Κάποιος πλούσιος άνθρωπος είχε μια συλλογή από πίνακες γνωστών ζωγράφων. Είχε συλλέξει πίνακες σημαντικής αξίας του Πικάσο και του Van Gogh που στόλιζαν τους τοίχους της μεγάλης βίλας του. Όταν ήρθε ο χειμώνας, ένας πόλεμος ξέσπασε σ’αυτή την χώρα και ο γιος αυτού του πλουσίου έπρεπε να τον αφήσει και να πάει στον πόλεμο. Μετά από λίγες εβδομάδες πήρε ο πατέρας την είδηση, ότι ο γιος του σκοτώθηκε στο μέτωπο.
Μονάχος τώρα και τσακισμένος στην καρδιά έβλεπε ο πατέρας να πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Η χαρά των Χριστουγέννων τώρα είχε χαθεί με τον θάνατο του γιου του. Το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων ξύπνησε από ένα χτύπημα στην πόρτα του. Όταν άνοιξε είδε ένα στρατιώτη ο οποίος κρατούσε ένα μεγάλο πακέτο στο χέρι του και Του είπε: «Ήμουν φίλος τού γιου σας. Ο γιος σας μου έσωσε την ζωή. Με αυτό τον τρόπο όμως έχασε την ζωή του. Να μπω μια στιγμή μέσα; Σας έχω φέρει κάτι.»
Ο στρατιώτης είπε, ότι είναι καλλιτέχνης και του έδωσε το πακέτο. Όταν ξετύλιξε το πακέτο ο γέρο πατέρας, είδε πως ήταν ένας πίνακας με το πορτρέτο τού γιου του. Ο πίνακας έδειχνε με μεγάλη λεπτομέρεια το πρόσωπο τού γιου του.
Κατασυγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια ο γέρος πατέρας, κρέμασε τον πίνακα στο καλύτερο μέρος του σαλονιού, στη θέση ενός άλλου πίνακα αξίας πολλών εκατομμυρίων. Ύστερα, κάθισε στην πολυθρόνα και πέρασε την γιορτή των Χριστουγέννων κοιτάζοντας τον πίνακα. Το πορτρέτο του γιου του έγινε γι’ αυτόν το πολυτιμότερο αντικείμενο καλλιτεχνίας που είχε στο σπίτι του. Ήταν ο σπουδαιότερος πίνακας απ’ όλους του υπόλοιπους μεγάλης αξίας που κατείχε.
Την επόμενη άνοιξη, ο πατέρας πέθανε. Μετά από μερικές μέρες μαζεύτηκαν πολλοί καλλιτέχνες για να πάρουν μέρος στην δημοπρασία των πινάκων που είχε ο πλούσιος αυτός άνθρωπος. Πριν αρχίσει η δημοπρασία, ανακοινώθηκε ότι η επιθυμία του ανθρώπου που τους κατείχε, ήταν, η δημοπρασία να γίνει την ημέρα των Χριστουγέννων, και κάτι ακόμη: Να αρχίσει με τον πίνακα που έδειχνε το πορτρέτο του γιου του.
Τα Χριστούγεννα ήρθαν και μαζευτήκανε συλλέκτες από όλο τον κόσμο για να συμμετέχουν στην δημοπρασία παγκοσμίου φήμης έργων. Όλοι πιστεύανε ότι θα εκπλήρωναν τα όνειρα τους να αποκτήσουν ένα από τους ακριβούς πίνακες. Η δημοπρασία ξεκίνησε με έναν πίνακα, ο οποίος δεν αναφερόταν στον κατάλογο. Ήτανε το πορτρέτο του γιου του. Ο διαχειριστής ρώτησε για μια πρόταση προσφοράς, όμως στην αίθουσα απλώθηκε σιωπή. «Ποιος θέλει να διαθέσει εκατό δολάρια;» Κανείς όμως δεν προσφέρθηκε. Μετά από λίγο, φωνάζει κάποιος: «Ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτό τον πίνακα; Είναι απλά η απεικόνιση του γιου του. Αφήστε μας επιτέλους να ασχοληθούμε με πίνακες αξίας. «Όχι, είπε ο ντελάλης, ρητώς αναφέρεται στην διαθήκη ότι πρέπει να αρχίσουμε μ’ αυτόν το πίνακα. Λοιπόν, ποιος θέλει να πάρει τον πίνακα που εικονίζει τον γιο;» Τελικά προτείνει ένας γείτονας του γέροντα 10 δολάρια. «Είναι ότι έχω, περισσότερα δεν μπορώ να διαθέσω. Γνώριζα τον γιο. Θα ήθελα πολύ να αποκτήσω τον πίνακα.» Ο διαχειριστής φωνάζει: «Ένα, δύο, τρία!» Χτυπάει το σφυρί. «Κατοχυρώθηκε!» Ακούστηκαν χειροκροτήματα και ένας από τους συλλέκτες φώναξε ανακουφισμένα: «Τώρα μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με της πραγματικές αξίες.»
Τότε, ο ντελάλης ανακοίνωσε, ότι η δημοπρασία κύριοι τελείωσε. Στην συνέχεια υπήρξε μεγάλη αμηχανία. Κάποιος σηκώθηκε και ρώτησε: «Τι εννοείτε, τελείωσε η δημοπρασία; Ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι πίνακες μεγάλης αξίας, εκατομμυρίων! Τι συμβαίνει;» Τότε ο διαχειριστής της δημοπρασίας εξήγησε: «Είναι πολύ απλό. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του Διαθέτει πατέρα, όποιος πάρει τον γιο, θα του ανήκουν και όλα τα άλλα.
Ο μεγάλος διαχειριστής, ο Θεός, ρωτάει σήμερα κι’ εσένα: Θέλεις να δεχθείς τον Υιό μου, τον Ιησού Χριστό; Αν δεχτείς και πιστέψεις στον Ιησού Χριστό, τότε ο Θεός θα σου χαρίσει και όλα τα άλλα.
" Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού". Ιωάννης 3:36...
Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου,
διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς Αυτού και τα διατάγματα Αυτού, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί".Δευτερονόμιο 28:15
Το νούμερο ένα ζητούμενο των ημερών μας είναι η εξήγηση, η ερμηνεία όσων συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας. Στην πατρίδα μας, στην κοινωνία μας, στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας. Είναι πολλά και σκληρά όσα εξελίσσονται γύρω μας. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αντέξουν, κάνουν υπομονή, ετοιμάζονται για τα χειρότερα, αλλά θα ’θελαν να ξέρουν τι φταίει, ποιος φταίει, γιατί βρισκόμαστε εδώ που είμαστε. Να φωτιστούν οι πραγματικές αιτίες, οι υπεύθυνοι, οι συνθήκες, οι αφορμές. Ίσως είναι το μόνο υγιές κάτω από τα συντρίμμια που μας σκεπάζουν και προσπαθούμε να απελευθερωθούμε.
Οι προσπάθειες ερμηνείας είναι πολλές και καθημερινές. Από διάφορες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει ίσως πλευρά που να μην έχει φωτιστεί και πτυχή που να μην έχει ξεδιπλωθεί. Έγκυρα χείλη, δόκιμοι ερευνητές, φωτισμένοι, έμπειροι μελετητές. Όμως τι από όλα αυτά ισχύει; Πόσα και ποια από όσα ακούμε είναι σωστά, αληθινά και αξίζει να κρατήσουμε;
Έχουμε ένα μοναδικό προνόμιο. Μελετούμε, πιστεύουμε, ζούμε την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Καθόλου μικρό ή συνηθισμένο. Το μεγαλύτερο θα έλεγα, το μεγαλύτερο όλων. Δεν μιλάμε για την "Αγία Γραφή της θρησκείας", ούτε για την "Αγία Γραφή της εκκλησίας". Είναι η γνώμη του Θεού, είναι το "σκεπτικό του Θεού", είναι η θεώρηση των πραγμάτων με τη δική Του θεϊκή προσέγγιση. Υπάρχει πολυτιμότερο από αυτό; Φως άπλετο και για τις μέρες μας, τις δύσκολες και δυσερμήνευτες ώρες που περνάει ο κόσμος μας. Τα γεγονότα πριν τα γεγονότα! Η προέλευση, η ρίζα, η πηγή όλων όσων ζούμε. Και αυτών που δεν έχουν έρθει ακόμα. Όλη η αλήθεια χωρίς υποθέσεις, ενδεχόμενα, πιθανότητες. Εμείς θα τα αγγίξουμε μόνο συνοπτικά, γιατί υπάρχει βάθος άμετρο. Θα επανέλθουμε, είναι βέβαιο.
Προσπεράσαμε τον Θεό. Αν σκεφτείτε αυτή την εικόνα, είναι για γέλια. Πρώτα τα γέλια, αλλά μετά έρχονται τα κλάματα, που δεν σταματούν εύκολα. Η εικόνα είναι παρμένη από το οδήγημα με τους οδηγούς. Κάποια στιγμή βάζεις στόχο να προσπεράσεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει μπροστά σου. Κάνεις τα πάντα και τελικά το καταφέρνεις. Ικανοποίηση και μια αίσθηση νίκης. Αν μάλιστα το αυτοκίνητο που προσπέρασες είναι καλύτερο, και ακριβότερο από το δικό σου…
Και εδώ είναι ο Πατέρας μας, ο Θεός των θεών, ο Κύριος των κυρίων, ο μόνος αληθινός Θεός, ο Δημιουργός μας. Το να Τον ακολουθείς είναι το προνόμιο των προνομίων. Το να μετέχεις με πίστη στις αποκαλύψεις Του είναι δώρο πανάκριβο, πολύτιμο. Το να ακούς τη φωνή Του και να συμμορφώνεσαι με ταπείνωση είναι το υπέρτατο του ανθρώπου. Αλλά όχι και να Τον προσπεράσεις, να Τον αφήσεις πίσω χιλιόμετρα και να καμαρώνεις για το κατόρθωμά σου. Είναι παραφροσύνη, είναι αυτοκτονία. Δυστυχώς αυτό κάναμε.
Πολύ γρήγορα πιστέψαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας, ότι δεν μας χρειάζεται, ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, τα καταφέρνουμε και μάλιστα καλύτερα. Ανεβάσαμε τις στροφές, φύγαμε μπροστά, χαθήκαμε στο βάθος… Έτσι τουλάχιστον στοχεύαμε, έτσι θέλαμε να γίνει. Δεν περπάτησε όμως και δεν περπατάει. Θεός δεν είναι κάτι ασαφές, αόριστο, ομιχλώδες, ακατανόητο, μυστηριώδες. Θεός θα πει σοφία. Θεός θα πει φως, Θεός θα πει δύναμη, Θεός θα πει γνώση, Θεός, για τον άνθρωπο, θα πει προσανατολισμός, σωστή κατεύθυνση, αγάπη, στήριγμα, διόρθωση πορείας. Προσπεράσαμε τον Θεό. Δηλαδή μείναμε χωρίς σοφία, χωρίς φως, χωρίς γνώση, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς διόρθωση πορείας, χωρίς στήριγμα. Άφησε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο στη μέση του ωκεανού χωρίς τη "μικρή" και άσημη πυξίδα του. Έχει τελειώσει. Μα είχε γήπεδο γκολφ, πισίνες, ελικοδρόμιο… Ναι, αλλά δεν είχε πυξίδα. Άφησε ένα ασύλληπτο σε τεχνολογία υπερηχητικό αεροσκάφος χωρίς πηδάλιο. Ισοδυναμεί με την καταστροφή του. Άφησε έναν τυφλό σε μία λεωφόρο να σε οδηγήσει… και να ’χει γκρεμό δεξιά και αριστερά… Χωρίς φως, χωρίς σοφία. Πρακτικά χαμένοι.
Προσπεράσαμε τον Θεό. Μπορούμε μόνοι μας, μονολογήσαμε. Τον περιορίσαμε στη θρησκεία, στις εκκλησίες, στα κηρύγματα, στις μελέτες μας. Χωρίς Θεό είναι το γνώρισμα της εποχής μας. Τώρα θερίζουμε τις συνέπειες της επιλογής μας αυτής. Στείρα συστήματα, άπειροι, μικροί ηγετίσκοι, άκαρπες προτάσεις γεμάτες εγωισμό και προσωπικές φιλοδοξίες, σκωληκόβρωτα από τη γένεσή τους πλάνα και σχέδια, άλυτα τα προβλήματα συσσωρεύονται, αδιέξοδες πολιτικές, κλεισμένες ερμητικά καρδιές. Οι άνθρωποι πλέον δεν πιστεύουν κανέναν και τίποτα. Ότι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί έχει γίνει και το βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας, στην Ευρώπη και παγκόσμια, αλλά και στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας, ανάμεσά μας.
Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή. Τη σκηνή τη δανείζομαι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν πηγαίναμε σχολείο. Όταν ένα πιτσιρίκι κλείνει βιαστικά τα βιβλία του, δύο τινά συμβαίνουν. Ή έχει διαβάσει και τα έχει μάθει, ή δεν ασχολήθηκε καν και πηγαίνει στα παιχνίδια του, που έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτό…
Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο γεμάτος αλήθεια, φως και αποκάλυψη για εμάς τους ανθρώπους, όταν τον προσεγγίζουμε με ταπείνωση και πίστη! Να τα μάθαμε όλα, αποκλείεται. Δεν τελειώνει ποτέ ο Λόγος του Θεού. Ποτέ δεν μπορείς να πεις για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, τα ’μαθα, τα ξέρω, δεν τα χρειάζομαι πια. Εμείς νομίσαμε ότι δεν έχει τίποτα άλλο να μας πει, ότι τώρα μπορούμε μόνοι μας… Αυτό που επιλέξαμε μας οδήγησε στην καταστροφή. Γιατί; Βάλαμε στη θέση του Βιβλίου του Θεού συστήματα κοσμικά, ανθρώπινα, λογικές, γνώμες και απόψεις προσωπικές μας, πρακτικές του άθεου κόσμου, που είναι στείρες και δεν οδηγούν σε λύσεις.
Ακόμα και στις συζητήσεις που κάνουμε και την ώρα του αγώνα μας για λύση, η Αγία μας Γραφή είναι κλειστή, η αλήθεια του Θεού απουσιάζει, η γνώμη Του, η γνώση Του, η "θεϊκή διάνοια" δείχνει ξεπερασμένη από εμάς. Χτίζουμε μόνοι μας τον "πύργο της Βαβέλ" στην κοιλάδα Σεναάρ του εγωισμού και της αγνόησης του Θεού. Στόχος του ανθρώπου από παλιά ήταν πάντα ο ίδιος. Τα δώρα του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Τώρα γιατί απορούμε για τα αδιέξοδα, την ασυνεννοησία μεταξύ μας, τη δυστυχία στον κόσμο μας, την καθημερινή απειλή και αβεβαιότητα που αφυδατώνουν τη ζωή μας;
Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή και μείναμε χωρίς αλήθεια, χωρίς αποκάλυψη, χωρίς τη "θεϊκή γνώμη", χωρίς τη "θεϊκή λογική", χωρίς το θεϊκό θέλημα, που είναι γεμάτο σοφία Θεού, το καλύτερο, το τέλειο για τον άνθρωπο. Αναλωθήκαμε και ξοδευόμαστε σε άκαρπες συζητήσεις, γνώμες, απόψεις γεμάτες απειρία και πειραματισμούς. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Ενωμένη Ευρώπη, στην Ευρωζώνη, στην Αμερική των θαυμάτων, στην υποδειγματική Ιαπωνία. Αλλά και πιο κοντά σε μας, στην Κοινότητά μας, στις εκκλησίες μας, στις οικογένειες των χριστιανών. Η εικόνα είναι η ίδια παντού. Υπάρχει μία αλήθεια, πολύ μεγάλη, που μας διαφεύγει. Η κλειστή Αγία Γραφή συνοδεύεται πάντα και από καρδιά κλειστή στη φωνή, την οδηγία, την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού. Ο θερισμός των συνεπειών αυτής μας της επιλογής είναι καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις συνομιλίες τους, στα μαραμένα χαμόγελα και το σβησμένο τραγούδι στα χείλη…
Βιαστήκαμε να απομακρυνθούμε από το σταυρό του Ιησού Χριστού. Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ο σταυρός ήταν μέσο εκτέλεσης, θανατικής ποινής κακοποιών, παράνομων, εγκληματιών. Στο σταυρό εκτελούνταν σκληρά, ατιμωτικά, βάναυσα οι ένοχοι. Σταυρός δεν σημαίνει περνάω δύσκολα, δοκιμάζομαι, μαθαίνω την υπομονή… Ο σταυρός όπου υπάρχει σκοτώνει.
Κάναμε μεγάλο λάθος που περιορίσαμε το σταυρό και τη σταύρωση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Βιαστικά κλείσαμε το θέμα και απομακρυνθήκαμε από το σταυρό. Χωρίς να γίνει δικός μας, να σκοτώσει και εμάς, την αμαρτία μας, τον παλιό μας άνθρωπο, τον εγωισμό, την ειδωλολατρία μέσα μας. Τώρα, από μακριά στέλνουμε προσευχές ευχαριστίας στον Χριστό για το δικό Του σταυρό, για το δικό Του θάνατο. Δικό μας δεν τον κάναμε ποτέ, άρα δεν τον αφήσαμε να ενεργήσει μέσα μας το θάνατο του Ιησού Χριστού στα μέλη μας, στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στην κάθε μας μέρα.
Υπάρχει όμως η αλληλουχία, ο "αλγόριθμος", θα τον αποκαλούσα, του Θεού. Χωρίς θάνατο δεν έχουμε ανάσταση. Αν δεν πεθάνει το παλιό, δεν γεννιέται το καινούργιο. Αυτές είναι οι αμετάκλητες αρχές του Θεού. Ο Κύριος περιμένει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε το καινούργιο, το ευλογημένο, το δοξασμένο, από τώρα και αιώνια. Εμείς διαλέξαμε άλλο δρόμο, το δικό μας δρόμο. Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταδικάσουμε, να μισήσουμε, να σκοτώσουμε τον παλιό άνθρωπο της αμαρτίας, που συνεργάζεται τόσο αρμονικά με το Σατανά και τον κόσμο της σάρκας. Ο Θεός λέει όχι. Πισωπατάει, απομακρύνεται. Μαζί Του παίρνει τη σοφία Του, τη δύναμή Του, το φώς Του, την αλήθεια Του, το τέλειο θέλημά Του. Εμείς ζούμε όχι τις συνέπειες της κρίσης, αλλά τις συνέπειες των επιλογών μας! "Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, και τα όμοια τούτων". Γαλάτας 5:19-21.
Είμαστε ουρά και ουχί κεφαλή, τελευταίοι, ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, ανήμποροι, αναποτελεσματικοί στις προσπάθειές μας, στο έργο μας, αβοήθητοι, μόνοι, σίγουρα όχι ευλογημένοι του Κυρίου. Υπάρχει εξήγηση. Βιαστήκαμε να προσπεράσουμε τον Θεό. Τον αφήσαμε πίσω κι εμείς χαθήκαμε στο βάθος προκλητικά, με κομπασμό, με ανοησία. Στη θέση Του βάλαμε τη λογική μας, τις επιδιώξεις μας, τη γνώμη μας, τους δικούς μας προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Προκρίναμε τα συστήματα των ανθρώπων και τα ακολουθήσαμε με πίστη. Τα λατρέψαμε σαν θεό μας. Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, γιατί πιστέψαμε ελαφρά και επιπόλαια ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, ότι είμαστε σε θέση να χτίσουμε μόνοι μας από δω και πέρα τη ζωή μας. Αφήσαμε το σταυρό του Χριστού να διακοσμεί τις εκκλησίες μας και τα κηρύγματά μας. Κάναμε τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσο συγχώρησης και ξανασυγχώρησης των αμαρτιών μας και όχι μέσο αναγέννησης, ανακαίνισης, συνανάστασης μαζί με τον Χριστό. Ας μην απορούμε. Προηγούνται οι επιλογές και ακολουθεί ο θερισμός με μαθηματική ακρίβεια. Αυτό που ζούμε δηλαδή στις μέρες μας.
Απλά και εύστοχα αποδίδει τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Ίδιος ο Θεός και μάλιστα χιλιάδες χρόνια πριν στον Άγιο Λόγο Του:
"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". Ιερεμίας 2:13
Με άλλα λόγια δεν φταίνε τα συστήματα, οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι δύσκολες και κρίσιμες μέρες μας. Δεν φταίει ούτε καν ο διάβολος. Εμείς φταίμε, που γυρίσαμε την πλάτη μας στον ζωντανό Θεό και ακολουθήσαμε τους δικούς μας δρόμους. Άθεες κοινωνίες, άθεες εκκλησίες, άθεες οικογένειες, άθεες προσπάθειες και ενέργειες, άθεες οι ψυχές. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Αδιέξοδα, προβλήματα, συγκρούσεις, σκοτεινό μέλλον, ελπίδα που πεθαίνει, φόβος για το αύριο, λάκκοι συντετριμμένοι οι προσπάθειές μας χωρίς καρπό και αποτέλεσμα.
Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας. Η επιστροφή στον ζωντανό και αληθινό Θεό της Αγίας Γραφής με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη. Αυτή η κίνηση αναφέρεται και στους χριστιανούς. Ίσως κυρίως σ’ αυτούς. Ξεκίνησαν κάποτε σωστά, γνήσια και με ζήλο, αλλά πολύ γρήγορα πίστεψαν πάλι στον εαυτό τους. Πίστεψαν ότι τα έμαθαν, ότι μπορούν μόνοι, ότι είχε ο Θεός να τους δώσει τους το έδωσε. Έχουν γυρίσει την πλάτη τους, και ακολουθούν τους δικούς τους εγωιστικούς και φιλόδοξους δρόμους.
Επιστροφή στο φως, την αλήθεια, τη σοφία, τη δύναμη του Θεού. Επιστροφή στο σταυρό και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Επιστροφή στην πίστη που απομακρυνόμαστε και την χάνουμε κάθε μέρα.
Επιστροφή με ομολογία και αναγνώριση της αποτυχίας μας μπροστά στον Θεό.
Επιστροφή με παραίτηση από τα δικά μας, τα κεκτημένα μας, τους στόχους μας, όσα αγαπάμε και λατρεύουμε.
Επιστροφή με διάθεση να υπακούσουμε, να ξαναρχίσουμε το δρόμο από την αρχή, να γυρίσουμε σελίδα, να γίνει πραγματικά Εκείνος "Κύριός μας και Θεός μας", κάτι που ίσως δεν έγινε ποτέ.
Επιστροφή με σιωπή. Σιωπή για να ακούμε, σιωπή για να υπακούμε, σιωπή για να λέμε περισσότερα και πιο σωστά.
Επιστροφή στο βιβλίο του Θεού με διάθεση να το ανοίξουμε, να μας διδάξει, να μας φανερώσει το σοφό και τέλειο δικό Του θέλημα.
Αυτό τα εξηγεί, τα ερμηνεύει, αλλά και τα απαντά όλα...
Πηγή: Λόγια Αλήθειας και Ζωής
Κάτι που δεν θα θέλαμε πραγματικά ποτέ να μας συμβεί, και που προσπαθούμε να το αποφύγουμε με κάθε τρόπο, είναι να έρθει κάποια στιγμή που κάποιο δάκτυλο θα δείχνει εμάς σαν υπεύθυνους για την οδυνηρή κρίση που περνάμε όλοι στις μέρες μας. Αντίθετα είμαστε καθόλα έτοιμοι να δεχτούμε και να υποστηρίξουμε ότι φταίει ο διπλανός, ο απέναντι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει το σύστημα, οι άστοχοι χειρισμοί, οι τράπεζες, οι κατά καιρούς διαχειριστές της εξουσίας. Σε κάποιες, πολύ σπάνιες περιπτώσεις, δεχόμαστε και τη συλλογική ευθύνη, δηλαδή ότι όλοι μας έχουμε κάποια ευθύνη, και μέσα σε αυτούς τους όλους είμαστε και εμείς, αλλά με πολύ μειωμένη συμμετοχή και μάλλον… αμελητέα μπροστά στα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες των άλλων, που δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δικά μας πταίσματα.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα που θα ωφελήσει όλους μας, πρέπει να προσέξουμε ένα ακόμα σημείο. Ακόμα κι όταν, μετά από πολύ κόπο, δεχόμαστε ότι μέσα στο πλήθος είναι και το δικό μας όνομα, δυστυχώς δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την αλήθεια, αλλά κατευθυνόμαστε προς "το κατηγορητήριο" με φανερή την τάση να το πειράξουμε, να το αλλάξουμε, να το αλλοιώσουμε, να το αναδιατυπώσουμε υπέρ μας. Μπορεί να φταίμε όλοι, αλλά τα πολλά και τα μεγάλα τα έκαναν άλλοι, οι μεγάλοι, που μπορούσαν και περνούσε από το χέρι τους κάτι τέτοιο. Τι ευθύνες μπορεί να χρεωθεί ένας εργαζόμενος, ένας οικογενειάρχης, ένας ασφαλισμένος, ένας φορολογούμενος, ένας ελάχιστος, άγνωστος, ανώνυμος; Καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ησυχάζουμε τη συνείδησή μας, και γυρίζουμε από το άλλο πλευρό να συνεχίσουμε "τον ύπνο του δικαίου".
Αν θέλουμε όμως να δούμε τα πράγματα με ειλικρίνεια και αλήθεια, με ταπεινό πνεύμα και να εκτεθούμε πραγματικά μπροστά στη δική μας ευθύνη και συμβολή σ’ αυτό που όλοι μας βιώνουμε και που το αποκαλούμε κρίση, θα πρέπει να ξεκινήσουμε σωστά.
Και το σωστό ξεκίνημα είναι ο Θεός. Ούτε από την κρίση ξεκινάμε, ούτε από τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους. Ξεκινάμε πάντοτε από τον Θεό και τη σχέση μας μαζί Του. Και όταν λέμε Θεός, δεν εννοούμε μια υπέρτατη δύναμη, μακρινή, άσχετη μ’ εμάς, απροσδιόριστη, που δεν μας αφορά, αλλά έναν Θεό προσωπικό, παρόντα, άμεσο, καθημερινό, δίκαιο, άγιο, αγαθό Θεό, που επεμβαίνει, που παρεμβαίνει και ασχολείται προσωπικά και με γνήσια αγάπη για τον κόσμο μας και τον καθένα μας ξεχωριστά. Αυτός είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής. Μπροστά Του στέκει ολόκληρη η ανθρωπότητα, και την ίδια στιγμή και ο καθένας μας ξεχωριστά, με τη ζωή του, τις επιλογές του, τις πράξεις του, το πρόκριμα της καρδιάς του, τις ενέργειές του. Τα γνωρίζει όλα, τα ελέγχει όλα, τα καταλαβαίνει όλα και μάλιστα πολύ πιο βαθιά και πιο σωστά από εμάς τους ίδιους, που τα ζούμε. Γνωρίζει τα πραγματικά κίνητρα και ελατήρια των πράξεών μας, έτσι όπως εκφράζονται στην πηγή τους, που είναι η καρδιά μας.
Αν συνδέσουμε όλα αυτά τα στοιχεία με το θέμα που απασχολεί όλους μας άμεσα και καθημερινά, θα δούμε ότι η συμμετοχή μας και η ευθύνη μας με όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι καθόλου μικρή ή αμελητέα, αλλά μεγάλη και καθοριστική. Και η ευθύνη μας έχει τον τίτλο, "Θελήσαμε να κάνουμε άδικο τον Θεό"!! Εύκολα και σ’ αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να αντιδράσει αρνητικά και να διαχωρίσει τη θέση του με γενναιοδωρία προς τον εαυτό του. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά με τους άλλους γύρω μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε κάποια πράγματα και να τα πούμε με το όνομά τους. Επιλεκτικά θα αναφέρουμε μερικά:
– Δουλέψαμε, αντί για τις 8 ώρες τη μέρα που είμαστε υποχρεωμένοι, 6 ή και 5 μερικές φορές, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πληρωθούμε, πήραμε όλο μας το μισθό, σαν να δικαιούμαστε αυτά τα χρήματα και να τα κερδίσαμε με τον κόπο μας. Κάποιες φορές ζητήσαμε ή και απαιτήσαμε περισσότερα χρήματα για τη δουλειά που ήμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, προβάλλοντας κάποιες δικαιολογίες, αλλά κυρίως χωρίς καμία διάθεση να βελτιώσουμε την ποιότητα της δουλειάς μας ή τη συνέπειά μας. Και όταν μας μείωσαν το μισθό ή μας έκοψαν τα επιδόματα, διαμαρτυρηθήκαμε, στραφήκαμε στον Θεό να παραπονεθούμε, μιλήσαμε για αδικία, εκμετάλλευση, και θα χαιρόμαστε ο Θεός να τους τιμωρήσει για την αδικία που μας έκαναν και να τους βάλει μυαλό…
– Κάποτε, κάποιες φορές κάναμε άλλες δουλειές την ώρα της δουλειάς μας, δικές μας, προσωπικές ή εξυπηρετήσεις, αλλά ο μισθός που παίρναμε αφορούσε μία συγκεκριμένη εργασία, την οποία και είχαμε συμφωνήσει με τον εργοδότη μας, και τίποτα άλλο. Κάποιοι στο ίδιο 8ωρο έκαναν δύο διαφορετικές δουλειές και πληρώνονταν και για τις δύο, αλλά η μία ήταν σε βάρος της άλλης. Όταν έχασαν τη μία από τις δύο δουλειές ή και τις δύο, στράφηκαν με πικρία προς τον Θεό, που είναι άδικος και επέτρεψε να τους συμβεί κάτι τέτοιο. Η αδικία βρίσκεται αλλού και όχι εκεί που την αποδίδουμε εμείς. Ζητήσαμε από τον άγιο και δίκαιο Θεό να καλύψει την ανομία μας, να συνεργαστεί με την αδικία που κάναμε, να προστατέψει τα άδικα και παράνομα προνόμια και εισοδήματά μας… Και όταν δεν το έκανε, στραφήκαμε εναντίον Του. Ο Θεός είναι τέλεια και απόλυτα δίκαιος και αποκλείεται να συνεργαστεί μαζί μας στην αδικία!
– Κάποτε ήρθε η εποχή, που τα χρήματα που βγάζαμε από τη δουλειά μας ήταν πολλά και καλά. Πιστέψαμε ότι τα δικαιούμαστε. Ένα μέρος από αυτά τα ξοδεύαμε για να καλύψουμε τις ανάγκες της ζωής μας και τα υπόλοιπα για να καλύψουμε ανάγκες που δεν είχαμε ανάγκη και να ζήσουμε μία ζωή που δεν δικαιούμαστε. Αυτή τη ζωή που κάναμε την αντιγράψαμε από κάποιους άλλους, που θελήσαμε να τους μιμηθούμε, ή να τους δείξουμε πόσο αξίζουμε χωρίς να το αξίζουμε, ή και να τους ταπεινώσουμε ξεπερνώντας τους σε εντυπωσιασμό και πολυτέλεια. Ο Θεός, που είναι δίκαιος, τα έβλεπε όλα αυτά και μας έδωσε αρκετό χρόνο να συνέλθουμε και να ταπεινωθούμε, αλλά δεν το κάναμε. Με τίποτα δεν δικαιούμαστε να έχουμε το αυτοκίνητο που είχαμε, ούτε το σπίτι ή τα σπίτια που αγοράσαμε ή χτίσαμε. Ούτε οι σπουδές μας ήταν ανάλογες, ούτε οι γνώσεις μας, ούτε οι ικανότητές μας, ούτε η εργατικότητά μας. Ακριβή ζωή, ακριβά δώρα, ακριβές σχέσεις, ακριβή και προκλητική ματαιοδοξία. Οδηγός για τη ζωή που κάναμε ήταν μόνο οι επιθυμίες μας και ο εγωισμός μας. Τώρα κοιτάζουμε αγριεμένοι τον Θεό, που επέτρεψε να χάσουμε την περιουσία μας ή που μας κοστίζει τόσο ακριβά να την συντηρήσουμε. Τα "αγριεμένα μάτια", τα βάζουμε σε λάθος πρόσωπο. Ο Θεός έπρεπε να μας κοιτάζει έτσι, όταν ζούσαμε άδικα και Τον θελήσαμε συνεργό στην αδικία μας. Αλλά τα μάτια του Κυρίου ποτέ δεν μας κοιτάζουν αγριεμένα. Δεν το έχει ανάγκη αυτό ο Θεός. Απλώς αποδίδει δικαιοσύνη εκεί που πρέπει, όπως πρέπει, όταν πρέπει.
- Στο Δημοτικό σχολείο κάθε χρόνο γράφαμε μία έκθεση για την Αποταμίευση. Το Ταχυδρομείο της κάθε περιοχής έδινε και συμβολικό βραβείο έναν μεταλλικό κουμπαρά σε κάθε μαθητή που αρίστευε. Αποταμιεύω σημαίνει από τα 10 που βγάζω ξοδεύω τα 7 και βάζω στην άκρη τα 3 για ώρα ανάγκης. Αυτό το μικρό κομπόδεμα έσωσε πολλές ζωές, πολλές οικογένειες στις δύσκολες ώρες από αφανισμό. Εμείς εγκαινιάσαμε την εποχή με τα "μεγάλα ανοίγματα". Τι θα πει αυτό; Βγάζω 10, δανείζομαι άλλα 2 και ξοδεύω 12… Μερικές φορές ξοδεύω και περισσότερα από 12, γιατί αφήνω απλήρωτες τις υποχρεώσεις μου προς το κράτος, προς τις υπηρεσίες που κάνω χρήση τους, προς τρίτους για να "ζήσω το όνειρο". Τώρα που ένα χέρι μας ξύπνησε από το όνειρο απορούμε, γιατί συνέβη αυτό σε μας; Γιατί θελήσαμε τον Θεό συνένοχο και συνεργό, να καλύπτει με τη χάρη Του και την αγάπη Του τη ζωή μας, που ήταν άδικη και λάθος. Η χάρη και το έλεος του Κυρίου υπάρχουν και μας καλύπτουν, αλλά όχι για να συνεχίσουμε στην αμαρτία μας, αλλά για να ξυπνήσουμε και να μετανοήσουμε. Όταν όμως δεν ξυπνάμε, υπάρχει και άλλος οδυνηρός τρόπος, σαν αυτόν που βιώνουμε καθημερινά.
– Θελήσαμε να είμαστε κάτι άλλο από αυτό το μπορούσαμε ή που δικαιούμαστε να είμαστε. Κάποτε, σε κάποιους τα χρήματα έμπαιναν στο σπίτι από 10 μεριές. Και bonus και extra και αυξήσεις και επιδόματα. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας ότι την ώρα που αγγίζαμε με τα χέρια μας αυτά τα χρήματα, το μάτι του Θεού παρακολουθούσε άγρυπνο τις σκέψεις μας και τις ενέργειές μας. Ας θυμηθούμε ο καθένας μας τις ανόητες και προκλητικές σπατάλες, τα τρελά έξοδα για πράγματα που δεν είχαμε ανάγκη, ούτε μας πρόσφεραν τίποτα το ουσιαστικό στη ζωή μας, με οδηγό μας πάντοτε τις επιθυμίες μας, που κυριολεκτικά θεοποιήσαμε και λατρέψαμε. Διαχειριστήκαμε τα χρήματά μας και όλη μας τη ζωή χωρίς φόβο Θεού. Δεν γυρίσαμε να Τον ρωτήσουμε, δεν Του ζητήσαμε να μας δώσει τη σοφία και τη σύνεσή Του ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά. Και να σκεφτεί κανείς ότι δικά Του ήταν τα χρήματά μας και οι οικονομίες μας, γιατί "Αυτός δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα". Πράξεις Αποστόλων 17:25. Δεν ανέβηκε πόθος στην καρδιά μας να γίνει το θέλημά Του στη ζωή μας, δεν εκτιμήσαμε το πολυτιμότερο όλων, που είναι η απόλυτη κυριότητα του Κυρίου στη ζωή μας. Με κίνητρα τον εντυπωσιασμό, την ευχαρίστησή μας, με εγωισμό και φιλαυτία κάναμε κινήσεις που δεν έπρεπε, αγορές που δεν άξιζε, επενδύσεις που είχαν ψέμα και ανοησία, κάναμε επικίνδυνα "ανοίγματα", δάνεια, χρηματιστήριο, για να γίνουμε εύκολα και χωρίς κόπο πλούσιοι. Ζήσαμε μία ζωή ανισόρροπη και πρακτικά άδικη. Τώρα αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας φύλαξε ο Θεός, γιατί δεν μας προστάτεψε από όλες αυτές τις κακοτοπιές; Κάτι άλλο όμως πρέπει να ρωτήσουμε. Γιατί διαγράψαμε τον Θεό από τη ζωή μας, γιατί δεν Τον λογαριάσαμε όταν νιώθαμε δυνατοί, όταν νομίζαμε ότι δεν Τον έχουμε ανάγκη, ότι μπορούμε και μόνοι μας; Θελήσαμε τον Θεό να μας φυλάει, αλλά ο Θεός είναι δίκαιος, άγιος Θεός αλήθειας, και αυτό που γίνεται στις μέρες μας και που το ονομάζουμε κρίση, είναι κάτι πραγματικά ανώτερο και πολύτιμο. Ο Θεός μας ξυπνάει και μας λέει την αλήθεια! Ο Θεός μας στέλνει το φως Του, για να δούμε μέσα μας πρώτα και να εξετάσουμε τους εαυτούς μας, πριν είναι αιώνια αργά.
- Κάποτε, που ήταν "καλές οι μέρες", και υπήρχαν χρήματα και κάπως καλή οικονομική κατάσταση, αποκτούσαμε με κάθε τρόπο χρήματα και τα καταναλώναμε προς κάθε κατεύθυνση, λογικά ή αλόγιστα τις πιο πολλές φορές. Έτσι όπως ήμαστε ζαλισμένοι και αφιονισμένοι από τα χρήματα που περνούσαν και έφευγαν από τα χέρια μας, ξεχάσαμε να ρίξουμε έστω μια κλεφτή ματιά δίπλα μας. Ποτέ δεν έπαψε δίπλα μας να υπάρχει ανθρώπινος πόνος, φτώχεια, ανέχεια, δοκιμασία σκληρή, στέρηση, δάκρυα, σπίτια, οικογένειες που υπέφεραν. Έχει τη συνήθεια ο Θεός να παρακολουθεί σιωπηλά και χωρίς να παρεμβαίνει άμεσα τις αντιδράσεις μας, τις κινήσεις μας, τις αποφάσεις της καρδιάς μας. Περίμενε να δει πώς θα αντιδράσουμε όταν ο δρόμος μας διασταυρωθεί με τον πόνο, τη δοκιμασία, την ανέχεια… Και το είδε, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Τι είδε; Καμία αντίδραση. Εμείς τη ζωή μας, τους στόχους μας, τον πλουτισμό μας, τα όνειρά μας, τις εγωιστικές επιδιώξεις μας. Και εδώ βρίσκεται ένα σοβαρό σημείο. Αν γυρίζαμε στον Κύριο να Τον ρωτήσουμε πώς να διαχειριστούμε τα χρήματα που περνούσαν από τα χέρια μας, θα μας συμβούλευε πώς να τα διαχειριστούμε. Θα μας έκανε μαλακή και ευαίσθητη την καρδιά για τον πόνο δίπλα μας, θα φώτιζε τα βάθη μας και θα μας μιλούσε για την αμαρτία της φιλαργυρίας. Η αμαρτία αυτή είναι πολύ σοβαρή στα μάτια του Θεού και την είδε πολλές φορές στη ζωή μας. Ο Θεός είναι δίκαιος και δεν μπορεί να συμπράξει στην αμαρτία, στην αδικία. Τώρα που οι ουρές στα συσσίτια φτάνουν τα χιλιόμετρα, αναρωτιόμαστε τι φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ. Αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί ο Θεός δεν έκανε κάτι τόσον καιρό, γιατί δεν κάνει κάτι τώρα… Η απάντηση είναι ότι ο Θεός κάνει, και μάλιστα το καλύτερο, και μας προσφέρει το πολυτιμότερο όλων. Μας λέει την αλήθεια!, μας δείχνει την πραγματική αιτία και το πραγματικό φταίξιμο. Σε μας μένει να αξιοποιήσουμε σωστά όσα μας δείχνει.
– Υπάρχει μία λέξη ξεχωριστή στην ελληνική γλώσσα, που δείχνουμε να την προσπερνούμε εύκολα, ενώ δεν θα ’πρεπε. Πλεονεξία. Είναι αμαρτία η πλεονεξία, Κολοσσαείς 3:5, και Ρωμαίους 1:29, γιατί ο άνθρωπος δεν πλάστηκε με την πλεονεξία, ούτε για την πλεονεξία από τον Δημιουργό του Θεό. Είναι ξένο στοιχείο, που μπήκε αργότερα στη ζωή του. Πλεονεξία θα πει έχω αρκετά, έχω πολλά, αλλά θέλω κι άλλα. Και προσπαθώ με κάθε μέσο να κάνω τα αρκετά πολλά και τα πολλά περισσότερα. Αλλά αυτή η διαδικασία είναι χωρίς οροφή. Η πλεονεξία φέρνει πολύ εύκολα στη ζωή μας την ειδωλολατρία και βέβαια μας απομακρύνει από τη λατρεία του άγιου και δίκαιου Θεού. Η αμαρτία της πλεονεξίας κάνει σκληρή, πέτρινη την καρδιά του ανθρώπου, κάτι που δεν μπορεί να ανεχθεί ο δίκαιος Θεός. Η εξέλιξη της πλεονεξίας είναι η μανία του πλουτισμού με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο. Η δίψα για ακόμα περισσότερα τυφλώνει τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει να δει ότι μπορεί να γίνεται άδικος, να συμμετέχει στην παρανομία, μπορεί να γίνεται ένοχος μπροστά στα μάτια του Θεού. Η πλεονεξία παρασύρει τον άνθρωπο σε ζωή προκλητική και λάθος απέναντι στον Θεό και στους γύρω του. Κάποια στιγμή πιστεύει και ο ίδιος ότι είναι στο σωστό δρόμο, αφού κάνει ότι κάνουν οι άλλοι και ζει σύμφωνα με τις επιταγές του συστήματος γύρω του. Η ζωή της πλεονεξίας βλάπτει σοβαρά την υγεία του πνεύματος και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Γίνεται ο ίδιος κύριος της ζωής του, αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του, κάνει ανισόρροπες και προκλητικές επιλογές και κινήσεις στη ζωή του. Φαντάζεστε ένας τέτοιος άνθρωπος να ζητάει από τον Θεό να τον φυλάξει και να τον ευλογήσει; Δεν χρειάζεται να τον φανταστείτε. Έχετε καθρέφτη στο σπίτι σας; Κάντε μια βόλτα, όταν έχετε κουράγιο… Φαντάζεστε έναν τέτοιο άνθρωπο με τέτοια ζωή να εξοργίζεται με τον Θεό, να τα βάζει εναντίον Του, που δεν προστάτεψε την περιουσία του, το βιος του, που αφήνει την κρίση να του μειώνει τα εισοδήματα και τους υπεύθυνους ατιμώρητους; Θελήσαμε να κάνουμε τον Θεό άδικο, να συμμετέχει στην αδικία και την αμαρτία μας. Αυτό δεν το κατάφερε ποτέ κανένας, ούτε και πρόκειται!
Πολλά μπορεί να πει και να προσθέσει κανείς σε όλα τούτα. Η ουσία είναι ότι έχουμε παράπονο, που ο Θεός επέτρεψε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και να περνάμε όσα περνάμε. Δηλαδή, με άλλα λόγια, έχουμε παράπονο με τον Θεό που "δεν έβαλε πλάτη" στην αδικία της ζωής μας, που δεν έκανε "τα στραβά μάτια", που άφησε άλλους να καλοπερνούν κι εμάς μας έκρινε αυστηρά. Στο σημείο αυτό υπάρχει κάτι πολύτιμο και μοναδικό, αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, κάτι που μπορούμε να το κάνουμε και σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο. Να πούμε την αλήθεια φωναχτά και πρώτ’ απ’ όλα στον εαυτό μας. Να πούμε φταίω, φταίω κι εγώ, συμμετείχα κι εγώ όπως όλοι οι άλλοι, είμαι κι εγώ ένοχος, είμαι και εγώ μέρος του προβλήματος, ο καθένας στο επίπεδό του και ανάλογα με τις δυνατότητές του. Και το μεγάλο μας φταίξιμο δεν είναι μόνο ότι απλώσαμε το χέρι μας σε όσα δεν μας ανήκαν, ούτε που φερθήκαμε εγωιστικά, με φιλαυτία και πλεονεξία, αλλά το ότι θελήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον Θεό για να μας καλύψει, να μας βοηθήσει στην αδικία της ζωής μας, να μας ευλογήσει στην πλεονεξία μας να αποκτήσουμε περισσότερα και ακόμα περισσότερα. Τον θέλαμε κάτι σαν σιωπηλό κομπάρσο στη ζωή μας, να μας βοηθάει "να ξεπλένουμε" μαύρο ή γκρι χρήμα – δεν έχει σημασία η απόχρωση – χωρίς να έχει δικαίωμα να διαφωνήσει, να διαμαρτυρηθεί για όσα κάναμε, να φωτίσει, να φανερώσει την αλήθεια, να μιλήσει για δικαιοσύνη, ευθύτητα και καθαρότητα.
Λάθος πρόσωπο διαλέξαμε… Ο άγιος και αναλλοίωτος Θεός της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να έχει συμμετοχή σε όλα αυτά. Περιμένει γεμάτος υπομονή, χάρη και έλεος για τον άνθρωπο, το δημιούργημα της σοφίας Του, να επιστρέψουμε κοντά Του με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη. Βασικό στοιχείο αυτής της μετάνοιας είναι η αναγνώριση της αποτυχίας μας σε όλα τα επίπεδα, και μάλιστα με αυθόρμητο τρόπο, πηγαίο, χωρίς ελαφρυντικά και στρογγυλέματα. Ο "άσωτος γιος" γονάτισε μπροστά στον πατέρα του και του είπε "χάνομαι", Λουκάς 15:11–25 και ήταν σα να του έλεγε, απέτυχα σε όλα, δεν έχω κανέναν, έκανα λάθος ζωή, πήρα λάθος δρόμο, δεν έχω άλλη ελπίδα. Αυτή η μετάνοια μπροστά στον Θεό είναι η αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου. Όχι από την οικονομική κρίση που μας ταλανίζει, γιατί αυτή κάποια στιγμή θα περάσει, όπως πέρασαν πολλές άλλες παρόμοιες επάνω στην Ιστορία, αλλά κυρίως από την άλλη κρίση, μπροστά στο βήμα του άγιου Θεού, που πρέπει όλοι να παρασταθούμε για να αποδώσουμε λογαριασμό για όσα κάναμε και είπαμε και προκρίναμε.Β' Κορινθίους 5:10.
Αυτή η κρίση είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, γιατί τα αποτελέσματά της είναι αμετάκλητα και αιώνια...
Πηγή: Λόγια Αλήθειας και Ζωής
Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών.
Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι. Ιωάν.10:14-27
Δεν υπάρχει πιο ενθαρρυντικός λόγος από αυτή τη διακήρυξη του Χριστού: Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος λέει "ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου", από εκείνη τη στιγμή αποκτά το αίσθημα της ασφάλειας και το αίσθημα της αυτάρκειας: Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου, γι' αυτό τίποτε δεν θα μου λείψει. "Δεν θέλω στερηθεί ουδενός". Και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου αν βαδίσω δεν έχω να φοβηθώ τίποτε γιατί εσύ είσαι μαζί μου. Ψαλμός 23. Και όλα να τα στερηθώ, δεν θα μου λείψει εκείνο που είναι πρωταρχικό και απαραίτητο. Έχοντας ένα τέτοιο ποιμένα, και στο πιο φοβερό και πιο επικίνδυνο μονοπάτι αν χρειασθεί να περπατήσω - μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, εκεί που υπάρχει φόβος, εγώ δεν θα φοβηθώ! Θα διατηρήσω και μέσα στην πιο καταθλιπτική πίεση τη γαλήνη και τη χαρά της ψυχής μου.
Δεν είναι απλώς ο ποιμένας μας, είναι ο καλός ποιμένας. Που σημαίνει πως μπορεί να υπάρχουν και άλλοι που παρουσιάζονται σαν ποιμένες μας με την αξίωση να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο. Και το λέει ο Χριστός: όσοι ήλθαν πριν από μένα κλέφτες ήταν και ληστές. Ιωάννης 10:1. Και όποιος προσφέρεται να μας κατευθύνει, αντί να μας οδηγήσει στην ασφάλεια και τη γαλήνη μας οδηγεί στο χάος και το φόβο. Απόδειξη οι τυφλοί οδηγοί που οδηγούν την σημερινή ανθρωπότητα στο χάος, στην απελπισία και τον όλεθρο. "Εάν τυφλός τυφλόν οδηγεί και οι δυο θα πέσουν στο λάκκο". Ματθαίος 15:14. Μέσα σ' αυτό το λάκκο έχει πέσει η ανθρωπότητα με τους ηγέτες της - πολιτικούς, θρησκευτικούς, επιστήμονες και κοινωνιολόγους...
Αλλά εγώ, λέει ο Χριστός, εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός. Ο πάνσοφος και πανεύσπλαχνος, ο παντοδύναμος και ταπεινός.
Και εμείς "τα πρόβατά του". Δεν είναι και πολύ κολακευτικός ο χαρακτηρισμός. Το πρόβατο, όσο συμπαθητικό και αν είναι, έχει πολύ περιορισμένη αντίληψη συγκριτικά με πολλά άλλα ζώα. Ο Κύριος όμως δεν κολακεύει τους δικούς Του. Πάντως όσο και αν δεν μας κολακεύει ο χαρακτηρισμός, μας ενισχύει και μας παρηγορεί. Γιατί αν είμαστε πλάσματα σαν τα πρόβατα, αδύνατα πλάσματα, με περιορισμένες δυνατότητες, έχουμε ποιμένα πάνσοφο, δυνατό και ικανό να μας προστατεύσει και να μας οδηγήσει.
Πολλές και μεγάλες είναι οι ανάγκες μας και καμιά απ' αυτές δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε μόνοι μας. Ταξιδεύουμε μέσα σε μια πνευματική ερημιά όπου δεν υπάρχει ούτε νερό ούτε τροφή. Και ο καλός ποιμένας μας ψιθυρίζει: " Όστις διψά, ας έρχεται σ' εμένα και ας πίνη". Αποκάλυψις 22:17 ... "ο πιστεύων εις εμέ, δηλαδή αυτός που με εμπιστεύεται, ποταμοί ύδατος ζώντος θα ρεύσουν μέσα του, ποταμοί που αναβλύζουν σε ζωή αιώνιο". Ιωάννης 7:38.
Και λέει ακόμα για τον πεινασμένο άνθρωπο, που δεν ικανοποιείται με τα ξυλοκέρατα του κόσμου: Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Ιωάννης 6:35.
Ας εξετάσουμε όμως από πιο κοντά αυτή τη διακήρυξη του Χριστού:
Τα δικά μου τα πρόβατα ακούν τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν...
Πώς έγιναν "δικά Του" αυτά τα πρόβατα; Είναι δικά Του πρώτα γιατί Αυτός τα έπλασε... Είναι ο δημιουργός τους. Πάντα δι' αυτού έγιναν. Ιωάννην 1:3. Αν με την ελευθερία που τους έδωσε ξέφυγαν και όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας 53:6: "πάντες επλανήθημεν ως πρόβατα", ο καθένας μας πήρε το δικό του το δρόμο, δεν παύει να μας διεκδικεί γιατί είμαστε πλάσματά Του.
Ειδικότερα όμως είναι δικά Του γιατί Αυτός τα διάλεξε. Πριν γίνει ο κόσμος Εκείνος ξεχώρισε τους δικούς Του. Στην παντογνωσία Του έβλεπε την πτώση, έβλεπε όχι μόνο τους πρωτόπλαστους, αλλά και όλες τις γενεές των ανθρώπων που θα έφευγαν μακρυά Του. Και μέσα στο πλήθος των αποστατών είδε, διέκρινε και διάλεξε τους δικούς Του. Θα μου πείτε με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή; Και ποιος είμαι εγώ για να θέσω ένα τέτοιο ερώτημα στο Θεό: Ποιος έγινε σύμβουλός του; ρωτά ο Παύλος. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι οι κρίσεις του και ανεξιχνίαστοι οι οδοί του. Ρωμαίους.11:33.
Αν υπάρχει μια απάντηση στο ερώτημα, η απάντηση είναι τούτη: Με τα κριτήρια της αγάπης Του. Με τα κριτήρια του ελέους Του. Η χάρις Του και τίποτε άλλο. Χωρίς κανένα τίτλο και χωρίς κανένα προσόν από μέρους των. Το μόνο που μας βεβαιώνει είναι πως: "όσους προεγνώρισε τούτους και προώρισε· όσους προώρισε τούτους και εκάλεσε· όσους εκάλεσε τούτους και εδικαίωσε· όσους εδικαίωσε τούτους και εδόξασε". Ρωμαίους 8:29.
Είναι λοιπόν δικοί Του. Δεν εξελέξατε εσείς εμε, αλλ' εγώ σας εξέλεξα. Ιωάννης 15:16. Είναι δικά Του πρόβατα, γιατί Του τα έδωσε ο Θεός Πατέρας. Είναι το δώρο του Πατέρα προς τον Υιό: "Εκείνους τους οποίους μοι έδωκας". Ιωάννης 17:24, λέει στην προσευχή του. "Εγώ και τα παιδία τα οποία μοι έδωκεν ο Θεός". Ησαΐας 8:18, αυτά τα λόγια θέτει ο προφήτης στα χείλη του.
Έδωσε σ' εμάς δώρο υπέρτατο τον Υιό. "Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή". Ιωάννην 3:16. Έδωσε εμάς σ' Εκείνον. Και επαναλαμβάνει ο Χριστός στην προσευχή Του: "Εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου... ιδικοί σου είναι και εγώ τους εφύλαξα". Ιωάννην 17:24.
Είναι δικά Του τα πρόβατα γιατί τα αγόρασε και μάλιστα με ακριβό τίμημα. Πουλήθηκαν αυτά για το τίποτε. Και πουλήθηκαν σ' ένα σκληρό και ανελέητο αφέντη: την αμαρτία. Αυτήν την πραγματικότητα τονίζει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους 7:14: "Είμαι πουλημένος στην αμαρτία"!
Και στην προς Κορινθίους Α' 6:19-20: "Δεν είσθε κύριοι εαυτών· δια τιμής ηγοράσθητε".
Είναι δικά μου τα πρόβατα, μπορεί να πει ο Χριστός, γιατί τα κατέκτησε με τη δύναμη της αγάπης Του.
Ποια δύναμη τράβηξε και τραβά τις ψυχές στα πόδια του Χριστού, του καλού ποιμένα: Η ακατανίκητη δύναμη της αγάπης Του! Ποια δύναμη τράβηξε τον διώκτη Σαύλο και τον έφερε στα πόδια του Χριστού; "Ελήφθην", λέει ο ίδιος ο Παύλος. Κατελήφθην... Σαν ένα οχυρό είναι η καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το οχυρό πως μπορεί να πέσει; Με την αγάπη. Και αυτή την αγάπη κινητοποιεί ο Χριστός και κατακτά τις ψυχές μας.
Αυτά τα πρόβατα του Χριστού ακούν τη φωνή Του. Είναι πολλοί άνθρωποι που όχι μόνο αυτοί δεν ακούνε, αλλά εμποδίζουν και τους άλλους που θέλουν να ακούσουν. Είναι πάλι πολλοί άλλοι που ακούνε με ελατήριο την περιέργεια ή με πνεύμα κριτικής. Και είναι μερικοί που ακούνε και θαυμάζουν, αλλά τίποτε περισσότερο. Όπως η γυναίκα εκείνη που όταν άκουσε τον Χριστό ξέσπασε σε θαυμασμό με αυτά τα λόγια: "Μακαρία η κοιλία που σε εβάστασε και οι μαστοί που σε θήλασαν". Λουκάς 11:27. Αλλά ο Κύριος απέκρουσε αυτό το ξέσπασμα του θαυμασμού λέγοντας στο εδάφιο 28: "Μακάριοι μάλλον οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν".
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν τη φωνή του κήρυκα αλλά όχι του Χριστού. "Αυτόν ηκούσατε" γράφει ο Παύλος στους Εφεσίους 4:21... Άκουσαν τον Παύλο, άκουσαν και πολλούς άλλους. Αλλά στην πραγματικότητα άκουσαν τον Κύριο. Γι' αυτό ένας διάσημος κήρυκας του Ευαγγελίου που έτρεχαν πλήθη να τον ακούσουν έλεγε: "Πόσο θα ήθελα να κηρύττω χωρίς να με βλέπετε"...
Τα πρόβατα του Χριστού ακούνε τη φωνή Του στο κήρυγμα, στη Βίβλο, στο δρόμο και στις περιστάσεις της ζωής. Η σοφία κράζει εις τας οδούς... Προς εσάς άνθρωποι κράζω! Την ακούνε τη φωνή Του μέσα στην ψυχή: στους ψιθυρισμούς τον Πνεύματος. Την ακούνε στην πρόνοιά Του, στα πικρά και στα ευχάριστα της ζωής.
Όχι μόνο ακούν τη φωνή Του, αλλά είναι και σε θέση να την διακρίνουν και να την ξεχωρίσουν από τις άλλες φωνές που ακούνε. Τα πρόβατα Τον ακολουθούν γιατί γνωρίζουν τη φωνή Του. Ξένον όμως δεν θα ακολουθήσουν... διότι δεν γνωρίζουν την φωνή των ξένων. Ιωάννην.10:5.
Έχουν ένα αισθητήριο που τους κάνει ικανούς να διακρίνουν τα πνεύματα, την αλήθεια από την πλάνη, ή την αλήθεια όταν τους παρουσιάζεται ανάμικτη με μια δόση πλάνης. Το χάρισμα αυτό της διακρίσεως το χορηγεί το Πνεύμα του Θεού στα τέκνα Του.
Θυμάμαι όταν για πρώτη φορά επήγα στην Κατερίνη μου έκαμε βαθιά εντύπωση ένα θέαμα. Προς το βράδυ οι αγελάδες που έβοσκαν όλη την ημέρα στα λιβάδια έξω από την πόλη εγύριζαν πίσω εκεί που ανήκαν. Εγύριζαν όλες μαζί, αλλά μια-μια ξεχώριζε και πήγαινε στο δικό της σπίτι. Καθώς τις παρακολουθούσα θυμήθηκα τα λόγια του Ησαΐα 1:3: "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου αυτού ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί".
Τα πραγματικά όμως τέκνα του Θεού, τα γνήσια και αναγεννημένα γνωρίζουν. Και γνωρίζουν και υπακούν. Ακολουθούν τον ποιμένα τους. Γι' αυτούς λέγει στην Αποκάλυψη 14:4: "ούτοι είναι οι ακολουθούντες το αρνίον όπου και αν υπάγει".
Τον ακολουθούν όχι μόνο όταν προσφέρει άρτο για να χορτάσει τους πεινασμένους, όχι μονάχα όταν κηρύττει με δύναμη και χάρη, αλλά Τον ακολουθούν στη Γεθσημανή όπου είναι αγωνία και δάκρυα. Τον ακολουθούν στο Γολγοθά όπου είναι σταυρός. Τον ακολουθούν όπου και αν υπάγει, για να καταλήξουν εκεί που είναι Εκείνος, στη δόξα του ουρανού.
Πόσα προνόμια έχουν τα πρόβατα του καλού ποιμένα. Γι' αυτά λέει: Τα γνωρίζω! Για να καταλάβουμε όλη την έννοια αυτού, "τα γνωρίζω", πρέπει να θυμηθούμε ότι θα υπάρξουν πολλοί για τους οποίους θα πει: "Δεν σας γνωρίζω! Φύγετε απ' εμού" Λουκάς 13:27. Αλλά τα δικά Του πρόβατα τα γνωρίζει. Και αυτό σημαίνει ότι τα αναγνωρίζει για δικά Του. Γνωρίζει τις ανησυχίες τους, τη δειλία τους, τις πτώσεις και τους πειρασμούς... Τα γνωρίζει όλα, τα μυστικά τους, τις πικρίες, τις αγωνίες και τους πόθους τους.
Και η γνωριμία αυτή είναι αμοιβαία: Εγώ γνωρίζω αυτά και γνωρίζομαι υπό των εμών. Φανερώνει τον εαυτό Του ώστε να Τον γνωρίσουμε σε βάθος, να κατανοήσουμε ποιος είναι ο αρχηγός που ακολουθούμε. "Αυτός είναι ο τελειωτής της πίστεώς μας".Εβραίους 12:2. Και Τον εμπιστευόμαστε γιατί μας διαβεβαιώνει: Δεν θα απολεσθούν εις τον αιώνα, γιατί κανένας δεν μπορεί να τα αρπάσει από το χέρι μου. Ιωάννης 10:28...
"Υπάρχει ένας δρόμος που φαίνεται στον άνθρωπο ότι είναι σωστός, αλλά το τέλος του οδηγεί στο θάνατο". Παροιμίες 16:25
"Ο δρόμος ο δικός μου ή ο δρόμος ο δικός σου; Ποια είναι η διαφορά;" Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπα στο φίλο μου, καθώς ανεβαίναμε ένα βουνό και οι δυο μας. Το επόμενο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι βρέθηκα σε μια πολύ επικίνδυνη θέση, καθώς ήμουν έτοιμος να κατρακυλήσω δέκα μέτρα πιο κάτω στους απόκρημνους βράχους. Ο φίλος μου είχε πάρει ένα διαφορετικό δρόμο, και πολύ εύκολα κατόρθωσε να φτάσει στην κορφή του βουνού για να με περιμένει. Εκεί μέσα στην απόλυτη ασφάλεια, απορούσε πού βρισκόμουν ακόμα. Εγώ, τρέμοντας από το φόβο μου, πατώντας σε μια στενή σχισμή του βράχου, απορούσα με την ανόητη απόφαση που είχα πάρει. Πίστευα πραγματικά, ότι επρόκειτο να πεθάνω! Θα έπρεπε να είχα ακούσει το φίλο μου.
Πολλοί φιλονικούν και λένε: "Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο δικό σου και στο δικό μου το δρόμο για τον Ουρανό; Δεν οδηγούν τελικά όλες οι θρησκείες στον παράδεισο;"
Προσέξτε πρώτ’ απ’ όλα το εξής: " Ένας δρόμος που φαίνεται σωστός". Όταν πρόκειται για το θέμα του αιώνιου προορισμού σου, είναι βασικό να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι έχεις δίκιο! Ο Σατανάς είναι "ο πατέρας του ψεύδους" είπε ο Ιησούς στον Ιωάννη 8:44. Εξαπατάει τους ανθρώπους, πείθοντάς τους ότι "ο δρόμος τους" είναι ο σωστός. Ο διάβολος θέλει να πιστέψεις ότι όπως ακριβώς όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας της, έτσι και όλοι "οι πνευματικοί δρόμοι" θα οδηγήσουν στον Ουρανό. Παρόλο που αυτό μπορεί να φαίνεται σωστό σε κάποιους, είναι παρόλ’ αυτά ένα ψέμα!
Έχεις ποτέ βρεθεί στη θέση να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι έχεις δίκιο για κάτι κι έπειτα ν’ ανακαλύψεις ότι είχες άδικο; Και βέβαια θα έχεις, όπως και όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ίσως αυτό να έχει συμβεί σ’ ένα διαγώνισμα όταν διάλεξες μια απάντηση... Νόμιζες ότι ήταν σωστή, αλλά ήταν λάθος... Ή καθώς διηγείσαι ένα γεγονός που έχει συμβεί στο παρελθόν, μιλάς με απόλυτη βεβαιότητα γι’ αυτό, λέγοντας ότι έτσι είχαν συμβεί τα πράγματα, ενώ κάποιος φίλος ή συγγενής σε διαψεύδει και σε διορθώνει σχετικά με το περιστατικό αυτό! Τότε ξαφνικά, αντιλαμβάνεσαι ότι έκανες λάθος καθώς ξαναφέρνεις στο νου σου εκείνο το γεγονός! Παράξενο δεν είναι αλήθεια; Μερικές φορές είμαστε τόσο βέβαιοι για τον εαυτό μας...
Η Βίβλος μας λέει: "Υπάρχει ένας δρόμος που ΦΑΙΝΕΤΑΙ σωστός στον άνθρωπο". Ο δρόμος ο δικός σου φαίνεται να είναι σωστός!
Τα συναισθήματα και οι γνώμες είναι υποκειμενικά, έρχονται και φεύγουν. Η αλήθεια και τα γεγονότα όμως, είναι αμετάβλητα και σταθερά.
Προσέξτε ότι το τελευταίο μέρος του εδαφίου λέει: "αλλά το τέλος του δρόμου αυτού οδηγεί στο θάνατο". Παίρνοντας το λανθασμένο δρόμο θα οδηγηθείς στην αιώνια Κόλαση! Ο δρόμος του ανθρώπου δεν είναι και δρόμος του Θεού! Ο δρόμος του ανθρώπου ποτέ δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της αμαρτίας. Η θρησκευτική φιλοσοφία και οι διάφορες θεολογίες μπορεί να φαίνονται ότι είναι ο σωστός δρόμος, αλλά η αμαρτία θα πρέπει να αποζημιωθεί! "Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας". Ρωμαίους 6:23. Ο δρόμος του ανθρώπου δεν αποζημιώνει για την αμαρτία του.
Ο δρόμος του Θεού οδηγεί στην αιώνια ζωή και στον Ουρανό! Ο Ιησούς μας προειδοποίησε λέγοντας: "Μπείτε από τη στενή πύλη, γιατί είναι πλατιά η πύλη κι ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στο χαμό, και πολλοί μπαίνουν απ’ αυτήν". "Ματθαίος 7:13. Η μεγαλύτερη πλειονότητα του κόσμου βαδίζει στο λανθασμένο δρόμο σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού λέει: "είναι ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στο χαμό".
"Πολλοί", μας λέει η Γραφή ακολουθούν τα κοσμικά τεχνάσματα και τις φιλοσοφίες του διαβόλου. Ίσως να σου έχουν πει να μην ανησυχείς, γιατί "ένας Θεός αγάπης δεν θα μπορούσε ποτέ να στείλει κάποιον στην Κόλαση". Να μην ανησυχείς, γιατί "εσύ δεν είσαι τόσο κακός όσο μερικοί άλλοι".
Να μην ανησυχείς, γιατί "εσύ γεννήθηκες σε μια Χριστιανική χώρα".
Σου ξαναλέω όμως, ότι: "Υπάρχει ένας δρόμος που φαίνεται σωστός στον άνθρωπο, αλλά το τέλος του οδηγεί στο θάνατο. Παροιμίες 16:25.
Ο Ιησούς είπε: "Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα". Ιωάννης 14:6.
.jpg)
Οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν το σωστό δρόμο, αλλά δεν μπορούν να τον δουν. Οι άνθρωποι προσπαθούν ν’ ακούσουν ποιος είναι ο σωστός δρόμος, αλλά δεν ακούνε γι’ αυτόν. Λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν. Οι καρδιές τους έχουν σκληρύνει από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό. Τα μάτια τους έχουν τυφλωθεί από τη θρησκευτική υποκρισία, και την κοινωνική αδικία, και αποφασίζουν να τραβήξουν το δικό τους το δρόμο. Αυτό είναι το δίλημμα του αμαρτωλού ανθρώπου! " Όλοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα, είχε πάρει καθένας μας το δικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκανε να πέσει πάνω Του όλων μας η ανομία. Ησαΐας 53:6.
Σε παρακαλώ αγαπητέ μου, να σκεφτείς σοβαρά ποια κατεύθυνση έχεις πάρει εσύ στη ζωή σου. Είσαι μαζί με τον Χριστό, βαδίζοντας στο δρόμο του Θεού που οδηγεί στην αιώνια ζωή; Ή περπατάς στο δικό σου, το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια καταστροφή; Σε ενθαρρύνω να εξετάσεις την καρδιά σου. Αν σε χτυπούσε κάποια τραγωδία σήμερα, κι έφευγες για την αιωνιότητα, είσαι απόλυτα βέβαιος ότι θα πήγαινες στον Ουρανό; Έχεις δεχτεί τον Χριστό σαν προσωπικό σου Σωτήρα; "Αυτός είναι ο δρόμος, ακολουθήστε τον". Ησαΐας 30:21...
Πηγή: ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς, αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή.
Οι άνθρωποι που αλλάζουν τον κόσμο, είναι αυτοί που έχουν διαγράψει από το λεξικό τους τη λέξη αδύνατο. Είναι αυτοί που πάνε ενάντια στις πιθανότητες και στις προβλέψεις που υπάρχουν, ενάντια στις αντιξοότητες, και στις καταστάσεις που εμφανίζονται.
Αυτοί που αλλάζουν τη ρου της ιστορίας, είναι αυτοί που μπροστά στον κίνδυνο και την απόρριψη δεν συμβιβάζονται, αυτοί που βλέπουν τις δυσκολίες και αντιξοότητες στη ζωή τους, και ωστόσο τολμούν να μην περιορίζονται από τους φυσικούς περιορισμούς που υπάρχουν, αλλά να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με την σοφία και την αποφασιστικότητα που αντλούν από μέσα τους. Και αυτοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι που στην καρδιά τους κατοικεί ο ίδιος ο Θεός.
Όμως για να γίνει αυτό, πρέπει ο άνθρωπος να έχει αναγεννηθεί.
Πρέπει το πνεύμα του που νεκρώθηκε με την παρακοή του πρώτου ανθρώπου του Αδάμ, να ξαναζωντανέψει, να ζωοποιηθεί από το πνεύμα το Άγιο, καθώς ο άνθρωπος θα δέχεται σαν Κύριο και σωτήρα στη ζωή του τον Ιησού Χριστό.
Τότε μόνο ο άνθρωπος έχει αποκάλυψη στο πνεύμα του και γνώση στο νου του, της ίδιας της εγκατοίκησης όλου του δυναμικού του Θεού. Τότε μόνο ο άνθρωπος μπορεί να πάρει θάρρος από τον ίδιο το Θεό που είναι μέσα του, και με την χάρη Του να έρθει ενάντια στις αντιξοότητες και στους φυσικούς περιορισμούς, και να πραγματοποιήσει τα αδύνατα.
Αυτός ήταν ο λόγος που ο Απόστολος Παύλος έλεγε ότι τα πάντα μπορούσε να κάνει με τον Ιησού Χριστό
που τον δυνάμωνε. Γι αυτό και μπορούσε όχι μόνο να στέκεται ενάντια στις δύσκολες συνθήκες που συναντούσε και να νικάει, αλλά και να καυχάται για τις θλίψεις που περνούσε.
Στη Β' Κορινθίους 11:30 μας λέει: "Αν πρέπει να καυχηθώ, θα καυχηθώ για τα παθήματα μου".
Όμως παρά τον φυσικό περιορισμό που είχε, τον σκόλοπα στην σάρκα και που είχε ζητήσει από τον Θεό να τον απελευθερώσει, και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, έκανε γνωστό το ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον τότε γνωστό εθνικό κόσμο με επιβεβαίωση του ευαγγελίου που κήρυττε με σημεία και τεράστια. Τόσο ο Παύλος όσο και οι άλλοι απόστολοι με το θάρρος που έπαιρναν από τον Κύριο και την χάρη του Θεού, έφεραν μεγάλη αναστάτωση στην οικουμένη όλη.
Τώρα ας ανατρέξουμε λίγο στο περιστατικό όπου ο Πέτρος βγήκε από την βάρκα και περπάτησε πάνω στα κύματα όταν ο Ιησούς τον κάλεσε Ματθαίος 14:28-29.
Τείνουμε να εξετάζουμε αυτό το περιστατικό από την πλευρά της υποτιθέμενης απιστίας του Πέτρου και να εστιαζόμαστε στο σημείο όπου φοβήθηκε ο Πέτρος και πήρε τα μάτια του από τον Ιησού, κοίταξε τα κύματα και βυθίστηκε. Μπορούμε όμως να δούμε αυτό το συμβάν μέσα από ένα άλλο πρίσμα, όπου θα δούμε ότι ο Πέτρος είχε πολλή μεγάλη πίστη.
Άραγε έχουμε ποτέ σκεφτεί πόση τόλμη, θάρρος και αποφασιστικότητα απαιτείται για να περπατήσουμε επάνω στα κύματα;
Ναι ο Ιησούς τον κάλεσε και μερικοί σταματούν εκεί, αλλά εάν ο Πέτρος δεν είχε επιλέξει να ακούσει τη φωνή του Ιησού και δεν είχε αποφασίσει να τολμήσει να βγάλει το πόδι του έξω από την βάρκα και να το βάλει επάνω στο νερό δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί το αδύνατο και να γίνει αυτό το μεγάλο θαύμα. Ο Πέτρος τόλμησε να βγει από την υποτιθέμενη ασφάλεια της βάρκας και να πάει να συναντήσει τον Ιησού πάνω στα οργισμένα κύματα.
Με αυτό θέλω να πω ότι χρειαζόμαστε τόλμη και θάρρος για να αφήσουμε τη βόλεψή μας και να βγούμε έξω από τη "βάρκα" μας, προκειμένου να πραγματοποιηθούν στη ζωή μας αυτά που ο Θεός έχει σχεδιάσει να γίνουν, ώστε να μπορέσει να γραφτεί η ιστορία σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Μωυσή όταν είχαν βγει οι Ισραηλίτες από την Αίγυπτο και κατευθύνονταν στην έρημο τη νύχτα της εξόδου. Ξαφνικά ήρθαν αντιμέτωποι με την Ερυθρά θάλασσα. Όταν έφτασαν εκεί δείλιασαν, φοβήθηκαν και στράφηκαν ενάντια στον Μωυσή και στο Θεό. Τότε ο Θεός απάντησε στον Μωυσή και στους Ισραηλίτες. "Τι μου φωνάζεις να σε βοηθήσω; Πες στους Ισραηλίτες να προχωρήσουν. Κι εσύ πάρε το ραβδί σου και ύψωσε το πάνω από τη θάλασσα. Χώρισε τη να περάσουν από μέσα οι Ισραηλίτες, πατώντας σε στεριά". Έξοδος 14:15. Πράγματι αν ο λαός δεν αποφάσιζε να υπακούσει τον Κύριο και να βαδίσει επάνω στο νερό και αν ο Μωυσής δεν χτύπαγε τη ράβδο πάνω στα νερά, τα νερά δεν θα είχαν γίνει ποτέ στεριά. Δεν θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό το θαύμα, όπου υποχώρησαν τα νερά και στη θέση τους εμφανίστηκε ξηρά. Ολόκληρη η Γραφή κατακλύζεται από τέτοια περιστατικά όπου οι ήρωές τους που ήταν αληθινά παιδιά του Θεού, επειδή είχαν τον Θεό μέσα τους, τολμώντας να υπακούσουν και να κάνουν αυτά που ο Θεός τους έλεγε, πέτυχαν το αδύνατο.
Το πιο αγαπημένο δημιούργημα του Θεού ήταν ο άνθρωπος και με αυτό το δημιούργημα σχεδίασε να γράψει την ιστορία.
Ήθελε να διοχετεύσει όλη του την ύπαρξη, τον ίδιο Του τον εαυτό μέσα σ' αυτό το πλάσμα. Είπε ο Θεός στο εδάφιο 26 στο 1ο κεφάλαιο στην Γένεση "Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση κι ας εξουσιάζει .....σ' όλη τη γη .........". Φύσηξε μέσα σ' αυτόν όλο Του το δυναμικό. Παρ' ότι ο άνθρωπος πρόδωσε τον Θεό κάνοντας συνθήκη με τον ίδιο τον διάβολο στον κήπο της Εδέμ, Εκείνος προνόησε να τον σώσει και να τον αποκαταστήσει στέλνοντας τον γιο Του στο σταυρό στη θέση του ανθρώπου. Έτσι ώστε μέσα από την αποδοχή του σταυρικού θανάτου του Ιησού και της ανάστασής Του να μπορέσει να ξαναεπιστρέψει ο άνθρωπος στο σημείο που βρισκόταν πριν χάσει από μέσα του την φύση του Θεού.
Έτσι μπορούμε να κάνουμε όλα όσα μας ζητάει ο Θεός. Όσο παράξενα και αδύνατα και αν μας φαίνονται. Γιατί ο δημιουργός μας δεν θα μας ζητήσει ποτέ κάτι που ο ίδιος δεν έχει βάλει μέσα μας ή να κάνουμε κάτι που να μην μπορούμε να το κάνουμε. Ανεξάρτητα με το τι νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κρίνοντας από τους φυσικούς περιορισμούς. Γιατί η ικανότητα αυτή έχει αποθηκευτεί μέσα μας από τον Θεό.
Ο Θεός είναι καλός, τοποθέτησε μέσα στον πρώτο Αδάμ τη δυνατότητα να κάνει ότι Αυτός απαιτεί. Έτσι, όταν ο άνθρωπος επιστρέφει στον Θεό καθώς δέχεται τον Ιησού στην καρδιά του αποκτά και πάλι τη χαμένη του δύναμη. Όταν ο Θεός λέει να αγαπάμε τους εχθρούς μας, πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα μας το ζητούσε αυτό ποτέ αν δεν γνώριζε ότι μπορούμε να το κάνουμε. Έχει βάλει την ικανότητα να αγαπάμε τους εχθρούς μας μέσα μας. Το εδάφιο 5:5 της επιστολής προς Ρωμαίους λέει ότι: "η αγάπη του Θεού γεμίζει και ξεχειλίζει την καρδιά μας δια του Αγίου Πνεύματος". Φτάνει να αφήσουμε το Θεό να εργαστεί μαζί ώστε να παράγουν καρπό οι δυνατότητες που μας έχει δώσει.
Μετά την επιστροφή μας στο Θεό, το Άγιο Πνεύμα επαναφέρει την αγάπη του Θεού στην καρδιά μας. Με τον ίδιο τρόπο το Άγιο Πνεύμα επαναφέρει όλα εκείνα που είχε ο πρωτόπλαστος Αδάμ πριν από την πτώση. Δεν υπάρχει θέμα να μην μπορούμε να αγαπήσουμε, απλά νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε. Την αγάπη την έχουμε μέσα μας, απλά πρέπει να αποφασίσουμε να την αντλήσουμε από μέσα μας για να την χρησιμοποιήσουμε εκεί που πρέπει. Το ίδιο ισχύει και με όλους τους υπόλοιπους καρπούς του Αγίου Πνεύματος και με οτιδήποτε άλλο λέει ο Λόγος του Θεού πως έχουμε μέσα μας. Έχουμε τη δυνατότητα να καρποφορήσουμε πλούσια αν αφήσουμε το Θεό να εργαστεί μαζί μας. Μας έχει εφοδιάσει με οτιδήποτε χρειαζόμαστε προκειμένου να παράγουμε αυτό που Εκείνος έχει σχεδιάσει.
Όταν ο Ιησούς μετονόμασε τον μαθητή του Σίμωνα, που σημαίνει αυτός που μετακινείται σαν το καλάμι, σε Πέτρο ήξερε ότι είχε βάλει μέσα του τη δυνατότητα να γίνει πέτρα ακλόνητη. Και ο Πέτρος από τη στιγμή που θα γινότανε παιδί του Θεού θα μπορούσε να αντλήσει αυτό το δυναμικό και να γίνει αυτό που ο Θεός τον ήθελε. Όταν ο Θεός είπε στους πρωτόπλαστους στον κήπο της Εδέμ να πολλαπλασιαστούν και να κυριαρχήσουν στη γη, Γένεση 1:28, ήξερε ότι τους είχε πλάσει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να εξουσιάσουν την γη. Ο Θεός ποτέ δε σου λέει να κάνεις ή να γίνεις κάτι που δε σε έχει σχεδιάσει να γίνεις. Είναι δίκαιος. Όταν λοιπόν λέει, " Έχετε την πίστη του Θεού",Μάρκος 11:10, το λέει όχι για να προσπαθήσεις να τη βρεις αυτή την πίστη γιατί αυτό θα ήταν άδικο. Το λέει γιατί ήδη μας την έχει δώσει.
Κάθε φορά που ο Θεός μας αναθέτει μια υπευθυνότητα μας δίνει και την ικανότητα για να την εκπληρώσουμε. Ο Θεός προμηθεύει για ότι ζητάει. Δεν πρέπει να δειλιάσουμε να κάνουμε αυτό που μας ζητάει ο Κύριος να κάνουμε, γιατί μας έχει ήδη εξοπλίσει με το υλικό που χρειάζεται. Όταν ο Κύριος ζητήσει κάτι, ήδη στο μυαλό Του το έχει ολοκληρώσει. Το αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε τις ικανότητες που έχει βάλει μέσα μας εξαρτάται ολοκληρωτικά από εμάς. Η επιτυχία μας σε μία αποστολή που ο Θεός μας έχει αναθέσει δεν εξαρτάται από το πόσα πολλά μπορεί να κάνουμε αλλά από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που ο Θεός μας έχει ήδη δώσει. Από εκεί θα αντλήσουμε ότι χρειαζόμαστε για την εκπλήρωση του έργου. Εκείνος μας βλέπει σύμφωνα με τις ικανότητες που μας έχει δώσει με σκοπό να πραγματοποιήσουμε τα σχέδια Του. Έτσι μας αντιμετωπίζει και μας αποκαλεί σύμφωνα με το δυναμικό που έχουμε. Όταν ο Θεός κάλεσε τον Άβραμ, μετέπειτα Αβραάμ (πατέρα πλήθους εθνών), έβλεπε τον Άβραμ ήδη σαν εθνάρχη γιατί ήξερε ότι είχε την ικανότητα να γίνει εθνάρχης, αφού τον είχε Εκείνος εφοδιάσει με τη δυνατότητα αυτή και τον είχε ήδη καλέσει για να γίνει.
Ας ανατρέξουμε λίγο στην Παλαιά Διαθήκη στο περιστατικό με το Γεδεών. Έχουμε πει ότι οι αφηγήσεις της είναι προσκίαση της Καινής Διαθήκης που ζούμε τώρα.
Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο λαός που ο Θεός είχε διαλέξει για να φέρει τον Μεσσία βρισκόταν σε μεγάλη καταπίεση και λεηλασία από τους Μαδιανίτες και έτσι έπεσαν στα γόνατα και ζήτησαν βοήθεια από τον Κύριο. Όπως έχουμε πει όταν αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα και τρέξουμε στον Κύριο των Κυρίων πάντα θα μας απαντήσει και θα μας δώσει την βοήθεια Του. Έτσι, ένας άγγελος εμφανίστηκε στο Γεδεών και του είπε: "ο Κύριος είναι μαζί σου, γενναίε πολεμιστή". Κριτές 6:12. Αν δούμε όμως ακριβώς στο προηγούμενο εδάφιο τη στάση που κράταγε ο Γεδεών απέναντι στους Μαδιανίτες κάθε άλλο παρά γενναίο πολεμιστή μπορούμε να τον αποκαλέσουμε. "Ο γιος του Ιωάς, ο Γεδεών, κοπάνιζε σιτάρι μέσα στο πατητήρι για να το κρύψει από τους Μαδιανίτες".εδ. 11. Αυτό είναι σαν να εξασκείσαι για ποδόσφαιρο μέσα σε μια ντουλάπα.
Όμως στα μάτια του Θεού ήταν ένας γενναίος πολεμιστής που με τις ικανότητες που ο Θεός τον είχε εφοδιάσει και την δύναμη και την χάρη του Θεού πάνω του, θα ελευθέρωνε το λαό του από τους εχθρούς τους. Ας δούμε λίγο παρακάτω τι του είπε ο Θεός στο εδάφιο 14: "Μ' αυτή τη δύναμη που έχεις, πήγαινε και θα ελευθερώσεις τον Ισραήλ από τους Μαδιανίτες. Εγώ σε στέλνω". Ο Θεός είχε σχεδιάσει τον Γεδεών κατά τέτοιο τρόπο ώστε αν υπάκουε και δεν δείλιαζε να μπορούσε να απελευθερώσει τον Ισραήλ από τον εχθρό.
Ο Θεός κοιτάει ένα καρπό και λέει: "Σε σένα υπάρχει ένα δέντρο. Υπάρχει ένας σπόρος μέσα σου και αυτός ο σπόρος είναι ένα δέντρο. Βρίσκεται εκεί και Εγώ θα φέρω εις πέρας αυτό που ξεκίνησα μέσα σου!". Και λέει ακόμα ο Θεός "Φυτέψτε αυτόν τον σπόρο και θα γίνει δένδρο. Έχω βάλει ένα δέντρο μέσα σ' αυτό τον σπόρο". Επειδή λοιπόν ο Θεός γνωρίζει τον σπόρο που έχει φυτέψει μέσα στον κάθε άνθρωπο, δεν πρέπει να δειλιάσουμε να κάνουμε αυτό που μας ζητάει. Όπως είπε ο Ιησούς: "Αν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, μόνος του μένει. Αν όμως πεθάνει, τότε θα φέρει πολύ καρπό". Ιωάννης 12:24. Ο Θεός, όχι μόνο έχει βάλει το σπόρο που θα φέρει τον καρπό μέσα μας, αλλά μας έχει δείξει και τον τρόπο που θα καρποφορήσουμε: Ο σπόρος πρέπει να πεθάνει. Αν ο σπόρος σου δεν πεθάνει δεν θα φέρει καρπό. Αν τον φυλάξεις ζηλότυπα για να μην τον χάσεις, θα μείνεις μ' ένα χωρίς αξία σπόρο. Θα γίνεις έτσι σαν το δούλο που έθαψε το τάλαντο αντί να το χρησιμοποιήσει και να γίνει ένας ευτυχισμένος δημιουργικός και καρποφόρος άνθρωπος που εκπλήρωσε τον προορισμό του. Η αρχή της Γραφής όμως είναι πάντα η ίδια: "δώσε για να έχεις... ρίξε το ψωμί σου πάνω στα νερά και πάλι θα το ξαναβρείς". Εκκλησιαστής 11:1.
Κάποτε ο Θεός πλησίασε ένα νέο και του ανέθεσε μια αποστολή. Ο νέος αυτός ήταν ο Ιησούς του Ναυή και η αποστολή ήταν το να οδηγήσει τους Ισραηλίτες στη γη Χαναάν, στην υποσχόμενη γη. Η ευθύνη γι' αυτή την αποστολή ήταν όμως πολύ μεγάλη και ο Ιησούς άρχισε να φανερώνει τους φόβους του. Τότε ο Θεός του είπε στο Δευτερονόμιο 31:7 μέσα από το στόμα του Μωυσή: "Να είσαι θαρραλέος και δυνατός! Σε διατάζω να είσαι ανδρείος!" Δεν είπε "Θα σου δώσω δύναμη, ούτε είπε: "θα σου δώσω θάρρος". Ο Θεός ήξερε πως υπήρχε ήδη δύναμη στον Ιησού. Ήξερε τον σπόρο που είχε φυτέψει μέσα του. Απλά ο Θεός τον κάλεσε για να φανερωθεί, μιλώντας μέσα στα βάθη της ύπαρξής του.
Επειδή ο Θεός μας έχει εφοδιάσει με τα απαραίτητα για να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε αυτά που μας ζητάει, προκειμένου να εκπληρωθούν τα σοφά και αγαθά σχέδιά Του, και να έρθει η βασιλεία Του στη γη, δεν χρειάζεται να περιοριζόμαστε από τα φυσικά εμπόδια που υπάρχουν, αλλά να αντλούμε τόλμη και θάρρος από το πνεύμα μας, που εκεί κατοικεί ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός.
Ας θυμηθούμε τους Ισραηλίτες που γύριζαν σαράντα χρόνια στην έρημο, γύρω από ένα βουνό επειδή αρνήθηκαν να πάνε να πάρουν τη γη που ο Θεός τους είχε ήδη δώσει. Το βουνό πάντα θα στέκεται μπροστά μας. Είναι δικό μας θέμα, το αν θα γυρίζουμε γεμάτοι φόβο και σύγχυση γύρω από αυτό, ή θα το στείλουμε να πέσει στη θάλασσα με πίστη στη δύναμη του Λόγου που ο Θεός μας έδωσε...
Πηγή: Χριστιανικά Νέα
"Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι·φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη". Ματθ.10:28
"Λέγω δε προς εσάς τους φίλους μου· Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα και μετά ταύτα μη δυναμένων περισσότερόν τι να πράξωσι. Θέλω δε σας δείξει ποίον να φοβηθήτε· Φοβήθητε εκείνον, όστις αφού αποκτείνη, έχει εξουσίαν να ρίψη εις την γέενναν· ναι, σας λέγω, τούτον φοβήθητε". Λουκ. 12:4-6
Μη φοβάσαι τους ανθρώπους. Το πιο πολύ που μπορούν να σου κάνουν είναι να σε σκοτώσουν... όμως υπάρχει κανένας που να μη φοβάται το θάνατο; Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, η βίαιη αποκοπή του νήματος της ζωής. Ποιος μπορεί να πει ότι στα αλήθεια δεν φοβάται τον θάνατο; Όμως έχει σημασία ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αρμόδιος να μας πει να μη φοβόμαστε τον θάνατο!
Οι αρχαίοι είχαν προσωποποιήσει το θάνατο, το φόβο, τον ύπνο και τη νύχτα, είχαν συγγενικές σχέσεις οι προσωποποιήσεις αυτές. Θεωρούσαν το θάνατο αδερφό του ύπνου. Δεν θα' πρεπε λογικά να τον φοβόντουσαν και τον ύπνο ; δε μοιάζει με το θάνατο; όμως εμείς δε τον φοβόμαστε τον ύπνο, γιατί ξέρουμε ότι θα ξυπνήσουμε το πρωί. Θα μου πείτε δεν είναι σίγουρο σε κανέναν η επόμενη στιγμή που ζει ή πεθαίνει, μιας και ήμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχει δομηθεί η βεβαιότητα ότι νύχτα είναι θα περάσει και αύριο θα συνεχίσουμε την ενεργή ζωή μας, γι’ αυτό δε το φοβόμαστε. Έτσι είναι όμως και ο θάνατος σαν τον ύπνο και έτσι τον ονομάζει ο Χριστός όταν του είπαν ότι ο φίλος του ο Λάζαρος πέθανε και Eκείνος τους είπε ότι κοιμάται και αυτοί δεν κατάλαβαν ότι μίλαγε περί του θανάτου του Λαζάρου.
Η έννοια του ύπνου σημαίνει μια κατάσταση αδράνειας όπου εμείς δεν έχουμε συναίσθηση ζωής και αυτό είναι πραγματικότητα γιατί ξυπνώντας το πρωί δεν έχουμε καταλάβει πόσος χρόνος πέρασε και τι συνέβη γύρω μας. Η μητέρα μου που είναι 94 ετών όταν ξυπνάει το πρωί τη ρωτάω: πες μου πως τα πέρασες ; Περίεργη ερώτηση και μου λέει γιατί με ρωτάς... ταξίδι πήγα; Γιατί με ρωτάς πως τα πέρασα; Και όμως είναι ένα ταξιδάκι που δε το καταλαβαίνουμε!
Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο μια κατάσταση αδράνειας χωρίς αναπνοή, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς συνείδηση-βίωση ζωής. Όπως ο ύπνος έχει ένα τέλος έτσι και ο θάνατος έχει ένα τέλος επειδή ο Χριστός με την ανάστασή Του νίκησε το θάνατο γι’ αυτό ο θάνατος είναι ύπνος ,γιατί έχει ορίσει ημέρα όπου θα υπάρξει η ανάσταση των δικαίων αλλά και των αδίκων, οι μεν προς ζωή αιώνια και οι δε προς κρίση αιώνια, γι’ αυτό ο Χριστός τον λέει ύπνο γιατί πρόκειται να γίνει η ανάσταση των νεκρών.
Στο εδάφιο που λέει να μη φοβόμαστε τους ανθρώπους που μπορούν να μας θανατώσουν λέει ποιον πραγματικά πρέπει να φοβόμαστε, τον Θεό ο οποίος θα τιμωρήσει με θάνατο αιώνιο τους ασεβείς και πονηρούς ανθρώπους. Ο μόνος που μπορεί να επιβάλλει τη τιμωρία του θανάτου είναι ο Θεός και όχι οι άνθρωποι, βέβαια ο θάνατος που επιβάλλεται από τον Θεό αναφέρεται στην αγία γραφή ως ο δεύτερος θάνατος είναι αιώνιος και δεν είναι ύπνος αυτός. Αυτόν, τον δεύτερο θάνατο πρέπει να φοβόμαστε και γι’ αυτό πρέπει να μετανοήσουμε και να εμπιστευθούμε στον Χριστό όχι μόνο για την θυσία Του υπέρ ημών αλλά και για την δικαίωσή μας ως υπεσχημένη Του απολύτρωση εν τη αναστάσει των δικαίων.
Η επόμενη βιωμένη στιγμή μετά την κοίμηση του ανθρώπου είναι η ανάσταση και αυτό γιατί; Γιατί δεν υπάρχει κύλιση χρόνου βιωμένου από τον κοιμηθέντα επειδή αυτός είναι σε πλήρη αδράνεια. Η κυριολεξία αποδίδει την έννοια, είναι ένας νεκρός χρόνος.
Ο Θεός δεν έχει πλαίσια χρόνου, ο χρόνος είναι ένα γραμμικό διάστημα ενώπιον του, βλέπει το τέλος των πραγμάτων ενώ εμείς βλέπουμε την αρχή γι’ αυτό λέγει ότι ο Θεός είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών γιατί τους λογαριάζει ζώντες επειδή πρόκειται να αναστηθούν στην πρώτη ανάσταση των δικαίων προς ζωή γι’ αυτό όλοι εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό ονομαζόμαστε ζώντες επειδή έχουμε δικαίωμα ζωής και αυτό είναι δώρο του Θεού στους πιστεύοντας στο Χριστό.
Μόλις κοιμηθεί - πεθάνει ο άνθρωπος παραδίδεται η ψυχή του στο θάνατο δηλαδή στον ύπνο, δηλαδή στην αδράνεια, και είναι γεγραμμένο ότι ο Χριστός παρέδωσε την ψυχή του στο θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου. Η ψυχή μας είναι η ύπαρξή μας και δεν είναι αθάνατη, θα γίνει όμως αθάνατη όπως ο αναστημένος Χριστός απέκτησε αθανασία έτσι και εμείς αν μείνουμε πιστοί μέχρι θανάτου θα αποκτήσουμε αθανασία μέσω της ανάστασης.
Η αθανασία είναι στοιχείο - ιδιότητα θεϊκή, όχι ανθρώπινη λέγοντας ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή είναι σαν να λέμε ότι ο άνθρωπος έγινε θεός ή είναι θεός... πράγμα ασύμβατο με την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι θεός, είναι άνθρωπος φθαρτός και χρειάζεται τη νέα δημιουργία του Χριστού που μέσω της ανάστασης θα αποκτήσει νέο σώμα πνευματικό, άφθαρτο όμοιο με το δοξασμένο σώμα του Χριστού. Ακούγονται μεγαλεία τα σχέδια του Θεού και έτσι είναι γιατί είναι ο Θεός που θα τα κάμει πραγματικότητα στα δικά του παιδιά. Θα γίνουμε θεοί λέει ο Θεός, ως υιοθετημένα παιδιά του Θεού θα έχουμε αυτή την αμοιβή.
Τότε λοιπόν θα αποκτήσουμε ψυχή αθάνατη, στην ανάσταση των δικαίων και όχι τη στιγμή της κοίμησης μας. Αν όλοι οι άνθρωποι δίκαιοι και άδικοι είχαμε αθάνατη ψυχή τότε δεν θα είχε ο θεός δυνατότητα να επιβάλλει τη δίκαιη κρίση του στους άδικους και τους πονηρούς που έχοντες καθ υπόθεσιν αθανασία δε θα μπορούσαν να απολεσθούν στον δεύτερο θάνατο
Δεν έχει ο άνθρωπος εσωτερική δύναμη να πάει στον ουρανό μόνος του, πρέπει να επενεργήσει στον κοιμηθέντα - αποθανόντα άνθρωπο μια έξωθεν δύναμη από τον ουρανό για να πάει στον ουρανό. Αν καθ’ υπόθεσιν δεν έλθει ο Χριστός δε θα πάμε στον ουρανό, δεν θα μπορούμε να αναστηθούμε μόνοι μας...αλλά ο Χριστός θα έλθει, είναι υπόσχεση του Θεού αληθινή και βέβαιη και τη στιγμή του ερχομού του Χριστού θα γίνει η ανάσταση των δικαίων, των μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιμηθέντων αλλά και η μεταμόρφωση των τότε ζώντων που θα αποκτήσουν το νέο πνευματικό ένδοξο σώμα και έτσι θα γίνει πραγματικότητα ο θρίαμβος της βασιλείας του Θεού...
Σ.Φ.
