Ήμουν ένας περήφανος μουσουλμάνος!

Κατάγομαι από την Αίγυπτο. Το όνομα μου είναι Ματζιέτ Ελ Σιαφί και ήμουν ένας περήφανος μουσουλμάνος.
Σπούδαζα Νομικά στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην οικογένεια μου οι περισσότεροι ήταν δικηγόροι και δικαστές και έτσι αποφάσισα και εγώ να γίνω δικηγόρος!
Στο πρώτο έτος σπουδών μου ανακάλυψα ότι γύρω στις 6000-7000 Χριστιανοί βρισκόντουσαν στις φυλακές της Αιγύπτου για την πίστη τους! Αυτό άρχισε να με ενοχλεί διότι έβλεπα ότι υπήρχε καθαρή διάκριση και διωγμός ενάντια στους Χριστιανούς. Διερωτήθηκα γιατί να συμβαίνει αυτό;
Άρχισα να ψάχνω να βρω απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Διώκεις κάτι διότι το φοβάσαι. Μήπως υπήρχαν πράγματα στον Χριστιανισμό που έκαναν τη μουσουλμανική θρησκεία να φοβάται;  Και πια ήταν αυτά τα πράγματα; Ρώτησα έναν πολύ καλό μου φίλο στο πανεπιστήμιο που ήταν Χριστιανός:
«Γιατί όλος αυτός ο διωγμός ενάντια στους Χριστιανούς;                                                                                                                              Γιατί να συμβαίνει αυτό;». 
Ο φίλος μου ήταν πολύ προσεχτικός. 
Μου είπε: «Εάν σου πω τους πραγματικούς λόγους τότε η φιλία μας πιθανόν να επηρεαστεί. Θα σου δώσω, όμως, ένα Βιβλίο που έχει όλες τις απαντήσεις. Διάβασε το με ανοιχτό μυαλό και θα πάρεις απάντηση σε όλα τα ερωτήματα σου». Και μου έδωσε μία Αγία Γραφή!

Άρχισα να τη διαβάζω. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που μιλούσε συνεχώς για αγάπη και συγχώρεση. Διάβασα στο όγδοο κεφάλαιο στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο για τη γυναίκα που συνελήφθη επ’ αυτοφόρω να μοιχεύει. 
Ο Ιησούς ήταν ο μόνος που μπορούσε να την καταδικάσει για την πράξη της, αλλά δεν το έκανε. «Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της» (Ιωάννης 8:7), είπε ο Ιησούς προς τον όχλο που ήταν εκεί και ήθελε επίμονα να τη λιθοβολήσει. Αυτή η ιστορία της Αγίας Γραφής μου έκανε τρομερή εντύπωση!

Διάβαζα την Αγία Γραφή για έναν ολόκληρο χρόνο και παράλληλα διάβαζα και το Κοράνι. Στο τέλος κατάλαβα ότι πράγματι η Αγία Γραφή είναι ο άγιος Λόγος του Θεού. Πήγα πίσω στον φίλο μου που μου έδωσε την Αγία Γραφή και του είπα:

«Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει να είναι κάποιος Χριστιανός!                                                                                                                        Δεν είναι απλά να πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή αλλά να έχει μια προσωπική σχέση με τον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού, του Γιου του Θεού». 

Δέχτηκα τον Ιησού σαν προσωπικό μου Σωτήρα και Κύριο της ζωής μου! Η χαρά που ένοιωσα μέσα μου ήταν απερίγραπτη! Η ειρήνη του Θεού γέμισε την καρδιά μου. Ήμουν επιτέλους πραγματικό παιδί του Θεού, συγχωρημένος και δικαιωμένος εξ αιτίας της θυσίας του Χριστού επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά! Ζούσα σε ένα καινούργιο κόσμο που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε!

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός με οδήγησε να αρχίσω μία Χριστιανική οργάνωση στην Αίγυπτο με σκοπό να βοηθήσω τους αδελφούς μου Χριστιανούς που βρίσκονταν στη φυλακή. Η οργάνωση αυτή άρχισε με μεγάλη επιτυχία και γρήγορα είχαμε γύρω στις 24000 μέλη! 

Αυτό δεν άρεσε στις Αιγυπτιακές αρχές και ένα βράδυ αστυνομικοί χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού μου. Αυτό ήταν στις 15 Αυγούστου το 1998.

Με πήραν στον αστυνομικό σταθμό για ανάκριση. Ήθελαν να μάθουν τα πάντα για την οργάνωση μαζί με τα ονόματα όλων των συνεργατών μου. Δεν τους είπα τίποτε και άρχισαν να με βασανίζουν για να με αναγκάσουν να προδώσω τους συνεργάτες μου. 
Τους είπα θα σας πω μόνο τον Αρχηγό μας και αν μπορείτε πιάστε Τον. Λέγεται ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!!! Μασούσαν σίδερα από τον θυμό τους. Έγιναν έξω φρενών!

Με πήραν στην πιο κακόφημη φυλακή. Μάλιστα άλλαξαν και το όνομα μου για να μη μπορούν ούτε οι συγγενείς μου, ούτε κάποια ανθρωπιστική οργάνωση να με εντοπίσει! Άρχισαν να με υποβάλλουν σε φρικτά βασανιστήρια!

Μεταξύ άλλων με κρέμασαν ημίγυμνο ανάποδα και με μαστίγωναν και έσβηναν τα τσιγάρα τους επάνω στο γυμνό μου σώμα! Όταν δεν πήραν την ομολογία που ήθελαν, αγρίεψαν ακόμη περισσότερο. Μου είπαν αύριο «θα σου φέρουμε άγρια σκυλιά να σε φάνε ζωντανό»! 
Το βράδυ είπα στον Κύριο: «Κύριε μου, πάρε με μαζί Σου στον Ουρανό διότι μπορεί να μην αντέξω αυτό το μαρτύριο και να ομολογήσω τους συνεργάτες μου».

Την επόμενη μέρα άκουσα τους φρουρούς να έρχονται μαζί με τα σκυλιά. Σαν καθόμουνα στο πάτωμα της φυλακής έκρυψα το πρόσωπο μου μέσα τις παλάμες μου για να μη βλέπω και ετοιμάστηκα για το χειρότερο. 
Περίμενα για λίγη ώρα και δεν άκουγα τίποτε. Δειλά-δειλά ξεσκέπασα το πρόσωπο μου και τι βλέπω! Τα σκυλιά καθόντουσαν ήρεμα-ήρεμα γύρω μου! Δόξα στον Κύριο. 

Οι φρουροί έγιναν έξω φρενών. Νόμισαν ότι τα σκυλιά κάτι είχαν, ότι ήταν άρρωστα. «Θα φέρουμε άλλα σκυλιά», είπαν. Σε λίγη ώρα άκουσα γαβγίσματα στο διάδρομο. Έκανα το ίδιο όπως πριν. 
Έκρυψα το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου. Επαναλήφθηκε το ίδιο όπως πριν, με τη διαφορά που το μεσαίο σκυλί με πλησίασε και άρχισε να μου γλύφει τις πληγές μου!

Έμεινα εκεί για 7 ολόκληρες μέρες. Νόμιζα ότι είχαν περάσει χρόνια!

Με βασάνισαν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου και τα πόδια μου. Ήμουν σχεδόν παράλυτος από τα φριχτά βασανιστήρια. Με πήραν στο νοσοκομείο για να αναρρώσω και έτσι να μπορούν να με υποβάλουν σε περισσότερα βασανιστήρια! Ήθελαν με κάθε τρόπο να τους ομολογήσω τους συνεργάτες μου.

Σαν βρισκόμουνα ανήμπορος στο κρεβάτι μου και προσευχόμουνα, ξαφνικά μου παρουσιάστηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός με νερό στις παλάμες Του! 
Μου είπε: «Ματζιέτ, πιες από το νερό Μου. Σε αγαπώ!». Ήπια από το νερό που μου πρόσφερε και αμέσως ο Κύριος έγινε άφαντος! 

Την επόμενη μέρα ξύπνησα εντελώς καλά!!! Η παράλυση στο σώμα μου έφυγε εντελώς. Έγινα εντελώς υγιής. Δόξα στον Κύριο μας!

Με τη βοήθεια φίλων μου κατάφερα να δραπετεύσω από το νοσοκομείο που ήταν ολόγυρα γεμάτο φρουρούς. Που να πάω, όμως; Σκέφτηκα ότι οι εχθροί των εχθρών μου είναι πλέον φίλοι μου. Έτσι κατάφερα να δραπετεύσω και να ζητήσω πολιτικό άσυλο στο Ισραήλ. 
Με κράτησαν για λίγο καιρό στη φυλακή μέχρι να μου δοθεί το πολιτικό άσυλο που ζήτησα και μετά με άφησαν ελεύθερο! Δόξα στον Κύριο. Ο Κύριος είναι Καλός. Μας αγαπά πραγματικά!

Ο Κύριος μας με οδήγησε να ενταχθώ σε μια παγκόσμια οργάνωση που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα τη θρησκευτική ελευθερία ατόμων από ολόκληρο τον κόσμο. Για παράδειγμα, πρόσφατα ελευθερώσαμε μια Χριστιανική οικογένεια από το Πακιστάν και τους εξασφαλίσαμε μετανάστευση στον Καναδά όπου υπάρχει θρησκευτική ελευθερία. 
Η οικογένεια αυτή υπέστη μεγάλο διωγμό από τους μουσουλμάνους διότι είχαν γίνει Χριστιανοί. Βίασαν το μικρό τους κοριτσάκι μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας του διότι αρνιούνταν να επιστρέψουν πίσω στο Ισλάμ! 

Ο Κύριος μας είναι Αληθινός και Ζωντανός και ελευθερώνει και σήμερα όποιον πάει σ’ Αυτόν με πίστη και σεβασμό. Αυτό έκανε για μένα και το ίδιο θα κάνει και για σένα, εάν του το ζητήσεις!

«Θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Ιωάννης 8:32)  και «Εγώ – ο Ιησούς Χριστός - είμαι η Αλήθεια» (Ιωάννης 14:6)...

Πηγή: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΝΕΑ   

ΑΣΠΟΝΔΥΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ = ΑΣΠΟΝΔΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ.

Ο απόστολος Παύλος, όταν κήρυττε, όχι μόνο αντιμετώπιζε την αμαρτία, αλλά εξέθετε μάλιστα και κατονόμαζε συγκεκριμένες αμαρτίες, όπως τον οδηγούσε το Πνεύμα το Άγιο. Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο σήμερα;
Οι άνθρωποι συχνά παραπονούνται για τους θυμωμένους ιεροκήρυκες. Ούτε και σ΄εμένα αρέσουν, και συμφωνώ ότι εάν ένα άτομο χρησιμοποιεί στο κήρυγμα του γλώσσα μίσους, ή αν πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει καλέσει για να στηλιτεύει άλλες εκκλησίες, τότε είναι σε λάθος θέση. Ωστόσο, σήμερα έχουμε φτάσει στο αντίθετο άκρο. Τώρα φοβόμαστε να εκθέσουμε την αμαρτία.
Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για τον πλουτισμό, γιατί μπορεί να προσβληθούν οι πλούσιοι στο ακροατήριο, καθώς και οι φτωχοί που αγοράζουν λαχεία κάθε εβδομάδα. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για την πορνεία, γιατί υπάρχουν άνθρωποι στην εκκλησία που συζούν. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για την ενδοοικογενειακή βία, επειδή υπάρχουν άντρες που χτυπάνε τις γυναίκες τους. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε κατά της ομοφυλοφιλίας, γιατί ο πολιτισμός μας λέει ότι είναι απεχθές να αποκαλείς αμαρτία τον σεξουαλικό αυτό «προσανατολισμό». Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι ιεροκήρυκες αποφεύγουν εντελώς τη λέξη αμαρτία, επειδή είναι πάρα πολύ αρνητική ως όρος. Και όλοι γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι άνθρωποι προτιμούν μάλλον να ακούνε θετικά μηνύματα.
Αυτός ο πειρασμός να «νερώσουμε» το ευαγγέλιο έχει δημιουργήσει μια νέα συνταγή για το μοντέρνο κήρυγμα: Αρχίζεις με μια βαρύγδουπη συναισθηματική δήλωση, «το παρελθόν σου δεν καθορίζει το μέλλον σου!", προσθέτεις μερικές κουταλιές φθηνή χάρη, «Μην επικεντρώνεσαι στην αμαρτία σου!», ρίχνεις στο μείγμα λίγο ευαγγέλιο της ευημερίας, τρέξε εδώ στον άμβωνα και άρπαξε το οικονομικό σου θαύμα!», αρωμάτισε με κάποια μοντέρνα ψυχολογική θεωρία, «όλα αφορούν εσένα!» και ιδού, θα καταλήξεις με μια γλοιώδη τροφή με την οποία ούτε ένας Χριστιανός μωρό δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.
Έχω συχνά αναρωτηθεί πώς θα έβλεπε ο απόστολος Παύλος το "θετικό" μας μοντέρνο ευαγγέλιο. Λίγο πριν μαρτυρήσει ο απόστολος των εθνών, έδωσε στο πνευματικό του παιδί τον Τιμόθεο σαφείς οδηγίες για το πώς να κρατήσει το μήνυμά του στον σωστό δρόμο. Του γράφει: «…Κήρυξε τον λόγο, επίμενε έγκαιρα, άκαιρα έλεγξε, επίπληξε, πρότρεψε με κάθε μακροθυμία και διδασκαλία» Β’ Τιμ. 4,2. Σήμερα έχουμε δυστυχώς διασκευάσει τα λόγια του Παύλου. Ο κανόνας είναι: «Κήρυξε ότι οι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν! Απόφυγε τη διαμάχη! Χαϊδέψτε, ανακουφίστε και κατευνάστε τους ανθρώπους. Έτσι θα ξανάρθουν και την επόμενη εβδομάδα!» Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που μια τέτοια χαμηλή σε πρωτεΐνες πνευματική διατροφή έχει παραγάγει μια αναιμική, χλιαρή εκκλησία.
Το κήρυγμα του Παύλου κατά τον πρώτο αιώνα προκαλούσε αναμφισβήτητα αντιπαράθεση. Δεν απέφευγε να εκθέσει την αμαρτία, ούτε φοβόταν να τη χαρακτηρίσει αυτό που είναι. Ο Παύλος ήξερε ότι ένας ασπόνδυλος χριστιανισμός παράγει ασπόνδυλους χριστιανούς. Σύμφωνα με τις προτροπές του προς τον Τιμόθεο, τα ουσιώδη συστατικά του ευαγγελικού αποστολικού κηρύγματος είναι:

1. Ο έλεγχος: Η λέξη αυτή στο αρχαίο κείμενο σημαίνει "επιτίμηση, υπόδειξη καθήκοντος ή ξεσκέπασμα». Αν θυμηθούμε τον πειθαρχικό έλεγχο της μητέρας μας όταν παρεκτρεπόμαστε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο έλεγχος μπορεί να είναι η πιο αγνή μορφή αγάπης.

2. Η επίπληξη: Το ρήμα επιπλήττω σημαίνει "επιτιμώ έντονα» ή «αποδοκιμάζω αυστηρά." Δεν μιλώ εδώ για κήρυκες που «χτυπάνε» τους ανθρώπους με την Αγία Γραφή. Το να βάζω τις φωνές σε ανθρώπους δεν είναι βιβλική επίπληξη. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες το Άγιο Πνεύμα να τύπτει τη συνείδησή σου κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματος;

3. Η προτροπή-παράκληση: Αυτό είναι η πιο ήπια από τις τρεις λέξεις. «Παρακαλώ» σημαίνει στη Γραφή «παρηγορώ». Είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το Άγιο Πνεύμα, ο οποίος είναι ο Παράκλητός μας. Το αληθινό, βιβλικό κήρυγμα όχι μόνο εκθέτει την αμαρτία και προειδοποιεί για τις συνέπειές της, αλλά μας καλεί να πάμε στον Θεό για να μας βοηθήσει στην υπέρβαση της αδυναμίας μας. Όταν ελέγχουμε τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, θα πρέπει να παρέχουμε και τα μέσα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τους, που είναι μόνο η χάρη και το έλος του Θεού.

Ο Παύλος, επίσης, δεν φοβόταν να ονοματίσει την αμαρτία. Έκανα πρόσφατα μια έρευνα μέσα από όλες τις επιστολές του Παύλου για να δω πώς αντιμετώπιζε τη σεξουαλική ανηθικότητα. Ανακάλυψα ότι αντιμετωπίζει τη σεξουαλική αμαρτία χωρίς περιστροφές, σε 10 από τις 13 επιστολές του. Ξεκάθαρα αποδοκιμάζει τη μοιχεία, την πορνεία, τον αισθησιασμό και την ομοφυλοφιλία σε έναν πολιτισμό που ήταν εμποτισμένος μέσα στον ηδονισμό. Αφού προτρέπει τους Θεσσαλονικείς να απέχουν από τα σεξουαλικά αμαρτήματα, τους προειδοποιεί αυστηρά, λέγοντας ότι όποιος διαφωνεί με τους νόμους του Θεού για το σεξ, «δεν απορρίπτει άνθρωπο, αλλά τον Θεό που δίνει το Άγιο Πνεύμα Του σε εμάς" (Α’ Θεσ. 4,8). Αυτά είναι δυνατά λόγια. Θα πρέπει να επαναλαμβάνονται και να κηρύττονται με παρρησία από τους άμβωνες μας και σήμερα.
Ο Παύλος δεν προσπαθούσε να αυξήσει τη δημοτικότητά του, αμβλύνοντας το Ευαγγέλιο, τα δε σχόλιά του σχετικά με το σεξ θα μπορούσαν σήμερα να τον βάλουν στη μαύρη λίστα και να χαρακτηριστεί ως “persona non grata”. Ωστόσο, όταν έγραφε αυτά τα σκληρά λόγια, μιλούσε από την καρδιά του Θεού σε όλους μας - με αγάπη - υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.
Ήρθε η ώρα να αναπτύξουμε πνευματική σπονδυλική στήλη ως χριστιανοί. Ας απαλλαγούμε από τον χλιαρό χριστιανισμό, τους ασπόνδυλους ιεροκήρυκες και τα χαλαρά ήθη. Ας κηρύξουμε το πραγματικό μήνυμα της Βίβλου και όχι μια ουδέτερη, ανάλατη έκδοση. Ας μην εκθέτουμε μόνο την αμαρτία και τις φοβερές συνέπειές της, αλλά ας υποδείχνουμε στους ανθρώπους και την μοναδική ελπίδα που έχουν να ελευθερωθούν από αυτήν, δηλαδή τον Ιησού Χριστό τον μόνο Σωτήρα, του οποίου ο θάνατος στο σταυρό ήταν η απόλυτη αντιμετώπιση και αθέτηση της αμαρτίας...

J. Lee Grady  Μετάφ. Ανδρέας Φούρναρης 

Καράβι στο μπουκάλι.

Πρόκειται για μια παλιά ιστορία που η αρχή της πρέπει ν' αναζητηθεί ανάμεσα στα μακρόχρονα ταξίδια των ιστιοφόρων και τις πολυετείς φυλακίσεις και εξορίες.

Μιλάμε για εκείνα τα περίεργα μπουκάλια, που ξαπλωμένα πάνω σε κάποιο ράφι ή βιβλιοθήκη, μας δείχνουν το περίεργο περιεχόμενό τους: ένα πλοίο.

Αξίζουν το θαυμασμό μας, καθώς απορεί καθένας που δε γνωρίζει την τεχνική της κατασκευής τους, πώς ολόκληρο αυτό το σύνολο (το σκάφος, τα κατάρτια του, τα πανιά του κι όλες οι άλλες λεπτομέρειες) μπόρεσαν να περάσουν από το στενό λαιμό του μπουκαλιού.

Στο δικό μας καιρό, που ο χρόνος είναι δυσεύρετος, είναι ένα πολύ σπάνιο χόμπι, γι' αυτό και η κατοχή ενός τέτοιου κομψοτεχνήματος δεν περνά απαρατήρητη.

Αλλά, όσο όμορφα και αν είναι, όσο και αν κολακεύουν τον κάτοχό τους, τα πλοία μέσα στα μπουκάλια είναι μια μελαγχολική εικόνα, κάτι αφύσικο και τραγικό. Τα πλοία κατασκευάζονται για το πέλαγος, για το νερό, για το ταξίδι. Ακόμα και ένα ναυάγιο είναι σε καλύτερη μοίρα από το πλοίο που μας βλέπει μέσα από το μπουκάλι.

Τουλάχιστον εκείνο έζησε στο στοιχείο του, αγωνίστηκε με τα κύματα, άφησε κάποια ιστορία. Όμως το άλλο, σκλαβωμένο μέσα στο γυαλί, ερμητικά κλεισμένο από τον έξω κόσμο, δεν έχει να πει τίποτα για τον εαυτό του. Το ίδιο δεν έχει ζωή, δεν έχει ιστορία, δεν έχει δύναμη.

O θαυμασμός μας δεν στρέφεται προς το ίδιο το πλοίο αλλά μάλλον στη δεξιοτεχνία εκείνου που κατάφερε να το σφραγίσει μια για πάντα στη γυάλινη φυλακή του.

Αλήθεια, μήπως η εικόνα αυτή σου θυμίζει μια σύγχρονη πραγματικότητα; Την κατάσταση κάποιων Χριστιανών; Ή μήπως εικονίζει την περίπτωση τη δική σου;

Δυστυχώς υπάρχει και τούτο το φαινόμενο, Χριστιανών «κλεισμένων σε μπουκάλια». Χριστιανών που ποτέ δε δοκίμασαν την πείρα της πλούσιας πνευματικής ζωής.

Και είναι πολλά τα «μπουκάλια» που προσφέρονται για να δεσμεύσουν τον πιστό. Το «δόγμα», η «παράδοση», η οκνηρία, η σκοπιμότητα, η «αξιοπρέπεια», η υπεροψία και ο φόβος, για να αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά, είναι όλα «μπουκάλια» πρόθυμα να δεχτούν και να σφραγίσουν εκείνο το Χριστιανό που θα κάνει το λάθος να περάσει από το στόμιό τους.

Aς το αναλύσουμε: Είναι το δόγμα ένα στοιχείο απαραίτητο για την πνευματική μας ζωή, όμως το ίδιο, κάτω από άλλες συνθήκες, μπορεί να μας απομονώσει από την κοινωνία με τον υπόλοιπο λαό του Θεού. Μπορεί να μας καλλιεργήσει την εντύπωση πως εμείς είμαστε και κανένας άλλος. Να μας απομονώσει σε τρόπο που να δείχνουμε τη δογματική μας «τελειότητα» παραμένοντας ωστόσο αργοί και άκαρποι.
Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει με την «αξιοπρέπεια». 

Μερικοί δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν όποια κι όποια πνευματική διακονία τους ζητηθεί από το Θεό. Για την αφεντιά τους διαλέγουν μόνο πόστα φανταχτερά στα μάτια του κόσμου και θέσεις περίοπτες. «Να μας βλέπουν!» «Να μας ακούνε!» Και η πιο κατάλληλη θέση γι' αυτές τις προοπτικές είναι, ξέρετε, μέσα σ' ένα μπουκάλι, στο ράφι...

Υπάρχει και κάτι άλλο στο μπουκάλι. Είναι η ασφάλεια. Εκεί ένα καράβι δεν κινδυνεύει από τα κύματα, ούτε από τις θύελλες, ούτε από τους ύφαλους. Όμως στο ράφι δεν προσφέρεις τίποτα. Είσαι άχρηστος. Μόνο σκόνη μαζεύεις - εκτός αν σου αρέσει να σε «ξεσκονίζουν».

Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: "γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί" (χρήσιμοι). Εφεσίους 4:32.

Καθώς θαυμάζεις τα διάφορα σκαριά να πλέουν στις θάλασσές μας, μη λησμονήσεις εκείνα τα άλλα, τα κακόμοιρα, τα κλεισμένα στα μπουκάλια. Βεβαιώσου ότι δεν είσαι κι εσύ ένα παρόμοιο «φάντασμα». Σκέψου εκείνους που δεσμεύτηκαν και προσευχήσου γι' αυτούς και όσο είναι δυνατό, βοήθησέ τους...

Αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί;

Άραγε, ποια θα ήταν η κατάσταση του Χριστιανισμού, αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν από τους νεκρούς; Θα ήταν θρησκεία, όπως όλες οι άλλες. Θα πηγαίναμε κάθε χρόνο να προσκυνήσουμε τον τάφο του νεκρού αρχηγού μας. Σ’ αυτό το σημείο διαφέρει ο Χριστιανισμός από τις άλλες θρησκείες. Ο τάφος του Χριστού είναι κενός. Ο Χριστός ζει. Το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι ότι ζει στις καρδιές όλων εκείνων που τον δέχτηκαν Σωτήρα και Κύριο της ζωής τους.

Αν επισκεφτείς την Ερυθρά Πλατεία στη Μόσχα, θα δεις έναν κρυστάλλινο τάφο με το βαλσαμωμένο σώμα του Λένιν. Στον τάφο είναι γραμμένα τα εξής: «Ήταν ο μεγαλύτερος αρχηγός των λαών όλων των χωρών, όλων των εποχών. Ήταν ο κύριος της νέας ανθρωπότητας, ήταν ο σωτήρας του κόσμου!».

«Ήταν, ναι», μα «όχι είναι». Πέθανε ο Λένιν και μαζί του όλη η δύναμή του. Ο Χριστός όμως, αν και δε θα ’πρεπε καν να τολμήσω να κάνω μια τέτοια σύγκριση, ζει γιατί αναστήθηκε από τους νεκρούς, νικώντας το θάνατο.

Τούτο είναι το βασικό μήνυμα της χριστιανικής πίστης. Δεν υπάρχει αληθινή σωτηρία σε καμιά άλλη θρησκεία, γιατί απλούστατα ο αρχηγός τους είναι νεκρός. Πώς μπορούν ο Βούδας ή ο Μωάμεθ να σώσουν κάποιον από το θάνατο, αφού οι ίδιοι έχουν ηττηθεί απ’ αυτόν;

Η ανάσταση του Χριστού είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα. Το ότι τάφηκε ήταν απόλυτα βεβαιωμένο. Έβαλαν έναν τεράστιο λίθο στο στόμιο του τάφου. Έβαλαν φύλακες, μήπως και κλέψει κανείς το σώμα Του. Επομένως, όταν τα νέα της ανάστασης μαθεύτηκαν δύο ήταν οι πιο πιθανές εξηγήσεις: Ή ότι κάποιοι, φίλοι ή εχθροί έκλεψαν το σώμα Του ή ότι πραγματικά αναστήθηκε από τους νεκρούς. Οι εχθροί Του στα σίγουρα δεν έκλεψαν το σώμα Του. Η ανάσταση του Χριστού δεν τους συνέφερε. Και εάν καθ’ υπόθεση το είχαν κλέψει, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να παρουσιάσουν το νεκρό σώμα και ο ενθουσιασμός των ακολούθων του Χριστού θα εξαφανιζόταν μονομιάς, μαζί και κάθε πίστη στη διδασκαλία Του ή στο πρόσωπό Του.

Μα ούτε και οι φίλοι Του θα μπορούσαν να είχαν κλέψει το σώμα Του. Αυτοί ήταν έντεκα φοβισμένοι άνδρες που μόλις ο Χριστός συνελήφθη εξαφανίστηκαν πανικόβλητοι. Τον «εγκατέλειψαν», όπως μας λέει ο Ματθαίος 25:26. Και εάν τελικά νικούσαν το φόβο τους και προσπαθούσαν να κλέψουν το σώμα του Χριστού θα είχαν να νικήσουν τη ρωμαϊκή φρουρά που κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο θαύμα, όσο και η ανάσταση του Χριστού. Η ανάσταση του Χριστού είναι ένα ιστορικό γεγονός.

Ο θάνατος του Χριστού δε θα ίσχυε για τη συγχώρεσή μας αν δεν ακολουθούσε η ένδοξη ανάστασή Του. Αν δεν ανασταινόταν ο Χριστός θα βρισκόμασταν σε απόλυτο σκοτάδι σχετικά με το τι συμβαίνει μετά θάνατο. Αυτός με την ανάστασή Του, έγινε το φως του μέλλοντος. Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε, μπορείς κι εσύ αυτή τη στιγμή δεχόμενος το έργο του στο σταυρό, να ελευθερωθείς από τη δύναμη της αμαρτίας και του θανάτου, να γίνεις καινούριος άνθρωπος. Φτάνει να τον δεχτείς σαν προσωπικό σου Σωτήρα...

Έχεις όσο Χριστό θα ήθελες να έχεις;

Χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και υποκατηγορίες μερικές φορές, ανάλογα με κάποια χαρακτηριστικά της ζωής. Το κάνουμε αυτό εντελώς φυσιολογικά, για να προσανατολιστούμε καλύτερα στη σχέση μας μαζί τους.

Ένα είναι το χαρακτηριστικό που πραγματικά διακρίνει τους ανθρώπους με σοβαρότητα, με αλήθεια και με ουσιαστικό νόημα.
Η σχέση τους με τον Ιησού Χριστό. Έχει βάθος, έχει αξία, έχει προεκτάσεις και συνέπειες αιώνιες. Κανένα άλλο στοιχείο και χαρακτηριστικό της ζωής μας δεν έχει τόση βαρύτητα και τόση επίδραση στην ύπαρξή μας ολόκληρη, όσο αυτό. Έχει σχέση ο άνθρωπος με τον Χριστό και ποια είναι αυτή; Αγκαλιάζει τη ζωή μας ολόκληρη, επηρεάζει βαθιά και ουσιαστικά τα πάντα στη ζωή μας, και ας μην το καταλαβαίνουμε, αυτή η σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.

Νομίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι για τη θρησκεία και τους θρησκευόμενους ανθρώπους μόνο. Μεγάλο λάθος.

Ο Ιησούς Χριστός είναι κάτι σαν το νερό και το οξυγόνο στο σώμα μας, κάτι σαν τον ήλιο και το αεράκι, που μας επηρεάζουν τη ζωή βαθιά και ουσιαστικά.

Κοιτάζοντας εντελώς απλά γύρω τριγύρω μας διακρίνουμε μια μεγάλη ποικιλία θέσεων και απόψεων για τη συμμετοχή του Ιησού Χριστού στη ζωή μας. Η τάση είναι πολύ καθαρή στις τελευταίες ημέρες που διανύουμε. "Όσο γίνεται λιγότερος Χριστός, μόνο όσος Χριστός χρειάζεται για να μη χάσουμε την αιώνια ζωή. Μόνο ο απαραίτητος Χριστός και ούτε γραμμάριο παραπάνω". Αυτό ισχύει στις μέρες μας. Έτσι πιστεύουν στις μέρες μας οι πιστοί ότι εξασφαλίζουν και τα δυο. Και την αιώνια ζωή, και τη μεγάλη τους αγάπη, που είναι ο κόσμος.

Συνήθως μιλάμε, κηρύττουμε, καλούμε τους ανθρώπους να έρθουν στον Ιησού Χριστό. Καλό και σωστό είναι αυτό. Δεν είναι όμως όλη η αλήθεια. Υπάρχει ένα ακόμα πολύ σοβαρό στοιχείο, που θα παίξει απόλυτα καθοριστικό ρόλο. Πόσο Χριστό θα θελήσουν να πάρουν στη ζωή τους, πόσο θα Του παραδοθούν να τους γεμίσει, να τους μεταμορφώσει, να τους ξαναχτίσει από την αρχή;

Στις μέρες μας οι πιστοί θέλουν να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό από μακριά. Λουκάς 22:54β.

Στις μέρες μας προσπαθούν να έχουν με τον Κύριο μια χαλαρή σχέση. Όχι φανατισμούς, απολυτότητες και άκρα, όπως τα αποκαλούν.

Στις μέρες μας θέλουν να κρατήσουν μόνο τον απόλυτα απαραίτητο Ιησού Χριστό και τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα διαθέσιμα της καρδιάς τους θέλουν να τα διαχειρίζονται όπως νομίζουν, όπως θέλουν οι ίδιοι, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Και δυστυχώς εδώ υπάρχει κάτι πολύ επικίνδυνο. Τελικά λειτουργούν όλα αυτά. Έχουν τόσο Χριστό % όσο θέλουν, έχουν τόσο Χριστό όσο αποφάσισαν με την καρδιά τους.

"Έλα στο Χριστό, πίστεψε στο Χριστό, γίνε του Χριστού" είναι φράσεις που στις μέρες μας δεν λένε πολλά. Οι άνθρωποι θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι πόσο Χριστό θα πάρουν στη ζωή τους και πού θα Τον αφήσουν να εισχωρήσει για να δουλέψει την αλλαγή. Τελικά έχουμε τόσο Χριστό όσο θελήσαμε. Ούτε σταγόνα παραπάνω. Οι άνθρωποι στις μέρες μας έρχονται στο Χριστό έχοντας αποφασίσει πόσο Χριστό θα πάρουν, και μέχρι που θα Τον αφήσουν να προχωρήσει στη ζωή τους, στη μέρα τους, στην καρδιά τους.

Ιησούς Χριστός σημαίνει παράδοση, παραχώρηση ολοκληρωτική, συσταύρωση και συνανάσταση.

Ιησούς Χριστός σημαίνει Κύριος, απόλυτος άρχοντας της καρδιάς μας, της ζωής μας, και της ύπαρξής μας ολόκληρης.

Το εδάφιο που εκφράζει αυτήν τη μεγάλη αλήθεια είναι το να "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου". Μάρκ.12:30

Μόνο τότε ο Ιησούς είναι Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος σε μια ζωή. Μόνο τότε λειτουργεί η σωτηρία Του και η αναγέννησή Του στη ζωή του ανθρώπου. Αν δεν δείξει ο άνθρωπος σημάδια τέτοια γνησιότητας και διάθεσης όπως αυτό το "εξ όλης", ο Ιησούς Χριστός δεν ευλογεί και δεν εμπιστεύεται τη σωτηρία Του, τις υποσχέσεις Του, την ευλογία Του.

Ο δρόμος απόκτησης και απόλαυσης του Ιησού Χριστού είναι ένας και καθαρός: "Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω Μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν, και ας Με ακολουθή". Λουκάς 9:23

Λυπάμαι που πρέπει να το πω, αλλά μόνο τότε είναι γνήσιος Σωτήρας ο Ιησούς Χριστός και γνήσια η σωτηρία Του. Διαφορετικά δεν περπατάει τίποτα στη ζωή αυτού του ανθρώπου που θέλει τον Χριστό με ποσοστά, αναλογίες και ισορροπίες! Νομίζει ότι έχει σωτηρία, νομίζει ότι έχει Ουρανό, νομίζει ότι έχει αιώνια ζωή, αλλά δεν έχει.

Έχουμε τόσο Χριστό όσο θελήσαμε. Αλλά δεν αποφασίζουμε εμείς πόσο Χριστό θα πάρουμε και πόσο θα έχουμε. Εμείς αποφασίζουμε να παραδοθούμε, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να πεθαίνουμε κάθε μέρα και να καλέσουμε τον Κύριο

"να κατοικήσει δια της πίστεως στις καρδιές μας". Εφεσίους 3:17

Μόνον τότε, μόνον έτσι, μόνον αυτό είναι μετάνοια, αναγέννηση, λυτρωμένη ζωή, αιώνια ζωή. Το άλλο, με τα ποσοστά, είναι πονηρή καρδιά, μοιρασμένη καρδιά, απιστία, και την κατάληξή της την γνωρίζουμε όλοι. Ας διαβάσουμε για άλλη μια φορά για το θέμα αυτό τα εδάφια της Αγίας Γραφής: Εβρ.3:12-19  Α' Κοριν.10:1-13

Ο Κύριος ας μας βοηθήσει να μην κάνουμε τραγικά λάθη με αιώνιες συνέπειες...   

"Συ ακολούθει μοι"

Είναι εξέχουσα, ύψιστη και μοναδική τιμή, να δέχεται ο άνθρωπος προσωπική πρόσκληση από το Θεό. Πρόσκληση για την αιωνιότητα, για όλους ανεξαιρέτως, αλλά και εντελώς προσωπική για τον καθένα. Η ενέργεια αυτή, αποδεικνύει από μόνη της τα αισθήματα και το ενδιαφέρον του Θεού, για το ξεχωριστό δημιούργημα της αγάπης Του.

Η στιγμή της πρόσκλησης είναι σταθμός και κομβικό σημείο στην ζωή του κάθε ανθρώπου, γιατί σηματοδοτεί την περαιτέρω πορεία και την θέση του στην αιωνιότητα.

Η αποδοχή της, όμως, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο, από τη βούληση του ανθρώπου, ο οποίος είναι ελεύθερος να την αποδεχθεί και ελεύθερος να την απορρίψει. Ο Θεός δεν εξαναγκάζει, ούτε υποχρεώνει κανέναν, γιατί σέβεται απόλυτα την ελευθερία που ο ίδιος χάρισε.

Από την αρχή, ενημερώνει τον άνθρωπο, χωρίς περιστροφές, ότι η οδός που καλείται να ακολουθήσει, είναι στενή, τεθλιμμένη και ανηφορική, στο τέλος, όμως, περιμένει στέφανος δόξης.
Και αυτό, για να πάρει απόφαση σταθερή, ώστε η πορεία του να είναι αταλάντευτη και το τέλος ένδοξο.

Δικαιολογημένα ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Αφού είναι πραγματικά όμορφο να ακολουθεί κανείς το Χριστό, τότε γιατί οι περισσότεροι αδιαφορούν για την πρόσκλησή Του; Γιατί δεν παίρνουν τη σωτήρια απόφαση; Γιατί προκρίνουν άλλες, επουσιώδεις επιλογές; Την απάντηση μας τη δίνει ο ίδιος ο Κύριος: ''Διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Ματθαίος 7:13

Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν''. Ματθαίος 7:14
Χωρίς περίσκεψη, δυστυχώς, αρνείται ο άνθρωπος την αιώνια ζωή, γιατί πολύ απλά δεν θέλει να απαρνηθεί τον εαυτό του και τις ''απολαύσεις'' της επίγειας ζωής.

Αλλά, και από αυτούς που παίρνουν τελικά την απόφαση, γιατί κάποιοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια και επιστρέφουν στα ίδια; Διότι, ''πολλοί είναι οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί''. Ματθαίος 22:14 

Αμέτρητοι άνθρωποι ευεργετήθηκαν από τον Ιησού Χριστό, κατά την επίγεια διακονία Του, μέχρι σήμερα. Στο τέλος όμως, στην ώρα της δυσκολίας, της δοκιμασίας, του πάθους και των θλίψεων, ελάχιστοι έμειναν κοντά Του και συνέχισαν να τον ακολουθούν.

Έμειναν αυτοί που αγνόησαν τις απειλές, το φόβο, την διαπόμπευση, τη γνώμη του γείτονα, τον αφορισμό των αρχιερέων. Ήταν και εξακολουθούν να είναι αυτοί, που πραγματικά Τον πιστεύουν και Τον αγαπούν με όλη τους την καρδιά.

Αυτοί που πιστεύουν ότι ''τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν με την δόξα την μέλλουσα να αποκαλυφθεί'' Ρωμαίους 8:18,  αυτοί που έχουν την βεβαιότητα ότι ''η προσωρινή ελαφρά θλίψις εργάζεται καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης''. Β' Κορινθίους 4:17 

Αυτοί που, ''προκρίνουν να κακουχούνται μάλλον με τον λαό του θεού παρά να έχουν πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας.'' Εβραίους 11:25
Αυτοί, που αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεως χωρίς περισπασμούς, ζητούν πρώτα την βασιλεία του Θεού και ''αποβλέπουν στον Ιησούν, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεως''. Εβραίους 12:2

Αυτοί, που η απόφασή τους, δεν επηρεάζεται από τις γνώμες των πολλών ή από την χλιαρότητα των άλλων χριστιανών, γιατί αυτός που αγαπά το Χριστό δεν ταλαντεύεται, δεν απογοητεύεται, δεν επηρεάζεται και δεν σκανδαλίζεται. Τον εμπνέει η αγάπη Του και Τον ακολουθεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό, γιατί απλά Τον εμπιστεύεται.

Δεν γνωρίζω σε ποια ομάδα χριστιανών ανήκει ο κάθε αναγνώστης. Το ερώτημα όμως που τίθεται σήμερα, είναι σημαντικό: Ανήκουμε στον Χριστό; Έχουμε πραγματική σχέση μαζί Του; Μας καθοδηγεί η αγάπη Του ή είμαστε ενταγμένοι σε μια χριστιανική εκκλησιαστική κοινότητα και απλά εκτελούμε θρησκευτικά καθήκοντα;

Είναι ευλογία Κυρίου το να είσαι μέλος χριστιανικής εκκλησίας με υγιαίνουσα διδασκαλία. Η εκκλησία όμως, όσο ορθοτομημένη διδασκαλία και αν έχει, δεν μπορεί να εγγυηθεί την γνησιότητά σου ως χριστιανού και την είσοδό σου στη Βασιλεία των ουρανών.

Η παραίνεση του Κυρίου στον απ. Πέτρο, ''συ ακολούθει μοι'' Ιωάννη 21:22, απευθύνεται σε όλους μας και πρέπει να αντηχεί διαρκώς στις καρδιές μας. Εμένα ακολούθα παιδί μου, σε μένα βλέπε, γιατί Εγώ σε αγάπησα, πόνεσα και σταυρώθηκα για σένα. Είσαι καρπός του πόνου της ψυχής μου. Εγώ είμαι ο Σωτήρας σου, ο ποιμένας σου και ο Θεός σου.

Όλοι, μπορεί να σε πικράνουν, να σε πληγώσουν, να σε σκανδαλίσουν, να σε απογοητεύσουν ή και να σε εγκαταλείψουν. Εγώ όμως ποτέ! Μη βλέπεις λοιπόν σε πρόσωπο ανθρώπου. Μην επηρεάζεσαι από την συμπεριφορά των άλλων. Βάδιζε στα δικά μου ίχνη.

Η απόφαση και η πορεία σου δεν μπορεί να είναι συνάρτηση της συμπεριφοράς των άλλων. Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του και για τις δικές του επιλογές θα λογοδοτήσει.
Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, τον Ιησού Χριστό, σταθμίζοντας τη ζωή μας πάνω στον Άγιο Λόγο Του, για να μη χάσουμε ποτέ το δρόμο μας και να μη διακυβεύσουμε την πολύτιμη σωτηρία που μας χάρισε...

Πηγή:  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΛΕΜΕ ΝΑΙ.

Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος

Πιστεύω ότι το θέμα αυτό είναι κρίσιμο γιατί από τη θέση που θα πάρει κάποιος μπορεί να επηρεαστεί ουσιαστικά η πνευματική του πορεία.

Οι μέρες μας κρύβουν πολλές παγίδες. Η ζωή των πιστών δοκιμάζεται σκληρά, η ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού απειλείται. Ο εχθρός της, ο Σατανάς επιστρατεύει διάφορες τεχνικές που ίσως φαίνονται αθώες και αποδεκτές, αλλά κρύβουν μέσα τους αμαρτία και απειλούν με αποπροσανατολισμό τη ζωή των πιστών από την αλήθεια και την αγία ζωή, με ολέθριες συνέπειες.
Η πρόταση του εκσυγχρονισμού της ζωής μας και της ζωής της Εκκλησίας μπορεί να είναι  "Δούρειος Ίππος" πονηρά σερβιρισμένος από αυτόν που το όνομά του είναι "ο πλανών την οικουμένην όλην", ώστε να τον αγκαλιάσουμε και από μέσα του να ξεπηδήσει άφθονο το δηλητήριο της αμαρτίας, της κοσμικότητας, της συνθηκολόγησης με τον άνομο κόσμο. Υπάρχει  όμως και  το ενδεχόμενο ο εκσυγχρονισμός, όταν είναι σωστά τοποθετημένος, να είναι μια πολύτιμη ευκαιρία να προσεγγίσουμε και  να μιλήσουμε στους ανθρώπους γύρω μας στη γλώσσα τους.

Τη λέξη εκσυγχρονισμός τη χρησιμοποιούν πολλοί και με διαφορετικό περιεχόμενο. Μιλούν για εκσυγχρονισμό οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι θρησκευτικοί ηγέτες, αλλά και απλοί άνθρωποι. Δεν μιλούν όμως αυτοί την ίδια γλώσσα ούτε στοχεύουν στην ίδια κατεύθυνση με τον  εκσυγχρονισμό. Πίσω από την έννοια του εκσυγχρονισμού έχουν παρεισφρήσει επιθυμίες, επιδιώξεις ανθρώπινες, σαρκικές, κάτι που η Αγία Γραφή απορρίπτει. Όταν ο εκσυγχρονισμός είναι χτισμένος με στοιχεία αλήθειας και καθαρότητας, τότε όχι μόνο τον αποδέχεται ο Κύριος, αλλά έχει και την ευλογία Του, έχει πλούσιο καρπό που  μένει για τη δόξα Του. Ας ξεχωρίσουμε κάποιες έννοιες. Εκσυγχρονισμός δεν θα πει εκμοντερνισμός. Το μοντέρνο είναι φανταχτερό αλλά δεν είναι δοκιμασμένο. Είναι επιπόλαιο. Το μοντέρνο ίσως αρέσει, αλλά είναι φευγαλέο. Τα βήματα του εκσυγχρονισμού είναι αργά, είναι ώριμα. Πατάει επάνω σε συγκεκριμένες εξελίξεις και τα βήματά του δεν είναι παροδικά. Μερικοί συγχέουν το σύγχρονο με το καινούριο. Κάθε τι καινούριο, που μπορεί να παρουσιάζεται φανταχτερό δεν είναι αθώο, όπως φαίνεται στην πρώτη προσέγγιση. 

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν είναι υποχρεωμένη να αποδέχεται κάθε τι καινούριο, ώστε να δείχνει ένα πρόσωπο σύγχρονο. Δεν αγκαλιάζει άκριτα τις κοσμικές εξελίξεις, ώστε να λέει ότι είναι σύγχρονη. Ταυτόχρονα όμως και δεν φοβάται κάθε τι καινούριο, ώστε να το στέλνει "στην πυρά" επειδή είναι άγνωστο ή επίκαιρο. Κινδυνεύει έτσι να μείνει εντελώς έξω από τις εξελίξεις και να χάσει ευκαιρίες πολύτιμες στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Τη σοφία αλλά και το στίγμα της Εκκλησίας στον ωκεανό των εξελίξεων τα χορηγεί ο Κύριός της και την οδηγεί με ασφάλεια μακριά από κινδύνους, που συχνά κοστίζουν πολύ.

Χρειάζεται διάκριση

Όταν λένε πολλοί "εκσυγχρονισμός", εννοούν να πάμε μπροστά, να έχουμε  βελτίωση στη ζωή μας, να αξιοποιήσουμε ό,τι καινούριο μας παρέχει η πρόοδος.  Σ' αυτό τους το συλλογισμό φαίνεται αρχικά πως έχουν δίκιο. Η ζωή μας σε ολόκληρη την ιστορία ούτε πίσω πήγε, ούτε στατική έμεινε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η "θεότητα" που όλοι μας άκριτα θα πρέπει να προσκυνήσουμε και να συμμορφωθούμε στα προστάγματά της... Εδώ χρειάζεται προσοχή. Όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής μας υπάρχει το γνήσιο υπάρχει και το μολυσμένο, υπάρχει το υγιές και η επικίνδυνη απομίμηση, έτσι και στον εκσυγχρονισμό υπάρχει το γνήσιο, υπάρχει όμως και η παρείσφρηση πολλών στοιχείων, που δεν είναι γνήσιος εκσυγχρονισμός, αλλά είναι επικίνδυνα δηλητήρια που  προσπαθούν να εισχωρήσουν στη ζωή μας. Αν δεν προσέξουμε, ο  εκσυγχρονισμός θα μετασχηματιστεί σε φονικό δηλητήριο για την ψυχή τη δική μας και των άλλων. Ας μην προσεγγίζουμε το θέμα επιφανειακά. Όπως ένα πεντακάθαρο ποτάμι με νερό από την πηγή του στην πορεία του παρασύρει σκουπίδια και καταλήγει σε ένα βουρκόνερο, έτσι συμβαίνει συχνά και με πολλές εξελίξεις. Οι προθέσεις πίσω από τον εκσυγχρονισμό μπορεί να είναι αγαθές. Στην πορεία ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας εμπλουτίζεται με αθεΐα, με άρνηση, με αμφισβήτηση, με ειδωλολατρία, με άμβλυνση στην αμαρτία. Οπωσδήποτε δεν είναι πάντοτε ο εκσυγχρονισμός φορέας εκφυλισμού, χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί η περιοχή δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνει. Το έδαφος προσφέρεται για την ανάπτυξη κάθε μορφής άρνησης του Θεού και  επιθυμίας κοσμικής. Ο εκσυγχρονισμός μπορεί να γίνει εύκολα μέσο παραπλάνησης από τα άγια στοιχεία της ζωής του Χριστού. Και πολύ συχνά συμβαίνει να μη μπορούμε να αντιληφθούμε τη ζημιά, αφού ο εκσυγχρονισμός είναι εκτυφλωτικός με τα όσα υπόσχεται. Λέμε ναι ή λέμε όχι;  Μετά από όλα τα στοιχεία που παραθέτουμε θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημά του εκσυγχρονισμού. 

Η Εκκλησία του Χριστού λέει ναι ή όχι στον εκσυγχρονισμό; Η Αγία Γραφή ξεκάθαρα μας διευκρινίζει ότι ο κόσμος μας όλος "εν τω πονηρώ κείται" (Α΄ Ιωάν. 5:19). Ένας κόσμος που διοικείται από την επιθυμία της σάρκας, που θυσιάζει στα είδωλα, κόσμος αθεΐας και ανομίας… Είναι ένας κόσμος που υπηρετεί συνειδητά το Σατανά, που βαδίζει "κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας" (Εφεσ. 2: 2). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από τέτοιο υλικό καρδιάς δεν μπορεί να προέλθει αγιότητα και δόξα για τον Κύριο. 
 Μπορεί να συμφωνούμε με τον εκσυγχρονισμό, όμως με τι υλικό όταν γύρω μας θεριεύει το σκοτάδι της αμαρτίας; Τι έχει να προσθέσει ο άθεος κόσμος στην Εκκλησία, στην οποία το Πνεύμα το Άγιο παραγγέλλει: "εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον’ και Εγώ θέλω σας δεχθή..." (Β΄ Κορ. 6:17) 

Ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας οδεύει στην εγκατάσταση της Νέας Παγκοσμιοποιημένης Τάξης, που ο χαρακτήρας της είναι άθεος, ανθρωποκεντρικός, και που ο αρχιμάστορας αυτού του συστήματος είναι ο Σατανάς, καλά κρυμμένος πίσω από τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας... Όλο το οικοδόμημα του εκσυγχρονισμού έχει επιστρατευθεί να "στρώσει το δρόμο" στον "Μεγάλο Αδελφό", τον παγκόσμιο κυβερνήτη, τον "αντικείμενο και υπεραιρόμενο εναντίον εις πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα". (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:4). Τι στοιχεία μπορεί να αποδεχθεί η Εκκλησία από ένα τέτοιο σύστημα; Η μουσική τους, η εμφάνισή τους, οι τάσεις τους, οι επιλογές τους... Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι ένας ύμνος στη σάρκα. Η κατάληξη όλου αυτού του σχήματος είναι η αιώνια απώλεια όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Αποκάλυψης. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν λέμε εκσυγχρονισμό δεν εννοούμε η εκκλησία μας να ψάλλει λίγο πιο ζωηρά, να μεγαλώσουμε λίγο τα παράθυρα... Δεν εννοούμε να μεταγλωττίσουμε τους ύμνους για να καταλαβαίνουμε τα λόγια. Αυτά δεν είναι εκσυγχρονισμός. Είναι ευλογία ζωντανέματος της εκκλησίας. Προσπαθώ να βρω περιοχές που έχουν μείνει αγνές, που να μπορεί να απλώσει το χέρι του ο χριστιανός να τις φέρει στη ζωή του, να τις αγκαλιάσει η Εκκλησία, που έχει αποστολή της την αγία πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο. Δυστυχώς δεν έχει μείνει τίποτα αγνό, χωρίς το δηλητήριο της ανομίας μέσα του.

Πόσο μπορεί να συμμετέχει η Εκκλησία και να "συσχηματίζεται" με τα σύγχρονα πρότυπα, που στόχο τους μοναδικό έχουν την παγκοσμιοποίηση της αθεΐας; Η έκφρασή τους, η τέχνη, η εμφάνιση των νέων, οι ροπές, οι τάσεις, οι επιλογές τους έχουν όλα το στοιχείο της διαφθοράς του νου και της ψυχής, είναι μια διαρκής βλασφημία στον Άγιο Θεό. Γι' αυτόν τον κόσμο θα μας πει το Άγιο Πνεύμα, "μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον" (Α΄ Κορ. 12: 2). 

Ο σύγχρονος κόσμος δομείται επάνω στην χαλάρωση, τον ορθολογισμό, την αθεΐα, την παγκοσμιοποίηση, νέα τάξη, νέα ηθική, νέες αρχές, γεμάτες άρνηση, όχι μόνο μακριά, αλλά και εναντίον του Θεού. Κοιτάζω τις διαφημίσεις τους, ακούω τις μουσικές τους, ξεφυλλίζω τα περιοδικά τους, παρακολουθώ τις τάσεις τους, παρατηρώ τις επιλογές τους. "Να γκρεμίσουμε το Θεό, να Του αποδείξουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε, μπορούμε και μόνοι μας..." Αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα. Τι από όλα αυτά μπορούμε να φέρουμε μέσα στην αγία ζωή της Εκκλησίας, να το χρησιμοποιήσουμε, να το προσφέρουμε στο Θεό; Δύσκολο να απαντήσει κανείς. 

Και όμως! 

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι μια μοναδική οντότητα. Το θαυμαστό με την Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή και γνήσια, είναι ότι ούτε οπισθοδρομική είναι αλλά ούτε και απλώνει το χέρι της στο βέβηλο κόσμο μας για να πάρει και να αφομοιώσει στοιχεία αμαρτωλά "αναθέματος" όπως τα αποκαλεί ο Κύριος (Δευτ. 7: 26). Η πραγματική Εκκλησία είναι σύγχρονη, σωστά ισορροπημένη, ζηλευτά επίκαιρη, μέσα στις εξελίξεις, έχει γνώμη, έχει άποψη, είναι ενημερωμένη γύρω από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Εδώ βρίσκεται το πολύ σοβαρό και λεπτό σημείο. Η Εκκλησία είναι και σύγχρονη και εκσυγχρονισμένη, αλλά την εκσυγχρονίζει ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα Του και όχι άνθρωποι με τις επιλογές τους. Εκείνος γνωρίζει ακριβώς τι χρειάζεται για να είναι το γνήσιο σώμα των πιστών Του ζωντανό, σύγχρονο, ολόφωτο, με πληροφόρηση, με δύναμη και με νίκες άγιες και καθαρές. 

Ναι, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι και σύγχρονη και προοδευτική, όχι όμως συμβιβασμένη με τον ειδωλολατρικό κόσμο μας. Δεκάδες παραδείγματα αναφέρουμε στο σημείο αυτό. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας: Το ραδιόφωνο, η ΤΗ ΒΗ, το video, το Internet, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές… Τα αξιοποιούμε για τη σπορά του Ευαγγελίου. Εκσυγχρονισμένοι, μάχιμοι σε όλα τα σύγχρονα μέτωπα. Παρακολουθούμε τον κόσμο μας, ζούμε ανάμεσα στους ανθρώπους της εποχής μας και το θαυμαστό είναι ότι είμαστε σύγχρονοι και καθαροί, εκσυγχρονισμένοι και άγιοι, και αυτό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. 

Όσες φορές προσπάθησαν άνθρωποι να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία με δικές τους ενέργειες, η κατάληξη ήταν τραγική. Δεν απλώνουμε το χέρι στο βέβηλο κόσμο, που είναι ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο γεμάτο αμαρτία. Δεν ανοίγουμε τις πόρτες της Εκκλησίας να μπει ο κόσμος, να αλωνίζει ο σατανάς στο όνομα του εκσυγχρονισμού. Όπου, όποτε έγινε κάτι τέτοιο ψυχές πολύτιμες κινδύνεψαν με απώλεια. Τη φρεσκάδα και τη δύναμη, της άγιας Εκκλησίας του Χριστού, την εξασφαλίζει η οδηγία του Πνεύματος του Θεού  στις καρδιές των πιστών. 

Η γνήσια Εκκλησία ποτέ δεν έμεινε πίσω, απολιθωμένη να ανήκει μονίμως σε μια άλλη μακρινή εποχή. Αλλά και ποτέ δεν ήταν μοντέρνα, έχοντας εξομοιωθεί με τον κόσμο της άρνησης. Ποτέ δεν ήταν προοδευτική, ώστε να βρεθεί έξω από τις γραμμές του νόμου του Θεού, που είναι αναλλοίωτος, άγιος και τέλειος. Αλλά και ποτέ δεν ήταν οπισθοδρομική και παρωχημένη ώστε να προκαλεί άπωση με τη χλωμή ζωή της. Οι πιστοί Του δεν εκσυγχρονιζόμαστε... απλώς υπακούμε και εκτελούμε! Και μέσα απ' αυτήν την υπακοή ξεπηδάει μια ζωή θαυμάσια, γεμάτη δύναμη, φως και αλήθεια, που ακόμα και οι πιο σύγχρονοι και εκσυγχρονισμένοι ζηλεύουν και ποθούν να φτάσουν και να την απολαύσουν τόσο ισορροπημένα και αγνά...

 Πηγή:  ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ