Παντού, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθείς, όχι μόνο στη χριστιανική Ευρώπη και στην Αμερική, θα συναντήσεις Σταυρούς, πολλούς Σταυρούς, ποικίλους Σταυρούς. Βρίσκεται στα χέρια των κληρικών, που νομίζουν πως στους αμαρτωλούς, στους ασεβείς, στους αρρώστους, προσφέρει κάποια υπηρεσία, ανακούφισης και γιατρειάς ίσως. Βρίσκεται στο λαιμό των γυναικών, σε διάφορες παραλλαγές και διακοσμητικές συνθέσεις, πάντοτε από χρυσάφι ή ασήμι, ίσως και με μικρές διαμαντόπετρες, να συμπληρώνουν το διάκοσμο της εμφάνισής τους. Βρίσκεται από μάρμαρο ή από ξύλο, ανάλογα με το βαλάντιο, μέσα στα νεκροταφεία, πάνω από τάφους, όπου είτε ομολογεί τη χριστιανική πίστη του νεκρού, είτε επικαλείται το έλεος του Θεού γι’ αυτόν που είναι θαμμένος στο χώμα. Δεν θα τελειώναμε απαριθμώντας μορφές, σχήματα, χρησιμότητες του Σταυρού, πάνω σε σημαίες, επάνω στο στρατιωτικό πολεμικό κράνος, στο στήθος ή και στην πλάτη των Σταυροφόρων, που πήγαιναν να ελευθερώσουν "τους Άγιους Τόπους" όπως έλεγαν, κάνοντας τις χειρότερες ατιμίες που μπορεί κανείς να φαντασθεί, ξεπερνώντας και αυτές που σημάδεψαν τις ορδές του Τζένγκις Χαν. Και διερωτώμαι, αν αυτοί οι Σταυροί έχουν καμιά σχέση με το Σταυρό του Ιησού Χριστού, εκεί επάνω στο βουναλάκι Γολγοθά. Μα και βέβαια, αυτόν συμβολίζουν, θα απαντήσουν πολλοί βιαστικά και αβασάνιστα.
Είναι η πιο διαδεδομένη αντίληψη ο Σταυρός σύμβολο. Ένα σύμβολο από τα πολλά σύμβολα καθημερινής χρήσης. Μα όταν λέμε σύμβολο, εννοούμε ότι είναι απεικόνιση, βοηθητικό μνήμης και ενθύμησης κάποιου άλλου, που είναι το πρότυπο, το πρωτότυπο. Και ποιο είναι αυτό; Μήπως είναι ο Σταυρός της θυσίας του Υιού του Θεού στο Γολγοθά; Το μοναδικό εκείνο δράμα; Και τι θέση έχουν όλα αυτά τα σύμβολα και τα διακοσμητικά, με εκείνη τη μοναδική απολυτρωτική θυσία; Και δεν είναι μόνο οι κατασκευασμένοι από διάφορα υλικά Σταυροί. Είναι και οι φραστικοί και λεκτικοί Σταυροί. Μέσα σε ομιλίες και κηρύγματα και γραπτά. Μέσα σε ύμνους και εμβατήρια. Μέσα σε όρκους και επικλήσεις.
Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα του Σταυρού.
Και πρώτα-πρώτα, μπορούμε να μιλούμε για Σταυρό χωρίς Χριστό; Δεν είναι σπάνιο αυτό. Λες και ξεχώρισαν. Ο Σταυρός απόχτησε μια δική του ανεξάρτητη υπόσταση, Σταυρός χωρίς τον Εσταυρωμένο!… Ίσως μας πουν κάποιοι ότι ο Σταυρός υπήρχε και πριν από τον Ιησού Χριστό, και παρέμεινε μετά από Αυτόν. Θα μας απαντήσουν ακόμα πως, όπως και αν αναφέρεται ο Σταυρός, έστω και χωρίς Χριστό, ο Χριστός υπονοείται. Έτσι πέφτουμε στο να γίνεται ο Κύριός μας κάτι που απλώς υπονοείται. Δεν είναι το κύριο πρόσωπο, το κέντρο, αλλά ένα συνοδό στοιχείο.
Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, γιατί σήμερα ο Χριστιανισμός, που συμβολίζεται με ένα Σταυρό που απουσιάζει ο Ιησούς Χριστός, κατάντησε αδύναμος, αγνώριστος, περιφρονημένος, ανήμπορος, αναποτελεσματικός, παρ’ όλα τα πολλά σύμβολα που τον περιτριγυρίζουν. Απλούστατα απουσιάζει η δύναμη του Σταυρού, η δύναμη "του σταυρωμένου και αναστημένου Ιησού Χριστού". Λείπει δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Άρα, λείπουν τα πάντα.
Είναι ανάγκη αμέσως να μιλήσουμε για τη μεγάλη αλήθεια. Ο Σταυρός του Χριστού, όπως στο Ευαγγέλιο παρουσιάζεται, δεν είναι ούτε σύμβολο, ούτε ταμπού, ούτε θρησκεία. Είναι μια πραγματικότητα, που ιστορικά έγινε πριν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια στο Γολγοθά, όπου δια του Αγίου Πνεύματος, μεταφέρεται μέσα στην καρδιά, και στη ζωή των πιστών του Ιησού, και μετατρέπεται σε μια νέα ζωή, σε ένα νέο βίωμα, σε μια τελείως νέα πραγματικότητα, που λέγεται σταυρωμένη και αναστημένη ζωή.
Ο Σταυρός του Χριστού, για να έχει αποτελεσματικότητα επάνω μας, και στη σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα μας, πρέπει να εμφυτευθεί μέσα στην καρδιά μας, και από κει να ρυθμίζει τη ζωή μας, που τώρα πια, όχι μόνο θα λέγεται, μα θα είναι και θα φαίνεται σε όλους τους ανθρώπους, μια σταυρωμένη ζωή. Αυτό το έργο το κάνει το Πνεύμα το Άγιο, αν πραγματικά το ποθήσουμε και το ζητήσουμε, και αν παραχωρήσουμε τον εαυτό μας στη δική Του δραστική ενέργεια. Αν πραγματικά επιθυμούμε μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού, αυτό μπορεί να γίνει δια του αναστημένου Ιησού Χριστού, που εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά μας δια του Αγίου Πνεύματος, αφού πρώτα ο παλιός μας άνθρωπος, η παλιά μας αμαρτωλή φύση, περάσει από έναν πραγματικό και όχι συμβολικό θάνατο.
Ας μη στρογγυλεύουμε τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Ας μην τις υπεραπλουστεύουμε και τις ακρωτηριάζουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, και μάλλον συμβαίνει το δεύτερο, Σταυρός θα πει θάνατος. Και αν θέλουμε ζωή αναστάσεως Ιησού Χριστού, αυτό θα γίνει μόνο, αν ταυτιστούμε με τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό.
"Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού". Γαλάτας 2:20
"Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη,
διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας,
ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας". Ρωμαίους 6:6
Αυτή είναι η ομολογία και η ζωή του απ. Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Ήταν κάτι οριστικό, δεδομένο, συντελεσμένο, για τον απ. Παύλο, όπως πρέπει να είναι για κάθε πιστό, που αγαπά τον Χριστό, και θέλει να ζήσει τη ζωή Του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Ο παλιός μας εαυτός, με τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τα σχέδιά του, τις πεποιθήσεις του, τις επιλογές του, τον εσωτερικό του και εξωτερικό του κόσμο, οριστικά και αμετάκλητα πρέπει να πεθάνει.
Εμείς θα βάλουμε τον πόθο, την παράδοση του εαυτού μας και την πίστη. Ο Κύριος δια του Πνεύματος Του, θα κάνει το έργο στην καρδιά μας, και από την καρδιά μας στη ζωή μας. Τότε θα ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Ο αμαρτωλός εαυτός μας, που γνωρίζαμε και κανακεύαμε, γίνεται μισητός και μας προκαλεί αποστροφή. Παύει πια να διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε παλιά. Και κάτω από την κυριαρχία του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει δύναμη στη ζωή μας.
Για τους περισσότερους χριστιανούς, ο Σταυρός του Χριστού παραμένει αμετακίνητος χρονικά και τοπικά. Δηλαδή δεν έχει μετακινηθεί από το Γολγοθά και από την εποχή του θανάτου του Κυρίου μας, πριν 2000 χρόνια περίπου. Γι’ αυτούς, ο Σταυρός του Χριστού είναι μια ιστορική πραγματικότητα, θεϊκή βέβαια, μα πάντα έξω από αυτούς. Το να ζήσουν ή να μεταφέρουν το Σταυρό του Χριστού στη ζωή τους, είναι κάτι αδιανόητο. Διαβάζουν ή ακούνε για την ταύτιση με τον εσταυρωμένο Ιησού, μα το προσπερνούν. Δε δίνουν σημασία. Βρίσκουν άλλες, εύκολες, μα προ παντός ευχάριστες θέσεις και ερμηνείες, που φυσικά δεν είναι σωστές και δε φέρνουν αποτελέσματα. Μπορεί να λένε και να ψάλλουν για νέα ζωή και για νέα δημιουργία, μα παραμένουν στα παλιά, με τις οδυνηρές συνέπειες και τις άθλιες καταστάσεις, με εγωισμούς, με δεσμά επιθυμιών, με φόβους και ταλαιπωρίες. Και αλίμονο, δε γνωρίζουν το μεγαλείο της λυτρωτικής δύναμης που έρχεται δια του Σταυρού στη ζωή μας, και που βρίσκεται στην είσοδο της “στενής πύλης”, που οδηγεί στην αιώνια ζωή.
Η αναγκαιότητα του Σταυρού.
Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι ένα μονοσήμαντο στοιχείο ή περιστατικό, μα έχει ένα ευρύ, πάρα πολύ πλατύ, φάσμα ιδιοτήτων και ενεργειών, που χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Πολλοί, πάρα πολλοί, έχουν και βλέπουν το Σταυρό σαν μια ιστορική, θεωρητική υπόθεση, που άμεσα δε τους αφορά, παρά μόνο διεγείρει κάποιες συναισθηματικές χορδές, εντελώς επιφανειακές, για το μαρτύριο του Χριστού, για τα μεγάλα καρφιά, για το αίμα που χύθηκε σταγόνα-σταγόνα και εκεί τελειώνει η ιστορία.
– Αλίμονο αν μείνουμε σε μια τόσο ανθρώπινη αντίληψη του Σταυρού.
– Αλίμονο αν εξακολουθούμε να βλέπουμε το Σταυρό του Χριστού ανεξάρτητα από τον εαυτό μας, την καρδιά μας, τη ζωή μας, τη πολιτεία μας, τα πάντα.
– Αλίμονο αν ο Σταυρός δια του Πνεύματος, δεν μπει μέσα στη ζωή μας, σε κάθε κανάλι της ζωής μας, και δεν ταυτισθεί με την ύπαρξή μας, για να γίνουμε "σύμφυτοι με Αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου Αυτού".
Ο διάβολος δούλεψε πάρα πολύ για να υποβαθμίσει το νόημα, το περιεχόμενο, την αποστολή του Σταυρού στον κόσμο, στους πολλούς, και να αποστερήσει με τον τρόπο αυτό τη σωτηρία μας δια του Χριστού, και την αποτελεσματικότητά του στη ζωή μας.
Σταυρός θα πει θάνατος, και τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και σε αυτό το θάνατο, όχι συμβολικά ή παραστατικά, μα ουσιαστικά, βρίσκεται η σωτηριακή και λυτρωτική δύναμη του Σταυρού. Οι πιο πολλοί αρκούνται να τον επικαλούνται, και όχι να τον ζούνε. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Είναι σαν ένα φάρμακο, που ενώ πρέπει να το καταπιείς και να μπει στην κυκλοφορία του σώματός σου για να φέρει αποτελέσματα, εσύ το έχεις στο κομοδίνο και το κοιτάς…
Κάτι πολύ όμορφο διάβασα σ’ ένα βιβλίο, που κάποιος ρωτούσε και απαντούσε: “Πόσο νεκρός είναι ένας νεκρός; Ένας νεκρός είναι τόσο νεκρός ώστε να είναι νεκρός.” Ο νεκρός δεν έχει όνειρα, σχέδια, επιθυμίες και πόθους, δικαιώματα και επιλογές, δική του ατομική ζωή και πορεία. Επαναλαμβάνω, πως ο Σταυρός είναι ένα πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός, που πρέπει να μεταφερθεί στη ζωή μας, μέσα μας, επάνω μας δια της πίστεως και όχι ένα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος για να το σκεφτόμαστε, να το κηρύττουμε, να το ανακαλούμε στη μνήμη μας, και να το αναλύουμε ίσως. Αυτοί που ζουν τη σταυρωμένη ζωή που πηγάζει από το Σταυρό του Χριστού, το βλέπουν ξεκάθαρα αυτό, αλλά και οι άλλοι που είναι γύρω τους.
Μια ευρύτατα πλαστογραφημένη έννοια στο σύγχρονο χριστιανισμό, είναι η έννοια του κόσμου. Ή καθόλου δεν θίγεται, είτε σπανιότατα, όταν παρουσιάζεται, προσφέρεται τελείως παραμορφωμένη. Κόσμος είναι μια ανά τους αιώνες κατασκευή του διαβόλου, με τη σύμπραξη, υποταγή και παράδοση του ανθρώπου. Είναι το αντίστοιχο της Βασιλείας του Χριστού. Είναι το βασίλειο του Σατανά. Είναι μια κατασκευή από στοιχεία ευχάριστα στο μάτι, που λαμπυρίζουν ελκυστικά, που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας. Είναι ένα καλούπι, μέσα στο οποίο χύνεται η ανθρώπινη ψυχή από την παιδική ηλικία, και διαμορφώνεται στο σχήμα που ο κόσμος της δίνει, με πλαστουργά στοιχεία της την επιθυμία και την αμαρτία. Πολλοί χριστιανοί αρκούνται να καταφέρονται κατά της αμαρτίας, αφήνοντας απείραχτο τον κόσμο, που είναι συμπαγής, ουσιαστική κατασκευή, για να παγιδεύσει και να κρατά αιχμάλωτες τις ψυχές, με σίγουρη αιώνια κατάληξη την απώλεια. Με το νόημα, που παραπάνω αναφέραμε, είναι τόσο φυσικό αυτό που ξεκάθαρα φανερώνει ο Λόγος του Θεού, λέγοντας πως "όποιος αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί να έχει την αγάπη του Χριστού και να αγαπά τον Χριστό". Είναι δυο πόλοι τελείως αντίθετοι, που μόνο ο διάβολος με τις πνευματικές αλχημείες του μπορεί να κάνει να συνυπάρχουν, εξαπατώντας και παγιδεύοντας.
Η απολύτρωση από το θανατερό αγκάλιασμα του κόσμου, δεν είναι δυνατή παρά μόνο από τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι θάνατος. Και μάλιστα θάνατος απλός. Με το Σταυρό του Χριστού, ο κόσμος, που υπάρχει σαν δύναμη και εξουσία για τους άλλους, για το πιστό παιδί είναι ένα νεκρό και αδύνατο στοιχείο, που δεν μπορεί να επηρεάσει καθόλου τη ζωή του. Και από την άλλη πλευρά, και μέσα στον άνθρωπο η λυτρωτική δύναμη του Σταυρού, έχει νεκρώσει κάθε στοιχείο, δηλαδή επιθυμία, ώστε να μη βρίσκει ο κόσμος καμιά ανταπόκριση. Και ο λυτρωμένος δια του Σταυρού μπορεί να ζει, να κινείται, να εργάζεται, να υπάρχει μέσα στον κόσμο, μα θα είναι η σχέση δυο νεκρών. Και οι δυο, ο κόσμος και ο πιστός, είναι αμοιβαία νεκροί, ο ένας για τον άλλον.
Τι να σκεφθεί, και τι να πει κανείς για χριστιανούς που ομολογούν πως αγαπούν τον Χριστό, μα αγαπούν και τον κόσμο, που δουλεύουν για τον Χριστό, μα υπακούν στα γλυκερά και γαργαλιστικά κελεύσματα του κόσμου, που είναι σωσμένοι, μα ακόμα φορούν τις αλυσίδες των επιθυμιών και βροντολογούν στο πέρασμά τους; Δε λέμε τίποτα.
Ο ζωντανός Χριστός, που ”δεν μυκτηρίζεται”, ξεκαθαρίζει αυτές τις νόθες και "παρά φύσιν" ομολογίες και σχέσεις, και αποβάλλει από το σώμα της νύμφης Του αυτούς, που δε θέλησαν μια γνήσια και καθαρή, δια του Σταυρού, σχέση μαζί Του.
Ίσως να διερωτηθεί κανείς, πώς επέρχεται αυτή η διπλή θανάτωση και η απολύτρωση από την κοσμική κυριαρχία. Είναι έργο καθαρά του Πνεύματος του Αγίου, που μην ξεχνάμε, υπάρχει μέσα μας και είναι φωτιά που καίει και νεκρώνει. Αυτό είναι το θαύμα το μεγάλο. Παίρνει τον εσωτερικό μας πνευματικό και ψυχικό κόσμο, και τον ξαναπλάθει, λιώνοντάς τον, σε νέους πόθους και επιθυμίες άγιες, στη φόρμα του Ιησού Χριστού.
Αυτό το έργο καμία κοσμική ψυχολογία ή κοινωνιολογία δεν μπορεί να το κάνει. Μόνο ο ζωντανός Χριστός δια του Πνεύματος Του στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και ενώ η εξωτερική σωματική μας φόρμα παραμένει η ίδια, εσωτερικά μορφώνεται μια άλλη, τελείως αντίθετη: Ο νέος άνθρωπος, η νέα φύση μας, που αγαπάει και προκρίνει τα πνευματικά, τα πράγματα του Κυρίου. Κάποτε αγαπούσαμε τον κόσμο, τα τραγούδια του κόσμου, τα θεάματα του κόσμου, τις συναναστροφές του κόσμου, και κάθε άλλη προσφορά του κόσμου. Μα τώρα νιώθουμε αποστροφή και απαρέσκεια. Μέσα μας έχει επέλθει μια ριζική αναδόμηση. Είναι κυριολεκτικά ένα θαύμα.
Μα πρέπει να το θέλουμε και να το ζητήσουμε από τον Κύριο. Είναι έργο σε βάθος. Στην αγάπη μας για τον Κύριο, προσφέρουμε τον εαυτό μας, και μας παραλαμβάνει και εργάζεται με φωτιά και σφυρηλάτηση δια των θλίψεων επάνω μας, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε πραγματικά νεκροί, δηλαδή συσταυρωμένοι μαζί με τον Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να ζήσουμε μία ζωή καθαρή, με δικαιοσύνη και αγιότητα, όπως την θέλει ο Κύριος, όπως ταιριάζει στα δικά Του πιστά και λυτρωμένα παιδιά.
Η απελευθέρωση δια του Σταυρού.
"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού: Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή". Ματθαίος 16:24
Ο Σταυρός του Χριστού παίζει αποφασιστικό ρόλο στην πραγμάτωση των σχεδίων του Θεού για τη σωτηρία μας, που περιέχει μια καινούργια δημιουργία.
Είναι διπλή η υπόσταση και αποστολή του Σταυρού του Χριστού. Η μία είναι η ιστορική παρουσίαση στο Γολγοθά, πριν 2000 χρόνια. Είναι μια διαθήκη, μια συμφωνία, μια διακήρυξη του Θεού για το πώς βλέπει τον άνθρωπο, και πώς τον δέχεται. Η άλλη είναι η προσωπική μεταφορά της πραγματικότητας του ιστορικού αυτού Σταυρού στη ζωή μας, με αποτέλεσμα δια του Αγίου Πνεύματος να νεκρώνεται η παλιά μας χαλασμένη φύση, και με τον "νέο, ουράνιο σπόρο" να προχωρούμε στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου.
Μας κάνει όμως εντύπωση, και μας αναγκάζει να σκύψουμε επάνω σε μια άλλη πραγματικότητα, που βγαίνει από τα λόγια του Κυρίου μας. Είναι ο δικός μας ο Σταυρός, που καλούμαστε να κρατήσουμε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το Σταυρό του Χριστού, ενώ ο Κύριος μιλάει για το Σταυρό το δικό μας, που αποφασιστικά θα τον επωμιστούμε.
Δε μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που έχουν ανάγκη διευκρίνισης.
Ο Κύριος μίλησε πρώτα για το δικό μας Σταυρό, και μετά προχώρησε στο δικό Του. Ασφαλώς, όταν μιλούσε για το δικό μας Σταυρό, θα είχε στη σκέψη Του το δικό Του Σταυρό, που θα ακολουθούσε, και ήταν προαποφασισμένος. Συνεπώς, όσο και αν ο δικός μας Σταυρός είναι διαφορετικός από το δικό Του, ακόμα και αν εκείνος προηγείται, δε μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με το δικό Του Σταυρό, που πάντα, όσο ζούσε τον είχε μπροστά Του.
Σταυρός θα πει μαρτυρικός, βίαιος θάνατος. Η έννοια του Σταυρού δεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμενο. Δεν είπε να πάρουμε μια ράβδο ή μια σάλπιγγα ή ένα άροτρο και να Τον ακολουθήσουμε, μα ένα Σταυρό.
Παραμένει ουσιαστική η διαφορά, πως ο Σταυρός του Χριστού είναι δικός Του Σταυρός, και ο δικός μας Σταυρός είναι δικός μας Σταυρός, και δικός μας θάνατος.
Επειδή συμπληρώνει την εντολή Του με τη λέξη ”ακολούθει”, ο νους μας πάει στην πορεία προς το Γολγοθά, που ο Κύριος σήκωνε εξαντλημένος το βαρύ Σταυρό Του, που πάνω του πέθανε. Μια πορεία λοιπόν, σηκώνοντας κάποιο Σταυρό, το σύνεργο αυτό του θανάτου, που εθελοντικά και για χάρη του Χριστού, θα το σηκώνουμε κάθε μέρα και θα προχωρούμε. Και είναι φανερό, πως, αφού ο καθένας έχει το δικό του Σταυρό, αυτοί οι Σταυροί, αν και είναι Σταυροί, διαφέρουν μεταξύ τους.
Καμιά αμφιβολία πως ο Σταυρός μας, δεν πήγαμε να τον διαλέξουμε εμείς, μα μας εδόθη από το ξεκίνημά μας. Θα πρέπει να είναι ένας Σταυρός, "κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας", στις ανάγκες μας, στο χαρακτήρα μας, και τα χαρακτηριστικά μας, που πάνω του θα μπορεί να επιτελείται το μυστήριο του καθημερινού μας θανάτου, που απελευθερώνει τη ζωή της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Είναι σαν το τρυφερό αλλά ζωντανό βλαστάρι, που αναπτύσσεται πάνω σ’ ένα νεκρό, ξερό ραβδί, που είναι μπηγμένο στη ρίζα του. Και όμως του προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία, και στηρίζει την ανάπτυξή του.
Αυτός ο Σταυρός του καθενός μας μπορεί να πάρει ένα ποικίλο περιεχόμενο. Μπορεί να είναι υγεία, οικογένεια, διώξεις, ανέχεια, ταπεινώσεις και πολλά άλλα, με κύρια χαρακτηριστικά, τον πόνο, το συντριμμό, το θάνατο, τον καθημερινό θάνατο που ελευθερώνει τη ζωή.
Είναι ο Σταυρός του Χριστού που αποδεχθήκαμε με την πίστη μας, και την ομολογία μας, προσαρμοσμένος στη δική μας ιδιαιτερότητα και προσωπικότητα. Αυτόν το Σταυρό σου, το Σταυρό μου, πρέπει να τον προσδιορίσουμε, για να καταλάβουμε πως μας τον χάρισε ο Κύριος, πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν πιστοί χωρίς αυτόν, και όσο και αν φαίνεται παράξενο, να Τον ευχαριστήσουμε που μας τον χάρισε. Στο σημείο αυτό, δημιουργούνται παράπονα προς τον Θεό, ότι τάχα, σε άλλον έδωσε πολύ μεγάλο και βαρύ Σταυρό, και σε άλλον μικρότερο και πιο βολικό. Αυτά είναι φαινομενικά. Τις πραγματικές διαστάσεις του Σταυρού του καθενός μας δε τις γνωρίζουμε. Γιατί ο Σταυρός αυτός, μπορεί να βυθίζεται μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή, και οι διπλανοί μας να μη βλέπουν τίποτα από τα καρφιά, που πονάνε και αιμορραγούν ασταμάτητα.
Ο Σταυρός είναι Σταυρός, και δε μπορεί να γίνει τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Αν αλλάξει, τότε παύει να είναι Σταυρός και δεν μπορεί να μας προσφέρει την υπηρεσία του. Μα, αν και είναι οδυνηρός, δυο παράγοντες επενεργούν και τον κάνουν λιγότερο τρομερό απ’ ότι είναι. Ο πρώτος είναι, πως αν ξέρεις πως είναι καρπός της αγάπης Του, και της σοφίας Του, τελικά θα τον δεχθείς, και καθημερινά θα συμβιώνεις μαζί του, ενώ παράλληλα θα δέχεσαι τα αγαθά αποτελέσματα, που θα γίνονται ορατά στη ζωή σου δια του Πνεύματος.
Μα ακόμη, και η καθημερινή μας αδιάκοπη συμπόρευση μαζί του, κάθε μέρα μας εξοικειώνει και πιο πολύ, μας συμφιλιώνει μαζί του, μας δένει με αυτόν ψυχολογικά και πνευματικά, ώστε να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό για το Σταυρό που μας χάρισε.
Είναι λάθος επικίνδυνο να ζητούμε από τον Κύριο να μας απαλλάξει από το Σταυρό μας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί να γίνει όμως, και γίνεται, να μας ενδυναμώνει, να μπορούμε να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Ας μη λησμονούμε πως μαζί με τον Κύριο είμαστε στον ίδιο ζυγό, και μαζί σηκώνουμε το φορτίο.
Ο καθημερινός Σταυρός είναι για μας αιτία της καθημερινής ανάστασης, της δοξασμένης ζωής του Χριστού στη ζωή μας.
Η καρποφορία δια του Σταυρού.
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει, εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".
Ιωάννης 12:24
Όσο και αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, την κοινή λογική, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός, και που τη "μεταφυτεύει" μέσα μας δια του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμα, είναι γεγονός βεβαιωμένο από τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και την εμπειρία της παρουσίας του στη ζωή μας, πως ο Σταυρός του Χριστού ενσωματωμένος "βιωματικά" στη ζωή μας είναι πηγή δύναμης, που δεν είναι άλλη από τη δύναμη του αναστημένου Ιησού του Κυρίου μας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη περιοχή βασική της εξέλιξης του πνευματικού, του αναγεννημένου ανθρώπου, η καρποφορία, που χωρίς το θάνατο δια του Σταυρού μέσα στη ζωή του λυτρωμένου, είναι ολοκληρωτικά αδύνατη.
Ίσως η λέξη καρποφορία να ξενίζει μερικούς, και να τη βλέπουν σαν ένα εξαιρετικό, ξεχωριστό στοιχείο, που δωρίζεται σε κάποιους, ειδικά διαλεγμένους πιστούς, από τον Θεό. Σε τέτοιες απόψεις και τέτοια συμπεράσματα καταφεύγουν όλοι όσοι προτιμούν μία χαλαρή σχέση με τον Κύριο, χωρίς πολλές απαιτήσεις και με το ελάχιστο κόστος. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα μέσα στον άγιο Λόγο του Θεού.
Όπως συμβαίνει στη φυσική μας ζωή, η καρποφορία είναι η ολοκλήρωση και επισφράγιση του λόγου τής ύπαρξής μας. Η στειρότητα, παντού όπου και αν την παρατηρήσουμε, είναι στοιχείο έλλειψης, είναι αδυναμία, είναι απόκλιση και παρέκκλιση από την υγεία και τη φυσιολογία. Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας, όπου υπάρχει στειρότητα, ακαρπία, επακόλουθο είναι το κόψιμο και η φωτιά, γιατί παράλληλα ”καταργεί και την γη”.
Η καρποφορία, λοιπόν, είναι το επιστέγασμα της πραγματικής και γνήσιας σωτηρίας, και ένα στοιχείο που το απαιτεί ο Κύριος από εμάς. Αντίθετα η στειρότητα αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον Κύριο με την απειλή του αιώνιου αφανισμού μας.
Αυτά, λίγο ή πολύ είναι γνωστά. Μα πάντα, σε όλες τις περιοχές της πνευματικής μας ζωής, αναζητούνται, από όλους σχεδόν, κάποια μυστικά, κάποιοι κρυφοί μηχανισμοί, κάποια "μυστικά μονοπάτια" εύκολα, που με μαγικό τρόπο θα μετατρέψουν τη στειρότητα σε καρποφορία, και μάλιστα πολύ επιθυμητό αυτό, χωρίς τη δική μας προσωπική συμμετοχή, και χωρίς κόστος.
Η αλήθεια από το στόμα του Κυρίου είναι ο μοναδικός και αποφασιστικός παράγων για την καρποφορία, που η παραγνώρισή Του, η απουσία Του δεν θα μας οδηγήσει ποτέ σε καρποφορία.
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".
Και ξέρουμε πολύ καλά, πως το θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο ο σπόρος πεθαίνει, δεν μπορεί να είναι άλλο από το Σταυρό του Χριστού.
Στη φυσιολογία του νέου ανθρώπου, γνωρίζουμε ότι αναγεννηθήκαμε "ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα". Α' Πέτρου 1:23. Η πατρίδα μας, και η καταγωγή μας είναι όχι η γη, αλλά ο Ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζουμε από τη γενετική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή στον άνθρωπο, σαν γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος όπως θα είναι όταν αναπτυχθεί, με όλα του τα γνωρίσματα και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις, μέχρι την ελιά που είχε η γιαγιά στο μάγουλο…
Θυμάμαι, παιδί του δημοτικού, με τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα, ο δάσκαλος μας έσπρωξε να φυτέψουμε κουκιά και φασόλια. Και όταν με την παιδική μας περιέργεια ανοίξαμε τη γη να δούμε πώς ήταν αυτό που φυτέψαμε, απογοητευθήκαμε, γιατί δε βρήκαμε το κουκί ή το φασόλι, μα κάτι υπολείμματα από αυτά, σάπια και άθλια. Είχαν πια γίνει φυτό.
Η ζωή, που με την αναγέννηση διοχέτευσε ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος, και που εμείς τη δεχθήκαμε, την αγκαλιάσαμε, την εγκολπωθήκαμε, ταυτίσθηκε με τον εαυτό μας, σε μια μυστηριακή, αλλά πραγματική ένωση. Από την ώρα εκείνη αρχίζει η ανάπτυξη, που ολοκλήρωση έχει την καρποφορία, και μάλιστα σε προδιαγραμμένες αναλογίες, 100, 60, 30, πολλαπλάσια του αρχικού. Το να ”εγκολπωθεί” το σπόρο, είναι κάτι το ουσιαστικό και καθοριστικό αυτό της μετέπειτα πορείας του σπόρου. Τον αγκαλιάζει, δηλαδή με την καρδιά.
Εδώ όμως, είναι το κρίσιμο σημείο στην πορεία της αύξησης, της ανάπτυξης του σπόρου. Ο θάνατος απελευθερώνει τη ζωή που ενυπάρχει μέσα στο σπόρο με τις προδιαγραφές, τις δικές της προδιαγραφές. Εάν ο σπόρος δεν αποθάνει, δε συνδεθεί με το θάνατο, που αποδεσμεύει τη ζωή, τότε μένει μόνος. Χωρίς αύξηση, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς καρπό, χωρίς αποτελέσματα. Έχουμε ακούσει, κάποτε το είπαμε και εμείς, πως το σπόρο που έχει τη ζωή εμείς τον σπέρνουμε, τον σκορπούμε, τον ρίχνουμε απλόχερα, και αυτός, αν βρει καλή γη, θα φυτρώσει. Μα αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εγώ, με το σπόρο που δέχθηκα και αγκάλιασα με πίστη στην καρδιά μου, να πεθάνω. Και όταν λέμε να πεθάνω, είναι κάτι το ουσιαστικό, κάτι το τελείως πραγματικό. Ένας μόνο θάνατος υπάρχει.
Η ζωή ήταν και παραμένει στοιχείο του Θεού, μα προσφέρεται με την κατοίκηση του Χριστού, δια του Πνεύματος, στα ενδόμυχα της καρδιάς μας. Από κει και αφού ο δικός μας θάνατος πραγματοποιείται καθημερινά, την απελευθερώνει, την εξωτερικεύει. Και επειδή το πρακτικό μέρος μας ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι ανάγκη, αν θέλουμε να έχουμε καρποφορία, να πεθάνουμε με τον Χριστό επάνω στο Σταυρό Του δια της πίστεως, και ν’ αφήσουμε τη ζωή που ο Κύριος καλλιεργεί μέσα μας, να αναπτυχθεί και να εκδηλωθεί. Προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, όταν δεν έχουν τις δυνάμεις της αναγεννημένης ζωής, αλλά είναι με γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, δεν αποδίδουν καρπό και αποτελέσματα , που να έχουν τα χαρακτηριστικά και τη σφραγίδα του δοξασμένου μας Ιησού. Αυτό που ονομάζουμε Έργο, και που είναι μια καλοπροαίρετη, οργανωμένη προσπάθεια, που όμως αντιγράφει συνταγές του κόσμου, παραδοσιακά στοιχεία, και χρησιμοποιεί ανθρώπινες μεθόδους που στηρίζονται στην ανθρώπινη λογική, και όχι στην παρουσία και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, καταλήγει να είναι άκαρπο, και χωρίς την ευλογία του Θεού. Σύντομα μαραίνεται και πεθαίνει.
"Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6.
Είναι αιώνιος νόμος στην πνευματική πραγματικότητα και νομοτέλεια του Θεού. Η ωραιολογία, η προσπάθεια εντυπωσιασμού, αρχιτεκτονικά κατασκευάσματα, ανθρώπινη κουλτούρα με χριστιανική ορολογία, μπορεί να προσελκύουν κόσμο και να προκαλούν ενθουσιασμό, μα δε φέρνουν πραγματικό καρπό, που να μένει και να δοξάζει τον Κύριο μας. Χρειάζεται να προηγηθεί ο θάνατος του κόσμου μέσα μας, να μπορούμε να ομολογήσουμε μαζί τον Απ. Παύλο "δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει ο Χριστός μέσα μου". Χρειάζεται να καταδικάσουμε τον κόσμο των επιθυμιών, της συμμόρφωσης, με τον κόσμο της αμαρτίας γύρω μας, να πεθάνει ο σπόρος στη γη της καρδιάς μας, για να φέρει καρπό πολύ, καρπό που να μένει! Όλο αυτό το έργο επιτελείται δια του Σταυρού του Ιησού Χριστού, όταν τον δεχτώ με γνήσια πίστη, και να ταυτιστώ μαζί του...
Ένα κάλεσμα για δράση προς όλους εκείνους που ειλικρινά
επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο!
Ο καθένας από εμάς που έχει ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ιησού Χριστού να ακολουθήσει το παράδειγμα Του, και να μεταδώσει το φως Του στους άλλους, έχει εμπλακεί σε ένα πόλεμο των κόσμων!
Αγωνιζόμαστε ενωμένοι για την πίστη μας, την αλήθεια και την ελευθερία, ελευθερία από τη φτώχεια, ελευθερία από τα δεσμά, ελευθερία από τον πόνο, ελευθερία από το κακό, και ελευθερία από τον φόβο.
Είμαστε αποφασισμένοι ότι οι φτωχοί αυτού του κόσμου θα έχουν αρκετά τρόφιμα, ρουχισμό, στέγη και θα μπορούν να εργάζονται ελεύθερα, ειρηνικά, με υγεία και ευτυχία, για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Έχουμε αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε όλοι να είναι ελεύθεροι, για να ζήσουν ευτυχισμένοι, με συνεργασία, από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του προς τον καθένα, ανάλογα με την ανάγκη του. Β' Κορινθίους 8:14. Αυτοί είναι μερικοί από τους κοινούς μας στόχους.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, όταν υποφέρει από την πείνα, τον υποσιτισμό, τις αρρώστιες και την κακή υγεία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει εκπλήρωση, όταν είναι υπόδουλος στην καταπίεση και την τυραννία, ή όταν εργάζεται ατέλειωτες ώρες και τον εκμεταλλεύονται. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει ικανοποίηση, όταν υποφέρει από τις φρικαλεότητες των πολέμων, τις ακατάπαυστες διενέξεις, και τους εφιάλτες μιας συνεχούς ανασφάλειας και τρόμου.
Πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα κακά, προέρχονται από την έλλειψη αγάπης των ανθρώπων για το Θεό, και του ενός για τον άλλον, και από την ανυπακοή στους νόμους του Θεού, για την αγάπη, την πίστη, την ειρήνη και την αρμονία. Αυτοί οι νόμοι είναι θεμελιώδεις στην πίστη κάθε αληθινού πιστού του Θεού και της αγάπης Του.
Εκτός από το να γνωρίζουμε για το τι, και ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε και πώς πρέπει να αγωνιζόμαστε. Ο δικός μας δεν είναι ένας υλικός πόλεμος με όπλα και στρατιές και ανθρώπινα σώματα. Δεν είναι ένας σαρκικός πόλεμος αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσα σε έθνη, ανάμεσα σε φυλές, ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, ανάμεσα σε σοσιαλισμό και σε καπιταλισμό. Δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε πολιτικά και οικονομικά συστήματα, σε κοινωνίες, φυλές και κουλτούρες, θρησκείες και δόγματα. Δεν είναι ένας πόλεμος μίσους και πικρίας, αλληλοεξόντωσης και αλληλοσφαγής, εκδίκησης και μνησικακίας, βασανιστηρίων και θανάτου. Δεν είναι ένας πόλεμος για κατακτήσεις και εδάφη, και ανθρώπινη υπερηφάνεια!
Αυτού του είδους οι σαρκικοί πόλεμοι του ανθρώπου, σχεδόν ποτέ δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, και δεν έχουν επιλύσει τα βασικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Σαν αποτέλεσμα συνήθως έφερναν περισσότερα βάσανα, περισσότερη αγωνία, περισσότερο πόνο, περισσότερη πείνα, περισσότερη σκλαβιά, περισσότερη πικρία, περισσότερη εκδίκηση, περισσότερους πολέμους, περισσότερα βασανιστήρια, περισσότερη στέρηση, περισσότερη καταστροφή, περισσότερη σπατάλη, περισσότερη φτώχεια και περισσότερο θάνατο! Οι περισσότεροι από τους κακούς και εγωιστικούς πολέμους του ανθρώπου, καταλήγουν σε μια απλή εναλλαγή δούλων και αφεντικών, ένας φαύλος ατέλειωτος κύκλος τρόμου, που καταλήγει σε όλο και λιγότερους πλούσιους, και σε ακόμη περισσότερους φτωχούς, που όλοι τους είναι πιο δυστυχισμένοι, με τις ζωές τους γεμάτες φόβο και θάνατο.
.jpg)
Ο δικός μας πόλεμος είναι ένας πόλεμος του πνεύματος, ενάντια στον εχθρό τις ψυχή μας, με πίστη και αγάπη, για να κερδίσουμε το μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων, και να σώσουμε τις ψυχές τους. Ο δικός μας πόλεμος είναι ένας πόλεμος για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα κακά του πνεύματος, του νου και της καρδιάς, που τους κάνουν εγωιστές, αφιλόστοργους, και σκληρούς προς τον συνάνθρωπό τους. Ο άνθρωπος έχει ελάχιστες γνώσεις για την αγάπη, την πίστη και τη δύναμη του Θεού, ή τους νόμους της αγάπης που έχει σχεδιάσει ο Θεός για την αιώνια ευτυχία μας.
Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για να ελευθερώσει το μυαλό, την καρδιά και το πνεύμα των ανθρώπων από τα δεσμά του κακού, και την πνευματική υποδούλωση του Διαβόλου, που μας φέρνει τη δυστυχία. Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο Θεό και το Διάβολο, στη καλοσύνη και την κακία, στην αγάπη και το μίσος, στη ζωή και το θάνατο, στη χαρά και τη δυστυχία. Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος του σύμπαντος, ανάμεσα στα καλά πνεύματα του Ουρανού, και τα κακά πνεύματα της Κόλασης, που αντιμάχονται τόσο για τις ψυχές μας, όσο και για τα σώματά μας, όχι μόνο πάνω σ’ αυτή τη γη, αλλά και στον κόσμο του πνεύματος.
Ως εκ τούτου, δεν πρέπει μόνο να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, αλλά πρέπει επίσης να δώσουμε τη μάχη στον κατά πολύ σπουδαιότερο πόλεμο του πνεύματος, με τα πολύ ισχυρότερα όπλα της πίστης, της αγάπης και της συμπόνιας, καθώς και με τα λόγια και τις πράξεις της καλοσύνης. Πρέπει με την πίστη, να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από το φόβο, πρέπει με την αγάπη, να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από το μίσος, με τη χαρά, να τους ελευθερώσουμε από τη λύπη, με την ειρήνη, να τους ελευθερώσουμε από το πόλεμο, με την αφθονία, να τους ελευθερώσουμε από τη φτώχεια, και με την αιώνια ουράνια ευτυχία, να τους ελευθερώσουμε από το θάνατο!
Η πένα είναι ισχυρότερη από το ξίφος. Ο δικός μας είναι ένας πόλεμος λόγων και ιδεών, για να συναρπάσει το νου των ανθρώπων με πίστη και ελπίδα! Επιθυμούμε να γεμίσουμε την καρδιά τους με αγάπη και ειρήνη και χαρά, για να ελευθερώσουμε τα πνεύματά τους, καθώς επίσης και να κάνουμε πράξεις αγάπης και καλοσύνης, για να τους γιατρέψουμε από τον πόνο τους. Πρέπει λοιπόν να διεξάγουμε έναν πόλεμο λόγων ενάντια στις ιδέες του κακού, έναν πόλεμο πίστης ενάντια στο φόβο, έναν πόλεμο ελπίδας ενάντια στην αμφιβολία.
Πρέπει να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν στο Θεό, και την αγάπη Του, στο σχέδιό Του για το ένδοξο μέλλον της ανθρωπότητας στην επερχόμενη βασιλεία του Θεού, που σύντομα θα έρθει στη γη, και θα διοικείται από τους δίκαιους, όπου δεν θα υπάρχει πια θλίψη, ούτε κλάμα, ούτε πόνος, ούτε θάνατος, αλλά όλα θα είναι γεμάτα φως και υγεία και ευτυχία και ειρήνη και αφθονία για όλους. Αποκάλυψη 21:1-4.
Πρέπει να διδάξουμε στους ανθρώπους τα γεμάτα αγάπη και ζωή Λόγια του Θεού στη Βίβλο, ώστε να μπορέσουν και αυτοί να έχουν τη ζωή Του, την αγάπη Του, και την ευτυχία Του για πάντα! Οι πανίσχυρες αυτοκρατορίες του ξίφους ήλθαν και παρήλθαν, όμως τα λόγια Του που είναι γεμάτα αγάπη και ζωή, αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου, και συνεχίζουν να δίνουν χαρά και ειρήνη και αγάπη και ζωή και ελπίδα, σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις γενιές. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, Ο Τζένκις Χαν, ο Ναπολέων και άλλοι σαν κι αυτούς ήλθαν και παρήλθαν, όμως τα λόγια και οι ιδέες των προφητών του Θεού συνεχίζουν να ζουν για πάντα.
Ο Λόγος του Θεού δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χώρα, ούτε φυλή, ούτε αυτοκρατορία. Ούτε δεσμεύεται από το χρόνο ή το χώρο, ούτε περιορίζεται από τους ανθρώπους, τον πόλεμο ή την βία. Αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα, και ενώνει τις σκέψεις τις καρδιές, και τα πνεύματα των ανθρώπων μέσα στη πίστη και την αγάπη του Θεού, και του ενός για τον άλλον για το καλό όλων!
Οι φιλόσοφοι, οι δάσκαλοι, οι προφήτες και οι άνθρωποι του Θεού, σπάνια κυβέρνησαν αυτοκρατορίες, όμως παρόλα αυτά κέρδισαν ατελείωτα πλήθη με τα λόγια τους, την πίστη τους και τις ιδέες τους που αιχμαλώτιζαν τις καρδιές, τα μυαλά και τα πνεύματα και τους έδιναν παντοτινή ελευθερία. Οι οπαδοί του Θεού που ο αριθμός τους ανέρχεται σε δισεκατομμύρια σ' όλες τις χιλιετίες, και το αιώνιο Βασίλειο Αγάπης του Θεού, έχει κατακτήσει τους κόσμους των αιώνιων πνευμάτων των ανθρώπων, έχοντας διαρκέσει πολύ περισσότερο από τις εγκόσμιες αυτοκρατορίες του ξίφους!
Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε τους ανθρώπους να γίνουν καλοί. Δεν μπορούμε να νομοθετήσουμε τη καλοσύνη. " Άνθρωπος πεπεισμένος ενάντια στη θέλησή του, έχει ακόμα την ίδια γνώμη". Πρέπει να πείσουμε το νου των ανθρώπων, να κερδίσουμε τις καρδιές τους, να εμπνεύσουμε τα πνεύματα τους, και να σώσουμε τις ψυχές τους, έτσι ώστε να είναι πρόθυμοι να θέλουν να κάνουν το καλό και όχι το κακό! Όπως για να κερδίσεις πραγματικά την αγάπη μιας γυναίκας, πρέπει να την γοητεύσεις και όχι να την πιέσεις.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, χωρίς να αλλάξουμε το μυαλό των ανθρώπων, και δεν μπορούμε να αλλάξουμε το μυαλό τους, εκτός κι αν αλλάξουμε τη καρδιά τους, και δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη καρδιά τους, χωρίς την έμπνευση του Πνεύματος του Θεού για να τους σώσουμε, και σωματικά και πνευματικά.
Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο το σώμα του και το περιβάλλον του. Κανένας δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένος με μια βαριά καρδιά, με έναν ανήσυχο νου, ένα αποθαρρυμένο πνεύμα, και μια ψυχή που δεν έχει σωθεί. Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο ένα μέρος αυτού. Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο το κόσμο, όχι μόνο ένα μέρος αυτού. Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε τους ανθρώπους για την αιωνιότητα, όχι μόνο για τον παρόντα καιρό! Μόνο η δύναμη, η ζωή και το φως, η αγάπη και τα Λόγια του Θεού, μπορούν να το κάνουν αυτό!
Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε δυνατό μέσο, για να διαδώσουμε τα Λόγια Του σε όλους τους ανθρώπους σ’ όλη τη γη. Πρέπει να μεταδώσουμε τις ιδέες Του, τις ελπίδες, την πίστη, την αγάπη Του, και τα σχέδιά Του, για τα δημιουργήματά Του στο νου, και τις σκέψεις και τα μάτια όλων των ανθρώπων παντού, ώστε όλες οι καρδιές να αλλάξουν, και όλα τα πνεύματα να εμπνευστούν, και όλες οι ψυχές να σωθούν, καθώς επίσης και τα σώματά τους, ώστε να ζουν και να αγαπούν μαζί για πάντα!
Πρέπει να έχουμε ένα όραμα, για μια παγκόσμια σωτηρία όλης της ανθρωπότητας, όχι μόνο για το δικό μας έθνος. Δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο στα ευτελή ζητήματα της παροδικότητας, και των φροντίδων αυτής της ζωής, ή τις ανάγκες ενός μόνο λαού, ή ενός έθνους, ή μιας φυλής, ή μιας κουλτούρας, ή μιας θρησκείας, ή μιας πολιτικής άποψης, ή ενός οικονομικού συστήματος.
Η σωτηρία του ανθρώπου πρέπει να είναι για όλους, και θα πρέπει να συμπεριλάβει τον καθένα, αν πρόκειται να γίνουν όλοι ευτυχισμένοι. Αν και τα ενενήντα εννιά πρόβατα ήταν στο μαντρί, ο Ποιμένας δεν ήταν ικανοποιημένος μέχρι να βρεθεί και να σωθεί και το τελευταίο που είχε χαθεί. Ο αριθμός τους δεν είχε συμπληρωθεί, και ο Ποιμένας δεν μπορούσε να ησυχάσει όσο υπήρχε ακόμα ένα δυστυχισμένο και παραστρατημένο. Ματθαίου 18:12-14, Λουκάς 15:3-7, Ιωάννης 10:1-16.
Πρέπει να αναζητήσουμε, και να βρούμε όλα τα χαμένα πρόβατα του Θεού, και να τους δώσουμε τα Λόγια αγάπης Του, της ζωής και της πίστης. Πρέπει να τα φέρουμε όλα μέσα στο μαντρί Του, ώστε να μπορέσουν να είναι όλα μαζί σ' ένα μαντρί με έναν Ποιμένα για πάντα.
Πρέπει να μιλήσουμε σε όλους, αν και όλοι δεν πρόκειται να ακούσουν ούτε θα ανταποκριθούν ούτε θα σωθούν. Χρωστάμε το μήνυμα του Θεού και της ζωής Του, για την αγάπη σε όλους, ιδιαίτερα όμως σ’ εκείνους που θα το πιστέψουν και θα το δεχτούν. Ο Θεός ικανοποιεί μόνο τις πεινασμένες ψυχές, όμως εκείνους που νομίζουν ότι είναι ήδη χορτασμένοι, και δε χρειάζονται Αυτόν ή την αλλαγή, τους ξαποστέλνει άδειους! Λουκάς 1:53. Γι’ αυτό μη χάνετε χρόνο λογομαχώντας με εκείνους που δε θέλουν να δουν, δεν υπάρχει κανένας πιο τυφλός από αυτόν που αρνείται να κοιτάξει! Ας θρέψουμε τους πεινασμένους, ας δώσουμε όραση σ’ εκείνους που ποθούν τον φως, και ας αγαπήσουμε αυτούς που κανείς δεν αγαπά.
Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, κανένας δεν μπορεί να σταθεί εναντίον μας, όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμή τους ή οι αριθμοί τους. Πίστευε στο Θεό! "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί είναι εναντίον μας"; Ρωμαίους 8:31. Αν κάνεις το καλό, ποιος μπορεί να σε σταματήσει; Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του Θεού, και στις Επουράνιες δυνάμεις Του, όταν Αυτός είναι μαζί σου και εσύ μαζί Του, κάνοντας αυτό που είναι σωστό! Πράξεις 5:38-39.
Βρισκόμαστε σ’ έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, και η νίκη είναι δική μας, δόξα τω Θεώ! Μπορεί να χάσουμε μερικές μάχες, όμως κερδίζουμε τον πόλεμο, και πολύ σύντομα ο κόσμος θα είναι δικός μας για το Θεό και τη Βασιλεία Του. Ποτέ μην τα παρατάς! Μην αποθαρρύνεσαι, αλλά να έχεις πίστη και κουράγιο, γιατί ο Θεός είναι μαζί μας, και δεν γίνεται να αποτύχουμε. Είμαστε προορισμένοι να νικήσουμε, επειδή ο Θεός είναι μαζί μας και διεξάγουμε έναν άγιο, σωστό και δίκαιο αγώνα πίστης και αγάπης για το Θεό και για τους άλλους. "Η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει", "επειδή ο Θεός είναι αγάπη". Α' Κορινθίους 13:8, Α’ Ιωάννη 4:8.
Ο Ιησούς είπε ότι ο Ουρανός και η Γη θα παρέλθουν, αλλά τα Λόγια του Θεού θα είναι για πάντα. Ματθαίου 24:35. Γι’ αυτό χρησιμοποίησέ τα και διάδωσέ τα μαζί με την αγάπη Του, με λόγια και έργα, και με κάθε μέσο στη διάθεσή σου, για να δώσεις στους ανθρώπους φως, και ελπίδα, και ζωή, και αγάπη, και ειρήνη, και αφθονία, και ικανοποίηση, και ουράνια ευτυχία για πάντα!
Δεν είσαι ανόητος, όταν δίνεις μια ζωή που δεν μπορείς να κρατήσεις, για μια αγάπη που δεν πρόκειται να χάσεις ποτέ!...
Στο βιβλίο της Ντέμπορα Χέιλινγκμαν «Charles and Emma» η Χεϊλνγκμαν προχωράει βαθιά στον ψυχισμό του Δαρβίνου. Ήταν ένας άνδρας με αυτοπεποίθηση, ειδικά για τα πιστεύω του, αλλά δεν του άρεσε καθόλου η μύτη του, την οποία έβρισκε πολύ μεγάλη, και χοντρή αναλογικά μετά υπόλοιπα χαρακτηριστικά του.
Με αυτή τη περιγραφή στο βιβλίο της Χέιλινγκμαν, σκιαγράφεται ο Δαρβίνος ως ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, που μάλλον ξεπερνούσε το μέτρο, τούτο υπονοείται από την φράση "ειδικά για τα πιστεύω του".
Ξέρουμε επίσης ότι δεν ήταν ο πρώτος που είχε αυτές τις ιδέες περί της εξέλιξης, και της μεθοδευμένης αφαίρεσης του Θεού δημιουργού.
Ο παππούς του Έρασμος είχε εκδώσει το 1796 το έργο Ζωονομία, μέσα από το οποίο απέρριπτε την βιβλική εκδοχή περί της Δημιουργίας του κόσμου.
Με αυτό το δεδομένο, γίνεται αντιληπτό ότι μέσα του είχε γαλουχηθεί η ιδέα της αντίθεης στάσης από τον παππού και τον πατέρα του, οι οποίοι ήταν ιατροί και θεωρούντο υπέρμαχοι της ελεύθερης σκέψης, και έχαιραν εκτιμήσεως στις επιστημονικές κοινότητες. Μη ξεχνάμε ότι ο Δαρβίνος είχε χάσει την μητέρα του σε ηλικία 8 ετών, και μοιραία η διαπαιδαγώγηση ήταν πατριαρχική, και μέσα σε ένα ιδιαιτέρως προοδευτικό οικογενειακό περιβάλλον, που του καλλιέργησε την πίστη στα επιτεύγματα της επιστήμης.
Το 1828 ο πατέρας του απογοητευμένος από την απροθυμία του Καρόλου να ακολουθήσει την ιατρική, τον γράφει στο Christ's College του Κέιμπριτζ για να σπουδάσει θεολογία. Θεωρούσε ότι ο μισθός του Αγγλικανού ιερέα, θα του εξασφάλιζε τα προς το ζην επαρκώς. Αποτυχία και εδώ. Το πέρασμά του από την Θεολογία, δεν έκτισε μέσα του τίποτα το ουσιαστικό, το θεϊκό, το αληθινό και στέρεο, προφανώς γιατί δεν ήταν αυτό που αναζητούσε, αφού το ότι στάλθηκε εκεί ήταν για βιοποριστικούς λόγους, μιας και δεν ήθελε την ιατρική.
Διαβάζουμε ότι είχε μεγάλο πάθος για τη δουλειά του και τη φύση, αλλά συγχρόνως αναζητούσε στην οικογένεια και στα παιδιά την τέλεια ισορροπία. Όλα δείχνουν έναν καλό οικογενειάρχη, όπως και πραγματικά ήταν. Η περιγραφή του όμως υποκρύπτει έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, που είχε επιλέξει εκ των προτέρων ποια είναι η ευτυχία Ένας άνθρωπος που είχε στοχεύσει σ'αυτά τα δύο για να βρει την ευτυχία της ζωής. Καλά είχε βάλει μέχρι στιγμής τα πράγματα στο μυαλό του, αλλά κάποια στιγμή αρχίζει να βλέπει ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα ονειρεύεται.
Ο Δαρβίνος φοβόταν το γάμο, αναλογιζόμενος τον πόνο που θα του προκαλούσε ο θάνατος κάποιου παιδιού, ή της ίδιας της συζύγου του, από επιπλοκές του τοκετού (κάτι όχι και τόσο σπάνιο στη βικτωριανή Αγγλία). Η βρεφική-παιδική θνησιμότητα και όχι μόνο, ήταν σε μεγάλη έξαρση, και αυτό του προκαλούσε φόβο. Παρόλο τον φόβο του σχετικά με τον γάμο και τους κινδύνους, προχωράει στο γάμο και αποκτά 10 παιδιά, εκ των οποίων πέθαναν τα τρία. Η κόρη του Μαίρη πέθανε λίγο μετά τον τοκετό στις 16 Οκτωβρίου του 1942, και ο Δαρβίνος κατέφυγε στα συγγράμματά του (για τη γεωλογία των ηφαιστείων) αμέσως μετά την κηδεία.
Το χειρότερο χτύπημα στη ζωή του ήρθε όταν η δεύτερη κόρη του Άννα, πέθανε σε ηλικία 10 ετών σε ένα μοναστηριακό νοσηλευτήριο, ταλαιπωρούμενη από πυρετό αγνώστου αιτιολογίας. Η μικρή Άννα υπέφερε πάρα πολύ πριν καταλήξει, και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Ο Τιμ Μπέρα, επίτιμος καθηγητής Βιολογίας του Πανεπιστημίου του Οχάιο, και συγγραφέας του καινούργιου βιβλίου «Κάρολος Δαρβίνος - Η επίτομη ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου» {«Charles Darwin, the Concise history of an extraordinary man») αναφέρει ότι, "ο θάνατος της κόρης του Άννας, «εξαφάνισε κάθε ίχνος χριστιανικής πίστης στην ψυχή του». Δεν μπορούσε να καταλάβει τη λογική, σύμφωνα με την οποία ένα τόσο αθώο πλάσμα θα υπέφερε επί τόσο πολύ καιρό, κι ότι αυτό θα ήταν θέλημα του Θεού".
Η ασθενής ψυχοσύνθεσή του, δεν μπορεί να δεχθεί την ιδέα του θανάτου, και είναι αυτό το σημείο που εναντιώνεται στο Θεό, απορρίπτοντας τον Θεό από τη ζωή του. Θεωρεί τον Θεό υπαίτιο της κακοδαιμονίας που βιώνει. Είναι σαν να ζει σε έναν δικό του κόσμο φτιαγμένο όπως εκείνος θα ήθελε, και δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να χαλάσει οτιδήποτε. Θεωρεί ότι σ'αυτόν δεν μπορεί να συμβεί το αδιανόητο. Βλέπουμε εδώ την αφορμή εναντίωσης με τον Θεό, αποκηρύσσει τον Θεό, και δηλώνει από κει και μετά αγνωστικιστής.
Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι κάθε κακό που συμβαίνει πάνω στη γη, ο θάνατος οι αρρώστιες, η φθορά, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό. Εξαπατήθηκε ο Δαρβίνος, όπως δυστυχώς πάρα πολλοί, πρώτα από τον Διάβολο που πλανά όλη την οικουμένη, και μετά από τον υπερήφανο εαυτό του.
Αν πίστευε και άκουγε τον Χριστό, θα καταλάβαινε την αλήθεια, γιατί συμβαίνει όλο αυτό το κακό, και ότι είναι ο Διάβολος είναι εκείνος που σκοτώνει τον άνθρωπο: "Εκείνος ήταν από την αρχή ανθρωποκτόνος και δεν μένει στην αλήθεια, διότι αλήθεια δεν υπάρχει σ'αυτόν· όταν λαλή το ψέμα, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύτης και ο πατέρας του ψέματος". Ιωάννην 8:44. Θα άκουγε ακόμα ότι ο Χριστός ήλθε για να καταργήσει τον Διάβολο που σκοτώνει, "τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλεία" Εβρ.2:14,15.
Στις Πράξεις κεφ 10:38, αναφέρεται καθαρά ποιος είναι ο υπαίτιος κάθε κακού που συμβαίνει στους ανθρώπους σημειώνοντας το, "πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου".
Το ερώτημα είναι γιατί κατηγόρησε τον Θεό για το θάνατο των παιδιών του, αφού πολύ καλά ήξερε τι συνέβαινε την εποχή εκείνη κατά τη διάρκεια των τοκετών. Πως φόρτωσε στον Θεό όλο το κακό που συνέβαινε;
Γίνεται σαφές ότι η ενάντια στο Θεό στάση ζωής του Δαρβίνου, προέκυψε από την σύνθεση της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης από τη μια μεριά, και την οργισμένη, εκδικητική και απατηλή θεώρηση και ερμηνεία των τραγικών συμβάντων της ζωής του από την άλλη.
Φόρτωσε στον Θεό όλα τα άσχημα της ζωής, και αποφάσισε να ανακηρύξει θεό τον εαυτό του, την επιστήμη του, την εφευρετικότητά του. Δεν κατάλαβε ότι η ευτυχία της ζωής, δεν είναι η δημιουργία οικογένειας, δεν είναι η δουλειά, δεν είναι οι γνώσεις και η επιστήμη μας, αλλά ευτυχία είναι να γνωρίζει κάποιος την αλήθεια, να τη ζει και να την απολαμβάνει, κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν έχει σχέση αγάπης με τον Δημιουργό του.
Αν δεν πιστεύει και παραδέχεται την πρώτη και στοιχειώδη αλήθεια ότι υπάρχει Θεός Δημιουργός, τότε είναι χειρότερος και από αυτά τα ζώα, αφού αυτά γνωρίζουν το αφεντικό τους, και το σπίτι του κυρίου τους. "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου του", Ησαΐας 1:3.
Άκουσε τη φωνή του εαυτού-θεού του, και ακολούθησε μία απατηλή κατεύθυνση, αποπροσανατολίζοντας και μετατρέποντας τους αν(ω)-θρώπους σε κατω-θρώπους. Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό, και είναι φυσιολογικό να κοιτάζει ψηλά (άνω θρώσκω), γιατί έτσι φτιάχθηκε καθ εικόνα και ομοίωση. Ο Δαρβίνος όμως δεν θέλησε να αντιληφθεί το αυτονόητο, αλλά ματαιώθηκε στους υπερήφανους διαλογισμούς του, ακολουθώντας το δρόμο της διαστρέβλωσης, που ήδη είχε σερβιριστεί από τους οικείους του.
O απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 1:18-23 αναφέρει, ότι είναι ανόητος, ασύνετος, και θα είναι αναπολόγητος, εκείνος που δεν βλέπει τον Θεό στη φύση που τον αγκαλιάζει γύρω του : "Επειδή ότι δύναται να γνωρισθή περί Θεού είναι φανερό εις αυτούς, διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο προς αυτούς. Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι. Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία· λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών".
Τι κρίμα και άδικο, ο Δαρβίνος αγάπησε με πάθος τη φύση, αλλά δεν αγάπησε Εκείνον που έφτιαξε τη φύση, και μετάλλαξε την αλήθεια του Θεού σε ψέμα και σεβάσθηκε και λάτρευσε την κτίση περισσότερο παράν τον κτίσαντα, που είναι ευλογητός στους αιώνες. ("Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας·)". Ρωμαίους 1:25.
Με τον Δαρβίνο ξεκίνησε μια μεγάλη απάτη, μια μεθοδευμένη πλάνη με πανουργία κατασκευασμένη που εξαπάτησε όλους αυτούς που δεν θέλησαν το φως, αλλά τους άρεσε το σκοτάδι, και αυτό είναι γραμμένο: "Και αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήλθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως· γιατί ήσαν πονηρά τα έργα τους" Ιωάννην 3:19. Είναι φανερό ότι ο κόσμος αγαπάει το δικό του, αυτό που προέρχεται από τον εαυτό του, δεν αγαπάει αυτό που έρχεται από τον Θεό. Γι'αυτό άλλωστε δεν εκπλήσσει ότι έχει τέτοια πέραση η θεωρία του Δαρβίνου, που τεχνηέντως την επιβάλλουν ως επιστημονική. Έφθασαν σε σημείο, για να χαίρεις εκτιμήσεως από την επιστημονική κοινότητα, πρέπει να δέχεσαι την εξελικτική θεωρία!
Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας ελευθερώσει, παρά μόνο η αλήθεια του Χριστού που ελευθερώνει τους δεσμίους. "Εάν σεις μείνητε στον λόγο τον δικό μου, είσθε αληθώς μαθητές μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθεια, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει." Ιωάννην 8:31-32.
Τελικά ευτυχία είναι να βλέπεις, να ακούς, και να ζεις την αλήθεια του Θεού...
Η σταύρωση ήταν μια από τις πιο απαίσιες μορφές εκτέλεσης που επινόησε ποτέ άνθρωπος. Ήταν η βασικότερη θανατική ποινή, φυλαγμένη για δούλους και επαναστάτες. Ο Κικέρων την αποκάλεσε: "Η ανώτατη ποινή θανάτου, η πιο επώδυνη, τρομακτική και απαίσια". Δεν υπήρχε μεγαλύτερος πόνος ή εξευτελισμός. Ο κατάδικος συνήθως μαστιγωνόταν, μέχρι η πλάτη του να γίνει μία μάζα από ξεσκισμένες σάρκες. Μετά τον εξέθεταν σε δημόσιο χλευασμό. Μερικές φορές ήταν τελείως γυμνός. Έπειτα τον σταύρωναν. "Ο σωματικός και διανοητικός βασανισμός, που είναι η συνέπεια αυτού του αργού θανάτου, είναι αφάνταστος".
(J. Schneider)
Σκεφτείτε τον απόλυτο τρόμο, που θα ένιωθε ο εγκληματίας, που δικαζόταν, όταν άκουγε την ανακοίνωση της ποινής, η οποία ήταν: "Σταυρώστε τον". Ο σταυρός σήμαινε βασανισμός, αγωνία και θάνατος.
Κι όμως, ο Ιησούς μας καλεί να "σηκώσουμε το σταυρό μας". Μα τι λέει!
1. Ο άνθρωπος που σήκωνε το σταυρό του, κατευθυνόταν στον τόπο του θανάτου του. Έλεγε "αντίο" σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν θα έβλεπε ποτέ πια τους αγαπημένους του εδώ. Τα παλιά του σχέδια και οι ασχολίες του τελείωσαν. Έφτανε στο τέλος της ζωής του. Τι τρομακτικό πρέπει να είναι σηκώνεις το σταυρό! Όμως με τον Ιησού Χριστό, αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία:
Ματθαίος 16:25, "Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν. και όστις απολέσητην ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν".
Εμείς έχουμε απολέσει τη ζωή μας γι' Αυτόν; "Γνωρίζουμε ότι ο Κύριος Ιησούς έφερε καρπό, όχι γιατί μετέφερε απλά το σταυρό, αλλά γιατί πέθανε πάνω σ' αυτόν".
(Hudson Taylor)
Είναι τόσο εύκολο να ακουγόμαστε θρησκευόμενοι και άγιοι. Είναι τόσο εύκολο να λέμε ότι είμαστε άγιοι. Είναι τόσο εύκολο να χρησιμοποιούμε όρους ευσέβειας. Πόσοι όμως από μας έχουμε στ' αλήθεια πεθάνει; Πόσοι από μας μπορούν να πουν ειλικρινά: "Κύριε, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό Σου να γίνει", όποιο κι αν είναι αυτό το θέλημα του Θεού;
Η απώλεια της ζωής σου αφήνει ανεπούλωτα τραύματα. Επιβιώνουμε από τη φύση μας, και από ένστικτο. Νιώθουμε ασφαλείς, όταν έχουμε τον έλεγχο, όταν κρατιόμαστε γερά στην υπερηφάνεια της ζωής μας. Η καριέρα μας, οι στόχοι μας, οι επιθυμίες μας κράζουν για εκπλήρωση.
Ν' ακολουθούμε τον Ιησού, σημαίνει θάνατος στη ζωή μας. Ν' ακολουθούμε το Ιησού, σημαίνει τέλος στα όνειρά μας. Ν' ακολουθούμε τον Ιησού, σημαίνει τέλος στην αυτοκυριαρχία. Όλα ή τίποτα. Να κερδίζουμε τον Υιό σημαίνει ότι απαρνιόμαστε την αμαρτία. Οι επιλογές είναι απλές και ξεκάθαρες.
Λουκάς 9:62, "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς. Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού".
2. Ο σταυρωμένος έχει τελειώσει με την αμαρτία, διότι οι νεκροί δεν αμαρτάνουν πλέον. Τα πάθη και οι επιθυμίες της σάρκας έγιναν παρελθόν. Ο σταυρωμένος κλέφτης, δεν μπορεί να κλέψει ξανά. Ο σταυρωμένος φονιάς, δεν μπορεί να σκοτώσει ξανά. Οι σαρκικές επιθυμίες δεν μπορούν να εκπληρωθούν ποτέ πια. Οι αμαρτωλές απολαύσεις τελείωσαν για πάντα. Η "σάρκα" καρφώθηκε πάνω σ' ένα ξύλο. Και αυτό είναι που συνέβη και σε μας!
Ρωμαίους 6:6-7, "Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, δια να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας, διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας".
Α' Πέτρου 4:1-2, "Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα, διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας, δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ' εν τω θελήματι του Θεού".
Αυτά είναι λόγια δυνάμεως!
Ας σταματήσουμε λίγο να αναλογιστούμε την κατάστασή μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα να αμαρτάνουμε; Καταλαβαίνουμε ότι τελειώσαμε για την αμαρτία; Έχουμε κατασταλάξει τελικά στο γεγονός, ότι όσον αφορά τον παλαιό μας άνθρωπο, δεν μπορούμε πια να κάνουμε ότι θέλουμε; Γαλάτας 5:19.
Κολοσσαείς 3:5-7, "Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία ... εις τα οποία και σεις περιεπατήσατέ ποτε, ότε εζήτε εν αυτοίς". Τώρα όμως έχετε πεθάνει ως προς όλα αυτά!
Ο άνδρας ή η γυναίκα που ηθελημένα βαδίζει με αμαρτία, δεν έχει σηκώσει το σταυρό.
Συνεχίζουμε να βλέπουμε ταινίες με αισχρολογία, γύμνιες, και ταινίες που εξυμνείται η βία; Με τον Ιησού είμαστε νεκροί σε όλα αυτά! Λέμε ακόμα ψέματα, εξαπατούμε ή βαδίζουμε με πικρία, υπερηφάνεια ή απληστία; Αυτή η φύση καρφώθηκε πάνω στο ξύλο! "Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας", Κολοσσαείς 3:8. Η Γραφή μιλάει σε προστακτική.
Τι θα γίνει αν αρνηθούμε να μετανοήσουμε; "Μηδείς ας μη σας απατά με ματαίους λόγους, επειδή δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας", Εφεσίους 5:6. Δεν είναι ώρα για παιχνίδια! Ο Κύριος θα βοηθήσει όσους παλεύουν, όσους πραγματικά μισούν την αμαρτία, όσους με συντριβή φωνάζουν για χάρη. Πρέπει όμως να τρέμουμε για εκείνους που, με πεισματάρικη αλαζονεία, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη σαρκική ζωή τους, και στο όνομα της "ισορροπίας", ψάχνουν να νομιμοποιήσουν τις σαρκικές επιθυμίες τους.
3. Η τελική μορφή αυταπάρνησης είναι να σηκώσεις το σταυρό. Με τη βαθύτερη δυνατή σημασία, ο σταυρωμένος δεν ανήκε πια στον εαυτό του. Θυμάστε τα λόγια του Κυρίου στον Πέτρο; "Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, ότε ήσο νεώτερος, εζώννυες σεαυτόν και περιεπάτεις όπου ήθελες. Αφού όμως γηράσης, θέλεις εκτείνει τας χείράς σου, και άλλος θέλει σε ζώσει, και θέλει σε φέρει όπου δεν θέλεις", Ιωάννην 21:18.
Μιλούσε για θάνατο σε σταυρό!
Σου απλώνουν τα χέρια, σε καρφώνουν πάνω στον πάσσαλο, κρέμεσαι στον αέρα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα! Θα προτιμούσες να σταματήσεις ν' αναπνέεις, αλλά δεν μπορείς ούτε να πεθάνεις!
Η ζωή σου δεν σου ανήκει πλέον. "Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ας με ακολουθή", Λουκάς 9:23.
Τι σημαίνει ν' απαρνηθούμε τους εαυτούς μας; Δεν έχει να κάνει με αυτοβασανισμό, με το να μαστιγωνόμαστε, να φοράμε σάκο και στάκτες, και να τριγυρνάμε με μελαγχολία και απελπισία. "Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός", Κολοσσαείς 2:23.
Δεν φέρνουν πνευματικό καρπό.
Αυταπάρνηση σημαίνει να λέμε "όχι" στις επιθυμίες μας, όποια κι αν είναι η συνέπεια ή το κόστος. "Μία εύκολη ζωή χωρίς αυταπάρνηση δεν θα γίνει ποτέ ζωή δύναμης. "Η παραγωγή καρπού προϋποθέτει να σηκώνεις σταυρό. Είσαι πρόθυμος να εμμένεις σ' Αυτόν, κι έτσι να φέρεις πολύ καρπό;" (Hudson Taylor)
Κοίταξε για μια στιγμή τις ανάγκες του κόσμου. Υπάρχουν πάνω από 900 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι σ' ολόκληρη την υφήλιο σήμερα. Πόσοι εργάτες μοιράζονται το Ευαγγέλιο μαζί τους; Πάνω από 150 χιλιάδες ανθρώπινα όντα, για τα οποία ο Ιησούς έδωσε τη ζωή Του, πεθαίνουν κάθε μέρα. Πόσοι απ' αυτούς ήξεραν τον Κύριο; Δεν ήθελε να τους προσεγγίσει; Δεν καλεί εργάτες να βγουν έξω; Τότε γιατί τόσο λίγοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για υπηρεσία και αποστολή; Επειδή ζούμε τόσο μακριά από τη φωνή Του! Η πλειοψηφία μας είναι υποπροϊόντα μιας πολυτελούς κοινωνίας. Συχνά εργαζόμαστε πέντε από τις επτά ημέρες. (Σε σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες, αυτό πρακτικά είναι διακοπές!) Έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μας, και οι περισσότεροι από μας δεν βιώνουν ούτε πείνα ή λιμοκτονία. Πάρα τον τόσο πολύ χρόνο που έχουμε για προσευχή, και με σώματα συχνά παραταϊσμένα, ελάχιστοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για προσευχή και νηστεία θυσίας. Γιατί; Διότι είμαστε πιο ευαίσθητοι στη σάρκα, απ' ότι στο Πνεύμα!
Οι μυστικιστικές οργανώσεις εργάζονται παντού κερδίζοντας έδαφος και εδώ και στο εξωτερικό. Άλλοι στέκονται στις γωνίες των δρόμων και τραγουδούν. Κάποιοι εργάζονται έξω στη βροχή και το κρύο. Κάνουν θυσίες και υπηρετούν και δίνουν. Και κανένας απ' αυτούς δεν έχει καν ζωή αιώνια! Εμείς έχουμε την αλήθεια. Έχουμε το φως. Γνωρίζουμε τη χαρά του Κυρίου. Τότε, γιατί τόσοι λίγοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για να σηκωθούν, και με θάρρος να μοιραστούν το Ευαγγέλιο; Επειδή είμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι κάνοντας τα δικά μας!
Ω, δεν είναι επειδή δεν νοιαζόμαστε. Δεν είναι επειδή είμαστε εντελώς αδιάφοροι. Όπως είπε τόσο καθαρά ο A.W.Tozer: "Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό. Είναι ότι, οι άνθρωποι βρήκαν κάτι που θέλουν περισσότερο απ' το Θεό!" Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε αυτό που θέλουμε περισσότερο. "Ο πλούσιος νεαρός άρχοντας πήρε την απόφασή του με βάση αυτό που ήθελε περισσότερο στη ζωή". (Tozer) Ήθελε τον Ιησού, αλλά ήθελε περισσότερο τα πλούτη του. Έφυγε σκυθρωπός και λυπημένος γιατί στην περίπτωσή του, που αγαπούσε τα χρήματα, δεν μπορούσε να έχει και τα δύο. Ας κοιτάξουμε τώρα τη ζωή μας, και ας κοιτάξουμε πίσω στο σταυρό. Τι είναι αυτό που θέλουμε περισσότερο;
4. Ο σταυρός είναι ο μόνος δρόμος προς την ανάσταση. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει. Κανένας δεν θέλει να υποφέρει. Αλλά: "εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει", Ιωάννην 12:24.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Πώς αγαπάμε τη δόξα της ανάστασης! Αγαπάμε τη δύναμη του Πνεύματος, και τα χαρίσματά Του. Πρέπει όμως πρώτα να πεθάνουμε. Πρέπει πρώτα να θαφτούμε. Ο Θεός μπορεί να αναστήσει μόνο νεκρούς.
Κοιτάξτε τον απόστολο Παύλο. Ήταν κυριολεκτικά ένας άγιος "τρόμος". Προσευχόταν αδιαλείπτως, κήρυττε χωρίς φόβο, ανάστησε νεκρούς και τράνταξε το διάβολο. Ποιο ήταν όμως το κλειδί στη ζωή του; Πέθανε, και δεν έζησε πια! Τώρα μέσα του ζούσε ο Μεσσίας.
Α' Κορινθίους 15:10,31 "...αλλά περισσότερον αυτών πάντων (των αποστόλων) εκοπίασα ... Καθ' ημέραν αποθνήσκω".
Κολοσσαείς 1:29, "εις τον οποίον και κοπιάζω, αγωνιζόμενος κατά την ενέργειαν αυτού την ενεργουμένην εν εμοί μετά δυνάμεως".
Β' Κορινθίους 1:9, "Αλλ' ημείς αυτοί εν εαυτοίς ελάβομεν την απόφασιν του θανάτου, δια να μη έχωμεν την πεποίθησιν εις εαυτούς, αλλ' εις τον Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς".
Ο Θεός μας κάλεσε για μια δουλειά ακατόρθωτη. Να μαθητεύσουμε τα έθνη, να θεραπεύσουμε τους ασθενείς, να καταστρέψουμε τα έργα του σκότους, να ετοιμάσουμε την οδό για τον ερχομό του Ιησού. Με τη δική μας δύναμη, αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει. Αυτή είναι όμως η ένδοξη απάντηση: "Σταμάτα να παλεύεις! Παράτα τα και πέθανε. Τελείωνε με όλη την εξάρτηση που έχεις από τον εαυτό σου. Συμμορφώσου, όπως ο Ιησούς, προς τον θάνατό Του. Φιλιπισίους 3:10.
Κι έπειτα συμμερίσου τη ζωή της αναστάσεώς Του.
Ο John Wesley έστειλε τον Francis Asbury στην Αμερική το 1771. Όμως οι πιθανότητες ήταν απλά εναντίον του. Είχε παρατήσει το σχολείο, δεν ήταν σπουδαίος ομιλητής, (ο γενικός όχλος νόμιζε ότι ο αγράμματος μαύρος δούλος του ήταν πιο εύγλωττος), και βασανιζόταν από άσχημη υγεία, (κατά διαστήματα πίεζε τον εαυτό του να παραμείνει πάνω στη σέλλα του αλόγου, ακόμα και τότε που ήταν γεμάτος φουσκάλες.) Κι όμως έβρισκε ακόμα δύναμη, μεγαλύτερη από τη δική του.
"Σηκωνόταν κάθε πρωί στις τέσσερις η ώρα, μάθαινε μόνος του λατινικά, ελληνικά και εβραϊκά, και έκανε αρχή του να διαβάζει 100 σελίδες καλής λογοτεχνίας καθημερινά. Κήρυξε καλά πάνω από 16000 κηρύγματα, έχρισε περισσότερους από 4000 κήρυκες, ταξίδεψε πάνω σ' ένα άλογο ή (όταν ήταν πολύ γέρος γι' αυτό) σε άμαξα 270.000 μίλια. Να θυμάστε ότι δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι στις μέρες του. Έφθειρε εντελώς έξι πιστά άλογα!"
(Χριστιανική Ιστορία)
Όταν έφτασε το 1771 στην Αμερική, "υπήρχαν μόνο 600 Αμερικανοί Μεθοδιστές. Όταν όμως πέθανε 45 χρόνια αργότερα, υπήρχαν 214.235 Αμερικανοί Μεθοδιστές. Το ποσοστό στο συνολικό πληθυσμό ανέβηκε από 1 προς 5000 που ήταν, σε 1 προς 40." (Charles Ludwig) Όλα αυτά από έναν άνθρωπο, που περίμεναν να αποτύχει!
Μπορείς να κατανοήσεις τη δύναμη του Θεού; Ο εργάτης είναι μόνο ένα σκεύος. Δεν υπάρχει ισχυρός Asbury ή Παύλος. Μόνος Ένας είναι άξιος δόξας. Και Αυτός απλά μας θέλει να πεθάνουμε. Διότι η οδός για τη ζωή του Θεού είναι θάνατος, και το τέλος της δύναμής μας σημαίνει η αρχή της δικής Του.
Ας αντικρίσουμε το σταυρό με θάρρος, και ας πεθάνουμε. Ας σκοτώσουμε τις σαρκικές μας επιθυμίες για πάντα. Ας συντρίψουμε όλη μας την ισχυρογνωμοσύνη, και ας υπακούσουμε. Ας σταυρωθούμε, ας θαφτούμε, και ας αναστηθούμε από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού.
Εφεσίους 3:20-21, "Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν, εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία δια Ιησού Χριστού, εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων. Αμήν"...
"Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας." Τιμόθεον Α' 6:6
Στις ημέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, ακούμε για ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας. Είναι όντως μια δυσάρεστη κατάσταση για την οποία όλοι απευχόμαστε να βρεθούμε, γιατί όντως τα αποτελέσματα θα είναι δυσάρεστα, και ακόμα περισσότερο επίπονα για όλους μας. Τα αίτια είναι λίγο πολύ γνωστά. Από την μία η κακή διαχείριση της οικονομίας από τους κατά καιρούς ‘υπεύθυνους’ διαχειριστές, από την άλλη η αλόγιστη σπατάλη και ο υπερκαταναλωτισμός από πολλά νοικοκυριά - το να ξοδεύω δηλαδή περισσότερα από όσα εισπράττω - μας έφερε στο να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Ενέργειες πράξεις και προσδοκίες μάταιες πολλές φορές, όπου μπροστά στην διαπίστωση αυτή καταλογίζουμε ευθύνες στο τραπεζικό σύστημα, στις προτροπές των ειδικών, και λιγότερο στους εαυτούς μας, αφού τελικά εμείς είμαστε οι υλοποιητές αυτών των πράξεων. Επόμενο λοιπόν να υπάρχει αυτή η δυσάρεστη κατάσταση, με τον φόβο διάχυτο σε κάθε ανθρώπινη ψυχή σχετικά με το μέλλον του, την οικογένειά του, την επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά και την πνευματική του ηρεμία και ψυχική γαλήνη. Οι άνθρωποι περπατούν και μονολογούν, τα νεύρα είναι τεντωμένα όλων μας, ενώ μπορείς να ‘αρπαχτείς’ με κάποιον ακόμα και αν συναντηθεί το βλέμμα σου με αυτόν στα φανάρια!
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τα αίτια της ύπαρξης του απάνω στην γη, και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πώς η ζωή τους θα είναι μόνο πόνος, άγχος, στεναχώρια, αβεβαιότητα, αρρώστιες, και τελικά ο θάνατος η λύτρωση από τα παραπάνω δεινά. Δεν είναι πάλι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να κερδίσουν λίγες σταγόνες ευτυχίας μέσα σε κοσμικές διασκεδάσεις, λέγοντας ‘πόσα χρόνια θα ζήσουμε;’ Διαπιστώνοντας έπειτα την ουτοπία στην οποία βρίσκονται, και επιβεβαιώνοντας πώς όλος αυτός ο τρόπος ζωής και συναναστροφής, οριστικοποιεί πώς δεν έχουν χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά. Αποτέλεσμα της πνευματικής χρεοκοπίας, είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Δημιουργό του.
Όλες αυτές οι θεωρίες που κατά καιρούς αναπτύσσονται, και αφορούν την όλως τυχαία και τυφλή ύπαρξη του ανθρώπου επάνω στην γη, και που τις ασπάζονται όλοι οι μοντέρνοι και ‘σύγχρονοι’ με το πνεύμα της εποχής άνθρωποι (για να μην θεωρούν τον εαυτόν τους οπισθοδρομικό), έχουν σαν αποτέλεσμα αυτή την κατάσταση που βλέπουμε σήμερα.
Ψαλμοί 2:3: Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ' ημών τας αλύσεις αυτών.
Παραμερίζοντας ο άνθρωπος τον Θεό, παραμερίζει τον νόμο Του, ώστε άμεσα να αισθάνεται ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, δηλαδή κατά ένα τρόπο καυτηριάζει την συνείδησή του, και όταν καυτηριάζω κάτι στο σώμα μου, το κάνω πλέον ξένο προς τον εαυτόν μου, και δεν το αισθάνομαι όταν το αγγίζω.
Τιμόθεος Α' 4:1-2. Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων,
διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.
Έτσι, δεν αισθάνεται (σε όποιον συμβαίνουν τα παραπάνω) τις απαγορεύσεις στον νόμο του Θεού, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό και τον πνευματικό του θάνατο. Ο άνθρωπος μπορεί να έχει αναπτυχθεί τεχνολογικά, να έχει πολλές ανέσεις, αλλά έχει χάσει την πνευματικότητά του. Έχει καταστρέψει το περιβάλλον - το σπίτι του - αλλά παρ όλα αυτά λέει πώς τελικά θα πάνε όλα καλά. Βλέπει το δέντρο δηλαδή και όχι το δάσος - όπως λέγει και ένα σύγχρονο σλόγκαν - αλλά θα πρόσθετα, πώς να δει το δάσος αφού και αυτό έχει καεί. Ξεχνά ή μάλλον αγνοεί πως οι πρωτόπλαστοι πριν ακόμα αμαρτήσουν, πριν λάβει η γη και όλα τα εν αυτή την κατάρα της φθοράς και του θανάτου, έλαβαν την εντολή από τον Θεό να προσέχουν τον παράδεισο το τότε σπίτι τους, και να εργάζονται σε αυτόν.
Γένεσις 2:15: Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν.
Παρόμοια ήταν η εντολή να φυλάτουν και να καλλιεργούν και τον πνευματικό παράδεισο, τον πνευματικό κήπο, τον πνευματικό αγρό που είναι η καρδιά κάθε ενός ανθρώπου, έτσι ώστε ο σπόρος - λόγος του Θεού - το ‘θέλω’ του Θεού στον άνθρωπο, να ευδοκιμεί και να κάνει καρπούς ευάρεστους σ’ Αυτόν.
Λουκάς 3:8: Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας, και μη αρχίσητε να λέγητε καθ' εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· διότι σας λέγω ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ.
Όταν όμως η πνευματική αυτή γη δεν παράγει τίποτε, τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή; Είναι πλέον άχρηστη αφιλόξενη ακατοίκητη, μια και κανείς δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτήν για να ζήσει. Είναι μια γη χρεοκοπημένη.
Εβραίους 6:7-8: Διότι γη, ήτις πίνει την πολλάκις ερχομένην επ' αυτής βροχήν και γεννά βοτάνην ωφέλιμον εις εκείνους, διά τους οποίους και γεωργείται, μεταλαμβάνει ευλογίαν παρά Θεού·
όταν όμως εκφύη ακάνθας και τριβόλους, είναι αδόκιμος και πλησίον κατάρας, της οποίας το τέλος είναι να καυθή.
Μπορούμε να εξετάσουμε ο καθένας μέσα στην καρδιά του τι είδους γη είμαστε. Πιστεύω πώς δεν είναι δύσκολο, δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, μόνο να μην εμπλακούμε στην μέθοδο του καυτηριασμού της πνευματικής πλέον αναισθησίας.
Αποκάλυψις 2:5: Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.
Αποκάλυψις 3:3: Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε.
Μπορούμε - έστω και τώρα - να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε τα λάθη μας, και να επιστρέψουμε στον Κύριο. Όσο είμαστε ακόμα στην ζωή, ο Κύριος βρίσκεται κοντά μας, βλέπει την χρεοκοπημένη πνευματική κατάστασή μας, και απλώνει τα χέρια του καλώντας μας κοντά Του, καλώντας μας να μας ξεκουράσει από τα προβλήματα, και να μας ανυψώσει πνευματικά.
Ησαΐας 55:3: Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.
Μέσα από τον αστείρευτο πλούτο του Λόγου Του μέσα από την Αγία Γραφή, μπορούμε να πλουτίσουμε να πάψουμε πλέον να έχουμε την αίσθηση του πνευματικού κενού, της πνευματικής ανυπαρξίας που βρίσκεται ο σημερινός κοσμικός άνθρωπος. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος μπορεί να μην έχει υλικά αγαθά και ανέσεις, γνωρίζει όμως πώς όλα αυτά είναι μάταια, πρόσκαιρα και εφήμερα, όπου τα περισσότερα οδηγούν στον κορεσμό και την κατάθλιψη παρά στην ευτυχία.
Ο Ιησούς προτρέπει Ματθαίος 6:19-21. Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν.
Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν·
επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.
Από την Βίβλο μπορούμε να πάρουμε όσο πνευματικό πλούτο θέλουμε, χωρίς φορτία δυσβάσταχτα με μηδενικά spreads, αλλά πάνω από όλα με την υπόσχεση και την διαβεβαίωση του Πατέρα Θεού, πώς όσο απολαμβάνουμε από το πνευματικό αυτό τραπέζι και λαμβάνουμε τους θησαυρούς γνώσεως και σοφίας, τόσο έχουμε την διαβεβαίωση πώς Αυτός θα είναι πάντοτε μαζί μας, να μας προεξοφλεί στην ζωή μας πώς μένοντας κοντά Του, όχι μόνο δεν έχουμε τον φόβο να χρεοκοπήσουμε, αλλά υπόσχεται σε κάθε πιστό την ουράνια βασιλεία του αιώνια, ασάλευτη στην οποία όποιος βρεθεί άξιος να εισέλθει θα διαπιστώσει πόσο καλά έκανε που ούτε αγόραζε ούτε πουλούσε, δεν είχε συναναστροφές με τον κόσμο αυτό δηλαδή, απλούστατα διότι είχε το σφράγισμα του Θεού στο δεξί χέρι και στο μέτωπό του, και όλη του η ζωή και η συμπεριφορά του έδειχνε Χριστό, και ευαγγέλιο.
Ρωμαίους 12:2: και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.
Αυτή είναι η πραγματική ανακούφιση - απελευθέρωση - και μακάριος αυτός που ελπίζει στην σωτηρία αυτή, μια και είναι η μοναδική και απόλυτη. Όλα τα υπόλοιπα όσες ανέσεις και απολάυσεις να μας προσφέρουν, δεν μας ωφελούν πνευματικά σε τίποτε. Το αντίθετο μάλιστα, μπορεί να γίνουν αγκάθια και να πνίξουν τον σπόρο της σωτηρίας, να πουλήσουμε μόνοι μας τα πρωτοτόκια της προσφοράς για την αιώνια ζωή για ένα πιάτο φακή, για κάτι εφήμερο παροδικό μη σωτήριο.
Αποκάλυψις 3:11: Ιδού, έρχομαι ταχέως· κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου.
Ας μην ξεχνάμε το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, διότι σε ότι έχει δώσει ο άνθρωπος την καρδιά του αυτό και λατρεύει. Όταν αντί του Θεού λατρεύει τα υλικά αγαθά, και επιδιώκει την κοσμική πρόσκαιρη ευημερία παραμερίζοντας την πνευματική, δεν είναι ένα είδος ειδωλολατρίας; Έτσι ονομάζεται η πλεονεξία μέσα από την βίβλο: Κολοσσαείς 3:5: Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.
Ως καλοί διάκονοι, καλό θα είναι να μεριμνάμε καλώς τα του οίκου μας έκαστος, μια και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε οικογένεια και υποχρεώσεις. Αλλά να μην χρησιμοποιούμε αυτή τη δικαιολογία σαν πρόφαση, να αναλωνόμαστε και να κοπιάζουμε πλουτίζοντας υλικά, και χρεοκοπώντας πνευματικά...
Ίσως κι εσύ να αναρωτιέσαι: Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας;
Πολλές φορές οι άνθρωποι ρωτάνε να μάθουν κάτι, χωρίς να είναι έτοιμοι να πάρουν και την αληθινή απάντηση, αν δεν ταιριάζει μ' αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν. Και αυτό, γιατί έχουν μάθει να ζουν στο ψέμα.
Το έχουν ανάγκη πια, το κυνηγάνε, το ζουν κάθε μέρα: Πάμε σ' αυτό το ξενοδοχείο να ζήσουμε μερικές στιγμές «ψέμα»; Πάμε σ' αυτό το κέντρο να ζήσουμε λίγες ώρες «ψέμα»; Και το ακριβοπληρώνει!
Ο άνθρωπος σήμερα έχει ανάγκη από προκατασκευασμένες απαντήσεις, από σλόγκαν, από ένα τυποποιημένο τρόπο ζωής όπως στα περιοδικά και στην τηλεόραση. Θέλει να ακούει μόνο ότι τον συμφέρει, αν και θέλει να λέει ότι θέλει! Και δεν σταματάει εδώ, αλλά φτάνει στο σημείο - νομίζοντας ότι είναι έξυπνος - να έχει για το κάθε τι μια απάντηση (έστω κι αν δεν ξέρει τίποτα).
Νομίζοντας ότι είναι «προβληματισμένος» ρωτά: Γιατί αν υπάρχει Θεός δεν επεμβαίνει να σταματήσει τη γενικά χαώδη κατάσταση που βρίσκεται η ανθρωπότητα; Γιατί αφήνει την αδικία, τη μιζέρια, τον πόνο, τις αρρώστιες να βασανίζουν τον κόσμο;
Είναι πραγματικά περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Πάντα έτοιμος να καταλογίσει ευθύνες ακόμα και στο Θεό, αν και σπάνια παραδέχεται ότι ο ίδιος φταίει. Άσχετα αν ο άνθρωπος είναι ο φταίχτης όλων αυτών των δεινών, ο Θεός πρέπει να διορθώσει τα χαλάσματα του αποστάτη ανθρώπου.
Ο ίδιος ο Σατανάς από πολύ νωρίς δασκάλεψε τον άνθρωπο να κατηγορεί το Θεό. Γένεσις.3:4,5. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος σε κάθε αποτυχία του, έχει πάντοτε έτοιμο κατηγορητήριο εναντίον του Δημιουργού του. Ποτέ δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του αναγνωρίζοντας τα λάθη του.
Όταν όλα πάνε καλά, κανείς δεν θέλει να ξέρει για το Θεό, τότε, ο Θεός πέθανε. Όταν όμως τα μάταια σχέδια του ανθρώπου χρεοκοπήσουν, τότε ο Θεός υπάρχει αλλά σαν κατηγορούμενος!!!
Όταν ο άνθρωπος χάσει το Θεό, χάνει και τη σωστή κρίση. Επειδή, "εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών". Ρωμαίους.1:21.
Ο λόγος του Θεού μας λέει στο βιβλίο της Αποκάλυψης 12:9, ότι "ο Σατανάς είναι ο πλανών την οικουμένη όλη". Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι ουδέτερος, και δεν ανήκει πουθενά. Αν δεν ανήκεις στο Θεό, αναγκαστικά δουλεύεις το διάβολο, έστω και αν δεν το καταλαβαίνεις.
Στην Α' Ιωάνου.5:19 ο λόγος του Θεού μας λέει ότι, "ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται", κάνοντας όμως στο αμέσως προηγούμενο εδάφιο (18) τη διευκρίνιση ότι, "όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει εαυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν".
Πόσο καθαρά, όμορφα και απλά ο λόγος του Θεού μέσα σε λίγες λέξεις μας εξηγεί πώς και γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο!
Υπάρχουν σήμερα δυο κατηγορίες ανθρώπων πάνω στη γη, όπως πάντοτε υπήρχαν:
Στην πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που άνοιξαν την καρδιά τους στο Θεό, δέχτηκαν τη χάρη και το έλεός Του, τον αντικαταστατικό θάνατο του Ιησού Χριστού, και πήραν τη στερεή απόφαση μέσα στη καρδιά τους να ζήσουν γι' Αυτόν.
Στη δεύτερη κατηγορία είναι οι υπόλοιποι που δουλεύουν το διάβολο, που πάντα σύμφωνα με το λόγο του Θεού, θα φέρει εν πάση δυνάμει τον Αντίχριστο ανάμεσα τους επειδή, "δεν εδέχθησαν την αγάπη της αληθείας δια να σωθώσι". Β' Θεσσαλονικείς.2:10.
Ξέρεις ότι μπορείς να ξαναγεννηθείς από το Πνεύμα του Θεού κι έτσι ο πονηρός να μη σε αγγίζει, αν φυλάς τον εαυτό σου;
Διάβασε το τρίτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Πολλοί δουλεύουν το διάβολο εν αγνοία, άλλοι εν γνώσει τους, και υπάρχουν πολλοί που όχι απλά τον υπηρετούν αλλά του προσφέρουν και λατρεία!
Στη σχέση του με το Θεό ο άνθρωπος είναι ηθικά ελεύθερος να Τον δεχτεί, ή να Τον απορρίψει. Να Τον λατρέψει, ή να Τον μισήσει. Σαν ηθικά ελεύθερος ο άνθρωπος είναι δίκαιο να είναι και απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ο φυσικός νόμος που επιβεβαιώνεται από το λόγο του Θεού: "ότι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει" Γαλάτας.6:7, έχει τέλεια εφαρμογή και για τα ηθικά όντα.
Το γεγονός ότι βασιλεύει το κακό στον κόσμο δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μας αγαπά! Μας αγαπά γιατί είναι ο Ίδιος αγάπη. Ιωάννην.3:16. Ο Θεός από αγάπη μας προειδοποιεί ότι ο διάβολος, "ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ. Όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους" Ιωάννην.7:44, και μας προτρέπει να μη δεχτούμε τα δελεαστικά ψέματά του, αλλά να ποθήσουμε την αλήθεια όσο κι αν κοστίζει!
Όμως ο Θεός ποτέ δεν θα παραβιάσει τις ηθικές αρχές Του για να επιβάλλει στην ανθρωπότητα την αγάπη Του δια της βίας. Η αγάπη για να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της, χρειάζεται να είναι αμοιβαία και θεληματική. Πρέπει δηλαδή να είμαστε ελεύθεροι να μισήσουμε για να έχει η αγάπη μας νόημα και πραγματική αξία.
Ένας τρόπος υπάρχει για να διορθώσει ο αποστάτης άνθρωπος τα χαλάσματά του: Να κάνει καλή χρήση της ελευθερίας του, και να επιστρέψει μετανοημένος στο Δημιουργό και Σωτήρα του.
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον έκανε κατά την εικόνα Του, και ένα από τα στοιχεία της εικόνας του Θεού είναι και η ελευθερία του θέλω. Ο άνθρωπος λοιπόν, δημιουργήθηκε σαν ξεχωριστό ον με λογική, πνεύμα και ελεύθερο θέλω. Ο Θεός δεν άφησε ποτέ τον άνθρωπο μόνο του. Ήταν πάντοτε κοντά του για να μορφώνει μέσα του και την ομοίωσή Του, δίδοντάς του οδηγίες, νόμους, και εντολές.
Ο άνθρωπος ήταν και είναι ελεύθερος να υπακούσει το Θεό και να απολαύσει τις υποσχέσεις Του, αλλά είναι το ίδιο ελεύθερος να παρακούσει, και να γευτεί τον καρπό της παρακοής του.
Μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου σε όλους τους καιρούς, υπήρξε η ανάγκη για υπερβατική επικοινωνία, και αυτό δείχνει την πνευματική του φύση. Το μυστήριο του κόσμου που τον περιβάλλει διεγείρει την επιθυμία για γνώση. Και το έκανε έτσι ο Θεός για να μπορεί ο άνθρωπος να Τον γνωρίσει, να αποκτήσει τη σώζουσα γνώση. Ρωμαίους.1:19-20.
Ο άνθρωπος όμως συνήθως - αν όχι πάντα - κινείται με ελατήρια εγωιστικά, κενόδοξα, βιάζεται να δει τον εαυτό του στο βάθρο του νικητή, αδιαφορεί για τα μέσα που χρησιμοποιεί προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει. Έτσι, οδηγείται όχι σπάνια πέρα από επιτρεπτά όρια, κι έτσι πέφτει σε αναζητήσεις και πειραματισμούς παράτολμους. Φυσικό είναι, ότι για κάθε τι πρέπει να υπάρχει μόνο μια αλήθεια, κι ότι κάθε τι άλλο μπορεί να μοιάζει με αλήθεια, ή μπορεί να είναι ψέμα.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός διακηρύττει ότι ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ είναι η αλήθεια, Ιωάννην.14:6! που σημαίνει ότι όποιος πραγματικά ζητά την αλήθεια, πρέπει να τρέξει σ' Αυτόν.
Υπάρχουν πολλοί που έχουν τέλεια άγνοια για τη σωτηρία που ο Κύριος Ιησούς χαρίζει, και τη δύναμη του Ευαγγελίου Του. Αγνοούν ότι μπορούν να μεταπηδήσουν από τη βασιλεία του σκότους, στο θαυμαστό Αυτού φως!
Υπάρχουν δυο ίσα και αντίθετα σφάλματα που μπορεί να κάνει κανείς σχετικά με το διάβολο, και τα δαιμόνιά του. Το ένα είναι να μην τα πιστεύει, ή να δυσπιστεί, και το άλλο είναι να αισθάνεται υπερβολικό ενδιαφέρον γι' αυτά.
Ιωάννην.1:9-12: "Ητο το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ητο εν τω κόσμω, και ο κόσμος έγεινε δι' αυτού και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν. Εις τα ίδια είλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκε εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού".
Το φως ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι το απέρριψαν και το απορρίπτουν. Φυσική συνέπεια; Το σκοτάδι! Έτσι οι άνθρωποι - εκτός αυτούς που δέχτηκαν Αυτόν - άρχισαν να ψάχνουν άλλες πηγές φωτός κι αυτό ακριβώς ήταν και είναι η καταστροφή τους. "'Αφησαν την πηγή των ζώντων υδάτων και έσκαψαν λάκκους συντετριμμένους που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό". Ιερεμίας.2:13.
Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ηθικά εξαχρειωμένος Ρωμαίους.3:12, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, δεν υπάρχει δυσκολία να το διαπιστώσει κανείς αυτό. Η αγάπη, η ασφάλεια, η γαλήνη, η τιμιότητα, η ευθύτητα, η δικαιοσύνη, και η συγχωρητικότητα, δεν υπάρχουν πλέον στον κόσμο.
Μπορούμε αντίθετα να δούμε ότι η πορνεία, η μοιχεία, έχουν καταλάβει τις καρδιές των ανθρώπων σαν το ύψιστο αγαθό.
Στους νέους παρατηρείται μια αυξάνουσα επαναστατικότητα. Δεν ξέρουν τι σημαίνει υπακοή και σεβασμός.
Όλα αυτά βέβαια έχουν προφητευτεί μέσα στην Αγία Γραφή. Μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε τη διαφθορά που υπάρχει σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, σε κυβερνήσεις, γιατί ο Αντίχριστος αρχίζει να φανερώνεται σιγά-σιγά διαφθείροντας τους πάντες μέσα από τη Μασονία και τις απόκρυφες επιστήμες.
Όμως ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από απολυμένους! Υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που δεν ανησυχούν! Αυτοί χαίρονται, βλέπουν τα γεγονότα να συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο και δοξάζουν και ευχαριστούν το Θεό.
Είναι αυτοί που έχουν εναποθέσει την ελπίδα τους στον Ιησού Χριστό. Έχουν πλυθεί με το αίμα Του, και όντες καθαροί Τον περιμένουν να τους πάρει, ΠΡΙΝ ο διάβολος εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του στο πλήρες.
Αυτοί επειδή ημέρα και νύχτα μελετούν το λόγο του Θεού, ξέρουν ότι τα πάντα είναι κάτω από τον έλεγχό Του, και γι' αυτό δεν φοβούνται! Ο ουράνιος Πατέρας τους θα είναι Αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο.
Σήμερα είναι ακόμα καιρός. Μπορείς κι εσύ που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτές τις γραμμές να γνωρίσεις το μόνο Σωτήρα, τον προσωπικό σου Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Είναι Αυτός που υπόσχεται αιώνια ζωή σε όσους πιστεύουν στο έργο που έκανε για μας.
Ρώτησε να μάθεις γι' Αυτόν σήμερα! Πριν έρθει η μέρα που όλες οι εφημερίδες του κόσμου θα γράφουν στην πρώτη σελίδα τους ότι εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης. Τότε θα είναι πλέον αργά. Αυτοί που έφυγαν, είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού! Αυτοί που θα μείνουν, θα υποστούν τις συνέπειες.
Ο διάβολος πλέον μέσα απ' τον Αντίχριστο κυβερνά πλήρως πάνω στη γη. Αν έχεις ειλικρινή καρδιά, σταμάτα να κρύβεσαι, να παίζεις, και να αδιαφορείς. Είναι καιρός να παραδεχτείς ότι αυτό που πιστεύεις βαθιά μέσα στη καρδιά σου, και που πολλές φορές προσπάθησες ίσως να καταπνίξεις, είναι το πραγματικά σωστό.
Κάτι μέσα σου προσπαθεί σίγουρα να φτάσει το Θεό! Κάτι μέσα σου φωνάζει για την αλήθεια, τη πραγματικότητα, ψάχνει ένα στερεό έδαφος για να μπορέσει να σταθεί. Είναι η φωνή του πνεύματός σου. Άφησε αυτό που κρατάς κάπου, γονάτισε με πίστη ότι ο Ιησούς σε ακούει, όπου κι αν είσαι, και πες Του ότι θέλεις να Τον γνωρίσεις, να γίνεις μέλος του στρατού των λυτρωμένων του Ιησού.
Ο Θεός να ευλογήσει την απόφασή σου!...
Α) ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ.
Εκείνη την νύχτα η απόφαση του Πιλάτου για τον Ιησού ήταν τόσο πολύωρη. Στέκεται ώρα με την ώρα χωρίς νερό, φαγητό ή φίλους, τώρα αρχίζει το αργό, κουραστικό ταξίδι στον λόφο του Γολγοθά. Γονατίζει καθώς το βάρος του σταυρού τοποθετείται στον ματωμένο Του ώμο, και τα χέρια Του δένονται σ’ αυτόν (τον σταυρό). Καθώς η παρέλαση αρχίζει, οι στρατιώτες τον περικυκλώνουν. Ο Αρχιερέας γελάει καθώς παραπατάει ο Ιησούς. Είναι μεγάλη προσπάθεια για τον Ιησού να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Οι στρατιώτες του φωνάζουν να επιταχύνει και Τον μαστιγώνουν. Δεν υπάρχει ένας γλυκός λόγος, χαμόγελο ή έλεος παρά μόνο κατάρες, προσβολές, καθώς αναγκάζεται να προχωρήσει. Μόνο αν υπήρχε ένας από τους μαθητές Του, που να έχει το κουράγιο να προχωρήσει μπροστά και να πάρει αυτός τον σταυρό! Τι ανακούφιση! Πιλάτε αν εσύ τα πέρναγες αυτά! Πρέπει ο Ιησούς να δεχτεί το σταυρό μόνος του, και ο κόσμος όλος να είναι ελεύθερος. Όχι, υπάρχει ένας σταυρός για κάθε έναν, και για μένα.
Ένα νέο πρόσωπο βιάζεται να δει από τον κόσμο με περιέργεια. Ο Σίμων ήταν από την Αφρική. Ο φυλακισμένος στο πίσω μέρος είναι τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Το πρόσωπό Του δεν έχει σκληρύνει από μίσος. Ο Σίμων δεν αντέχει να τον βλέπει. Θα πρέπει να έχει χάσει πολύ αίμα. Καθώς κοιτούσε, ο σταυρός φάνηκε να ταλαντεύεται, και όλο το σώμα του Ιησού βγαίνει από τον έλεγχο. Δεν υπάρχει τρόπος να κρατήσει τον Εαυτό Του. Τα χέρια Του είναι δεμένα στον σταυρό. Πέφτει με το πρόσωπο! «Πόσο τρομερό» σκέφτεται ο Σίμων και πάει να φύγει. Αισθάνεται ένα δυνατό χέρι στον ώμο του, και ακούει μια χοντρή φωνή. «Εσύ να κρατήσεις τον σταυρό». Ο Σίμων μίσησε την στιγμή που η περιέργειά του τον έφερε σε αυτό το σημείο. «Το φορτίο δεν είναι δική μου δουλειά». Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω σήμερα. Σε αυτή την στιγμή δεν υπήρχε πιο πικραμένος άνθρωπος σε όλη την Ιερουσαλήμ. Ήταν φοβερά ντροπιασμένος στην αρχή. Αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει δίπλα στον Ιησού, και να μην αλλάξει.
Μετά από μερικά βήματα αυτή η δυνατή καρδιά είχε σπάσει από τον άνθρωπο δίπλα του. Αν και δεν καταγράφεται, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι τέτοια πράξη πέρασε απαρατήρητη από τον Κύριο. Είπε ότι ένα ποτήρι νερό κρύο θα έχει αμοιβή. Σίγουρα λόγια θα ειπώθηκαν μεταξύ τους. Ακούει τον Ιησού να λέει στις γυναίκες να μην κλαίνε γι Αυτόν, αλλά για αυτές και τα παιδιά τους. Πάνω από τον πόνο του, βλέπει τον πόνο στο μέλλον - διωγμοί και καταστροφή εκατομμυρίων Εβραίων. Και τότε και τώρα, ο Ιησούς δεν θέλει δάκρυα οίκτου, αλλά δάκρυα παράδοσης και μετάνοιας.
Κάπου τώρα ο Σίμων αισθάνεται περηφάνια που κρατάει τον σταυρό. Δεν τον νοιάζει αν όλος ο κόσμος κοιτάει. Έφτασαν στον Γολγοθά και ο Σίμων αφήνει τον σταυρό κάτω. Μόνο αν είχε κάποια λόγια να πει, καθώς η καρδιά του χοροπηδάει μέσα του! Από κείνη την μέρα η ζωή του άλλαξε. Πολλές φορές μιλάει στους γιους του για τον άνθρωπο στον σταυρό. Τριάντα χρόνια αργότερα ο Μάρκος αναφέρει αυτούς τους γιους, χρήσιμους στο έργο του Κυρίου.
Σίμωνα, το ανέμελό σου στυλ άλλαξε μόλις ήρθες σε επικοινωνία με τον Ιησού. Πρόσεχε πολύ - κάποια μέρα η ζωή σου μπορεί να διακοπεί και να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού. «Ιδού, στέκομαι στην θύρα και κρούω».
Β) Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ.
Ο Γολγοθάς είχε πολύ κόσμο εκείνη την μέρα. Πολλοί ήταν περίεργοι να δουν τι θα έλεγαν, ή τι θα κάνανε τα θύματα. Πολλοί είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και δεν φανταζόταν τι συνέβαινε. Εκεί το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου ενεργείτο.
Ο Ιησούς στεκόταν δίπλα στον σταυρό. Η καρδιά Του χάρηκε αφού, για πρώτη φορά βλέπει τους φίλους Του. Εκεί είναι ο Ιωάννης, ο μόνος από τους δώδεκα, που είχε δει αφότου είχε παρατηρήσει τον Πέτρο στην αυλή του Ναού, μετά αφού τον είχε αρνηθεί τρεις φορές.
Η Σαλώμη, η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου, η Μαρία η Μαγδαληνή και η μητέρα Του ήταν εκεί επίσης. Βλέπει θλίψη στο πρόσωπο της μητέρας Του, παρόλο που της είχε πει πολλές φορές ότι θα πεθάνει. Αλλά πως να το θυμόταν αυτό τώρα;
Θυμόταν τα λόγια του γέρου Συμεών στον Ναό, εκείνη τη μέρα πολλά χρόνια πριν. «Και ξίφος θα διαπεράσει την καρδιά σου». Δεν μπορεί να καταλάβει καθώς είναι μια γυναίκα όπως εγώ και εσύ. Ξέρει μόνο ότι με πόνο τον γέννησε Τον γέννησε, αλλά αυτός ο πόνος δεν συγκρίνεται με τον πόνο στην καρδιά της τώρα, γιατί Αυτός ήταν μόνο αγνός και καλός.
Οι στρατιώτες ήρθαν μπροστά. Είναι ώρα για να αρχίσει η σταύρωση. Οι ληστές ικέτευαν και έκαναν έκκληση για έλεος - τέτοιος φόβος και φρίκη στο τρομακτικό πρόσωπο του θανάτου. Οι στρατιώτες σκλήρυναν μπροστά στην δουλειά που είχαν να κάνουν. Κάνουν καλά την δουλειά τους. Οι γυναίκες του ελέους έτρεχαν να δώσουν κρασί, που είχε επιτραπεί σε όλους που σταυρώνονταν, για να απαλύνει κάπως τον πόνο. Οι δύο ληστές γρήγορα το ήπιαν. Ο Ιησούς αρνήθηκε. Αυτό δεν ήταν το ποτήρι που είναι να πιει. Η στιγμή είχε έρθει. Οι στρατιώτες αποφάσισαν για τον Ιησού πρώτα. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με τον Ιησού εκεί να μένει. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν, και αν υπήρχαν ποιος θα μπορούσε να τα πει; Όχι εγώ! Αλλά μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε για λίγα λεπτά. Ας σταθούμε δίπλα Του καθώς τον βάζουν στον σταυρό.
Πρώτα τον γυμνώνουν από τα ρούχα του, εκτός από ένα ύφασμα στην μέση. Δύο στρατιώτες γρήγορα Τον σπρώχνουν πίσω. Σε μια στιγμή είναι πάνω από τον σταυρό κάτω στο χώμα. Στρατιώτες γρήγορα γονατίζουν από την κάθε πλευρά, και ταιριάζουν τον σταυρό στο κέντρο της μέσης Του και βάζουν τα γόνατά τους στο εσωτερικό του αγκώνα Του. Όλα γίνονται γρήγορα και με βία. Οι άνθρωποι πάντα πολεμούν να απελευθερωθούν απελπισμένα.
Στρατιώτες δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τόση δύναμη. Ο Ιησούς δεν θα βγάλει μιλιά. Μπορεί να βογκήξει καθώς τα καρφιά θα μπαίνουν βαθιά και θα τρυπούν το κεφάλι Του. Καθώς το πρόβατο μπροστά στους φονιάδες του μένει βουβό, έτσι και Εκείνος δεν άνοιξε το στόμα Του. Οι στρατιώτες βρήκαν το βαθύ μέρος στο χέρι Του, μεταξύ των κοκάλων. Με ένα βαρύ χτύπημα σφυριού, τεράστια σιδερένια καρφιά οδηγούνται μέσα στο χέρι Του.
Είναι δύσκολο για μας να μην θυμώσουμε, αλλά Αυτός δεν δείχνει μνησικακία. Τώρα ο σταυρός πρέπει να σηκωθεί και να μπει στην τρύπα που έχει σκαφτεί γι’ αυτόν. Οι στρατιώτες τον σηκώνουν, και μετά τον στερεώνουν, ενώ ο Ιησούς τραβιέται από τα χέρια Του. Τα καρφιά σπρώχνουν σκληρά ανάμεσα στα κοκάλα. Ο πόνος είναι αφόρητος καθώς ο σταυρός σπρώχνεται μέσα στην τρύπα. Οι στρατιώτες από τη μια και την άλλη πλευρά κρατούν τα πόδια Του, και σπρώχνουν τα πόδια Του, και σπρώχνουν τα γόνατά Του, μέχρι τα πόδια Του να έρθουν επίπεδα στον σταυρό. Το ένα μπαίνει πάνω από το άλλο. Το καρφί μπαίνει. Το έργο του στρατιώτη τέλειωσε. Ο Ιησούς σταυρώθηκε.
Μερικοί ουρλιάζουν, κλαίνε και προσεύχονται δυνατά. Ω! γιατί οι άγγελοι δεν έρχονται να τον γλιτώσουν; Αλλά ακόμα είναι εκεί - Αυτός για τον οποίο ο κόσμος δεν είχε αξία, σπρωχνόταν επάνω για να ανακουφίσει τα χέρια Του καθώς η σάρκα σκιζόταν. Ο γεμάτος αγκάθια σταυρός κουνιόταν, καθώς η μέση Του ελευθερώθηκε.
Πόνος - πόνος - πόνος. Κάθε δευτερόλεπτο φαινόταν να είναι ώρα. Είχε κράμπες στους ώμους Του, στα πόδια και στο στήθος. Είναι τόσο δύσκολο να αναπνεύσει ! Αισθανόταν σαν οι φλέβες Του να σπάνε.
Ο Άννας ανακουφίζεται από την νίκη του. Πετάει συνθήματα (παρασύρει με τα λόγια του τους άλλους) και μαζί με τον κόσμο Τον προσβάλλει. «Κατέστρεψες τον Ναό ε ! Ώστε, είσαι ο Υιός του Θεού; Τότε κατέβα κάτω». «Ανάστησες τον Λάζαρο και βοήθησες άλλους - αν είσαι ο Μεσσίας βοήθα και τον εαυτό σου».
Ούτε μια λέξη δεν βγαίνει από τον Ιησού. Όχι Άννα, δεν θα κατέβει από τον σταυρό. Χύνει το αίμα Του για αντίλυτρο. Δεν θα σταματήσει να χύνει το αίμα Του, αν δεν θάψει τις αμαρτίες μας βαθιά κάτω από αυτό. Τα χαρακτηριστικά Του έχουν αλλοιωθεί από τον πόνο.
Οι στρατιώτες τώρα μοιράζουν τα ενδύματά Του. Παρατηρούν ότι ο χιτώνας του είναι χωρίς ραφές. Και οι δύο τον θέλουν, γι’ αυτό παίζουν. «Θα δούμε ποιος θα είναι ο τυχερός». Στρατιώτες πως μπορείτε να ρίχνετε ζάρια μπροστά στον θάνατο του Ιησού! Κι όμως, δεν παίζουμε με την αιωνιότητα όταν έχουμε μόνο μια ευκαιρία για να σωθούμε;
Τα πρώτα Του λόγια είναι: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν». Συγχωρεί καθώς ο πόνος μεγαλώνει. Ένας από τους ληστές στον σταυρό σε μεγάλη αγωνία μιλά στον Ιησού. «Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου, σώσε κι εμάς». Μίσος βάραινε στην καρδιά του. Ο άλλος ο ληστής είπε : «Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη ; και ημείς μεν δικαίως, διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξεν».
Κάπως ο ληστής συνειδητοποιούσε την αγνότητα του Ιησού. Όλη η ζωή του πέρασε από τα μάτια του, καθώς θυμόταν κάθε αμαρτία. Τα βάσανα του σώματός του έσβηναν, μπροστά στα βάσανα της ψυχής του. Τώρα προσεύχεται όχι να κατέβει από τον σταυρό, αλλά μόνο ο Ιησούς να τον θυμηθεί όταν θα έρθει στην Βασιλεία Του. «Πιστεύω ότι είσαι ο Υιός του Θεού, και όταν θα επιστρέψεις στην δόξα σου, και οι ουρανοί θα σε καλωσορίσουν, παρακαλώ θυμήσου με».
Όταν ένας αμαρτωλός μιλάει, ο Ιησούς πάντα απαντά. «Αληθώς σοι λέγω, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω». Ο Ιησούς κοίταξε έξω από τον πόνο Του για να οικτιρήσει άλλους. Δεν ανέχτηκε μόνο τον δικό Του σταυρό, αλλά βοήθησε τον ληστή να ανεχτεί τον δικό του.
Ήταν μεσημέρι τώρα. Όλα στην στιγμή σκοτεινιάζουν. Οι άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό. Δεν υπάρχουν σύννεφα, αλλά όμως είναι σκοτεινά. Η πρώτη σκέψη είναι να τρέξουν για καταφύγιο, αλλά δεν υπάρχει ίχνος καταιγίδας ή αστραπής. Ήταν μια σκοτεινιά που καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να εξηγήσει, γιατί ήταν η εξέγερση της φύσης απέναντι στην σταύρωση. Κράτησε τρεις ολόκληρες ώρες. Ο ήλιος είχε δει πολλές φριχτές στιγμές, αλλά αυτή ήταν κάτι που δεν άντεχε. Αυτός που είχε πει «Γεννηθήτω φώς, και εγένετο φώς « κρεμόταν αιωρούμενος μεταξύ γης και ουρανού.
Ο Άννας ανησυχεί γιατί το Σάββατο αρχίζει με το πέσιμο του ήλιου. Θέλει ο Ιησούς να ταφεί πριν, μήπως και το Σάββατο βεβηλωθεί. Θα πρέπει να ήταν τρεις η ώρα όταν ο Ιησούς έκραξε με φωνή μεγάλη «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες». Η δίκη, τα χτυπήματα και τα καρφιά, δεν Τον έκαναν να το πει αυτό, αλλά τώρα είχε φτάσει στην κορύφωση του πόνου. Αυτός που δεν είχε αμαρτία, έγινε αμαρτία. Αν ήταν μόνο φυσικός (σωματικός) πόνος, δεν θα έβγαζε λέξη, αλλά ω! το βάρος της αμαρτίας. Ω! το βασανιστήριο αυτού του ποτηριού που περιείχε την κακία κάθε ανθρώπου από Αδάμ έως Γολγοθά και πέρα, μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ο Θεός να μας συγχωρέσει - βοηθήσαμε να πιεστεί στα χείλη του Ιησού. Όλοι μας ήμασταν εκεί - οι αμαρτίες μας - γιατί όλοι είχαμε παραστρατήσει και (πλανηθεί), και η ανομία όλων μας είχε ριχτεί σε Αυτόν. Ήπιε Αυτός το ποτήρι απ’ αρχής της ζωής περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Πλήρωσε το χρέος μας, και έδωσε ελπίδα. Ήταν μόνος και απομονωμένος έτσι ώστε να μην χρειαστεί να είμαστε εμείς ποτέ.
Τα μάτια Του τυφλώθηκαν από αγάπη. Έβαλε τον ένα ώμο γύρω από το σκοτάδι και τις ισχυρές πύλες του θανάτου, και τον άλλο ώμο (χέρι) γύρω από την αμαρτία και έκραξε με φωνή μεγάλη «Τετέλεσται».
Σε αυτή την στιγμή όταν κρέμασε το κεφάλι Του και πέθανε, η γη σείστηκε και ταράχτηκε. Μεγάλοι βράχοι έτρεμαν και άνοιξαν. Το καταπέτασμα του Ναού σχίστηκε από ένα αόρατο νυστέρι από την κορυφή ως κάτω. Γιατί; Το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου χάθηκε. Τώρα όλοι μπορούν να εισέλθουν σωματικά στον θρόνο της χάρης, και να γονατίσουν στην Άγια Του παρουσία.
Ένας Ρωμαίος στρατιώτης γονατίζει μπροστά στον Ιησού. Τον είχε συλλάβει, είχε καρφώσει καρφιά, και τον είχε δει να πεθαίνει. Είχε δει πολλούς να πεθαίνουν, καταρώμενοι με όλο τους το είναι, αλλά ποτέ κάποιος δεν είχε μιλήσει σαν αυτόν τον άνθρωπο τον Ιησού. Σίγουρα ήταν ο Υιός του Θεού. Ο Άννας σιγουρεύει την άδεια του Πιλάτου να σπάσουν τα χέρια και κοκάλα των σταυρωμένων, έτσι ώστε να επιταχυνθεί ο θάνατός τους. Ήδη όμως ο Ιησούς είναι νεκρός, αλλά για να βεβαιωθούν, μια τεράστια λόγχη κέντρισε την δεξιά πλευρά Του, και νερό και αίμα χύθηκαν.
Ο Πιλάτος στο παλάτι του περπατάει πέρα δώθε στο πάτωμα με ανήσυχη καρδιά. Θα ήθελε να πλύνει αυτά τα χέρια πάλι. Μένει έκπληκτος όταν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας έρχεται και ζητά το σώμα του Ιησού. Του δίνεται η άδεια, και πηγαίνει προσωπικά στον σταυρό να πάρει το σώμα Του για ταφή. Είχε κρύψει την αφοσίωσή του στην ζωή του για τον Ιησού, αλλά τώρα ένιωσε ότι έπρεπε να σταθεί, να δείξει την αγάπη του.
Ιωσήφ, μόνο αν είχες σταθεί νωρίτερα. Χτες το βράδυ στη δίκη ήταν η ευκαιρία σου. Θα μπορούσες να είχες κάνει τόσα πιο πολλά. Ω, τα δάκρυα του έκαιγαν το πρόσωπό, καθώς άρχιζε να κατεβάζει το σώμα Του κάτω! Είναι τόσο επώδυνο καθώς απομακρύνουν τα καρφιά, και έπλεναν το σώμα Του, έκλειναν τα μάτια Του, και ίσιωναν τα πόδια Του. Το σώμα Του μετά μυρώθηκε με καλλυντικά αρώματα, και τον τύλιξαν με λινό. Πέτρο, Ανδρέα, Φίλιππε, Ματθαίε που είστε; Χτες βράδυ μαλώνατε ποιος Τον αγαπάει πιο πολύ, αλλά που είστε τώρα;
Οι ουρανοί και άγγελοί Του πενθούσαν εκείνη την μέρα. Όμως υπήρχε ένα τραγούδι - όταν ο Ιησούς μίλησε τα λόγια της συγχώρησης σε αυτόν τον μετανοιωμένο ληστή στον σταυρό. «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Αυτό ήταν οι πρώτοι καρποί του Γολγοθά. Πραγματικά πλήρωσε γιατί ήδη μια ψυχή είχε ζητηθεί.
Όταν ο Ιησούς μπήκε στον Παράδεισο, οι άγγελοι τραγουδούσαν. «Έρχεται ο κατακτητής που έχει λυτρώσει το ανθρώπινο γένος και έκανε δυνατή την αιώνια ζωή». Όλοι οι ουρανοί Τον δόξαζαν, καθώς ο Λυτρωτής πλησιάζει τον θρόνο, και μαζί Του ένας απολυτρωμένος κλέφτης !...
.jpg)
.jpg)
