Είναι ανεπίδεκτο αντιρρήσεων ότι οπουδήποτε κηρύχτηκε ή παρουσιάστηκε πιστά ο Σταυρός του Ιησού Χριστού, έφερε μεν ελπίδα και νέα ζωή σε πολλούς, αλλά μονίμως έγινε η αιτία μεγάλων αντεγκλήσεων και προβλημάτων.
Οπουδήποτε διδάχτηκε, προκάλεσε ανταγωνισμούς. Όπως ακριβώς και τα πρώτα χρόνια ήταν "σκάνδαλο" για τους Εβραίους, και "μωρία" για τους Έλληνες, έτσι και δια μέσου των αιώνων, ο Σταυρός του Χριστού δεν γίνεται αποδεκτός, και αυτό όχι μόνο από τους κοσμικούς, ως κοσμικούς, αλλά και από τη θρησκευτική κοινότητα. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται αδίστακτα ως αληθινό και στην εποχή μας, το ίδιο όπως ήταν και στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, παρόλο που ο Σταυρός είναι το πιο δημοφιλές σύμβολο στον κόσμο. Δεν υπάρχει ούτε μία πόλη στο χριστιανικό κόσμο που η αρχιτεκτονική της, οι γκαλερί της, οι λογοτεχνικές συλλογές της, τα μουσικά της μέγαρα και οι θρησκευτικοί οργανισμοί της, να μη σέβονται και να τιμούν αυτό το ιερό σύμβολο.
Αυτό μπορεί να είναι ένας φόρος τιμής σε κάτι το βαθύτερο, αλλά είναι ακριβώς αυτό το βαθύτερο που είναι απαράδεκτο στον ευρύ χριστιανισμό, το ίδιο όπως και στον κόσμο.
Ακόμα και σε κάποιες ιεραποστολές στην εποχή μας, σε ορισμένες φάσεις τους, θεωρείται απαραίτητο να καταργήσουν από τα βιβλία και τα υμνολόγιά τους την αναφορά στο Σταυρό, για να μην αποτελεί πρόκληση.
Ένα μεγάλο μέρος των κηρυγμάτων και της διδασκαλίας στις εκκλησίες είτε περιορίζεται στον "ιστορικό Ιησού", παρουσιάζοντας ένα Χριστό χωρίς Σταυρό, είτε δίνει μια πολύ αλλοιωμένη εξήγηση του θανάτου Του. Ωστόσο, σίγουρα θα πρέπει κανείς να καταργήσει ολόκληρη την Αγία Γραφή, πριν καταργήσει το γεγονός ότι από την αρχή μέχρι το τέλος της, διακηρύσσει πως ο Σταυρός είναι η οδός της σωτηρίας, η οδός του Θεού, η οδός που είναι επαρκής για τον άνθρωπο, η μόνη οδός.
Περαιτέρω, είναι επίσης σίγουρα ξεκάθαρο, ότι είναι επάνω στο Σταυρό που ο Θεός έχει ακουμπήσει ολόκληρο το βάρος της μεγάλης σωτηριακής Του δύναμης. Αυτό ήταν η κυρίαρχη αντίληψη την εποχή της Καινής Διαθήκης. Η ανάκτηση, ή η ανανέωση της προσοχής σε μερικά ουσιώδη και ζωτικά στοιχεία του Σταυρού, είναι εκείνη που έδωσε το έναυσμα σε θρησκευτικά κινήματα γνωστά με το όνομα των ηγετών τους, του Λούθηρου, Μούντυ, Φίννυ, Τζόναθαν Έντουαρντς, Γουίτφιλντ, των Γουέσλις, του Σπέρτζον και άλλων ανθρώπων τους οποίους τίμησε ο Θεός να Τον υπηρετήσουν.
Και τώρα ας εξετάσουμε το ερώτημα γιατί ο Σταυρός υπήρξε πάντα η αιτία τόσων φιλονικιών, και πηγή τέτοιου σκανδάλου, και γιατί άραγε είναι σήμερα στο επίκεντρο πολλών κοινωνικών αναστατώσεων σε ουκ ολίγα από τα δόγματα που διατείνονται ότι κηρύττουν το ευαγγέλιο, σε χριστιανικά σπίτια, σε τοπικές εκκλησίες και στις ζωές μεμονωμένων χριστιανών.
Θα προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά ας κάνουμε πρώτα κάποιες διακρίσεις. Δεν είναι ο ηρωισμός του Σταυρού, ούτε οι αντιρρήσεις στην αισθητική του, που προξενούν το πρόβλημα. Η θυσία, τα πάθη, η ανιδιοτελής αφοσίωση, η υπηρεσία προς τους άλλους με αυταπάρνηση, η καρτερικότητα στην αντιμετώπιση του πέναλτι να αντιτίθεται κανείς στο κακό της εποχής του, όλα αυτά είναι ρομαντικές αντιλήψεις και χρησιμοποιούνται ως θέματα για να σαγηνέψουν, και αιχμαλωτίσουν τα πλήθη. Είναι όμως η βαθύτερη σημασία την οποία η Αγία Γραφή δίνει στο Σταυρό που προξενεί την αγανάκτηση. Αυτό μπορεί να καταδειχτεί μέσα από μία ή δύο ξεκάθαρες εφαρμογές.
1ον. Ο Σταυρός καταδικάζει τον κόσμο.
Ο Χριστός στο Σταυρό ανήγειρε ένα πολύ μεγάλο χώρισμα ανάμεσα στον παλιό και τον καινούργιο κόσμο, ένα χώρισμα που επ’ ουδενί λόγω μπορεί να γεφυρωθεί. Δύο τελείως διαφορετικά συστήματα, στάθμες αξιών, μέτρα κρίσης και σύνολα κανόνων κυριαρχούν εκατέρωθεν του Σταυρού. Το καθένα απ’ αυτά τα συστήματα δεν είναι απλά εντελώς διαφορετικό από το άλλο, αλλά και ασυμβίβαστο και μόνιμα ανταγωνιστικό του.
Ο Σταυρός απαιτεί έναν απόλυτο διαχωρισμό ενδιαφερόντων και στόχων, σχέσεων και πηγών. Σύρει την οριστική διαχωριστική γραμμή μεταξύ σωσμένων και μη, ζωντανών και νεκρών.
Μιλώντας για τον εαυτό του ο απόστολος Παύλος είπε για το Σταυρό, ότι ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς τον εαυτό του, κι εκείνος ως προς τον κόσμο. Γαλάτας 6:14. Ο Λόγος του Θεού διακηρύσσει έντονα, ότι η εποχή είναι πονηρή και οι μέθοδοι, τα κίνητρα, οι σκοποί, οι ιδέες και τα προϊόντα της δημιουργικής φαντασίας της, αντίθετα από εκείνα του Θεού, πράγμα που την καθιστά εντελώς ανίκανη να δέχεται τη θεία αποκάλυψη, να αυξάνει σύμμορφα με την εικόνα του Θεού, να γνωρίζει και να εκτιμά την πραγματική επικοινωνία με το Θεό, και να απολαμβάνει το προνόμιο να είναι συνεργός Του.
Αυτά είναι πράγματα τα οποία ανήκουν στη συνείδηση, ικανότητες και είδος σχέσεων που μπορούν να συνάπτουν μόνο αναγεννημένες ψυχές. Είναι αυτή ακριβώς η απαίτηση, ετυμηγορία και καταδικαστική απόφαση του Σταυρού, που είναι απαράδεκτη, και άκρως ενοχλητική σ’ ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι αποκαλούν τους εαυτούς τους χριστιανούς. Επίσης είναι η παρουσία πολλών από τα στοιχεία της λεγόμενης "κοσμικής νοοτροπίας", τόσο στην ατομική ζωή των πιστών, όσο και στις εκκλησίες, που εξουδετερώνει πέρα για πέρα την αποτελεσματικότητά τους, στην πραγματοποίηση των ουσιωδών σκοπών του Σταυρού.
2ον. Ο Σταυρός καταλύει το κράτος της σάρκας.
Ο Λόγος του Θεού λέει ότι, με το Σταυρό του Χριστού "ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη". Ρωμαίους 6:6. Και επίσης ότι "εάν εις απέθανε υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον· και απέθανεν υπέρ πάντων, δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών". Β' Κορινθίους 5:14-15. Οι άνθρωποι μονίμως προσπαθούν να φέρουν κάποια στοιχεία της παλιάς ζωής στο νέο δημιούργημα, αλλά ο Θεός αντιστέκεται σ’ αυτό. Καθόσον αφορά το Θεό, η ιστορία του ανθρώπινου γένους που έπεσε, έληξε οριστικά στο Γολγοθά. Τόσο οι δυνατότητες όσο και οι αδυναμίες μας, τόσο αυτό που ονομάζουμε η καλή μας πλευρά όσο και η κακή, τόσο η καλοσύνη όσο και η κακία μας, όλα περιλαμβάνονται πια σ’ εκείνο τον θάνατο επάνω στο Σταυρό. Έκτοτε, το αποκλειστικό μέλημα του Θεού είναι η νέα δημιουργία. Έκτοτε καλούμαστε να ζήσουμε όχι στο ανθρώπινο επίπεδο, αλλά στο επίπεδο του Θεού. Ανθρωπίνως δεν έχουμε τίποτε που να είναι αποδεκτό από το Θεό.
Είναι πάντα με την εισαγωγή κάποιου ανθρώπινου στοιχείου, κάποιας προτίμησης ή απαρέσκειάς μας, κάποιας μόδας ή φαντασίωσης, κάποιας φιλοδοξίας ή κάποιου προσωπικού ενδιαφέροντος, που παραλύει το πνευματικό έργο του Θεού. Το να βλέπουμε όχι μόνο τις αμαρτίες μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους στο Σταυρό του Χριστού, είναι ο μόνος τρόπος, δια του οποίου οι σκοποί του Θεού μπορούν να εκπληρωθούν μέσα από τη ζωή μας. Είναι περίεργο που, ενώ εμείς οι ίδιοι είμαστε η καταστροφή, και ο όλεθρος της ύπαρξής μας, η αιτία των προβλημάτων της ζωής μας, καθυστερούμε υπερβολικά να δεχτούμε τη σταύρωσή μας μαζί με το Χριστό, να επιτρέψουμε στο Σταυρό να επιφέρει το θάνατό μας, έτσι ώστε η ζωή του Χριστού να λάμψει μέσα μας. Εδώ βρίσκεται το σκάνδαλο του Σταυρού, και αυτό όχι μόνο για τον άνθρωπο του κόσμου, αλλά και για τον Χριστιανό.
3ον. Ο Σταυρός διώχνει τον Σατανά.
Στο σημείο αυτό αγγίζουμε ίσως τη βαθύτερη αιτία της πρόκλησης που αποτελεί ο Σταυρός, διότι ο κόσμος και η σάρκα (παλαιός άνθρωπος), δεν είναι παρά τα όργανα και τα όπλα, δια των οποίων το σχήμα της μεγάλης πυραμίδας της εξουσίας του Σατανά, διατηρεί την ύπαρξη και κυριαρχία του, ως ελέγχουσα δύναμη. Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στο Σταυρό είπε: "τώρα ο άρχοντας του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω". Ιωάννης 12:31. Και ο Παύλος, επικεντρώνοντας τη σκέψη του στο Σταυρό, είπε ότι δι’ αυτού ο Χριστός, "απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού". Κολοσσαείς. 2:15.
Συνεπώς, είναι λογικό και αναμενόμενο, ότι η μεγάλη πυραμίδα ιεραρχίας των δυνάμεων του πονηρού, θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και δυνατότητα για να αχρηστεύσει το Σταυρό. Με τη δύναμη που εξασκεί ρίχνοντας μια χλομή σκιά επάνω στη σκέψη, θα νοθεύσει το μήνυμα του Σταυρού. Με την προώθηση των μεθόδων, μέσων και πνεύματος του κόσμου, θα απομυζήσει την πνευματική ζωτικότητα του Σταυρού. Με το κέντρισμα της σάρκας, του εγώ και του παλιού ανθρώπου, θα δημιουργήσει σχίσμα, ένταση και αποσύνθεση. Με την υπερέξαρση του ανθρώπινου στοιχείου στην τέχνη, αισθητική, ηρωισμό, και ουμανισμό θα τυφλώσει την ανάγκη για αναγέννηση. Η φήμη, η δημοτικότης, η σημασία του μεγαλεπίβολου, τα κοσμικά κριτήρια επιτυχίας, όλα είναι αντίθετα με το πνεύμα του Χριστού. Αυτά όμως είναι τα όργανα που χρησιμοποιεί ο εχθρός της ψυχής, προκειμένου να φουσκώσει τα μυαλά πολλών, ακόμα και των εργατών του ευαγγελίου.
Αν συνεπώς, ο Σταυρός κηρύσσεται ως η ολοκληρωτική νίκη, και η χειραφέτηση από τον κόσμο, τη σάρκα και το Σατανά, είναι αναμενόμενο ότι με κάθε μέσο οι νοήμονες δυνάμεις του πονηρού δεν θ’ αφήσουν πέτρα ασήκωτη προκειμένου να σταματήσουν κάτι τέτοιο, και θα επισωρεύσουν στο Σταυρό κάθε είδους λόγους, για τους οποίους τον θεωρούν πρόκληση και σκάνδαλο.
Συμπερασματικά, ας μη λησμονούμε ότι η απόλαυση της πλήρους ζωής που προσφέρει ο Θεός, η εμπειρία της νίκης και η συνεργασία μ Εκείνον, ο οποίος κάθεται στο Θρόνο, προϋποθέτει τη βαθιά συνειδητοποίηση, ότι οι δικοί Του αιώνιοι σκοποί είναι και δικοί μας, κατά το μέτρο που είμαστε ένα μ Αυτόν, μες από το πλήρες και ουσιαστικό νόημα του Σταυρού, όπως μας τον παρουσιάζει ο Λόγος Του. "Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί". Γαλάτας 2:20. Και τέλος: "Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου". Αποκάλυψη 12:11...
T. Austin-Sparks
Το θέμα του Ουρανού και της άλλης ζωής, συχνά δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα. Πολλοί από μας βλέπουμε τον Ουρανό σαν ένα υπέροχο μέρος, όπου θα ζήσουμε ευτυχισμένα για όλη την αιωνιότητα. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν η βιωσιμότητά μας ή κάποιου αγαπημένου μας βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, τείνουμε να αντιμετωπίζουμε την πιθανότητα του να περάσουμε στην άλλη ζωή με ένα μεγάλο προαίσθημα κακού, λες και ο Ουρανός είναι ένας πολύ φριχτός τόπος που θα πρέπει να τον αποφεύγει κανείς, για όσο το δυνατόν περισσότερο καιρό!
Ελπίζουμε ότι αυτή η συλλογή από στοχασμούς, προσωπικές εξιστορήσεις, ανέκδοτες ιστορίες και ποιήματα θα ενισχύσουν την πίστη σου, για το ότι ο Ουρανός είναι ένα πολύ πραγματικό μέρος, όπου ο καθένας από μας θα μπορέσει να βρει απεριόριστη αγάπη και τέλεια εκπλήρωση.
Η βεβαιότητα του ότι θα έχεις μια αιώνια μελλοντική κατοικία, σου δίνει μεγάλη βοήθεια να αντέξεις στις δοκιμασίες της ζωής, και όπως είπε ο Σαίξπηρ, "κάνει την ζωή ουράνια". Μια τέτοια διαβεβαίωση μας δίνει επίσης την ικανότητα, να μπαρκάρουμε για εκείνο το τελευταίο ταξίδι, που όπως το έθεσε ένας πιστός, "με τη χαρά ενός παιδιού που φεύγει χοροπηδώντας όταν τελειώνει το σχολείο".
Ο Δρ. Βέρνερ Φον Μπράουν, πασίγνωστος για την πρωτοποριακή του εργασία στο διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ είπε ότι, "είχε ουσιαστικά επιστημονικούς" λόγους να πιστεύει στη ζωή μετά το θάνατο. Εξήγησε ότι: "Η επιστήμη έχει ανακαλύψει, ότι τίποτα δεν εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει κάποιο ίχνος. Στη φύση δεν υπάρχει εξαφάνιση. Το μόνο που υπάρχει είναι ο μετασχηματισμός. Αν ο Θεός εφαρμόζει αυτή τη θεμελιώδη αρχή στα πιο ελάχιστα και ασήμαντα μέρη του σύμπαντος, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το εφαρμόζει και στο αριστούργημα της δημιουργίας Του την ανθρώπινη ψυχή; Νομίζω ότι είναι".
* Αν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο τόσο καλό,
Όπου η αμαρτία και ο θάνατος αφθονούν
Πόσο πολύ πιο όμορφος που είναι ο Ουρανός
Μια μέρα οι άνθρωποι εκεί ψηλά θα βρουν.
Τζέιμς Μοντγκόμερι
* Ο Παράδεισος είναι το θησαυροφυλάκιο της αιώνιας ζωής.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ
* Καθώς πλησίαζε στο τέλος του, ο Τζον Νιούτον διακήρυξε. "Βρίσκομαι
ακόμα στη χώρα αυτών που πεθαίνουν. Σύντομα θα βρίσκομαι στη χώρα των ζωντανών".
* Ο Άγγλος επιστήμονας Μάικλ Φαραντέι (1791-1867), θεωρείται ότι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς πειραματιστές. Όταν ο Φαραντέι ρωτήθηκε για τις εικασίες του για τη ζωή μετά το θάνατο, απάντησε: "Εικασίες; Δεν γνωρίζω τίποτα για εικασίες. Εγώ στηρίζομαι σε βεβαιότητες. Γνωρίζω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, και αφού ζει Αυτός, θα ζω κι εγώ".
* Δεν υπάρχει στεναχώρια πάνω στην Γη, που να μην μπορεί να τη θεραπεύσει ο Ουρανός.
Τόμας Μουρ
Και βέβαια δεν κάνουμε λάθος που σκεφτόμαστε και μιλάμε για τον Ουρανό. Μου αρέσει να μαθαίνω όλα όσα μπορώ γι’ αυτόν. Περιμένω να ζήσω εκεί για όλη την αιωνιότητα. Αν επρόκειτο να κατοικήσω σε κάποιο τόπο πάνω σ’ αυτή τη γη, αν επρόκειτο να το κάνω σπίτι μου, θα ερευνούσα για το κλίμα του, για τους γείτονες που θα είχα, για κάθε πράγμα, που θα μπορούσα να μάθω σχετικά μ’ αυτό. Αν έπρεπε να μεταναστεύσεις σύντομα, θα ενεργούσες μ’ αυτόν το τρόπο.
* Λοιπόν, όλοι μας πρόκειται να μεταναστεύσουμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Πρόκειται να περάσουμε την αιωνιότητα σ’ έναν άλλον κόσμο. Φυσιολογικό δεν είναι να πρέπει να κοιτάξουμε, και να ακούσουμε, και να προσπαθήσουμε να βρούμε ποιος είναι ήδη εκεί, και ποιο δρόμο να πάρουμε;
Ντουάιτ Λ. Μούντυ
* Σίγουρα φαίνεται καλή η ιδέα να μιλάς για τον Ουρανό, να συλλογίζεσαι για τον Ουρανό και να διαβάζεις για τον Ουρανό, επειδή έτσι κι αλλιώς, εκεί πρόκειται να περάσουμε την αιωνιότητα. Είναι ένας σημαντικός τόπος, το αιώνιο σπίτι μας. Κι έτσι είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να μάθουμε πώς είναι, και πώς θα είμαστε όταν φτάσουμε εκεί.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Μπορούμε να απολαύσουμε από τώρα τον Ουρανό. Μπορούμε να έχουμε τη μισή απόλαυση από τώρα με το να τον προσδοκούμε, να τον σκεφτόμαστε, να διαβάζουμε γι’ αυτόν, και να τον προσμένουμε.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Οι σκέψεις για τον Ουρανό μπορούν να μας εμπνεύσουν, και να μας ενθαρρύνουν να είμαστε πιο ουράνια προσανατολισμένοι, και να αντιληφθούμε ότι ο Ουρανός είναι ένα υπαρκτό μέρος, όπου θα ζήσουμε πραγματικά.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Ο Ουρανός είναι ένα όμορφο μέρος, γεμάτο με όμορφους ανθρώπους που περνάνε όμορφα!
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Ο Ουρανός είναι μια χώρα χωρίς αμαρτία, έγκλημα, παρανομία, αιματοχυσία, αρρώστια, θάνατο, λύπη και ραγισμένες καρδιές; Ο Ουρανός είναι μια χώρα όπου απουσιάζουν όλα όσα είναι κοινά σε κάθε χώρα, επειδή στη χώρα του Θεού δεν υπάρχουν φραγμοί, ούτε τείχη ούτε παραπετάσματα για να χωρίζουν, ούτε φυλετικά εμπόδια, ούτε στρατιώτες, επειδή δεν υπάρχουν πόλεμοι, ούτε αστυνομικοί, επειδή δεν υπάρχουν εγκλήματα, ούτε αμαρτία, ούτε γραφεία κηδειών, επειδή δεν υπάρχουν μνήματα, ούτε γιατροί, επειδή τα μικρόβια, οι πυρετοί, οι λοιμοί και οι αρρώστιες είναι άγνωστα. Ούτε κλέφτες, επειδή δεν υπάρχει σκοτάδι. Ποιος δε θα λαχταρούσε αυτήν την καλύτερη και πιο επιθυμητή χώρα, μέσα στην οποία δεν υπάρχουν χωρισμοί, ούτε διαλυμένα σπίτια, ούτε μέθυσοι, ούτε φυλακές, ούτε νοσοκομεία, ούτε ζητιάνοι, ούτε άτομα που είναι τυφλά, κουφά, βουβά ή αποστερημένα; Τι φοβερή χώρα! Δεν λαχταράς να βρεθείς στον Ουρανό;
Χ. Λόκγιερ
* Η ζωή στον Ουρανό δεν θα είναι όπως αυτή η ζωή, αλλά καλύτερη. Θα είναι όπως αυτή η ζωή με όλες τις χαρές της και τις ομορφιές της και τις απολαύσεις, χωρίς όμως τα προβλήματα. Με όλα τα πλεονεκτήματα, χωρίς όμως τα μειονεκτήματα.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Όση μεγαλύτερη αγάπη τρέφουμε για τον ουρανό, τόση λιγότερη πλεονεξία έχουμε για τα πράγματα της γης.
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Στον Ουρανό, θα μπορείς να έχεις σχεδόν οτιδήποτε θέλεις. Ο Ουρανός είναι το μέρος, όπου πρόκειται να εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες της καρδιάς σου, αν είναι οι σωστές. Ετοίμασε την παραγγελία σου τώρα!
Ντέιβιντ Μπραντ Μπεργκ
* Αν πραγματικά κατανοούσαμε τον Ουρανό, θα ήμασταν οι πιο δυστυχισμένοι και ανικανοποίητοι άνθρωποι με τη ζωή πάνω στη γη. Θα επαναστατούσαμε ενάντια στους γήινους περιορισμούς μας. Αν βλέπαμε τον Ουρανό, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε αυτή τη γη.
Τ. Λ. Άλεν
* Ο Ουρανός είναι η μόνιμη κατοικία μας, ένας τόπος όπου αδειάζουμε τις βαλίτσες μας για πάντα. Τι δοξασμένη σκέψη, να ξυπνάς στον Ουρανό, και να αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο σπίτι σου!
Τ. Λ. Άλεν
* Μια φορά, ο σπουδαίος ευαγγελιστής, Μούντυ, είπε με τον κεφάτο τρόπο του: "Κάποια μέρα θα διαβάσετε στις εφημερίδες ότι ο Ντι. Ελ. Μούντυ, από το Ιστ Νόρθφιλντ, απεβίωσε. Μην πιστέψετε ούτε μια λέξη. Εκείνη τη στιγμή θα είμαι πιο ζωντανός απ’ ότι είμαι τώρα. Θα έχω πάει πιο ψηλά, αυτό είναι όλο, μακριά από αυτό το γέρικο πήλινο σκήνωμα, και σε μια κατοικία που είναι αθάνατη, μ’ ένα σώμα που ο θάνατος δεν θα μπορεί να το αγγίξει".
* Επειδή γνωρίζουμε πως όταν η επίγεια κατοικία του σώματος αυτού διαλυθεί, έχουμε από το Θεό ένα κτίσμα, μια κατοικία αιώνια στους Ουρανούς που δεν είναι φτιαγμένη από χέρια.
Β' Κορινθίους 5:1
* Ο Ιησούς είπε, "Πηγαίνω να ετοιμάσω ένα τόπο για σας". Ιωάννη 14:2. Δεν μπαίνουμε στην επόμενη ζωή σαν ξένοι. Μας προσμένουν και έχουν προετοιμαστεί για μας. Μας επιθυμούν πάρα πολύ.
Τ. Λ. Άλεν
* Ω! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Ω! Άδη, πού είναι η νίκη σου;
Α' Κορινθίους 15:55...
Τριάντα χρόνια στη φυλακή! Αυτή ήταν η καταδίκη μου, επειδή σκότωσα έναν άνθρωπο, και επειδή έκλεψα χρήματα από τον λογαριασμό του στην Τράπεζα.
Ήμουν απελπισμένος. Πίστευα ότι οι γονείς μου θα πέθαιναν πριν να βγω έξω από τη φυλακή. Πίστευα ότι ο γιος μου θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα.
Πίστευα ότι η γυναίκα μου δεν θα με περίμενε. Είχα καταστρέψει το όνομα της οικογένειάς μου.
Μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε να κρεμαστώ, ώστε να τελειώνουν όλα τα προβλήματά μου. Έβαλα τη ζώνη μου γύρο από το λαιμό μου, και προσπάθησα να κρεμαστώ από τα κάγκελα του κελιού μου. Εκείνη ακριβός τη στιγμή κάποιος κτύπησε τη πόρτα του κελιού μου. Ήταν ο φρουρός ο οποίος μου έδωσε ένα πακέτο.
Η γυναίκα μου είχε στείλει το πακέτο που περιείχε φαγητό, καθώς επίσης και ένα βιβλίο ενός ευλογημένου ιεροκήρυκα. Είχα δοκιμάσει διάφορες θρησκείες, αλλά ποτέ δεν βρήκα ειρήνη. Έτσι άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο.
Η πρώτη σελίδα τράβηξε τη προσοχή μου, επειδή ήταν αναφορικά με έναν άνθρωπο ο οποίος βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση με τη δική μου.
Καθώς διάβαζα, οι τάσεις αυτοκτονίας έφυγαν από το μυαλό μου. Άρχισα να νοιώθω ενοχές για τις αμαρτίες μου, και ένοιωθα μια βαθιά ανάγκη μέσα μου να μετανοήσω.
Έγραψα όλες τις αμαρτίες που μπορούσα να θυμηθώ, και τότε προσευχήθηκα.
"Θεέ σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με για όλα αυτά τα οποία έκανα. Συγχώρεσέ με που ζούσα μια ζωή μακρυά από Εσένα. Σε θέλω να αλλάξεις τη ζωή μου".
Τότε δέχθηκα τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα, και Κύριο της ζωής μου.
Ο Θεός θα ήταν Αυτός που θα καθοδηγούσε τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή.
Η ειρήνη του Θεού που ξεπερνά κάθε διάνοια ήρθε μέσα μου.
Έκανα έξι χρόνια από τη τριαντάχρονη καταδίκη μου στη φυλακή, και μετά αποφυλακίστηκα. Κατά τη διάρκεια τις παραμονής μου στη φυλακή, μιλούσα για τον Χριστό και σε άλλους συγκρατουμένους μου.
Την επόμενη μέρα τις αποφυλάκισής μου, επέστρεψα πίσω στη φυλακή σαν επισκέπτης, για να συνεχίσω να τους κηρύττω τον Χριστό. Το κήρυγμά μας στις φυλακές αλλάζει τη ζωή των φυλακισμένων.
Οι τοπικές αρχές μας έχουν δώσει άδεια να κηρύττουμε σ αυτή τη φυλακή.
Όταν ένας κρατούμενος αποφυλακίζετε, τον βοηθάμε να βρει δουλειά, να επανενωθεί με την οικογένειά του, καθώς και να επανενταχθεί στην κοινωνία.
Όταν καταδικάστηκα ένοιωθα σαν να βρισκόμουν μέσα σε έναν πολύ βαθύ λάκκο, και πίστευα ότι δεν υπήρχε τρόπος να βγω από μέσα. Μα ο Θεός ήρθε με το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και με το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, και άλλαξε τη ζωή μου.
Όταν μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, και δεχθείς τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα και Κύριο της ζωή σου, δεν αποκτάς μόνο μια νέα ζωή, αλλά και την σιγουριά της αιώνια ζωής...
Περιοδικό: Μάχαιρα του Πνεύματος.
"και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε (ο Κύριος ο Θεός) τα Χερουβείμ και την ρομφαία την φλόγινην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής". Γένεσις 3:24.
Μια προσεκτική ματιά στα συμφραζόμενα, θα μας δείξει ότι η εσκεμμένη αυτή πράξη του Θεού να τοποθετήσει την πύρινη ρομφαία στην είσοδο της Εδέμ, ήταν ένα προληπτικό μέτρο κατά του Αδάμ, που βρισκόταν πια σε πτώση, και του γένους του, τώρα γνωστού ως "σάρκα", να επιχειρήσει να φτάσει ή να οικειοποιηθεί εκείνο που ανά τους αιώνες συμβολίζει την Άγια Ζωή του Θεού. Βασικά αυτή η ρομφαία δείχνει τον Χριστό ως τη Ζωή, την Οδό της Ζωής, και την Πηγή της Ζωής.
Η αρχή λοιπόν η οποία τόσο νωρίς καθιερώνεται εδώ, είναι ότι η υπόθεση που κάνει η "σάρκα", δηλαδή ο σαρκικός άνθρωπος, ότι μπορεί να μπει στο βασίλειο το οποίο είναι ολοκληρωτικά και αποκλειστικά βασίλειο του Θεού, είναι κάτι που πρέπει να παταχτεί ριζικά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την περίπτωση που η σάρκα συμπεριφέρεται με εγωιστική αυτάρκεια ή με άφρονη και υπερφίαλη αλαζονικότητα, διότι η φλόγινη ρομφαία δεν είναι στραμμένη προς μία μόνο κατεύθυνση, αλλά προς πάσα κατεύθυνση "περιστρεφομένη". Συνεπώς το κάθε και προς πάσα κατεύθυνση βήμα του σαρκικού ανθρώπου, αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να καταλογοποιήσει ή να προσδιορίσει τις πολυποίκιλες μορφές που παίρνει η ανθρώπινη πράξη, και η θέση την οποία εκάστοτε παίρνει ο άνθρωπος απέναντι στην πραγματικότητα "Θεός";
Οι Γραφές ωστόσο δίνουν ένα μεγάλο αριθμό τέτοιων παραδειγμάτων. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να τα περιλάβουμε όλα εδώ, αλλά θα αναφερθούμε σε μερικά τα οποία είναι ενδεικτικά και χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα ας επισημάνουμε ότι οι Γραφές καθιερώνουν τις αρχές προς τις οποίες καλούν τον άνθρωπο να συμμορφωθεί, με τρόπο δραστικό και δυναμικό κι αν στη σημερινή εποχή που έχουμε στη διάθεσή μας τα Βιβλικά κείμενα, την εποχή δηλαδή μετά την καθιέρωση του Ιερού Κανόνα των Γραφών, ο Θεός δεν εμφανίζεται απαραίτητα με την ίδια πύρινη μορφή ή έκφραση, η αρχή παραμένει η ίδια. Δεν υπάρχει απόκλιση από εκείνο που ο Θεός καθιέρωσε στο Λόγο Του.
Θα ήταν ευχής έργο να αναγνωρίζαμε το μεγάλο νόμο της "αγιότητος εις τον Κύριον", της "προς τον Θεόν αφιέρωσης", και τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται αυτός ο νόμος. Οι δύο μεγάλοι παράγοντες στη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό είναι:
Το Αίμα και το Πνεύμα.
Όπου υπάρχουν αυτά τα δύο, το Αίμα και το Πνεύμα, υπάρχει και η αγιότητα του Θεού. Εκείνο που έχει την αφετηρία του ‘εκτός’ αυτών των δύο, μετέχει της σάρκας και αυτό είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Συνεπώς, παρατηρούμε ότι στο μεγάλο σύστημα συμβολικών παραστάσεων της Παλαιάς Διαθήκης, καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να μην εμφανιστεί ποτέ τίποτε ενώπιον του Θεού, και των πραγμάτων που σχετίζονται με τον Θεό το οποίο να είναι "σάρκα" ακάλυπτη.
Η Αίγυπτος, που συμβολίζει τη δύναμη της σάρκας στον τομέα της θέλησης, θα έρθει πολλές φορές να αντιταχθεί θεληματικά προς το Θεό, αλλά αυτό πάντοτε θα επισύρει την κρίση. Ο Φαραώ αντιπροσωπεύει το θεληματικό "εγώ" του εχθρού του Θεού, και καθώς προσπαθεί να βάλει χέρι πάνω σ’ εκείνο που έχει αγιαστεί από το αίμα του Αμνού, και έχει υπαχθεί στη σφαίρα της στήλης της νεφέλης, δηλαδή του Πνεύματος, καταστρέφεται με φοβερή κρίση, με παγίδευση, σύγχυση και κατατρόπωση. Κατ’ αυτό τον τρόπο ενήργησε η πύρινη ρομφαία.
Στους δούλους του Θεού αυτή η σαρκική θέληση του ανθρώπου, δεν εξουδετερώνεται άπαξ και δια παντός. Περιορίζει τον Θεό, και συχνά επιφέρει φοβερά πάθη στους ανθρώπους, συνήθως για πολλά χρόνια της ζωής τους. Συχνά το καλύτερο και αποτελεσματικότερο σμίλεμά της γίνεται ακριβώς μέσα από τον πόνο, και σε βραχύ σχετικά χρονικό διάστημα, όταν η φυσική δύναμη στα πνευματικά πράγματα ελαττώνεται, και ο άνθρωπος μαθαίνει πως μόνο ο Θεός μπορεί να φέρει σε πέρας το δικό Του έργο. (Στην Παλαιά Διαθήκη η φυσική δύναμη των δούλων του Θεού, δηλαδή η διατήρηση των σωματικών τους ικανοτήτων και της υγείας τους, είναι απλά ένας τύπος της πνευματικής δύναμης, βλ. Μωυσής, Χάλεβ κλπ.). Τελικά θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δεν διάκειται ευμενώς προς την αυτοκυβέρνηση της δύναμης του "θέλω" των δούλων Του, όσο καλοπραοαίρετα κι αν είναι τα κίνητρα και το αντικείμενό της. Αν ο Κύριος Ιησούς είναι παράδειγμα για κάτι, είναι πάνω απ’ όλα για την εξάρτησή Του από το Θεό. Τα γυρίσματα που είχε το επίγειο ταξείδι Του, ήταν πολύ μακρόπνοα και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Η ειρήνη και η εμπιστοσύνη Του, η αταραξία και η αυτοκυριαρχία Του είναι το αποτέλεσμα της ζωής, την οποία ζούσε μυστικά με τον Ουράνιο Πατέρα, στον Οποίο και προσέφευγε διαρκώς. Η φράση Του "απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν", τα λέει όλα.
Ένα από τα πιο καταστρεπτικά πράγματα στον τομέα του έργου του Θεού, αυτό που τελικά οδηγεί σε αισχύνη, σύγχυση και μεγάλη θλίψη, είναι:
Η Φυσική Δύναμη της Ψυχής.
Η φυσική δύναμη της ψυχής, είναι εκείνο που παρατηρείται στους επιθετικούς, ισχυρογνώμονες και με σκληρή θέληση χριστιανούς, οι οποίοι πνευματικά δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο να διακρίνουν μεταξύ επίμονης αδιαλλαξίας, προσωπικής δέσμευσης και αποφασιστικότητας αφενός, και πνευματικής Χάρης ως προς την υπομονή, επιμονή και εσωτερική δύναμη εν Θεώ αφ’ ετέρου.
Συχνά ο Θεός χρειάζεται να συντρίψει το πρώτο, για να κάνει τόπο για το δεύτερο. Ας μη μιλάμε για την εξαιρετική δύναμη του Παύλου να συνεχίσει τον αγώνα. Ας μιλάμε για την υπέροχη Χάρη που του έδωσε ο Θεός να συνεχίσει.
Κάθε φορά που ένας άντρας ή μια γυναίκα πραγματικά αναγνωρίζει την αλήθεια ότι ο Γολγοθάς σημαίνει το τέλος του "εγώ", και εμπιστεύεται τον Θεό να υλοποιήσει αυτό στη ζωή του, η πύρινη ρομφαία θα εμφανίζεται πάντα στο σημείο που η "σάρκα", θα επιχειρεί να μπει στο ουράνιο βασίλειο στο οποίο ο Αδάμ δεν έχει πια κανένα δικαίωμα.
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αυτοκυβέρνητης ανθρώπινης θέλησης είναι σκληράδα, παγερότητα, θάνατος, δυσανασχέτηση για τις παρεμβάσεις, καχυποψία προς τους αντιπάλους, αδιαλλαξία προς τους παρεμβάλλοντες εμπόδια, απομόνωση, ανεξαρτησία, μυστικοπάθεια, θυμός, κλπ. Αντίθετα, η πνευματική δύναμη πάντοτε χαρακτηρίζεται από αγάπη, ζεστασιά, ζωή, κοινωνία, ψυχικό "ξεκούμπωμα", εχεμύθεια και εμπιστοσύνη στο Θεό.
Ανά τους αιώνες, όποτε ο Θεός ήθελε να αναφερθεί στην εξαιρετικά μεγάλη Του δύναμη, και να δώσει ένα παράδειγμα αυτής, αναφερόταν στην λύτρωση του λαού Ισραήλ από το Φαραώ, και στην Έξοδό του από την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος ήταν η μεγάλη κατά κόσμο δύναμη, και η Αίγυπτος αντιστάθηκε στο Θεό στο έπακρο. Αλλά ποιο ήταν το μέσο με το οποίο ανατράπηκε μια τέτοια εξουσία; Ο αμνός και η χύση του αίματός του. Και στα τέλη των ημερών, στην Αποκάλυψη, από τον Αμνό αφανίζεται η όλη δύναμη του Σατανά. Ο αμνός είναι το σύμβολο της υποχώρησης και της αδυναμίας. Αν λοιπόν η αδυναμία του Θεού μπορεί να επιφέρει τέτοια μνημειώδη καταστροφή, τι δεν μπορεί να κάνει η δύναμή Του;
Ο Παύλος στη Β' Κορινθίους 13:4 λέει για τον Χριστό ότι, "εάν εσταυρώθη εξ ασθενείας, ζη όμως εκ δυνάμεως Θεού", και προσθέτει στη συνέχεια και για τον άνθρωπο ότι, "και ημείς ασθενούμεν εν αυτώ, πλην εκ δυνάμεως Θεού θέλομεν ζήσει μετ’ αυτού".
Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα που έχουν να μάθουν τα παιδιά του Θεού είναι:
Η ανάθεση του κάθε ζητήματος στο Θεό.
Ακόμα και για κάποιο ζήτημα το οποίο είναι σωστό, και σύμφωνο με το σκοπό του Θεού, ο άνθρωπος χρειάζεται να μάθει το μάθημα που δίδαξε ο Θεός μέσω του Ισαάκ. Το θέμα δεν είναι να προσκολλούμαστε προσωπικά στα πράγματα που μας χάρισε ο Θεός, (υποσχέσεις ή αποκτήματα,) αλλά να αναπαυόμαστε με πίστη στον Ίδιο τον Θεό. Εάν μας δόθηκε κάποιο πράγμα από τον Κύριο, να είμαστε βέβαιοι πως ότι Εκείνος το έδωσε, και δεν θα το πάρει πίσω χωρίς να έχει κάποιον ευρύτερο σκοπό στο Θεϊκό Σχεδιασμό Του. Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας πάρει εκείνο που ο Θεός έχει ορίσει για μας. Υπάρχουν όμως πολλοί κίνδυνοι που πηγάζουν από τη δική μας θέληση, σε σχέση με ένα Θεϊκό δώρο ή σκοπό. Ο πρώτος κίνδυνος είναι να οικειοποιηθούμε αυτό το πράγμα, αντί να το κρατάμε εν Κυρίω και για τον Κύριο. Αυτό είναι εκείνο που οδηγεί τον άνθρωπο σε αγριότητα και προσωπική επανάσταση. Στη συνέχεια η ζήλια δεν θ’ αργήσει να δείξει το άσχημο πρόσωπό της, και αυτή μαζί με τη δίδυμη αδελφή της την καχυποψία, σύντομα θα καταστρέψει τη συναναστροφή, και την πηγαία κοινωνία. Μήπως η ζήλια δεν είν’ εκείνη που διακηρύττει με στεντόρεια φωνή την άποψη, ότι πρόκειται για προσωπικό απόκτημα και συμφέρον; Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο προνομιούχοι είμαστε, που είμαστε μέτοχοι ενός απειροελάχιστου κομματιού από τα πράγματα του Θεού, και πως τα πάντα πηγάζουν από τη δική Του Χάρη, σίγουρα θα νιώθαμε εξαιρετικά ευγνώμονες που έχουμε έστω και τη μακρινότερη δυνατή σχέση μ’ Εκείνον.
Αντίθετα, όταν κρατάμε τα πράγματα που λάβαμε, ή τα υποσχεθέντα, ή εκείνα που εν πάση περιπτώσει πιστεύουμε πως είναι για μας απλά και μόνο εν Κυρίω, και αναπαυόμαστε σ’αυτή την εμπιστοσύνη, διευκολύνουμε τον Θεό να μας γλιτώσει από πλάνη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είναι ασύνηθες να έρθει μια στιγμή κατά την οποία το παιδί του Θεού να διακρίνει, ότι εκείνο που πίστευε ακράδαντα πως είναι το θέλημα ή η οδός του Θεού για τη ζωή του, δεν ήταν πράγματι έτσι και πρέπει να απαγκιστρωθεί απ’ αυτό και να το παραδώσει. Αν είχε επενδυθεί κάποιο στοιχείο προσωπικού "θέλω" σ’ αυτή την πεποίθηση, η εμπειρία θα είναι τραυματική, και θ’ αφήσει κατάλοιπα πικρίας και δυσπιστίας. Γιατί έτσι είναι: μια ισχυρή προσωπική άποψη, και ανθρώπινη θέληση γύρω απ’ τα πράγματα του Θεού, συχνά μας εγκαθιστά ως "νόμο" πάνω στους εαυτούς μας. Παίρνουμε έτσι τη θέση, ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν εμπιστευόμαστε δηλαδή ότι και άλλοι μπορεί να έχουν οδηγία από το Θεό πάνω στο θέμα, οπότε καταστέφεται ή παραλύει η όλη συλλογική καθοδήγηση που είναι τόσο απαραίτητη στον Οίκο του Θεού.
Η αλήθεια είναι πως όταν κάτι είναι πράγματι εκ Θεού, και σύμφωνο με το θέλημά Του, δώρο ή υπόσχεση, κι εμείς αρχίζουμε να προσπαθούμε να το ενεργοποιήσουμε, πραγματοποιήσουμε, αξιοποιήσουμε με τη δική μας δύναμη ή σοφία, το πράγμα αυτό αρχίζει να σκληραίνει και να νεκρώνεται. Τότε μέσα από μια μάχη στην οποία ανακατεύονται όλων των ειδών τα ερωτήματα, οι φόβοι, οι εξάψεις και τα ρίγη, ερχόμαστε στο σημείο να πούμε "Κύριε, αν αυτό είναι πράγματι από Σένα, έχω τη βεβαιότητα ότι θα το πραγματοποιήσεις. Αν όχι, τότε εγώ παραιτούμαι". Αυτό είναι νίκη! Η οδός του Κυρίου είναι ξεκάθαρη! Το θέλημα του Θεού "το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον", μας γίνεται γνωστό μόνο όταν εμείς, τα σώματά μας, έχουμε ανέβει πάνω στο βωμό. Ας σιγουρευτούμε λοιπόν ότι αυτό το οποίο εμείς πιστεύουμε ότι είναι μια θέση θεμελιωμένη στο ισχυρό βάθρο της πίστης, και αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε όντας βέβαιοι ότι είναι "εκ Θεού", δεν έχει μέσα του τα στοιχεία που πηγάζουν από μια δική μας αυτοπεποίθηση, και από μια απέχθεια, (ιδιοσυγκρατική ή περιστασιακή,) στο να υποχωρήσουμε και να εμπιστευτούμε το θέμα στα χέρια του Θεού. Το να παραιτούμαστε από κάτι και να το εμπιστευόμαστε στο Θεό, μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη πίστης ή σε αδυναμία χαρακτήρος. Αλλά μπορεί και να οφείλεται στην ένδοξη νίκη της πίστης, να εμπιστευθούμε το ζήτημα στα χέρια του Θεού!...
T. Austin-Sparks
Το επεισόδιο της Σφαγής των Νηπίων, μνημονεύεται μόνο από το Ευαγγέλιο του Ματθαίος 2:16-18.
Δεν μιλούν γι' αυτό ούτε οι άλλοι Ευαγγελιστές, ούτε ο ιστορικός Ιώσηπος. Για το λόγο αυτό έχουν εκφραστεί αμφιβολίες για την ιστορικότητα αυτής της περικοπής.
Όσο αφορά στη μοναδική αναφορά από τον Ματθαίο, η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι το μοναδικό γεγονός που καταγράφεται μόνο από μια ιστορική πηγή, ο δε Ιώσηπος έχει παραλείψει και άλλα γεγονότα από την ιστορία του.
Χωρίς αμφιβολία, εντούτοις, μεγάλη ευθύνη για την αμφισβήτηση των σκεπτικιστών έχουν οι άνθρωποι της εκκλησιαστικής παράδοσης, οι οποίοι θέλοντας να παρουσιάσουν τον Ηρώδη ακόμη χειρότερο από ότι ήταν πραγματικά, χρησιμοποίησαν υπερβολικούς αριθμούς. (Η βυζαντινή παράδοση μιλάει για 14.000 νήπια, η συριακή ανεβάζει τον αριθμό τους στις 64.000, ενώ κάποιοι τα ταύτισαν με τις 144.000 που αναφέρονται στην Αποκάλυψη). Επηρεασμένοι από τέτοια νούμερα πολλοί εύλογα σκέφτονται ότι ένα τόσο φοβερό γεγονός όπως η εξόντωση όλων τα μικρών παιδιών μιας πόλης, θα ήταν απίθανο να μην αναφερθεί από πολλές πηγές.
Οι παραπάνω αριθμοί, όμως, είναι εντελώς εξωπραγματικοί. Αν και σήμερα η Βηθλεέμ έχει περίπου 22.000 κατοίκους, την εποχή της γέννησης του Χριστού δεν ήταν παρά μια μικρή κωμόπολη που μαζί με τα περίχωρά της είχε πληθυσμό περίπου 1.000 κατοίκων.
Τα νήπια που αντιστοιχούν σε τέτοιο πληθυσμό, λαμβάνοντας υπόψη και τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας της εποχής εκείνης, δε θα μπορούσαν να ήταν πολύ περισσότερα από είκοσι. Αν αυτός ο αριθμός είναι σωστός, η σφαγή 20 περίπου παιδιών μέσα σ’ εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τις ατέλειωτες πολιτικές δολοφονίες, εύκολα θα ξέφευγε της προσοχής του κόσμου έξω από αυτήν.
Η επόμενη αρχαία πηγή που αναφέρει για τη σφαγή των νηπίων είναι ο Μακρόβιος (395–423 μ.Χ.), ένας ειδωλολάτρης συγγραφέας, που στο βιβλίο του «Saturnalia» γράφει τα εξής: Όταν ο [Αύγουστος] άκουσε ότι ο βασιλιάς των Εβραίων Ηρώδης διέταξε να σκοτωθούν όλα τα αγόρια της Συρίας κάτω των δύο ετών και ότι ο γιος του βασιλιά ήταν μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν, είπε, "Θα προτιμούσα να ήμουν γουρούνι του Ηρώδη παρά γιος του".
Είναι προφανές ότι ο Μακρόβιος δεν πήρε την πληροφορία του από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, αφού έχει ενώσει δύο χωριστά επεισόδια, τη σφαγή των νηπίων, και τη δολοφονία ενός από τους γιους του ίδιου του Ηρώδη, ο οποίος ήταν ενήλικος και σκοτώθηκε χωριστά από εκείνα τα παιδιά, και αφετέρου τοποθετεί το γεγονός στη Συρία αντί της Βηθλεέμ.
Με δεδομένο ότι ακόμη και σήμερα εύκολα θα βρει κανείς ανθρώπους που πιστεύουν ότι υπάρχουν "Δώδεκα Ευαγγέλια", και άλλες παρόμοιες ανακρίβειες, το λάθος του Μακρόβιου δεν είναι αδικαιολόγητο όταν σκεφτεί κανείς τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, και τη σπανιότητα των μέσων ενημέρωσης εκείνης της εποχής.
Ο Ηρώδης ήταν πασίγνωστος για τα πολλά εγκλήματα που έκανε ή διέταξε στη μακρόχρονη βασιλεία του, τα περισσότερα από τα οποία είχαν αφορμή τη ζηλοτυπία, και την παράνοιά του σχετικά με τον θρόνο.
Ο Ιώσηπος γράφει, ότι δεν σταμάτησε ποτέ να εκδικείται εκείνους που έκαναν το λάθος να συμμαχούν με τους εχθρούς του. Ας μην ξεχάσουμε δε ότι η γέννηση του Ιησού, έγινε μόλις λίγα χρόνια πριν το τέλος της βασιλείας του, σε μια περίοδο που μπορεί να περιγραφεί ως η πιο παρανοϊκή και ζηλότυπη της ζωής του...
Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού, πέρα από το ότι φαίνεται σε μια πρώτη απλή ματιά, είναι κάτι το πολύ περισσότερο, και το πολύ βαθύτερο από μια αδικία των αρχόντων της εποχής εκείνης. Κλείνει μέσα του ένα τεράστιο μηχανισμό Θείου Σχεδίου Ηθικής Τάξεως, τον οποίο μηχανισμό ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει, μια και δεν έχει προσέξει ή παραδεχθεί τις εξής δύο βασικότατες προϋποθέσεις, που αποτελούν τον κεντρικό σκελετό αυτού του Σχεδίου:
Πρώτον: Ότι ο Θεός δημιούργησε δύο Σύμπαντα: αυτό της αναγκαιότητας, και αυτό της ηθικής ελευθερίας.
Δεύτερον: Ότι ο Θεός νομοθέτησε Ηθική Τάξη που κυβερνάει το Σύμπαν της ηθικής ελευθερίας.
Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τις δύο αυτές βασικότατες έννοιες της Αγίας Γραφής οι οποίες αναφέρονται όχι μόνο στον μικροσκοπικό μας πλανήτη, αλλά σ' ολόκληρο το απέραντο Σύμπαν των όντων που δημιούργησε η θεία Παντοδυναμία..
Το Γενικό Σχέδιο των όντων σύμφωνα με την Αγία Γραφή Δύο Σύμπαντα - Η Υπέρτατη Ηθική Τάξη
Α' ΔΥΟ ΣΥΜΠΑΝΤΑ
1. Το Σύμπαν της αναγκαιότητας. Ο Θεός εκτός από τα όντα που κινούνται κατά πάντα με βάση τους αναπόδραστους νόμους, και αποτελούν το Σύμπαν της αναγκαιότητας, δημιούργησε και όντα με ελευθερία εκλογής, εφοδιασμένα με το λογικό ως εισηγητή της ελευθερίας και τη συνείδηση ως παιδαγωγό της.
Τα όντα αυτά τα προίκισε ο Δημιουργός με την ηθική ελευθερία ως τιμητικό προνόμιο, επειδή μέσα απ' αυτήν μπορούν ν' ανυψωθούν σε σχέση ηθική μαζί Του. Μπορούν, δηλαδή, να δεχθούν έπαινο, τιμή, βράβευση, αγάπη ή να υποστούν μομφή και αποδοκιμασία από μέρους του Δημιουργού για όσα, κατόπιν εκλογής, ενεργούν, σύμφωνα ή ενάντια προς το δημιουργικό Σχέδιο που φανερώθηκε.
Τα όντα του ηθικού Σύμπαντος είναι αξίες ηθικές, ενώ τα όντα του Σύμπαντος της αναγκαιότητας είναι χωρίς αξία από άποψης ηθικής. Δεν επαινεί με άλλα λόγια, ούτε κατηγορεί ο Θεός το οξυγόνο και το υδρογόνο, γιατί ενώνονται και κάνουν το νερό, ούτε τη γη γιατί γυρίζει σε ελλειπτική τροχιά, ούτε το λεμόνι γιατί είναι ξινό, ούτε το μελίσσι γιατί φτιάχνει, πάντοτε από ένστικτο, την κηρήθρα του τόσο τέλεια.
Το άπλωμα στον ουρανό του πλήθους των τεραστίων νεφελωμάτων, το κομμάτιασμα ενός γιγαντιαίου ήλιου, όλα αυτά, όσο μεγάλα και καταπληκτικά κι αν φαίνονται σε μας, δεν έχουν καμιά ηθική αξία για το Θεό, μια και είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα των νόμων που ο ίδιος θέσπισε.
2. Το Ηθικό Σύμπαν. Είναι πολύ διαφορετικά όμως τα πράγματα όταν πρόκειται για ένα ον του ηθικού Σύμπαντος, όσο μικρό και ασήμαντο από απόψεως εξωτερικού όγκου κι αν είναι αυτό. Εδώ η ενέργεια της ελευθερίας, άσχετα αν εκδηλώνεται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη βουλή του Δημιουργού, είναι το μόνο άξιο προσοχής γεγονός, είναι το σπουδαιότερο και σοβαρότερο μέσα στην ύπαρξη συμβάν.
Τίποτε άλλο δεν υπάρχει μέσα στη συνολική Δημιουργία, τόσο μεγάλο και τόσο υψηλό, όσο το βήμα μιας ελεύθερης εκλογής η οποία ενσυνείδητα συμμορφώνεται ή επαναστατεί απέναντι στη θεία βουλή, ενώ είχε τη δυνατότητα και στις δύο περιπτώσεις να συμπεριφερθεί κατά τρόπο αντίθετο. Αυτό είναι το μυστικό της αξίας των όντων του ηθικού Σύμπαντος. Αυτή είναι η άπειρη υπεροχή τους απέναντι στο Σύμπαν της αναγκαιότητας.
Μέσα στο πλήθος των όντων του ηθικού Σύμπαντος - που αποτελούν για μας τον υπερβατικό κόσμο - είχε από τον Θεό την τιμή και το προνόμιο να περιληφθεί και ο άνθρωπος, ο οποίος είναι εδώ στη γη ο μόνος εκπρόσωπος και φορέας της ελευθερίας εκλογής, της οποίας παραρτήματα αποτελούν το Λογικό και η Συνείδηση.
Β' Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ
Μετά το ηθικό Σύμπαν, για το οποίο ήδη μιλήσαμε, έρχεται ως δεύτερη προϋπόθεση, απαραίτητη για την κατανόηση του Σχεδίου του Σταυρού, ο νόμος της Ηθικής Τάξεως. Το νόμο αυτό τον έθεσε ο Θεός «προ χρόνων αιωνίων». Είναι ο νόμος της Ηθικής Τάξεως ο οποίος φανέρωσε στο ελεύθερο δημιούργημα - χωρίς να το εκβιάσει - ότι η εναρμόνιση της θελήσεώς του με τη θεία βουλή, δηλαδή η υπακοή του, θα έχει ως αποτέλεσμα την προς τα άνω εξέλιξή του, στη σφαίρα της μακαριότητας και του φωτός εν τω Θεώ. Τουναντίον δε, η αντίθεση της θελήσεώς του στη θεία εντολή - δηλαδή η παρακοή του - θα έχει ως αποτέλεσμα το σταμάτημα της ανυψώσεώς του, και τον ξεπεσμό του στην αθλιότητα και το σκοτάδι, μακριά από τον Θεό.
Οι δύο αυτές διατάξεις της ηθικής τάξεως είχαν απόλυτα δίκαιη και ηθική βάση. Διότι πώς θα ήταν ηθικό και δίκαιο να προσφέρει ο Θεός μακαριότητα και φως στο ον που επαναστατεί εναντίον της Βουλής Του; Με ποιο τρόπο το παρήκοο αυτό ον θα ελάμβανε μια σοβαρή ειδοποίηση ότι βρίσκεται έξω από τις γραμμές του ενδόξου προορισμού του; Και πώς τα άλλα υπήκοα όντα θα προστατεύονταν από την εξαπάτησή τους προς μίμηση της παρακοής, παρά μόνον μέσω της αθλιότητας και του σκότους που θα επακολουθούσαν, ως κυρώσεις κατά της παρακοής; Αν δε, ο Θεός έδειχνε προς το παρήκοο ον την ίδια συμπεριφορά που θα έδειχνε και προς το υπήκοον, δεν θα ανέτρεπε ο ίδιος με τον τρόπο αυτόν, τη βάση του ηθικού σύμπαντος και της ηθικής αξίας;
Έπρεπε λοιπόν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Ηθικής Τάξεως, και για το καλό του δημιουργήματος, οι συνέπειες της παρακοής, και οι συνέπειες της υπακοής, να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Έτσι, ότι απολαμβάνει η υπακοή, -Ζωή- πρέπει να το χάνει η παρακοή - Θάνατος. Η εκτέλεση των απαιτήσεων τούτων της ηθικής Τάξεως του Θεού, πάνω στο ελεύθερο δημιούργημα, ονομάζεται «Δικαιοσύνη».
ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Έχοντας υπόψη μας αυτές τις φωτεινές προϋποθέσεις, για το ηθικό σύμπαν και την ηθική τάξη, ας έλθουμε στον μικρό μας Πλανήτη και ας παρακολουθήσουμε με τη φαντασία μας την παιδαγωγική μέθοδο του Θεού στον πρώτο άνθρωπο - το ζευγάρι των πρωτοπλάστων - τον οποίο είχε φέρει στην ύπαρξη ως εκπρόσωπο του ηθικού Σύμπαντος, εδώ στη γη.
Ο Θεός τον τοποθέτησε σ ένα περιβάλλον μακάριο, και δεν παρέλειπε την τακτική προσωπική επαφή μαζί του, σαν πατέρας με το παιδί του, συγκαταβαίνοντας ν' αποκαλύπτεται στον άνθρωπο κατά τρόπο σύμμετρο με τη φύση του.
Ήλθε λοιπόν η ώρα που έπρεπε να γίνει το κρίσιμο βήμα: να χαρακτηριστεί το ελεύθερο ον σύμφωνα με τη χρήση της ελευθερίας του, και να τραβήξει ή προς τα άνω ή προς τα κάτω. Ήλθε μ' άλλα λόγια, η ώρα της ηθικής δοκιμασίας του ανθρώπου, του σπουδαιότερου και σοβαρότερου γεγονότος που μπορούσε να συμβεί στον πλανήτη μας.
Για το σκοπό αυτό ο Θεός έδωσε στους πρωτόπλαστους μια εντολή για να την τηρήσουν. Το περιεχόμενο της εντολής δεν είχε καμιά αξία. Αξία είχε η υπακοή του ελεύθερου όντος σ' Αυτόν που έδωσε την Εντολή.
Μαζί με την εντολή φανέρωσε σ' αυτούς την Ηθική Τάξη που απλωνόταν πάνω απ' αυτούς. Σύμφωνα με την Ηθική αυτή Τάξη, όλη η εξέλιξη του ανθρώπου προς τα άνω ή προς τα κάτω, προς τη Ζωή ή τον Θάνατο, θα ήταν συνάρτηση της στάσεως που θα κρατούσε, ως ελεύθερο ον, απέναντι στη Θεία Εντολή. Ήταν ζήτημα Ζωής ή Θανάτου. Από την Αγία Γραφή και από την παγκόσμια μαρτυρία της αρχαιότητας, γνωρίζουμε πως ο ελεύθερος άνθρωπος τη στιγμή της κρίσιμης αυτής δοκιμασίας, βάδισε ενάντια στη βουλή του Δημιουργού, και υπέστη έτσι τις κυρώσεις της Ηθικής Τάξης, δηλαδή τον Θάνατο. Η παρακοή αυτή υπήρξε το σοβαρότερο ιστορικό γεγονός μέσα στο ηθικό Σύμπαν. Η Ηθική Τάξη στην περίπτωση αυτή απαιτούσε την αναβολή του Σχεδίου της προς τα άνω εξελίξεως του ανθρώπου η οποία και έγινε. Μπήκε αμέσως στη ζωή του ανθρώπου ο Θάνατος, και ως πνευματική κατάσταση - αποκοπής από τον Θεό - και ως σωματική κατάσταση - παθήσεως του σώματος - με κατάληξη τον σωματικό θάνατο. Ακόμα και ο πλανήτης μας, ως φυσικό δημιούργημα, δέχθηκε τον αντίκτυπο από την πτώση του ανθρώπου, μια και το Σύμπαν της αναγκαιότητας, όπως αναπτύξαμε πιο πάνω, υποτάσσεται στο ηθικό Σύμπαν.
Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΠΤΩΣΗ
Από την ιστορική αυτή πτώση και μετά, γεννήθηκε και γεννιέται η ανθρωπότητα που ζει και δρα πάνω στον πλανήτη μας. Τα εφόδια με τα οποία γεννιέται και οι συνθήκες στις οποίες εισέρχεται ένα ανθρώπινο ον εδώ στον πλανήτη μας, υπό τους ευνοϊκότερους όρους, σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι:
1. Μια θέληση ελεύθερη να διαλέξει ανάμεσα στο αγαθό και το κακό.
2. Μια φύση ξεπεσμένη κληρονομικά από τον εκπεσόντα Γενάρχη που ρέπει προς την μη πραγματοποίηση του αγαθού, μέχρι το σημείο που ο άνθρωπος πολλές φορές, δεν κάνει το αγαθό που θέλει, αλλά το κακό που μισεί (Ρωμ. 7:15-20).
3. Ένα Σχέδιο Θανάτου, και όχι αιώνιας ζωής, στο οποίο ο άνθρωπος εισέρχεται με τη γέννησή του.
Από τα τρία αυτά δεδομένα, εκείνο που μένει μέσα στον άνθρωπο τον ξεπεσμένο για να τον χαρακτηρίσει από την άποψη του ελεύθερου όντος, είναι η εκλογή με τη θέλησή του, του αγαθού ή του κακού. Η θέλησή του στο σοβαρό αυτό διάβημα είναι ελεύθερη. Η πείρα όμως μας δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν εκλέγει σε κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση το αγαθό, αλλά εκείνο που συνήθως προτιμάει, είναι το κακό. Εκτός όμως από αυτό, υπάρχει και η κληρονομική ροπή, που επεμβαίνει σαν εμπόδιο στην πραγματοποίηση του αγαθού, κάθε φορά που θα το εκλέγει ελεύθερα ο άνθρωπος, και που δημιουργεί μια κατάσταση, στην παρούσα ζωή του πλανήτη μας, που μπορεί να ονομασθεί «πείρα του κακού».
Στο σημείο αυτό καταλήγει η επισκόπηση που κάνει κανείς στην εξέλιξη του ηθικού Σύμπαντος πάνω στον πλανήτη μας, η οποία άρχισε με τον αρχικό εκπρόσωπο του Γένους μας, και απλώθηκε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και έχει φθάσει μέχρις εμάς. Αν θελήσουμε, με δυο λόγια, να χαρακτηρίσουμε τον αντίκτυπο αυτόν της πρωταρχικής αποτυχίας του Γενάρχη μας, θα πούμε ότι η αποτυχία εκείνη χωρίς να βλάψει την ελευθερία εκλογής των απογόνων, τούς ανάγκασε να αποκτήσουν πείρα του κακού, με τρόπο που το αγαθό να φαίνεται μάλλον ποθητό, όχι μόνο λόγω της εσωτερικής του έλξεως, αλλά και ένεκα των συνεπειών του κακού των οποίων ο άνθρωπος κατ' ανάγκη ν' αποκτά πείρα. Με όλα αυτά, εννοείται, εξακολουθεί η θέληση να μένει ελεύθερη στο να εκλέγει, με την σπουδαία όμως ωφέλεια ότι, επειδή περνάει πρώτα από την πείρα του κακού, απαλλάσσεται από τον πειρασμό να δοκιμάσει το κακό, πειρασμό που θα τον ενοχλούσε αν είχε άγνοια του κακού, καθώς συνέβη με τον Γενάρχη μας, και μένει μπροστά της προς δοκιμή, μόνο η πλευρά του αγαθού.
Το Σχέδιο της Λυτρώσεως - Ο Νέος Γενάρχης. Η Ικανοποίηση της Ηθικής Τάξεως - Ανθρωπότητα με κληρονομική σωτηρία δια της Πίστεως.
Στην κατάσταση που είδαμε παραπάνω, βρίσκονταν τα πράγματα εδώ στον πλανήτη μας όταν δύο χιλιάδες χρόνια περίπου πριν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να επέμβει η Αγάπη και η Σοφία του Θεού, και να υποδείξει την ανόρθωση από την πτώση, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει κατά το αρχικό Σχέδιο της Ζωής, που επί αιώνες είχε ανασταλεί και αντικατασταθεί από το Σχέδιο του Θανάτου - πνευματικού και σωματικού.
Ο Θεός σύμφωνα με τη σωτήρια αυτή επέμβασή Του, ενήργησε πάνω στις ίδιες βάσεις που είχε ενεργήσει και στην Εδέμ. Έφερε δηλαδή στη σκηνή του πλανήτη μας ένα νέο Γενάρχη, τον Ιησού, αντίστοιχο προς τον παλαιό Αδάμ. Ο νέος αυτός Γενάρχης πραγματοποίησε εν τω προσώπω Του για πρώτη φορά εδώ στη Γη μας, τον ιδεώδη τύπο του ανθρώπου, όπως τον είχε συλλάβει ο Θεός μέσα στη δημιουργική Βουλή Του. Και αφού ως άτομο εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Θείο Νόμο, έγινε έτσι κατάλληλος για ν' αναλάβει την υπόθεση των άλλων - της ξεπεσμένης ανθρωπότητας - και να τακτοποιήσει αυτήν απέναντι στην Ηθική Τάξη. Τη σοβαρότατη αυτή τακτοποίηση την έκαμε, καθώς θα αναλύσουμε δια του Σταυρικού του θανάτου, και έβγαλε έτσι από τη μέση όλα τα καθαρώς ηθικής τάξεως εμπόδια που κρατούσαν σε αναστολή το περί ανθρώπου ένδοξο Σχέδιο. Αφού τα ηθικά εμπόδια υπερνικήθηκαν δια του Σταυρού, ξετυλίχθηκε αμέσως με όλη τη μεγαλοπρέπεια της θείας δυνάμεως, το ένδοξο περί ανθρώπου Σχέδιο, ένα Σχέδιο που εφαρμόσθηκε στο πρόσωπο του Σωτήρος. Με δύο γεγονότα απειροδύναμα - της Νίκης κατά του θανάτου και της ανυψώσεως του Ιησού στον υπερβατικό ουρανό του Θεού - ο Θεός φανέρωσε για πρώτη φορά, στο πρόσωπο του Χριστού, το περί ανθρώπου Σχέδιο σε όλη του την τελειότητα, ως φωτεινό πρόσωπο στον ουρανό της Ιστορίας. Στο πρόσωπο του Χριστού δόθηκε λύση ιστορική στο πρόβλημα του ανθρώπου. Αποσύρθηκε ο πέπλος του θανάτου και φάνηκε η θριαμβευτική τροχιά του υπερπέραν με την ένδοξη κατάληξη στο Θρόνο.
ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ζητείται τώρα ο τρόπος με τον οποίο η ξεπεσμένη ανθρωπότητα, θα μπορούσε ν' αποκτήσει μία επαφή με το νέο αυτόν Γενάρχη, ώστε να μεταβιβαστεί σ' αυτήν η νέα κληρονομικότητα που εκπηγάζει από το κέντρο επιτυχίας, και όχι από αυτό της αποτυχίας. Χάρις στη νέα αυτή κληρονομικότητα, ο ξεπεσμένος αμαρτωλός θα απολάμβανε πλέον τα ευεργετήματα, την ανύψωση και την ένδοξη Σωτηρία που απολάμβανε και ο νέος Γενάρχης μας. Έτσι θα ερχόταν στο φως ότι η κληρονομικότητα της πτώσεως - που φαίνεται εκ πρώτης όψεως αδίκημα - θα ήταν ο μεγαλύτερος συνήγορος για την κληρονομικότητα της Σωτηρίας. Και θα βλέπαμε κατάπληκτοι ότι οι γραμμές που ακολούθησε το Σχέδιο της πτώσεως, ήσαν προκαταβολικά φιλάνθρωπες και σωτήριες επειδή προπαρασκεύαζαν την «διενός» Σωτηρία για τους πολλούς. «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!» (Ρωμ. 11:33)
Το Ευαγγέλιο λοιπόν θριαμβευτικά μας αναγγέλλει, ότι η ενέργεια που μας συνδέει πνευματικά με τον νέο Γενάρχη, είναι η Πίστη μας σ' Αυτόν. Πίστη ειλικρινής, πίστη καρδιάς, που δίνει τόπο στο πνευματικό σπέρμα της νέας κληρονομικότητας που λέγεται «Πνεύμα Χριστού», να ριζοβολήσει στην καρδιά μας.
Αυτό είναι για όλο τον ξεπεσμένο κόσμο μας, το μακάριο και ένδοξο σάλπισμα του Θεού. Η με σοβαρότητα και επίγνωση Πίστη μας στον Χριστό, είναι μοναδικό και κρίσιμο βήμα της ελευθερίας μας, ως όντων του Ηθικού Σύμπαντος, βήμα που έχει μέσα του ανυπολόγιστες μακάριες συνέπειες, γιατί μας μπάζει μέσα στο θείο Σχέδιο της ένδοξης επιτυχίας «εν Χριστώ!» Η Ηθική Τάξη ζητάει τώρα από εμάς, αντί οποιασδήποτε άλλης εντολής, να πιστέψουμε στον Χριστό. Είμαστε όντα του Ηθικού Σύμπαντος, και καλούμαστε από τον Θεό να εκδηλώσουμε την Ελευθερία μας απέναντί Του. Γνωρίζουμε την ιστορική αποτυχία στο πρόσωπο του πρώτου Γενάρχη, και τη θριαμβευτική επιτυχία στο πρόσωπο του δεύτερου Γενάρχη - του Χριστού. Καλούμαστε υπό το φως της πάρα πάνω επιγνώσεως, ως όντα ελεύθερα, να κανονίσουμε τη στάση μας απέναντι στον Θεό, αποδεχόμενοι την σύνδεσή μας μ' αυτόν τον νέο Γενάρχη, με την Πίστη ή μη. «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η Σωτηρία ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθήναι ημάς».(Πράξεις. 4:12).
ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Ένας συνοπτικός παραλληλισμός μεταξύ του Προσώπου και του Έργου του Γενάρχη της Αποτυχίας και του Προσώπου, και του Έργου του Ιησού Χριστού - Γενάρχη της Επιτυχίας - θα φέρει στο φως το μεγαλειώδες Σχέδιο, που περιλαμβάνει με λογικό και αδιάσπαστο ειρμό τα εξαιρετικά γεγονότα της Ζωής του Χριστού, τα οποία από πρώτη όψη θα φαίνονταν ασυνάρτητα και αδικαιολόγητα.
Θα παραλληλίσουμε λοιπόν σε γενικές γραμμές.
Α) Τη δράση των δύο Γεναρχών.
Β) Τον αντίκτυπο αυτής πάνω στα άτομά τους.
Γ) Τον αντίκτυπό της πάνω στην Ανθρωπότητα.
Δ) Τον αντίκτυπό της πάνω στη Φύση.
Α) Η Δράση των δύο Γεναρχών της ανθρωπότητας.
1. Ο Παλαιός Αδάμ ήλθε σε συνάντηση με τον Σατανά και αντιμετώπισε τον πειρασμό στον Παράδεισο (Γένεσις. 3:1-6). Ο νέος Αδάμ ήλθε και Αυτός σε συνάντηση με τον Σατανά και αντιμετώπισε τον πειρασμό στην Έρημο για σαράντα μέρες (Ματθ. 4:1-11).
2. Ο Παλαιός Αδάμ υπάκουσε στον Σατανά μέσα στον παράδεισο και νικήθηκε από αυτόν (Γεν. 3ο κεφ). Ο Νέος Αδάμ παράκουσε τον Σατανά στην Έρημο και τον νίκησε (Ματθ. 4:1-11).
3. Ο Παλαιός Αδάμ έδωσε δικαιώματα στον Σατανά με την υπακοή του σ' αυτόν (Πραξ. 26:18, Λουκ 4:6). Ο Νέος Αδάμ αφαίρεσε τα δικαιώματα από τον Σατανά με το να τον παρακούσει (Ιωάν. 12:31).
4. Ο Παλαιός Αδάμ παράκουσε τον Θεόν (Γένεσις. 3ο κεφ). Ο Νέος Αδάμ υπάκουσε στον Θεό με τρόπο μοναδικό και απόλυτο μέχρι ακόμα και τον σταυρικό θάνατο (Ματθ. 26:39-43)
Β) Αντίκτυπος της δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στα άτομά τους.
1. Ο Παλαιός Αδάμ αφού παράκουσε τον Θεό υπέκυψε στο θάνατο. (Γενεσις. 3:19). Ο Νέος Αδάμ αφού υπάκουσε στον Θεό μέχρι θανάτου, νίκησε το θάνατο με την Ανάσταση (Λουκ. 24:6 , Πράξ. 2:24).
2. Ο Παλαιός Αδάμ αφού παράκουσε διώχτηκε από την Εδέμ και έχασε τη θεωρία του Προσώπου του Θεού (Γεν. 3:24). Ο νέος Αδάμ αφού υπάκουσε αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε στα Δεξιά της Δόξας του Θεού (Μαρκ. 16:19).
Γ) Αντίκτυπος της Δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στην Ανθρωπότητα.
1. Από τον παλιό Γενάρχη, τον Αδάμ, μεταβιβάζεται κληρονομιά μέσα από τους αιώνες το σπέρμα της πτώσεως. Έτσι η ανθρωπότητά μας βγαίνει στην σκηνή της Ιστορίας με ζωντανά τα χαρακτηριστικά της πτώσεως (Ρωμ. 5:19 Ιωάν. 3:6). Μ' άλλα λόγια, το ανθρώπινο γένος είναι το ανάπτυγμα του Γενάρχη του.
2. Από το νέο Γενάρχη, τον Ιησού Χριστό, μεταβιβάζεται, αντίθετα, ως στοιχείο νέας ζωής, το Πνεύμα του Θεού, που αποτίθεται μέσα στην καρδιά του Πιστού. Έτσι ο Πιστός γίνεται πλέον φορέας της νέας κληρονομικότητας (Α' Ιωάν. 3:9). Η κληρονομικότητα αυτή μπάζει τον πιστό στο εν Χριστώ ένδοξο Σχέδιο και εξασφαλίζει υπέρ αυτού εξέλιξη και κατάληξη όμοια προς αυτή του Χριστού (Εφεσ. 2:4-10). Η φαινομενική αδικία της κληρονομικότητας της πτώσεως εξουδετερώνεται «εκ περισσού» με την δωρεάν κληρονομικότητα της Λυτρώσεως (Ρωμ. 5:15-19).
Δ) Αντίκτυπος της Δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στη Φύση.
1. Σύμφωνα με την αρχή της δημιουργικής Βουλής κατά την οποία το υλικό Σύμπαν τάχθηκε στην υπηρεσία του Ηθικού Σύμπαντος, η κρίσιμη αρχέγονη ανατροπή που έγινε στην Ηθική Σφαίρα έπρεπε να έχει αντίκτυπο - και πράγματι είχε - στην φυσική Σφαίρα του πλανήτη μας (Γένεσις. 3:17-19, Ρωμ. 8:20).
2. Με ανάλογη δε απαίτηση της Ηθικής Τάξεως, το έργο Επιτυχίας και Λυτρώσεως που πραγματοποιήθηκε από τον νέο Γενάρχη θα έχει στον απώτερο χρόνο του θείου Σχεδίου, τον ένδοξο αντίκτυπό του και στο φυσικό περιβάλλον του υλικού Σύμπαντος (Ρωμ. 8ο κεφ, Β΄ Πέτρ. 3:13, Αποκ. 21:1-5).
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ
Από τις γενικές γραμμές του Θείου Σχεδίου, που δώσαμε πιο πάνω, προκύπτει ότι η Ιστορία της Ανθρωπότητας και του πλανήτη μας, έχει το κέντρο του Βάρους της στην Ηθική τάξη.
Όταν στην Ηθική Τάξη ήλθε η ανατροπή - με την παρακοή προς τον Δημιουργό - ολόκληρο το τεράστιο σύστημα της εξελίξεως του Ανθρώπου και της γύρω φύσεως, δέχθηκε τον ολέθριο αντίκτυπο. Η θεία όμως Αγάπη και Σοφία ξετύλιξε μέσα στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ένα αντίρροπο Σχέδιο Λυτρώσεως δια του Ιησού Χριστού. Το δε κέντρο βάρους του Λυτρωτικού Έργου του είναι ο Σταυρός του Γολγοθά.
Το γεγονός της σταυρώσεως του Χριστού έχει δύο πλευρές αντίθετες: έχει πρώτα την ανθρώπινη πλευρά, που δείχνει πόσο ο άνθρωπος βυθίστηκε στο κακό, ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ’γιο και τον Δίκαιο, και έχει έπειτα και τη θεία πλευρά, που δείχνει ότι ο Θεός επέτρεψε στην ανθρώπινη ελευθερία να ρίξει πάνω στον Χριστό όλα τα κύματα της μανίας και του μίσους της ανθρώπινης κακίας. Γιατί άραγε επέτρεψε τούτο ο Θεός; Επειδή ο Χριστός, με πλήρη γνώση και συγκατάθεση, θα δεχόταν το γεγονός του σταυρικού του θανάτου, ως επιβαλλόμενο σ' Αυτόν, όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την ανώτερη Ηθική Τάξη, η οποία και το επέτρεψε, για την τιμωρία της αμαρτίας της ανθρωπότητας. Ώστε πάνω στο Σταυρό του Χριστού αφ' ενός μεν ξεσπάει η ανθρώπινη κακία σε όλη την ελευθερία της, αφ' ετέρου δε ο Χριστός, μη προσέχοντας διόλου τον ανθρώπινο παράγοντα, είναι όλος στραμμένος και απορροφημένος από την Ηθική Τάξη, αναγνωρίζοντας και ικανοποιώντας τις δίκαιες απαιτήσεις, της εναντίον της αμαρτωλής ανθρωπότητας, την οποία με ηρωική αυτοθυσία εκπροσωπεί. Ο άνθρωπος γεμάτος με κακία, θανατώνει τον Χριστό και ο Χριστός όλος αγάπη, προσφέρει τη Σωτηρία στον άνθρωπο! Ιδού το μυστήριο του Σταυρού! Ιδού η Νίκη της Θείας Σοφίας και Αγάπης υπό την φαινομενική ήττα του Σταυρού!
Μέσα στα μύχια της συνειδήσεως του Χριστού πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά, συναντήθηκαν δύο αντίπαλοι φοβεροί. Αφ' ενός μεν ο Θεός Πατέρας ενσαρκώνοντας και εκπροσωπώντας την Ηθική Τάξη, και αφ' ετέρου η αμαρτία του ανθρώπου σε όλες τις μορφές της, από τις λεπτότατες μέχρι τις πλέον χονδροειδείς. «Εκεί, λέγει ο Φρειδερίκος Γκοντέ, στην απ' ευθείας επαφή μεταξύ του Θεού της ηθικής Τάξεως και του Ιησού, αντιπροσώπου τού ενόχου ανθρώπου, η ανθρώπινη αμαρτία θρηνήθηκε, κρίθηκε, καταδικάσθηκε, κατά τρόπο τέλειο και απόλυτο, που ποτέ δεν μπορούμε να επαναλάβουμε εμείς. Εκεί χύθηκαν άγια δάκρυα, που εμείς ποτέ δεν μπορούμε να χύσουμε. Εκεί προσφέρθηκε προς τον Θεό ηθική επανόρθωση πληρέστατη, σε τρόπο που θα ήταν αδύνατο να την προσφέρουμε εμείς. Ο σκληρότατος θάνατος με ταπείνωση αναγνωρίσθηκε και έγινε αποδεκτός από τον εκπρόσωπο της ανθρωπότητας, σαν επάξιος μισθός της αμαρτίας. Ιδού αναμφίβολα, από απόψεως του Χριστού και του Θεού, η ενδότατη έννοια του δράματος του Σταυρού».
Βάσει της ιστορικής και μοναδικής αυτής επανορθώσεως, η οποία επέχει θέση μοναδική και απόλυτη στο Ηθικό Σύμπαν, ακούστηκε η θριαμβευτική επιφώνηση του Χριστού «Τετέλεσται», δηλαδή, το Έργο τελείωσε, ολοκληρώθηκε. Ο Θεός πραγματοποίησε το Σχέδιό Του που από την Εδέμ είχε ανασταλεί και το ξετύλιξε στην Ιστορία με τα απειροδύναμα γεγονότα της εκ νεκρών Αναστάσεως και της Ανυψώσεως - Αναλήψεως στην υπερβατική σφαίρα του Λυτρωτή και συγχρόνως Εκπροσώπου της ανθρωπότητας.
Αφού τελείωσε το μεγάλο τούτο Έργο, ο Θεός εξάγγειλε προς την ανθρωπότητα το χαρμόσυνο άγγελμα - Ευαγγέλιο, και μας κάλεσε όλους να συνδεθούμε δια της Πίστεως με τον νέο Γενάρχη, για να αποκτήσουμε, κατά χάρη, τη νέα κληρονομικότητα, με τις ασύλληπτες και ένδοξες συνέπειές της.
Με αυτό το δράμα σχετίζεται βαθύτατα όλη η Ιστορία της ανθρωπότητας. Πρώτη πράξη: Η Εδέμ. Δεύτερη πράξη: Ο Γολγοθάς. Μένει ελεύθερος ο καθένας, να εκλέξει με ποιο Κέντρο θέλει να είναι συνδεδεμένος...
+(1).jpg)
Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης, αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη... θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα, και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.
Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα, και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι, σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα, περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, αλλά δε μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο, και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.
Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.
Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα, στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.
Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε:
«Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά.
«Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.
«Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα.
«Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται».
Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της.
«Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της.
«Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της.
«Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».
«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης.
«Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς».
«Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος.
«Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα».
Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους, που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλά ένας έμπορας αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρικο. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας.
«Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά, και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της.
«Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ότι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο.
Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο, που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι από τη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει, και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
«Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες, κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του.
«Ποιος είναι;», ρώτησε ένας.
«Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος.
«Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος.
«Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος.
«Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία.
Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε:
«Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».
