Σ αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε, η κοινωνία μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Εκτός των πολλών και μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που περνάμε, παράλληλα η αμαρτία γιγαντώνεται, όσο πάει και νομιμοποιείται. Διεστραμμένοι άνθρωποι, ψευτομέντιουμ και μάγοι διαφόρων ειδών και εγκληματίες πάσης φύσεως, προβάλλονται ακόμα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να δώσουν τη γνώμη τους για πολύ λεπτά ζητήματα, όπως η οικογένεια, τα παιδιά, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, και οι ειλικρινείς σχέσεις των ανθρώπων.
Εκεί ακούμε τα πιο απογοητευτικά συμπεράσματα, και τους πιο παράλογους σχεδιασμούς για το μέλλον της κοινωνίας μας. Θέλουν να καταργήσουν κάθε τι που είναι σωστό και δοκιμασμένο, και να εγκαθιδρύσουν ένα δικό τους σύστημα, κατά τις επιθυμίες της σάρκας τους.
Τρανταχτό παράδειγμα ο γάμος. Κάποτε έριξαν την ιδέα να καταργηθεί ο θεσμός του γάμου και προσπάθησαν να βρουν ένα υποκατάστατο. Πρότειναν πολλές λύσεις, ελεύθερη συμβίωση, συμβολαιογραφική πράξη, ανύπαντρες μητέρες, και άλλα τέτοια. Εκείνες που πλήρωσαν περισσότερο από όλους αυτές τις ψεύτικες θεωρίες, είναι οι κοπέλες που πίστεψαν ότι μπορούν να γίνουν μητέρες, χωρίς να τελέσουν κανένα γάμο. Έκαναν ένα παιδί, έγιναν μητέρες χωρίς επίσημο πατέρα, και προσπάθησαν να κάνουν οικογένεια. Με αποτέλεσμα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα οποία φροντίζουν για τους πάσχοντες και αναξιοπαθούντες ανθρώπους, να μην παραλείπουν στη λίστα τους να βάζουν και τις ανύπαντρες μητέρες, οι οποίες απεδείχθη ότι είναι απροστάτευτες και οπωσδήποτε αξιολύπητες, και φυσικά τα παιδιά τους που μεγαλώνουν ορφανά από πατέρα. Πόσο διαφορετικά τα έφτιαξε ο Θεός τα πράγματα. Ο Θεός δημιούργησε το θεσμό του γάμου με απόλυτη αρμονία, και γι’ αυτό είναι αναντικατάστατος, όπως είναι και τα μάτια μας και τα αυτιά μας, και όλα τα μέλη του σώματός μας.
Αντικαθίσταται το μάτι μας με κανένα ψεύτικο; Το χέρι μας; Το νύχι μας; Τίποτα δε μπορεί να αντικατασταθεί χωρίς καταστροφή και κακό αποτέλεσμα.
Νόμιζαν μερικοί ότι όσο απομακρυνόμαστε από τις διδασκαλίες του Χριστού, από το Ευαγγέλιο που είναι η απόλυτη αλήθεια, τόσο πιο πολύ εκσυγχρονιζόμαστε και θα ζήσουμε καλύτερα και πιο ελεύθερα. Στην πράξη όμως, το αποτέλεσμα μας δείχνει το αντίθετο. Όσο απομακρυνόμαστε από τις εντολές και τους κανόνες του Χριστού, τόσο πιο πολύ εκφυλιζόμαστε και δυστυχούμε.
Χρειαζόμαστε τον Ιησού Χριστό σήμερα, παρά ποτέ άλλοτε. Ας γυρίσουμε λοιπόν κοντά του.
Τον χρειαζόμαστε όχι μόνο στα σημερινά οικονομικά προβλήματα, αλλά κυρίως για τη σωτηρία της ψυχής μας και τότε θα δούμε το χέρι Του και στην οικογένειά μας, και στην πατρίδα μας ακόμα. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, σαν τον «άσωτο υιό», ο οποίος, αφού κατασπατάλησε την περιουσία του πατέρα του «μετά πορνών» και κατάντησε να βόσκει γουρούνια ζητώντας μισθό λίγα ξυλοκέρατα, που και αυτά δεν του τα δίνανε, επέστρεψε στον οίκο του πατέρα του, και ζήτησε να γίνει ένας απλός δούλος, για να χορταίνει τουλάχιστον «άρτον».
Βεβαίως δεν τα γράφουμε όλα αυτά για να αλλάξει το καθεστώς των ανθρώπων ή η κοινωνία και οι νόμοι του κράτους που επιτρέπουν τα διαζύγια, τις εκτρώσεις, τις μοιχείες και όλα αυτά τα κακά. Αλλά τα γράφουμε για να γνωρίσουν και να κάνουν το θέλημα του Θεού όσοι θέλουν να ζήσουν μια ευλογημένη ζωή, και να φθάσουν κάποια ημέρα στο περιβάλλον του Ουράνιου Πατέρα.
Ο Ιησούς του Ναυή είπε στους Ισραηλίτες: «Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τον Θεόν ή τον Βάαλ…» και κατέληξε: «…Εγώ όμως και ο οίκος μου θέλομεν λατρεύει τον Κύριον», Ιησούς του Ναυή 24:15. Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν τι θα κάνουν οι άλλοι. Εγώ και η οικογένειά μου έχουμε αποφασίσει να κάνουμε το θέλημα του Θεού, και να ακολουθούμε το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού...
Τρόμος στην καρδιά της Ευρώπης. Πρώην μουσουλμάνοι που έγιναν χριστιανοί καταγγέλλουν στο περιοδικό Paris Match (08.07.14) ότι ενδέχεται να δολοφονηθούν από τους πρώην ομοϊδεάτες τους που τους θεωρούν αποστάτες. Είναι αναγκασμένοι να υποστούν ταπεινώσεις και υφίστανται διώξεις από τις οικογένειές τους. Zoυν συχνά με τον φόβο των αντιποίνων. Κάποιοι δέχθηκαν να μιλήσουν με καλυμμένο το πρόσωπο.
Η 45χρονη οικιακή βοηθός Aïcha κατοικεί στο Val-de-Marne, αλλά μεγάλωσε στην Αφρική. Κατάγεται από την Ακτή Ελεφαντοστού. Υποβλήθηκε σε κλειτοριδοκτομή, τηρούσε τις 5 καθημερινές προσευχές του Ισλάμ, αλλά θυμάται ότι ανακάλυψε τυχαία τον Χριστό στην τηλεόραση μιας γειτόνισσάς της.
«Ήταν μια ταινία για το Πάσχα. Δεν ξέρω γιατί αυτό παρέμεινε στην καρδιά μου από την παιδική ηλικία.» Η συνέχεια ήταν μια σειρά από θεία σημεία και η συνείδηση που απέκτησε της κλήσης. Όσο ζει στη Γαλλία διαβάζει την Κ. Διαθήκη γιατί όπως λέει ακόμη κι όταν «ήμουν μουσουλμάνα αγαπούσα τον Χριστό». Όταν σκοτώθηκε σε ατύχημα η αδερφή της, πήρε την απόφαση που δεν τολμούσε να παραδεχθεί τόσα χρόνια, να βαπτιστεί. Είναι μισοκρυπτοχριστιανή. Παραδέχεται ότι την ευνοεί που ζει πολύ μακριά από την χώρα της.
«Δεν είπα τίποτα στη χώρα μου. Εδώ ο ίδιος ο γιος μου δυσκολεύεται να το αποδεχθεί. Οι κολλητοί του, του λένε φοβερά πράγματα για τους χριστιανούς. Δεν φοβάμαι. Οι σεκταριστές του Ισλάμ μπορούν να με σκοτώσουν. Ο Θεός με κάλεσε.»
Η εκφορά του λόγου του παραπέμπει στη χώρα καταγωγής του την Τυνησία. Αυτός είναι ο David, αυτό είναι πλέον το όνομά του. Όσο για φωτογραφία, ούτε λόγος:
« Καλύτερα να είμαστε προσεκτικοί ….Tο Paris Match διαβάζεται στη χώρα μου. Δεν θέλω να έχω προβλήματα. «Καλύτερα να μην προκαλείς το διάβολο». Ο David αρχίζει με το να επιδεικνύει τα χαρτιά του. Τα παλιά διαβατήρια πιστοποιούν ότι κυριολεκτικά έκανε το γύρο του κόσμου για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, αλλά και για την απόκτηση του Πιστοποιητικού της βάπτισης. Δυο ζωές συγκεντρωμένες σε ένα τραπέζι. Αυτή ενός Tυνήσιου από εύπορη οικογένεια προερχόμενου από μια μουσουλμανική οικογένεια όχι ιδιαίτερα θρησκεύουσα. Είχε μια καλή ζωή κατά τον ίδιο, με ανώτερες σπουδές, και τη διεύθυνση στην οικογενειακή επιχείρηση εισαγωγών εξαγωγών.
«Αισθανόμουν όλο και λιγότερο ότι ήμουν φτιαγμένος για μουσουλμάνος. Δεν μπορούσα πια να υποφέρω τους καταναγκασμούς, την αδιάκοπη πίεση της κοινότητας (ούμα), την υποχρέωση να τηρώ το ραμαζάνι ακόμη κι αν δεν πίστευα όλους αυτούς τους επιβαλόμενους κανόνες χωρίς εξήγηση, και πάντα υπό το βλέμμα του αδερφού , του ξαδέρφου. Αυτό το βάρος του να ανήκεις….Δεν είχα την δυνατότητα για προσωπικές σκέψεις, πνιγόμουν.»
Ο David θα μπορούσε να παραμείνει ένας αγνωστικιστής μουσουλμάνος αλλά η ωριμότητά του και ο συγχρωτισμός του με τους Γάλλους, του γέννησαν την επιθυμία να «διαβάσει τους λόγους της αγάπης και όχι πια αυτούς της τιμωρίας και του φόβου.»…Στην αρχή επιφυλακτικά, έπειτα πιο έντονα άρχισε να παρακολουθεί κατηχήσεις, να συχνάζει στη εκκλησία. Ποτέ όπως λέει δεν αναρωτήθηκε “Τι δουλειά έχω εγώ ένας μουσουλμάνος με τους χριστιανούς; Αντίθετα, ήμουν πλέον εκεί που όφειλα να είμαι.»
Βαπτίστηκε. «Θεώρησα λογικό να μιλήσω με τους γονείς μου που τους είχα για μοντέρνους και μετριοπαθείς. Αλλά έγινε κάτι βίαιο σαν να ορθώθηκε το Σινικό Τοίχος ανάμεσά μας. Μου ξεκαθάρισαν ότι δεν είμαι πια γιος τους, και ότι αν επέμενα κινδύνευα να τα χάσω όλα. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να αναφερθώ σ΄ αυτό χωρίς συγκίνηση.» Κατά την επιστροφή του από ένα του ταξίδι για επαγγελματικούς λόγους στο εξωτερικό, ο πατέρας του ανακοίνωσε ότι τον παύει από την επιχείρηση.
«Ένιωσα ένα τέτοιο σφίξιμο στην καρδιά που δεν αντέδρασα αλλά η πίστη μου στο Χριστό ήταν πιο δυνατή παρά ποτέ. ….Οι γονείς μου ήλπιζαν ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά “η κρίση των 40 ” και γρήγορα θα περνούσε. Έφυγα για την Γαλλία καθώς αυτοί δεν αποδέχονταν την πίστη μου, έπρεπε να ρίξω τις γέφυρες επικοινωνίας.» Άλλαξε νούμερο τηλεφώνου και δεν τους ξαναμίλησε. Κλείστηκε στη μοναξιά του για 3 χρόνια. Είχε πάθει κατάθλιψη. «Ένας φίλος κόπτης με βοήθησε να βγω από αυτήν την κατάσταση. Δεν μετανιώνει για την απόφαση που πήρε ακόμα κι αν το τίμημα ήταν πιο σκληρό, κι ας άφησε πίσω ολόκληρη περιουσία και δικούς του ανθρώπους:
«Πάνε ήδη 10 χρόνια που δεν έχω επαφή με τους δικούς μου. Δεν ξέρω ούτε αν οι γονείς μου είναι ακόμη ζωντανοί. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Εδώ δεν έχω καμιά επικοινωνία με Τυνήσιους, ούτε με μουσουλμάνους. Ποτέ δεν ξέρεις. Σε εμάς όποιος ασπαστεί άλλη θρησκεία θεωρείται αποστάτης και τιμωρείται με θάνατο. Το ότι είμαι στη Γαλλία δεν αλλάζει τίποτα. Ειδικά σήμερα.»
Ο Jean γεννήθηκε στη Γαλλία από πατέρα μουσουλμάνο και Γαλλίδα μητέρα. Αυτός έγινε χριστιανός ! Κρύβει το παρελθόν του εκεί που ζει κάπου στη βόρεια Γαλλία από το φόβο των αντιποίνων. Απαιτεί ανωνυμία και μη φωτογράφιση.
«Δεν θα έλεγα ότι νιώθω φόβο αλλά είμαι προσεκτικός. Αρκεί ένας τρελός … Ο πατέρας μου ένας εργάτης στο Παρίσι μου έκανε περιτομή όταν ήμουν 7 ετών. Μου δίδαξε το Ισλάμ. Του έθετα θεολογικά ερωτήματα. Για να βρει απαντήσεις ο Jean διάβασε Το Κοράνι, τη Γέννεση, τις Πράξεις των αποστόλων….
“Αυτές οι φράσεις : “Εγώ είμαι το φως ! Εγώ είμαι η ζωή! “μου μετέδωσαν χαρά.» Ο Jean θα γίνει χριστιανός, και θα βαπτιστεί.
«Τότε δεν υπήρχε ισλαμισμός. Τα πράγματα άλλαξαν ολοκληρωτικά …Σήμερα ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει κατά γράμμα αυτήν την ιστορία με τον αποστάτη στο κοράνι, και να απειλήσει με θάνατο όποιον αρνείται το Ισλάμ. Εμείς που ασπαστήκαμε το χριστιανισμό γνωρίζουμε τι εγκαταλείπουμε… Στην Τυνησία, τη χώρα της καταγωγής μου κάθε αποστάτης τιμωρείται με θάνατο.”
Χάρη σε μια θεία της χριστιανή ασπάστηκε τον χριστιανισμό η 40χρονη Fatma που γεννήθηκε στη Γαλλία από αλγερινούς γονείς, και διέφυγε την καταπίεση του ισλάμ. Η μητέρα της ήταν πολύ θρησκευόμενη, και ο πατέρας της φανατικός. Αυτός μια μέρα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της γυναίκας του οδηγεί την 11χρονη κόρη του στους γονείς του στην Αλγερία για διακοπές και την αφήνει εκεί :
«Ο πατέρας μου σχεδίαζε να με παντρέψει με ένα ξάδερφο ηλικιωμένο. Αισθάνθηκα μίσος! Ήμουν υπό επιτήρηση. Ο παππούς και η γιαγιά ήθελαν να μου επιβάλουν τη μαντήλα. Αρνήθηκα. Μετά από 2 χρόνια επέστρεψα στη Γαλλία από πιέσεις της μητέρας μου. Διάβαζα το Κοράνι από το φόβο στον πατέρα μου αλλά προτιμούσα τη Βίβλο. Όταν μια μέρα ο πατέρας μου με πέτυχε στο δρόμο να καπνίζω με τους φίλους μου με έδιωξε από το σπίτι. Κατέφυγα στο σπίτι μιας θείας μου χριστιανής κι έγινα χριστιανή. Η 52χρονη Aminata λίγες μόνο ημέρες μετά την βάπτισή της στην περιοχή Seine-Saint-Denis του Παρισιού εξιστορεί την περιπέτειά της.
“Γεννήθηκα στη Σενεγάλη, ήμουν ορφανή κάτι που αποτελεί στίγμα και ντροπή στην Αφρική. Δεν ήρθα στην εκκλησία για να αναζητήσω καλύτερους ανθρώπους, ήρθα για να αναζητήσω τον Κύριο”...
Υπάρχει Θεός; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους φιλοσόφους και τους θεολόγους εδώ και δεκάδες αιώνες. Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε η είδηση ότι δύο ευρωπαίοι μαθηματικοί, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και τη σχετική θεωρία του αυστριακού μαθηματικού Κουρτ Γκέντελ, κατάφεραν να αποδείξουν μαθηματικά την ύπαρξη του Θεού!
Το τι ακριβώς απέδειξαν και με ποιον τρόπο σχετίζεται άμεσα με την κατανόηση της Μαθηματικής Λογικής και των κανόνων που τη διέπουν.
Το θεώρημα του Θεού:
Λίγο πριν από τον θάνατό του ο μεγάλος αυστριακός μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ (Kurt Gödel), δημοσιοποίησε μια μαθηματική απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού την οποία επεξεργαζόταν επί 30 χρόνια.
Η απόδειξη αυτή βασίζεται στη σύγχρονη αξιωματική θεμελίωση των Μαθηματικών, η οποία με τη σειρά της αποτελεί συνέχεια της αρχαιοελληνικής μαθηματικής παράδοσης και της Γεωμετρίας του Ευκλείδη.
Σε αυτόν τον τρόπο θεμελίωσης ξεκινάμε με τη διατύπωση αξιωμάτων, δηλαδή υποθέσεων που δεν αποδεικνύονται αλλά φαίνονται προφανείς.
Στη συνέχεια, με τη βοήθεια των αξιωμάτων και της Μαθηματικής Λογικής, μπορούμε να αποδείξουμε θεωρήματα και να οικοδομήσουμε μια ολόκληρη θεωρία. Για παράδειγμα, ένα από τα πέντε αξιώματα της Ευκλείδειας Γεωμετρίας είναι το ότι όλες οι ορθές γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους.
Ο Γκέντελ προσπάθησε να «αποδείξει» την ύπαρξη του Θεού, ως ένα θεώρημα ξεκινώντας από ένα σύνολο πέντε αξιωμάτων που φαίνονται «προφανή» στο πλαίσιο της Μαθηματικής Λογικής.
Η «απόδειξη» αυτή φάνηκε εξαρχής ότι είχε δύο αδύνατα σημεία. Πρώτον, είναι άραγε τα αξιώματα όντως προφανή και, δεύτερον, είναι άραγε συμβατά μεταξύ τους ώστε να μην έχουν κρυφές ασυνέπειες;
Για το πρώτο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, αφού τα αξιώματα στα Μαθηματικά μπορεί να φαίνονται «λογικά» αλλά κατά τα άλλα είναι αυθαίρετα, οπότε ο Θεός υπάρχει αν τα αξιώματα αυτά αληθεύουν.
Το δεύτερο όμως αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας για πάνω από 40 χρόνια, επειδή έπρεπε να αποδειχθεί ότι τα πέντε αυτά αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις, και άρα είναι αυτοσυνεπή.
Το κατόρθωμα των δύο ευρωπαίων μαθηματικών, του Γερμανού Κρίστοφ Μπεντζμίλερ (Christoph Benzmüller) και του Αυστριακού Μπρούνο Βολτσενλόγκελ Παλέο (Bruno Woltzenlogel Paleo), ήταν ότι κατάφεραν να αναπαραστήσουν τα αξιώματα του Γκέντελ και τους συλλογισμούς του με μαθηματικά σύμβολα.
Στη συνέχεια, με τη βοήθεια εξειδικευμένου λογισμικού που χειρίζεται έννοιες λογικής σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπόρεσαν αφενός μεν να διαπιστώσουν ότι τα αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις και αφετέρου να επιβεβαιώσουν την απόδειξη του θεωρήματος.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, πέρα από το καθαρά μαθηματικό μέρος, η βάση της απόδειξης του Γκέντελ περί της υπάρξεως του Θεού δεν ήταν εντελώς καινούργια αφού έμοιαζε με το επιχείρημα του άγγλου θεολόγου και φιλοσόφου του 11ου αιώνα Ανσέλμου του Καντέρμπουρι, το οποίο, με τη σειρά του, βασίζεται στη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής» των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και μαθηματικών.
Ο συλλογισμός του Ανσέλμου ήταν ο εξής:
1. Ο Θεός είναι η υπέρτατη ύπαρξη.
2. Η ιδέα του Θεού υπάρχει στη σκέψη μας.
3. Μια ύπαρξη που υπάρχει τόσο στη σκέψη όσο και στην πραγματικότητα είναι ανώτερη από μια ύπαρξη που υπάρχει μόνο στη σκέψη.
4. Αν ο Θεός υπήρχε μόνο στη σκέψη μας, τότε θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την ιδέα μιας ανώτερης ύπαρξης η οποία υπάρχει και στην πραγματικότητα.
5. Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε μια ύπαρξη ανώτερη από τον Θεό.
6. Άρα ο Θεός υπάρχει στην πραγματικότητα.
Η βασική συνεισφορά του Γκέντελ ήταν η μαθηματική περιγραφή του παραπάνω συλλογισμού και ειδικά των σημείων 3 και 4. Εκεί χρησιμοποίησε την έννοια της πιθανής αλήθειας μιας πρότασης, η οποία επεκτείνει την αριστοτελική λογική που δέχεται ότι μια πρόταση είναι είτε αληθής είτε ψευδής.
1+1 κάνουν 2;
Ο Γκέντελ έγινε διάσημος σε νεαρή ηλικία όταν διατύπωσε το περίφημο «θεώρημα της μη πληρότητας».
Συνέπεια του θεωρήματος αυτού είναι ότι, στο πλαίσιο της «Απλής Αριθμητικής» των ακεραίων αριθμών, η οποία βασίζεται σε αξιώματα όπως το γνωστό «1+1=2», υπάρχουν προτάσεις που δεν είναι δυνατόν να διαπιστώσουμε αν αληθεύουν ή όχι βασιζόμενοι μόνο στα αξιώματα αυτά.
Οι προτάσεις αυτές χαρακτηρίζονται από μια αυτοαναφορά και το πιο γνωστό ανάλογό τους στο πλαίσιο της απλής λογικής είναι το παράδοξο του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου Ευβουλίδη, σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος παραδεχθεί ότι ψεύδεται, αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ψέμα;».
Η πρόταση αυτή οδηγεί σε φαύλο κύκλο, αφού αν η πρόταση είναι αληθής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας ψεύδεται ενώ αν η πρόταση είναι ψευδής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας λέει την αλήθεια.
Το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκέντελ είχε σοβαρότατες συνέπειες στη θεμελίωση των Μαθηματικών με βάση την αξιωματική μέθοδο, η οποία στη δεκαετία του 1920 φαινόταν ότι θα κατάφερνε να ενοποιήσει όλους τους κλάδους αυτής της επιστήμης σε ένα ενιαίο οικοδόμημα.
Παράλληλα όμως υπήρξε ο λόγος που του προσφέρθηκε το 1940 μια θέση στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον, όπου και παρέμεινε ως καθηγητής ως τον θάνατό του το 1978.
Η συνεισφορά του Γκέντελ στη θεμελίωση της Μαθηματικής Λογικής αναγνωρίστηκε επανειλημμένως, με σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου το βραβείο Αϊνστάιν του Ινστιτούτου που του απονεμήθηκε το 1951 από τον ίδιο τον Αϊνστάιν, ο οποίος ήταν συνάδελφός του σε αυτό το ίδρυμα και στενός φίλος του.
Οι συνθήκες θανάτου του Γκέντελ ήταν πολύ ασυνήθιστες και αποτέλεσαν την έμπνευση για το θεατρικό έργο «Δέκατη έβδομη νύχτα» του Απόστολου Δοξιάδη.
Ο Γκέντελ έπασχε από έλκος του δωδεκαδακτύλου και ακολουθούσε, με δική του πρωτοβουλία, μια πολύ αυστηρή δίαιτα. Σιγά-σιγά άρχισε να πιστεύει ότι τον δηλητηριάζουν και κατέληξε να αρνείται να φάει το φαγητό του.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, θα έλεγε κανείς, αποτέλεσε το κορυφαίο λογικό παράδοξο υλοποιημένο - και όχι διατυπωμένο - από τον θεμελιωτή της Μαθηματικής Λογικής.
Αν δεν έτρωγε, ήταν σίγουρο ότι ο Γκέντελ θα πέθαινε από ασιτία. Αν έτρωγε ίσως να πέθαινε από δηλητηρίαση - αλλά και ίσως όχι. Ο Γκέντελ, πέρα από κάθε λογική, διάλεξε ενσυνείδητα την πρώτη επιλογή - και πέθανε από ασιτία...
Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.
Πηγή: defencenet.gr
ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΖΩΗ
Η καινούργια ζωή, η αληθινή ζωή του αναγεννημένου ανθρώπου του Θεού, που στην πραγματικότητα είναι «ο Ιησούς Χριστός εν ημίν», έχει τα δικά της θαυμαστά χαρακτηριστικά, τα δικά της γνωρίσματα. Μέσα στις σελίδες του Λόγου του Θεού έχουμε πληρότητα περιγραφής, έτσι ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να διακρίνουμε το γνήσιο, το αληθινό.
Η ζωή έχει κύριο γνώρισμά της την ειρήνη. Ζωή χωρίς ειρήνη, δεν είναι ζωή. Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής και οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ειρήνης στους γύρω. Αυτά τα δυο πορεύονται μαζί. Ας μην πει κάποιος πως έχει ζωή και την απολαμβάνει, όταν «τρώγεται» καθημερινά με μίση, πάθη και έχθρες εναντίον όλων γύρω του. Αυτό δεν είναι ζωή. Είναι καθημερινός, σκληρός θάνατος. Είναι φθορά, είναι λιώσιμο στα χέρια της αμαρτίας. Γιατί ειρήνη είναι ο Ιησούς Χριστός μέσα μας διά της πίστεως, είναι «η ειρήνη ημών» ο Ιησούς, που κάνει τις μέρες μας γεμάτες απόλαυση, γεμάτες Ουρανό!
Ζωή πραγματική είναι μόνο η αγία ζωή. Άγιος θα πει «ανήκω στον Θεό, υπάρχω για τον Θεό». Η ψυχή είναι γεμάτη με το νόμο Του.
Ταυτόχρονα άγιος θα πει «δεν ανήκω στον εαυτό μου, στις επιθυμίες μου, στα είδωλά μου», όλα αυτά που κάποτε αγαπούσα και λάτρευα.
Ο άγιος είναι ο ξεχωρισμένος για τον Θεό, για την υπηρεσία Του και τη δόξα Του.
Αυτός ο άγιος δουλεύεται με τη λειτουργία του αγιασμού, που είναι καθημερινή και στοχεύει στο χτίσιμο μιας αγίας ζωής πάνω μας. Ένας άγιος ζει αποκλειστικά με του Θεού το θέλημα. Ο Κύριός του ορίζει και εξουσιάζει την ύπαρξή του. Θα λέγαμε πως ένας άγιος δεν έχει ο ίδιος δικαιώματα «πάνω του». Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ομολογίας του Απ. Παύλου «δεν ζω εγώ πλέον».
Ζωή είναι μόνο η αγία ζωή, και ζωντανός είναι μόνο αυτός που πορεύεται καθημερινά στο μονοπάτι του αγιασμού και της ολοκλήρωσης. Οτιδήποτε άλλο χωρίς τον αγιασμό δεν έχει τη ζωή μέσα του, δεν έχει το Θεό τον Άγιο. «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας… διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν». Α' Θεσσαλονικείς 4:3,7.
Ζωή έχει μόνο αυτός που διά του Αγίου Πνεύματος μορφώνεται πάνω του ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι άγιος, πορεύεται το δρόμο του λυτρωμένος και είναι αιώνιος.
Ζωή είναι μόνο η πορεία της νίκης. Τους ηττημένους κανείς δεν τους αναγνωρίζει, κανείς δεν τους λογαριάζει. Ζωή είναι μόνο η ζωή της νίκης.
«Διότι παν ότι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον…» Α' Ιωάννου 5:4.
Πρώτος νικήθηκε ο θάνατος, που μας εξουσίαζε. Ανοίχτηκε έτσι ο δρόμος για μια πορεία νίκης καθημερινή και δοξασμένη. Η νίκη της σάρκας, η νίκη της επιθυμίας, η νίκη του «κόσμου».
Η νέα ζωή που μας χαρίζει ο Κύριος διά του Ιησού Χριστού είναι ζωή αληθινή, ακριβώς γιατί περιέχει τη νίκη, την επικράτηση επί της αμαρτίας, που είναι ο θάνατος.
Είναι σωστό να συμπεράνουμε ότι ζωή είναι μόνο η «λυτρωμένη ζωή», η απαλλαγμένη από το μόλυσμα της αμαρτίας. Οπωσδήποτε στην ψυχή που έχει παραμείνει και δουλεύει ο θάνατος, δεν μπορούμε να μιλάμε για ζωή και μάλιστα αιώνια.
Δεν μπορεί να είναι ζωντανός, δεν μπορεί να μείνει ζωντανός κανείς χωρίς να κατατροπώνει καθημερινά την αμαρτία. Και στη θέση της αμαρτίας, η ψυχή γεμίζει με το θέλημα του Θεού, που το προκρίνει ο λυτρωμένος του Χριστού, ανάμεσα στις άλλες προσφορές με αγάπη και λαχτάρα. Όπως στη βιολογία, για να μείνει ζωντανός και υγιής ένας οργανισμός, πρέπει να νικά τα παθογόνα αίτια, να νικά τον εχθρό, έτσι και ο λυτρωμένος πρέπει να έχει νίκη, αν θέλει να ζήσει. Νίκη κατά της αμαρτίας του, νίκη κατά του εαυτού του. Η νίκη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Χωρίς αυτήν, ζωή δεν μπορεί να υπάρξει.
Η πραγματική ζωή έχει μεγαλείο και δόξα. «Όσους δε προεγνώρισε, τούτους και προώρισε…, εκάλεσε…, εδικαίωσε…, εδόξασε». Ρωμαίους 8:29-30.
Η δόξα, η ομορφιά της λυτρωμένης ζωής είναι ζηλευτά χαρακτηριστικά του ζωντανού. Το αρρωστημένο, το πεθαμένο είναι πάντα θλιβερό και αποκρουστικό. Αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας, «εάν τις Με αγαπά, τον λόγον Μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ Μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί, και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει» Ιωάννης 14:23, για να συλλάβουμε πόσο δοξασμένη και αστραφτερή είναι η ζωή η πραγματική, η μόρφωση και η κατοίκηση του Ιησού Χριστού μέσα μας.
Για τον λυτρωμένο του Θεού ο πρώτος Ψαλμός λέει: «και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται, και πάντα όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή» Ψαλμός 1:3 .
Αυτές είναι οι εκδηλώσεις οι εξωτερικές της δόξας και του μεγαλείου, που κλείνεται μέσα στην ψυχή την αγιασμένη και την καθαρισμένη. Και δεν μπορεί να μην υπάρχουν οι ανάλογες εκδηλώσεις. Είναι φυσιολογική συνέπεια της ζωής μέσα μας.
Όπως είναι φυσικό, όλο το μεγαλείο και η ομορφιά της άφθονης ζωής, της νέας ζωής, δεν μπορεί να υπάρξει, όταν ο Ιησούς Χριστός έχει μείνει ένα ιστορικό πρόσωπο, που ανήκει στο παρελθόν, και το έργο Του έχει τοποθετηθεί έξω από την ψυχή μας.
Μόνο ο ζωντανός Ιησούς και η ταύτιση του ανθρώπου μαζί Του, οδηγούν σε μια πορεία καθαρότητας, που ακτινοβολεί αρχοντιά και μεγαλείο. Αυτή η νέα ζωή είναι η συνέχεια εκείνου του αρχικού θαυμαστού σχεδίου της αγάπης του Θεού, «ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών, και ας εξουσιάζη…» Γένεσις 1:26.
Το παιδί του Θεού, όταν είναι γνήσιο, ζει μέσα σε χαρά και ηρεμία, στην ψυχή του βασιλεύει ειρήνη και ανάπαυση. Είναι φυσικό να αναδίδει ευωδιά ζωής ζηλευτή. Οτιδήποτε έξω από αυτήν την κατάσταση ψυχής δεν είναι ζωή, δεν έχει αιώνιο χαρακτήρα. Η δόξα είναι κύριο γνώρισμα της ζωής Χριστού μέσα στο κράτος της αμαρτίας, του θανάτου, και δώρο που ο Χριστός χαρίζει σε όσους Τον δεχτούν Κύριό τους.
Η ζωή έχει καρπούς. Η καρποφορία είναι γνώρισμα πολύ σημαντικό της ζωής. Η στειρότητα δεν είναι ζωή, δεν έχει σχέση με τη φυσιολογία της ζωής.
Ο Λόγος του Θεού μας βεβαιώνει πως η καρποφορία είναι συστατικό και γνώρισμα της ζωής, και ότι ο καρπός είναι φυσική συνέπεια της ύπαρξης της ζωής μέσα μας. «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν Εμοί, και Εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν» Ιωάννης 15:5.
Στην περιοχή της πνευματικής καρποφορίας δεν χρειάζονται ούτε προσπάθειες σκληρές, επίπονες, ούτε βέβαια πρωτοβουλίες, οργανωμένα σχήματα για την καρποφορία. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι η παρουσία της ζωής. Μέσα στη ζωή την αληθινή ενυπάρχει ο καρπός, η δύναμη της καρποφορίας. «Ο μένων εν Εμοί και Εγώ εν αυτώ». Αυτό είναι ζωή, αυτό είναι καρποφορία. Όλα εκεί μέσα κλείνονται.
Τούτη η οργανική σύνδεση, η ταύτιση του κλήματος με την άμπελο την αληθινή, πραγματώνεται διά του Αγίου Πνεύματος. Η καρποφορία είναι το φυσιολογικό επακόλουθο.
Όπου υπάρχει η ζωή, υπάρχει και καρπός.
Ο καρπός τότε είναι γνήσιος κι έχει τα γνωρίσματα του Λόγου του Θεού. Καρπός πολύς, καρπός που να μένει, καρπός που να δοξάζει τον Θεό.
Η ζωή έχει χαρακτήρα αιώνιο. Είναι αυτό ένα από τα κύρια γνωρίσματα της πραγματικής ζωής. Αυτή η αιώνια ζωή, όταν κατοικεί μέσα μας, μας κάνει κι εμάς αιώνιους. Από τώρα, από εδώ κάτω αιώνιοι. Ένας «αιώνιος» περπατάει στο πεζοδρόμιο, ένας «αιώνιος» περνάει το φανάρι του δρόμου… Εσύ βλέπεις μια εικόνα γνώριμη. Δυο χέρια, δυο πόδια, μια μύτη… Λάθος μεγάλο. Δεν έχει καμιά σχέση με αυτά. Είναι πνευματικό δημιούργημα, ουράνιο χτίσμα της αγάπης του Θεού, είναι αιώνιος αυτός που βλέπεις…
Είναι σφάλμα να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον «ζωντανό», τον λυτρωμένο του Χριστού χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και τις περιγραφές των «πεθαμένων», αυτών που από τώρα είναι στο θάνατο.
«Ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» Ρωμαίους 6:4. Είναι καινούργια η ζωή η αιώνια, και δεν έχει τίποτα κοινό με το θάνατο που βασίλευε πρώτα στην ψυχή μας.
Αυτή η «νέα ζωή» είναι η ζωή του Ιησού Χριστού πάνω μας, και έχει αιώνιο χαρακτήρα. Όποιος ζει διά του Ιησού Χριστού είναι κι αυτός αιώνιος. Στο Α' Ιωάννου 5:11-12 μαθαίνουμε πως η ζωή είναι «εν τω Υιώ», μέσα στον Ιησού Χριστό. Όποιος έχει τον Χριστό, έχει τη ζωή. Έχω, είναι δικό μου, το κατέχω. Είναι άλλο πράγμα να πιστεύεις, να νομίζεις, να ελπίζεις, και άλλο να το έχεις μέσα σου, να το απολαμβάνεις δικό σου.
Η ζωή είναι καθαρή. Ίσως φαίνεται κοινό και χωρίς ιδιαιτερότητα αυτό που λέμε, όμως είναι τόσο βασικό. Η ζωή υπάρχει μόνο μέσα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, που το όνομά της είναι φως. Το φως αποκαλύπτει, ξεσκεπάζει, ελέγχει μέσα σ’ αυτήν την περιοχή. Όποιος μένει στο φως, που είναι ο Θεός, η αγάπη Του, ο νόμος Του, το θέλημά Του, καθαρίζεται και μένει καθαρός. «Ο Θεός είναι φως, και σκοτία εν Αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία» Α' Ιωάννου 1:5.
Τα έργα του σκοταδιού είναι απ’ έξω, και έξω από την περιοχή του φωτός πρέπει να βγεις για να «απολαύσεις» την αμαρτία σου. Όμως έξω είναι και ο θάνατος, ο αποχωρισμός, και η αποξένωση.
Η ζωή η αιώνια είναι πάντα καθαρή, και ζωντανός είναι όποιος έχει την αμαρτία του καταδικασμένη και κρατά το σώμα της αμαρτίας νεκρωμένο.
Η ζωή ξεκινάει από το σταυρό του Ιησού. Από κει ακριβώς ξεκινά και η καθαρότητα και οι δυνάμεις καθαρισμού της ψυχής από την αμαρτία.
Ζωή δεν υπάρχει όπου υπάρχει αμαρτία, βρωμιά, περιοχές που δεν λούζονται από το φως, και δεν ελέγχονται από την αλήθεια.
Η ζωή η γνήσια είναι ευλογημένη. Κι αυτό είναι μόνιμο, είναι καθημερινό.
Δίπλα είναι μια άλλη πορεία, ανυπακοής και απείθειας στο νόμο του Θεού. Αυτή είναι κατάρα και είναι πορεία θανάτου.
Ζωή είναι ο σεβασμός και η πλήρης υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτή ακριβώς είναι η οδός της ευλογίας. «Και εάν υπακούης επιμελώς… προσέχης να κάμνης πάσας τας εντολάς Αυτού…» Δευτερονόμιον 28:1.
Αυτό το «υπακούης επιμελώς», όταν αναφέρεται στο νόμο του Θεού, έχει σαν συνέπεια τη ζωή μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί χτίζοντας τον νέο άνθρωπο.
«Ευλογημένος» και «ζωντανός» είναι δύο έννοιες που ταυτίζονται. Το πραγματικό νόημα και των δύο είναι η παρουσία του ζωντανού Θεού στην ψυχή, αυτή είναι και η αιτία της ζωής που είναι ευλογημένη.
Εύκολα θα συμφωνήσουμε με τούτη την αλήθεια, αν θυμηθούμε τα όσα είπαμε πιο πάνω. Η νέα ζωή, η αληθινή ζωή είναι άγια, καθαρή, είναι ζωή με δόξα και μεγαλείο, είναι ζωή με καρπό και νίκη θαυμαστή, είναι αιώνια. Να τι θα πει ζωή ευλογημένη. Αυτά είναι τα γνωρίσματα και της αληθινής ζωής, και της ευλογίας του Θεού πάνω στον άνθρωπο.
Δεν γίνεται να έχεις τον Ιησού Χριστό, να ζεις τη ζωή Του, να μορφώνεται πάνω σου ο χαρακτήρας Του, να μένεις στο νόμο Του, και να μην είσαι ευλογημένος.
Ο άνθρωπος που «εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού και εν τω νόμω Αυτού μελετά ημέραν και νύκτα», είναι βεβαιωμένα ευλογημένος, και είναι αυτό αναγνωρίσιμο από όλους τους γύρω.
Καταραμένος είναι αυτός που επιθυμεί και προκρίνει να ακολουθήσει το δικό του θέλημα και περπατά «οπίσω της ορέξεως της καρδίας του». Αυτή η οδός της ασέβειας προς το νόμο του Θεού δεν έχει ζωή, αφού ο Θεός έχει διαγραφεί μέσα από την ψυχή. Ευλογημένος, καταραμένος. Δύο περιοχές ξένες, μακρινές. Η ζωή και ο θάνατος. Ανάμεσά τους η δική μας επιλογή, η δική μας πρόκριση. Το τι θα αποφασίσουμε, είναι κάτι που θα αγκαλιάσει την ύπαρξή μας ολόκληρη, με αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες...
Λόγια Ζωής
Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι ανταγωνιστικός, και εμείς ως Χριστιανοί δεν αποτελούμε εξαίρεση. Ωστόσο, στην προσπάθειά μας να πραγματοποιήσουμε τις φιλοδοξίες μας, μήπως κάνουμε κάτι που είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού; Είναι άραγε η φιλοδοξία, ιδιαίτερα στην καριέρα μας, αντιβιβλική;
Ο Κύριος Ιησούς είπε κάτι σχετικό με το δίλημμα αυτό, που διαχρονικά αντιμετωπίζουν όλοι οι Χριστιανοί: "Κανείς υπηρέτης δεν μπορεί να υπηρετεί ως δούλος σε δύο κυρίους. Γιατί ή τον ένα θα μισήσει και τον άλλο θα αγαπήσει, ή στον ένα θα προσκολληθεί και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε ως δούλοι στον Θεό και στον Μαμωνά”. Λουκάς 16:13
Η προειδοποίησή Του είναι ξεκάθαρη. Μπορεί, βέβαια, να μην καταφρονήσουμε τον Θεό εξαιτίας της δουλειάς μας, ωστόσο είναι επικίνδυνα εύκολο «να βαρυνθούν οι καρδιές μας» και να «αφήσουμε την πρώτη μας αγάπη».
Ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: Χρειαζόμαστε χρήματα που τα παίρνουμε εργαζόμενοι, τόσο για τα πράγματα που ικανοποιούν τις καθημερινές βιοτικές μας ανάγκες, όσο και για τις διάφορες πολυτέλειες, μικρές ή μεγάλες, που απολαμβάνουμε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Τυπικά δε, όσο πιο σκληρά εργάζεται κάποιος και όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνει στη δουλειά του, τόσο πιο πολλά χρήματα κερδίζει.
Επιπλέον, αν ένας έχει και παιδιά, θέλει να τους προσφέρει ότι μπορεί, από τα ορθοδοντικά σιδεράκια, μέχρι τα ιδιαίτερα μαθήματα στα διάφορα φροντιστήρια, για να μην αναφέρουμε τα διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα ρούχα, τα παπούτσια, τα κομπιούτερ, τις διακοπές και όλα γενικά που κάνουν τη ζωή ευχάριστη.
Στην πορεία, αν διακριθούμε σ’ αυτό που κάνουμε, θα πάρουμε προαγωγή και αύξηση μισθού και ίσως έναν αξιοσέβαστο τίτλο που θα προκαλεί το σεβασμό, το θαυμασμό ή ακόμη και το φθόνο των άλλων. Εδώ όμως είναι που ελλοχεύει ο μεγαλύτερος κίνδυνος και αν δεν είμαστε πολύ προσεκτικοί, τότε η καριέρα μας μπορεί σιγά σιγά να γίνει το είδωλό μας, εκθρονίζοντας τον Θεό από το θρόνο της καρδιάς μας, και απομυζώντας συνάμα όλη την ενεργητικότητά και το ενδιαφέρον μας.
Αποτελεί μήπως σύμπτωση το γεγονός, ότι τα πιο δραστήρια μέλη μιας τοπικής εκκλησίας είναι συνήθως οι αφυπηρετήσαντες; Όταν ακόμη εργάζονταν, είτε θα ήταν στην εργασία τους όλη μέρα, είτε θα ξεκουράζονταν το βράδυ, ώστε να ανακτήσουν δυνάμεις και να πάνε στη δουλειά τους το πρωί.
Επομένως, πού τραβάμε τη γραμμή όσον αφορά στην καριέρα μας; Πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στον Θεό και στα χρήματα; Δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο;
Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ο Θεός.
Αν είσαι Χριστιανός, ποτέ, στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να διαχωρίζεις τον Θεό από τη δουλειά σου. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να προσεύχεσαι, να δοξολογείς και να λατρεύεις τον Κύριο κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ είσαι στη δουλειά σου. Βέβαια, η συνεχής αυτή κοινωνία με τον Θεό είναι μυστική, επειδή σκοπός της δεν είναι να εντυπωσιάσει τους άλλους, αλλά να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι κύριος της ζωής μας δεν είναι η δουλειά μας, αλλά ο Θεός.
Ο άνθρωπος που θυμάται τον Θεό κατά τη διάρκεια της ημέρας στη δουλειά του, όχι μόνο είναι πιο παραγωγικός, αλλά απολαμβάνει την εργασία του περισσότερο, επειδή την τοποθετεί μέσα σ’ ένα αιώνιο πλαίσιο. Η εξυπηρέτηση συναδέλφων αλλά και πελατών, δεν θα θεωρείται έτσι μπελάς, αλλά μάλλον προνόμιο.
Οπωσδήποτε, το θέλημα του Θεού και οι νόμοι Του, πρέπει να διέπουν τη συμπεριφορά μας και στο χώρο της εργασίας μας. Εάν η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια, ώστε να πρέπει να παραβιάζεις συνεχώς τις βιβλικές αρχές της τιμιότητας και της ειλικρίνειας, τότε είναι καιρός να ψάξεις να βρεις αλλού δουλειά. Το πόσο σοβαρά αντιλαμβάνεσαι αυτή την υποχρέωση, δείχνει ποιος πραγματικά είναι ο κύριος στη ζωή σου.
Δεν πρέπει να αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο στη δουλειά σου, ώστε να μην μπορείς να συμμετέχεις στις συναθροίσεις της τοπικής εκκλησίας στην οποία ανήκεις. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον πατέρα μου ο οποίος, ενώ επί 35 χρόνια έπρεπε να δουλεύει με βάρδιες σ’ ένα εργοστάσιο, ποτέ δεν έχασε την πρωινή κυριακάτικη λατρεία, έστω κι αν δούλευε ως αργά την προηγούμενη νύχτα.
Τα ουράνια πράγματα τώρα.
Τα υλικά αγαθά μπορεί να είναι παραπλανητικά: Ένα υπερπολυτελές αυτοκίνητο, ένα μεγάλο σπίτι, πανάκριβα κοσμήματα και ρούχα, εξωτικές διακοπές κτλ. Εάν εποφθαλμιούμε όλα αυτά τα σύμβολα κοινωνικού γοήτρου, ώστε να πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο, για να κερδίσουμε πιο πολλά χρήματα, για να τα αποκτήσουμε, τότε σίγουρα αυτό αποτελεί σήμα κινδύνου ότι δεν υπηρετούμε πλέον τον Θεό αλλά το μαμωνά.
Πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο για την πνευματική μας αύξηση, και όχι για τον πολλαπλασιασμό των εισοδημάτων μας. Η σχέση μας με τον Κύριο Ιησού Χριστό πρέπει να είναι πάνω από τη σχέση με το χρηματιστή μας.
Η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής θυμίζει στην καρδιά σου τις αιώνιες αλήθειες του Θεού, εδώ και τώρα. Οι διάφορες στρατηγικές στον τομέα των επιχειρήσεων έρχονται και παρέρχονται, η Πηγή όμως αυτή της σοφίας είναι πάντοτε αξιόπιστη. Το να παρακαθίσεις σε ένα γεύμα εργασίας με τον πλουσιότερο διευθυντή στον κόσμο των επιχειρήσεων, δεν αξίζει τίποτε σε σύγκριση με μια προσωπική οδηγία από τον Δημιουργό του Σύμπαντος, που θα βρεις στην Αγία Γραφή.
Εάν ως Χριστιανοί, θέσουμε τις προτεραιότητές μας σωστά, θα είμαστε σε θέση να έχουμε ένα καλό εισόδημα, ενώ θα ζούμε μια σωστή κατά Θεό ζωή. Μέσα στην αβεβαιότητα της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα, δεν είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει ένας στην ίδια δουλειά μέχρις ότου αφυπηρετήσει. Ως πιστοί όμως, έχουμε την εγγύηση από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ότι θα ζούμε αιώνια μαζί Του. Αυτή και μόνο η αλήθεια θα πρέπει να θέτει τα πράγματα στη ζωή μας στη σωστή τους προοπτική.
Επιλέγοντας το σωστό είδος φιλοδοξίας.
Σύμφωνα με ένα παλιό ρητό, κανένας ετοιμοθάνατος δεν μετάνιωσε ποτέ που δεν ανάλωσε περισσότερο χρόνο στη δουλειά του. Δεν θα πάρουμε κανένα από τα σύμβολα κοινωνικού γοήτρου ή τα λεφτά μας στον ουρανό. Θα πάρουμε, ωστόσο, το χαρακτήρα μας, την καλοσύνη μας και προπάντων την αγάπη προς τον Σωτήρα μας.
Η πιο συναρπαστική πρόκληση για κάθε Χριστιανό εργαζόμενο, δεν είναι να γίνει μια μέρα διευθυντής μιας εταιρίας ή επιχείρησης, αλλά να αφήσει τον Θεό να τον κάνει «σύμμορφον της εικόνος του Υιού Αυτού» Ρωμαίους 8:29. Αυτή είναι η σημαντικότερη φιλοδοξία που αξίζει να επιδιώξει κανείς. Αυτή είναι η υπηρεσία με τη μεγαλύτερη αμοιβή.
Εάν επιλέξουμε να υπηρετήσουμε τον Θεό και όχι το μαμωνά, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι ο Κύριος μας ευλογεί και με υλικά αγαθά επίσης, αλλά και αν δεν το κάνει, εμείς έχουμε επιλέξει «την αγαθή μερίδα, η οποία δεν θα αφαιρεθεί από εμάς».
Ο Charles Stanley, σε ένα από τα βιβλία του λέει το εξής: «Σε καλές στιγμές αλλά και σε κακές, σε μέρες συνηθισμένες αλλά και ξεχωριστές, σε περιόδους χαράς αλλά και μεγάλου πόνου, η στάση μας μπροστά στον Θεό πρέπει να είναι τούτη: Ουράνιε Πατέρα, εσύ έχεις τον έλεγχο. Δεν έχω καμιά άλλη επιτυχία παρά μονάχα αυτή που Εσύ βοήθησες να έχω. Σε εμπιστεύομαι απόλυτα, ώστε να κατευθύνεις Εσύ τα βήματά μου»...
Jack Zavada
Για κάποιους ανθρώπους η πίστη είναι κάτι μυστηριώδες. Παρόλα αυτά, η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι, χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό. Και ακόμη, ότι είναι δια της πίστεως που στεκόμαστε, και ότι πρέπει να περπατάμε, όχι δια της όψεως, αλλά δια της πίστεως.
Είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο που νιώθω τόσο πολύ ευγνώμων στο Θεό, που έδωσε σε σας και σε μένα ένα μέντορα, έναν καθοδηγητή της πίστης. Το όνομά του είναι Αβραάμ. Από την αρχή μέχρι το τέλος μέσα στις Άγιες Γραφές, ο Θεός μας δείχνει τον Αβραάμ, και μας λέει: "Αν θέλετε να μάθετε τι σημαίνει πίστη, αν θέλετε να δείτε την πίστη να παίρνει σάρκα και οστά, κοιτάξτε τον Αβραάμ".
Ένα έξοχο παράδειγμα αυτής της πίστης βρίσκουμε στο εδάφιο Εβραίους 11:8. "Με την πίστη ο Αβραάμ υπάκουσε, όταν καλέστηκε για να εξέλθει σε τόπο που έμελλε να λαβαίνει κληρονομιά, και εξήλθε μη γνωρίζοντας καλά πού πηγαίνει".
Προτού πάμε παρακάτω, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Αβραάμ ήταν άνθρωπος όπως όλοι εμείς. Είχε και τις άσχημες μέρες του …Γνώρισε ήττες και αποτυχίες …Ορισμένες φορές δεν ήταν ειλικρινής και είπε ψέματα, για ν’ αποφύγει κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις. Παρόλα αυτά, ένα πράγμα ήταν πέρα για πέρα αληθινό για τον Αβραάμ. Εμπιστευόταν με συνέπεια τον Θεό. Και η εμπιστοσύνη του αυτή αποδείχθηκε περίτρανα με την αδιακύμαντη υπακοή του σ’ Αυτόν.
Θα ήθελα, λοιπόν, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σ’ αυτήν ακριβώς την άποψη της πίστης του Αβραάμ, και έπειτα να σας προκαλέσω να ακολουθήσουμε τα χνάρια της υπάκουης πίστης που μας άφησε ο άνθρωπος αυτός, σαν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Το εδάφιο, λοιπόν, που είδαμε προηγουμένως από την επιστολή προς Εβραίους, αναφέρεται σε μια συνάντηση που είχε ο Αβραάμ με τον Θεό, όπως περιγράφεται στο κεφάλαιο 12 της Γένεσης. Εκεί διαβάζουμε τα εξής: «Και ο Κύριος είπε στον Άβραμ: Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω· και θα σε κάνω να γίνεις ένα μεγάλο έθνος· και θα σε ευλογήσω, και θα μεγαλύνω το όνομά σου· και θα είσαι για ευλογία· και θα ευλογήσω εκείνους που σε ευλογούν, και θα καταραστώ εκείνους που σε καταριούνται· και μέσα από σένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές τής γης. Και ο Άβραμ πήγε, καθώς του είπε ο Κύριος· και μαζί του πήγε και ο Λωτ· και ο Άβραμ ήταν ηλικίας 75 χρόνων, όταν βγήκε από τη Χαρράν» εδάφιο 1-4.
Εάν το καλοσκεφθούμε, το κάλεσμα αυτό του Θεού στη ζωή του Αβραάμ ήταν κάτι τρομακτικό! Γνωρίζετε πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι, στην ηλικία των 75 χρόνων, ξεσήκωσαν την οικογένειά τους, μάζεψαν όλα τα υπάρχοντά τους, και πήγαν να κατοικήσουν σε μια άγνωστη γι’ αυτούς χώρα; Παρόλα αυτά, κοιτάξτε ποια ήταν η αντίδραση του Αβραάμ: «…και εξήλθε μη γνωρίζοντας καλά πού πηγαίνει». Το μόνο που γνώριζε καλά ήταν ότι υπάκουσε στη φωνή του Θεού. Αυτό είναι που η Βίβλος αποκαλεί πίστη. Έχω ένα φίλο που του αρέσουν πολύ οι χάρτες, τους οποίους χρησιμοποιεί για να σχεδιάζει κάθε χιλιόμετρο ταξιδιού που κάνει με την οικογένειά του. Ο Θεός όμως δεν είχε δώσει στον Αβραάμ ένα χάρτη με προσχεδιασμένη την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει. Του είπε απλώς: «Ξεκίνα και εγώ θα σε οδηγήσω …».
Εδώ είναι που πολλοί Χριστιανοί σκοντάφτουν, επειδή, το να ξεκινήσεις ένα ταξίδι με μόνο μια κατευθυντήρια οδηγία και όχι έναν προορισμό, σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθείς από τον έλεγχο. Σημαίνει να γίνεις ευάλωτος, τρωτός. Και δεν νομίζω αυτό να αρέσει σε πολλούς από εμάς! Τι έκανε όμως ο Αβραάμ, όταν ο Θεός τον κάλεσε; απλά υπάκουσε. Και το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς.
Επιτρέψτε μου να ρωτήσω το εξής: Μήπως ο Θεός σε καλεί να κάνεις κάτι και δεν Τον έχεις υπακούσει μέχρι τώρα; Ίσως αυτό το κάλεσμα να είναι απλώς να δημιουργήσεις μια φιλική σχέση με τους γείτονές σου, με σκοπό να βρεις κάποτε την ευκαιρία να μοιραστείς μαζί τους τα Καλά Νέα. Ίσως πάλι να σε καλεί ο Θεός να βοηθήσεις σε κάποια διακονία στην εκκλησία. Μπορεί ακόμη να σε καλεί να πας σε κάποια άλλη πόλη ή χώρα για να Τον υπηρετήσεις. Οτιδήποτε και αν είναι, όταν ο Θεός σε καλεί να κάνεις κάτι, θα πρέπει να αναλάβεις δράση. Το να παραμένεις αδρανής, περιμένοντας περισσότερες λεπτομέρειες, ίσως αποδειχθεί στο τέλος ότι ήταν ματαιοπονία και έλλειψη πίστης.
Δεν μπορείς με κανένα τρόπο να οδηγήσεις ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Κι όμως, πολλοί Χριστιανοί επιμένουν να παραμένουν αδρανείς, μέχρι να μάθουν ακριβώς πού θα πάνε, και πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να φτάσουν στο προορισμό τους.
Ας δεχτούμε την πρόκληση, αδελφοί μου! Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη της υπάκουης πίστης του Αβραάμ, υπακούοντας στο κάλεσμα του Θεού. Για να μας χρησιμοποιήσει όμως ο Θεός αληθινά, θα πρέπει να μάθουμε να υπακούμε στην οδηγία Του, έστω κι αν δεν καταλαβαίνουμε ή δεν μπορούμε να δούμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα...
ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ;
Όλοι μας το ξέρουμε πως έχουμε έναν σκληρό και ύπουλο εχθρό, προσωπικό εχθρό της πιστής ψυχής. Σκοπός κάθε εχθρού είναι να κερδίσει τη μάχη, να φτάσει στο ποθητό του αποτέλεσμά με κάθε τρόπο. Δεν είναι μικρό πράγμα για τον πιστό άνθρωπο να χάσει τον προσανατολισμό του, να μην ξέρει γιατί σώθηκε, γιατί ζει, και για ποιον ζει.
Γνωρίζουμε πολύ καλά από τι μας έσωσε η αγάπη του Θεού, όμως ξέρουμε το γιατί μας έσωσε; Τι είχε στο σχέδιο της αγάπης Του, ποιος ο ρόλος μας, ποια η θέση μας στη δόξα Του;
Υπάρχει το από της σωτηρίας του ανθρώπου, υπάρχει όμως και το για να της σωτηρίας μας. Είναι πολύ επικίνδυνο να αγνοεί μια ψυχή, το για να της σωτηρίας της, γιατί μπορεί να βρεθεί τραγικά μακριά από το γνήσιο σχέδιο της σωτηρίας, πλανημένη, να ζει μια αυτοσχέδια ζωή πίστεως έξω από τη δόξα του Θεού. Είναι γεγονός πως μας έχουν μιλήσει για το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο. Ξέρουμε και την προέλευσή μας, και το βάρος το ασήκωτο που μας συνέθλιβε μακριά από τον Χριστό. Αλλά δεν γνωρίζουμε «πού πάει το τρένο», και όμως είμαστε επιβάτες του, επειδή εμείς το θελήσαμε, και το ζητήσαμε μόνοι μας. Μιλάμε μεταξύ μας συνεχώς γι’ αυτά που αφήσαμε στην αποβάθρα, και τα λέμε και τα ξαναθυμόμαστε, και ούτε κουβέντα για το για να του ταξιδιού της πίστεως… Είναι πολύ επικίνδυνο να πορευόμαστε χωρίς προσανατολισμό, απροετοίμαστοι για το τι θα συναντήσουμε. Πιθανό είναι να ζούμε ζωή αντίθετη του πραγματικού προορισμού μας. Πιθανό είναι να συλλάβουμε τον εαυτό μας να μην έχει κατανοήσει το πραγματικό νόημα, την αληθινή σύνθεση της λυτρωμένης ζωής. Και είναι επικίνδυνο και σοβαρό αυτό το ενδεχόμενο, γιατί έχει αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες.
Υπεραπασχόληση με τα παλιά.
Η σωτηρία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός στον άνθρωπο, έχει ένα πριν και ένα μετά, έχει ένα από, και ένα για να, στόχο που επεκτείνεται στο μέλλον. Είναι πολλοί οι χριστιανοί που έχουν ξεφύγει εντελώς από το γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου, γιατί ασχολούνται αποκλειστικά με το πριν της σωτηρίας της ψυχής, και καθόλου με το για να, ασχολούνται μονάχα με το «από τι» της σωτηρίας μας και ποτέ με το «γιατί, για ποιο προορισμό».
Εδώ ίσως πρέπει να πούμε πως το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, άλλωστε τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει βέβαια ο εχθρός της ψυχής μας, όμως βρίσκει έδαφος στη διάθεση της πονηρής καρδιάς, που κοιτάζει να βολευτεί και να εξασφαλιστεί στον Χριστό με το μικρότερο δυνατό κόστος, παρά να προοδεύσει με δίψα στον Χριστό, να αναρριχηθεί σ’ Αυτόν, να Τον κατακτήσει.
Ένα σημείο που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε σοβαρά, είναι το γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με την αμαρτωλή μας προέλευση, από την οποία μας έσωσε ο Κύριος με το θάνατό Του και την ανάστασή Του, και έχουμε τόση απροθυμία να συνεχίσουμε με το «μετά», το επίγειο και το αιώνιο «μετά» της σωτηρίας μας. Αν κοιτάξουμε τον Λόγο του Θεού, αυτές οι δύο πραγματικότητες είναι τόσο καθαρά δοσμένες:
"αλλά και εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας
πώς επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων,
διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν,
και να προομένητε τον Υιόν Αυτού εκ των ουρανών". Α' Θεσσαλονικείς 1:8-10
Το παιδί του Θεού είναι λυτρωμένο από τη δύναμη και την παρουσία της αμαρτίας, και της ειδωλολατρίας. Με τα είδωλα δεν έχει τίποτα να κάνει πια το γνήσιο παιδί του Θεού. Η αμαρτία είναι καταδικασμένη, είναι υπόθεση ξεχασμένη. Ακριβώς όπως η νύχτα που πέρασε και τώρα μας λούζει το πλούσιο φως της μέρας.
Ένα μεγάλο ακόμα κεφάλαιο που έχει κλείσει οριστικά, είναι η κρίση της δικαίας οργής του Θεού που έρχεται πάνω στον αμαρτωλό αρνητή κόσμο μας. Και μ’ αυτό ο πιστός του Χριστού δεν έχει να κάνει τίποτα. Ο άνθρωπος που δέχεται να τον κυριεύσει η αγάπη του Θεού, δεν ασχολείται καθόλου με την τελειωμένη υπόθεση της αμαρτίας και του θανάτου. Το ερώτημα είναι, γιατί οι πιστοί του Χριστού ασχολούνται μόνο με το παρελθόν, μόνο με τα αρνητικά κομμάτια της αμαρτωλής ζωής τους; Δεν έχουν προχωρήσει; Δεν έχουν καινούργια βήματα φωτισμένης και ευλογημένης ζωής δόξας για να τους απορροφήσουν;
Ο άνθρωπος που κοιτάζει συνεχώς και επίμονα πίσω, στις θλιβερές ημέρες του αμαρτωλού του παρελθόντος, κοιτάζει σε λάθος κατεύθυνση. Μοιάζει με τον αθλητή, που ενώ τρέχει κοιτάζει πίσω αυτά που άφησε. Έτσι δεν θα φτάσει ποτέ στο τέρμα, αποκλείεται να νικήσει.
Αναγεννημένοι για δόξα, ομορφιά, απόλαυση.
Αυτό που ο πιστός του Χριστού υπήρξε στο αμαρτωλό παρελθόν του, είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να τον απασχολεί ή να τον ενδιαφέρει. Αντίθετα αυτό που τον απορροφά αποκλειστικά είναι το δοξασμένο μέλλον του, ο αιώνιος προορισμός του, το «για να» της σωτηρίας του, δια του Ιησού Χριστού. Έτσι αντιμετώπιζε και ο Απ. Παύλος το «πριν και το μετά» της λυτρωμένης του ζωής:
"τα μεν οπίσω λησμονών,
εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος,
τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον
της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού"." Φιλιππησίους 3:14
Μελετώντας τον Λόγο του Θεού ανακαλύπτουμε με τρόμο, πως αυτό που εμείς λέμε σωτηρία της ψυχής είναι ελλιπές, είναι μισή αλήθεια, είναι επικίνδυνα ψαλιδισμένο. Σωτηρία δεν είναι μόνο η συγχώρηση των αμαρτιών μας, αλλά είναι και ο καθαρισμός, και η μεταμόρφωση του πιστού. Νέος άνθρωπος, νέο κτίσμα. Όχι μονάχα συγχωρημένος, αλλά ξαναχτισμένος από την αρχή, για να γεμίσει με τη δόξα του Θεού, με την απόλαυση της αιώνιας ζωής στη Βασιλεία Του.
Μείναμε στο πρώτο κομμάτι. Ευχαριστούμε τον Θεό για τις αμαρτίες μας που τις συγχώρεσε, και δυστυχώς η ζωή μας δεν έχει «απόλαυση σωτηρίας», δεν έχει γέμισμα με δόξα Θεού. Όταν κάποιος βαριά άρρωστος γίνει καλά, δεν ξοδεύει την υπόλοιπη ζωή του στο να διηγείται την αρρώστια του, και το πώς κινδύνεψε να πεθάνει, αλλά χρησιμοποιεί τη δύναμη που κέρδισε με τη θεραπεία του να ζήσει, να απολαύσει, να καρποφορήσει στη νέα του ζωή. Αυτός που έμεινε να διηγείται, και να ανακαλεί το άρρωστο παρελθόν του, δεν έγινε ποτέ καλά στην πραγματικότητα, δεν απολαμβάνει λύτρωση από το παρελθόν του. Πηγαίνει την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία, και ψάλλει ύμνους και προσεύχεται και ευχαριστεί, αλλά αποκλειστικά για τη συγχωρημένη του ζωή, σαν να μην έχει προχωρήσει ίχνος η ζωή του από «το θάλαμο ανάνηψης του νοσοκομείου». Αυτοί οι πιστοί των ημερών μας δείχνουν με τη ζωή τους, πως γιατρεύτηκαν από το θάνατο, αλλά χωρίς συγκεκριμένο σκοπό ζωής και ύπαρξης εδώ κάτω.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα στον Λόγο του Θεού:
"δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες"
Β' Κορινθίους 5:15
"διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν"
Α' Θεσσαλονικείς 1:9
"διά να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου"
Α' Πέτρου 2:9
Εάν ο Θεός πραγματικά έχει συγχωρήσει και εξαλείψει το αμαρτωλό παρελθόν μας, γιατί τόσα χρόνια δεν σκουπίσαμε πια τα μάτια μας από τα δάκρυα, για να δούμε τη δόξα και το μεγαλείο που μας καλεί να ζήσουμε γεμισμένοι με Χριστό; Νομίζω πως το μυστικό βρίσκεται σ’ αυτό το λεπτό σημείο. Μας συγχώρησε ο Κύριος, δεν Τον αφήσαμε όμως να μας καθαρίσει. Άρα η αμαρτία έχει ακόμα πάνω μας ισχύ και μας απειλεί. Επομένως ξαναγυρίζουμε στη συγχώρηση και ξαναπέφτουμε στα γόνατα, χωρίς ποτέ να απλώσουμε τα φτερά μας σε μια ζωή καθαρισμένη και μεταμορφωμένη.
Δεν καταλάβαμε ότι σωθήκαμε από την αμαρτία για να γνωρίσουμε τον Θεό, για να συνδεθούμε με τον Θεό, για να γεμίσουμε με τον Θεό, για να δοξαστούμε με τη δόξα Του δια μέσου του ζωντανού Ιησού Χριστού. Ο Θεός μας αγόρασε δια του αίματος του Ιησού Χριστού για τον εαυτό Του, και είναι απόλυτο αυτό. Μας απέσπασε από την αμαρτία για τη δόξα Του, για να είμαστε εμείς η δόξα Του, για να αναπαύεται πάνω μας η δόξα Του.
Στον Ουρανό υπάρχει μονάχα μια πραγματικότητα, η δόξα του Θεού. Στον Ουρανό δεν ξέρουν νύχτα ή μέρα στο να δοξάζουν τον Θεό. Στον Ουρανό δεν αναπαύονται από του να υπηρετούν αποκλειστικά την άγια δόξα Του.
Για τον πιστό του Χριστού, που προορίζεται γι’ αυτή την αιώνια δόξα, αυτή η ζωή αρχίζει από τώρα, από εδώ κάτω από τη γη. Και αν δεν αρχίσει από εδώ κάτω, δεν θ’ αρχίσει ποτέ για μας. Το μυστήριο της άφθαστης δόξας του Ουράνιου Πατέρα μας δεν τελειώνει με μερικά κηρύγματα, με κάποιες ώρες εκκλησιαστικής ζωής. Η δόξα του Θεού είναι θέμα προσωπικής αποκάλυψης μέσα στην καρδιά μας και γεμίσματός μας με το Άγιο Πνεύμα Του, που θα μας οδηγήσει δια της πίστεως σε ζωή Χριστού, ζωή ευάρεστη κατά πάντα ενώπιον Του. Ο χριστιανός, όταν είναι γνήσιος, δεν είναι μοιρολάτρης ενός άχρηστου και στείρου παρελθόντος, αλλά νόμιμος κληρονόμος βασιλικής κληρονομιάς του Πατέρα Θεού. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέει μεγάλους τίτλους όλο δόξα και μεγαλείο:
"σεις είσθε το φως του κόσμου" Ματθαίος 5:14
"σεις είσθε το άλας της γης" Ματθαίος 5:13
"κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού" Ρωμαίους 8:17
Αν αυτά δεν είναι πραγματικότητα για μας, τότε ίσως δεν λυτρωθήκαμε ποτέ από την καταδίκη του αμαρτωλού παρελθόντος μας...
