζωή άφθονη, να ξεχειλίζει το ποτήρι μας. Να είμαστε ευχαριστημένοι τη Δευτέρα το πρωί, όχι μόνο την Παρασκευή το μεσημέρι. Να είμαστε ευχαριστημένοι με τον Θεό, ικανοποιημένοι στην ψυχή μας μέσα, γιατί Αυτός έχει έρθει, και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Και καθώς απολαμβάνουμε τη ζωή μας με τον Χριστό, να χτίζουμε το αύριο.

Στην επί του Όρους ομιλία ο Χριστός είπε πως μπορώ να χτίζω το αύριο στον ουρανό, ανάλογα με το πως ζω το σήμερα. "Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν· επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας", Ματθαίος 6:19-21. Μπορώ να μαζεύω θησαυρό στον ουρανό και να τον απολαμβάνω. Να ζω με χαρά, ελεύθερος.

Ο θησαυρός στον ουρανό, είναι οτιδήποτε κάνω για την βασιλεία του Θεού, και τη δική Του δόξα. Μαζεύω θησαυρό κάθε φορά που υπηρετώ, κάθε φορά που προσεύχομαι, κάθε φορά που δίνω, κάθε φορά που συγχωρώ, κάθε φορά που λατρεύω και μελετώ. Μαζεύω θησαυρό κάθε φορά που κάνω αυτό που θέλει ο Θεός, έτσι βάζω και εγώ μια πέτρα στη δική Του βασιλεία. Κάθε φορά που ξοδεύω χρόνο με κάποιον που έχει ανάγκη.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει, και μπορούμε να χτίζουμε το αύριο, απολαμβάνοντας το σήμερα.

Πολύ συχνά όμως, γινόμαστε πιο μίζεροι και από τους ανθρώπους χωρίς Χριστό. Είμαστε λιγότερο ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, από ότι ο κόσμος. Ακούμε, έχουμε μάθει ότι ο Χριστός ξεδιψάει, αλλά εμείς διψάμε για ζωή. Έχουμε ακούσει αλήθειες, αλλά δεν μας έχουν «βγει» στη ζωή μας. Πολύ συχνά μάλιστα, έχοντας δει και κακά παραδείγματα, απογοητευόμαστε ακόμη περισσότερο. Μέσα μας, συνεχίζει να υπάρχει η δίψα για ζωή. Και παραμένει άσβεστη. Τι να φταίει;

Γιατί εμείς να μην είμαστε σαν τον Ζακχαίο, που τίναξε όλη την επιχείρησή του στον αέρα, δίνοντας στους φτωχούς τα μισά (!) υπάρχοντα και αποζημιώνοντας τετραπλάσια όσους αδίκησε; Μάζεψε θησαυρό στον ουρανό, ζώντας ελεύθερος. Γιατί να μην είμαστε σαν την Μαρία, και να σπάμε και το δικό μας μπουκάλι για να Τον λατρεύσουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη; Και η Μαρία έχτισε το αύριο απολαμβάνοντας το σήμερα; Γιατί μόνο ο εκατόνταρχος να πει, «Κύριε και εγώ άνθρωπος με εξουσία είμαι. Λέω στον ένα πήγαινε και πάει, και στον άλλο έλα, και έρχεται. Δεν χρειάζεται να έρθεις σπίτι μου. Πες ένα λόγο και ο δούλος μου θα γίνει καλά». Και ο Ιησούς θαύμασε. Γιατί μόνο αυτός, και όχι και εμείς;

Όλοι αυτοί διψούσαν. Και ξεδίψασαν όταν έχασαν τη ζωή τους για να τη βρουν. Όταν είδαν το φως, και κατάλαβαν ότι η ζωή που ζούσαν ήταν ένα ψέμα. Το μπουκάλι της Μαρίας που το φύλαγε για την προίκα της ίσως. Ο Ζακχαίος με τα λεφτά του γιατί έτσι ένοιωθε ασφαλής, ο εκατόνταρχος που ταπεινώθηκε και αναγνώρισε την εξουσία του Χριστού, και ας ήταν ο ισχυρός κατακτητής. Όλοι ξεδίψασαν, όταν πήγαν να πιουν νερό, όπως ο Χριστός το δίνει.

Ο Χριστός ελευθερώνει. Μας ελευθερώνει για να μας μάθει να ζούμε αληθινά. Με ένα τρόπο ζωής, που ο κόσμος θεωρεί παράξενο, παράδοξο το λιγότερο. Με ένα τρόπο ζωής που τον θεωρεί αφελή, ανόητο, που προκαλεί το μίσος, γιατί είναι φως, και οι άνθρωποι δεν αγαπούν το φως, γιατί τα έργα τους είναι πονηρά, Ιωάννης 3:19.

Ελευθερώνει γιατί μας ανασταίνει μαζί Του, από τον πνευματικό θάνατο που ζούμε όσο είμαστε μακριά από τον Χριστό. Το εδάφιο στην επιστολή προς Κολοσσαείς 3:1 μας λέει: "Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού". Θα μπορούσε άνετα κάποιος να ερμηνεύσει αυτό το «εάν» με τη λέξη «αφού». «Αφού λοιπόν συναναστηθήκατε μαζί με τον Χριστό».

Τι θα πει αυτό; Τι σημαίνει «συναναστηθήκατε»; Σημαίνει πως όταν δώσαμε την ζωή μας στον Χριστό, όταν ζητήσαμε συγχώρεση, αυτό που μας συνέβη ήταν μια «νεκρανάσταση». Ήταν κάτι σαν αυτό που συνέβη στον Λάζαρο, μόνο που σε μας είναι πνευματικό δεν είναι σωματικό, και είναι μόνιμο, όχι προσωρινό. Ο Χριστός μας φώναξε δια του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα μας αναγέννησε, ο Θεός μας συγχώρεσε καθώς ο Παράκλητος μας έφερε σε μετάνοια.

Πιο πριν, είχαμε ζωή φυσική, σωματική, αλλά πνευματικά είμασταν νεκροί. Γράφει στην Εφεσίους 2:1, "Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν". Και πιο κάτω, στο 4-6 "Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι· και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού".

Τώρα λοιπόν, ζούμε σε 2 πραγματικότητες. Την σημερινή και την μελλοντική. Την επίγεια και την ουράνια. Την μία πραγματικότητα τη βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια, την άλλη με τα πνευματικά. Ζούμε σαν άνθρωποι όπως όλοι, αλλά μέσα μας τρέχει η ζωή του Χριστού. Έχουμε δει το Φως.

Αν λοιπόν είμαστε αναστημένοι πνευματικά σε μια καινούργια ζωή και πεθάναμε στην παλιά τι σημαίνει αυτό πρακτικά; "Συνετάφημεν λοιπόν μετ' αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν", Ρωμαίους 6:4. Ζούμε μια νέα ζωή. Μπήκαμε στον τάφο μαζί με τον Χριστό, έτσι ώστε όπως ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς μέσα από τη δόξα του Πατέρα, έτσι και εμείς να περπατήσουμε σε μια καινούργια ζωή. 

Δεν ζούμε όπως πριν. Δεν μπορούμε να ζούμε όπως πριν, γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι ο μόνος που υπάρχει. Υπάρχει ένας ακόμη. Και εμείς τον έχουμε δει. Και αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούμε να την απαρνηθούμε στη ζωή μας. Δεν γίνεται να προσποιηθούμε ότι δεν την είδαμε ή πως δεν υπάρχει.

Και όχι μόνο αυτό. Ο κόσμος αυτός που τον βλέπουμε, δεν είναι μόνιμος. Διαβάζουμε πως «παρέρχεται», δηλαδή περνάει και φεύγει. "Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα", Α' Ιωάννου 2:17. Και αυτό είναι βασικό κίνητρο, για το ότι δεν αξίζει να αγαπάς τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Η επιθυμία της σάρκας, η επιθυμία των οφθαλμών, η αλαζονεία του βίου, δεν κρατάνε. Παρέρχονται. Έρχονται και φεύγουν. Είναι για λίγο. Όποιος όμως, πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια.

Το «μετά», ο «ουρανός» υπάρχει. Και εκεί θα βρεθώ. Και αυτό το μετά, δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν μπορώ να το αγνοήσω. Πρέπει να ζήσω το σήμερα, ξέροντας ότι θα συναντήσω το αύριο. Και μπορώ να απολαύσω το σήμερα, χτίζοντας το αύριο στον ουρανό.

Στην επί του Όρους ομιλία ο Χριστός, φέρνει τους δύο αυτούς κόσμους μαζί. "Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν· επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας", Ματθαίος 6:19-21. Υπάρχει ο ουρανός και μπορώ να έχω εκεί θησαυρό. Γιατί να μαζεύω θησαυρό εδώ, που πάντα είναι σε κίνδυνο, πάντα καταστρέφεται, και να μην μαζεύω εκεί που κανένας δεν τον πειράζει, και αυτό με βοηθάει να έχω την καρδιά μου στο σωστό μέρος;

Ζούμε λοιπόν το «σήμερα» και το «αύριο» μαζί, ταυτόχρονα. Γιατί το αύριο, ξεκίνησε να υπάρχει μέσα μας, όταν αναστηθήκαμε μαζί με τον Χριστό. Πώς μπορώ λοιπόν, να απολαμβάνω το σήμερα και να χτίζω το αύριο. Να ζω σαν χριστιανός χαρούμενος γιατί είμαι ελεύθερος; Γράφουν τα εδάφια στην Κολοσσαείς: "Αφού λοιπόν συναναστηθήκατε, (μαζί με τον Χριστό), τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης".

Τώρα που σωθήκαμε ο νους μας είναι αιχμάλωτος του ουρανού. Γιατί στον ουρανό είναι ο Χριστός, και κάθεται δοξασμένος στα δεξιά του Θεού. Κυριαρχεί το σύμπαν. Αυτός τα κατευθύνει όλα. Αυτός είναι ο ών, ο ήν και ο ερχόμενος. Αυτός είναι το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον. Από Αυτόν εξαρτώνται όλα. Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς Αυτόν. Σε Αυτόν έχει δοθεί όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη.

Εκεί, λοιπόν, που είναι ο Χριστός καθισμένος στα δεξιά του Θεού. Και η εικόνα του Θεού που κάθεται, είναι εικόνα κυριαρχίας, ελέγχου, ανάπαυσης. Ο Χριστός δεν είναι όρθιος περιμένοντας να δει τι θα γίνει. Δεν υπάρχει τίποτα που να γίνεται έξω από τον έλεγχό Του.

Εκεί λοιπόν, που είναι ο Χριστός, αυτά πρέπει να ζητάμε, και αυτά να φρονούμε. Με άλλα λόγια, αφού αναστήθηκα με τον Χριστό, η καρδιά μου, το μυαλό μου, το είναι μου, ζητάει, σκέφτεται, επιθυμεί αυτά που θέλει ο ουρανός, όχι αυτά που θέλει η γη.

Αυτό δεν σημαίνει πως τώρα που αναστήθηκα ζω σε μια νεφελώδη κατάσταση, προσποιούμενος ότι δεν έχω προβλήματα, παραμελώντας τις γήινες υποχρεώσεις μου, για μια αφηρημένη διανόηση της αιωνιότητας. Όχι.

Σημαίνει όμως, ότι δεν αφομοιώνομαι από την καθημερινότητα. Δεν την αφήνω να με κάνει δικό της, και να νομίσω πως αυτή είναι η ζωή. Να ζητώ τα άνω, να φρονώ τα άνω, σημαίνει η καρδιά μου να είναι αιχμάλωτη από τον Χριστό, και τη δική Του αλήθεια.

Ποια είναι η δική Του αλήθεια; Πως υπάρχει Θεός. Υπάρχει ουρανός. Υπάρχει μέλλον. Και το μέλλον εισέβαλε στο παρόν, και τώρα ζω με τον Θεό σήμερα για το αύριο. Απολαμβάνω μαζί Του το καθετί. Την λιακάδα, το νερό που πίνω, τα παιδιά μου, τους φίλους μου. Με συγχώρεσε, με ανέστησε, έχω κοινωνία με τον Θεό. Ζω για Κείνον και μόνο για Κείνον.

Ζητώ τώρα να μεγαλώνω στον Χριστό, ζητώ να γνωρίσουν και άλλοι αυτό που θα τους σώσει από την κόλαση. Ζητώ ο Θεός να είναι ευχαριστημένος μαζί μου, και οι άνθρωποι ας λένε ότι θέλουν. Ζητώ αυτά που ζητούσε Εκείνος.

Και τα ζητώ, και τα φρονώ, όταν προσεύχομαι, και όταν τα μελετώ από την Γραφή, και όταν τα επιλέγω. Όταν τελικά κάθομαι να προσευχηθώ, όταν πηγαίνω να υπηρετήσω, όταν συγχωρώ, όταν προσφέρω, όταν αγαπώ, όταν λέω την αλήθεια με αγάπη, όταν εφαρμόζω αυτά που ξέρω. Όταν ζητώ τον ίδιο τον Θεό, όταν τα ζητώ από τον Θεό και όταν τα εφαρμόζω. Είναι τόσο απλό.

Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί έχω πεθάνει λέει στο εδάφιο 3. Και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί με τη ζωή του Χριστού στον Θεό. Η λέξη κρυμμένη, σημαίνει πως είναι «ασφαλής», και δεν την παίρνει κανένας, και δεν ξεγίνομαι παιδί του Θεού, γιατί ο Θεός με φυλάει.

Σημαίνει επίσης πως είναι και «κρυμμένη» από τα μάτια του κόσμου, που χωρίς Θεό δεν καταλαβαίνει τι μου έχει συμβεί. Αυτή η νεκρανάσταση, δεν είναι κατανοητή από τον κόσμο. Οι αλήθειες που έχω δει εγώ, είναι κρυμμένες από τα μάτια του κόσμου. Ο κόσμος βλέπει τον Χριστό και δεν καταλαβαίνει, εγώ όμως έχω καταλάβει. Είναι κρυμμένο από τα μάτια τους, για παράδειγμα πως μπορώ να διαβάζω την Γραφή, και να μου αρέσει. Πως μπορώ να περπατάω το δεύτερο μίλι, να γυρνάω το μάγουλό μου. Έχω πεθάνει και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό στον Θεό.

Όμως έρχεται η ώρα, και ο Χριστός που είναι η ζωή μας, θα φανερωθεί σε όλους. Και τότε και εμείς θα φανερωθούμε με δόξα.

Σίγουρα τα εδάφια αυτά είναι μια εικόνα του μέλλοντος. Ζητάω αυτά που είναι στον ουρανό, γιατί στο μέλλον περιμένω κάτι να γίνει.

Μας καλεί να ζήσουμε τη βασιλεία Του εδώ στη ζωή μας. Να επιδιώξουμε τη βασιλεία Του. Στο μίσος να απαντήσουμε με αγάπη. Στη μοναξιά με παρηγοριά. Στο ρατσισμό με μια αγκαλιά. Στο κακό, με το καλό. Στην υπερηφάνεια με την ταπείνωση. Στην εκδίκηση με συγχώρεση.

Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες που υπάρχουν γύρω μας; Είναι το είδος της λατρείας; Είναι το power point; Είναι το στυλ; Είναι η μέθοδος του ευαγγελισμού; Είναι η αρχιτεκτονική μας; Και αυτά συνδράμουν σαφώς. Αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι, το πόσο ζούμε τη βασιλεία του Θεού κάθε μέρα. Το πόσο τους δείχνουμε το μέλλον που είναι ο Χριστός. Το μέλλον της βασιλείας του Θεού που είναι αγάπη. 
Ζούμε το μέλλον σήμερα; Ζούμε την αγάπη; Ζούμε την λατρεία;

Το αν εμείς είμαστε μπροστά ή πίσω από την εποχή μας, εξαρτάται από το πόσο απολαμβάνουμε το μέλλον, τώρα, σήμερα, εδώ χτίζοντας το αύριο. Αν εμείς δεν είμαστε ευχαριστημένοι από αυτό που ζούμε, δε υπάρχει περίπτωση ποτέ να δώσουμε σωστή μαρτυρία, ούτε να κερδηθεί καμιά ψυχή στον Χριστό, μέσα από εμάς τουλάχιστον.

Ο Χριστός, μας καλεί να ζητάμε τα πράγματα του ουρανού. Να φρονούμε, να σκεφτόμαστε, να θέλουμε τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η ζωή μας. Και αυτά που ευχαριστούν τον Χριστό. Και μόνον τότε, θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε το μέλλον σήμερα. Απόλαυσε το Χριστό σήμερα. Είσαι ελεύθερος με τη δύναμη του Χριστού να λατρεύσεις, και να είναι καταπληκτική αυτή η εμπειρία, να συγχωρέσεις, να προσφέρεις, να υπηρετήσεις, να χάσεις τη ζωή σου. Γιατί τότε ζεις πραγματικά. Και όταν το κάνεις αυτό, μαζεύεις θησαυρό στον ουρανό. Απολαμβάνεις το σήμερα, γιατί ζεις το αύριο της βασιλείας σήμερα. Απολαμβάνεις το σήμερα, χτίζοντας για το αύριο θησαυρό που δεν θα σου κλέψει κανείς.

Είσαι αναστημένος από τους νεκρούς. Για αυτό μπορείς με τη δύναμή Του, που ζει μέσα σου, να νεκρώσεις τα μέλη σου από την πορνεία, την ακαθαρσία, το πάθος, ακόμη και τις κακές επιθυμίες. Μπορείς να νεκρώνεις αυτά τα πάθη του μυαλού. Την πλεονεξία που είναι ειδωλολατρία. Ζούσαμε κάποτε έτσι. Για αυτά όμως, έρχεται η οργή του Θεού.

Εμάς όμως, όπως λέει στην Α' Θεσσαλονικείς: "δεν μας προόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας δια του Χριστού".

Επειδή Αυτός αναστήθηκε, όταν του ζητήσαμε συγχώρεση, αναστηθήκαμε και εμείς μαζί Του. Σήμερα απολαμβάνεις την ανάσταση; Πρόσεξε δεν είναι υποχρέωση. Είναι δικαίωμά σου, που το κέρδισε Εκείνος για σένα, να την απολαμβάνεις. Και την απολαμβάνεις με την υπακοή. Την απολαμβάνεις, όταν τη ζεις, όχι όταν την ξέρεις απλά.

Την απολαμβάνεις όταν την ζητάς. Όταν ζητάς τα άνω. Όταν φρονείς, όταν σκέφτεσαι τον ουρανό που σε περιμένει. Όταν έχεις θησαυρό στον ουρανό, και εκεί είναι η καρδιά σου. Την απολαμβάνεις όταν δεν ταυτίζεσαι με την αλαζονεία του βίου.
Και όταν το κάνεις αυτό, τότε φέρνεις το μέλλον στο παρόν. Τότε χτίζεις το μέλλον σήμερα. Τότε ζεις και το τώρα και το μετά.

Πάρε την απόφαση σήμερα. Άρχισε με τη δύναμη του Θεού να καθαρίζεις, να θάβεις την παλιά σου ζωή. Να ζητάς τα άνω. Να ζεις σαν αναστημένος από τους νεκρούς. Είναι δικαίωμά σου. Σου το δίνει ο αναστημένος Χριστός. Αμήν.

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Μπροστά στο χάσμα.

Α' Βασιλέων 16 : 29-33,17:1
Υπάρχουν στην ιστορία της ανθρωπότητας πρόσωπα που ξεχωρίζουν. Πρόσωπα που λειτούργησαν ως πρότυπα, γιατί τη δύσκολη στιγμή έπραξαν αυτό που έπρεπε. Και η στάση τους αποτελεί έμπνευση για όλους εμάς.

Στην ιστορία της σωτηρίας των ανθρώπων, όπως μας περιγράφεται στην Αγία Γραφή ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο προφήτης Ηλίας. Ένας άνθρωπος που ξεχώρισε από το πλήθος, που όπως θα δούμε ήρθε από το πουθενά, κι όμως άνθισε μέσα στη μαυρίλα, και που η Καινή Διαθήκη με αφοπλιστική απλότητα τον ονομάζει άνθρωπο «ομοιοπαθή» με μας. Σαν κι εμάς. Για να μας πει, πως με τη χάρη του Θεού κι εμείς μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Είχε δυσκολίες προσωπικές, προβλήματα δικά του, αδυναμίες, πειρασμούς σαν κι τους δικούς μας. Ένα τέτοιο άνθρωπο σαν κι εμάς, χρησιμοποίησε ο Θεός σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, σκοτεινή περίοδο στη ζωή του λαού Του.

Οι ιστορικές συνθήκες.
Ποιες ήταν οι ιστορικές συνθήκες εκείνης της περιόδου; Για περισσότερο από 100 χρόνια οι Ισραηλίτες είχαν ζήσει κάτω από τη βασιλεία του Σαούλ, του Δαβίδ και του Σολομώντα. Παρόλο που δεν ήταν άνθρωποι αναμάρτητοι, υπήρχε όμως στη δική τους περίοδο η αίσθηση της σταθερότητας και της ασφάλειας.

Τότε, στο τέλος της ζωής του Σολομώντα, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Η διαμάχη αυτή χώρισε το έθνος στα δύο, στο βόρειο βασίλειο, το οποίο συνεχίζει να αποκαλείται στις Γραφές Ισραήλ, και το νότιο βασίλειο που αναφέρεται ως Ιούδας. Αυτός ο χωρισμός διατηρήθηκε μέχρις ότου και τα δύο βασίλεια έπεσαν σε ξένους κατακτητές, και όλοι οι Ιουδαίοι σύρθηκαν στην αιχμαλωσία.

Από το ξεκίνημα του βόρειου βασιλείου μέχρι την αιχμαλωσία, σε μια περίοδο μεγαλύτερη των διακοσίων χρόνων, το βόρειο βασίλειο γνώρισε 19 μονάρχες που ήταν όλοι μακριά από το Θεό. Φαντάσου, 19 ηγέτες, διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλον, για τους οποίους διαβάζουμε πως έπραξαν αυτό που ήταν κακό στα μάτια του Θεού, και αυτό διατηρήθηκε ως την εισβολή και κατάκτηση των Ασσυρίων το 722 π.Χ.

Το νότιο βασίλειο από την άλλη πλευρά, διήρκεσε περίπου 300 χρόνια, και είχε 17 μονάρχες, από τους οποίους οι 8 ήταν κοντά στο Θεό, και οι υπόλοιποι 9 μακριά Του. Το νότιο βασίλειο κατακτήθηκε από τους Βαβυλώνιους το 586 π.Χ. και μετά ακολούθησε η 70χρονη αιχμαλωσία τους. Το νότιο βασίλειο αναζωογονήθηκε αργότερα από πρόσωπα όπως ο Νεεμίας, ο Έσδρας, ο Ζοροβάβελ, που γύρισαν από την εξορία, αυτοί ξανάχτισαν το ναό, και αποκατέστησαν τη λατρεία του ενός αληθινού Θεού.

Όταν διαβάζουμε λοιπόν, τα ιστορικά βιβλία, και ιδιαίτερα το Α' Βασιλέων, πρέπει να κρατούμε αυτή την εικόνα στο μυαλό μας για να μην μπερδευτούμε, επειδή η ιστορία του βορρά και του νότου ξετυλίγονται παράλληλα.

Σε αυτή την περίοδο ο Θεός έστειλε και στα δύο βασίλεια προφήτες για να καλέσουν τους βασιλιάδες και το λαό σε μετάνοια. Το να είναι κάποιος προφήτης δεν ήταν μια εύκολη κλήση. Οι βασιλιάδες αυτοί δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τους προφήτες, δεν ήθελαν να ακούσουν το μήνυμά τους, και αγνόησαν τις προειδοποιήσεις τους.

Ας δούμε για παράδειγμα τον Ιεροβοάμ, τον πρώτο βασιλιά του βόρειου βασιλείου. Είναι σημαντικός, όχι μόνο επειδή είναι ο πρώτος, αλλά επειδή αυτόβουλα φύτεψε τους σπόρους της ειδωλολατρείας μέσα στο λαό: Μετά από αυτό το γεγονός, ο Ιεροβοάμ δεν επέστρεψε από τον κακό του δρόμο, αλλά έπαιρνε πάλι από τους χειρότερους του λαού για να τους κάνει ιερείς των υψηλών τόπων. Όποιος ήθελε, τον καθιέρωνε και γινόταν ιερέας στους υψηλούς τόπους, Α’ Βασιλέων 13:33. Ο όρος «υψηλοί τόποι» αναφέρεται σε ειδωλολατρικά θυσιαστήρια, τα οποία χρησιμοποιούνταν για τη λατρεία ειδώλων.

Ευθύς εξ’ αρχής, λοιπόν, ο πρώτος βασιλιάς στο βορρά έβαλε ιερείς για τη λατρεία των ψεύτικων θεών. Χωρίς ντροπή προώθησε την ειδωλολατρεία. Επιπλέον βασίλεψε για 22 χρόνια με την απάτη και το φόνο. Το ξεκίνημα λοιπόν, ήταν τραγικό.

Μετά ήρθε ο γιος του ο Ναδάβ: "Και οι μέρες που βασίλεψε το Ιεροβοάμ ήταν είκοσι δύο χρόνια... Και βασίλεψε ο Ναδάβ ο γιος του Ιεροβοάμ στον Ισραήλ το δεύτερο έτος του Ασά βασιλιά του Ιούδα, και βασίλεψε στον Ισραήλ δύο χρόνια", Α’ Βασιλέων 14:20, 15:25.

Τι είδους βασιλιάς ήταν ο Ναδάβ; "Και έπραξε πονηρά ενώπιον του Κυρίου, και περπάτησε στην οδό του πατέρα του και στην αμαρτία του, με τις οποίες έκανε τον Ισραήλ να αμαρτήσει", Α’ Βασιλέων 15:26.

Αυτός όμως, παρέμεινε βασιλιάς για δύο χρόνια μόνο. Δολοφονήθηκε από το διάδοχό του: "Ο Βαασά, γιος του Αχιά από τη φυλή Ισσάχαρ, συνωμότησε εναντίον του Ναδάβ και τον σκότωσε στη Γιββεθών, τον καιρό που την πόλη την κατείχαν οι Φιλισταίοι και την πολιορκούσαν οι Ισραηλίτες υπό τις διαταγές του Ναδάβ. Το γεγονός αυτό συνέβη το τρίτο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα. Το Ναδάβ διαδέχτηκε στο θρόνο ο Βαασά", Α' Βασιλέων 15:27-28.

Ποια ήταν η δική του η πολιτεία; "Αυτός όταν έγινε βασιλιάς, εξόντωσε ολόκληρη την οικογένεια του Ιεροβοάμ. Δεν άφησε ζωντανό κανέναν από τους απογόνους του. Εξολόθρευσε τους πάντες, σύμφωνα με όσα είχε ο Κύριος προαναγγείλει με το δούλο του τον Αχιά, το Σηλωνίτη. Αυτό έγινε επειδή ο Ιεροβοάμ είχε εξοργίσει τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ με τις αμαρτίες του, στις οποίες είχε παρασύρει και τον Ισραήλ", Α’ Βασιλέων 15:29-30.

Όπως ήδη είπαμε, όλοι οι βασιλιάδες του βόρειου βασίλειου ήταν κακοί, με την έννοια ότι δεν ακολούθησαν το Θεό. Μέσα στους κακούς υπήρχαν και οι χειρότεροι από τους κακούς. Ο Βαασά δεν ήταν ο χειρότερος, αλλά δεν ήταν καλό παιδί σίγουρα. Ήταν ένας κακός άνθρωπος, ένας δολοφόνος που βασίλεψε για 22 χρόνια. Και μετά; "Ο Κύριος μίλησε εναντίον του Βαασά και της οικογένειάς του, με τον προφήτη Ιηού, γιο του Ανανί, επειδή αυτός είχε πράξει ό,τι δυσαρεστεί τον Κύριο και τον είχε εξοργίσει με τις πράξεις του, όπως και η οικογένεια του Ιεροβοάμ. Κι επίσης επειδή αυτός εξόντωσε την οικογένεια του Ιεροβοάμ. Το εικοστό έκτο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα, βασιλιάς του Ισραήλ στην Θερσά για δύο χρόνια έγινε ο Ηλά, γιος του Βαασά", Α' Βασιλέων 16:7-8.

Πάλι έχουμε ένα καινούργιο βασιλιά, τον Ηλά στο θρόνο του βόρειου βασίλειου. Και τι είδους βασιλιάς ήταν αυτός; Ξέρω γίνομαι μονότονος, αλλά κάντε υπομονή, επίτηδες έχει αυτή τη μονοτονία ο Λόγος του Θεού για να μας προετοιμάσει να καταλάβουμε σε τι περιβάλλον διακόνησε ο προφήτης Ηλίας: "Ο αξιωματούχος του ο Ζιμβρί, αρχηγός των μισών μονάδων των αμαξών, συνωμότησε εναντίον του. Κάποτε που ο βασιλιάς βρισκόταν στην Θερσά κι έπινε και μεθοκοπούσε στο σπίτι του Αρσά, προϊσταμένουν του βασιλικού ανακτόρου στη Θερσά, μπήκε μέσα ο Ζιμβρί, τον χτύπησε και τον σκότωσε κι έγινε αυτός βασιλιάς στη θέση του. Αυτό συνέβη το εικοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα. Μόλις ο Ζιμβρί έγινε βασιλιάς και σταθεροποιήθηκε στο θρόνο, εξόντωσε όλη την οικογένεια του Βαασά. Δεν άφησε ζωντανό κανέναν αρσενικό συγγενή ή φίλο του Βαασά. Εξόντωσε όλη την οικογένεια του Βαασά, σύμφωνα με όσα είχε προαναγγείλει ο Κύριος στο Βαασά με τον προφήτη Ιηού. Όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο Βαασά κι ο γιος του Ηλά, αμάρτησαν και παρέσυραν στις αμαρτίες τους και τον Ισραήλ. Έτσι εξόργισαν τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ με τους ψεύτικους θεούς τους", Α' Βασιλέων 16:9-13.

Δεν είναι αυτό μια δυναστεία; Ο ένας δολοφόνος δίνει τη θέση του στον επόμενο. Ο επόμενος να καταστρέφει την οικογένεια του προηγούμενου. Μια σειρά ασεβών ανθρώπων που αναρριχώνται στο θρόνο, και ασταμάτητα κάνουν ότι παροργίζει τον Κύριο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά κοιτάξτε τι έγινε τώρα:
"Μετά το θάνατο του Ζιμβρί, ο Ισραηλιτικός λαός διχάστηκε. Το μισό του λαού ήθελαν να κάνουν βασιλιά τον Θιβνί, γιο του Γινάθ και το άλλο μισό ήθελαν τον Αμρί. Ο λαός όμως που ακολουθούσε τον Αμρί υπερτερούσε εκείνων που ακολούθησαν τον Θιβνί. Ο Θιβνί πέθανε κι έγινε βασιλιάς ο Αμρί. Ο Αμρί έγινε βασιλιάς το τριακοστό πρώτο έτος της βασιλείας του Ασά στον Ιούδα και βασίλεψε 12 χρόνια. Τα έξι πρώτα χρόνια βασίλεψε στη Θερσά. Αγόρασε από το Σέμερ το βουνό της Σαμάρειας πληρώνοντας δύο ασημένια τάλαντα και πάνω του έχτισε μια πόλη που την ονόμασε Σαμάρεια, από το όνομα του Σέμερ, ιδιοκτήτη του βουνού. Ο Αμρί όμως, έπραξε ό,τι δυσαρεστούσε τον Κύριο. Έκανε περισσότερες αμαρτίες από όλους τους προκατόχους του, γιατί ακολούθησε το παράδειγμα του Ιεροβοάμ, γιου του Ναβάτ. Έπραξε όλες τις αμαρτίες στις οποίες ο Ιεροβοάμ είχε παρασύρει το λαό, εξοργίζοντας τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ με τους ψεύτικους θεούς τους... Όταν πέθανε τον έθαψαν στη Σαμάρεια, και στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του ο Αχαάβ", Α' Βασιλέων 16:21-26, 28.  

Παρόλη την αιματοχυσία, την ειδωλολατρεία και την κακία των προηγούμενων βασιλιάδων, ο συγγραφέας λέει πως ο Αμρί τους ξεπέρασε. Και στο τέλος ήρθε ο γιος του ο Αχαάβ.

Αίμα, φόνοι, κακία, ίντριγκες, ανηθικότητα, συνωμοσία, απάτη, μίσος, ειδωλολατρεία είχαν επικρατήσει για 60 σκοτεινά χρόνια στον Ισραήλ. Αυτή η βασιλεία του σκοταδιού ξεκινούσε από την καρδιά αυτού που κάθονταν στο θρόνο, και ξεχύνονταν σε κάθε άνθρωπο στη γη. Και στο τέλος, σαν να μην έφταναν αυτά, ο θρόνος πήγε στον Αχαάβ που παντρεύτηκε την Ιεζάβελ.

Στο σημείο αυτό, κάπως διακόπτεται η πορεία της διήγησης, σαν να παίρνει ο συγγραφέας ένα μεγεθυντικό φακό, και επικεντρώνεται στο γάμο του Αχαάβ με την Ιεζάβελ: "Και σαν να ήταν λίγο το ότι επανέλαβε τις αμαρτίες του Ιεροβοάμ, γιου του Ναβάτ, πήρε ακόμη για γυναίκα του την Ιεζάβελ, κόρη του Εθβαάλ, βασιλιά των Σιδωνίων, και πήγε και λάτρεψε το Βάαλ και τον προσκύνησε", Α' Βασιλέων 16:31.

Δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος τι θα ακολουθήσει. Αυτό το σχόλιο φτάνει για να αρχίσει να καταλαβαίνει κάποιος το ρόλο που θα παίξει στην ιστορία του Ισραήλ αυτή η γυναίκα. Στην προηγούμενες ιστορίες που διαβάζουμε, δεν μας αναφέρονται ποτέ τα ονόματα των γυναικών των βασιλιάδων. Εδώ όμως μας το λέει. Γιατί; Πιστεύω για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αυτή ήταν το ισχυρό στοιχείο, ο ισχυρός πόλος μέσα στο γάμο. Η Ιεζάβελ έκανε στην πραγματικότητα το κουμάντο. Αυτή ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο. Ο Αχαάβ ήταν η μαριονέτα. Η Ιεζάβελ έκανε ότι ήθελε τον άντρας της, επομένως έκανε ότι ήθελε και στο βασίλειο. Δεύτερο, αυτή η γυναίκα εισήγαγε τη λατρεία του Βάαλ. Ο πατέρας της ήταν από τη Σιδώνα. Ήταν ο βασιλιάς των Σιδωνίων. Η λατρεία του Βάαλ είχε το ξεκίνημά της στους Χαναναίους, και προϋπήρχε για πολλά χρόνια σε εκείνα τα μέρη. Η λατρεία του όμως, μέσα στο λαό Ισραήλ ξεκίνησε με το γάμο του Αχαάβ. Ήταν μέρος της προίκας της Ιεζάβελ. Όταν τη παντρεύτηκε ο Αχαάβ έφερε μαζί της και τη λατρεία της. Ήταν ο θεός της γονιμότητας και της βροχής, και πίστευαν πως είχε στον έλεγχό του τις εποχές, τους καρπούς, τη γη. Καθώς άρχισαν να τον λατρεύουν, το κακό που ήδη υπήρχε αυξήθηκε.

Η ξαφνική εμφάνιση του προφήτη.
Και ξαφνικά μέσα σε αυτή την κατάσταση εμφανίζεται ο προφήτης Ηλίας. Σαν ένας μετεωρίτης που λάμπει σε σκοτεινό ουρανό. Κανένας δεν θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα αυτό το ζευγάρι, τον Αχαάβ και την Ιεζάβελ, από τον Ηλία. Ένας παλιός γνωστός σχολιαστής ο F. B. Meyer, είναι αυτός που έχει γράψει το βιβλίο «προς τα Άγια των Αγίων» έλεγε πως η Ιεζάβελ ήταν η Lady Macbeth της Παλαιάς Διαθήκης. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά ανθρώπου δαιμονισμένου, και σύμφωνα με τα όσα είναι καταγεγραμμένα για αυτήν, ήταν άνθρωπος του σατανά.

Πνευματικά λοιπόν, η εποχή του Ηλία είναι η εποχή της απόγνωσης. Ο χάσμα ανάμεσα στο Θεό και το λαό Του ήταν το μεγαλύτερο. Σκεφτείτε για λίγο το πνευματικό, το δαιμονικό σκοτάδι όταν διαβάζουμε πως: " Έχτισε θυσιαστήριο στο Βάαλ, στο ναό του Βάαλ, που είχε χτίσει στη Σαμάρεια. Ο Αχαάβ κατασκεύασε επίσης ξύλινη λατρευτική στήλη, και έκανε περισσότερες αμαρτίες απ’ όλους τους προκατόχους του βασιλιάδες του Ισραήλ, εξοργίζοντας έτσι τον Κύριο το Θεό του", Α' Βασιλέων 16:32-33. 
Οι στήλες αυτές θεωρούνταν κατοικίες διαφόρων θεοτήτων ή σύμβολα της παρουσίας τους. Κυρίως είχαν σχέση με την Ασερά, αυτή ήταν η σύζυγος του Βάαλ. Η λατρεία αυτής της θεάς είχε συχνά οργιαστικό χαρακτήρα.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, χωρίς καμιά άλλη ανακοίνωση ή προετοιμασία, εμφανίζεται ο προφήτης Ηλίας: "Και είπε ο Ηλίας ο Θεσβίτης, που ήταν από τους κατοίκους της Γαλαάδ, προς τον Αχαάβ. Ζει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, στην παρουσία του οποίου στέκομαι, για τα επόμενα χρόνια δε θα πέσει στη γη δροσιά, ούτε βροχή, παρά μόνο με τον λόγο του στόματός μου", Α' Βασιλέων 17:1.

Η απάντηση του Θεού, η βοήθεια του Θεού, το έλεος του Θεού στο λαό του, είναι αυτός ο άνθρωπος. Τρία πράγματα προσέχει κανένας σε αυτή την εισαγωγή: το όνομά του, τον τόπο του, και το στυλ του.

Το όνομά του Ηλία σημαίνει «ο Κύριος είναι ο Θεός μου». Ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ είχαν τον έλεγχο του τόπου, και ο Βαάλ ήταν ο θεός που λάτρευαν. Όταν εμφανίστηκε όμως ο Ηλίας, το όνομά του και μόνο τους έλεγε: «Έχω ένα Θεό, το όνομα του είναι Γιαχβέ, Αυτόν υπηρετώ, στην παρουσία Του στέκομαι». Όπως είπαμε, το πνευματικό χάσμα ανάμεσα στο Θεό και το λαό Του ήταν το μέγιστο. Και ο Ηλίας στεκόταν σε αυτό το χάσμα.

Το δεύτερο στοιχείο αυτής της εισαγωγής, αφορά τον τόπο καταγωγής του ανθρώπου. Ονομάζεται ο Ηλίας ο Θεσβίτης, από τη Θισβέ. Μια πόλη ή χωριό για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Ούτε που ήταν. Μας λέει το κείμενο πως ήταν στην περιοχή της Γαλαάδ, δηλαδή βόρεια του Ιορδάνη, και από την ανατολική πλευρά. Ήταν μια περιοχή δύσκολη, ένα μέρος που οι άνθρωποι θα ήταν πολύ απλά ντυμένοι, ηλιοκαμένοι, αγρότες, γεροί άνθρωποι, αλλά σαφώς όχι μορφωμένοι, όχι διπλωμάτες. Δύσκολη γη, ίσως η εικόνα της περιοχής φαινόταν και στο παρουσιαστικό των ανθρώπων.

Θα έλεγε κάποιος πως στα μάτια του Αχαάβ και της Ιεζάβελ, ο Ηλίας ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά.

Και το στυλ του; Αμέσως, χωρίς πολλές περιστροφές, πηγαίνει κατευθείαν στο βασιλιά. Χωρίς δισταγμούς, χωρίς προφανή φόβο ή απροθυμία, στέκεται μπροστά στο βασιλιά Αχαάβ και του λέει ότι έχει να του πει.

Θυμηθείτε, το βόρειο βασίλειο έχει ζήσει 60 χρόνια στην απιστία, στους φόνους, ειδωλολατρεία, ασέβεια, κακία. Ο δε τωρινός ηγεμόνας και η γυναίκα του που κυριαρχεί είναι η κορύφωση αυτής της κατάστασης. Σε αυτή τη φάση εμφανίζεται ο προφήτης αυτός από το πουθενά. Δεν ακολουθεί πρωτόκολλο, δεν κάνει καμιά εισαγωγή, δεν προσφέρει κανενός είδους υποταγή στο βασιλιά. Χωρίς διπλωματικό τρόπο, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς τρόπους. "Ζει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, στην παρουσία του οποίου στέκομαι, για τα επόμενα χρόνια δε θα πέσει στη γη δροσιά, ούτε βροχή, παρά μόνο με τον λόγο του στόματός μου", Α' Βασιλέων 17:1.

Ο Ηλίας έχει μια συγκεκριμένη αποστολή, και ισχυρίζεται πως είναι υπηρέτης του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ, όταν όλα γύρω του φωνάζουν πως ο λαός λατρεύει τον Βάαλ. Και χωρίς να προετοιμάσει το ακροατήριό του, τους ανακοινώνει: "Ούτε δροσιά, ούτε βροχή, παρά μόνον αν εγώ το πω". Είναι σίγουρος για αυτό που τους λέει: "είτε λατρεύετε τον Βάαλ, είτε όχι, υπάρχει ο πραγματικός Κύριος του Ισραήλ και δεν θα υπάρχει δροσιά ή βροχή. Και χωρίς βροχή δεν θα έχετε θερισμό. Τα ζώα σας θα πεθάνουν, οι άνθρωποι θα υποφέρουν και ίσως και αυτοί πεθάνουν". Τον στέλνει ο Θεός μόνο του για να ξυπνήσει ένα αδιάφορο ίσως και εχθρικό απέναντί στο Θεό, λαό.

Και σήμερα, υπάρχουν ακόμη αυτοί που στέκονται μόνοι τους σε παρόμοια πνευματικά χάσματα. Είναι άνθρωποι που χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αμφιβολία ή ντροπή στέκονται στο περιβάλλον τους, και λένε ποιος είναι ο αληθινός Θεός και τι ζητάει. Θυμάστε τι είχε πει ο Θεός μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ; " Έψαξα ανάμεσά τους να βρω ένα άνθρωπο έτοιμο να επισκευάσει το τείχος ή να σταθεί στ’ ανοίγματα των οχυρών απέναντί μου και να υπερασπιστεί τη χώρα για να μην την καταστρέψω, μα δε βρήκα ούτε έναν", Ιεζεκιήλ 22:30.

Ο Θεός σήμερα, συνεχίζει να ψάχνει. Ψάχνει για ανθρώπους που να σταθούν στο χάσμα της οικογένειάς τους, της γειτονιάς τους, της δουλειάς τους και θα είναι διαφορετικοί. Οι χριστιανοί δεν μπορεί να ικανοποιούνται με τη μετριότητα. Ο Θεός μας δεν είναι μέτριος Θεός. Δεν πρέπει να χαθούμε κι εμείς στην ουδετερότητα. Δεν χρειάζεται να περάσουν χρόνια σε ένα περιβάλλον, για να βρούμε την ιδανική ευκαιρία να ψελλίσουμε ποιοι είμαστε. Η ζωή του Ηλία, που ήταν άνθρωπος «ομοιοπαθής» με εμάς, σαν κι εμάς, μας μαθαίνει τι περιμένει ο Θεός από εμάς και σήμερα.

Σε τρία πράγματα θα σταθούμε από αυτή την πρώτη επαφή μας με τον Ηλία και τη διακονία του.

Ο Θεός συνεχίζει να ψάχνει ανθρώπους, που θα λάμψουν μέσα στις σκοτεινές εποχές που ζούμε. Χρειαζόταν ένα άνθρωπο ο Θεός για να λάμψει στο σκοτάδι εκείνων των ημερών. Δεν τον βρήκε όμως, στην αυλή του παλατιού. Δεν τον βρήκε σε κάποιο θεολογικό σχολείο, ούτε με άλλους προφήτες. Τον βρήκε στη Θισβέ, στη μέση του πουθενά. Ήταν όμως ένας άνθρωπος που μπορούσε να σταθεί και να πει, ‘αυτό είναι λάθος’. Αυτό που συμβαίνει είναι λάθος. Η ζωή σας είναι λάθος. Ο Θεός είναι Θεός. Και πρέπει να είναι Κύριος στη ζωή μας.

Έχουμε ανάγκη στα σχολεία μας, στα γραφεία, στις βιοτεχνίες, στις επιχειρήσεις, χρειαζόμαστε άνδρες και γυναίκες που να είναι άνθρωποι Θεού. Υπάρχει ανάγκη για επαγγελματίες, αθλητές, δασκάλους, πολίτες που θα προωθήσουν τα πράγματα του Θεού, που θα σταθούν στο χάσμα για να πουν ποιος είναι ο Θεός, και τι θέλει από εμάς.

Η δική μας στάση ποια είναι; Μήπως έχουμε συμβιβάσει τις αρχές μας, για να μας κρατήσουν στη δουλειά; Για να πάρουμε ένα καλό βαθμό; Για να μας κρατήσουν στην παρέα; Αυτοί που νοιώθουν άνετα στην αυλή του Αχαάβ, δεν θα βρεθούν ποτέ στο χάσμα με τον Ηλία. Είναι πρόβλημα αν νοιώθουμε άνετα στον κόσμο αυτό, είμαστε σε πολύ επικίνδυνο δρόμο.

Δεύτερο, οι μέθοδοι του Θεού συχνά μας εκπλήσσουν. Πως αντιμετωπίζει ο Θεός το κακό. Ο Θεός δεν έφερε ένα στρατό για να καταστρέψει τον Αχαάβ και τη Ιεζάβελ. Ούτε έστειλε ένα διπλωμάτη, ή κάποιον μορφωμένο ή εύγλωττο άνθρωπο. Έκανε το πιο απίθανο πράγμα: έστειλε ένα Ηλία.

Οι μέθοδοι του Θεού δεν ακολουθούν πάντοτε τη δική μας ανθρώπινη λογική. Μπορεί να νομίζεις πως εσύ δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθείς από το Θεό, ενώ ήδη μπορεί να βρίσκεσαι μέσα σε διακονία με τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Μπορεί να πιστεύεις πως εσύ δεν μπορεί να είσαι σαν τον Ηλία, κι όμως ο Θεός να σε χρησιμοποιήσει στη ζωή 3 ή 4 ανθρώπων, για να κάνει κάτι θαυμαστό. Ο Θεός δεν εργάζεται με το δικό μας τρόπο.

Θυμάστε, πήγαν τα πλήθη να βρουν το Χριστό, κι όμως αυτός αποσυρόταν στην έρημο για να προσευχηθεί. Μέσα στο πλήθος που τον περιτριγυρίζει στην Ιεριχώ διαλέγει να πάει στο σπίτι ενός τελώνη, του Ζακχαίου. Οι μέθοδοι του Θεού είναι ανατρεπτικές. Θυμηθείτε την αντίδραση του Σαούλ όταν του είπε ο Δαβίδ πως θα πάει να πολεμήσει τον Γολιάθ: "εσύ είσαι παιδί και αυτός άνδρας πολεμιστής από τα νιάτα του", Α' Σαμουήλ 17:33. Ο Θεός είναι απρόβλεπτος, αλλά δεν κάνει λάθη. Είναι αδάμαστος από εμάς, αλλά είναι καλός. Εμπιστέψου Τον, και δες τη ζωή σου όλη μέσα από τα δικά Του μάτια, με τα μάτια της πίστης.

Τρίτο, ζούμε στην παρουσία του Θεού. Όταν στεκόμαστε στο πνευματικό χάσμα που ο Θεός μπορεί να μας έχει βάλει, στεκόμαστε ταυτόχρονα στην παρουσία του Θεού μας. Μπορείς να το πιστέψεις αυτό; Θέλεις να το ζήσεις αυτό; Είναι απίστευτη αυτή η δήλωση του Ηλία: "Ζη Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι"...  Αυτό πρέπει να είναι προσωπικός στόχος για τον καθένα μας.

Να ζούμε στην παρουσία του Θεού. Να εξασκούμαστε κάθε μέρα με την προσευχή, με την μελέτη, με την επαφή μας με άλλους πιστούς, να εξασκούμαστε στο να ζούμε ενώπιον του Θεού. Γιατί στη δική Του παρουσία, αλλάζουμε εμείς. Διαπιστώνουμε πόσο άγιος και δυνατός είναι ο Θεός. Βλέπουμε όλα τα πράγματα στη ζωή μας, από τη δική Του οπτική γωνία. Αυτή η παρουσία μας μεταμορφώνει. Μας αλλάζει. Μας αγιάζει. Μας δίνει κατεύθυνση. Μας καθαρίζει. "Ημείς δε πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξα του Κυρίου με ανακεκαλυμμένο πρόσωπο, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου", Β’ Κορινθίους 3:18.

Βλέπουμε τη δόξα του Θεού χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπο, όπως κάποτε έπρεπε ο Μωυσής να το βάζει μπροστά στο λαό Ισραήλ, για να μην τους καταστρέψει αυτή η δόξα. Εμείς όμως δε φοβόμαστε. Είμαστε εν Χριστώ, μπαίνουμε με παρρησία στα άγια των αγίων κάθε φορά που προσευχόμαστε. Κι εκεί βλέπουμε τη δόξα του Θεού. Και αυτή η δόξα μας αλλάζει.

Αν δεν σταθείς στην παρουσία του Θεού, δεν μπορείς να σταθείς ούτε στο περιβάλλον σου. Δεν μπορείς ούτε στο σπίτι σου, ούτε στην Εκκλησία. Γιατί ο εχθρός της ψυχής μας είναι πιο δυνατός από εμάς και μας παρασύρει. Αν στεκόμαστε με το Θεό, αν έχουμε εμπειρία και βίωμα Θεού, αυτό θα μας οδηγήσει στο θέλημα του Θεού για μας.

Ο Θεός μας προσκαλεί να σταθούμε στην παρουσία Του, για να μας στείλει να σταθούμε στο πνευματικό χάσμα που μας έχει βάλει, και να πούμε ποιος είναι. Θα σταθούμε; Η ευθύνη, το προνόμιο, και η ευλογία, είναι δικά μας. Είναι στο χέρι μας. Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος σαν κι εμάς. Κοίτα γύρω σου. Η ανάγκη είναι μεγάλη, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Και ο Θεός συνεχίζει να ψάχνει ανθρώπους να σταθούν στα χαλάσματα. Γίνε ένας τέτοιος άνθρωπος με τη χάρη του Θεού. Χάσε τη ζωή σου για τη βασιλεία Του, γιατί έτσι θα την σώσεις. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Ο χρυσός κανόνας.

"Μ’ αρέσει να έχω εχθρούς. Πολεμάω τους εχθρούς μου. Μου αρέσει να τους ξαπλώνω στο χώμα". Αυτά είναι τα λόγια του Donald Trump, που το όνομά Του έχει γίνει για πολλούς συνώνυμο του πλούτου, και της πλεονεξίας. Αυτή του η ιδέα, να ανταποδίδουμε τα ίσα σε όσους μας πολεμάνε, που τόσο εύκολη και αγαπητή είναι για την αμαρτωλή μας φύση, έρχεται βέβαια σε αντίθεση με το εδάφιο από την επί του Όρους ομιλία. Το εδάφιο είναι γνωστό επίσης με το όνομα, "ο Χρυσός Κανόνας".

Είναι το Ματθαίος 7:12 και λέει, "Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες", Ματθαίος 7:12. Ξεκινάει με την λέξη, «λοιπόν.» Αυτό το «λοιπόν» μας συνδέει με όλα τα προηγούμενα εδάφια, και με όλη την επί του Όρους ομιλία. Είναι ένα από τα πρακτικά συμπεράσματα όλη της ομιλίας. Αφού ακούσαμε όλα αυτά τα ωραία που λέει ο Χριστός, τι πρέπει να κάνουμε τώρα;

Για παράδειγμα, τα εδάφια 7 έως 11, "Αιτείτε και θέλει σας δοθεί, ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σας ανοιχθεί". Αφού ο Θεός όταν του ζητάμε, είναι πιστός και μας δίνει δώρα πνευματικά, αφού είναι καλός Πατέρας, αφού είμαστε παιδιά Του, θα πρέπει να φερόμαστε στους άλλους, όπως θα θέλαμε και αυτοί να φέρονται σε εμάς.

Στα εδάφια 1-5 του ίδιου κεφαλαίου που γράφει το «μη κρίνετε για να μη κριθείτε» αυτό που μας λέει το εδάφιο 12 είναι πως θα πρέπει να μην παίζω το Θεό στη ζωή των άλλων, γιατί και εγώ δεν θα θέλω να το κάνουν οι άλλοι για μένα. Είναι μια πρόταση που περικλείει όλη την ομιλία, το συμπέρασμα. Αν όλα αυτά που είπε, θέλω να τα εφαρμόσω στη ζωή μου, και δεν τα θυμάμαι, πως μπορώ να τα θυμάμαι με συντομία; Να κάνω στους άλλους, αυτά που θέλω και εκείνοι να κάνουν σ’ εμένα.

Ένας ακόμη λόγος που μας σιγουρεύει πως αυτό το εδάφιο αναφέρεται σε όλη την ομιλία, είναι η αναφορά στο νόμο και τους προφήτες. Είπε ο Χριστός, πως όταν κάνω στους άλλους, αυτό που θέλω να κάνουν σε μένα, τότε Αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες. Υπάρχει ακόμη μια τέτοια αναφορά στην αρχή της ομιλίας, "Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτες· δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω", Ματθαίος 5:17. Ο νόμος και οι προφήτες αντιπροσωπεύουν όλη την Παλαιά Διαθήκη. Είναι μια έκφραση για όλο το νόμο του Θεού, και για όλη την βουλή του Θεού. Μας δείχνει λοιπόν το εδάφιο τι να κάνουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις στη ζωή μας, όταν δεν υπάρχει αναγκαστικά κάποιο εδάφιο για κάθε περίπτωση.

Αυτού του είδους η περίληψη δεν ήταν κάτι καινούριο που είπε ο Χριστός. Γύρω στο 20 μ.Χ. κάποιος που δεν ήταν Ιουδαίος, προκάλεσε έναν από τους πιο γνωστούς ραββίνους σε όλη την ιστορία, τον ραββίνο Χιλλέλ, να κάνει μια περίληψη του νόμου, τόσο μικρή, που να μπορεί να την πει ενώ στέκεται στο ένα του πόδι. Αν το κάνεις αυτό του είπε, θα δεχτώ να γίνω προσήλυτος. Αυτό όμως που είπε ο ραββίνος ήταν το εξής: «Αυτό που μισείς μην το κάνεις σε κάποιον άλλον. Αυτός είναι όλος ο νόμος. Όλα τα άλλα είναι σχόλια.» (Ραββίνος Χιλλέλ). Μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν.

Την ίδια φράση την βρίσκουμε και σε άλλα κείμενα εβραϊκά, και σε αρκετές θρησκείες. Μια από αυτές είναι ο Κομφουκιανισμός. Ένας μαθητής του Κομφούκιου ο Τζε Κούνγκ, ρώτησε τον Κομφούκιο να του πει μια λέξη που να τον οδηγεί στη ζωή του. Και ο Κομφούκιος απάντησε: «Αμοιβαιότητα» (Κομφούκιος). Και αυτό στηρίζεται στο Μην κάνεις, ότι δεν θές να σου κάνουν. Βλέπετε πως όλοι αυτοί δίνουν έμφαση στο αρνητικό.

Ο Χριστός είναι ο μόνος που έδωσε έμφαση στη θετική πλευρά. Και αυτό είναι το πρώτο σημείο που θα σταθούμε. Και είναι πολύ βασικό. Το να αγαπώ με την αγάπη του Χριστού, δεν σημαίνει να μην κάνω ότι δεν μου αρέσει να κάνουν σε μένα, αλλά να φέρομαι όπως θέλω να μου φέρονται.
Δεν είναι αγάπη Χριστού να λέω, «δεν κλέβω γιατί δεν μου αρέσει να με κλέβουν.» «Δεν ρωτάω τους άλλους τι κάνουν, γιατί δεν θέλω να ανακατεύονται στη δική μου ζωή.» Δεν είναι αγάπη Χριστού να λέω «ζήσε και άσε να ζήσουν» live and let live. Αυτό είναι αδιαφορία, είναι εκλεπτυσμένη ανευθυνότητα για την ζωή του άλλου.

Θέλω να δούμε σύντομα δύο περικοπές μέσα στην Καινή Διαθήκη, που μας διδάσκουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Είναι στον Ματθαίο 25:31. "Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του. Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά". Αυτή είναι η σκηνή της τελικής κρίσης. Γράφει λοιπόν στο 41, "Τότε, θα πει και σ' εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του. Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε.Τότε, θα του απαντήσουν κι αυτοί, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε; Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα. Και θα αποχωρήσουν, αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση· ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή", Ματθαίος 25:41-46.

Προσέξτε λοιπόν, αν ο νόμος του Χριστού ήταν «μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν,» τα ερίφια, τα κατσίκια, θα ήταν αθώα. Ούτε σκότωσαν, ούτε έκλεψαν, ούτε πρόσβαλαν. Τίποτα από αυτά. Ήταν καλοί άνθρωποι. Κανέναν δεν πείραξαν. Σε αυτό το σκεπτικό όλοι μας υπακούμε. Δεν έχει δυσκολία. Να αδιαφορείς είναι εύκολο. Να είμαι ανεύθυνος για την ζωή του άλλου είναι εύκολο. Και ακούγεται λογικό να πει κανείς, «δεν ανακατεύομαι στου άλλου τα προβλήματα, γιατί δεν μου αρέσει να ανακατεύονται στα δικά μου.»

Όπως το διατύπωσε όμως ο Χριστός, ήταν ένοχοι. Γιατί είναι εξίσου αμαρτία να μην κάνω αυτό που ξέρω πως πρέπει να κάνω. Είναι αμαρτία παράλειψης. Και προσοχή εδώ. Το κομμάτι αυτό περιγράφει μια πτυχή του πως θα κριθούμε. Και το κριτήριο για το αν είμαστε δίκαιοι ή όχι, αυτό που δείχνει αν υπάρχει έργο Χριστού στην καρδιά μας, είναι πως αντιδρούμε στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο. Δεν μπορεί ο Χριστός να έχει έρθει μέσα μου, και να βλέπω ανάγκες που να μπορώ να καλύψω και να αδιαφορώ. Ακόμη και όταν δεν μου το ζητήσουν. Το σκεπτικό «δεν ρωτάω για να μην ενοχλήσω,» δεν είναι χριστιανικό.

Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμούσαν να ενοχληθούν από το ενδιαφέρον μας, παρά από την αδιαφορία μας. Ο Χριστός ήρθε και μας ζήτησε, όταν εμείς ήμασταν αδιάφοροι, και ούτε που του ζητούσαμε βοήθεια. Το ίδιο θέλει και εμείς να κάνουμε.
Υπάρχουν ψυχές ανάμεσά μας, που αν δεν ρωτήσουμε εμείς τι κάνουν, ποτέ δεν θα ανοίξουν το στόμα τους να μας πουν. Θα ήθελαν όμως κάποιος να πάει να τους ρωτήσει, έστω για τα μάτια.

Όπως ακριβώς είναι αμαρτία να κάνω πράγματα που δεν πρέπει, να σκοτώσω, να πω ψέματα, να υποκρίνομαι, εξίσου είναι αμαρτία να μην κάνω αυτά που πρέπει. Γράφει ο Ιάκωβος, "Σ' αυτόν, λοιπόν, που ξέρει να κάνει το καλό, και δεν το κάνει, σ' αυτόν είναι αμαρτία", Ιάκωβος 4:17. Η αγάπη οδηγεί σε πράξεις όχι σε αδράνεια. Με οδηγεί να καταλάβω πως έχω ευθύνη για τον διπλανό μου.

Όταν έχω πέσει σε αμαρτία, δεν θέλω κάποιος να με κρίνει. Αλλά να σταθεί πλάι μου με την αλήθεια, και με αγάπη να κάνει υπομονή μαζί μου. Το ίδιο θέλει ο Χριστός να φερθώ στον αδερφό μου, που τον βλέπω να κάνει κάποια αμαρτία. Ξεκινάμε από τον εαυτό μας. Βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του ανθρώπου. Αν η πνευματική  μου ζωή δεν πάει καλά, και ποτέ κανείς δεν με ρωτήσει, «Ει, με τον Θεό πως τα πας;», μόνος μου δεν θα μπορέσω να βγω από τον βάλτο εύκολα. Μπορεί να μην θέλω να ξέρουν οι άλλοι τι γίνεται στη ζωή μου, να με ενοχλεί που με ρωτάνε, όλοι στο βάθος όμως θέλουμε να μας νοιάζονται. Και όπως θα ήθελα εγώ να με νοιάζεται κάποιος, έτσι θέλει ο Χριστός να νοιάζομαι και εγώ για άλλους.

Όχι να είμαι περίεργος, και να νοιάζομαι! Άλλο η περιέργεια, άλλο το ενδιαφέρον. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά. Η περιέργεια αρκείται στις πληροφορίες. Ο περίεργος θέλει μόνο να γνωρίζει. Αυτός που ενδιαφέρεται πραγματικά, αφού μάθει, τρέχει, βοηθάει, προσεύχεται. Και κυρίως δε μιλάει παραπέρα.

Είμαστε σώμα Χριστού. Αν ένας πάσχει, όλοι πάσχουν, αν ένας χαίρεται, όλοι χαίρονται. Φοβόμαστε να βάλουμε τα χέρια μας και να αγγίξουμε τη ζωή του άλλου, γιατί αυτό έχει ευθύνη, αλλά, μόνο έτσι θα μεγαλώσουμε. Φοβόμαστε επίσης γιατί δε θέλουμε και εμείς να δίνουμε λογαριασμό σε άλλους για τη ζωή μας. Αυτό όμως, δεν είναι Εκκλησία.

Αν έχω κάποια έξη, κάποια κακιά συνήθεια, και δεν μπορώ μόνος μου να τα καταφέρω να την ξεπεράσω, θα ήθελα κάποιον άνθρωπο, ώριμο πνευματικά, που να με ενθαρρύνει, να με διδάξει, να μου πει την αλήθεια για τον εαυτό μου χωρίς συμβιβασμό, αλλά με αγάπη να με σπρώξει να υπακούσω. Όχι να με κατακρίνει, ή να με κουτσομπολέψει. Τέτοιος πρέπει να είμαι και εγώ στους άλλους. Όπως θα ήθελα να με βοηθήσει κάποιος ώστε να βρω γιατρειά, και συγχώρεση, πρέπει με έλεος, και σοφία να υπηρετήσω και εγώ τους άλλους.

"Αδελφοί και αν ένας άνθρωπος, απερίσκεπτα, πέσει σε κάποιο παράπτωμα, εσείς οι πνευματικοί διορθώνετε αυτού τού είδους τον άνθρωπο, με πνεύμα πραότητας· προσέχοντας στον εαυτό σου, μήπως κι εσύ πειραστείς. Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου, και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού", Γαλάτες 6:1-2. Αυτά τα εδάφια, έτσι βρίσκουν ίσως την πιο σημαντική εφαρμογή τους.

Δεν έρχεται γιατρειά πολλές φορές από την αμαρτία, γιατί δεν έχουμε κάποιον να την μοιραστούμε. Θα ήθελες να έχεις κάποιον που να μπορείς να τον εμπιστευθείς τόσο πολύ; Γίνε εσύ ένας άνθρωπος που να σε εμπιστεύονται.

Ή μπορεί να έχω πολλά νεύρα. Ή να είμαι γρήγορος να απαντήσω χωρίς να αφήνω ο άλλος να μιλήσει. Όπως θα ήθελα την ανεκτικότητα του άλλου, το ίδιο ανεκτικός πρέπει να είμαι και εγώ, όταν ο άλλος θυμώνει.
Ξέρεις πως τελευταία κάποιος δεν έρχεται στην εκκλησία; Όταν τον δεις στο δρόμο, ή αν έρθει μετά από καιρό, ποιά είναι η πρώτη σου κουβέντα; «Να δω τι δικαιολογία θα μου πεις που δεν έρχεσαι; για όλα έχεις χρόνο, για την εκκλησία δεν έχεις;» Ή θα του πεις: «Γειά σου, τι γίνεσαι, καιρό έχω να σε δω!» Αν εγώ είχα αδιαφορήσει για λίγο καιρό, τι θα με ξανάφερνε πίσω; Η αγάπη ή η κατάκριση;

Βλέπεις κάποιον άνθρωπο στην εκκλησία και είναι στεναχωρημένος, δεν χαμογελάει, βιάζεται στο τέλος να φύγει. Τι κάνεις; Τον κρίνεις και σκέφτεσαι μέσα σου: «Ήθελα να ξέρω τι έχει εναντίον μας και δεν μας χαιρετάει! Μύγα τον τσίμπησε; Τι του κάναμε;» Ή σκέφτεσαι; «Τι να τρέχει άραγε με την ζωή του; Μήπως έχει κάποιο πρόβλημα στο σπίτι; Με τα παιδιά, με τη δουλειά; Τι έγινε; Θα προσευχηθώ και θα τον πάρω το απόγευμα τηλέφωνο να δω τι κάνει;»

Αν πω, ‘έχω τα δικά μου, δεν προλαβαίνω’, αυτό μπορεί να ακούγεται αλήθεια, είναι όμως αλήθεια στην επιφάνεια. Γιατί τις πιο πολλές φορές ο πραγματικός λόγος είναι ότι δεν θέλω. Έχω τις δικές μου έγνοιες. Ο Χριστός άφησε τις έγνοιες όλου του σύμπαντος και ήρθε να πεθάνει. Άραγε εσύ και εγώ έχουμε πιο πολλές από τις δικές Του; Ξέρετε, όσο περισσότερο κάνουμε τον εαυτό μας, το κέντρο της ζωής μας, τόσο πιο δυστυχισμένοι θα είμαστε. Δεν μας έφτιαξε ο Θεός να ζούμε έτσι. Όσο περισσότερο υπηρετούμε και έχουμε τον Χριστό στο κέντρο, τόσο περισσότερο ισορροπημένοι και ικανοποιημένοι είμαστε.

Θα ήθελα να πάμε στο εδάφιο μας και να προσέξουμε την δεύτερη λέξη στο εδάφιο μας;  «Λοιπόν, πάντα.» Πάντα όσα αν θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι, έτσι να κάνετε και εσείς σε αυτούς.
Σε κάθε είδους συμπεριφορά εφαρμόζεται αυτό. Και σε πράγματα και καταστάσεις πιο απλές από αυτές που αναφέραμε.

Όταν κάνω κάτι λάθος, κάτι απλό, σπάσω την καλή πιατέλα που ήταν γαμήλιο δώρο, η ελπίδα μου είναι η γυναίκα μου να έχει υπομονή μαζί μου. Έτσι θα πρέπει να κάνω και εγώ. Αν ξεχάσω να κλείσω τα φώτα στο σπίτι την ώρα που έφυγα, θα ήθελα κάποιος να τα κλείσει, και να μην κάνει ολόκληρη σκηνή όταν θα γυρίσω. Κάποιος διηγόταν πως ξεχνούσε τα φώτα στο σαλόνι ανοιχτά όποτε έφευγε. Και πάντα η γυναίκα του τον μάλωνε για αυτό. Κάποια φορά που τα ξέχασε πάλι του έβαλε αρκετά τις φωνές γιατί ο λογαριασμός της ΔΕΗ ανεβαίνει, τόσα φώτα, ανοιχτά για ώρες! Μια μέρα που έλειπε, όταν γύρισε στο σπίτι βρήκε τα φώτα ανοιχτά και η γυναίκα του ήταν κάπου αλλού. Η πρώτη αντίδραση ήταν να πάει να της το πει. «Κοίτα, κι εσύ ξέχασες τα φώτα ανοιχτά.» Αντίθετα όμως λέει, έκλεισε τα φώτα και δεν είπε τίποτα. Όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς.

Αν διαβάσουμε την Παλαιά Διαθήκη και ιδιαίτερα τα βιβλία που περιέχουν τον νόμο του Μωυσή, θα διαπιστώσουμε πως ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μας δίνει παραδείγματα, σαν κι αυτά που αναφέραμε: Στην Έξοδο 23:4-5 μας λέει, "Αν συναντήσεις το βόδι τού εχθρού σου ή το γαϊδούρι του να περιπλανιέται, θα το επιστρέψεις οπωσδήποτε σ' αυτόν. Αν δεις το γαϊδούρι εκείνου που σε μισεί να έχει πέσει κάτω από το βάρος τού φορτίου του, και θα απέφευγες να τον βοηθήσεις, θα βοηθήσεις μαζί του οπωσδήποτε".  

Βλέπετε πως η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι «υπο-χριστιανική». Απευθύνεται στο κίνητρο. Στη σκέψη. Διδάσκει στο ηθικό τμήμα, ότι ακριβώς και ο Χριστός.

Δεν έχουμε, βέβαια, την δυνατότητα να έχουμε ζώα στην πόλη, αλλά, αν κάποιος έβρισκε το πορτοφόλι μου θα ήθελα να μου το δώσει. Δεν θα μου άρεσε να πει, «δεν βαριέσαι.» Έτσι πρέπει και εγώ.

Και κοιτάξτε και πιο κάτω στο εδάφιο 9, "Και δεν θα καταδυναστεύσεις τον ξένο· επειδή, εσείς γνωρίζετε την ψυχή τού ξένου, για τον λόγο ότι σταθήκατε ξένοι στη γη τής Αιγύπτου", Έξοδος 23:9. Και εσείς κάποτε ήσασταν σκλάβοι και δεν σας άρεσε να σας καταπιέζουν. Φερθείτε ανάλογα λοιπόν. Και σεις κάποτε για κάποιους δουλεύατε, ήσασταν υπάλληλοι, θυμάστε πως θέλατε να σας μεταχειρίζονται; Το ίδιο τώρα που είστε αφεντικά.

Το να ζω την ζωή του Χριστού, έχει προεκτάσεις. Έχει επιπτώσεις, φέρνει αλλαγές σε βασικά τρόπους συμπεριφοράς στο κοινωνικό μας επίπεδο, στην δουλειά. Έξω από την εκκλησία, έξω από τα πνευματικά. Και ο Χρυσός Κανόνας, το εδάφιο μας αυτό έχει και εκεί έξω την θέση του.
Θυμάστε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη; Πως ξεκινάει; Και ξάφνου, κάποιος νομικός σηκώθηκε, πειράζοντάς τον, και λέγοντας: Δάσκαλε, τι θα μπορούσα να πράξω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή; Και εκείνος είπε σ' αυτόν: Τι είναι γραμμένο μέσα στον νόμο; Πώς διαβάζεις; Κι αυτός απάντησε: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου, και με όλη τη διάνοιά σου»· και «τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Και του είπε: Σωστά απάντησες· αυτό κάνε, και θα ζήσεις. Εκείνος, όμως, θέλοντας να δικαιώσει τον εαυτό του, είπε στον Ιησού: Και ποιος είναι ο πλησίον μου;

Τη συνέχεια της παραβολής την ξέρουμε. Αγάπη δεν ήταν η αδιαφορία του Λευίτη στην παραβολή, ούτε του ιερέα, ήταν του Σαμαρείτη. Να αγαπώ τον άλλον δεν σημαίνει δεν του κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνει. Σημαίνει, του συμπεριφέρομαι όπως θέλω και αυτός να κάνει σε εμένα.

Πως τελειώνει η παραβολή; Ποιος, λοιπόν, απ' αυτούς τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον εκείνου που έπεσε στους ληστές; Λουκάς 10:36. Προσέξτε το ρήμα στην ερώτηση του Χριστού; Ποιο είναι το ρήμα; Ποιος «έγινε» πλησίον; Όχι ποιος ήταν, ποιος έγινε. Η απάντηση του νομικού τώρα ήταν σωστή: Και εκείνος είπε: Αυτός που έκανε σ' αυτόν έλεος. Του είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια, Λουκάς 10:37.

Αν δεις κάποιο στο δρόμο με χαλασμένο αυτοκίνητο, και όμως βιάζεσαι να πας στην δουλειά, βάλε τον εαυτό σου στην θέση του. Θα ήθελες κάποιος να σταματήσει να σε βοηθήσει αν ήσουν στην θέση του; Κάντο εσύ.

Κάποιος αγόρασε ένα σπίτι, και βγήκε έξω να αρχίσει να περιποιείται τον κήπο, αφού τακτοποιήθηκαν κάπως. Φανταστείτε, όλο το σπίτι έμοιαζε ακόμη σαν αποθήκη. Είχε λοιπόν ένα ηλεκτρικό κλαδευτήρι και λίγη ώρα μετά που ξεκίνησε, το μηχάνημα χάλασε, και σταμάτησε. Προσπαθούσε ο άνθρωπος για δύο ώρες να το φτιάξει, χωρίς όμως να τα καταφέρνει. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας από τους γείτονες με εργαλεία στα χέρια. «Θες βοήθεια, μπορώ να βοηθήσω;» του λέει. Σε 20 λεπτά έφτιαξε την μηχανή που έκοβε, και δούλευε τέλεια. «Χίλια ευχαριστώ» του είπε ο άνθρωπος, και μετά τον ρώτησε «Και δεν μου λές, ρωτάει, τι κάνεις με τα εργαλεία αυτά; Είναι η δουλειά σου;» Με τα εργαλεία αυτά του λέει, χαμογελώντας, κάνω φίλους. Όποτε με χρειαστείς, είμαι στη διάθεσή σου.

Θέλω τώρα να ρωτήσουμε το εξής; Υπάρχουν ηθικοί περιορισμοί σε αυτή τη διδασκαλία; Πιστεύω πως υπάρχουν. Πρέπει να είμαστε σίγουροι πως αυτό που θέλουμε να μας κάνουν οι άλλοι, το δικαιούμαστε, ώστε να το κάνουμε και εμείς σε αυτούς είναι σωστό.

Για παράδειγμα, μπορεί να μου αρέσει να με κολακεύουν. Να μου λένε τι ωραίος που είμαι, τι καλά που ντύνομαι, τι ωραίο είναι το αυτοκίνητο μου, ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια, ή όχι. Δεν πηγαίνω λοιπόν να κολακεύω τους άλλους για να το κάνουν και αυτοί σε μένα.

Το θέμα της επί του Όρους ομιλίας, είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Και αυτό που λέει ο Χριστός είναι πως πρέπει να φερόμαστε στους άλλους δίκαια, για να μας φέρονται  κι εκείνοι δίκαια. Αν έχουμε σωστή άποψη για το τι είναι η δικαιοσύνη του Θεού, δεν θα διαστρεβλώσουμε τον Χρυσό κανόνα.

Γιατί αν πράγματι περπατάμε με τον Θεό, μας νοιάζει η αμαρτία. Το εδάφιο αυτό δεν λέει, «να είμαστε καλοί στους άλλους, για να είναι και αυτοί καλοί σε εμάς.» Δεν μαθαίνουμε, πες ψέματα για τον άλλον, για να πει και αυτός για σένα. Αυτό που διδάσκει είναι, μέσα στο πλαίσιο της δικαιοσύνης του Θεού, μέσα στο πλαίσιο της Αγίας Γραφής, όπως θα ήθελες να κάνουν σε σένα οι άνθρωποι, κάνε και εσύ σε αυτούς.

Η φράση του Χριστού δεν είναι η άρνηση. Μην κάνεις ότι δεν θες να σου κάνουν. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αδιαφορία, στην τεμπελιά, στην ανευθυνότητα. Αντίθετα, όπως θες να φέρονται σε σένα, φέρσου και εσύ σε άλλους; Αγάπη σημαίνει πράξεις. 

"Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες", Ματθαίος 7:12. Μπορεί να γίνει; Ακούγεται απίθανο. Και αν προσπαθήσουμε μόνοι μας, είναι αδύνατο. Όμως ο Θεός τι υπόσχεται; Πως αν ζητήσω δύναμη για να εφαρμόσω αυτή την αλήθεια, θα μου δώσει. "Ζητάτε, και θα σας δοθεί· ψάχνετε, και θα βρείτε· κρούετε, και θα σας ανοιχτεί· επειδή, καθένας που ζητάει, παίρνει, κι αυτός που ψάχνει, βρίσκει, και σ' αυτόν που κρούει, θα ανοιχτεί", Ματθαίος 7:7-8. Με τη δύναμη του Θεού, όλα γίνονται. Αυτά που ζητάει ο Θεός γίνονται, επειδή υπόσχεται δύναμη. Το ερώτημα είναι, θέλω;
«Μ’ αρέσει να έχω εχθρούς. Πολεμάω τους εχθρούς μου. Μου αρέσει να τους ξαπλώνω στο χώμα» (Donald Trump).

Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες", (Ιησούς Χριστός, Ματθαίος 7:12).

H πρώτη λύση είναι αυτή που περνάει στον κόσμο. Είναι αυτό που θαυμάζουν οι πολλοί. Και όσοι το μισούν, συνήθως συμβαίνει επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι να το εφαρμόσουν, δεν έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τη θέλησή τους.

Η δεύτερη λύση, είναι του μέλλοντος. Πρέπει να έχει κάποιος τα μάτια της πίστης να το ζήσει από τώρα. Είναι αυτή όμως που φανερώνει την αλήθεια. Εύχομαι να πούμε ένα ολόψυχο «ναι» στην πρόκληση του Χριστού. Είναι πιο μεγάλο να συγχωρείς τους εχθρούς σου, να ευεργετείς αυτούς που σε βλάπτουν, να υπηρετείς όπου υπάρχουν ανάγκες. Να γίνεσαι τελευταίος για να γίνεις πρώτος. Να δίνεις παρά να παίρνεις. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Πως αποτιμάς τα χρόνια που πέρασαν;

Φιλιππησίους 3:7-8
Πως αποτιμάς το χρόνο που πέρασε; Αυτή είναι πράγματι μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που μπορεί κανείς να κάνει σε άνθρωπο. Να του πει, κοίτα πίσω σου, και αποτίμησε, εκτίμησε τι αφήνεις, πως έζησες. Πως χρησιμοποίησες αυτό το χρόνο. Είναι μια δύσκολη ερώτηση, αλλά και απόλυτα αναγκαία. Και για να την απαντήσει σωστά κανείς στον εαυτό του, πρέπει να είναι «εξαντλητικά» τίμιος και ειλικρινής με τον εαυτό του. Πρέπει να σκεφτεί με ποια κριτήρια έζησε, αν τα κριτήρια ήταν σωστά (δηλαδή, με βάση ποιες αρχές έβαλε τα κριτήρια), και μετά να αποτιμήσει αν η ζωή του ήταν σύμφωνη με τα κριτήρια αυτά.
Το δύσκολο βέβαια πάντοτε είναι αν έχει κάτι πάει στραβά, να το δει κάποιος. Βέβαια είναι πιο δύσκολο να το παραδεχτεί στον εαυτό του. Και ακόμη πιο δύσκολο να το παραδεχτεί μπροστά σε κάποιους άλλους. Όταν κάποιος φτάσει στο σημείο αυτό, και έχει τη γενναιότητα να παραδεχτεί πως «έκανα λάθος», αυτόν τον άνθρωπο ενδόμυχα τον θαυμάζουμε. Κι αν πάει πιο πέρα και πει, όχι απλά ότι δεν έζησα σύμφωνα με τα κριτήρια σωστά, αλλά, είχα λάθος κριτήρια, ε, αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά γενναίος.
Υπάρχουν βέβαια και οι άλλου τύπου γενναίοι, που λένε «εγώ δεν μετανιώνω για τίποτα». Αυτό τον τύπο ανθρώπου είναι να τον φοβάται κάποιος. Γιατί ξέρουμε πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κάνει λάθη. Μπορεί να μην θέλει κάποιος να το παραδεχτεί, αλλά λάθη κάνουμε όλοι, και αμαρτίες κάνουμε όλοι, γιατί έχουμε ελλείψεις, και είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί.
Ένας άνθρωπος που έκατσε και μέτρησε τη ζωή του και βρήκε όχι απλά πως έζησε λάθος, αλλά έζησε με λάθος κριτήρια, ήταν ο Παύλος. Σε κάποια φάση της ζωής του, αφού είχε συναντήσει το Χριστό στο δρόμο για τη Δαμασκό, έκανε το δικό του ισολογισμό, και διαπίστωσε πως με βάση τα καινούργια δεδομένα, όλη η προηγούμενη ζωή του ήταν λάθος. Ήταν χτισμένη με λάθος τρόπο, με λάθος αρχές. Υπάρχει μεγαλείο στο να μπορεί κάποιος να πει: "εκείνα που ήσαν σε μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημια", Φιλιππησίους 3:7.
Και βέβαια το είπε αυτό, όπως είπαμε, αφού στην εικόνα της ζωής του είχε μπει ο αναστημένος Χριστός: όμως, εκείνα που ήσαν σε μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημία …για τον Χριστό. Και προχώρησε ακόμη παραπέρα σε μια ακόμη πιο απίστευτη δήλωση. Μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, Φιλιππησίους 3:7-8α.
Ποιες ήταν αρχές με βάση τις οποίες είχε ζήσει αυτός ο άνθρωπος;
Στα εδάφια 5-6 περιγράφει ποια ήταν όλα τα προσόντα, τα πλεονεκτήματα αν θέλετε, οι λόγοι που τον έκαναν να είναι καλύτερος σε σύγκριση με αυτούς. Είναι ένας κατάλογος με 7 πράγματα: "μου έχει γίνει περιτομή την όγδοη ημέρα, είμαι από το γένος Ισραήλ, από τη φυλή Βενιαμίν, Εβραίος από Εβραίους, Φαρισαίος σύμφωνα με τον νόμο, διώκτης τής εκκλησίας με ζήλο, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη που φανερώνεται διαμέσου τού νόμου υπήρξα άμεμπτος", Φιλιππησίους 3:5-6.
Πρώτα, απ’ όλα λέει, περιτμήθηκα και εγώ την ογδόη ημέρα. Καταλαβαίνουμε νομίζω γιατί ξεκινάει με αυτό. Για να εξηγήσει πως το σημάδι αυτό που τον κάνει μέλος των Ιουδαίων, το έχει. Είναι λοιπόν συνεπής στη διαθήκη του Αβραάμ. Είναι παιδί του Αβραάμ. Ξεκίνησα, λοιπόν και εγώ σαν Ιουδαίος, γεννημένος σε Ιουδαϊκό σπίτι. Και οι γονείς μου με αφιέρωσαν στο Θεό με τον τρόπο αυτό. Πριν ακόμη εσείς στους Φιλίππους ακούσετε και μάθετε και ξέρετε κάτι για τον Χριστό, και το ευαγγέλιο.
Το δεύτερο ήταν «εκ γένους Ισραήλ.» Και αυτό είναι σημαντικό. Γιατί ο λόγος για όλη την φασαρία με την περιτομή ήταν να κάνουν όσους δεν ήταν Ιουδαίοι και πίστευαν στον Χριστό, να γίνουν πρώτα Ιουδαίοι, για να είναι ολοκληρωμένοι χριστιανοί. Είμαι λοιπόν περιτμημένος, είμαι και Ισραηλίτης.
Τρίτον, είμαι από τη φυλή Βενιαμίν. Είχε κάθε λόγο να είναι περήφανος για την συγκεκριμένη φυλή της καταγωγής του. Ο Μωυσής στο Δευτερονόμιο 33:12 είχε καλά πράγματα να πει για την φυλή του. Για τον Βενιαμίν είπε: "Ο αγαπημένος τού Κυρίου θα κατοικεί κοντά του σε ασφάλεια· ο Κύριος θα τον περισκεπάζει όλες τις ημέρες και θα αναπαύεται ανάμεσα στους ώμους του". 
Τι όμορφες ευλογίες είχε ο Θεός για την φυλή αυτή, είναι η φυλή η αγαπημένη του Κυρίου, την σκεπάζει και μάλιστα είναι τόσο κοντά ο Θεός σε αυτή τη φυλή, που αναπαύεται στους ώμους τους. Μεταφορική εικόνα για να δείξει πως ο Θεός τους ευλογεί και λατρεύεται από την φυλή. Από τον Βενιαμίν ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σαούλ. Η φυλή Βενιαμίν ακόμη ακολούθησε την φυλή Ιούδα και δεν ξεστράτισαν όπως το Βόρειο βασίλειο. Είναι περήφανος λοιπόν για την φυλή του.
Προσέξτε, όλα αυτά, και τα τρία: η περιτομή, η γενιά του Ισραήλ, η φυλή Βενιαμίν είναι προσόντα από κληρονομιά. Και έτσι φτάνει στο τέταρτο που είναι η περίληψη των προηγούμενων. Είμαι, λοιπόν, Εβραίος από τους Εβραίους, Εβραίος γέννημα θρέμμα, γνήσιος. Χρησιμοποιεί τη λέξη Εβραίος αντί Ιουδαίος, γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους οι Ιουδαίοι της διασποράς. Όσοι δεν έμεναν στην Παλαιστίνη.
Τα επόμενα τρία προσόντα που παραθέτει ήταν δικές του επιτυχίες. Ήταν πράγματα που τα κατάφερε ο ίδιος με την θέληση και την προσπάθειά του. Πρώτα έρχεται ο νόμος. Αναφορικά με τον νόμο, λέει, ήμουν Φαρισαίος. Και αλλού θα πει πως δεν ήταν απλά Φαρισαίος, ήταν από τους καλύτερους Φαρισαίους. Γράφει για τον εαυτό σου στην Γαλάτες 1:14, "πρόκοβα στον Ιουδαϊσμό περισσότερο από πολλούς συνομηλίκους στο γένος μου, καθώς ήμουν περισσότερο ζηλωτής στις πατρικές μου παραδόσεις". Και προσέξτε, να είσαι Φαρισαίος και να μπορείς να πεις πως πρόκοβες περισσότερο από τους άλλους δεν ήταν εύκολο.
Ήταν καλός λόγος να είναι κάποιος περήφανος για τον εαυτό του. Μπορεί να ήταν υποκριτές σε πάρα πολλά πράγματα, έδιναν σημασία στο εξωτερικό και άφηναν τον εσωτερικό άνθρωπο. Αλλά στο να τηρήσουν τόσες εντολές με τόση ακρίβεια κανένας δεν τους έφτανε. Θυμάστε στην παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου; Ο Φαρισαίος έλεγε, νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, και αποδεκατίζω όλα όσα έχω. Ακόμη και το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο. Ήταν περήφανος, αλλά δεν έλεγε ψέματα. Το έκανε.
Στη συνέχεια, αναφορικά με το ζήλο, ήμουνα διώκτης της εκκλησίας. Ίσως εμάς μας ακούγεται περίεργο, πως αυτό είναι λόγος περηφάνιας. Σημαίνει όμως δύο πράγματα. Πρώτον, δεν ήταν όποιος και όποιος. Έκανε το παν ώστε στη θρησκεία του να είναι ο καλύτερος.
Και το τελευταίο είναι, «σε ότι αφορά την τήρηση του νόμου, ήμουν άμεμπτος.» Και αυτό είναι η κορύφωση. Τι εννοεί όμως εδώ; Εννοεί πως τήρησε το νόμο χωρίς να αμαρτήσει ποτέ; Αυτό δεν γίνεται!! Όλοι είμαστε υπό κατάρα γιατί όλοι είμαστε υπόλογοι στο νόμο. Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να τον τηρήσει ούτε και θα μπορέσει. Τότε τι τον θέλουμε τον νόμο; Την απάντηση την παίρνουμε στην Ρωμαίους 3:19-20, "επειδή διά τού νόμου γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας". 
Με τον νόμο καταλαβαίνουμε πόσο άγιος και δίκαιος είναι ο Θεός, και πόσο μακριά είμαστε εμείς από την δική Του αγιότητα. Και επειδή κανένας ποτέ δεν τον τήρησε, αλλά ο Θεός είναι άγιος, έπρεπε ο Χριστός να πεθάνει στη θέση μας. Γιατί ο μισθός για την αμαρτία, την κάθε αμαρτία, μικρή ή μεγάλη, είναι θάνατος.
Αφού κανένας δεν μπορεί ποτέ να κάνει όλα όσα ο Θεός θέλει, τι λέει εδώ ο Παύλος; Πως λέει ότι ήταν άμεμπτος; Αυτό που εννοεί, είναι το γράμμα του νόμου. Ότι μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Όλοι οι κανόνες που είχαν για την τήρηση του Σαββάτου, για το φαγητό, για τις τελετές. Σε όλα αυτά ήταν τέλειος.
Και αυτό μπορεί να το πει και καθένας χριστιανός σήμερα. Μπορεί να πει, πως ναι, σε ότι ζητάει η θρησκεία, είμαι σωστός. Πηγαίνω εκκλησία. Δίνω χρήματα, βοηθάω, δεν κλέβω, δεν βρίζω, είμαι οικογενειάρχης, πιστός στη γυναίκα μου στα παιδιά μου. Σε αυτά είναι δυνατόν κάποιος να είναι άμωμος.
Και φτάνουμε στην επόμενη λέξη: «Όμως»: μου έχει γίνει περιτομή την όγδοη ημέρα, είμαι από το γένος Ισραήλ, από τη φυλή Βενιαμίν, Εβραίος από Εβραίους, Φαρισαίος σύμφωνα με τον νόμο, διώκτης της εκκλησίας με ζήλο, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη που φανερώνεται διαμέσου τού νόμου υπήρξα άμεμπτος όμως…
Η στιγμή της αναθεώρησης είναι πολύ δύσκολη. Η ζωή του ήταν όλα τα προηγούμενα εδάφια. Ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν να δει την «αλήθεια»; Για να δούμε τον Νικόδημο. Θυμάστε την συζήτηση που είχε με τον Χριστό. "Ραββί, ξέρουμε ότι ήρθες Δάσκαλος από τον Θεό· επειδή, κανένας δεν μπορεί να κάνει αυτά τα σημεία που εσύ κάνεις, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του". Αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: "Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από ψηλά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία τού Θεού". Ο Νικόδημος λέει σ' αυτόν: "Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεννηθεί ενώ είναι γέροντας; Μήπως μπορεί να μπει μια δεύτερη φορά στην κοιλιά τής μητέρας του και να γεννηθεί"; Ιωάννης 3:2-4. Τι λέτε μπερδεύτηκε ο Νικόδημος και νόμιζε πως όταν ο Χριστός ζητούσε να γεννηθεί κάποιος από ψηλά, κυριολεκτούσε πως πρέπει να ξαναμπεί στην κοιλιά της μητέρας του; Δε νομίζω. Φαίνεται πως ο Νικόδημος ήταν τουλάχιστον νοήμων άνθρωπος.
Είναι δύσκολο να παραδεχτώ πως έκανα κάποια πράγματα λάθος. Όσο περισσότερο έχεις επενδύσει σε κάτι, τόσο πιο δύσκολα το αφήνεις. Παράδειγμα: Ο Νικόδημος. Τι μου ζητάς: Να μπω ξανά στην κοιλιά της μητέρας μου και να ξεκινήσω από την αρχή; Γίνεται αυτό; Να ξεγράψω την προηγούμενη ζωή μου; Όλα αυτά που έκανα δηλαδή, δεν με ωφελούν σε τίποτα;
Αυτό λέει ο Χριστός, αν δεν γεννηθεί ο άνθρωπος από ψηλά, δεν ωφελούν σε τίποτα. Αντίθετα, ενώ μπορεί να είναι καλά πράγματα, γίνονται ζημιές γιατί δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως μπροστά στο Θεό ο άνθρωπος είναι τακτοποιημένος. Αυτή είναι η απάτη της θρησκείας. Σε ξεγελάει. Σε κάνει να νομίζεις πως είσαι τακτοποιημένος με το Θεό, ενώ δεν είσαι. Κι όσο περισσότερο κάποιος είναι κοντά με τη θρησκεία, συχνά τόσο πιο δύσκολα μετανοεί.
Ενώ η Σαμαρείτιδα στο επόμενο κεφάλαιο. Δεν είχε πρόβλημα να παραδεχτεί πως διψάει, πως θέλει το νερό του Χριστού. Ούτε είχε πρόβλημα αυτή η ανήθικη γυναίκα να πάει να πει στο χωριό, «αυτός μου είπε τη ζωή μου». Ο Νικόδημος είχε πολλά να χάσει. Το όνομά Του, την αξιοπρέπειά του, τη φήμη του, την οικογένειά του.
Να γιατί ο Χριστός είπε στους Φαρισαίους που τον ρωτούσαν, πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από αυτούς στον ουρανό. Γιατί είναι έτοιμοι να παραδεχτούν πως έκαναν λάθος, πως έχουν αμαρτίες, πως έχουν ζήσει με λάθος αρχές. Η πρώτη λέξη λοιπόν, που οδηγεί στην μετάνοια, στην αλλαγή είναι η λέξη «όμως». Και συνεχίζει:
Εκείνα που ήταν κέρδη κατάλαβα πως ήταν ζημιά. Αυτό πάλι πως το αλλάζεις; Πως ζεις αφού το καταλάβεις αυτό; Ο Ζακχαίος είναι ένα καλό παράδειγμα. Τα κέρδη του, τα πλούτη του, τα αποχωρίστηκε. Συνειδητοποίησε πως αυτό ήταν το πρόβλημά του. Και ο Ζακχαίος, αφού σηκώθηκε όρθιος, είπε στον Κύριο: Δες, τα μισά από τα υπάρχοντά μου, Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς· κι αν συκοφάντησα κάποιον σε κάτι, αποδίδω τετραπλάσια, Λουκάς 19:8. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν αλλάζει. Και τα μισά του λεφτά τα δίνει στους φτωχούς. Αυτός που έκλεβε έγινε γενναιόδωρος. Αυτός που ήθελε να παίρνει, τώρα ήθελε να δίνει.
Σύμφωνα με τους Αριθμούς 5:7, τότε θα εξομολογηθεί την αμαρτία του που έπραξε, και θα αποδώσει το αδίκημά του, μαζί με το κεφάλαιό του, και σ' αυτό θα προσθέσει το ένα πέμπτον απ' αυτό, και θα το δώσει σε όποιον αδίκησε. Έδινες πίσω την ζημιά που έκανες, συν το ένα πέμπτο επιπλέον. Κόστιζε η αδικία 100 ευρώ; Έπρεπε να επιστρέψεις 120. Ο Ζακχαίος όμως επιστρέφει 400.
Ο Ζακχαίος κατάλαβε πως ο πλούτος του, που τον νόμιζε κέρδος, αυτός ήταν η ζημιά του. Άλλαξε. Η μετάνοιά του ήταν πραγματική. 

Συνεχίζει ο απόστολος Παύλος και γράφει:
Τα πάντα είναι ζημιά μπροστά στο έξοχο της γνώσης του Ιησού Χριστού. Εσείς και εγώ, προκειμένου να γνωρίσουμε, να έχουμε, να κερδίσουμε το Χριστό, χρειάζεται να πετάξουμε κάποια πράγματα. Ποια είναι αυτά στη ζωή σου που σε κάνουν να είσαι περήφανος για το ποιος είσαι, στην πραγματικότητα όμως σε εμποδίζουν να ταπεινωθείς; Μου κάνει εντύπωση, πως αυτά που ο Παύλος κατάλαβε πως τον ζημιώνουν ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Το ένα ήταν η κοινωνική θέση, το στάτους, η κληρονομιά, τα πρώτα τρία Το άλλο ήταν η θρησκεία, η δεύτερη τριάδα. Και τα δύο αυτά συνδυασμένα. (1) Η κοινωνική θέση και (2) τα προσωπικά επιτεύγματα. Στου Παύλου την περίπτωση και τα δύο αφορούσαν τη θρησκεία.
Είναι τα ίδια πράγματα που και σήμερα εμποδίζουν τον άνθρωπο να ταπεινωθεί και να καταλάβει πως ο Χριστός μετράει και τίποτα άλλο. Εγώ; Εγώ γεννήθηκα μέσα στην εκκλησία. Ο παππούς μου ήταν πρεσβύτερος. Η οικογένειά μου πάντα πρώτη στην εκκλησία. Στάτους εκκλησιαστικό και κοινωνικό. Που όμως σε κάνει να πιστεύεις πως δεν έχεις ανάγκη να συγχωρεθείς όπως ένας κλέφτης, ή μια πόρνη ή όπως ένας εγκληματίας. Γιατί δεν είσαι σαν και αυτούς. Εσύ ξέρεις τα εδάφια. Πήγαινες στο Κυριακό σχολείο.
Και όσον αφορά τη θρησκεία, ο άνθρωπος λέει, είμαι καλός. Ότι λέει θρησκεία το κάνω. Μάλιστα προσπαθώ να γίνω καλύτερος, γιατί αναγνωρίζω πως πάντα δεν τα καταφέρνω. Πάω στην εκκλησία όχι μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα, πάω κάθε Κυριακή. Φέρνω και την οικογένεια.
Όλα αυτά λέει ο Λόγος του Θεού είναι ζημιά. Είναι σκουπίδια. Ενώ είναι καλά πράγματα, εντούτοις σε εμποδίζουν να δεις την πραγματική σου κατάσταση. Την αμαρτία σου, την περηφάνια σου, τον εγωισμό σου. Το πόση ανάγκη έχεις να ταπεινωθείς γιατί νομίζεις πως είσαι κοντά στον Θεό, αλλά είσαι μακριά. Το πόση ανάγκη έχεις να ζητήσεις συγνώμη, γιατί έχεις στη ζωή σου τη εξωτερική μορφή της ευσέβειας, ποτέ όμως δεν έκλαψες, και δεν λυπήθηκες για την αμαρτία σου.
Γιατί όλα αυτά ανεβάζουν στα μάτια σου, τον εαυτό σου, και σε εμποδίζουν να δεις τι υπάρχει από πίσω. Μας κάνουν να φαινόμαστε καλοί, μια καλοσύνη όμως που για τον Θεό δεν είναι αρκετή.
Θα ήθελα να σκεφτούμε, ο καθένας μας για τον εαυτό του. Μην ελπίζεις πως λόγω κληρονομιάς είσαι χριστιανός. Ούτε επειδή έρχεσαι στην εκκλησία και συμμετέχεις στις τελετές. Ο Χριστός είναι αυτός που κάνει την διαφορά. Αν από τον Χριστό ποτέ δεν ζήτησες συγχώρεση, δεν υπάρχει ουσία στον Χριστιανισμό σου. Έχεις θρησκεία, χωρίς Χριστό.
Και επίσης η κοινωνική και θρησκευτική καταξίωση, δεν είναι τα μόνα που αφήνει κάποιος για τον Χριστό. Κυττάξτε πάλι πως ξεκινάει το εδάφιο 8. Τα πάντα είναι ζημιά μπροστά στο έξοχο της γνώσης του Ιησού Χριστού, Φιλιππησίους 3:8. Προκειμένου κάποιος να έχει τον Χριστό, και να ζει με τον Χριστό, όλα τα άλλα είναι άχρηστα. Πολλές φορές μας κρατάει μακριά Του η δουλειά μας. Κάποιοι μιλούσαν σε μια πολύ γνωστή τραγουδίστρια, και της είπαν για τον Χριστό και άκουγε. Άκουγε, για αρκετό καιρό. Και δεχόταν. Όταν κάποια στιγμή τη ρώτησαν γιατί δεν κάνει το βήμα αυτό, απάντησε: «Δεν θέλω να αφήσω τη δουλειά και τα χρήματα που κάνω κάθε βράδυ.» Της είχαν εξηγήσει καλά τι σημαίνει να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό. Ακόμη και τα χρήματα, λέει ο Παύλος είναι τίποτα μπροστά στη σχέση με το δημιουργό Θεό.
Για κάποιους άλλους το εμπόδιο είναι οι σπουδές, για άλλους τα νιάτα. Πονάει η καρδιά μου όταν ακούω νέα παιδιά να λένε, «να σου πω. Τώρα είμαι νέος και θέλω να απολαύσω. Όταν θα μεγαλώσω και θα έχω εμπειρία από τη ζωή μόνος μου, τότε θα δω αν θέλω το Χριστό. Τώρα όμως δεν προλαβαίνω». Πονάει περισσότερο όταν οι γονείς ουσιαστικά διδάσκουν αυτό στα παιδιά τους.
Άφησέ τα όλα, και έλα στον Χριστό. Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί του. Είναι ακριβώς σαν την ιστορία του ανθρώπου που είχε σπίτι, και σε μια κακοκαιρία σχηματίστηκε ένας δυνατός χείμαρρος, και περνώντας πήρε και το σπίτι μαζί του. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να το αντέξει. Μεγάλη καταστροφή, για αυτόν και την οικογένειά του. Ώσπου κοιτώντας μέσα στα συντρίμμια, εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι τους, είδε κάτι να γυαλίζει, και ανακάλυψε πως ήταν ένα κομμάτι χρυσού. Το σπίτι του ήταν χτισμένο πάνω σε κοιτάσματα χρυσού. Φανταστείτε πως όλα άλλαξαν με μιας. Εκείνο που νόμιζε ζημιά, εκείνο ήταν το πραγματικό κέρδος.
Ο Λόγος του Θεού όμως δεν λέει πως ο Παύλος υπέφερε. Η εικόνα που ο ίδιος δίνει, είναι πως στον Χριστό βρήκε μεγαλύτερες απολαύσεις. Δεν του στοιχίζει να είναι χριστιανός.
Προσέξτε, υπάρχει κόστος στο να ακολουθείς τον Χριστό. Υπάρχει όμως και πλούσια πνευματική ζωή. Όταν λέει ο Παύλος πως όλα ήταν σκουπίδια για να έχει τον Χριστό, τι λέτε, του κόστισε να πετάξει τα σκουπίδια; Στεναχωριόμαστε όταν βγάζουμε τη μαύρη σακούλα έξω; Δεν ξέρω κανέναν να έχει μέσα στη σακούλα χαρτιά, υπολείμματα από φαγητό, σπασμένα πράγματα, άχρηστα, τσίχλες, μαραμένα λουλούδια, και την ώρα που τα πηγαίνει να τα πετάξει να λέει: Δύσκολα σας αποχωρίζομαι. Μου κοστίζει να σας αφήνω! Όποιος το έκανε αυτό θα αναρωτιόμασταν αν στέκει στα λογικά του.
Η σακούλα με τα σκουπίδια όμως του Παύλου είναι πράγματα που αγαπάμε. Πράγματα που έχουν αξία. Είναι οι σπουδές, είναι το όνομά μας. Είναι η φήμη μας. Η γνώμη που οι άλλοι έχουν για μας. Είναι καλά πράγματα.
Βρήκα όμως κάτι καλύτερο τώρα. Κάτι τόσο ανώτερο που όλα τα άλλα είναι ένα τίποτα. Και αυτό το κάτι με έχει αλλάξει. Έχει φέρει στην ζωή μου τα πάνω-κάτω. Είναι ο Χριστός. Πράγματα που τους έδινα σημασία, και πίστευα πως μια μέρα μπροστά στον Θεό θα με δικαιώσουν, κατάλαβα πως δεν έχουν αυτό το σκοπό.
Η ποιότητα σε κάθε τομέα με τον οποίο καταπιανόμαστε, φαίνεται από το πόσο αφοσιωμένοι είμαστε σε αυτό που κάνουμε. Η διαφορά ανάμεσα σε κάποιο μουσικό, και ένα καλό μουσικό, είναι η αγάπη του, και ο χρόνος που δίνει για τη μουσική. Η αγάπη για το πιάνο κάνει τον άνθρωπο να σηκώνεται νωρίς, να κοιμάται αργά, να αλλάζει τις ώρες του, να μετράει τα χρήματά του για να πάρει καλύτερα βιβλία. Όλα αυτά κάνουν ένα μουσικό πραγματικά καλό. Το ίδιο και στον αθλητισμό. Το ίδιο στα μαθήματα. Το πάθος για αυτό με το οποίο ασχολούμαστε.
Το ίδιο ισχύει και στα πνευματικά πράγματα. Θέλεις ποιότητα στη χριστιανική ζωή; Θέλεις ποιότητα ή μετριότητα; Θέλεις να γνωρίζεις για το Θεό, ή τον Θεό τον ίδιο; Θέλεις όταν προσεύχεσαι να λες λόγια, ή να απολαμβάνεις την παρουσία του Θεού; Θέλεις να ακούς ιστορίες για τη δύναμη του Θεού στις ζωές άλλων, ή να ζήσεις στη δική σου ζωή τη δύναμή Του;
Δες τη ζωή σου, και ψάξε να βρεις τι σε κρατάει μακριά από το Θεό. "όμως, εκείνα που ήσαν σε μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημία για τον Χριστό, μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μου, Φιλιππησίους 3:7-8α.
Ψάξε να δεις που έχεις ζημιά. Θα βρεις ζημιά εκεί που δεν το περιμένεις. Θα δεις πως έχεις δώσει υπερβολική σημασία σε πράγματα που είναι δώρα του Θεού, και δεν πρέπει να επιμένεις περισσότερο σ' αυτά. Επίσης θα διαπιστώσεις πως μπορείς να ζήσεις δίχως κάποια άλλα πράγματα.
Δες τη ζωή σου κατάματα. Και πάρε θάρρος, γιατί ο Χριστός σε αγαπάει ώστε να μη ζεις με ζημιές. Καθετί που σε εμποδίζει να γνωρίσεις τον Χριστό είναι ζημιά. Μπορεί να είναι η θέση σου, μπορεί να είναι η καταγωγή σου, μπορεί να είναι το οικογενειακό σου υπόβαθρο, που έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις, μπορεί να είναι η οικογένειά σου. Δες τον Παύλο, δες το Ζακχαίο, δες τη Σαμαρείτιδα, δες τον Ματθαίο, τη Μαγδαληνή, τους ήρωες της πίστης μέσα στα προηγούμενα χρόνια.
Αν προσπαθήσεις να σώσεις τη ζωή σου, θα τη χάσεις. Χάνοντας τη για το Χριστό και τη βασιλεία Του, όμως, τη σώζεις. Ζήτησέ Του σήμερα τη χάρη να κάνεις τη μεγάλη ανταλλαγή. Προσεύχομαι ο Θεός να ανοίξει τα μάτια μας, ώστε να δούμε το Χριστό, και το πόσο εκπληκτικός είναι, ώστε με πίστη να προχωρήσουμε στη μεγάλη ανταλλαγή. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm

Το σχολείο της ερήμου.

Δευτερονόμιο 32:10, και Έξοδος κεφ. 3
Και ο Θεός έχει το δικό Του σχολείο. Όμως σ' αυτό το σχολείο δεν υπάρχουν έλεγχοι με βαθμούς όπως στα δικά μας σχολεία. Δεν υπάρχουν τάξεις. Και είναι ένα σχολείο που ενώ τα μαθήματα τελικά είναι ίδια, ο τρόπος με τον οποίο αυτά διδάσκονται, εξαρτώνται από τη σοφία του Θεού, και το πως Αυτός θέλει να εργαστεί στη ζωή του κάθε παιδιού Του.

Ποιο είναι το σχολείο αυτό; Είναι το σχολείο της ερήμου. Το σχολείο που μπορεί να διαρκέσει όσο ο Θεός ξέρει ότι χρειάζεται. Το σχολείο που θα περάσει, ίσως αρκετές φορές κάθε άνθρωπος του Θεού, και ιδιαίτερα κάθε άνθρωπος που ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει. Δεν είναι απαραίτητο να είναι σε ένα γεωγραφικά ερημικό τόπο. Μπορεί να είναι μέσα στο σπίτι σου, και με πολύ κόσμο γύρω σου. Μπορεί να είναι μια δοκιμασία οικογενειακή, μπορεί να είναι μια κατάσταση επαγγελματική, μπορεί ακόμη να είναι μια μεγάλη αποτυχία. Η έρημος έχει πολλά πρόσωπα. Μπορεί να υπάρχει συνωστισμός από ανθρώπους, αλλά υπάρχει μοναξιά. Μπορεί να βρέχει προβλήματα μερόνυχτα, αλλά ο τόπος να είναι κατάξερος. Μπορεί κανένας να μην ξέρει τίποτα, να μην καταλαβαίνει τι νιώθεις, και να νομίζει πως όλα πάνε καλά, αλλά εσύ και ο Θεός ξέρετε τι πραγματικά συμβαίνει.

Τα γνωρίζει αυτά ο Θεός; Τα καταλαβαίνει; Τα γνωρίζει και τα καταλαβαίνει πολύ καλά, γιατί Αυτός είναι που μας έχει φέρει σ' αυτή την έρημο. Η παιδεία Του περιλαμβάνει χρόνο στην ερημιά. Γιατί εκεί ξέρει ότι μπορεί να έχει όλη την προσοχή μας.

Στο Δευτερονόμιο 32:10, το Άγιο Πνεύμα δια του Μωυσή είπε τα εξής για το έθνος του Ισραήλ: "Εν γη ερήμω εύρηκεν αυτόν, και εν ερημία φρίκης και ολολυγμού· περιωδήγησεν αυτόν, επαιδαγώγησεν αυτόν, εφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού αυτού. Καθώς ο αετός σκεπάζει την φωλεάν αυτού, περιθάλπει τους νεοσσούς αυτού, εξαπλόνων τας πτέρυγας αυτού αναλαμβάνει αυτούς, και σηκόνει αυτούς επί των πτερύγων αυτού, ούτως ο Κύριος μόνος ώδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ' αυτού ξένος Θεός".

Βλέπετε ο Θεός οδήγησε τον Ισραήλ στην έρημο, γιατί εκεί έπρεπε να μείνει και να μάθει. Γιατί έπρεπε η ανυπακοή να ξεριζωθεί από μέσα τους. Γιατί η καινούργια γενιά έπρεπε να μάθει από τα λάθη της προηγούμενης. Όμως προσέξτε τι έκανε ο Θεός εκεί στην έρημο, και τι κάνει και για μας.

Πρώτον λέει εκεί στην έρημο, που τον έστειλε για να τον παιδαγωγήσει, τον «περιωδήγησε». Στους εβδομήκοντα έχει τη φράση, «εκύκλωσεν αυτόν». Ο Θεός τον είχε γύρω-γύρω στην αγκαλιά του. Δεύτερον, τον «περιέθαλψε» όπως ο αετός τα δικά του πουλιά. Και τρίτον, «τον φύλαξε ως κόρην οφθαλμού αυτού». Όμορφες υποσχέσεις. Ιδιαίτερα η τρίτη. Επειδή η κόρη του ματιού είναι το πιο προστατευμένο μέρος του σώματος μας, τίποτα δεν την αγγίζει. Το μάτι κλείνει αμέσως. Ακόμη και η σκόνη να μπει, το καθαρίζουμε επιτόπου.

Μέσα στην έρημο, την περίοδο που ο Θεός με διαπαιδαγωγεί για να με αλλάξει, εκεί στην απομόνωση και στην αποξένωση, με προσέχει σαν την κόρη του ματιού. Ο Θεός δεν με εγκαταλείπει, ούτε με ξεχνάει. Τέταρτον, λέει ο Κύριος μόνος οδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ' αυτού ξένος Θεός. Ο Θεός μας οδηγεί, δεν στέκεται μακριά μας ξένος στην ανάγκη μας. Πολύ μου αρέσει η λέξη «μόνος». Μόνος ο Θεός μας οδηγεί. Μπορεί να μην ξέρω που «πατώ και που βρίσκομαι» όπως λέει ο λαός, αλλά ο Θεός ξέρει. Και με οδηγεί.

Δεν ξέρω σε τι φάση μπορεί να βρίσκεσαι. Μπορεί να είχες τελειώσει τις σπουδές σου και να είχες άλλα όνειρα, αλλά βρίσκεσαι τώρα σε αδιέξοδο. Μπορεί να προσπάθησες αρκετά στη δουλειά, και ήρθε κάποιος άσχετος με λιγότερες ή καθόλου ικανότητες και εμπειρία, και επειδή ήξερε το αφεντικό να σου πήρε τη θέση. Μπορεί να είχες την καλύτερη υγεία, και ξαφνικά ο γιατρός να σου είπε, «ξέρεις με ανησυχούν οι εξετάσεις σου. Πρέπει να κάνουμε κι άλλες». Πληροφορίες σαν και αυτές μας κάνουν να σκεφτούμε, «Με ξέχασε ο Θεός;» «Γιατί να γίνει αυτό;» «Γιατί η ερημιά και ο πόνος».

Ο Θεός δεν μας έχει αφήσει. Είναι πιο κοντά μας από όσο νομίζουμε.

Γιατί ο Θεός θέλει να μας περάσει από αυτό το σχολείο; Οι λόγοι δεν είναι ίδιοι για όλους. 
Ο Θεός οδήγησε τον Μωυσή εκεί στην έρημο, γιατί έπρεπε να τον αλλάξει. Διαβάζουμε στην Έξοδο 3:1: "Ο δε Μωϋσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού, ιερέως της Μαδιάμ· και έφερε τα πρόβατα εις το όπισθεν μέρος της ερήμου και ήλθεν εις το όρος του Θεού, το Χωρήβ".

Για αυτή την εκπαίδευση στην έρημο, δεν μπορείς να κόψεις δρόμο. Ο χρόνος για το Θεό δε μετράει. Θα μείνω και θα μείνεις εκεί όσο χρειαστεί. Ο Μωυσής ο άρχοντας της Αιγύπτου, έπρεπε να μάθει τι θα πει να μεγαλώνεις δύο παιδιά, σαν όλους τους μπαμπάδες του κόσμου. Και το μεγάλωμα των παιδιών είναι εμπειρία, που μπορεί να κάνει ταπεινό και τον πιο μορφωμένο. Μπορεί να έχεις διδακτορικά στη διατροφή, και στη παιδαγωγική. Μπορεί να ξέρεις ιστορία, μαθηματικά, φυσική, λογοτεχνία, μπορεί να μπορείς να εξηγήσεις πως το σώμα μας απορροφά το φαγητό, και το αφομοιώνει και το μετατρέπει σε βιταμίνες, αλλά η γνώση αυτή δεν βοηθάει σε τίποτα, όταν ο πιτσιρίκος δεν ανοίγει το στόμα του να φάει και σου κλωτσάει πέρα το κουτάλι.

Η έρημος σε μαθαίνει να κάνεις πράγματα που νόμιζες πως δεν θα τα έκανες ποτέ. Μαθαίνεις να ανέχεσαι να είσαι άβολα, να κάνεις υπομονή, να δέχεσαι τις περιστάσεις που ποτέ δεν φαντάστηκες ότι θα είναι κομμάτι της ζωής σου. Μαθαίνουμε μέσα στην έρημο, 4 βασικά μαθήματα.

1ον. Το μάθημα της αφάνειας:
    ... έγινε πάροικος εν γη Μαδιάμ
    ... έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού

Η έρημος είναι ο τόπος της αφάνειας. Ο Μωυσής έπρεπε να μάθει να είναι σαν όλους τους άλλους. Νόμιζε πως ήταν κάποιος, και διαπίστωσε πως δεν ήταν. Εκεί που πίστευε πως θα τον δουν οι αδελφοί του, και θα καταλάβουν ότι αυτός θα τους ελευθέρωνε, αφού είχε σκοτώσει τον Αιγύπτιο, οι αδελφοί του, του είπαν βασικά, «Ποιος σου είπε να ανακατευθείς;» "Τις σε κατέστησεν άρχοντα και κριτήν εφ' ημάς; Μήπως θέλεις συ να με φονεύσης, καθώς εφόνευσας τον Αιγύπτιον; Και εφοβήθη ο Μωϋσής και είπε, Βεβαίως το πράγμα τούτο έγεινε γνωστόν", Έξοδος 2:14. Στις Πράξεις η περιγραφή είναι ακόμη πιο σκληρή: "ήλθεν εις την καρδίαν αυτού να επισκεφθή τους αδελφούς αυτού, τους υιούς Ισραήλ. Και ιδών τινά αδικούμενον, υπερησπίσθη αυτόν και έκαμεν εκδίκησιν υπέρ του καταθλιβομένου, πατάξας τον Αιγύπτιον. Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν· εκείνοι όμως δεν ενόησαν.Την δε ακόλουθον ημέραν εφάνη εις αυτούς, ενώ εμάχοντο, και παρεκίνησεν αυτούς εις ειρήνην, ειπών· Άνθρωποι, αδελφοί είσθε σείς· διά τι αδικείτε αλλήλους; Ο δε αδικών τον πλησίον απέσπρωξεν αυτόν, ειπών· Τις σε κατέστησεν άρχοντα και δικαστήν εφ' ημάς; Μήπως θέλεις συ να με φονεύσης, καθ' ον τρόπον εφόνευσας χθές τον Αιγύπτιον; Τότε ο Μωϋσής έφυγε διά τον λόγον τούτον", Πράξεις 7:23-29.

Όταν προσγειώθηκε και κατάλαβε πως αυτό που νόμιζε εκείνος, δε το νόμιζαν οι άλλοι, έπρεπε να μάθει να ζει με αυτό. Στην Αίγυπτο, όταν ο Μωυσής περνούσε, οι άνθρωποι στέκονταν. Τα πρόβατα δεν το κάνουν αυτό. Μπορεί να ξέρεις όλες τις επιστήμες του κόσμου, ποίηση, λογοτεχνία, μπορεί να είσαι δεινός ρήτορας. Για τα πρόβατα, αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Τα πρόβατα δεν έχουν ως ζώα τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Και ο Μωυσής, έζησε μαζί τους για 4 δεκαετίες. Ο δε Μωϋσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού, Έξοδος 3:1. Δεν είναι ταπεινωτικό αυτό;

Φανταστείτε κάποιο παλιό φίλο ή γνωστό να πέφτει επάνω στο Μωυσή, ή να πηγαίνει να ψάχνει να τον βρει επίτηδες. Να φτάνει στο μέρος που ήταν, και να ρωτάει:

- Πρίγκιπα τι κάνεις αυτή την περίοδο; Φανταστείτε τον Μωυσή σαν όλους τους ανθρώπους του είδους του. Με γένια, ανακατεμένα μαλλιά, απλά ρούχα.

- Τι κάνω; Δεν βλέπεις;  Είμαι βοσκός.

- Αλήθεια ε! Ποιος θα το πίστευε. Έχεις λοιπόν τα δικά σου κοπάδια; Πάνε καλά;         Αυξάνονται; 

- Όχι ακριβώς, τα πρόβατα δεν είναι δικά μου, είναι του πεθερού μου.

- Δουλεύεις για τον πεθερό σου;

- Ναι, θα απαντούσε ο Μωυσής.

- Δηλαδή, για να καταλάβω, ζεις και περπατάς και είσαι όλη μέρα μαζί με τα πρόβατα;

- Σωστά, κατάλαβες.

- Μωυσή δεν ξέρω τι να πω; Και όλα αυτά που έμαθες, όλα αυτά πού ήσουν;  Η γνώση, η σοφία στην Αίγυπτο;

- Δεν ξέρω τι να σου πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εδώ που βρίσκομαι, μ’ έφερε ο Θεός και εδώ είμαι τώρα.

Ίσως να ταυτίζεσαι με αυτή τη διήγηση. Καθώς ακούς αυτό τον υποτιθέμενο διάλογο, ίσως να σκέφτεσαι τους περιορισμούς μέσα στους οποίους ζεις και τους οποίους δεν σκεφτόσουν ποτέ ότι θα αντιμετωπίσεις. Άλλα είχες στο μυαλό σου, για σένα, για την οικογένειά σου, για τα παιδιά σου, για τη δουλειά σου, και άλλα έγιναν. Έρημος...Και τώρα έχεις εξαναγκαστεί να αφήσεις πολλές από τις προηγούμενες συνήθειες απλά για να τα καταφέρεις.

Αυτό είναι το σχέδιο του Θεού όμως. Αν πρόκειται να περάσεις και να περάσω το σχολείο της ερήμου, πρέπει να μάθω να ζω στην αφάνεια. Να μάθω να ζω σαν όλους τους άλλους. Να κάνω πράγματα που κάνουν όλοι.

Στην ταινία που γυρίστηκε με την ιστορία της Corrie ten Boom, μια σκηνή την δείχνει να προσεύχεται και να λέει στο Θεό, πως θέλει να την χρησιμοποιήσει με όποιο τρόπο θέλει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει «αφάνεια». Πολύ σύντομα, την παίρνουν αιχμάλωτη οι Ναζί, μαζί με τον πατέρα της, από τον οποίο χωρίζεται. Ο πατέρας της πεθαίνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, και την ίδια με τη βία τη χωρίζουν από την αδελφή της. Την ίδια την βάζουν σε ένα σκοτεινό, και υπόγειο κελί. Και καθώς κλείνει και αυτή η σκηνή, δείχνει τη γυναίκα αυτή τρέμοντας να προσεύχεται στο Θεό και να λέει, «Αλλά Κύριε, δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να είμαι μόνη μου». Η αφάνεια, στο σχολείο της ερήμου του Θεού, σημαίνει ότι δεν θα είμαστε το κέντρο της προσοχής. Δεν θα είμαστε τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά σαν όλους τους άλλους. Χωρίς κανένα ιδιαίτερο προνόμιο, ή καμιά μεταχείριση.

2ον. Το μάθημα του χρόνου:
    ... αφού συνεπληρώθησαν τεσσαράκοντα έτη

"Τότε ο Μωϋσής έφυγε διά τον λόγον τούτον και έγεινε πάροικος εν γη Μαδιάμ, όπου εγέννησε δύο υιούς. Και αφού συνεπληρώθησαν τεσσαράκοντα έτη"...Πράξεις 7:29-30. 
Μπήκε στην έρημο ως πάροικος και 40 χρόνια μετά, είχε μάθει ότι ο Θεός τον ήθελε να μάθει. Μπήκε 40 και βγήκε 80. Τα πιο παραγωγικά του χρόνια. Τα χρόνια που κάποιος δημιουργεί στη ζωή του, ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του, σε ένα μέρος που οι συνθήκες ζωής ήταν τουλάχιστον «ακραίες».

Ζούμε σήμερα στην εποχή του φούρνου μικροκυμάτων. Σε 5 λεπτά έχεις φτιάξει μεσημεριανό, βραδινό ότι θες. Πιο παλιά, ίσως θυμάστε οι παλαιότεροι, περίμενες ακόμη και την τηλεόραση να ζεσταθεί για να αρχίσει να δείχνει η εικόνα. Σήμερα, ανοίγει αμέσως. Τα τηλέφωνα παλιά, έπρεπε εμείς να βάλουμε το δάχτυλο μας, και να γυρίσουμε το καντράν ένα-ένα τα νούμερα. Σήμερα αυτός ο τύπος τηλεφώνου θεωρείται «παλαιολιθικός». Αυτή είναι η ζωή σήμερα. Όλα γίνονται γρήγορα, συμπιεσμένα, συμπυκνωμένα.

Όχι όμως, στο σχολείο του Θεού. Δεν υπάρχει στιγμιαία ωριμότητα. Ο Θεός δεν κάνει μαζική παραγωγή αγίων. Ο καθένας μας χρειάζεται το χρόνο του, και την ιδιαίτερή του εκπαίδευση. Ο Μωυσής διαβάζουμε στις Πράξεις 7:23-25, "Ενώ δε ετελείονε το τεσσαρακοστόν έτος της ηλικίας αυτού, ήλθεν εις την καρδίαν αυτού να επισκεφθή τους αδελφούς αυτού, τους υιούς Ισραήλ. Και ιδών τινά αδικούμενον, υπερησπίσθη αυτόν και έκαμεν εκδίκησιν υπέρ του καταθλιβομένου, πατάξας τον Αιγύπτιον. Ενόμιζε δε ότι οι αδελφοί αυτού ήθελον νοήσει ότι ο Θεός διά της χειρός αυτού δίδει εις αυτούς σωτηρίαν· εκείνοι όμως δεν ενόησαν".

Εκεί που ήταν ακτιβιστής και πίστευε πως όλα γίνονται στο άψε-σβήσε, έπρεπε να μάθει να περιμένει το Θεό. Γιατί δεν φτάνει να ξέρω το θέλημα του Θεού, πρέπει να ξέρω και το πότε και το πως. Και αυτό απαιτεί χαρακτήρα. Αλλά οι χαρακτήρες που περιμένουν και ακούν το Θεό δεν χτίζονται εν μία νυκτί. Ούτε χτίζονται στα σχολεία. Μορφώνονται στην έρημο. Και εκεί ο Θεός δεν βιάζεται. Γιατί δεν έχει ανάγκη εμάς να σώσουμε τον κόσμο. Το κάνει και μόνος Του. Σκοπός του είναι να μας αλλάξει μέσα μας. Και να μας μάθει να σκεφτόμαστε όπως Εκείνος, όπως ο Χριστός.

3ον. Το μάθημα της ησυχίας:
    ... έφερε τα πρόβατα εις το όπισθεν μέρος της ερήμου

Έχετε προσέξει ποτέ πόσο μακρύς φαίνεται ο χρόνος όταν έχουμε σιωπηλή προσευχή; Σκεφτόμαστε, «καλά πότε θα περάσει αυτό το λεπτό, ή αυτά τα 2-3 λεπτά»; Συνήθως διαρκούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Μου κάνει εντύπωση που βλέπω πολλά, όχι όλα, αλλά πολλά νέα παιδιά να μην μπορούν να κάνουν τίποτα, αν δεν υπάρχει κάποια μουσική υπόκρουση, κάποια φασαρία.

Το πιο δύσκολο κομμάτι στην προσευχή είναι η ησυχία. Το να κάτσεις στην παρουσία του Θεού και αφού πεις ότι ήθελες, να Τον αφήσεις, να πάει Εκείνος τη σκέψη σου όπου θέλει. Ή, προσπάθησε γενικά να κάτσεις χωρίς να ακούς τίποτα. Και σιγά-σιγά οι σκέψεις αρχίζουν και πηγαίνουν βαθύτερα.

Για τον άνθρωπο του Θεού, η καθημερινή τακτική μοναξιά στην παρουσία του Θεού είναι απαραίτητη. Αλλά και αν προσέξει κανένας, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που μας άφησαν οποιαδήποτε κληρονομιά, στις επιστήμες, στις τέχνες, στον αθλητισμό, όλοι τους είχαν μάθει να απομονώνονται.

Σκεφτείτε τον Μωυσή στα 40 χρόνια της διακονίας του, πόσο θα τον αμφισβητούσαν, θα του επιτίθονταν, θα τον μισούσαν και θα τον πρόδιδαν. Πόσο δεν θα τον άφηναν σε ησυχία. Πως θα τα έβγαζε πέρα; Είχε μάθει το μάθημα της ησυχίας με το Θεό. Και σε αυτή την ησυχία είχε μάθει βρίσκει δύναμη. Διαβάζουμε στον Ψαλμό 46:10, "Ησυχάσατε και γνωρίσατε ότι εγώ είμαι ο Θεός· θέλω υψωθή μεταξύ των εθνών· θέλω υψωθή εν τη γη. Το ενδιαφέρον είναι πως ξεκινάει ο Ψαλμός. Με καταστροφές, με δεινά. Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Διά τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών· και σείωνται τα όρη διά το έπαρμα αυτών" (εδ. 1-3). Μέσα σε αυτό το χαμό, ο ποταμός και τα ρυάκια του Θεού ποτίζουν τη δική Του πόλη. Ο Θεός είναι μαζί. Αλλά για να το δεις αυτό, πρέπει να μπορείς να ησυχάζεις και να αναγνωρίζεις ότι ο Θεός είναι Κύριος και Αυτός υψώνεται πάνω στη γη. Το μάθημα της ησυχίας.

4ον. Το μάθημα της έλλειψης ανέσεων:
    ... εκάθισε δε πλησίον του φρέατος.
    ... σηκωθείς ο Μωϋσής εβοήθησεν αυτάς και επότισε τα πρόβατα αυτών.

Κακά τα ψέματα, όλοι μας, ιδιαίτερα όσοι γεννηθήκαμε τα τελευταία 40 χρόνια, έχουμε ζήσει άνετα. Δεν μας έχει λείψει τίποτα. Για αυτό και μας κακοφαίνεται όταν κάποια από τις καθημερινές μικρές μας ανέσεις λείψει.

Ο Μωυσής έπεσε από τα ψηλά στα χαμηλά. Από το παλάτι στην έρημο. Από τη χλιδή, στο πηγάδι. Από εκεί που τον υπηρετούσαν, υπηρετούσε και πότισε πρόβατα. Από εκεί που τον άκουγαν, άκουγε άλλους. Σαφώς, όσο καλές και να ήταν οι σκηνές του Ιοθόρ, δεν ήταν το παλάτι του Φαραώ. Τι κάνεις με αυτό; Στην αρχή νομίζω γκρινιάζεις. Ρωτάς γιατί; Μετά προσπαθείς να συνηθίσεις. Και αν υπάρχει ένα κάποιο υπόβαθρο μπορεί να παραδεχθείς ότι «γίνεται να ζήσεις και με λιγότερα». Ο Μωυσής τα είχε ανάγκη αυτά, αν επρόκειτο τα επόμενα 40 χρόνια να οδηγήσει το λαό στην έρημο.

Ο Θεός αν πρόκειται να μας χρησιμοποιήσει, θέλει να βγάλει πολλή από την γκρίνια που υπάρχει στη ζωή μας. Μπορείς να επικοινωνήσεις και χωρίς e-mail, και χωρίς κινητό. Μπορείς να χρησιμοποιείς το λεωφορείο. Μπορείς να κοιμάσαι και σε μικρότερο κρεβάτι, να ζεις με λιγότερα. Γράφει στη Β΄ Τιμόθεο 2:3, ο Παύλος, "Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού". Πιο κάτω του το ξαναλέει στο 4:5, "Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη".

Βλέπετε τι κάνει ο Θεός; Με αυτά τα 4 μαθήματα μας αλλάζει, σπάει τις εξωτερικές αντιστάσεις, και έρχεται και μπαίνει βαθιά στη ψυχή μας, και μέσα στην έρημο τη γιατρεύει. Γράφει ο Δαβίδ στον Ψαλμό της μετάνοιας 51:6, "Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία, και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν". Πώς ο Θεός μας διδάσκει σοφία στα «ενδόμυχα»; Πώς μπαίνει βαθιά στο «είναι» μας;

Πρώτα βρίσκει την περηφάνια. Και παίρνει το γυαλόχαρτο της αφάνειας και αρχίζει και την τρίβει μέχρι να φύγει. 

1ον, το μάθημα της αφάνειας. Μετά βρίσκει το φόβο. Το φόβο για το παρελθόν, το άγχος για το μέλλον. Το φόβο για αυτά που θα χάσουμε, όταν υπακούσουμε στο Θεό, τα ρίσκα που έχουμε να πάρουμε, και χρησιμοποιεί το μάθημα του χρόνου για να μας βοηθήσει να επανεκτιμήσουμε τι αξίζει στη ζωή αυτή. Η γνώμη του Θεού και όχι των ανθρώπων. 

2ον, το μάθημα του χρόνου.
Μετά έρχεται η ώρα της πικρίας. Η τυραννία της πικρίας πρέπει να σταματήσει. Και μας ελευθερώνει με την υποχρεωτική απομόνωση και ησυχία. Στη σιωπή της παρουσίας Του μαθαίνουμε να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. «Μα να πάω να τους σώσω από τον Αιγύπτιο και να μη με θέλουν. Να με σπρώξει και να με διώξει!». Και στην υποχρεωτική σιωπή μαθαίνεις να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Υποπτεύομαι πως ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ιωσήφ, ο οποίος συγχώρεσε τα αδέλφια του, επειδή είχε χρόνο να σκεφτεί στη φυλακή της Αιγύπτου. Μαθαίνεις στην ησυχία να αφήνεις τα «δικαιώματά» σου, ή αυτά που νόμιζες ως δικαιώματά σου, που όμως, μας κρατούσαν αιχμαλώτους στη νοοτροπία και στη σκέψη.  

3ον, το μάθημα της ησυχίας.
Τέλος ο Θεός μας ελευθερώνει από βασικές συνήθειες διαβίωσης, που όμως, μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε. Μας αφαιρεί ανέσεις, μαθαίνοντας μας να ζούμε και χωρίς αυτές και να είμαστε χαρούμενοι. 

4ον, το μάθημα της έλλειψης ανέσεων.
Βέβαια, όλοι μας κουνάμε το κεφάλι καταφατικά συμφωνώντας. Η ερώτηση όμως, που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι; Εγώ τα χρειάζομαι αυτά; Γιατί βλέπετε το πρόβλημα είναι πως πιστεύουμε ότι δεν τα χρειαζόμαστε. Αυτή είναι η απάντηση της υπερηφάνειας. Η άλλη αντίδρασή μας είναι «κουράστηκα, βαρέθηκα όλα αυτά». Και αυτό σημαίνει ότι είμαστε για τη ζωή μας κοντόφθαλμοι. Ενώ ο Θεός βλέπει ψηλά. Πόσο ψηλά; Όσο να μας κάνει σαν το Χριστό. Και θα το κάνει.
Έχει υποσχεθεί πως το καλό το έργο που ξεκίνησε μέσα μας θα το ολοκληρώσει. Βέβαιος ων εις αυτό τούτο, ότι εκείνος όστις ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον θέλει επιτελέσει αυτό μέχρι της ημέρας του Ιησού Χριστού (Φιλιππησίους 1:6).

Καθώς το κάνει όμως, ας θυμόμαστε πως το κάνει για μας, επειδή Αυτός ξέρει τι έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη το σχολείο της ερήμου. "Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης" Εβραίους 12:11.

Και καθώς το κάνει, ο Θεός μας κρατάει: "Εν γη ερήμω εύρηκεν αυτόν, και εν ερημία φρίκης και ολολυγμού· περιωδήγησεν αυτόν, επαιδαγώγησεν αυτόν, εφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού αυτού. Καθώς ο αετός σκεπάζει την φωλεάν αυτού, περιθάλπει τους νεοσσούς αυτού, εξαπλόνων τας πτέρυγας αυτού αναλαμβάνει αυτούς, και σηκόνει αυτούς επί των πτερύγων αυτού, ούτως ο Κύριος μόνος ώδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ' αυτού ξένος Θεός" Δευτερονόμιο 32:10.

Δεν ξέρω ποια είναι η δική σου έρημος. Ποια είναι η παιδεία του Θεού για σένα. Ο Ουράνιος Πατέρας όμως, δεν κάνει λάθη. Δεν κάνει πράγματα τυχαία. Δεν βάζει βάρος πάνω από τη δύναμή μας. Ο Χριστός μας καταλαβαίνει. Ο ίδιος φώναξε, «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες». Ο Θεός δεν Τον είχε αφήσει. Ο Θεός ήταν εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμο με τον εαυτό του.

Μη φοβάσαι την έρημο. Άσε το Θεό να σου μιλήσει, και να σε σηκώσει, να σε οδηγήσει πάνω στις φτερούγες του. Δεν είναι ξένος Θεός. Σε βλέπει, και σε ξέρει με το όνομά σου. Σε αγαπάει. Και θέλει να σε χρησιμοποιήσει. Και υπάρχει δόξα και ομορφιά σε αυτό. Αμήν...

http://www.gec.gr/beee/Kirigmata.htm