ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ.

"Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι·φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη". Ματθ.10:28
"Λέγω δε προς εσάς τους φίλους μου· Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα και μετά ταύτα μη δυναμένων περισσότερόν τι να πράξωσι. Θέλω δε σας δείξει ποίον να φοβηθήτε· Φοβήθητε εκείνον, όστις αφού αποκτείνη, έχει εξουσίαν να ρίψη εις την γέενναν· ναι, σας λέγω, τούτον φοβήθητε". Λουκ. 12:4-6

Μη φοβάσαι τους ανθρώπους. Το πιο πολύ που μπορούν να σου κάνουν είναι να σε σκοτώσουν... όμως υπάρχει κανένας που να μη φοβάται το θάνατο; Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, η βίαιη αποκοπή του νήματος της ζωής. Ποιος μπορεί να πει ότι στα αλήθεια δεν φοβάται τον θάνατο; Όμως έχει σημασία ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αρμόδιος να μας πει να μη φοβόμαστε τον θάνατο! 

Οι αρχαίοι είχαν προσωποποιήσει το θάνατο, το φόβο, τον ύπνο και τη νύχτα, είχαν συγγενικές σχέσεις οι προσωποποιήσεις αυτές. Θεωρούσαν το θάνατο αδερφό του ύπνου. Δεν θα' πρεπε λογικά να τον φοβόντουσαν και τον ύπνο ; δε μοιάζει με το θάνατο; όμως εμείς δε τον φοβόμαστε τον ύπνο, γιατί ξέρουμε ότι θα ξυπνήσουμε το πρωί. Θα μου πείτε δεν είναι σίγουρο σε κανέναν η επόμενη στιγμή που ζει ή πεθαίνει, μιας και ήμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχει δομηθεί η βεβαιότητα ότι νύχτα είναι θα περάσει και αύριο θα συνεχίσουμε την ενεργή ζωή μας, γι’ αυτό δε το φοβόμαστε. Έτσι είναι όμως και ο θάνατος σαν τον ύπνο και έτσι τον ονομάζει ο Χριστός όταν του είπαν ότι ο φίλος του ο Λάζαρος πέθανε και Eκείνος τους είπε ότι κοιμάται και αυτοί δεν κατάλαβαν ότι μίλαγε περί του θανάτου του Λαζάρου.

Η έννοια του ύπνου σημαίνει μια κατάσταση αδράνειας όπου εμείς δεν έχουμε συναίσθηση ζωής και αυτό είναι πραγματικότητα γιατί ξυπνώντας το πρωί δεν έχουμε καταλάβει πόσος χρόνος πέρασε και τι συνέβη γύρω μας. Η μητέρα μου που είναι 94 ετών όταν ξυπνάει το πρωί τη ρωτάω: πες μου πως τα πέρασες ; Περίεργη ερώτηση και μου λέει γιατί με ρωτάς... ταξίδι πήγα; Γιατί με ρωτάς πως τα πέρασα; Και όμως είναι ένα ταξιδάκι που δε το καταλαβαίνουμε!
Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο μια κατάσταση αδράνειας χωρίς αναπνοή, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς συνείδηση-βίωση ζωής. Όπως ο ύπνος έχει ένα τέλος έτσι και ο θάνατος έχει ένα τέλος επειδή ο Χριστός με την ανάστασή Του νίκησε το θάνατο γι’ αυτό ο θάνατος είναι ύπνος ,γιατί έχει ορίσει ημέρα όπου θα υπάρξει η ανάσταση των δικαίων αλλά και των αδίκων, οι μεν προς ζωή αιώνια και οι δε προς κρίση αιώνια, γι’ αυτό ο Χριστός τον λέει ύπνο γιατί πρόκειται να γίνει η ανάσταση των νεκρών.

Στο εδάφιο που λέει να μη φοβόμαστε τους ανθρώπους που μπορούν να μας θανατώσουν λέει ποιον πραγματικά πρέπει να φοβόμαστε, τον Θεό ο οποίος θα τιμωρήσει με θάνατο αιώνιο τους ασεβείς και πονηρούς ανθρώπους. Ο μόνος που μπορεί να επιβάλλει τη τιμωρία του θανάτου είναι ο Θεός και όχι οι άνθρωποι, βέβαια ο θάνατος που επιβάλλεται από τον Θεό αναφέρεται στην αγία γραφή ως ο δεύτερος θάνατος είναι αιώνιος και δεν είναι ύπνος αυτός. Αυτόν, τον δεύτερο θάνατο πρέπει να φοβόμαστε και γι’ αυτό πρέπει να μετανοήσουμε και να εμπιστευθούμε στον Χριστό όχι μόνο για την θυσία Του υπέρ ημών αλλά και για την δικαίωσή μας ως υπεσχημένη Του απολύτρωση εν τη αναστάσει των δικαίων. 

Η επόμενη βιωμένη στιγμή μετά την κοίμηση του ανθρώπου είναι η ανάσταση και αυτό γιατί; Γιατί δεν υπάρχει κύλιση χρόνου βιωμένου από τον κοιμηθέντα επειδή αυτός είναι σε πλήρη αδράνεια. Η κυριολεξία αποδίδει την έννοια, είναι ένας νεκρός χρόνος.
Ο Θεός δεν έχει πλαίσια χρόνου, ο χρόνος είναι ένα γραμμικό διάστημα ενώπιον του, βλέπει το τέλος των πραγμάτων ενώ εμείς βλέπουμε την αρχή γι’ αυτό λέγει ότι ο Θεός είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών γιατί τους λογαριάζει ζώντες επειδή πρόκειται να αναστηθούν στην πρώτη ανάσταση των δικαίων προς ζωή γι’ αυτό όλοι εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό ονομαζόμαστε ζώντες επειδή έχουμε δικαίωμα ζωής και αυτό είναι δώρο του Θεού στους πιστεύοντας στο Χριστό. 

Μόλις κοιμηθεί - πεθάνει ο άνθρωπος παραδίδεται η ψυχή του στο θάνατο δηλαδή στον ύπνο, δηλαδή στην αδράνεια, και είναι γεγραμμένο ότι ο Χριστός παρέδωσε την ψυχή του στο θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου. Η ψυχή μας είναι η ύπαρξή μας και δεν είναι αθάνατη, θα γίνει όμως αθάνατη όπως ο αναστημένος Χριστός απέκτησε αθανασία έτσι και εμείς αν μείνουμε πιστοί μέχρι θανάτου θα αποκτήσουμε αθανασία μέσω της ανάστασης. 

Η αθανασία είναι στοιχείο - ιδιότητα θεϊκή, όχι ανθρώπινη λέγοντας ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή είναι σαν να λέμε ότι ο άνθρωπος έγινε θεός ή είναι θεός... πράγμα ασύμβατο με την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι θεός, είναι άνθρωπος φθαρτός και χρειάζεται τη νέα δημιουργία του Χριστού που μέσω της ανάστασης θα αποκτήσει νέο σώμα πνευματικό, άφθαρτο όμοιο με το δοξασμένο σώμα του Χριστού. Ακούγονται μεγαλεία τα σχέδια του Θεού και έτσι είναι γιατί είναι ο Θεός που θα τα κάμει πραγματικότητα στα δικά του παιδιά. Θα γίνουμε θεοί λέει ο Θεός, ως υιοθετημένα παιδιά του Θεού θα έχουμε αυτή την αμοιβή.

Τότε λοιπόν θα αποκτήσουμε ψυχή αθάνατη, στην ανάσταση των δικαίων και όχι τη στιγμή της κοίμησης μας. Αν όλοι οι άνθρωποι δίκαιοι και άδικοι είχαμε αθάνατη ψυχή τότε δεν θα είχε ο θεός δυνατότητα να επιβάλλει τη δίκαιη κρίση του στους άδικους και τους πονηρούς που έχοντες καθ υπόθεσιν αθανασία δε θα μπορούσαν να απολεσθούν στον δεύτερο θάνατο

Δεν έχει ο άνθρωπος εσωτερική δύναμη να πάει στον ουρανό μόνος του, πρέπει να επενεργήσει στον κοιμηθέντα - αποθανόντα άνθρωπο μια έξωθεν δύναμη από τον ουρανό για να πάει στον ουρανό. Αν καθ’ υπόθεσιν δεν έλθει ο Χριστός δε θα πάμε στον ουρανό, δεν θα μπορούμε να αναστηθούμε μόνοι μας...αλλά ο Χριστός θα έλθει, είναι υπόσχεση του Θεού αληθινή και βέβαιη και τη στιγμή του ερχομού του Χριστού θα γίνει η ανάσταση των δικαίων, των μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιμηθέντων αλλά και η μεταμόρφωση των τότε ζώντων που θα αποκτήσουν το νέο πνευματικό ένδοξο σώμα και έτσι θα γίνει πραγματικότητα ο θρίαμβος της βασιλείας του Θεού...
Σ.Φ.