ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΛΕΜΕ ΝΑΙ.

Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος

Πιστεύω ότι το θέμα αυτό είναι κρίσιμο γιατί από τη θέση που θα πάρει κάποιος μπορεί να επηρεαστεί ουσιαστικά η πνευματική του πορεία.

Οι μέρες μας κρύβουν πολλές παγίδες. Η ζωή των πιστών δοκιμάζεται σκληρά, η ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού απειλείται. Ο εχθρός της, ο Σατανάς επιστρατεύει διάφορες τεχνικές που ίσως φαίνονται αθώες και αποδεκτές, αλλά κρύβουν μέσα τους αμαρτία και απειλούν με αποπροσανατολισμό τη ζωή των πιστών από την αλήθεια και την αγία ζωή, με ολέθριες συνέπειες.
Η πρόταση του εκσυγχρονισμού της ζωής μας και της ζωής της Εκκλησίας μπορεί να είναι  "Δούρειος Ίππος" πονηρά σερβιρισμένος από αυτόν που το όνομά του είναι "ο πλανών την οικουμένην όλην", ώστε να τον αγκαλιάσουμε και από μέσα του να ξεπηδήσει άφθονο το δηλητήριο της αμαρτίας, της κοσμικότητας, της συνθηκολόγησης με τον άνομο κόσμο. Υπάρχει  όμως και  το ενδεχόμενο ο εκσυγχρονισμός, όταν είναι σωστά τοποθετημένος, να είναι μια πολύτιμη ευκαιρία να προσεγγίσουμε και  να μιλήσουμε στους ανθρώπους γύρω μας στη γλώσσα τους.

Τη λέξη εκσυγχρονισμός τη χρησιμοποιούν πολλοί και με διαφορετικό περιεχόμενο. Μιλούν για εκσυγχρονισμό οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι θρησκευτικοί ηγέτες, αλλά και απλοί άνθρωποι. Δεν μιλούν όμως αυτοί την ίδια γλώσσα ούτε στοχεύουν στην ίδια κατεύθυνση με τον  εκσυγχρονισμό. Πίσω από την έννοια του εκσυγχρονισμού έχουν παρεισφρήσει επιθυμίες, επιδιώξεις ανθρώπινες, σαρκικές, κάτι που η Αγία Γραφή απορρίπτει. Όταν ο εκσυγχρονισμός είναι χτισμένος με στοιχεία αλήθειας και καθαρότητας, τότε όχι μόνο τον αποδέχεται ο Κύριος, αλλά έχει και την ευλογία Του, έχει πλούσιο καρπό που  μένει για τη δόξα Του. Ας ξεχωρίσουμε κάποιες έννοιες. Εκσυγχρονισμός δεν θα πει εκμοντερνισμός. Το μοντέρνο είναι φανταχτερό αλλά δεν είναι δοκιμασμένο. Είναι επιπόλαιο. Το μοντέρνο ίσως αρέσει, αλλά είναι φευγαλέο. Τα βήματα του εκσυγχρονισμού είναι αργά, είναι ώριμα. Πατάει επάνω σε συγκεκριμένες εξελίξεις και τα βήματά του δεν είναι παροδικά. Μερικοί συγχέουν το σύγχρονο με το καινούριο. Κάθε τι καινούριο, που μπορεί να παρουσιάζεται φανταχτερό δεν είναι αθώο, όπως φαίνεται στην πρώτη προσέγγιση. 

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν είναι υποχρεωμένη να αποδέχεται κάθε τι καινούριο, ώστε να δείχνει ένα πρόσωπο σύγχρονο. Δεν αγκαλιάζει άκριτα τις κοσμικές εξελίξεις, ώστε να λέει ότι είναι σύγχρονη. Ταυτόχρονα όμως και δεν φοβάται κάθε τι καινούριο, ώστε να το στέλνει "στην πυρά" επειδή είναι άγνωστο ή επίκαιρο. Κινδυνεύει έτσι να μείνει εντελώς έξω από τις εξελίξεις και να χάσει ευκαιρίες πολύτιμες στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Τη σοφία αλλά και το στίγμα της Εκκλησίας στον ωκεανό των εξελίξεων τα χορηγεί ο Κύριός της και την οδηγεί με ασφάλεια μακριά από κινδύνους, που συχνά κοστίζουν πολύ.

Χρειάζεται διάκριση

Όταν λένε πολλοί "εκσυγχρονισμός", εννοούν να πάμε μπροστά, να έχουμε  βελτίωση στη ζωή μας, να αξιοποιήσουμε ό,τι καινούριο μας παρέχει η πρόοδος.  Σ' αυτό τους το συλλογισμό φαίνεται αρχικά πως έχουν δίκιο. Η ζωή μας σε ολόκληρη την ιστορία ούτε πίσω πήγε, ούτε στατική έμεινε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η "θεότητα" που όλοι μας άκριτα θα πρέπει να προσκυνήσουμε και να συμμορφωθούμε στα προστάγματά της... Εδώ χρειάζεται προσοχή. Όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής μας υπάρχει το γνήσιο υπάρχει και το μολυσμένο, υπάρχει το υγιές και η επικίνδυνη απομίμηση, έτσι και στον εκσυγχρονισμό υπάρχει το γνήσιο, υπάρχει όμως και η παρείσφρηση πολλών στοιχείων, που δεν είναι γνήσιος εκσυγχρονισμός, αλλά είναι επικίνδυνα δηλητήρια που  προσπαθούν να εισχωρήσουν στη ζωή μας. Αν δεν προσέξουμε, ο  εκσυγχρονισμός θα μετασχηματιστεί σε φονικό δηλητήριο για την ψυχή τη δική μας και των άλλων. Ας μην προσεγγίζουμε το θέμα επιφανειακά. Όπως ένα πεντακάθαρο ποτάμι με νερό από την πηγή του στην πορεία του παρασύρει σκουπίδια και καταλήγει σε ένα βουρκόνερο, έτσι συμβαίνει συχνά και με πολλές εξελίξεις. Οι προθέσεις πίσω από τον εκσυγχρονισμό μπορεί να είναι αγαθές. Στην πορεία ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας εμπλουτίζεται με αθεΐα, με άρνηση, με αμφισβήτηση, με ειδωλολατρία, με άμβλυνση στην αμαρτία. Οπωσδήποτε δεν είναι πάντοτε ο εκσυγχρονισμός φορέας εκφυλισμού, χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί η περιοχή δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνει. Το έδαφος προσφέρεται για την ανάπτυξη κάθε μορφής άρνησης του Θεού και  επιθυμίας κοσμικής. Ο εκσυγχρονισμός μπορεί να γίνει εύκολα μέσο παραπλάνησης από τα άγια στοιχεία της ζωής του Χριστού. Και πολύ συχνά συμβαίνει να μη μπορούμε να αντιληφθούμε τη ζημιά, αφού ο εκσυγχρονισμός είναι εκτυφλωτικός με τα όσα υπόσχεται. Λέμε ναι ή λέμε όχι;  Μετά από όλα τα στοιχεία που παραθέτουμε θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημά του εκσυγχρονισμού. 

Η Εκκλησία του Χριστού λέει ναι ή όχι στον εκσυγχρονισμό; Η Αγία Γραφή ξεκάθαρα μας διευκρινίζει ότι ο κόσμος μας όλος "εν τω πονηρώ κείται" (Α΄ Ιωάν. 5:19). Ένας κόσμος που διοικείται από την επιθυμία της σάρκας, που θυσιάζει στα είδωλα, κόσμος αθεΐας και ανομίας… Είναι ένας κόσμος που υπηρετεί συνειδητά το Σατανά, που βαδίζει "κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας" (Εφεσ. 2: 2). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από τέτοιο υλικό καρδιάς δεν μπορεί να προέλθει αγιότητα και δόξα για τον Κύριο. 
 Μπορεί να συμφωνούμε με τον εκσυγχρονισμό, όμως με τι υλικό όταν γύρω μας θεριεύει το σκοτάδι της αμαρτίας; Τι έχει να προσθέσει ο άθεος κόσμος στην Εκκλησία, στην οποία το Πνεύμα το Άγιο παραγγέλλει: "εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον’ και Εγώ θέλω σας δεχθή..." (Β΄ Κορ. 6:17) 

Ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας οδεύει στην εγκατάσταση της Νέας Παγκοσμιοποιημένης Τάξης, που ο χαρακτήρας της είναι άθεος, ανθρωποκεντρικός, και που ο αρχιμάστορας αυτού του συστήματος είναι ο Σατανάς, καλά κρυμμένος πίσω από τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας... Όλο το οικοδόμημα του εκσυγχρονισμού έχει επιστρατευθεί να "στρώσει το δρόμο" στον "Μεγάλο Αδελφό", τον παγκόσμιο κυβερνήτη, τον "αντικείμενο και υπεραιρόμενο εναντίον εις πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα". (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:4). Τι στοιχεία μπορεί να αποδεχθεί η Εκκλησία από ένα τέτοιο σύστημα; Η μουσική τους, η εμφάνισή τους, οι τάσεις τους, οι επιλογές τους... Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι ένας ύμνος στη σάρκα. Η κατάληξη όλου αυτού του σχήματος είναι η αιώνια απώλεια όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Αποκάλυψης. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν λέμε εκσυγχρονισμό δεν εννοούμε η εκκλησία μας να ψάλλει λίγο πιο ζωηρά, να μεγαλώσουμε λίγο τα παράθυρα... Δεν εννοούμε να μεταγλωττίσουμε τους ύμνους για να καταλαβαίνουμε τα λόγια. Αυτά δεν είναι εκσυγχρονισμός. Είναι ευλογία ζωντανέματος της εκκλησίας. Προσπαθώ να βρω περιοχές που έχουν μείνει αγνές, που να μπορεί να απλώσει το χέρι του ο χριστιανός να τις φέρει στη ζωή του, να τις αγκαλιάσει η Εκκλησία, που έχει αποστολή της την αγία πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο. Δυστυχώς δεν έχει μείνει τίποτα αγνό, χωρίς το δηλητήριο της ανομίας μέσα του.

Πόσο μπορεί να συμμετέχει η Εκκλησία και να "συσχηματίζεται" με τα σύγχρονα πρότυπα, που στόχο τους μοναδικό έχουν την παγκοσμιοποίηση της αθεΐας; Η έκφρασή τους, η τέχνη, η εμφάνιση των νέων, οι ροπές, οι τάσεις, οι επιλογές τους έχουν όλα το στοιχείο της διαφθοράς του νου και της ψυχής, είναι μια διαρκής βλασφημία στον Άγιο Θεό. Γι' αυτόν τον κόσμο θα μας πει το Άγιο Πνεύμα, "μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον" (Α΄ Κορ. 12: 2). 

Ο σύγχρονος κόσμος δομείται επάνω στην χαλάρωση, τον ορθολογισμό, την αθεΐα, την παγκοσμιοποίηση, νέα τάξη, νέα ηθική, νέες αρχές, γεμάτες άρνηση, όχι μόνο μακριά, αλλά και εναντίον του Θεού. Κοιτάζω τις διαφημίσεις τους, ακούω τις μουσικές τους, ξεφυλλίζω τα περιοδικά τους, παρακολουθώ τις τάσεις τους, παρατηρώ τις επιλογές τους. "Να γκρεμίσουμε το Θεό, να Του αποδείξουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε, μπορούμε και μόνοι μας..." Αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα. Τι από όλα αυτά μπορούμε να φέρουμε μέσα στην αγία ζωή της Εκκλησίας, να το χρησιμοποιήσουμε, να το προσφέρουμε στο Θεό; Δύσκολο να απαντήσει κανείς. 

Και όμως! 

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι μια μοναδική οντότητα. Το θαυμαστό με την Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή και γνήσια, είναι ότι ούτε οπισθοδρομική είναι αλλά ούτε και απλώνει το χέρι της στο βέβηλο κόσμο μας για να πάρει και να αφομοιώσει στοιχεία αμαρτωλά "αναθέματος" όπως τα αποκαλεί ο Κύριος (Δευτ. 7: 26). Η πραγματική Εκκλησία είναι σύγχρονη, σωστά ισορροπημένη, ζηλευτά επίκαιρη, μέσα στις εξελίξεις, έχει γνώμη, έχει άποψη, είναι ενημερωμένη γύρω από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Εδώ βρίσκεται το πολύ σοβαρό και λεπτό σημείο. Η Εκκλησία είναι και σύγχρονη και εκσυγχρονισμένη, αλλά την εκσυγχρονίζει ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα Του και όχι άνθρωποι με τις επιλογές τους. Εκείνος γνωρίζει ακριβώς τι χρειάζεται για να είναι το γνήσιο σώμα των πιστών Του ζωντανό, σύγχρονο, ολόφωτο, με πληροφόρηση, με δύναμη και με νίκες άγιες και καθαρές. 

Ναι, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι και σύγχρονη και προοδευτική, όχι όμως συμβιβασμένη με τον ειδωλολατρικό κόσμο μας. Δεκάδες παραδείγματα αναφέρουμε στο σημείο αυτό. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας: Το ραδιόφωνο, η ΤΗ ΒΗ, το video, το Internet, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές… Τα αξιοποιούμε για τη σπορά του Ευαγγελίου. Εκσυγχρονισμένοι, μάχιμοι σε όλα τα σύγχρονα μέτωπα. Παρακολουθούμε τον κόσμο μας, ζούμε ανάμεσα στους ανθρώπους της εποχής μας και το θαυμαστό είναι ότι είμαστε σύγχρονοι και καθαροί, εκσυγχρονισμένοι και άγιοι, και αυτό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. 

Όσες φορές προσπάθησαν άνθρωποι να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία με δικές τους ενέργειες, η κατάληξη ήταν τραγική. Δεν απλώνουμε το χέρι στο βέβηλο κόσμο, που είναι ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο γεμάτο αμαρτία. Δεν ανοίγουμε τις πόρτες της Εκκλησίας να μπει ο κόσμος, να αλωνίζει ο σατανάς στο όνομα του εκσυγχρονισμού. Όπου, όποτε έγινε κάτι τέτοιο ψυχές πολύτιμες κινδύνεψαν με απώλεια. Τη φρεσκάδα και τη δύναμη, της άγιας Εκκλησίας του Χριστού, την εξασφαλίζει η οδηγία του Πνεύματος του Θεού  στις καρδιές των πιστών. 

Η γνήσια Εκκλησία ποτέ δεν έμεινε πίσω, απολιθωμένη να ανήκει μονίμως σε μια άλλη μακρινή εποχή. Αλλά και ποτέ δεν ήταν μοντέρνα, έχοντας εξομοιωθεί με τον κόσμο της άρνησης. Ποτέ δεν ήταν προοδευτική, ώστε να βρεθεί έξω από τις γραμμές του νόμου του Θεού, που είναι αναλλοίωτος, άγιος και τέλειος. Αλλά και ποτέ δεν ήταν οπισθοδρομική και παρωχημένη ώστε να προκαλεί άπωση με τη χλωμή ζωή της. Οι πιστοί Του δεν εκσυγχρονιζόμαστε... απλώς υπακούμε και εκτελούμε! Και μέσα απ' αυτήν την υπακοή ξεπηδάει μια ζωή θαυμάσια, γεμάτη δύναμη, φως και αλήθεια, που ακόμα και οι πιο σύγχρονοι και εκσυγχρονισμένοι ζηλεύουν και ποθούν να φτάσουν και να την απολαύσουν τόσο ισορροπημένα και αγνά...

 Πηγή:  ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
                                                                                                      

Η "νεκροψία" του Ιησού με ιατροδικαστική έκθεση.

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης περιγράφει βήμα βήμα τις επιπτώσεις των Παθών (με έξι ανακρίσεις και τέσσερις βασανισμούς) και εξηγεί πώς προήλθε ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό.

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών και ίσως ο πιο διάσημος ιατροδικαστής των τελευταίων δεκαετιών. 
Έχει κληθεί να μελετήσει και να αποφανθεί για τα μεγαλύτερα σύγχρονα εγκλήματα και οι εκθέσεις του προσέφεραν πολύτιμα στοιχεία στις Αρχές. Αυτή τη φορά όμως εκλήθη να κάνει μια διαφορετική «νεκροψία» και «έκθεση» για το μαρτύριο και τον θάνατο του Ιησού.

Ο κ. Κουτσάφτης έχει κάνει μια βαθιά μελέτη (συστηματικά εδώ και καιρό) για το θέμα, εξετάζοντας όλες τις πηγές και αναλύοντας τα Πάθη και τον θάνατο του Ιησού με επιστημονικό τρόπο. Σήμερα αναλύει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» τα αίτια θανάτου του Ιησού, την επίπτωση κάθε βασανιστηρίου αλλά και την ψυχοσωματική κατάσταση του Χριστού. Τέλος, απαντά γιατί καταρρίπτονται όλες οι θεωρίες που αμφισβητούν ότι ο Χριστός πέθανε πάνω στον Σταυρό, με τελικό σκοπό να αμφισβητηθεί η Ανάστασή Του.

Κύριε Κουτσάφτη, τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας από τις Γραφές, την παράδοση της Εκκλησίας και τις ιστορικές πηγές μας δίνουν μια πλήρη εικόνα για τα μαρτύρια του Χριστού;

Βεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλά στοιχεία και θα έλεγε κανείς ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα πόρισμα. Ελπίζω να μην ακούγεται ασεβές αυτό το τόλμημα σε ορισμένους, γιατί τόλμημα είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θείο πάθος είναι εκούσιο. Ο Κύριος με τη δική Του θέληση δέχτηκε τα πάντα, γι' αυτό ακόμα και την ώρα που τα καρφιά έσκιζαν τις σάρκες του και τρυπούσαν τα οστά Του αυτός προσευχόταν για τους σταυρωτές Του, πράγμα πρωτοφανές.

Ποια ήταν λοιπόν η επίπτωση των Παθών;

Αυτό που πρέπει όλοι να γνωρίζουν είναι ότι τα Πάθη είναι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός, όταν φεύγει από τον Μυστικό Δείπνο και πορεύεται για να προσευχηθεί, αφήνοντας λίγο πιο μακριά τους τρεις μαθητές (Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη), εμφανίζεται με βάση τις Γραφές εκστατικός σαν κάτι δυσάρεστο να περιμένει. Στο τέλος (ενώ οι μαθητές δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει) ο Ιησούς  προσεύχεται για τρίτη φορά και τρέχει από το μέτωπό του ιδρώτας και αίμα. Αυτό το σημείο της διήγησης περί «αιματηρού ιδρώτα» αμφισβητήθηκε πολύ έντονα για αιώνες. Ο Ευαγγελιστής όμως γράφει κάτι που ήταν αδιανόητο και πρωτοφανές χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον αμφισβητήσουν ή αν θα πουν ότι γράφει φανταστικά πράγματα. Πράγματι, λοιπόν, το Ευαγγέλιο 2000 χρόνια μετά δικαιώθηκε, καθώς η Ιατρική πρόσφατα αποφάνθηκε ότι  υπάρχει ένα σπάνιο συνοδό σύμπτωμα του οργανισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά όταν κάποιος βρεθεί σε μεγάλη ψυχοσωματική ένταση. Ξέρουμε πλέον από τη σύγχρονη επιστήμη ότι οι ιδρωτοποιοί αδένες είναι διάσπαρτοι στο σώμα, αλλά οι πολυπληθέστεροι βρίσκονται στις παλάμες, στα πέλματα, στον αυχένα, στις παρειές και στο μέτωπο. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί σε μεγάλη ένταση, είναι δυνατόν να γίνει αυτόματη ρήξη μεγάλου αριθμού τριχοειδών αγγείων στο πίραμα ;;; των αδένων. Το αίμα που απελευθερώνεται αναμειγνύεται με τον ιδρώτα, τον βάφει κόκκινο και στη συνέχεια το παραχθέν μείγμα αναβλύζει στο δέρμα. Δηλαδή ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε την αλήθεια. Καταλαβαίνει, όμως, κανείς σε πόσο μεγάλο βαθμό έντασης βρισκόταν ο Ιησούς πριν ακόμα από τη σύλληψή Του. Την άλλη μέρα ήξερε ότι θα αναλάβει την ανθρώπινη αμαρτία ως αντικαταστάτης του πεσόντος ανθρώπου και θα αντιμετωπίσει πάνω στον Σταυρό τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ήθελε να χάσει το βλέμμα του πατέρα Του που ήταν στραμμένο πάνω Του. Δεν ήταν η αγωνία Του ούτε για τη  μαστίγωση ούτε για τα καρφιά.

Τα μαρτύρια πριν από τη Σταύρωση ποια ήταν και ποια επίπτωση είχαν;

Μετά τη σύλληψη ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κακόπιστες  ανακρίσεις. Από τον Άννα, τον Καΐάφα, το Συνέδριο, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και ξανά από τον Πιλάτο. Στα μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε με τέσσερις πολύωρους και βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξύ των ανακρίσεων και των βασανισμών σύρθηκε αλυσοδεμένος και δερόμενος έξι φορές. Η απόσταση που διήνυσε με τις αλυσίδες ήταν περίπου έξι χιλιόμετρα. Και όλα αυτά νηστικός, διψασμένος και άυπνος.

Οι πιέσεις τι ρόλο έπαιξαν;

Του ασκήθηκε έντονη ψυχοσωματική βια, τον έγδυσαν τρεις φορές, τον έντυσαν άλλες τόσες, τον μαστίγωσαν, του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι και του φόρτωσαν τον βαρύ Σταυρό. Στις ανακρίσεις τον διέσυραν και τον εξευτέλισαν. Ήθελαν με κάθε τρόπο να τον κάνουν να λυγίσει.

Μεταξύ άλλων, μαστιγώθηκε.

Ναι. Η μαστίγωση γινόταν με φραγγέλιο, που είχε λουριά με απολήξεις σφαιρίδια και άκρες από κόκαλα. Κάθε φορά που έπεφτε στο σώμα το μαστίγιο αυτά τα αντικείμενα έμπαιναν μέσα στις σάρκες και όταν το τραβούσε ο βασανιστής για να ξαναχτυπήσει έσκιζαν το δέρμα. Οι πληγές που προκάλεσαν ήταν φοβερές σε όλη την οπίσθια επιφάνεια και την πλάγια κοιλιακή και θωρακική χώρα, που πρέπει να ήταν καταματωμένη. Πρέπει να έχασε πολύ μεγάλη ποσότητα αίματος ο Χριστός μόνο από αυτό.

Ως προς τον Σταυρό που κουβάλησε;

Όταν ο Κύριος φορτώθηκε τον Σταυρό έπρεπε να κουβαλήσει ένα ξύλο που δεν ήταν πλανισμένο (όπως το βλέπουμε στις αγιογραφίες). Ήταν δυο κορμοί γεμάτοι σκληρό φλοιό και ρόζους και καταλαβαίνετε τι έγινε όταν πέταξαν πάνω στην πλάτη του το οριζόντιο τμήμα. Την ήδη καταματωμένη πλάτη από τη μαστίγωση. Αυτός ο βαρύς κορμός μπήκε μέσα στις πληγές προκαλώντας αφόρητο πόνο.
Στη συνέχεια ο Ιησούς κυριολεκτικά σέρνει τα βήματά Του και υποφέρει. Πλέον δεν έχει ανάσες και αρκετό οξυγόνο. Το αίμα Του λιγοστεύει και κάποια στιγμή λυγίζουν τα γόνατά Του και είναι αδύνατον να προχωρήσει.

Περιγράφετε μια κατάσταση που σχεδόν δεν αντέχεται με βάση τα ανθρώπινα μέτρα.

Ναι. Πιστεύω αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος εκεί θα είχε πεθάνει. Κανονικά, με βάση τη λογική, εκεί (στην πορεία προς τον Γολγοθά) θα έπρεπε να είναι το τέλος.

Ωστόσο, ο Χριστός φτάνει τελικά μέχρι τη Σταύρωση. Εκεί τι ακριβώς γίνεται;
Εκεί οι σταυρωτές ξαπλώνουν τον Ιησού πάνω στον Σταυρό και του καρφώνουν τα χέρια και τα πόδια. Για το ακριβές σημείο του καρφώματος υπάρχουν δύο εκδοχές: το εσωτερικό της παλάμης, που φαίνεται και σε πολλές εικόνες, ή το κέντρο της έσω επιφανείας των καρπών. Η πρώτη εκδοχή είναι για μένα η πιο προσιτή. Η παλάμη έχει μικρό πάχος, μεγάλη επιφάνεια και λόγω των τενόντων και των περιτονιών δεν σκίζεται το δέρμα. Υπάρχουν και τα μετακάρπια οστά, που μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος.
Αν, πάντως, το καρφί μπήκε ανάμεσα στα δύο κόκαλα, κερκίδα και ωλένη, έχουμε τραγικό πόνο γιατί τραυματίστηκε το μέσο νεύρο. Σκεφτείτε ότι αν ακουμπήσουμε ελάχιστα το νεύρο του αγκώνα νιώθουμε έντονο πόνο. Φανταστείτε να περάσει καρφί από αυτό το νεύρο. Ως προς το κάρφωμα των ποδιών οι δύο εκδοχές είναι ότι σταύρωναν τα πόδια και το καρφί περνούσε από το ένα πόδι στο άλλο ή ότι καρφώθηκαν παράλληλα. Ευρήματα του 1968 σε τάφους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ μας δείχνουν ότι υπήρχαν και άλλοι που σταυρώθηκαν στα πόδια με τον πρώτο τρόπο.

Ο θάνατος τελικά από τι επήλθε; Γνωρίζουμε;

Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας θάνατος αργός και λίαν βασανιστικός. Με την ανύψωση του Σταυρού ο Χριστός αντιμετωπίζει μια σειρά από δυσμενείς παράγοντες:
- Υποχρεωτική ορθοστασία, που του δημιουργεί ορθοστατική υπόταση.
- Υποχρεωτική ακινησία, που δεν δίνει τη δυνατότητα το φλεβικό αίμα να επιστρέψει στην καρδιά.
- Ειδική στάση του θώρακα, με το βάρος του σώματος να είναι σε μόνιμη έκπτυξη και να δυσκολεύει φοβερά την αναπνοή. Δεν μπορεί να κάνει εκπνοή παρά μόνο εισπνοή. Αυτό συντόμευσε τον θάνατό Του.
Επιπλέον αντιμετωπίζει επιπλοκές τραυμάτων, αιμορραγία, αφυδάτωση, πείνα, δίψα και εξάντληση.

Το τελικό «πόρισμα»;

Επρόκειτο για πολυπαραγοντικό θάνατο. Πολλά πράγματα έδρασαν για την κατάληξη, με τελικό αίτιο την ασφυξία μαζί με την κυκλοφορική ανεπάρκεια. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι και η επιδρομή των σαρκοφάγων εντόμων. Το αίμα φέρνει  από πολύ μακριά έντομα που κόβουν κομμάτια από τις πληγές ενός ακίνητου ανθρώπου! Οι πιο φοβερές στιγμές για τον Κύριο ήταν μετά το κάρφωμα στον Σταυρό.

Πώς εξηγείτε την αντοχή που έδειξε;

Ο Χριστός δεν πέθανε πριν από τη Σταύρωση γιατί υπήρχε λόγος. Υπερέβη τα ανθρώπινα μέτρα και για μένα το ότι άντεξε και ανέβηκε στον Σταυρό είναι ακόμα ένα δείγμα της θεότητάς Του.

Μπορείτε να μας περιγράψετε τι αισθανόταν ο Ιησούς φορώντας το ακάνθινο στεφάνι;

Πρώτα πρώτα, να σας πω ότι είναι πρωτοφανής τρόπος αντιμετώπισης. Ποτέ πριν δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο και ποτέ ξανά δεν επαναλήφθηκε. Επρόκειτο για φρίκη! Το κατασκεύασαν από μια τζιτζιφιά, ευλύγιστο φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, με πολύ μεγάλα και σκληρά αγκάθια. Μέχρι τότε τα στεφάνια των καταδίκων ήταν σιδερένια και προσαρμόζονταν με βάση τη διάμετρο του κρανίου. Εδώ ήταν βασανιστήριο. Το τριχωτό της κεφαλής είναι αγγειοβριθέστατο. Έχει πολύ καλή αιμάτωση και ειδική νεύρωση. Η αιμορραγία, λοιπόν, ήταν μεγάλη και αφόρητος ο πόνος από τα αγκάθια στα νεύρα.

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί θεωρίες ότι ο Χριστός δεν είχε πεθάνει στον Σταυρό και ότι έτσι δικαιολογείται (λογικά) η Ανάστασή του. Κατά τη γνώμη σας, αυτό μπορεί να στέκει;

Τυχαία έγινε, νομίζετε, ο λογχισμός της πλευράς; Καθόλου τυχαία. Αυτό το γεγονός είναι το πιστοποιητικό του θανάτου. Η λόγχη τρύπησε την πλευρά και βγήκε «αίμα και ύδωρ». Από όποια πλευρά και να έγινε ο λογχισμός, με αυτό το βαρύ όπλο των δυόμισι μέτρων, δεν υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε να μείνει ζωντανός. Με τίποτα!

Άρα καταρρίπτονται όλα;
Φυσικά. Οι αρνητές βέβαια λένε ό,τι θέλουν, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται με τον Χριστό αφού γι' αυτούς δεν υπάρχει...

Πηγή:  briefingnews.gr

Ίδε ο άνθρωπος...

Αυτά είναι τα λόγια του Πιλάτου απευθυνόμενος στους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του Ισραήλ, καθώς και σε όλους τους εκεί παρευρισκομένους. Τους κάνει μία παρουσίαση, θέλοντας να τους προκαλέσει να τους ξυπνήσει την ανθρωπιά, την συμπόνια, το έλεος.
Κοίταξε αρχιερέα, πρεσβύτερε, εσύ που δέχεσαι χειροφιλήματα και ασπασμούς στις πλατείες στους δημόσιους χώρους και στις αγορές και αρέσκεσαι να κατέχεις τις πρώτες θέσεις στις δημόσιες συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Ματθ.23:6,7.
Κοίταξε εσύ που ίσως κατέχεις μία εξέχουσα θέση μέσα στην κοινωνία αυτή και τιμάσαι υπό των ανθρώπων.
Κοίταξε εσύ που έχεις απομακρυνθεί από το θέλημα του Θεού, που αδιαφορείς για το δίκαιο του άλλου, για το καλό του πλησίον σου και ασχολείσαι αποκλειστικά με τον εαυτό σου.
Κοίταξε εσύ που ευεργετήθηκες στη ζωή σου όταν δυσκολίες και ασθένειες σε επισκέφθηκαν και βοήθεια σου προσφέρθηκε άφθονη.
Κοιτάξτε όλοι εσείς!!!!! Μας φωνάζει ο Θεός σήμερα!!!
Ο Θεός θέλησε να μας κάνει ανθρώπους καθ΄ εικόνα και ομοίωση Αυτού. Να είμαστε καλοί, σπλαχνικοί, ελεήμονες,συμπαθείς,συγχωρητικοί,αγαθοποιοί,θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας, εξετάζοντες και το καλό του πλησίον μας, του αδελφού μας αλλά και του εχθρού μας. Ο Θεός ενώ ήμασταν εχθροί του, ως προς την διαγωγή μας, με τα έργα μας τα πονηρά, εθυσίασε τον Ιησού Χριστό για να μας δείξει την αγάπη Του. Ρωμαίους 5-8 & Εφεσ.2:4,5.
Κοιτάξτε όλοι εσείς που Εγώ θέλησα να σας κάνω όμοιους με Εμένα σε τι κατάσταση έχετε έλθει.
Κοιτάξτε το πρόσωπο αυτού του υιού του ανθρώπου και θα δείτε μέσα σας τι κατοικεί, τι υπάρχει, τι υπερέχει, τι υπηρετείτε.
Κοιτάξτε και αναγνωρίστε τις καρδιές σας, ελέγξτε τις συνειδήσεις σας, εξετάστε τους σκοπούς σας και τις επιθυμίες σας.
Ιδέτε που σας προόριζα και που καταλήξατε.
Ιδέτε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το δικό σας πρόσωπο την δική σας κατάσταση. Εσείς έπρεπε να φέρετε την εικόνα Αυτού εξαιτίας των αμαρτιών και παραβάσεών σας ,εξαιτίας της απείθειας και της σαρκολατρείας.
Όμως Εκείνος πήρε την δική σας θέση και υπέστη όλη αυτή την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό. Ο Άγιος έγινε κατάρα για εσάς. Ο δικός σας ξεπεσμός δημιούργησε αυτό το θέαμα που τώρα βλέπετε στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό που επέφερε η ανυπακοή του Αδάμ επάνω στο πρόσωπο της γης, ο Χριστός το στεφανώθηκε, Γένεση 3:18 "στέφανον εξ' ακανθών, και το ενδύθηκε", Ησαΐας 1:18 "το πορφυρούν ιμάτιο των αμαρτιών μας".
Ίδε ο άνθρωπος!!!!!
Δεν είχε είδος, ουδέ κάλλος και είδομεν Αυτόν, και δεν είχε ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν Αυτόν", Ησαΐας 53:2."Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού". Ησαΐας 53:7. Εμείς οι κατ' όνομα άνθρωποι, ελλιπείς ανθρωπιάς και φόβου Θεού, φέραμε σε αυτή την επώδυνη κατάσταση τον  Ιησού Χριστό, τον αληθινό άνθρωπο, τον πλήρη ανθρωπιάς και φόβου Θεού. Αποκρουστικό το θέαμα…. αλλά ζωντανή μαρτυρία της δικής Του αγάπης και της δικής μας κακίας.
Άνθρωπε, Του άξιζε;

Πηγή:  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε! Λουκάς 24:5β-6α

Αυτά είναι λόγια ελπίδας και παρηγοριάς.



Η συμβολική πράξη του λαού Ισραήλ, να σφάξουν από ένα αρνί και με το αίμα του να βάψουν το ανώφλιο και τους παραστάτες των θυρών τους για να φυλαχτούν από το εξολοθρευτή (Έξοδος 12), τώρα βρήκε την εκπλήρωση του. Ο Αληθινός αμνός πήρε τη θέση του συμβολικού και έχυσε το Αίμα Του για να γίνει «Ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης 1:29).

Το Πάσχα των Ισραηλιτών σήμαινε «πέρασμα» από την σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία. Το Πάσχα του Κυρίου είναι για όλους εμάς το πέρασμα από τη σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία της αιωνιότητας. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και ετάφη σηκώνοντας τις δικές μου αμαρτίες, καθώς και τις δικές σου. Στο σταυρό, ο Πατέρας μας Θεός, Τον εγκατέλειψε για τρεις ολόκληρες ώρες (Ματθαίος 27:46), βλέποντας όλη την αμαρτία της ανθρωπότητας επάνω Του. Η φύση, από ντροπή για τη χειρότερη ανθρώπινη δολοφονία , έκρυψε το πρόσωπό της, και «έγινε σκοτάδι εφ’ όλης της γης» (Λουκάς 23:44).

Ο Κύριος με το θάνατό Του εκπλήρωσε όλες τις υποσχέσεις του Θεού που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός χαιρέτησε τον Νικητή Σωτήρα με σεισμό, με το άνοιγμα των μνημείων και την ανάσταση των κεκοιμημένων Αγίων (Ματθαίος 27:51-53), καθώς και με το «Σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού στα δύο» που χώριζε τα « Άγια των Αγίων».

Ο Θεός γκρέμισε πλέον τον «μεσότοιχο του φραγμού» (Εφεσίους 2:14) ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο, και τη θέση των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης (που έκαναν τις θυσίες των ζώων), την πήρε ο κάθε αναγεννημένος πιστός του Θεού για να προσφέρει πλέον πνευματικές θυσίες στον Κύριό του.

Επάνω στο Γολγοθά, – ή Κρανίου Τόπος στην ελληνική γλώσσα, έγινε η μεγαλύτερη θυσία αγάπης, που έφερε τη νίκη ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις. Επάνω στο σταυρό ο Ιησούς νίκησε το θάνατο, διότι δεν ήταν δυνατόν ο Άδης να Τον κρατήσει και έτσι ο Κύριος ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ.

“Και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθε εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον, όστις λέγεται Εβραϊστί Γολγοθάς, όπου εσταύρωσαν αυτόν” (Ιωάννης: 19:17) Αυτός ο λόφος, που μοιάζει σαν κρανίο, είναι ο τόπος που ο Κύριος σταυρώθηκε. Εκεί, σύμφωνα με τις Γραφές, υπάρχει και ο κήπος με τον τάφο του Ιησού. Μελέτες αρχαιολόγων υποστηρίζουν, ότι, αυτός ο τάφος είναι Ιουδαϊκός, του 1ου μ.Χ. αιώνα. Δεξιά φαίνεται ένα μέρος από τα τείχη της Ιερουσαλήμ με την πύλη της Δαμασκού. Η Βίβλος λέει, ότι, “Ο Ιησούς έξω της πύλης έπαθε”.
Είναι πλέον καιρός που “οι πέτρες άρχισαν να μιλούν” (Λουκάς: 19:40), διαψεύδοντας κάποιους υποστηρίζοντες, ότι “κατέχουν” τον τάφο του Ιησού Χριστού.
Πως συνέβηκε όμως το Θείο δράμα; Ας δούμε το χρονολογικό του διάγραμμα εν περιλήψει:

«Στον Γολγοθά φθάνουν στις 9 το πρωί και καρφώνοντάς Τον στο σταυρό, Του δίνουν να πιει χολή και ξύδι, για να Του μαλακώσουν τους πόνους. Ο Ιησούς όμως το αρνείται».

«Παρά την κακία των ανθρώπων, από τα χείλη Του Ιησού βγαίνουν λόγια αγάπης, «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς, διότι δεν εξεύρουσιν τι πράτουσι». Για να μπορούν οι άνθρωποι να διαβάσουν το «έγκλημα» που έκανε ο κατάδικος του μεσαίου σταυρού, οι στρατιώτες βάζουν επάνω Του επιγραφή γραμμένη στα Εβραϊκά, Λατινικά και Ελληνικά, που έγραφε: «ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ»!

«Τότε νιώθει τον χλευασμό όλων. Το απάνθρωπο και κτηνώδες πλήθος το αποτελούσαν οι στρατιώτες, οι πρεσβύτεροι, οι Αρχιερείς και Γραμματείς και ο όχλος που βλαστημούσε και ενέπαιζε τον Κύριο».

«Η μετάνοια ενός από τους δύο ληστές, που σταυρώθηκαν μαζί με τον Κύριο, έφερε το ποθητό αποτέλεσμα και άκουσε τα ευλογημένα λόγια του Ιησού να του λένε: «Αλήθεια σου λέω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» (Λουκάς 23:43).

«Στη συνέχεια φρόντισε να μην αφήσει καμία «εκκρεμότητα» και είπε στη Μητέρα Του Μαριάμ, «Γύναι, ιδού ο υιός σου» δείχνοντάς της τον μαθητή Του Ιωάννη, και στον Ιωάννη είπε: «ιδού η μήτηρ σου».

«Από τις 12 το μεσημέρι έως τις 3 το απόγευμα, πυκνό σκοτάδι κάλυψε τη γη. Τότε μια κραυγή αγωνίας βγήκε από το στόμα του Κυρίου: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;» που σημαίνει, «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;»

Δόξα σε έναν τέτοιον Θεό, που εγκατέλειψε τον Υιό Του για να δεχθεί εμάς.

«Αφού το πάθος του Κυρίου τέλειωσε, είπε, διψώ. Του έδωσαν πάλι ξύδι. Το πήρε. Στη συνέχεια έβγαλε κι άλλη κραυγή, όμως τώρα ήταν κραυγή χαράς και ανακούφισης……«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ»!

 Αυτά είναι λόγια ελπίδας και παρηγοριάς.
«Τελείωσε πλέον το έργο του εξιλασμού». Πεθαίνοντας είπε: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου». Του τρύπησαν την πλευρά Του και αμέσως έγινε η πιστοποίηση του θανάτου Του, «Αίμα και ύδωρ βγήκε από την πλευρά Του».

«Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος ενταφιάζουν το σώμα του Ιησού, και η νύχτα με το σκοτάδι της, σκεπάζει το πιο σκοτεινό και ανόητο έγκλημα της ιστορίας».

Αυτό είναι το διάγραμμα της Σταυρώσεως του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού, όπως μας περιγράφεται στα 4 Ευαγγέλια, και μας το παρουσιάζει και η «ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ» του Henry Halley, σελίδα 720.

Εάν ο Κύριος δεν είχε αναστηθεί, η ιστορία θα τον κατέτασσε με τους άλλους φιλοσόφους. Σε όποιον ηγετικό τάφο άλλων θρησκειών και να πας, θα βρεις την σωρό του εκεί.

Όμως ο τάφος του Ιησού Χριστού είναι άδειος! Ο Θωμάς, που τον αποκαλούμε άπιστο, βλέποντας Τον αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάννης 20:28). Και από το όρος των ελαιών όταν ανελήφθη στον Ουρανό, και οι μαθητές Του τον έβλεπαν, τότε: «ιδού, άνδρες δύο, με ιμάτια λευκά εστάθησαν πλησίον αυτών, οίτινες και είπον, άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν, ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ΄ υμών εις τον ουρανόν, θέλει έλθει ούτω, καθ’ ον τρόπον είδατε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξεις των Αποστόλων 1:10-11).

Έτσι, λοιπόν, θα ξαναέρθει ο Ιησούς, όχι σαν άνθρωπος περιφρονημένος, αλλά σαν ένδοξος Κριτής.

Το Αγιο Αίμα του Ιησού Χριστού, χύθηκε εκείνο το Πάσχα, μια για πάντα, άσχετα αν σήμερα Τον ξανασταυρώνουν κάθε χρόνο, νομίζοντας ότι έτσι επαναλαμβάνουν τη θυσία Του.

Αυτό το Πάσχα που γιορτάζεις ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για σένα που δεν δέχτηκες τον Ιησού Χριστό και τη θυσία Του. Δεν είναι το Πάσχα αρνί στη σούβλα, κρασί, και τσάμικο, αλλά το πολύτιμο Αίμα του Υιού του Θεού, που χύθηκε για σένα.

Διαβάζοντας για το Θείο Δράμα, τι ένιωσες άραγε γι Αυτόν που πλήρωσε το δικό σου χρέος; Τον λυπήθηκες; (μη γένοιτο), ή Τον ευχαρίστησες γιατί Αυτός άνοιξε το δρόμο για την αιώνια ζωή με την πίστη σου σ’ Αυτόν; Η πίστη σου σ’ Αυτόν είναι το «εισιτήριο» για την αιωνιότητα. «Κατά Χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως, και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, δια να μη καυχηθεί τις» (Εφεσίους 2:8).

Εγώ δοξάζω τον Θεό γι αυτή την Χάρη Του.
Άκουσε πάλι τα λόγια του Ευαγγελίου:
Γιατί ζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;
Δεν είναι εδώ, γιατί ο…ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Πηγή: sporeas.gr

ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΣΩΣΤΕΣ;

Διαβάζουμε στην Επιστολή προς Εβραίους 1:1-2: "Ο ΘΕΟΣ, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού, τον οποίο έθεσε κληρονόμο των πάντων, δια μέσου τού οποίου έκανε και τους αιώνες".
Ο γνωστός θεολόγος Κάρλ Μπάρθ, έδινε μια διάλεξη σε μια μεγάλη Θεολογική Σχολή, όταν ένας φοιτητής τον ρώτησε: "κύριε, δεν νομίζετε ότι ο Θεός αποκάλυψε τον Εαυτό Του και σε άλλες θρησκείες και όχι μόνο στο Χριστιανισμό;" Η απάντηση του Μπάρθ άφησε έκπληκτους τους φοιτητές. "΄Οχι, είπε, με δυνατή φωνή, ο Θεός δεν αποκαλύφτηκε σε καμιά θρησκεία, συμπεριλαμβανόμενου και του Χριστιανισμού!  Αποκάλυψε τον Εαυτό Του στον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό".   

Οι άνθρωποι εκ φύσεως είναι θρησκευόμενοι με την έννοια ότι καθένας μας γεννιέται με την αίσθηση της ύπαρξης του θείου.  Κατά κάποια άποψη καθένας μας αποφασίζει για το αν θα αποδεχτεί αυτήν την πίστη, θα την ερευνήσει ή θα την απορρίψει. Πολλοί βέβαια, επιλέγουν να αποδεχθούν την πίστη με την εσφαλμένη όμως σκέψη ότι, αφού "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη", τότε και όλες οι θρησκείες οδηγούν στον Θεό. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. 
Κατά κάποιον τρόπο θα λέγαμε ότι η θρησκεία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει τον Θεό, στηριζόμενος πρωτίστως, στις δικές του δυνάμεις. Από την άλλη πλευρά όμως, ο πραγματικός Χριστιανισμός εκφράζει την αναζήτηση του Θεού για τον άνθρωπο, και αυτό το σημείο είναι που κάνει τη διαφορά. Επειδή όλοι είμαστε αμαρτωλοί, είναι αδύνατο να σώσουμε τον εαυτό μας με τις προσπάθειές μας. Γι αυτό και ο Θεός, εξαιτίας της αγάπης Του για εμάς, έστειλε τον Υιό Του να πεθάνει στο Σταυρό σηκώνοντας τις δικές μας αμαρτίες. Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους ανήκει αποκλειστικά στον Ιησού Χριστό.  Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. 

Μπορεί να είναι στενός ο δρόμος αυτός αλλά είναι ο μοναδικός. Αν υπήρχε άλλος τρόπος σωτηρίας, τότε γιατί ο Ιησούς ήρθε στη γη να πεθάνει πάνω σ ένα ρωμαϊκό σταυρό για εμάς; Όπως είπε ο Ιησούς: "Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν". Ματθ. 7:14.  

Επομένως, η κρίσιμη ερώτηση δεν είναι αν είσαι θρησκευόμενος ή αν ανήκεις σε κάποιο Χριστιανικό δόγμα ή σε κάποια Χριστιανική εκκλησία, αλλά αν έχεις δεχθεί τον Ιησού ως Σωτήρα σου. Εμπιστεύεσαι Εκείνον και μόνον Εκείνον για την αιώνια σωτηρία σου; Ο Ιησούς είπε: "Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή· κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού". Ιωάν. 14:6. Πότε σκέφτηκες με σοβαρότητα,  γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού, του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος; Έγινε άνθρωπος για να μπορέσει να μας σώσει από την αμαρτία, και να μας χαρίσει αιώνια ζωή. 

Αν θέλεις κι εσύ να δεχθείς τον Ιησού Χριστό σωτήρα, και Κύριό σου κάνε την παρακάτω ΠΡΟΣΕΥΧΗ: 
"Θεέ μου, Σ ευχαριστώ για το δώρο της σωτηρίας που μου έχεις χαρίσει δια μέσου του Υιού Σου, του Ιησού Χριστού, που  πέθανε στο σταυρό για τις αμαρτίες μου και μου χάρισε την αιώνια ζωή. Επειδή Εσύ πέθανες για εμένα βοήθησέ με να ζήσω για Εσένα με τον τρόπο που Εσύ θέλεις. Σ ευχαριστώ που ακούς την προσευχή μου, αμήν"... 

Πηγή:  ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

Το κόστος το να είσαι πραγματικός Χριστιανός.

Μια συντονισμένη προσπάθεια γίνεται στις μέρες μας να φτηνύνουν τα πάντα, να εκφυλιστούν και να ξεπέσουν. Το δόγμα «του χαμηλότερου κόστους», κερδίζει έδαφος στις καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα χτυπάει ο σατανάς την περιοχή της αγάπης του Θεού, της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Ζητείται επειγόντως μια σωτηρία που να μην κοστίζει.. ! μια ζωή Χριστού που να μη θέλει θυσίες...
Ζητείται επειγόντως μια σωτηρία που να θέλει τη λιγότερη παράδοση στο Θεό, και να έχει τις λιγότερες απώλειες από τη ζωή του κόσμου.
Ένας Χριστός χωρίς απαιτήσεις, χωρίς κόστος, χωρίς περιορισμούς ή με τους λιγότερους. Ένας Χριστός που να μπορεί να συνδυαστεί και με τον κόσμο και με την αμαρτία... και με τις επιθυμίες μας και με τα είδωλα της ψυχής μας. Ένας Χριστός ελαφρύς και σίγουρος... Αυτό το πνεύμα κερδίζει έδαφος στις μέρες μας. Αυτό είναι που έχουν στην καρδιά τους και στη σκέψη τους οι περισσότεροι Χριστιανοί στις μέρες μας.
  
Και είναι εντελώς δικαιολογημένα όλα αυτά, γιατί «το να είσαι πραγματικός Χριστιανός στις μέρες μας, είναι δύσκολο και κοστίζει πολύ!»
Αν τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε με λύπη μας ότι η έννοια του Χριστιανού έχει χάσει τόσο πολύ το νόημα και την αξία της, που ο καθένας μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του εύκολα, ανώδυνα και να την αποκτήσει χωρίς κόπο και απαιτήσεις. Ζωές γεμάτες αμαρτία, συμβιβασμό, ειδωλολατρία, έχουν παράλληλα και το «Χριστιανός» δίπλα σε όλα αυτά, αφού έφτασε να μην κοστίζει τίποτα. Συναντάς τη λέξη Χριστιανός σε ζωές γεμάτες ψέμα, σκοτάδι, μοιχεία, κοσμικότητα.
Και τελικά τι είναι ο Χριστιανός; Κάτι περίπου σαν αυτό: πηγαίνει στην εκκλησία, παρακολουθεί, ακούει κηρύγματα, κάνει όποτε μπορεί το καλό, ίσως να διαβάζει κάποτε την Αγία Γραφή, πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός συγχώρησε τις αμαρτίες του και μια μέρα θα πάει στον Ουρανό... χοντρά πράγματα δηλαδή... δε χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες. Και φυσικά, σαν Χριστιανός πρέπει να αποφεύγει τις χοντρές, τις χτυπητές αμαρτίες, που εκθέτουν τον ίδιο αλλά και το περιβάλλον του στα μάτια των ανθρώπων.
Χριστιανός για τους πολλούς είναι κάτι σαν τίτλος, που τον αποκτά ή τον αποδέχεται κάποιος και τον κουβαλά ή τον χρησιμοποιεί όπως, όπου, όποτε νομίζει. Άλλωστε στις μέρες μας εύκολα γίνονται χριστια­νικές κάποιες ομάδες ανθρώπων. Κάποιες κοινωνίες ή και έθνη ολόκληρα λέγονται χριστιανικά. Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν όλα αυτά με την αλήθεια, με την πραγματικότητα, με το φως που υπάρχει μόνο μέσα στην Αγία Γραφή, που είναι ο λόγος του Θεού;
Χριστιανός στην αρχική έννοια του όρου είναι ένας πολύτιμος, μοναδικός και βαρυσήμαντος χαρακτηρι­σμός, που καλύπτει ολόκληρη τη ζωή και μας προσδιορίζει σαν άτομα, προσδιορίζει το πιστεύω μας, τις αρχές μας, το περιεχόμενο της μέρας μας, της ζωής μας ολόκληρης.
Χριστιανός είναι ο άνθρωπος εκείνος που ανήκει στον Ιησού Χριστό και ο Χριστός του ανήκει.
Χριστιανός είναι εκείνος που ζει για τον Ιησού Χριστό κάθε μέρα, όλη τη μέρα, όλες τις μέρες του πάνω στη γη.
Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζει τη ζωή του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης.
Χριστιανός είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος που μετανόησε, ταπεινώθηκε αγκάλιασε με πίστη το έργο του Ιησού Χριστού και αναγεννήθηκε δια του Ιησού Χριστού και τώρα μορφώνεται μέσα του και πάνω του ο Ιησούς Χριστός.
Χριστιανός είναι εκείνος που ζει συσταυρωμένος και συναναστημέ­νος μαζί με τον Ιησού Χριστό.
Χριστιανός είναι ο πιστός του Ιησού Χριστού, που όταν τον παρακολουθείς πώς ζει, αναγνωρί­­ζεις πάνω του τον Ιησού Χριστό, τον πράο και ταπεινό Σωτήρα, το γλυκό Κύριο.
Χριστιανός είναι ο άνθρωπος ­που πήρε δια πίστεως το Χριστό στη ζωή του, Τον έκανε Κύριό του, Φίλο του, Ποιμένα του, και ζει με την ελπίδα της συνάντησης μαζί Του στην αιώνια Πόλη, στη Βασιλεία του Θεού. 
Χριστιανός είναι εκείνος που έχει βάλει στη ζωή του πρώτο και μόνο και πάνω απ' όλους και όλα τον Ιησού Χριστό. Τον αγαπά, Τον πιστεύει και Τον εμπιστεύεται απόλυτα.
Το σημαντικό βρίσκεται στο σημείο αυτό. Όταν ένας άνθρωπος είναι τέτοιος Χριστιανός, είναι «έτσι» Χριστιανός, όπως περιγράψαμε, αυτό μεταφράζεται σε ζωή ανάλογη, σε έμπρακτη καθημερινή πραγματικότητα, που φανερώνει όλο το μεγαλείο του Ιησού Χριστού. Δεν έχει ταμπέλες ο Χριστιανός, ούτε υπηρετεί ονόματα και ­τίτλους. Επίσης δε χρειάζεται προσδιορισμούς και συνοδευτικά στοιχεία. Η λέξη Χριστιανός τα έχει όλα μέσα της. Ούτε «πολύ Χριστιανός», ούτε «γνήσιος Χριστιανός», τίποτα απ' αυτά. Εμείς τα ανακαλύψαμε όλα αυτά και είναι καρπός του ξεπεσμού της εποχής μας.
Αν κοιτάξουμε έτσι τα πράγματα, θα δούμε πως πράγματι δεν είναι, εύκολο και ανώδυνο να είσαι στη ζωή Χριστιανός, στην καρδιά Χριστιανός, στην κάθε μέρα, στο κάθε βήμα Χριστιανός. Γιατί Χριστιανός θα πει «όλα», Χριστιανός θα πει «ολόκληρος του Χριστού», Χριστιανός θα πει «δε ζω εγώ, ζει μέσα μου ο Ιησούς Χριστός», Χριστιανός θα πει «τα πάντα θεώρησα σκύβαλα, ζημιώθηκα τα πάντα για να γνωρίσω και να αποκτήσω τον Ιησού Χριστό».
Ο Χριστιανός δε φαίνεται ούτε από το τι γράφει η ταυτότητά του, ούτε από το τι γράφουν τα μητρώα κάποιας εκκλησίας.
Ο Χριστιανός φαίνεται από τη ζωή που ζει, από τη πιστεύει και Τον εμπιστεύεται από μέρα που περνά, από τη συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις της ζωής του σε όλες τις πτυχές της ύπαρξής του. Χριστιανός στο στόμα, στις αντιδράσεις, Χριστιανός στις συναλλαγές με τους άλλους Χριστιανός την ώρα της αδικίας, την ώρα της αποτυχίας, την ώρα της δοκιμασίας. Χριστιανός στα μάτια, στην έκφραση, στις επιλογές, στις προτεραιότητες, Χριστιανός στην αγάπη, Χριστιανός στις θέσεις απέναντι στην αμαρτία και τον κόσμο της.
Τελικά Χριστιανός θα πει «ένας μικρός Χριστός» ανάμεσά μας, όμοιοι με Αυτόν, να μορφωθεί μέσα μας, να ζούμε τη ζωή Του ανάμεσα στους ανθρώπους της αμαρτίας. Σ' αυτό μας καλεί ο Ιησούς Χριστός.
Γι' αυτό μας χαρίστηκε το έργο το πλήρες του σταυρού του Ιησού, Χριστού, για να γεμίσουμε με το Χριστό, να περπατήσου­με στα ίχνη Του, «καθώς Εκείνος περπάτησε» Α' Ιωάν.2:6 να μας γεμίσει με τον εαυτό Του. Πράγματι είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς Χριστιανός, αφού δεν πρόκειται ούτε για τίτλο, ούτε για θρησκεία, αλλά για ζωή, τη χριστιανική ζωή, τη ζωή του Χριστού, πάνω μας.          
Χρειάζεται να απαρνηθεί τον εαυτό σου, να σηκώσεις το σταυρό σου, να μη ζεις για τον εαυτό σου, να αγαπήσεις τον Κύριο με όλη σου την αγάπη, να κάνεις τον Ιησού Χριστό «Κύριό σου και Θεό σου». Πόσοι τα έχουν αυτά; Πόσοι τα πρόκριναν και τα αγκάλιασαν με την καρδιά τους; Πόσοι τα αγκάλιασαν με πίστη; Πόσοι τα ζουν και αυξάνονται μέσα σ' αυτή τη ζωή Αυτοί είναι οι μόνοι Χριστιανοί.
Μόνο αυτοί είναι άξιοι να λέγονται Χριστιανοί. Άνθρωποι αγάπης, θυσίας, υπηρεσίας. Άνθρωποι ζωής Ιησού Χριστού. Άνθρωποι καθαρής και άγιας ζωής. Οι υπόλοιποι είναι φτηνές, φτωχές απομιμήσεις. Λένε ότι είναι Χριστιανοί, όμως «μόνο το όνομα έχουν ότι ζουν , για το Θεό είναι νεκροί» Αποκ.3:1. Άλλωστε δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, όταν παρακολουθήσει από κοντά για λίγο κάποιες πτυχές της ζωής τους. Αυτοί οι άνθρωποι, αν και ονομάζονται Χριστιανοί, ακόμα λένε ψέματα, ακόμα αγαπούν τον κόσμο, έχουν φόβους, έχουν επιθυμίες, έχουν είδωλα α­καταδίκαστα στη ζωή τους... πως είναι Χριστιανοί, πώς έγιναν Χριστιανοί; Τους βλέπεις και έχουν πίκρα και πόνο στην καρδιά τους, έχουν παράπονα, αμφισβήτηση, γογγυσμό, ζουν ακόμα για τον εαυτό τους, αντιδρούν σαρκικά, σκέφτονται ανθρώπινα. Από ποιο δρόμο πέρασαν κι έγιναν Χριστιανοί; Χωρίς να έχουν λυτρωθεί, χωρίς να έχουν ελευθερωθεί, χωρίς να έχουν αναγεννηθεί.. Ο δρόμος είναι ένας; ο Ιησούς Χριστός. Τα πρώτα μας αδέλφια στις Πράξεις των Αποστόλων, στις μέρες τις γνήσιες της εκκλησίας του Χριστού, γι' αυτό ονομάστηκαν Χριστιανοί, γιατί ήταν του Χριστού, γιατί ζούσαν αλλιώτικα, ζούσαν διαφορετικά, ζούσαν τη ζωή του Χριστού και ξεχώριζαν από τους άλλους.
Εμείς σήμερα; «Περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων», τι ζούμε; Πού είναι η αλλιώτικη, η αξιοζήλευτη ζωή του Χριστού, πού είναι το θαύμα της λυτρωμένης ζωής;
Μπορώ να πω με βεβαιότητα, οι γνήσιοι, οι αληθινοί, οι πραγματικοί Χριστιανοί στις μέρες μας και σπάνιοι είναι και λιγοστεύουν όσο περνάει ο καιρός. Ο δρόμος του Χριστού ήταν πάντα στενός και για λίγους. Οι γνήσιοι ήταν λίγοι, οι άξιοι ήταν λίγοι και τους έβρισκαν από τη ζωή που ζούσαν, για να τους ρίξουν στα λιοντάρια ή να τους πριονίσουν ...
Σήμερα έχουμε εγκαινιάσει ένα νέο τύπο πιστών του Χριστού. « Χριστιανοί της Κυριακής το πρωί, Χριστιανοί της τηλεόρασης και της καλοπέρασης, Χριστιανοί της συγχώρησης και της βόλεψης, Χριστιανοί στα χαρτιά και στα μητρώα…». Όμως εκείνο που μετράει αιώνια είναι το Βιβλίο της Ζωής του Αρνίου. Αποκ.20:15. Μόνο όσοι Χριστιανοί είναι εκεί γραμμένοι, είναι Χριστιανοί με αιώνια ζωή μέσα τους. Είναι οι Χριστιανοί με όλη τη σημασία της λέξης, είναι οι Χριστιανοί που ο Κύριος μπορεί να τους πει «εξεύρω τα έργα σου, τη ζωή σου την πορεία σου και το ομολογώ, είσαι Χριστιανός, είσαι παιδί μου, στάθηκες πιστός εις τα ολίγα». Αυτοί είναι που θα «περπατήσουν μαζί Του με λευκά διότι είναι άξιοι. Αποκ.3:4
Όποιος έχει αυτιά και καρδιά και εκζήτηση, αυτό ας ζητήσει να του χαρίσει ο Κύριος. Να το ζήσει εδώ κάτω σε όλο του το μεγαλείο και να απολαμβάνει αιώνια την αμοιβή της πίστης και της γνησιότητάς του.

Πηγή:   Επιστολή

Η αγάπη είναι μία και είναι η αληθινή.

Η αληθινή αγάπη είναι αυτή, που δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ των ανθρώπων.
Είναι η αγάπη που πηγάζει από την μοναδική πηγή, τον Ιησού Χριστό.
Όποιος έχει την αγάπη του Χριστού, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως έθνους, λαών, φυλών, γλωσσών, και χρώματος. Δεν ενδιαφέρεται εάν ο πλησίον είναι ωραίος ή άσχημος, ούτε τον νοιάζει εάν είναι φίλος ή εχθρός.
Όποιος έχει την αληθινή αγάπη του Ιησού Χριστού, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, όπως και να του συμπεριφέρονται. Όπως μια πηγή βγάζει νερό καθαρό για όλους, και δεν μπορεί να διακρίνει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, και να βγάζει πότε γλυκό, πότε πικρό, και πότε αλμυρό, έτσι και ο άνθρωπος που έχει την αγάπη του Ιησού Χριστού, δε δείχνει σε κανένα καμιά κακία, και αγαπάει όλους τους ανθρώπους ανεξαίρετος.
Την αγάπη αυτή την έφερε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός από τον ουρανό, την δίδαξε με το Λόγο Του, και την έδειξε με τη ζωή Του.
"Ηκούσατε ότι ερρέθη, θέλεις αγαπά τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, δια να γίνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι Αυτός ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Ματθ.5:43-45.
Πρώτη φορά και μοναδική ακούσθηκε τέτοια αγάπη. Να ευεργετούμε αυτούς που μας μισούν, να ευλογούμε αυτούς που μας καταρώνται και να προσευχόμαστε γι αυτούς που μας βλάπτουν και μας κατατρέχουν. Ο Μωυσής μίλησε για μια αγάπη προς τον Θεό: "εξ όλης της καρδίας, ψυχής, ισχύος και διανοίας και για τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας".

Ο νομικός όμως που ο Κύριος του μίλησε γι αυτή την αγάπη, μπερδεύτηκε και ήθελε να δικαιολογήσει την αδυναμία του, ρωτώντας: "Και ποιος είναι ο πλησίον μου Κύριε;". Λουκ.10:25-29. Ο Κύριος του είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, και του φανέρωσε ότι ο πλησίον δεν είναι μόνο ο συμπατριώτης του ο Εβραίος, αλλά οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα συναντήσει στο δρόμο και θα είναι πληγωμένος και μισοπεθαμένος και θα έχει την ανάγκη του.
Με το παράδειγμά Του δίδαξε αυτή την αγάπη, όχι μόνο όταν επάνω στο σταυρό φώναξε: "Πάτερ, συγχώρεσέ τους, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν", αλλά και στην καθημερινή Του ζωή. Ποτέ δε θύμωσε εναντίον κανενός, ποτέ δεν απείλησε κανέναν, ποτέ δε λοιδόρησε κανένα. Ο απόστολος Πέτρος θαυμάζει αυτή τη συμπεριφορά Του και γράφει στην επιστολή του:
"Επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη Αυτού. Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού. Όστις λοιδωρούμενος δεν αντελοιδώρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν Εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως". Α' Πέτρου 2:21-23.
Το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού Χριστού ακολούθησε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, ο οποίος την ώρα που τον λιθοβολούσαν φώναξε:
"Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην". Πράξεις 7:60.
Οι Απόστολοι του Χριστού, αλλά όλοι και οι Χριστιανοί ακολούθησαν την ίδια αγάπη. Κανένας γνήσιος χριστιανός δε χρησιμοποίησε ποτέ βία, όπλα και κατηγορίες εναντίον των εχθρών για να υπερασπίσει τον Χριστό και το Ευαγγέλιο. Έτσι οι Χριστιανοί νίκησαν όλους τους εχθρούς τους, με την αληθινή αγάπη του Ιησού Χριστού, και κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο, ίδρυσαν εκκλησίες σε όλες τις πόλεις του κόσμου, χωρίς να διαθέτουν μέσα, και χωρίς να χρησιμοποιήσουν ποτέ απειλές ή οποιασδήποτε μορφής βία.
Μόνο με την αγάπη του Ιησού Χριστού επιβλήθηκαν, κηρύττοντας το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο...

Πηγή  sporeas.gr