Η Μαγική Μάσκα.

Ένας μεγάλος και ισχυρός λόρδος μια φορά διοικούσε χιλιάδες στρατιώτες, και μ' αυτούς κατάκτησε τεράστιες εκτάσεις για τον εαυτό του. Ήταν σοφός και γενναίος και όλοι τον σεβόντουσαν, και τον φοβόντουσαν, όμως κανένας δεν τον αγαπούσε. Κάθε χρόνο καθώς γινόταν πιο αυστηρός, γινόταν και πιο μοναχικός, και το πρόσωπο του αντανακλούσε την πίκρα της λαίμαργης ψυχής του, επειδή υπήρχαν βαθιές, άσχημες γραμμές γύρω από το σκληρό στόμα του, που ποτέ δεν έδειχνε ένα χαμόγελο, και μια βαθιά ρίγα διέσχιζε το μέτωπο του.

Όμως σε μια από τις πόλεις που κυβερνούσε, ζούσε μια όμορφη κοπέλα που αυτός την παρακολουθούσε για πολλούς μήνες. Καθώς πήγαινε ανάμεσα στο λαό την αγάπησε, και ήθελε να την κάνει γυναίκα του. Αποφάσισε λοιπόν να πάει και να της μιλήσει για την αγάπη του.

Ντυμένος με τους πιο όμορφους χιτώνες του, και τοποθετώντας ένα χρυσό στέμμα στο κεφάλι του, κοίταξε στον καθρέφτη για να δει τι είδους εικόνα θα έκανε για το όμορφο κορίτσι. Όμως δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο παρά αυτό που θα προκαλούσε φόβο και απέχθεια για τον εαυτό του, ένα σκληρό και δύστροπο πρόσωπο, που φαινόταν ακόμα χειρότερο όταν προσπαθούσε να χαμογελάσει.
Τότε του ήρθε μια χαρούμενη ιδέα, έστειλε να του φέρουν ένα μάγο, και του είπε: 

-"Κάνε μου μια μάσκα από το πιο λεπτό κερί που θα ακολουθεί κάθε γραμμή των χαρακτηριστικών μου, όμως ζωγράφισε την με τις μαγικές μπογιές σου έτσι ώστε να φαίνεται ευγενική κι ευχάριστη".
-"Δέσε την πάνω στο πρόσωπο μου έτσι ώστε να μην χρειάζεται ποτέ να τη βγάζω. Καν' την όμορφη, ελκυστικά. Χρησιμοποίησε την καλύτερη δεξιοτεχνία σου, και θα σε πληρώσω όποια τιμή μου ζητήσεις".

-"Αυτό μπορώ να το κάνω", είπε ο μάγος, "με μια προϋπόθεση. Πρέπει να κρατήσεις το πρόσωπο σου στις ίδιες γραμμές που θα ζωγραφίσω πάνω στη μάσκα, αλλιώς η μάσκα θα καταστραφεί. Μια θυμωμένη γκριμάτσα, και η μάσκα θα καταστραφεί για πάντα, και ούτε μπορώ να την ξανακάνω".

-"Θα κάνω οτιδήποτε πεις", είπε ο λόρδος πρόθυμα, "οτιδήποτε για να κερδίσω την αγάπη της λαίδης μου. Πες μου πώς να προφυλάξω τη μάσκα για να μη σπάσει". 
-"Πρέπει να σκέπτεσαι ευγενικές σκέψεις", απάντησε ο μάγος, "και για να το κάνεις αυτό πρέπει να κάνεις ευγενικές πράξεις. Πρέπει να κάνεις το βασίλειο σου ευτυχισμένο αντί για ισχυρό. Πρέπει να αντικαταστήσεις το θυμό με την κατανόηση και την αγάπη".

-"Χτίζε σχολεία για τους υπηκόους σου, και όχι μόνο φυλακές, νοσοκομεία, κι όχι μόνο πολεμικά πλοία. Να είσαι ευσπλαχνικός και ευγενικός με όλους τους ανθρώπους".

Έτσι η θαυμάσια μάσκα έγινε, και κανένας δε θα μπορούσε να μαντέψει ότι αυτό δεν ήταν το αληθινό πρόσωπο του λόρδου. Μήνες πέρασαν, αν και η μάσκα ήταν συχνά σε κίνδυνο να καταστραφεί, ο άνθρωπος πολέμησε σκληρά με τον εαυτό του για να την κρατήσει στην αρχική της κατάσταση. Η όμορφη λαίδη έγινε νύφη του, και οι υπήκοοι του απορούσαν για τη θαυματουργή αλλαγή στη συμπεριφορά του. Την απέδιδαν στην όμορφη γυναίκα του και έλεγαν, ότι τον είχε κάνει σαν τον εαυτό της.

Καθώς η ευγένεια και η προνοητικότητα μπήκαν στην ζωή αυτού του ανθρώπου, η εντιμότητα και η καλοσύνη έγιναν επίσης δικές του, και σύντομα μετάνιωσε που είχε εξαπατήσει την όμορφη γυναίκα του με τη μαγική μάσκα. Τελικά δεν μπορούσε να την αντέξει άλλο πια, και κάλεσε το μάγο.
-"Βγάλε αυτό το ψεύτικο πρόσωπο μου!" φώναξε. "Παρ' το μακριά! Αυτήν την μάσκα που δεν είναι ο αληθινός εαυτός μου"!

-"Αν το κάνω", είπε ο μάγος, "δε θα μπορέσω ποτέ να την ξανακάνω, και θα πρέπει να φοράς το ίδιο σου το πρόσωπο όσο καιρό ζεις"!
-"Καλύτερα αυτό", είπε ο λόρδος, "αντί να εξαπατώ εκείνη που της κέρδισα την αγάπη και την εμπιστοσύνη με ατιμία. Καλύτερα να είμαι περιφρονημένος από αυτήν, αντί να συνεχίζω να κάνω αυτό που είναι ανάξιο γι' αυτήν".

Ο μάγος του έβγαλε τη μάσκα, και ο λόρδος με φόβο και αγωνία έψαξε την ανάκλαση του στον καθρέφτη. Τα μάτια του φωτίστηκαν, και τα χείλη του καμπύλωσαν μ' ένα λαμπρό χαμόγελο, επειδή οι άσχημες γραμμές είχαν φύγει, η σκυθρωπότητα είχε εξαφανιστεί, και να, το πρόσωπο του ήταν η ακριβής ομοιότητα της μάσκας που είχε φορέσει για τόσο καιρό! Και όταν γύρισε στην όμορφη γυναίκα του, αυτή είδε μόνο τα οικεία χαρακτηριστικά του ανθρώπου που αγαπούσε.

Ναι, είναι μια παλιά ιστορία που λέει αυτός ο μύθος, ότι το πρόσωπο ενός ανθρώπου σύντομα προδίδει αυτό που είναι μέσα στην ψυχή του, αυτά που σκέπτεται και αισθάνεται, τις σκέψεις της καρδιάς του. Η σοφή και αληθινή Γραφή μας λέει: "Όπως σκέπτεται κάποιος μέσα του, τέτοιος και είναι" Παροιμίες 23:7, και "όσα είναι αληθινά, όσα είναι σεμνά, όσα είναι δίκαια, όσα είναι καθαρά, όσα είναι προσφιλή, όσα είναι με καλή φήμη, αν υπάρχει κάποια αρετή, και αν υπάρχει κάποιος έπαινος, αυτά να συλλογίζεστε" Φιλιππησίους 4:8...

***
Ανατράφηκα για να είμαι πολύ ειλικρινής. Με ενοχλεί το να είμαι υποκριτής, η να ψεύδομαι, η να εξαπατώ, η να συγκαλύπτω. Κι έτσι ξέροντας ότι θα πρέπει να φέρομαι ευτυχισμένος όταν αισθάνομαι λυπημένος, δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα μέσα μου. Αναρωτιόμουν, "Πώς μπορώ να έχω ένα χαμόγελο, και να φαίνομαι ευτυχισμένος όταν δεν αισθάνομαι πραγματικά έτσι; " Όμως ο Κύριος με βοήθησε να λύσω αυτό το πρόβλημα προς ικανοποίηση μου. Η απάντηση είναι, ότι πρέπει να αντιλαμβάνεσαι, όταν ο Ιησούς είναι μέσα στην καρδιά σου, δεν είσαι εσύ, είναι η Δικιά Του χαρά και ειρήνη που δείχνεις στη χαρωπή σου όψη, και στο ευτυχισμένο χαμόγελό σου. Δεν είναι ότι είσαι υποκριτής το να φορέσεις ένα ευτυχισμένο πρόσωπο όταν είσαι λυπημένος, και δεν υποκρίνεσαι, επειδή είναι η ευτυχία του Κυρίου που εκφράζεις.
Έτσι δεν είσαι υποκριτής με το να δείχνεις χαρά στο πρόσωπο σου όταν δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένος μέσα σου. Αντίθετα, είσαι ένα θαυμάσιο παράδειγμα του Ιησού που λάμπει μέσα από σένα, "όχι εγώ, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα μου". Γαλάτες 2:20. Δείχνεις το δικό Του πρόσωπο, την ομορφιά του Ιησού που φαίνεται μέσα σε σένα... 
Maria David.

Μάτια γεμάτα Πίστη.

Ήταν Τετάρτη απόγευμα. Καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ένα μεγάλο ατμόπλοιο ξεπρόβαλε αργά καθώς απομακρυνόταν από την ακτή του Νιουφαουντλάντ στον Καναδά, με τη σειρήνα του να αντηχεί προειδοποιητικά. Ο καπετάνιος, στα πρόθυρα της εξάντλησης από την έλλειψη ύπνου, ξαφνιάστηκε από ένα ευγενικό άγγιγμα στον ώμο του. Εκνευρίστηκε κάπως, και γυρνώντας αντίκρισε έναν ηλικιωμένο γύρω στα εβδομήντα.

Ο ηλικιωμένος είπε: 
-"Καπετάνιε, ήρθα να σου πω ότι πρέπει να είμαι στο Κεμπέκ το Σάββατο το απόγευμα".

Ο καπετάνιος στοχάστηκε για μια στιγμή, κι έπειτα είπε κάπως βαριεστημένα: 
-"Αδύνατο"!

-"Πολύ καλά", απάντησε ο ηλικιωμένος, "αν το καράβι σου δεν μπορεί να με πάει, ο Θεός θα βρει κάποιο άλλο μέσο να με πάει. Δεν έχω αργήσει ούτε σ' ένα από τα ραντεβού μου εδώ και 57 χρόνια".

Υψώνοντας τα κουρασμένα χέρια του με μια χειρονομία απόγνωσης, ο καπετάνιος αποκρίθηκε: 
-"Θα σε βοηθούσα αν μπορούσα, όμως δεν μπορώ".

Ακλόνητος, ο ηλικιωμένος του πρότεινε: 
-"Ας πάμε κάτω στη καμπίνα χάραξης πορείας, και ας προσευχηθούμε". 
Ο καπετάνιος σήκωσε τα φρύδια του γεμάτος δυσπιστία, κοιτάζοντας τον ηλικιωμένο σαν να είχε δραπετεύσει πριν από λίγο από κάποιο ψυχιατρείο.

-"Δεν βλέπεις πόσο πυκνή είναι η ομίχλη"; Ρώτησε ο καπετάνιος.

Ο ηλικιωμένος απάντησε: 
-"Όχι, Τα μάτια μου δε βλέπουν πόσο πυκνή είναι η ομίχλη, αλλά βλέπουν στο ζώντα Θεό που ελέγχει κάθε περίσταση της ζωής μου".

Ενάντια στην προσωπική του κρίση, ο καπετάνιος ακολούθησε τον ηλικιωμένο στην καμπίνα χάραξης πορείας και γονάτισε μαζί του για προσευχή. Με απλά λόγια που μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει, ο ηλικιωμένος προσευχήθηκε: 
-"Κύριε, αν είναι σύμφωνο με το θέλημά Σου, σε παρακαλώ διάλυσε αυτή την ομίχλη μέσα σε πέντε λεπτά. Εσύ γνωρίζεις το ραντεβού που κανόνισες για μένα στο Κεμπέκ το Σάββατο. Πιστεύω ότι είναι το θέλημά Σου".

Ο καπετάνιος, ένας κατ' όνομα μόνο Χριστιανός, σκέφτηκε να κάνει ένα αστείο στον ηλικιωμένο, και να αρχίσει να απαγγέλλει μια μικρή προσευχή. Όμως πριν μπορέσει καλά-καλά να αρθρώσει έστω και μια λέξη, αισθάνθηκε ένα άγγιγμα στον ώμο του. Ο ηλικιωμένος του είπε: 
-"Μην προσεύχεσαι, γιατί δεν πιστεύεις. Και μια και εγώ πιστεύω ότι ο Θεός ήδη μας άκουσε, δεν είναι ανάγκη να προσευχηθείς και συ". 
Το στόμα του καπετάνιου έμεινε ορθάνοιχτο.
Κατόπιν ο ηλικιωμένος του εξήγησε. 
-"Καπετάνιε, εγώ γνωρίζω το Θεό εδώ και 57 χρόνια, και ποτέ δεν υπήρξε έστω και μία μέρα που να αμελήσω να έλθω σε επικοινωνία με το Βασιλιά. Σήκω καπετάνιε, και άνοιξε την πόρτα, και θα δεις ότι η ομίχλη δεν υπάρχει πια". 
Ο καπετάνιος έκανε όπως του ζήτησε, και έμεινε κατάπληκτος όταν ανακάλυψε ότι πράγματι η ομίχλη είχε εξαφανιστεί.

Ο καπετάνιος αργότερα ομολογούσε ότι αυτή η συνάντησή του με τον ηλικιωμένο Τζορτζ Μιούλερ επέφερε μια τέλεια επανάσταση στη Χριστιανική ζωή του. Είχε δει με τα ίδια του τα μάτια ότι ο Θεός του Μιούλερ ήταν ο αληθινός Θεός της Βίβλου. Είχε δει απίστευτη δύναμη να εξέρχεται από έναν αδύναμο ηλικιωμένο, μια δύναμη που είχε τις ρίζες της σε μια παιδική πίστη στο Θεό.

Ο τέως Πάστορας Ρέι Στέντμαν μια φορά έκανε ένα κήρυγμα μέσα στο οποίο είπε. "Η πίστη έχει μια προφανή γελοιότητα αυτή καθ’ αυτή. Δεν ενεργείς βάσει της πίστης αν κάνεις ότι κάνει ο καθένας γύρω σου. Η πίστη πάντα εμφανίζεται να πηγαίνει ενάντια στις περιστάσεις. Αποτελεί ένα ρίσκο και κάτι το παράτολμο."

Αυτό ήταν το είδος της πίστης που εκδήλωνε ο Τζορτζ Μιούλερ τη μια δεκαετία μετά την άλλη στην πολύχρονη και καρποφόρα ζωή του. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της γήινης διαμονής του, έγραψε ότι η πίστη του μεγάλωνε σιγά-σιγά με τα χρόνια, όμως με έμφαση επέμενε ότι δεν υπήρχε τίποτα μοναδικό σ' αυτόν ή στην πίστη του. Πίστευε ότι μια ζωή γεμάτη από εμπιστοσύνη, ήταν προσιτή στην κυριολεξία σε όλα τα παιδιά του Θεού αν μονάχα υπέμεναν όταν έρχονταν οι δοκιμασίες, αντί να τα παρατάνε.

Τζορτζ Μιούλερ (1805-1895)
Ένα από τα πρώτα μέλη της "Αδερφότητας", ίδρυσε πέντε ορφανοτροφεία στο Μπρίστολ, της Αγγλίας, με στέγη για 2000 παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ζωής του φρόντισε περίπου 10.000 ορφανά και δέχτηκε 1,5 εκατομμύρια δολάρια (εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σήμερα) μόνο με την πίστη. Πριν από το θάνατό του υπολόγισε ότι είχε λάβει 50.000 απαντήσεις ακριβείας στις προσευχές του...

Ρον Ρόουντς.

Οι αποδεδειγμένες απάτες της θεωρίας της εξελίξεως.

Η μεγαλύτερη απόδειξη απάτης της θεωρίας της εξελίξεως είναι, ότι ποτέ δεν κατάφεραν οι χημικοί επιστήμονες στα εργαστήρια να ενώσουν, και να καταφέρουν να γίνει σύλληψη με εξωσωματική γονιμοποίηση, μεταξύ σπερματοζωαρίου ανθρώπου και πιθήκου, όσες φορές το επιχείρησαν αυτό.

Γνωρίζουμε ότι παρόλες τις διαφορές που υπάρχουν στις ράτσες των ζώων αυτά καταφέρνουν να συλλάβουν, π.χ. παρόλη την μεγάλη διαφορά στις ράτσες των σκυλιών όπως πιτ μπούλ, ή ντόπερμαν με πεκινουά ή κανίς, αυτά καταφέρνουν να "συλλάβουν" και να εγκυμονήσουν, όπως επίσης και το γαϊδούρι με το άλογο, μπορούν να συλλάβουν τα θηλυκά και να κυοφορήσουν το μουλάρι κ.τ.λ.

Όμως αν και λένε οι εξελικτικοί ότι είναι στο ίδιο είδος ο πίθηκος με τον άνθρωπο, ποτέ όσο και αν ακούγεται αρρωστημένο δεν κατάφεραν στα εργαστήρια να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση των σπερματοζωαρίων πιθήκου και ανθρώπου, αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ακόμα και τώρα, προκαλούμε όλους τους εξελικτικούς αν μπορούν οι επιστήμονες να κάνουν γονιμοποίηση σπερματοζωαρίων.

Ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής και φυσιοδίφης, που σημαίνει ότι την θεωρία της εξελίξεως (ορθώς λέγεται "θεωρία" εφόσον δεν αποδεικνύεται απόλυτα πρακτικά!) την σχεδίασε από "μυαλού" και από εντυπώσεις δικές του, χωρίς ποτέ να ασχοληθεί με την θεωρία της εξελίξεως στα επιστημονικά εργαστήρια. Αν και από πολλούς αθεϊστές εξελικτικούς παρασιωπάτε ή αγνωμονούν ότι ο Δαρβίνος ήταν οπαδός Χριστιανικής πίστεως.
Πρώτον ως γνωστόν ότι ο Δαρβίνος ήταν περιηγητής, και είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο και είχε πει, " Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο, και έχω δει πολλές και διαφορετικές φυλές ανθρώπων, όμως δεν βρήκα ούτε μία φυλή ανθρώπων που να μην πιστεύει σε κάποιον θεό, άρα υπάρχει Θεός γιατί υπάρχουν και οι άνθρωποι που Τον πιστεύουν".

Δεύτερον όταν ο Δαρβίνος είχε πάει σε κάποιο αφρικανικό χωριό και έμενε εκεί για κάποιο διάστημα, σε αυτό το χωριό υπήρχαν αρκετοί χριστιανοί, και βλέποντας ο αρχηγός της αφρικανικής φυλής, ότι αύξανε ο αριθμός των χριστιανών στο χωριό, θεώρησε ότι οι "ξένοι" ευθύνονται γι αυτό, και τότε έβγαλε διάταγμα να φύγουν όλοι οι ξένοι από το χωριό, και έτσι έφυγε και ο Δαρβίνος.

Μετά από χρόνια που είχαν αλλάξει οι καταστάσεις και σταμάτησε να ισχύει το διάταγμα αυτό, ξαναπήγε ο Δαρβίνος στο χωριό και για έκπληξη του, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των χριστιανών δεκαπλασιάστηκε μεταξύ των ντόπιων ιθαγενών στο χωριό αυτό, τότε ο Δαρβίνος σήκωσε τα χέρια του και αναφώνησε "Θαύμα".

Τρίτον ουδέποτε και σε κανένα από τα έγγραφα του Δαρβίνου δεν αναφέρει ότι ήταν άπιστος ή δεν πίστευε στον Θεό.

Εν αντιθέσει με τον Δαρβίνο ο Λουϊ Παστέρ, ο γνωστός Γάλλος χημικός, ασχολήθηκε με την θεωρία της εξελίξεως, και προσπάθησε να την αποδείξει στα χημικά εργαστήρια του, και τελικά ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει ..."αυτόματη" γέννηση, και απέδωσε την δημιουργία του ανθρώπου στον Θεό.

Ακόμα και ο γνωστός άθεος richard dawking αν και βιολόγος επιστήμονας, δεν πιστεύει στην θεωρία της εξελίξεως, άλλα λέει ότι ο άνθρωπος προέρχεται...από τους εξωγήινους. Γράψτε στην μηχανή αναζήτησης "dawking UFO" και θα βρείτε τι πιστεύει. Χωρίς βέβαια να έχει καμία απόδειξη για αυτό. Αν και βιολόγος, θα έπρεπε να πίστευε και να είχε στοιχεία για την θεωρία της εξελίξεως, όμως το αντίθετο την απορρίπτει.

Γιατί στο πρόσωπο της γυναίκας δεν φυτρώνουν γένια και μουστάκια όπως του άνδρα; Ενώ αυτό δεν συμβαίνει καθόλου μεταξύ των αρσενικών και θηλυκών πιθηκοειδών, που φυτρώνουν σε όλο το πρόσωπο και σε όλο το σώμα τους τρίχες.

Όπως επίσης δεν συμβαίνει και μεταξύ των αρσενικών και θηλυκών ζώων, εκτός του ανθρώπου που πολλές φορές δυσκολεύεται όταν βλέπει κάποιο ζώο, να αναγνωρίσει εάν είναι θηλυκό ή αρσενικό από την ομοιότητα τους. Πόσο άσχημη και αστεία θα φαινόταν η γυναίκα αν φύτρωναν γένια και μουστάκια στο πρόσωπό της, δεν θα ήταν καθόλου επιθυμητή στον άνδρα. Ποιος το κανόνισε αυτό;

Η "φύση" που δεν έχει νοημοσύνη για να δημιουργήσει, ή ο μέγας καλλιτέχνης και Παντοδημιουργός Θεός; Σαφέστατα ο Θεός.

Αναφέρανε οι εξελικτικοί, ότι τα αρχαία ανθρωποειδή είχαν το 1/3 του ανθρώπινου εγκεφάλου, και γι αυτό δεν είχαν τις δυνατότητες που έχουν οι σημερινοί άνθρωποι, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσουν την έλλειψη οποιασδήποτε δημιουργικότητας των ανθρωποειδών στα προϊστορικά χρόνια. Λέγεται ότι όποιο ζώο έχει πιο μεγαλύτερο εγκέφαλο είναι και πιο έξυπνο. Λάθος! η θεωρία δεν ευσταθεί.

Ο ελέφαντας έχει 4 φορές μεγαλύτερο εγκέφαλο από τον άνθρωπο, αλλά σαφέστατα και ασύγκριτα δεν είναι έξυπνο σαν τον άνθρωπο. Επίσης η γυναίκα έχει περίπου 10% μικρότερο εγκέφαλο από τον άνδρα, και όμως η γυναίκα δεν υστερεί πνευματικά σε κανένα σημείο από τον άνδρα.

Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι το μέγεθος του εγκεφάλου, εξαρτάται μόνο από το μέγεθος και την δυναμικότητα όλων των μυών του σώματος. Και ακόμα φαίνεται στους επιστήμονες ένα μεγάλο μυστήριο, πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τόσο ασύγκριτη υψηλή ευφυΐα και νοημοσύνη, που μπορεί να κάνει και να δημιουργήσει σχεδόν ότι θέλει, σαν ένας μικρός θεός επί γης.

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΡΑΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ''ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ'' ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΤΕΛΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΓΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΕΝΩΝΟΥΝ; ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΥΣ.

Επίσης όλες τις αποδείξεις πλάνης και ανατροπής της θεωρίας της εξελίξεως, μπορείτε να τις βρείτε και στο βιβλίο του επιστήμονα φυσικού Ιωάννου Κωστώφ "ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ, Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, για να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται"...

Ένα φταίξιμο, ζητά παραλήπτη.

Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι, προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει νομίζω στο σημείο αυτό.

Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας. Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω, κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο φτωχοί, κάθε χρόνο και πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε υπογραμμίσει.

Ο ένας δρόμος είναι, αφήνουμε όλα τα παλιά πίσω, και κοιτάμε τώρα τι γίνεται από εδώ και πέρα τι κάνουμε... Ο άλλος δρόμος λέει ακριβώς το αντίθετο, δεν κάνουμε βήμα μπροστά, αν δεν εντοπίσουμε και δεν συμφωνήσουμε στο τι ακριβώς φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Αν με ρωτήσετε, κι εγώ αυτής της σχολής είμαι. Αλλά και η Ιστορία, που μας διδάσκει ότι τα λάθη επαναλαμβάνονται αν δεν εντοπιστούν και δεν αντιμετωπιστούν στη φύτρα τους, κάτι «ξέρει» περισσότερο από μας.

Επομένως καλά κάνουμε και ρωτάμε τι φταίει, και το αμέσως επόμενο είναι το ποιος φταίει. Αν κάτι δεν κάνουμε καλά, είναι που κοιτάμε μόνο προς τους άλλους, και είμαστε τόσο γενναιόδωροι σε συγχώρηση και άφεση στον εαυτό μας. Επίσης και κάτι ακόμα. Σε περίπτωση που η έρευνά μας κάπου μας οδηγήσει, να προσέξουμε πώς θα αξιοποιήσουμε τα ευρήματά μας, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μία-μία τις αιτίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε πολλά εδώ. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί πλούσια μέσα του, επάνω του, και δι’ Αυτού γύρω του. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που είναι όργανο του Πνεύματος για τα αιώνια και άγια σχέδια του Θεού. Πνευματικός είναι ο πιστός του Χριστού, που έχει αφομοιωθεί από το Άγιο Πνεύμα, που έχει ταυτιστεί η ζωή του με τη ζωή του Πνεύματος. Η σκέψη του, η καρδιά του, η ύπαρξή του ολόκληρη οδηγείται, διοικείται από το Πνεύμα. Αυτό που ζει είναι η ζωή του Πνεύματος. Αυτό εκδηλώνει καθημερινά γύρω του είτε μιλάει είτε σιωπά. Προηγείται η καταδίκη, ο θάνατος του παλιού, αμαρτωλού εαυτού μου, ώστε να γίνω «ναός του Αγίου Πνεύματος», «κοινωνός θείας φύσεως».

Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι απέχουμε πολλά χιλιόμετρα από αυτή τη ζωή. Εμείς είμαστε ακόμα άνθρωποι της λογικής μας, του δίκιου μας, του σωστού, του ορθού, του αποδεκτού, του εύκολου και βολικού. Όχι μόνο δεν μας διοικεί το Άγιο Πνεύμα όπως πρέπει στα παιδιά του Κυρίου, αλλά δυσκολεύεται να μας πείσει να στραφούμε να Το ακούσουμε, να Του δώσουμε έστω λίγη σημασία. Η ζωή του Πνεύματος έχει και τον καρπό του Πνεύματος. Αγάπη, χαρά, ειρήνη, νίκη, γόνατα, δάκρυα, θυσία, υπομονή… Η ζωή του Πνεύματος έχει και πλούσιο καρπό που μένει και δοξάζει τον Κύριο. Η ζωή του Πνεύματος οδηγεί στη μόρφωση του Ιησού Χριστού μέσα μας και επάνω μας. Κι εμείς δεν έχουμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Μείναμε σαρκικοί, ψυχικοί, ολοζώντανοι. Και θέλω έχει η ζωή μας, και δεν θέλω και νομίζω, μου αρέσει, με εξυπηρετεί, με ευχαριστεί…

Μετά θα έρθουμε να ρωτήσουμε τι φταίει, ποιος φταίει. Και η απάντηση είναι απλή. Με πνευματικότητα υπό το μηδέν, και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια με το Χριστό, ο Κύριος δεν μας εμπιστεύεται καθόλου. Δεν είμαστε άξιοι να μας ευλογήσει, να μας χαρίσει τα δώρα Του. Δεν λειτουργούν οι υποσχέσεις Του, γιατί έχουμε πολλά κενά πίσω μας, και πολλές εκκρεμότητες στη ζωή μας κάθε μέρα. Απέχουμε επικίνδυνα και ανησυχητικά από τη ζωή τη διοικούμενη από το Πνεύμα του Θεού. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά αυτό για τον πιστό του Χριστού είναι μεγάλο μείον. Πιο πρακτικά, να πώς καταλήξαμε εδώ, και πώς μπορεί ο καθένας να καταλήξει, αν δεν προσέξει:

- Βιαστήκαμε να πούμε ότι καταλάβαμε τι είναι, και τι προσφέρει ο Χριστός. Μεγάλο λάθος και επικίνδυνο. Σίγουρα κάποιες γνώσεις έχουμε. Αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι ζωή, είναι η Ζωή, ο νέος μας εαυτός. Είναι ουράνιο, θεϊκό δώρο που κατοικεί μέσα μας. Δεν τελειώνει τόσο εύκολα όπως νομίζουμε. Δεν τελειώνει ποτέ, δεν κλείνει αυτό το κεφάλαιο. Γυρίζουμε και ξαναγυρίζουμε σ’ Αυτόν, και είναι κάθε φορά πηγή ολόφρεσκη και αστείρευτη. Το μεγαλύτερο μέρος του Ιησού Χριστού και το πιο πολύτιμο και δοξασμένο δεν το γνωρίσαμε ακόμα, δεν το πειραματιστήκαμε, δεν το κατέχουμε. Βιαστήκαμε να πάμε στα δικά μας, τα εύκολα, τα ελκυστικά, όσα εξυπηρετούν την αλαζονεία μας και τον εγωισμό μας, τη σάρκα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. Δεν έχει οξυγόνο γι’ αυτήν και πολύ γρήγορα πεθαίνει. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση.

- Το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος του Θεού και δεν τελειώνει όχι μία, αλλά πολλές ζωές να έχεις να το μελετάς. Εμείς το κλείσαμε βιαστικά, σίγουροι ότι τα μάθαμε όλα. Χρησιμοποιούμε εδάφια, αλλά για τους άλλους, και για να διανθίζουμε τα κηρύγματά μας… Βάλαμε στη θέση του τη λογική μας, τις γνώσεις μας και τα συστήματα του κόσμου, που τα αντιγράφουμε ευχαρίστως και απροβλημάτιστα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. «Χριστιανοί του κλειστού Ευαγγελίου», το νέο είδος που ανθεί στις μέρες μας.

- Ο σταυρός του Χριστού λειτούργησε σωστά, αληθινά και ολοκληρωμένα, αλλά ήταν ο δικός Του σταυρός. Ο δικός μας ακόμα περιμένει. Να πεθάνει το παλιό, ο αμαρτωλός εαυτός μας, καταδικασμένος από εμάς. Δεν το κάναμε ακόμα ίσως. Η ζωή του Πνεύματος δεν εκδηλώνεται σε ζωντανούς αμαρτωλούς, αλλά μόνο σε πεθαμένους. Εμείς κάνουμε ωραία κηρύγματα και αναλύσεις γύρω από τον σταυρό του Χριστού, αλλά τον δικό μας σταυρό ακόμα δεν τον σηκώσαμε. Επομένως ούτε ακολουθούμε τον Ιησού, ούτε ζούμε τη ζωή Του.

ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΙΣΜΟΣ

Μας είναι πολύ δυσάρεστος αυτός ο νόμος του Θεού και της ζωής μας, αλλά τόσο πραγματικός, καθημερινός και αληθινός, όσο ο νόμος της παγκοσμίου έλξεως και το πρώτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Σπείραμε ασέβεια προς τον Θεό. Σπείραμε αυτοσχεδιασμούς επάνω στις δικές Του αλήθειες. Φτηνύναμε τον Χριστό, κατεβάσαμε τον πήχη, φαρδύναμε το δρόμο με δικές μας παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Κάποτε θα φύτρωνε αυτό που σπέρναμε τόσον καιρό. Και ήρθε η ώρα.
Επανερχόμαστε στο φταίξιμο. Η κοινωνία μας, το σπίτι μας, ο κόσμος μας. Ποτέ τόση φτώχεια, ποτέ τόσα αδιέξοδα, ποτέ τόσο χαμηλά. Ούτε λύση, ούτε συνεννόηση, ούτε φως στο βάθος… Τι φταίει, ποιος φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ; Δεν είναι να απορούμε. Ας κοιτάξουμε τα κηρύγματά μας, τις θέσεις μας στην πνευματική ζωή, το Ευαγγέλιο που κηρύξαμε, τους στόχους που είχαμε στην καρδιά μας και εξυπηρετήσαμε, τις φιλοδοξίες μας, τις αγάπες μας, τα είδωλά μας. Εκεί είναι οι απαντήσεις. Σπείραμε ανυπακοή, σπείραμε ασέβεια, σπείραμε σάρκα. Τώρα θερίζουμε τους καρπούς. Και το πιο φοβερό όλων είναι που δεν πήγε το μυαλό μας ότι ο θερισμός αυτός θα αρχίσει από το ίδιο μας το σπίτι, από τα δικά μας τα παιδιά μας, τους νέους μας, την οικογένειά μας, και θα απλώσει σαν πανδημία γύρω μας. Δεν είπαμε όλη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, δεν σεβαστήκαμε την αλήθεια, δεν παραιτηθήκαμε με ταπείνωση για να δοξαστεί ο Κύριός μας. Ο θερισμός ακολουθεί πάντα και με μαθηματική ακρίβεια τη σπορά, και είναι ανάλογος του σπόρου που σπείραμε. Είναι νόμος του Θεού αυτός.

ΑΜΑΡΤΙΕΣ «ΓΟΝΕΩΝ»

Με την κάπως ειρωνική αυτή φράση θέλω να τονίσω μια μεγάλη αλήθεια. Ναι, έχουν μεγάλη και σοβαρή ευθύνη για το κατάντημα και το αδιέξοδο το σημερινό και οι προηγούμενοι από εμάς. Δεν φρόντισαν για το τι θα μείνει πίσω τους όταν αποχωρήσουν κάποτε. Λησμόνησαν ότι θα φύγουν κάποτε και δεν πρέπει να αφήσουν πίσω τους συντρίμμια, κενά και παραλείψεις, προβλήματα, εκκρεμότητες. Φρόντισαν να περιτριγυρίζονται από ένα περιβάλλον ευχάριστο – κολακευτικό ίσως — γι’ αυτούς, πρόσωπα δικής τους επιλογής, με κριτήρια δικής τους επιλογής και σε θέσεις δικής τους επιλογής… Όλα αυτά στο βωμό της εξυπηρέτησης ή πιο σωστά της αλληλοεξυπηρέτησης.

Τώρα ρωτάμε τι φταίει, ποιος φταίει; Μπορεί να έχουν φύγει από ανάμεσά μας, αλλά κάποτε έχουν μεγάλες και ιστορικές ευθύνες για όσα ακολούθησαν με την αναχώρησή τους. Ας μη συνεχίσουμε τους λιβανωτούς και τους ύμνους… Τελικά ίσως δεν ήταν και τόσο μεγάλοι όσο νομίσαμε…

Τρεις αποφασιστικές περιοχές. Πνευματικότητα υπό το μηδέν, σπορά και θερισμός και οι αμαρτίες των προηγούμενων. Δεν χρειάζεται κάτι να συμπληρώσουμε. Αυτά και μόνο είναι ικανή αιτία ο Κύριος να απομακρυνθεί, «ο οίκος μας να μείνει έρημος» και κάθε άλλο παρά ευλογημένους να θεωρούμε εμείς τους εαυτούς μας και οι άλλοι εμάς.

Όμως το άρθρο μας αυτό γράφτηκε για έναν άλλο, πολύ πιο σημαντικό λόγο. Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη. Βγες μπροστά. Βγες εσύ μόνος σου, εγώ, ο άλλος. Κι ας μην κοιτάμε αν θα ’ρθει κανείς μαζί μας, αν θα μας μιμηθεί, θα μας ακολουθήσει. Ας βγούμε κι ας το παραδεχτούμε δημόσια, φωναχτά: Φταίω! Φταίω εγώ! Να σηκώσεις το φταίξιμο κι ας μην είναι όλο δικό σου ή δικό μου. Να το κάνεις μπροστά στον Κύριο τίμια, ειλικρινά, με ταπείνωση, με συναίσθηση, με πίστη. Και μπορεί να αρπάξει φωτιά, να λαμπαδιάσει ο τόπος. Να σηκωθεί κι άλλος κι άλλος κι άλλος να πει φταίω, κι εγώ φταίω, φταίω… πολλές φωνές, πολλές καρδιές, πολλά δάκρυα, πολλή δύναμη, πολύς Ουρανός, πολλή δόξα, πολλή φωτιά, πολλές επιστροφές, πολύ μετάνοια, πολύς καρπός, πολλή ευλογία.

Σκέψου, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τον Κύριο να δακρύσει από χαρά.

Κάποιοι αναζητούν το δρόμο για μια αναζωπύρωση. Εμείς τον έχουμε βρει πιστεύω αυτό το δρόμο: Ένα φταίξιμο, ζητά παραλήπτη...

Ποιος σταύρωσε το Χριστό;

«Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών. η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν. και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» Ησαΐας 53:5.

Σήμερα υπάρχει στον κόσμο μια περίεργη συνωμοσία σιωπής-ακόμα και στους θρησκευτικούς κύκλους- σχετικά με την ευθύνη του ανθρώπου για την αμαρτία, την πραγματικότητα της κρίσης για την αμαρτία, την ύπαρξη ενός οργισμένου Θεού και την ανάγκη για ένα σταυρωμένο Σωτήρα.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα ευρύ και δυνατό κίνημα που κυκλοφορεί στον κόσμο με σκοπό να δώσει στον άνθρωπο ειρήνη, και να τον ανακουφίσει από την ιστορική ευθύνη για τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού.

Το πρόβλημα με τα καινούργια ρεύματα και τις επιταγές τους στο όνομα της αδελφοσύνης, και της ανεκτικότητας, είναι η βασική τους εσφαλμένη αντίληψη για τη χριστιανική θεολογία.

Πάνω από κάθε άντρα και γυναίκα πλανιέται σαν σκιά ένα σύννεφο που κρύβει το γεγονός ότι ο Κύριος ταλαιπωρήθηκε, τραυματίστηκε και σταυρώθηκε για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η βασική συλλογική ευθύνη του ανθρώπου που εκείνος όμως προσπαθεί να την απωθήσει ή αποφύγει.

Ας μη χρησιμοποιήσουμε τις δεινές ρητορικές μας ικανότητες για να ρίξουμε την ευθύνη αποκλειστικά στον Ιούδα, κι ας μη στραβώσουμε τα χείλη μας με απαρέσκεια κατηγορώντας τον ότι «Τον πρόδωσε για τα χρήματα!»

Ας λυπηθούμε για τον Πιλάτο, αυτό τον αδύνατο χαρακτήρα που δεν είχε το θάρρος να υπερασπίσει την αθωότητα του Ανθρώπου, παρόλο που ο ίδιος δήλωσε ότι δεν έχει κάνει κανένα κακό.

Ας μην καταραστούμε τους Εβραίους που παρέδωσαν τον Ιησού για να σταυρωθεί. Ας μη ρίξουμε τις ευθύνες αποκλειστικά στους Ρωμαίους που σταύρωσαν τον Ιησού.

Σίγουρα ήταν ένοχοι όλοι αυτοί! Αλλά ήταν δικοί μας συνεργοί στο έγκλημα. Εκείνοι κι εμείς Τον ανεβάσαμε στο Σταυρό, όχι μόνο εκείνοι. Αυτή η κακία και η οργή που ανεβαίνει από μέσα σου σήμερα και σου καίει τα σωθικά, αυτή Τον σταύρωσε. 

Αυτή η βασική ανεντιμότητα που βγαίνει στη φόρα κάθε φορά που κλέβεις ή τροποποιείς έγγραφα εις όφελός σου, αυτή Τον ανέβασε στο Σταυρό. Η κακία σου, το μίσος σου, η γλώσσα σου που ψεύδεται, η σαρκικότητά σου, η αγάπη σου για σαρκικές απολαύσεις, όλα αυτά που υπάρχουν στο φυσικό άνθρωπο ένωσαν τις δυνάμεις τους για ν' ανεβάσουν τον Ιησού στο Σταυρό.

Εμείς Τον βάλαμε πάνω στο Σταυρό.

Ας το παραδεχτούμε λοιπόν. Ο καθένας από μας στο γένος του Αδάμ είχε ένα μέρος της ευθύνης για τη σταύρωση του Ιησού!

Σας θυμίζω ότι είναι χαρακτηριστικό του φυσικού ανθρώπου, να απασχολεί τόσο πολύ τον εαυτό του με εξαιρετικά ασήμαντες φροντίδες, που να καταφέρνει ν' αποφύγει την τακτοποίηση των πιο σπουδαίων ζητημάτων που σχετίζονται με την ύπαρξη και τη ζωή του.

Οι άνθρωποι-άντρες και γυναίκες-συναντώνται οπουδήποτε και οποτεδήποτε για να συζητήσουν κάθε λογής θέματα διαφόρων βαθμών σοβαρότητας-από την τελευταία μόδα μέχρι τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και την ανάγκη για ειρήνη. Μπορεί να συζητούν για την εκκλησία, και για το πώς μπορεί να αποτελεί το οχυρό εναντίον του αθεϊσμού. Κανένα απ' αυτά τα θέματα δεν τους προξενεί αμηχανία.

Αλλά κάθε συζήτηση σταματά και σε κάθε συζήτηση πέφτει το ταμπού της σιωπής, όταν κάποιος τολμήσει να εισηγηθεί ότι υπάρχουν πνευματικά θέματα ζωτικής σημασίας για την κάθε ψυχή, τα οποία πρέπει να συζητηθούν και να ληφθούν σοβαρά υπόψη. 

Φαίνεται ότι στην πολιτισμένη κοινωνία υπάρχει ένας άγραφος κανόνας ότι, αν πρόκειται να συζητηθούν θέματα θρησκευτικής σημασίας, αυτό πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε θεωρητικό επίπεδο- να μη φτάσει δηλαδή ποτέ ν' αγγίξει το προσωπικό.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα υπάρχει ένα μόνο πράγμα που είναι ζωτικής σημασίας και έχει συνέπειες που διαρκούν, το γεγονός ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός «ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών. εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών. η τιμωρία ήτις επέφερε την ειρήνην ημών ήτο επ' αυτόν. και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». Ησαΐας 53:5.

Υπάρχουν εδώ δύο πολύ τρομερές λέξεις, παραβάσεις και ανομίες.

Η παράβαση είναι μια παρεκτροπή, μια επανάσταση κατά της δίκαιης εξουσίας. Σε ολόκληρο το ηθικό σύμπαν μόνο ο άνθρωπος και οι άγγελοι που ξέπεσαν επαναστάτησαν κατά του Θεού και παραβίασαν την εξουσία Του και οι άνθρωποι είναι ακόμα και τώρα «επ' αυτοφώρω συλλαμβανόμενοι» για επανάσταση εναντίον αυτής της εξουσίας.

Στις μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης από το εβραϊκό πρωτότυπο δεν υπάρχει φράση που να μπορεί να αποδώσει την πλήρη βαρύτητα και την έννοια του τρόμου που εμπνέουν οι δύο εβραϊκές λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ησαΐας, οι οποίες στα ελληνικά μεταφράζονται σαν «παράβαση» και «ανομία». 

Αλλά όλοι μας αναγνωρίζουμε τη διαστροφή, την παραμόρφωση, τη διαστρέβλωση και την επανάσταση που υπάρχει στην πτώση του ανθρώπου, και στην αποστασία του από τη δημιουργηθείσα τάξη και την εξουσία του Θεού. Μέσα εκεί υπάρχουν όλες αυτές οι έννοιες και, αναμφισβήτητα, καθρεφτίζουν την αιτία και την αναγκαιότητα να πεθάνει ο Ιησούς Χριστός στο Σταυρό.

Η λέξη «ανομία» δεν είναι μια αγαθή λέξη και ο Θεός γνωρίζει πόσο την απεχθανόμαστε! Αλλά οι συνέπειες της ανομίας δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Ο προφήτης μας θυμίζει ξεκάθαρα πως ο Σωτήρας συνθλίφτηκε για τις «ανομίες μας».

Το αρνούμαστε και λέμε «όχι!» Αλλά τα δακτυλικά αποτυπώματα του ανθρώπινου γένους αποτελούν ξεκάθαρη απόδειξη εναντίον μας. Οι αρχές δεν έχουν δυσκολία να βρουν και να συλλάβουν τον περίεργο αυτό ληστή, ο οποίος αφήνει τα αποτυπώματά του σε τραπέζια και χερούλια από πόρτες, διότι έχουν το ποινικό του μητρώο. 

Έτσι τα αποτυπώματα του ανθρώπου βρίσκονται σε κάθε σκοτεινό κελάρι, και σε κάθε αλέα και ημιφωτισμένο κακότοπο μες στον κόσμο, τα αποτυπώματα κάθε ανθρώπου είναι καταχωρημένα, και ο Θεός ξέρει να διακρίνει τον ένα άνθρωπο απ' τον άλλο. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε απ' την ενοχή μας και να φορτώσουμε τις ηθικές μας ευθύνες στους ώμους κάποιου άλλου. Αυτές οι «ανομίες μας» είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα.

Η βαρύτητα της πληγής Του.

Για τις ανομίες και τις παραβάσεις μας «ταλαιπωρήθηκε» και «πληγώθηκε». Δεν θα ήθελα καν ν' αναφερθώ στο είδος της ταλαιπωρίας και των πληγών Του. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι βλαστημήθηκε και μαστιγώθηκε, στιγματίστηκε και βεβηλώθηκε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός όταν οι άνθρωποι Τον παρέλαβαν στα αμαρτωλά τους χέρια, αλλά σύντομα Τον ταπείνωσαν και Τον βεβήλωσαν τόσο... Του μάδησαν τη γενειάδα, Τον λέρωσαν με το ίδιο Του το αίμα, Τον βρόμισαν με τη λάσπη της γης. Αλλά Εκείνος δεν κατηγόρησε κανέναν, και κανέναν δεν καταράστηκε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο Πληγωμένος.
Το μεγάλο φορτίο που σηκώνει ο λαός Ισραήλ, και το τραγικό τους λάθος ήταν η γνώμη ότι Αυτός ο Πληγωμένος στο λόφο πέρα απ' την Ιερουσαλήμ τιμωρείται για τη δική Του αμαρτία.

Ο Ησαΐας, περιλαμβάνοντας και τον εαυτό του-αφού ήταν κι ο ίδιος Εβραίος , προέβλεψε αυτή την ιστορική πλάνη, και είπε: «εμείς νομίσαμε ότι ο Θεός Τον είχε πληγώσει. Νομίσαμε ότι ο Θεός Τον τιμωρούσε για τη δική Του αμαρτία, διότι τότε δεν γνωρίζαμε πως ο Θεός Τον τιμωρούσε για τις δικές μας παραβάσεις και ανομίες».

Ο Ησαΐας αναφέρει ότι η τιμωρία που έφερε σ' εμάς την ειρήνη έπεσε επάνω Του.

Πολύ λίγοι συνειδητοποιούν ότι είναι αυτή ακριβώς η ειρήνη -αυτή η υγεία και η ευεξία και η ασφάλεια του ατόμου- που μας αποκαθιστά στη σχέση που είχαμε πριν με το Θεό. Μια τιμωρία έπεσε επάνω στον Ιησού έτσι ώστε εμείς, οι άνθρωποι της πτώσης, να μπορούμε ο καθένας ξεχωριστά να γευτούμε την ειρήνη με το Θεό που τόσο ποθούσαμε. Τα στοιχεία που υπάρχουν στην τιμωρία είναι απαξίωση, πειθάρχηση και σωφρονισμός. 

Με διάταγμα των Ρωμαίων Τον χτύπησαν και Τον μαστίγωσαν δημοσία. Τον ράβδισαν δημοσία, όπως έκαναν αργότερα και με τον Παύλο. Τον φραγγέλωσαν και Τον κακοποίησαν μπροστά σ' ένα κοινό που Τον χλεύαζε, και το μωλωπισμένο, ματωμένο και πρησμένο Του σώμα ήταν η απάντηση στην ειρήνη που αποζητάει ο κόσμος, και στην ειρήνη που αποζητάει η κάθε ανθρώπινη καρδιά. Για την ειρήνη μας τιμωρήθηκε. Τα χτυπήματα έπεσαν επάνω στο δικό Του Πρόσωπο.

Δεν νομίζω ότι έχει ποτέ επινοηθεί πιο εξευτελιστική τιμωρία απ' το να μαστιγώνονται και να ραβδίζονται δημοσία ενήλικες. Πολλοί που έχουν τιμωρηθεί με φυλάκιση, έχουν γίνει ήρωες στο ευρύ κοινό. Επίσης βαριές χρηματικές ποινές έχουν επιβληθεί σε διάφορους παραβάτες του νόμου, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο οι παραβάτες αυτού του είδους να περηφανεύονται και να κομπορρημονούν που τη γλίτωσαν φτηνά. 

Όταν όμως ένας άνθρωπος περιφέρεται μπροστά σ' ένα πλήθος που γελάει κοροϊδευτικά και χλευαστικά, γυμνώνεται μέχρι τη μέση, και ραβδίζεται σαν να ήτανε παιδί-ένα άτακτο παιδί-χάνει τελείως την αξιοπρέπειά του και δεν έχει καθόλου αυτοσεβασμό. Ίσως δεν θα είναι ποτέ πια ο παράτολμος κακοποιός που ήταν πριν. 

Αυτού του είδους το μαστίγωμα και η τιμωρία λυγίζει τον άνθρωπο και τον ταπεινώνει. Ο εξευτελισμός που νιώθει ο τιμωρούμενος είναι μεγαλύτερος απ' τον πόνο του ραβδίσματος στην πλάτη του. Μιλάω για τον εαυτό μου σαν αμαρτωλός που συγχωρήθηκε και δικαιώθηκε, και νομίζω ότι μιλάω επίσης και για ένα μεγάλο αριθμό συγχωρημένων και αναγεννημένων χριστιανών, όταν λέω ότι στη μετάνοιά μας γευτήκαμε μόνο ένα μικρό ποσοστό, ένα συμβολικό δείγμα της τιμωρίας και του πληγώματος που έπεσε πάνω στον Ιησού Χριστό, καθώς στεκόταν εκεί, στη δική μας θέση και για δική μας χάρη. Ένας πραγματικά μετανοημένος άνθρωπος, που έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αμαρτίας και της επανάστασής του κατά του Θεού, νιώθει μια μεγάλη αποστροφή κατά του εαυτού του-μάλιστα νομίζει ότι δεν μπορεί καν να ζητήσει απ' το Θεό να τον συγχωρήσει.

Αλλά η ειρήνη έχει ήδη εγκατασταθεί, διότι η τιμωρία έχει πέσει επάνω στον Ιησού Χριστό. Εκείνος χλευάστηκε και εξευτελίστηκε δημοσία σαν παραβάτης του κοινού ποινικού δικαίου, πληγώθηκε και μωλωπίστηκε, μάτωσε από τα ραβδίσματα για αδικήματα που δεν έκανε, για επαναστάσεις στις οποίες δεν πήρε μέρος, για την ανομία που ρέει στις ανθρώπινες φλέβες και που συνιστά προσβολή κατά του Θεού της Αγάπης και της Δημιουργίας.

Η σημασία των πληγών Του.

Ο προφήτης Ησαΐας κλείνει το μήνυμά του για την εξιλέωσή μας μέσω της υποκατάστασης του Ιησού με το ευχάριστο μήνυμα ότι εμείς πια γιατρευτήκαμε.

Στη γλώσσα του πρωτότυπου η λέξη «πληγές» δεν είναι μια λέξη που έχει ανώδυνη περιγραφή. Σημαίνει να έχεις χτυπήσει και τραυματιστεί με τρόπο που όλο το σώμα να είναι μπλαβιασμένο και μαυρισμένο σαν να ήταν όλο μία πληγή. Ο άνθρωπος έχει ανέκαθεν χρησιμοποιήσει αυτή την επιβολή σωματικού κολασμού σαν μέσο τιμωρίας. Η κοινωνία ανέκαθεν επιφύλασσε στον εαυτό της το δικαίωμα να τιμωρεί τον άνθρωπο για τις παραβάσεις του. Η ποινή είναι συνήθως ανάλογη με το έγκλημα. Είναι σαν ένα είδος εκδίκησης που παίρνει η κοινωνία εναντίον εκείνου που τόλμησε να αγνοήσει τους κανόνες της.

Αλλά ο Ιησούς δεν υπέφερε λόγω τιμωρίας. Δεν ήταν για τον Εαυτό Του ή για κάτι κακό που είχε κάνει ο Ίδιος.

Το πάθος του Ιησού δεν ήταν τιμωρητικό αλλά επανορθωτικό. Δέχτηκε να υποφέρει για να μας αποκαταστήσει και να επανορθώσει, έτσι ώστε το πάθος Του να μην αρχίζει και τελειώνει με πάθος, αλλά να αρχίζει με πάθος και να τελειώνει με τη δική μας γιατρειά.

Αυτή είναι η δόξα του Σταυρού! Αυτή είναι η δόξα του είδους της θυσίας που επί τόσους αιώνες είχε ο Θεός στην καρδιά Του! Αυτή είναι η δόξα του είδους της εξιλέωσης που επιτρέπει σ' ένα μετανοημένο αμαρτωλό να έρθει και πάλι-με ειρήνη και χάρη-σε κοινωνία με το Θεό και Δημιουργό του!

Ποια είναι η μετάνοιά μας; Ανακαλύπτω ότι μετάνοια είναι κυρίως η λύπη μας για το ρόλο που παίξαμε στην επανάσταση η οποία πλήγωσε τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας. Ανακαλύπτω επίσης ότι οι πραγματικά μετανοημένοι δεν σταματούν ποτέ να μετανοούν, διότι η μετάνοια δεν είναι μια θέση του νου και της καρδιάς που εξαφανίζεται μόλις ο Θεός παραχωρήσει τη συγγνώμη Του και μας καθαρίσει.

Μπορεί βέβαια η οδυνηρή και έντονη αίσθηση της καταδίκης που συνοδεύουν τη μετάνοια να κατασταλεί, και να έρθει μια ειρήνη και μια αίσθηση εξαγνισμού μέσα μας, αλλά ο αγιότερος και πιο δικαιωμένος από τους ανθρώπους θα ξανασκεφτεί το ρόλο που έπαιξε στην τιμωρία και το πλήγωμα του Αμνού του Θεού. Μια αίσθηση σοκ πάντα θα τον διακατέχει. Μια αίσθηση απορίας θα εξακολουθεί να τον συνοδεύει-απορίας που ο Αμνός που πληγώθηκε θα μετέτρεπε τις πληγές Του σε δικό μας καθαρισμό και συγχώρηση, εμάς που είμαστε εκείνοι που Τον πληγώσαμε.

Παρόλο που η λέξη «αγιασμός», με την έννοια του διαρκούς και δια βίου καθαρισμού του πιστού, είναι πέρα για πέρα βιβλική, έχουμε περάσει από εποχές που οι εκκλησίες που κηρύττουν το ευαγγέλιο μόλις και μετά βίας τολμούσαν να την αρθρώσουν από φόβο να μην κατηγορηθούν για πνευματική αλαζονεία..

Η λέξη «αγιασμός» όμως όχι απλά επιστρέφει στο λεξιλόγιο των χριστιανικών κύκλων, αλλά ελπίζω ότι και η σημασία που έχει αυτή η λέξη στην καρδιά και στο νου του Θεού επιστρέφει κι αυτή. Ο πιστός χριστιανός, το υιοθετημένο με τη μεσολάβηση του Χριστού παιδί του Θεού, πρέπει να έχει έναν πόθο και μια δυνατή επιθυμία για αγνή καρδιά και καθαρά χέρια έτσι ώστε να ευαρεστείται ο Θεός σ' αυτόν. Γι' αυτό ακριβώς το πράγμα ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να Τον ταπεινώσουν, να Τον κακομεταχειριστούν και να Τον ραβδίσουν. Κακοποιήθηκε, πληγώθηκε και τιμωρήθηκε έτσι ώστε τα παιδιά του Θεού να γίνουν ένας καθαρός και αγνός λαός-για να μπορούν να είναι καθαρές οι σκέψεις και ο νους μας. Όλα αυτά ξεκίνησαν με το πάθος Του και κατέληξαν στον καθαρισμό μας. Ξεκίνησαν με τις ανοιχτές ματωμένες πληγές Του και κατέληξαν στην ειρήνη των καρδιών και στη χαρούμενη όψη και διάθεση του λαού Του.

Εκείνοι που αποτελούν το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του, πρέπει να γνωρίζουν μέσα τους δύο βασικά στοιχεία, αν θέλουν να φέρουν με χαρά καρπό για τον Κύριο.

Πρέπει να έχουμε τη θετική γνώση ότι είμαστε καθαρισμένοι με τις πληγές Του, και ότι η ειρήνη του Θεού έχει γίνει πραγματικότητα στη ζωή μας μέσ' απ' τα ραβδίσματά Του. Μ' αυτό τον τρόπο ο Θεός μας διαβεβαιώνει ότι μπορεί να είμαστε τακτοποιημένοι εσωτερικά. Όντας σ' αυτή την πνευματική κατάσταση θα εκτιμούμε σαν θησαυρό την αγνότητα του καθαρισμού μας, και δεν θα δικαιολογούμε καμία πονηρία ή αμαρτία.

Πρέπει επίσης να κρατάμε μέσα μας μια χαρωπή και ευγνώμονη διάθεση για Κείνων που πληγώθηκε και συνθλίφτηκε για μας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Τι μεγάλο μυστήριο το μυστήριο της απολύτρωσής μας!-που οι πληγές του Ενός γιάτρεψαν τις πληγές των πολλών.

Οι πληγές και οι κακώσεις, που θα 'πρεπε να είχαν πέσει επάνω μας, έπεσαν επάνω σε Κείνων κι εμείς σωθήκαμε για χάρη Του!

Ο Θεός εξακολουθεί ν' αναζητά τις ταπεινές, καθαρισμένες και πιστές καρδιές για να αποκαλύψει μέσ' απ' αυτές τη Δύναμη, τη Χάρη Του και τη Ζωή. Ένας ειδικός βοτανολόγος με πανεπιστημιακή καριέρα, μπορεί να περιγράψει το θάμνο του Μωυσή στην έρημο καλύτερα απ' τον ίδιο το Μωυσή, αλλά ο Θεός εξακολουθεί ν' αναζητά ταπεινές ψυχές που δεν ικανοποιούνται μέχρι που ο Θεός να μιλήσει με θεία φωτιά μέσ' απ' τη φλεγόμενη βάτο.

Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένας ερευνητής-επιστήμονας για να μας πει περισσότερα για τα στοιχεία και τις ιδιότητες του ψωμιού και του κρασιού απ' ότι γνώριζαν ποτέ οι απόστολοι. Αλλά αυτός είναι ο κίνδυνος: μπορεί να έχουμε χάσει το φως και τη ζέστα της παρουσίας του Θεού και να έχουμε μπροστά μας μόνο ψωμί και κρασί. Η φλόγα θα έχει φύγει από το θάμνο και η δόξα δεν θα είναι πια στην πράξη της συμμετοχής μας στο Δείπνο του Κυρίου.

Δεν είναι τόσο απαραίτητο να γνωρίζουμε όλη την ιστορία και όλα τα επιστημονικά δεδομένα, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό να επιθυμούμε να γνωρίσουμε και να λατρέψουμε την παρουσία του Ζωντανού Θεού που μας έδωσε «τον παράκλητο προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν, τον Δίκαιον. Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών. και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». Α' Ιωάν.2:1-2...

Η αλήθεια δεν είναι ποτέ ευπρόσδεκτη.

Η αλήθεια είναι βασικό στοιχείο για κάθε επιτυχημένη ανθρώπινη σχέση, αλλά όλοι ξέρουμε, ότι η αλήθεια είναι αυτό που λείπει απ' τον κόσμο μας σήμερα. Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, είναι η άμεση σχέση και σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην εγκατάλειψη της αλήθειας και την αποδοχή της βίας και του κακού.
Ο απόστολος Παύλος δήλωσε απερίφραστα ότι ο Θεός οργίζεται εναντίον εκείνων «που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας». Ρωμ.1:18, εξηγώντας, ότι εκείνοι που αρνήθηκαν να δώσουν τη δόξα στο Θεό και να Τον ευχαριστήσουν «οδηγήθηκαν στους μάταιους διαλογισμούς τους και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους» Ρωμ.1:21, και «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» Ρωμ.1:25. Μετά, ακολουθεί ένας κατάλογος πονηρών πράξεων, συμπεριλαμβανομένης της ομοφυλοφιλίας, της πλεονεξίας, της πορνείας, της κακίας, του φθόνου, του φόνου, της διένεξης, της απάτης της κακοήθειας κ.τ.λ. Ρωμ.1:29-31.

Ο Ιησούς Χριστός εξήγησε το γιατί οι άνθρωποι αρνούνται ν' αναγνωρίσουν το Θεό και να Τον ευχαριστήσουν. «Αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως», είπε, «για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά» Ιωάν.3:19,20.

Η φράση «ούτε τον ευχαρίστησαν» Ρωμ.1:21 είναι πολύ σπουδαία. Μια τέτοια ευχαριστία θ' αποτελούσε αναγνώριση εκ μέρους τους ότι είναι χρεώστες στο Θεό κι επομένως θα τους έκανε υπόλογους σ' Αυτόν για τις άνομες πράξεις τους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η φιλοσοφία της απιστίας είναι «θέμα απελευθέρωσης». Είναι αντίθετοι με την ηθική, γιατί παρεμβαίνει στη σεξουαλική τους ελευθερία και γι' αυτό λαχταρούν την απελευθέρωση από κάποιο συγκεκριμένο σύστημα ηθικής. Η φιλοσοφία αυτή έχει διαποτίσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, κι έχει οδηγήσει σε ακραίες ανηθικότητες που εκδηλώνονται με τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την πορνογραφία, τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και γυναικών, τη διαφθορά στις επιχειρήσεις, αλλά και σε ανώτατα αξιώματα, με αποτέλεσμα να μεταβάλουν τους ηθικούς πολίτες, σε φυλακισμένους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.

Με την απίστευτη αύξηση της εγκληματικότητας, άνθρωποι όλων των μορφωτικών επιπέδων, λένε ότι αναζητούν την αιτία, αλλά σπάνια βρίσκεται κανείς που θα ψάξει την αιτία εκεί που πραγματικά είναι: Στο γεγονός, ότι τα άτομα που προβαίνουν σ' εγκληματικές πράξεις, το κάνουν παρακινούμενοι από μια διεφθαρμένη πονηρή καρδιά. Ένα σάπιο δένδρο, κάνει σάπιους καρπούς Λουκ.6:43-44. Κάτω από την επίδραση ειδωλολατρών φιλοσόφων, που κατηγορηματικά αρνούνται την ύπαρξη ενός απόλυτου ηθικού κανόνα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα σχολεία και η κυβέρνηση, προτιμούν ν' αγνοούν το γεγονός, ότι οι πονηρές πράξεις είναι το αποτέλεσμα πονηρών διανοιών.

Μπορεί κανείς να διαβάσει στις εφημερίδες δεκάδες υποθέσεις φόνων, τραυματισμών, παιδικών κακοποιήσεων, οργανωμένου εγκλήματος, κυβερνητικών σκανδάλων και τόσα άλλα, αλλά ποτέ δεν θα δει τον όρο «πονηρός». Σύμφωνα μ' ένα άρθρο στους Τάιμς του Λονδίνου «Ίσως καμιά επιστήμη δεν υπήρξε ισχυρότερη πηγή συγχώρησης απ' ότι η ψυχανάλυση του Φρόιντ. Ο αμαρτωλός γίνεται ένας ασθενής, που αν κάνει κάτι κακό, δεν είναι αυτός που το κάνει στην πραγματικότητα, αλλά οφείλεται σ' ένα υποσυνείδητο του οποίου οι επινοήσεις είναι άγνωστες σ' αυτόν»

Οι κακές πράξεις είναι το αποτέλεσμα κάποιων άγνωστων επιδράσεων, έτσι που το άτομο που τις διαπράττει, δεν θεωρείται ποτέ κακό, αλλά δικαιολογείται σαν θύμα μιας μυστηριώδους δύναμης. Ο δολοφόνος που βασανίζει και βιάζει τα θύματά του, πριν τα σκοτώσει, δεν θεωρείται κακός, αλλά σαν κάποιος που πρέπει να έχει τον οίκτο μας, να τον περιποιηθούμε με καλή τροφή και διαμονή στη φυλακή, να έχει κάποιους που θα τον παρακολουθούν, και μια ομάδα ψυχιάτρων να φροντίζουν για τη θεραπεία του.
Το κακό φοράει τη μάσκα της πάθησης. Ένας δολοφόνος που σκότωσε 17 ανθρώπους, ήταν θύμα «ψυχικής αποσύνδεσης (ασυναρτησίας), ελλείψεων της κοινωνίας, της μοναξιάς». Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «αμαρτωλή ζωή», σήμερα αποκαλείται «απαραίτητες σχέσεις» και η σιχαμερή αμαρτία του σοδομισμού έχει γίνει απλά ένας «εναλλακτικός τρόπος ζωής».

Ο Θεός, όμως, έχει μια σοβαρή προειδοποίηση γι' αυτού του είδους την αψήφιση της αλήθειας: «Ουαί εις εκείνους, οίτινες λέγουσι το κακόν καλόν, και το καλόν κακόν, οίτινες θέτουσιν το σκότος διά φώς και το φώς διά σκότος» Ησαΐας 5:20.

Μερικοί μπορεί να αντιδρούν λέγοντας, ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού Ρωμ.3:23. Όμως, ο λόγος του Θεού κάνει διάκριση ανάμεσα στο κακό και το καλό. Παρόλο που και οι καλλίτεροι από μας δεν είμαστε τέλειοι, δεν έχουμε φτάσει στο στόχο της τελειότητας, υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που στόχος και επιθυμία του είναι το κακό, και στον άνθρωπο που η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Το κακό ξεκινά από την καρδιά, όπως και το καλό. «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» Παρ.4:23. Ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει την καρδιά του στο Θεό, αγαπά το φως της αλήθειας, αλλά εκείνος που η καρδιά του είναι κακή, μισεί το φως και στέκεται όσο μπορεί μακρύτερα απ' αυτό.

Στις μέρες μας, οι διαφημιστές σε συνεργασία με διάφορες οργανώσεις χρησιμοποιούν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, για να πείσουν το κοινό, ότι η δύναμη και η υγεία της χώρας μας βρίσκεται στο να δέχεσαι διάφορες κουλτούρες, κι ότι είναι θρησκοληψία το να λέμε, ότι μια κουλτούρα είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από κάποια άλλη. Θέλουν ν' αγνοούμε το γεγονός, ότι με την κάθε κουλτούρα έρχεται και ο δικός της ιδιαίτερος ηθικός κώδικας, και σύμφωνα με τον ηθικό νόμο του Θεού μερικές απ' αυτές τις κουλτούρες είναι κακές.

Η στρατηγική είναι απλή: Πρώτα το κακό επιζητά την ανοχή, μετά, χρησιμοποιώντας δυσφημιστικές λέξεις όπως «θρησκοληψία», «αντιπάθεια», «συρμός», «φανατισμός», σπρώχνουν τον κόσμο στο ν' αποδεχτεί το κακό. Για παράδειγμα, διδάσκουν να ανεχόμαστε το σοδομιστή στην κοινωνία, γιατί αργότερα πρέπει να τον δεχτούμε και σαν αρχηγό μας. Οι κυβερνήσεις δίνουν ειδικά δικαιώματα σ' όλους εκείνους που εφαρμόζουν τέτοιες πρακτικές. Είναι ντροπή, γιατί υπάρχουν πολλά διεφθαρμένα άτομα, άνδρες και γυναίκες, σε ανώτατα αξιώματα, που επιτρέπουν να επικρατούν τέτοια κακά. Όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, με τους διαλογισμούς τους απομακρύνθηκαν από την αλήθεια και οδηγήθηκε στο σκοτάδι η ανόητη διάνοιά τους, «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» Ρωμ.1:25.

Οι εχθροί της αλήθειας δεν σταματούν με τη δημιουργία των ψεύτικων θεών τους. Θεωρούν τον μόνο αληθινό Θεό σαν εχθρό τους, και θέλουν να εξαλείψουν τις ηθικές αρχές και τις κρίσεις Του. Βλέπουν τους Χριστιανούς σαν απειλή κι εμπόδιο για τα πονηρά τους σχέδια, για τη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο.

Λένε, ότι οι Χριστιανοί μπλοκάρουν την παγκόσμια κίνηση για μια μοναδική Παγκόσμια θρησκεία, που χρειάζεται για να ενώσει όλους τους ανθρώπους και να σώσει τη γη.
Όσο μισούν το φως αυτοί οι εργάτες της ανομίας, άλλο τόσο μισούν το Χριστό, την πηγή αυτού του φωτός. Ο Χριστός είπε: «Εμένα, όμως, με μισεί (ο κόσμος) επειδή εγώ δίνω μαρτυρία γι' αυτόν ότι τα έργα του είναι πονηρά» Ιωάν.7:7. Προειδοποίησε επίσης ότι το ίδιο μίσος θα έχει ο κόσμος για τους μαθητές Του: «Αν ο κόσμος σας μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα» Ιωάν.15:18.

Το μίσος αυτό άρχισε ήδη να εκδηλώνεται με ασυγκάλυπτες πράξεις, που σκοπεύουν στη σιωπή και τελικά στην εξαφάνιση της χριστιανικής πίστης. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε τη σκόπιμη προβολή των χυδαίων ηθικών διαστροφών, και την εξύμνηση ασχημιών απ' τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, παρά μόνο σαν γεγονός, ότι είναι καρπός διεστραμμένων πονηρών ανθρώπων που τους αρέσει το σκοτάδι. Η οργανωμένη προσπάθεια της καταστροφής του χριστιανικού πνεύματος και της αντικατάστασής του με τη κτηνώδη βία, και τον απερίγραπτα ανήθικο τρόπο ζωής, μπορεί να εξηγηθεί μονάχα σαν έργο πονηρών ανθρώπων, πουλημένων στο διάβολο, που αντιπαθούν και πολεμούν τη χριστιανική αλήθεια και μισούν τους χριστιανούς που θέλουν να ζουν σύμφωνα με το λόγο του Θεού, τη μόνη αλήθεια.

Αυτή η εχθρική στάση απέναντι στο Χριστό και την αλήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο το διωγμό των Χριστιανών, αλλά και καταστροφική επίδραση πάνω στους απίστους που επαναστατούν εναντίον του Θεού, αφήνοντάς τους χωρίς ελπίδα, ανασφαλείς, φορτωμένους μ' ένα αίσθημα ενοχής ν' αγωνίζονται μάταια να διώξουν τους φόβους τους. Συχνά οδηγούνται σε μεγαλύτερη σύγχυση προσπαθώντας με διάφορες ανθρώπινες μεθόδους όπως την αυτογνωσία, την αυτοθεραπεία, τη φιλαυτία, την αυτοϊκανοποίηση κ.τ.λ., να βρουν τη λύση, η οποία όμως έρχεται μόνο όταν ο άνθρωπος σαν δημιούργημα, υποταχθεί στην αλήθεια του Δημιουργού του.

Δημιουργηθήκαμε για να σκεφτόμαστε σύμφωνα με τις δικές Του σκέψεις και για να ζούμε σύμφωνα με τη δική Του οδηγία. Αυτοί που αγαπούν το Θεό, αγαπούν και την αλήθεια και όσο περισσότερο βιώνει κανείς αυτή την αλήθεια, τόσο περισσότερο την αγαπάει. «Όποιος είναι από τον Θεό, ακούει τα λόγια του Θεού» Ιωάν.8:47...

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε το Θεό;

Το κάνουμε συχνά στη ζωή μας. Πιστεύω όλοι μας έχουμε παρόμοιες εμπειρίες. Λέμε κάποια πράγματα, χρησιμοποιούμε έννοιες που δεν ξέρουμε ακριβώς το πραγματικό τους νόημα, την ιδιαίτερη βαρύτητα που έχουν και τις συνέπειες που συνήθως ακολουθούν. Και αν μείνει κανείς μόνο στα λόγια, ας πούμε ότι οι συνέπειες είναι ελαφρύτερες. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή, διότι συνήθως δεν αρκούμαστε στα λόγια, αλλά προχωράμε σε έργα, σε πράξεις, σε ζωή. Κάποτε προχωράμε τόσο γρήγορα, είμαστε τόσο αποφασισμένοι, που δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ανακόψουμε πορεία. Και τότε η κατάληξη είναι συντρίμμια και ολοκληρωτικός όλεθρος. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και η φράση, "Εγκαταλείπω το Θεό, …προσπερνάω το Θεό, …αγνοώ το Θεό"... όποιος κι αν τη λέει, ότι κι αν εννοεί ο ίδιος και οι γύρω απ’ αυτόν. 

Γιατί τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και γιατί τώρα; Μα έχουμε ένα παράδειγμα, που καλύτερό του δεν γίνεται. Πιστή και ανάγλυφη αποτύπωση των αληθειών που αναφέραμε πιο πάνω. Οι τραγικές μέρες που περνάει ο τόπος μας και ο κόσμος μας. Ένας κόσμος, που έχει την απειλή πάνω από τα κεφάλια του, και τον πόνο, την πικρία και το παράπονο μέσα στην ψυχή του καθημερινό πλέον σύντροφο. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα λαό που νιώθει προδομένος, από αυτούς που διάλεξε και εμπιστεύτηκε να τον κυβερνούν. Πικραμένοι, πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μας. Μικροί και μεγάλοι. Με την απορία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους, και το ερώτημα πάντα το ίδιο, γιατί είμαστε έτσι, πως φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει, τι φταίει;

Οι απαντήσεις πολλές, ποικίλες, η προσφορά μεγάλη. Απαντήσεις, που όμως δεν έχουν το φως και την ικανοποίηση που θα θέλαμε. Τουλάχιστον να παρηγορηθούμε ότι ξέρουμε την προέλευση όλων αυτών, και αν χρειαστεί, ξέρουμε ποιον ή ποιους να δείξουμε με το δάχτυλο σαν υπεύθυνους. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό μας πρόβλημα και η αιτία για το αδιέξοδό μας. Ψάχνουμε ανάμεσά μας, στο επίπεδό μας το ανθρώπινο, το γήινο, και είναι λάθος. Τούτη η βαθιά κρίση, τούτη η παγκόσμια απειλή, είναι πολύ μεγάλη για να έχει μόνο ανθρώπινη προέλευση, για να είναι δηλαδή τα αίτιά της ανάμεσα στους ανθρώπους, που κάτι δεν έκαναν καλά, κάτι δεν πρόβλεψαν, κάτι δεν γνώριζαν ή δεν γνωρίζουν…

Ο προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής, δεν εξαντλείται στη θρησκεία ή στα θρησκευτικά πράγματα, ούτε στις ποικίλες εκκλησίες ή στα δόγματα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο άμεσο για τον άνθρωπο από όλα αυτά. Σε άπειρο και απόλυτο βαθμό ο ζωντανός, προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής είναι σοφός, είναι δίκαιος, είναι παντοδύναμος, έχει φως, έχει αγάπη για τον άνθρωπο, είναι αγαθός. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα έχει η προσωπικότητα του ζωντανού Θεού στον υπέρτατο βαθμό, και τα προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο που θα Του ζητήσει με μετάνοια, ταπείνωση και γνήσια πίστη να γίνει Κύριός του και Θεός του.

Όταν ο άνθρωπος επιλέξει τον αντίθετο δρόμο, το δρόμο δηλαδή του "εγκαταλείπω τον Θεό, απομακρύνομαι και Τον απομακρύνω, Τον αγνοώ"… τότε, μαζί με το Θεό αποκλείει από τη ζωή του και όλες Του τις ιδιότητες που αναφέραμε πιο πάνω, όλα Του τα χαρακτηριστικά και τις άπειρες δυνατότητές Του. Φεύγει διωγμένος από τη ζωή μας ο Θεός, και μαζί Του παίρνει και τον εαυτό Του. Επομένως ο άνθρωπος μένει χωρίς το φως, τη σοφία, τη δύναμη, την αλήθεια, τη στήριξη, τη βοήθεια και κυρίως την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Μένει μόνος, αβοήθητος, απροσανατόλιστος, ανυπεράσπιστος. 

Οι αναλογίες και τα μεγέθη όμως είναι εντελώς σε βάρος του ανθρώπου. Το περιβάλλον είναι σκληρά ανταγωνιστικό, οι δυνάμεις του Σατανά πρόθυμες να τον κατασπαράξουν αλύπητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται άλυτα και απειλητικά, η αμαρτία αφυδατώνει τον άνθρωπο και τον κρατά αιχμάλωτο, αλυσοδεμένο. Αυτήν την πραγματικότητα περιγράφει ο ίδιος ο Θεός με την πένα του προφήτη Του Ιερεμία (2:13, 17:5,6), πριν πολλά χρόνια: 

"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". 

"Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγαθόν· αλλά θέλει κατοικεί τόπους ξηρούς εν ερήμω, γην αλμυράν και ακατοίκητον". 

Ίσως το πιο σοφό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος, θα ήταν να ψάξει και να μάθει τι θα πει εγκαταλείπω το Θεό, Του γυρίζω την πλάτη, Τον προσπερνάω. Τι συνέπειες έχει μία τέτοια κίνηση; Δεν το έκανε. Δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί ο Σατανάς, που τον έσπρωξε και τον παγίδευσε σε μια τέτοια επιλογή, του έκρυψε την αλήθεια, τον αποκοίμισε με ψεύτικα ταξίματα και με περισσή πλάνη. 

"Εγκαταλείπω το Θεό", σημαίνει εγκαταλείπω το συμφέρον μου, το καλό μου, εγκαταλείπω το φως που χρειάζομαι για να προσανατολιστώ σωστά, να διακρίνω, να χαράξω υγιή πορεία, εγκαταλείπω τη γνώση που μου είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσω τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στις μέρες μας. Μένω χωρίς δύναμη νίκης κατά του κόσμου της αμαρτίας, χωρίς σοφία σχεδιασμού, χωρίς αλήθεια, χωρίς δικαιοσύνη.
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε για τον ένοχο. Ρωτιόμαστε ποιος φταίει και τι φταίει που φτάσαμε εδώ. Μα η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο απλή και λογική. Μείναμε μόνοι να στηρίζεται ο ένας άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο, με τις δυνάμεις του κακού να μας κυκλώνουν λαίμαργα και αλύπητα να μας κατασπαράξουν. 


Κάναμε "σάρκα βραχίονά μας", να μας στηρίζει και να μας οδηγεί. Αυτό επιλέξαμε, αυτό προκρίναμε, αυτό ζούμε. Ψάχνουμε ανάμεσά μας για σοφούς και ικανούς να μας βγάλουν από την κρίση. Άνθρωποι μικροί, άπειροι, αδύναμοι, με άγνοια, με σκοτάδι. Ισχνοί ηγέτες, "μαθητευόμενοι μάγοι", που πειραματίζονται γιατί έχουν άγνοια και είναι ανεπαρκείς. Περιμένουμε από τις διαδικασίες και τα συστήματά μας να αναδείξουν ικανούς τιμονιέρηδες για να αλλάξει πορεία ο κόσμος μας, να αποφύγουμε τα κοφτερά βράχια. Να βρούμε δηλαδή κάτι, κάποιον να βάλουμε στη θέση του Θεού, που είχαμε και αρνηθήκαμε και χάσαμε. Δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Ο κόσμος μας είναι, με μαθηματική ακρίβεια, καταδικασμένος. Το σκοτάδι θα θεριεύει, η άγνοια, η ένταση, οι δυνάμεις του κακού, η αμαρτία, τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται εκθετικά, και το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει. Το τέλος που θα σημάνει και την αρχή της αιωνιότητας, όπως αποκαλύπτει η Αγία Γραφή. 

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο, που πρέπει να προσέξουμε. Εμείς σχολιάζουμε και αναλύουμε τι σημαίνει και τι συνέπειες έχει το να εγκαταλείψουμε το Θεό. Υπάρχει και το υπόλοιπο αυτής της αλήθειας. Γιατί και ο Θεός, όταν Τον διώχνει ο άνθρωπος από τη ζωή του, φεύγει. Εγκαταλείπει και ο Θεός και όχι μόνο ο άνθρωπος. Αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου, που ισχύει από τότε μέχρι και σήμερα: 

"Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;
Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος". (Ματθ.23:37,38) 

Έχουμε μία λάθος πλασμένη εικόνα και αντίληψη περί του Θεού. Μας αρέσει να είναι κάπως παθητικός, μαλακός, ήπιος, καρτερικός, συγχωρητικός, γεμάτος από μία κακώς εννοούμενη κατανόηση και αγάπη. 

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε πάντα το πάνω χέρι, εμείς και την τελευταία κουβέντα, εμείς αποφασίζουμε και ο Κύριος αποδέχεται αδιαμαρτύρητα… Δεν είναι αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής. Εγκαταλείπουμε εμείς, αλλά εγκαταλείπει και Εκείνος. Τον διώχνουμε εμείς, αλλά μας αποβάλλει και Εκείνος. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία και η εξήγηση όσων βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια.

Αυτά τα εδάφια από την Αγία Γραφή μιλούν τόσο γλαφυρά, και με τόση ακρίβεια για την εποχή μας, για τις μέρες μας, και δίνουν όλες τις εξηγήσεις που χρειαζόμαστε. Μπορεί να αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη και στο λαό του Θεού, όμως ο Θεός και οι αρχές Του είναι οι ίδιες, η αμαρτία και ο άνθρωπος ακριβώς όπως τότε. Σημειώστε ότι ο Κύριος αναφέρεται στον αγαπημένο Του λαό και στο ναό του Σολομώντα, που σε λαμπρότητα και μεγαλείο δεν κατασκευάστηκε κάτι παρόμοιο πάνω στη Γη. Γι’ αυτό το ναό είπε ο Κύριος, "Ηγίασα τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησας, διά να θέσω εκεί το όνομά μου εις τον αιώνα· και θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί διά παντός". (Α’ Βασιλ.9:3). Μπροστά στην αμαρτία όμως ο Κύριος είναι απόλυτος, και οι αποφάσεις Του αμετάκλητες. Αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αλήθεια, είναι γεγονότα που τα έχει καταγράψει η Ιστορία. 

"Εάν ποτέ στραφήτε απ' εμού, σεις ή τα τέκνα σας, και δεν φυλάξητε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, τα οποία έθεσα έμπροσθέν σας, αλλά υπάγητε και λατρεύσητε άλλους θεούς και προσκυνήσητε αυτούς, τότε θέλω εκριζώσει τον Ισραήλ από προσώπου της γης, την οποίαν έδωκα εις αυτούς· και τον οίκον τούτον, τον οποίον ηγίασα διά το όνομά μου, θέλω απορρίψει από προσώπου μου· και ο Ισραήλ θέλει είσθαι εις παροιμίαν και εμπαιγμόν μεταξύ πάντων των λαών. Περί δε του οίκου τούτου, όστις έγεινε τόσον υψηλός, πας ο διαβαίνων πλησίον αυτού θέλει μένει έκθαμβος και θέλει κάμνει συριγμόν· και θέλουσι λέγει, Διά τι ο Κύριος έκαμεν ούτως εις την γην ταύτην και εις τον οίκον τούτον; Και θέλουσιν αποκρίνεσθαι, Επειδή εγκατέλιπον Κύριον τον Θεόν αυτών, όστις εξήγαγε τους πατέρας αυτών εκ γης Αιγύπτου, και προσεκολλήθησαν εις άλλους θεούς και προσεκύνησαν αυτούς και ελάτρευσαν αυτούς, διά τούτο ο Κύριος επέφερεν επ' αυτούς άπαν τούτο το κακόν". (Α’ Βασ.9:1-9) 

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο, από το να μείνει μόνος, εγκαταλειμμένος, αβοήθητος στην άγνοια, στο σκοτάδι, να παλεύει με τα αφρισμένα κύματα, και αντί να πλησιάζει στην ακτή, να βαθαίνει στον αλύπητο ωκεανό. Και από την αρρώστια, την ανέχεια, τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τούτο είναι το πιο τραγικό και αγιάτρευτο.
Αυτό δυστυχώς επιλέξαμε και προκρίναμε. Εμείς απλώσαμε το χέρι μας και πήραμε το Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Αυτή η πορεία είναι που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην προσδοκία, και τη λατρεία του Αντίχριστου, που θα είναι η ενσάρκωση του ανθρωποκτόνου Σατανά, στο πρόσωπο ενός παγκόσμιου Ηγέτη. Θα προσπαθήσει να πάρει τη θέση του Θεού που εμείς επιλέξαμε να εγκαταλείψουμε. Και ήδη τα συστήματα του κόσμου μας, που είναι τα δικά του συστήματα, τον ερχομό του προλειαίνουν. 

Μετά από τούτες τις αλήθειες, που όλοι βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε καθημερινά, αντί για οποιαδήποτε άλλη πρόταση ή προτροπή, θα αφήσω το λόγο του Θεού να μας μιλήσει για άλλη μία φορά, κάτι που έχει κάνει εκατοντάδες, χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Να μιλήσει σε όποιον θέλει να ξυπνήσει, να αλλάξει πορεία, να σωθεί από την αιώνια απώλεια. 

"Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς. Διότι θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον πλησίον των υδάτων, το οποίον εξαπλώνει τας ρίζας αυτού πλησίον του ποταμού, και δεν θέλει ιδεί όταν έρχηται το καύμα, αλλά το φύλλον αυτού θέλει θάλλει· και δεν θέλει μεριμνήσει εν τω έτει της ανομβρίας, ουδέ θέλει παύσει από του να κάμνη καρπόν". (Ιερεμ.17:7,8). 

Ο ένας δρόμος, ο δρόμος της αμαρτίας, της αστοχίας, της αποτυχίας είναι αυτός που επιλέξαμε, και τώρα θερίζουμε από τη σπορά της επιλογής μας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ταπείνωσης του ανθρώπου, της αναγνώρισης της πλήρους αποτυχίας του, της επιστροφής του με μετάνοια και πίστη στο σπίτι του Πατέρα Θεού. Να αποκτήσει αυτά που πλάστηκε να έχει και που τα έχασε εξαιτίας της αμαρτίας του. 

Ακόμα υπάρχει δυνατότητα επιλογής και η επιλογή είναι ατομική υπόθεση και είναι στο χέρι μας!...