Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Ιησούς ήξερε πως οι μαθητές Του θα χρειαζόντουσαν το είδος της ειρήνης που θα τους επέτρεπε να ξεπεράσουν κάθε περίσταση. Έτσι τους είπε, «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς. Ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ...» Ιωάννης 14:27. Αυτός ο λόγος έπρεπε να καταπλήξει τους μαθητές. Στα δικά τους μάτια αυτό ήταν μια απίστευτη υπόσχεση: Η ειρήνη του Χριστού έπρεπε να γίνει και δική τους.

Αυτοί οι δώδεκα άνδρες θαύμαζαν την ειρήνη που είχαν δει στον Ιησού τα περασμένα τρία χρόνια. Ο Δάσκαλός τους ποτέ δε φοβήθηκε. Πάντα ήταν ήρεμος, ποτέ τσαντισμένος από οποιαδήποτε κατάσταση.

Γνωρίζουμε πως ο Χριστός μπορούσε να διακατέχεται από πνευματικό θυμό. Κάποιες φορές κεντριζόταν και ήξερε πως να μαστιγώνει. Αλλά πέρα απ’αυτό, έζησε τη ζωή του πάνω στη γη σαν ειρηνικός άνθρωπος. Είχε ειρήνη με τον Πατέρα, ειρήνη μέσα στους πειρασμούς, ειρήνη σε στιγμές απόρριψης και κοροϊδίας. Είχε ειρήνη ακόμα και στο μέσον θύελλας στη θάλασσα, ενώ κοιμόταν στο κατάστρωμα του πλοίου τη στιγμή που οι υπόλοιποι έτρεμαν από το φόβο τους.

Οι μαθητές είχαν δει τον Ιησού να σέρνεται στην υψηλότερη ράχη από ένα μανιασμένο όχλο που ήταν αποφασισμένος να τον σκοτώσει. Και όμως έφυγε απ’αυτό το σκηνικό, ανέγγιχτος και γεμάτος ειρήνη. Όλ’αυτά πρέπει να προκάλεσαν συζητήσεις μεταξύ των μαθητών: «Πως μπορεί να κοιμάται στην καταιγίδα; Και πως μπορεί να είναι τόσο γαλήνιος τη στιγμή που ο όχλος επρόκειτο να τον ρίξει κάτω από το γκρεμό; Ο κόσμος τον περιγελάει, τον προσβάλλει, τον φτύνει, αλλ’αυτός ποτέ δεν ανταποδίδει. Τίποτα δε τον ταράζει».

Τώρα ο Ιησούς τους υποσχόταν αυτή την ίδια ειρήνη. Όταν το άκουσαν οι μαθητές θα πρέπει να κοιτάχτηκαν μεταξύ τους θαυμάζοντας: «Εννοείς ότι θα αποκτήσουμε κι εμείς την ίδια ειρήνη που έχει κι’αυτός; Απίστευτο!»

Ο Ιησούς πρόσθεσε, «...Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά» Ιωάννης 14:27. Αυτή δεν επρόκειτο να είναι η αποκαλούμενη ειρήνη μιας μουδιασμένης, αποκλεισμένης κοινωνίας. Ούτε θα ήταν η προσωρινή ειρήνη των πλούσιων και διάσημων, που προσπαθούν να αγοράσουν την ειρήνη του μυαλού με υλικά πράγματα. Όχι, αυτή ήταν η ίδια ειρήνη του ίδιου του Χριστού, μια ειρήνη που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη κατανόηση.

Όταν υποσχέθηκε ο Ιησούς στους μαθητές την ειρήνη του, ήταν σαν να έλεγε σ’αυτούς και σε μας σήμερα: « Ξέρω ότι δεν καταλαβαίνετε την εποχή που αντιμετωπίζετε. Δεν κατανοείτε το Σταυρό και τα μαρτύρια που πρόκεται να αντιμετωπίσω. Αλλά θέλω να φέρω την καρδιά σας σε ένα τόπο ειρήνης. Δεν θα είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε αυτά που έρχονται στο μέλλον χωρίς να έχετε την υπομονετική ειρήνη μου μέσα σας. Πρέπει να αποκτήσετε την ειρήνη μου».

Προς τίνας δε ώμοσεν ότι δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσιν αυτού, ειμή προς τους απειθήσαντας; Και βλέπομεν ότι δια απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι. Εβραίους 3:18-19.

Ο ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ.

Σκέψου τι έγινε η άπιστη γενιά που επέστρεψε στην έρημο. Ο Θεός τους είπε επιδεικτικά, από τους κριτές και τους Λευίτες μέχρι τον πιο άσημο, πως το χέρι Του θα ήταν εναντίον τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα γνώριζαν μόνο απελπισία/πίκρα και μικρότητα ψυχής. Δεν θα έβλεπαν πια τη δόξα Του. Αντίθετα, θα εστίαζαν στα προβλήματά τους και θα αναλώνονταν από τα δικά τους πάθη και επιθυμίες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με όλους τους άπιστους ανθρώπους. Καταλήγουν να καταναλώνονται από την προσωπική τους ευημερία. Στερούνται κάθε όρασης, κάθε αίσθησης της παρουσίας του Θεού, κάθε λεπτό μιας ζωής σε προσευχή. Δε νοιάζονται πια για το γείτονά τους, ή για έναν κόσμο που χάνεται, ή τελικά ακόμα και για τους ίδιους τους φίλους τους. Αντίθετα, ολόκληρη η προσοχή της ζωής τους είναι στραμμένη στα προβλήματά τους και τις αρρώστιες τους. Πέφτουν από τη μια κρίση στην άλλη, κλεισμένοι στον πόνο και τα βάσανά τους. Οι μέρες της ζωής τους είναι γεμάτες σύγχυση, αγώνα, ζήλια και διαχωρισμό.

Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευχαριστήσει κανείς το Θεό. Μόλις χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα στα δυο και ύψωσε τα νερά σε τείχος για να περάσουν οι Ισραηλίτες απέναντι με ασφάλεια, εκείνοι χόρεψαν από χαρά και απόλαυσαν την όλη έκβαση. Τρεις μόλις μέρες μετά, αυτοί οι ίδιοι Ισραηλίτες γκρίνιαζαν στο Θεό, μουρμούριζαν και αμφισβητούσαν με παράπονο την ίδια την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους!

Για τριανταοχτώ ολόκληρα χρόνια, ο Μωϋσής παρακολουθούσε όλους τους Ισραηλίτες αυτής της άπιστης γενιάς, να πεθαίνουν ένας-ένας. Καθώς αναπολούσε τα περασμένα, και παρατηρούσε όσους ξόδεψαν τη ζωή τους στην έρημο, πρόσεξε πως όλες οι προειδοποιήσεις του Θεού σ’αυτούς είχαν πραγματοποιηθεί. «... εξωλόθρευσαν αυτούς απ’έμπροσθεν αυτών, και κατώκησαν αντ’αυτών, καθώς έκαμεν ο Ισραήλ εν τη γη της κληρονομίας αυτού...εωσού εξέλιπεν πάσα η γενεά των πολεμιστών ανδρών εκ μέσου του στρατοπέδου, καθώς ώμοσεν ο Κύριος προς αυτούς. Έτι η χειρ του Κυρίου ήτο εναντίον αυτών, δια να εξολοθρεύση αυτούς εκ μέσου του στρατοπέδου, εωσού εξέλιπον» (δες Δευτερονόμιο 2). Ο Θεός είχε αναβάλλει τους αιώνιους σκοπούς Του για τον λαό Ισραήλ όλα αυτά τα χρόνια.

Παρόμοια και σήμερα, ορισμένοι Χριστιανοί αρκούνται στην απλή ύπαρξή τους ώσπου να πεθάνουν. Δεν περπατούν τη Χριστιανική τους ζωή ρισκάροντας, προκειμένου να πιστέψουν στα λόγια του Θεού, ώστε να αυξηθούν ή να ωριμάσουν. Αρνούνται να πιστέψουν στο Λόγο του, και έχουν σκληρύνει σ’αυτή τους την απιστία. Τώρα ζουν απλώς και μόνο για να πεθάνουν μια μέρα...
D.W.

Εβρ.12:1. Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.

Στην προς Εβραίους 12:1 διαβάζουμε πως ο κόσμος είναι περικυκλωμένος από ολόκληρο σύννεφο μαρτύρων που βρίσκονται μαζί με το Χριστό στη δόξα Του. Τι έχει να πει αυτό το πλήθος των ουράνιων μαρτύρων στο σημερινό κόσμο μας; Ζούμε σε μια γενιά που είναι πολύ πιο γεμάτη κακία απ’ότι ήταν την εποχή του Νώε. Τι μπορούν να πουν αυτοί οι μάρτυρες σε μια ανθρώπινη φυλή που οι αμαρτίες της έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις αμαρτίες των Σοδόμων;

Η εποχή μας είναι εποχή μεγάλης ευημερίας. Τα οικονομικά μας είναι ευλογημένα και όμως η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο ανήθικη, βίαιη και αθεϊστική που ακόμα και οι κοσμικοί μονολογούν για το πόσο πολύ έχουμε πέσει. Οι Χριστιανοί ανά τον κόσμο αναρωτιούνται γιατί καθυστερεί ο Θεός την κρίση Του σε τέτοια διεφθαρμένη κοινωνία.

Εμείς που αγαπάμε το Θεό μπορεί να μην καταλαβαίνουμε γιατί τόσο χονδροειδής κακία επιτρέπεται να συνεχίζεται. Αλλά το σύννεφο των μαρτύρων καταλαβαίνει. Δεν αμφισβητούν το έλεος και την υπομονή που δείχνει ο Θεός.

Ο απόστολος Παύλος βρίσκεται μέσα σ’αυτό το σύννεφο των μαρτύρων και φέρει μαρτυρία για την απέραντη αγάπη του Θεού στους «μεγαλύτερους αμαρτωλούς». Η ζωή και τα γραπτά του Παύλου μας λένε ότι έβρισε και καταράστηκε έτσι το όνομα του Χριστού. Διατέλεσε τρομοκράτης, κυνηγώντας και σέρνοντας το λαό του Θεού είτε για να φυλακιστούν ή για να σκοτωθούν. Ο Παύλος, λοιπόν, θα μας έλεγε πως ο Θεός είναι υπομονετικός με τη σημερινή μας γενιά επειδή μέσα σ’αυτήν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι σαν εμάς, άνθρωποι που αμαρτάνουν από άγνοια.

Ο απόστολος Πέτρος βρίσκεται επίσης μέσα στο σύννεφο των μαρτύρων, και καταλαβαίνει κι αυτός γιατί είναι τόσο υπομονετικός ο Θεός. Η ζωή και τα γραπτά του Πέτρου μας υπενθυμίζουν ότι καταράστηκε τον Ιησού, ορκιζόμενος ότι δεν Τον γνώρισε ποτέ. Ο Θεός καθυστερεί την κρίση του επειδή υπάρχουν πλήθη που ακόμα καταριώνται και Τον αρνούνται, όπως και ο Πέτρος. Ο Κύριος δεν έχει παραιτηθεί απ’αυτούς, όπως δεν παραιτήθηκε ούτε από τον Πέτρο.Υπάρχουν αρκετοί σαν αυτόν για τους οποίους συνεχίζει να προσεύχεται ο Χριστός.

Καθώς παρατηρώ νοερά αυτό το νέφος των μαρτύρων, αντικρύζω πρόσωπα πρώην ναρκομανών και αλκοολικών, πρώην ιερόδουλων και ομοφυλόφιλων, πρώην γκάγκστερ και βιαστών, πρώην δολοφόνων και ατόμων που έδερναν τις συζύγους τους, πρώην άθεους και εθισμένους στην πορνογραφία-πλήθη τα οποία η κοινωνία έχει περιθωριοποιήσει. Όλοι αυτοί έχουν μετανιώσει, πέθαναν στα χέρια του Ιησού και τώρα είναι μάρτυρες για το έλεος και την υπομονή του γεμάτου αγάπη Πατέρα.

Πιστεύω πως όλοι αυτοί θα έλεγαν σε μια ενωμένη μαρτυρία, ότι ο Ιησούς δεν τους έκρινε πριν δεχτούν το έλεός Του. Ο Θεός αγαπάει ακόμα αυτόν τον τρελό, ανήθικο κόσμο. Μακάρι να μας βοηθήσει να αγαπήσουμε το χαμένο όπως Εκείνος. Και είθε να προσευχόμαστε να απολαμβάνουμε της αγάπης και της υπομονής που δείχνει στον κόσμο μας σήμερα.

Ο Ιησούς Χριστός, η Ελπίδα της Αιώνιας Ζωής.

O απόστολος Παύλος αφιερώθηκε στο έργο του Θεού με την ψυχή και το σώμα και θεώρησε «τα πάντα σκύβαλα δια το έξοχο της γνώσεως του Χριστού».Γιατί όμως έκανε τόσες θυσίες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο διωκόμενος τόσο σκληρά; Διότι ήξερε ότι κάποτε όπως όλοι μας θα τελειώσει την επίγεια ζωή του και θα σταθεί μπροστά στο βήμα του Χριστού. Τελειώνοντας την επίγεια διακονία του και στο τέλος της ζωής του ο απόστολος Παύλος γράφει στον Τιμόθεο:«Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα, του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα.»Β΄ Τιμ.4:6-7.

Ο απόστολος Παύλος απέβλεπε σε μία άλλη ζωή, αιώνια, την οποία θα συνεχίσει και μετά το τέλος της επίγειας ζωής του.

Ο απόστολος Παύλος φαίνεται πόσο σοφός ήταν από τις επιστολές του, που αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της Καινής Διαθήκης. Αν και σπουδασμένος στην Ιουδαϊκή θεολογία με καθηγητή το Γαμαλιήλ και ξεχωριστή θέση μέσα στον Ιουδαϊσμό, αρνήθηκε αυτά όλα και απεστάλη από τον Κύριο σε όλα τα έθνη για να κηρύξει την σταύρωση και την ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αρχικά διώκτης και υβριστής του Χριστιανισμού, κάτι έγινε στη ζωή του πολύ συγκλονιστικό και άλλαξε τελείως και έγινε απόστολος του Ιησού Χριστού στα έθνη. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας άνθρωπος και να απαρνηθεί την θρησκεία του, τους δικούς του, τις δόξες και τα σχέδια του και να γυρίζει σε όλο τον κόσμο για να φέρει το άγγελμα της Σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Παντού διώχθηκε, φυλακίσθηκε, μαστιγώθηκε και χαρακτηρίσθηκε ως «πρωτοστάτης της αιρέσεως των Ναζωραίων». Έχασε την επίγεια ζωή του και όλες τις φιλοδοξίες του, για το έξοχο της γνώσεως του Χριστού. Τρελός ήταν; Κάθε άλλο. Του το είπε και αυτό ο Φήστος: «Μαίνεσαι Παύλε, τα πολλά γράμματα σε καταφέρουσι εις μανίαν», ο Παύλος όμως τον διορθώνει: «Δεν μαίνομαι κράτιστε Φήστε, αλλά προφέρω λόγους αληθείας και νοός υγιαίνοντος.» Πραξ. 26:24-25

Όσοι έχουν άγνοια και απιστία, λογαριάζουν τα πράγματα αλλιώτικα. Μια ζωή την έχουμε και πρέπει να την γλεντήσουμε και μάλιστα να προλάβουμε να κάνουμε, όσα μπορούμε περισσότερα και να «πετύχουμε», φτιάχνοντας επαγγελματική καριέρα, περιουσία, χρήματα και πλούτη. Πολλές φορές παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήσει να πετύχουμε τους σκοπούς μας, να πετύχουν και να προοδεύσουν τα παιδιά μας, να είμαστε υγιείς και να απολαύσουμε επίγεια δόξα. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος είχε συλλάβει το νόημα της ζωής, γράφει στους Κορινθίους. «Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.» Κορ. Α΄ 15:19

Οι πιστοί όμως δεν ακολουθούν τον Ιησού Χριστό για να πετύχουν μια καλύτερη ζωή στον κόσμο αυτό, αλλά για να συνεχίσουν να ζούνε και μετά τον επίγειο τερματισμό τους, αιώνια μαζί Του, σε μια βασιλεία που «δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω». Ρωμ. 14:17. Γι’ αυτό και αγωνίζονται να κάνουν το θέλημα του Θεού, για να απολαύσουν την αγάπη Του, όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή αλλά και στην αιώνια.

Ο απόστολος Ιωάννης μιλάει γι’ αυτή την ζωντανή ελπίδα: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι, εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός». Ιωαν. Α΄ 3:2-3

 

Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην αιώνια ζωή και δεν φροντίζει από τώρα για το που θα κληθεί να τη ζήσει. Δεν θα αργήσει να βρεθεί μπροστά στην πιο τραγική πραγματικότητα, το θάνατο και τη δικαιοκρισία του Θεού...              

ΠΗΓΗ...Ο ΦΡΟΥΡΟΣ

Ἂν ἀνοίξετε τὴν καρδιά μου, θὰ βρεῖτε μέσα τὸ Χριστό....

Κάποιο ἀγοράκι μπῆκε ἐπειγόντως στὶς Πρῶτες Βοήθειες ἑνὸς νοσοκομείου. Ὕστερα ἀπὸ ἐπείγουσες ἐξετάσεις, ὁ γιατρὸς ἀποφάνθηκε τὰ ἑξῆς: «Θὰ ἀνοίξω τὴν καρδιά σου…». Τὸ ἀγοράκι τὸν διέκοψε ἀπότομα: «Μέσα στὴν καρδιά μου θὰ βρεῖτε τὸ Χριστὸ». Ὁ χειρουργὸς τὸν κοίταξε περίεργα καὶ καθὼς δὲν πίστευε, σούφρωσε τὰ φρύδια του καὶ τοῦ εἶπε: «Θὰ ἀνοίξω τὴν καρδούλα σου γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶς βλάβες πού σου προκάλεσε ἡ ἀρρώστια σου…»

«Ναί, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξετε τὴν καρδιά μου, θὰ βρεῖτε τὸ Χριστό.»

Ὁ γιατρὸς ἔριξε ἕνα βλέμμα περίεργο πρὸς τοὺς γονεῖς του ποὺ κάθονταν ἤρεμοι πλάι του καὶ συνέχισε: «Ὅταν διαπιστώσω τὶς βλάβες, θὰ κλείσω τὴν καρδιὰ καὶ τὸ στῆθος σου καὶ θὰ ἀποφασίσω τί θὰ κάνω.»

«Σύμφωνοι, ἀλλὰ θὰ βρεῖτε τὸ Χριστὸ μέσα στὴν καρδιά μου. Ἡ Ἁγία Γραφὴ λέει, πὼς ὁ Χριστὸς κατοικεῖ ἐκεῖ μέσα. Ὅλοι οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι λένε, πὼς ὁ Χριστὸς κατοικεῖ ἐκεῖ, μέσα στὴν καρδιά μας. Ἐσεῖς θὰ τὸν βρεῖτε μέσα στὴ δική μου καρδιά.»

Ὁ καρδιοχειρουργὸς ἀπηύδησε: «Θὰ σοὺ πῶ τί ἀκριβῶς θὰ βρῶ μέσα στὴν καρδιά σου. Θὰ βρῶ ἕνα φθαρμένο καρδιακὸ μῦ, μία μειωμένη κυκλοφορία αἵματος καὶ ἐξασθενημένα αἱμοφόρα ἀγγεῖα. Καὶ τότε θὰ μπορῶ, ἂν ξέρω, ἂν ἔχω τὴ δυνατότητα νὰ....σὲ κάνω καλά.»

«Καὶ θὰ βρεῖτε ἐπίσης καὶ τὸ Χριστό, ποὺ βρίσκεται ἐκεῖ…»

Ὁ γιατρὸς βγῆκε ἀπὸ τὴν αἴθουσα ἐξετάσεως ἐνοχλημένος. Καημένο παιδί…!

Ὅπως εἶχε προβλέψει, προέβη στὴ χειρουργικὴ ἐπέμβαση…Οἱ βλάβες ἦταν σημαντικές, καθὼς εἶχε προβλέψει, σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τῶν ἐξετάσεων. Δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτα…

Ὅταν τελείωσε τὸ χειρουργεῖο, κάθισε στὸ γραφεῖο του γιὰ νὰ καταγράψει στὸ τετράδιο χειρουργείου τὶς σημειώσεις τοῦ σχετικὰ μὲ τὴν ἐπέμβαση: κατεστραμμένη ἀορτή, κατεστραμμένη πνευμονικὴ φλέβα, ἐκτεταμένη μυϊκὴ ἐκφύλιση. Καμιὰ ἐλπίδα μεταμόσχευσης. Καμιὰ ἐλπίδα ἴασης. Θεραπεία: παυσίπονα καὶ ἀπόλυτη ἀνάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ὁ θάνατος θὰ ἐπέλθει μέσα στὸ χρόνο…

Ἄφησε τὸν Η/Υ καὶ σηκώθηκε…Ἀπευθύνθηκε στὸ Χριστὸ τοῦ μικροῦ: ¨Γιατί, ἀναφώνησε, γιατί τὸ ἔκανες αὐτό; Τὸ ἔστειλες ἐδῶ. Τὸ ἔστειλες μ΄αὐτὸ τὸ κακό. Τὸ καταδίκασες νὰ πεθάνει μικρὸ ἀπ’ αὐτὸ τὸ κακό. Γιατί; Γιατί;»

Τότε στὸ βάθος τοῦ εἶναι του, ἄκουσε μία φωνὴ νὰ τοῦ ἁπαντά: «Αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν εἶναι προορισμένο νὰ ζήσει μακροπρόθεσμα στὸ δικό σας ποίμνιο. Αὐτὸ τὸ παιδὶ ἀνήκει στὸ δικό μου ποίμνιο καὶ ἔτσι θὰ εἶναι γιὰ πάντα. Ἐδῶ, στὸ δικό μου ποίμνιο, δὲν ὑπάρχει κανένας πόνος. Θὰ ἀνακουφιστεῖ τόσο, ὅσο δὲ φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οἱ γονεῖς του θὰ τὸ συναντήσουν ἐδῶ καὶ θὰ γνωρίσουν τὴν εἰρήνη. Τὸ ποίμνιό μου θὰ συνεχίσει νὰ αὐξάνεται.»

Δάκρυα ἔτρεχαν στὰ μάτια τοῦ καρδιοχειρουργοῦ. Ὅμως τὰ αἰσθήματά του ἐνάντια στὸ Θεό, γεμάτα ἐγωισμό, ἀντιδροῦσαν μέσα του: «Ἔπλασες αὐτὸ τὸ πλάσμα, ἔπλασες αὐτὴ τὴν καρδιά. Εἶναι καταδικασμένο νὰ πεθάνει μέσα σὲ λίγους μῆνες…γιατί;»

Ἡ φωνὴ μέσα τοῦ ἀπάντησε: «Τὸ παιδὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψει στὸ δικό μου ποίμνιο γιατί ἔχει ἐκτελέσει τὸ καθῆκον του. Δὲν ἔπλασα τὸ παιδί μου στὴ γῆ γιὰ νὰ τὸ χάσω, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξαναβρεθεῖ ἕνα ἄλλο χαμένο πρόβατο.»

Ὁ γιατρὸς κατάλαβε πὼς αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν ἦρθε ἐκεῖ τυχαία…ἦρθε γι’ αὐτόν…Ὁ ἴδιος εἶχε λάβει μία χριστιανικὴ μόρφωση…Οἱ ἀναμνήσεις χόρευαν μέσα στὸ νοῦ του. Ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν ἐπαγγελματικῶν του ἐπιτυχιῶν, ἡ ψυχὴ τοῦ εἶχε γίνει ἡ τελευταία του φροντίδα.

Μπῆκε στὸ θάλαμο τοῦ παιδιοῦ, κάθισε πάνω στὸ κρεβάτι του, ἔχοντας ἀπέναντί του τοὺς γονεῖς του.

Τὸ ἀγοράκι ξύπνησε καὶ ψέλλισε: «Ἀνοίξατε τὴν καρδιά μου;»

«Ναί!»,ἀπάντησε συγκινημένος ὁ γιατρός.

«Καὶ τί βρήκατε;», ρώτησε ὁ μικρός.

« Βρῆκα τὸ Χριστό», ἀπάντησε ὁ χειρουργός, κλαίγοντας σὰν τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ ἦταν ὁ ἴδιος, πρὶν ἀπὸ πενήντα χρόνια…

Τὸ παιδὶ καὶ ὁ γιατρὸς ἔγιναν οἱ καλύτεροι φίλοι…

ΠΗΓΗ...ΙΗΣΟΥΣ Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί. Α' Πέτ.1:6-7

Δεν δυναμώνουμε στην πίστη τις ημέρες της λιακάδας. Μόνο με δυνατό καιρό ο άνθρωπος παίρνει πίστη. Η πίστη δεν μας δίνεται σαν απαλή δροσοσταλιά από τον ουρανό. Γενικά έρχεται στον ανεμοστρόβιλο και στην καταιγίδα. 

Κοίταξε τις γέρικες βελανιδιές. Πώς έγινε και είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στη γη; Ρώτησε τους Μαρτιάτικους ανέμους και θα σου πουν. Δεν ήταν η Απριλιάτικη βροχή που το έκανε ή η γλυκιά Μαγιάτικη λιακάδα, αλλά ο άγριος άνεμος του Μαρτίου, το βουητό και το ταρακούνημα του δέντρου μπρος – πίσω, κάνοντας τις ρίζες του να δεθούν μεταξύ τους γύρω απ’ τους βράχους. 
Έτσι πρέπει να γίνεται με μας. Δεν κάνουμε καλούς στρατιώτες μέσα στα στρατόπεδα της χώρας μας. Πρέπει να γίνουν μέσα στις ριπές και στις βροντές της μάχης. 

Μην περιμένουμε να κάνουμε καλούς ναυτικούς σε μια μικρή βάρκα με κουπιά. Θα γίνουν μακριά, μέσα στη βαθιά θάλασσα, εκεί που οι άγριοι άνεμοι λυσσομανάνε και πέφτουν αστροπελέκια. Οι καταιγίδες και οι τρικυμίες κάνουν τους ανθρώπους γερούς και σκληραγωγημένους ναυτικούς. Βλέπουν τα έργα του Κυρίου και τα θαυμάσιά Του στα βαθιά. Έτσι είναι με τους Χριστιανούς. Η μεγάλη πίστη πρέπει να έχει μεγάλες δοκιμασίες. (Charles Spurgeon)

Όλοι θέλουν την ομολογία, αλλά κανείς τη δοκιμασία.
Όλοι θέλουν τη νίκη, αλλά κανείς δεν θέλει να πολεμήσει στη μάχη.
Όλοι θέλουν να γευθούν τον «τέταρτο άντρα μέσα στην κάμινο», αλλά κανένας δεν θέλει να πεταχτεί στη φωτιά. 
Όλοι θέλουν να συμμερίζονται πώς ελευθερώθηκαν από λιοντάρια, αλλά κανένας δεν θέλει να τον πετάξουν μέσα στη φωλιά τους. (Steve Hill)

ΠΗΓΗ e-Jesus.gr

...πολλοί των Σαμαρειτών επίστευσαν εις Αυτόν, δια τον λόγον της γυναικός μαρτυρούσης,ότι μοι είπε πάντα όσα έπραξα. Ιωα.4:39

Μόνος Του κάθεται κοντά σε ένα πηγάδι κουρασμένος από την οδοιπορία αλλά πάντα έτοιμος για μια συνάντηση που θα αλλάξει το μέλλον όχι μόνο μιας γυναίκας αλλά ενός ολόκληρου χωριού! Έτοιμος να γευτεί το πνευματικό φαγητό που θα ευχαριστήσει και χορτάσει το πεινασμένο για λατρεία Πνεύμα Του. Ο Ιησούς είχε ένα ραντεβού που κανένας δεν γνώριζε και το οποίο δεν ήταν σημειωμένο σε κανένα μπλοκάκι παρά μόνο στην ουράνια ατζέντα του Πατέρα. Ακόμα και η γυναίκα δεν είχε την παραμικρή ιδέα ότι ο Θεός περίμενε υπομονετικά κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο για αυτή τη στιγμή.

Ο Κύριος άκουγε σε μια θεία πείνα ενώ οι μαθητές αφουγκράζονταν περισσότερο την λανθασμένη γι' αυτό και όλοι τους (!) βιαστικά πήγαν στο χωριό για να την ικανοποιήσουν. Προσεκτικά και αν χρειαστεί Μόνος, ετοιμάζει ή ήδη έχει ετοιμάσει μια ουράνια συνάντηση (η προσευχή της Εκκλησίας και η αφιερωμένη ζωή μας κανονίζουν κρυφά ραντεβού μεταξύ Θεού και ανθρώπων σε μέρη ανάπαυσης και ειρήνης: Ήταν στο πηγάδι του Ιακώβ) που θα σε οδηγήσει στην αποκάλυψη και λατρεία του Προσώπου του. Ίσως υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνεις, αλλά για να αλλάξεις πλευρά δεν περνάς από την η πόρτα της διανοητικής ή θεολογικής κατανόησης των Γραφών. Μετά από αρκετή συζήτηση (9-15) της ζητάει να φέρει τον άνδρα της αλλάζοντας αιφνιδιαστικά και τελείως το αντικείμενο συζήτησης τους.

Η απάντησή της ήταν το εισιτήριο για ένα γλυκό ταξίδι αγάπης στην ουράνια αλήθεια που σημάδεψε για πάντα την κουρασμένη και απορριμμένη από πολλούς ζωή της. 'Δεν έχω άνδρα'. Τι άλλο θέλει ο Θεός πέρα από την ευωδιά της ταπεινής καρδιάς και το άρωμα μιας παιδικής ειλικρίνειας; Η Σαμαρείτισα είχε όλη την ευχέρεια και πάμπολλους τρόπους να αποφύγει αυτό που τελικά είπε. Θα μπορούσε να ξεφύγει λέγοντας ότι ο άνδρας της λείπει ή όντως εκείνος είναι ο σύζυγός της. Μήπως ήταν σε θέση να το ξέρει; Είπε εκείνο σε ένα ξένο και σχεδόν εχθρό της, που εμείς με δυσκολία θα εκμυστηρευόμασταν στον καλύτερο φίλο και με κόπο θα το εξομολογούμασταν στον Κύριό μας. Δεν υπήρχε υποκρισία, προσποίηση ή έστω και μια μικρή προσπάθεια δικαιολογίας ή παραποίηση της αλήθειας.

'Τούτο αληθές είπες'.

Δεν κρύφτηκε. Δεν προσπάθησε καν. Αφέθηκε στο Νέο και Άγιο που της έφερνε ο Ουρανός. Ανταποκρίθηκε με την διαφάνεια που πάντα απαιτείται στην λατρεία. Η Αιωνιότητα και η Δόξα επέλεξαν να επισκεφθούν ένα χωριό με τόσους θρησκευτικά 'σωστούς' κατοίκους μέσω της πιο αμαρτωλής (ακόμα και σήμερα στην εποχή των ελεύθερων ηθών θα ήταν ασήκωτο το βάρος ενός ανάλογου παρελθόντος σε μια μικρή κοινωνία) και περιφρονημένης από ανάμεσά τους. Σαν ενθουσιασμένη έφηβη παράτησε την υδρία της και έτρεξε να ξεφωνήσει στην πλατεία ότι κάποιος γνωρίζει τα άπλυτά της!

Ω! πόσο λείπει από την Εκκλησία η αυθόρμητη και χαρούμενη ειλικρίνεια μπροστά σε Κύριο και αδελφούς. Πόσο λείπει η επιθυμία για ευθύτητα και η αγάπη για το καθαρό έστω και αν στα μάτια πολλών αυτό μεταφράζεται σε 'ανωριμότητα' και γελοιότητα. Εκεί είναι που η επίσκεψη γυρίζει σε κατοίκηση (40), το άγγιγμα σε θεραπεία, το δάκρυ σε αιώνια ζωή και το πέρασμα του Πνεύματος σε αναζωπύρωση. Μια γονατισμένη ζωή μακριά από γνώσεις αλαζονείας είναι η καλύτερη πρόσκληση στον Άγιο των Αγίων. Με καταπονημένη ψυχή αλλά και με καθαρό βλέμμα ατένιζε με σεβασμό και θείο φόβο τα επιβλητικά και γεμάτα αγάπη μάτια Του, άθελα της έψαχνε και ψηλάφιζε το άγνωστο για την αιώνια σωτηρία και αλήθεια. Ο Ουρανός της χαμογελάει ζεσταίνοντας την καρδιά της και ετοιμάζεται να δεχτεί το μήνυμα που θα την μεταμορφώσει μέσα από την καθαρότητα Του Ιησού.

Ήταν μια καρδιά κόσμημα για τον Κύριο βουτηγμένη και θαμμένη κάτω από βουνά λάσπης και αμαρτίας που ανάσυρε η ένδοξη παρουσία Του. Πόσο πολεμούσε ο Κύριος τον φαρισαϊσμό (ο οποίος ευδοκιμεί καθ' υπερβολή στις αναγεννημένες εκκλησίες) και πόσο τιμούσε την ευθύτητα και την ειλικρίνεια. Πόσο μακριά βρίσκεται από την θρησκεία και πόσο κοντά στην αληθινή φιλία (11:11). Πόσο θυμώνει με τις ψεύτικες και υποκριτικές συναθροίσεις μας (2:15) και πόσο βαθιά αναστενάζει και δακρύζει για τους ορφανούς, αδύναμους και φίλους Του (11:33-36). Ενώ ζητάμε από τον Κύριο το δικό Του νερό, Εκείνος ζητάει να του δείξουμε τον «άνδρα» μας.

Καθορίζει σαν αποδεκτή λατρεία αυτήν που γίνεται 'εν πνεύματι και αληθεία'. 
Λατρεία που πάντα οδηγεί στην αποκάλυψη.
Ιησούς συνάντησε την λατρεία που πάντα ποθούσε από άνθρωπο που οι άλλοι δύσκολα δέχονται και ελάχιστα συγχωρούν.

Πότε ένιωσες να ήταν η τελευταία φορά όπου ο Κύριος αναχωρώντας από την μεταξύ σας συνάντηση αναφώνησε 'Χόρτασα!' (32) ; 
Δείτε την αντίθεση:

Δώδεκα 'επαγγελματίες' κήρυκες πήγαν στο χωριό και το μόνο που έφεραν ήταν τροφή για το σώμα.
Μια μεταμορφωμένη γυναίκα λατρείας πήγε και αυτή στο χωριό φέρνοντας τους συγχωριανούς της μπροστά στην Δόξα! Η Γραφή μας λέει ότι πίστεψαν όταν τους είπε...μοι είπε πάντα όσα έπραξα' (39).

Είμαστε εκείνοι που πάντα θέλουμε να φεύγουμε ευλογημένοι από το γεύμα.

Ξεχνάμε ότι ο σκοπός του γεύματος και της Εκκλησίας είναι να ευλογηθεί πρώτα Εκείνος.

Ας ετοιμάσουμε το τραπέζι που ανυπόμονα ο Κύριος περιμένει εμείς να στρώσουμε... Το δικό Του γεύμα...

ΠΗΓΗ:e-Jesus.gr