Τριάντα χρόνια στη φυλακή! Αυτή ήταν η καταδίκη μου, επειδή σκότωσα έναν άνθρωπο, και επειδή έκλεψα χρήματα από τον λογαριασμό του στην Τράπεζα.
Ήμουν απελπισμένος. Πίστευα ότι οι γονείς μου θα πέθαιναν πριν να βγω έξω από τη φυλακή. Πίστευα ότι ο γιος μου θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα.
Πίστευα ότι η γυναίκα μου δεν θα με περίμενε. Είχα καταστρέψει το όνομα της οικογένειάς μου.
Μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε να κρεμαστώ, ώστε να τελειώνουν όλα τα προβλήματά μου. Έβαλα τη ζώνη μου γύρο από το λαιμό μου, και προσπάθησα να κρεμαστώ από τα κάγκελα του κελιού μου. Εκείνη ακριβός τη στιγμή κάποιος κτύπησε τη πόρτα του κελιού μου. Ήταν ο φρουρός ο οποίος μου έδωσε ένα πακέτο.
Η γυναίκα μου είχε στείλει το πακέτο που περιείχε φαγητό, καθώς επίσης και ένα βιβλίο ενός ευλογημένου ιεροκήρυκα. Είχα δοκιμάσει διάφορες θρησκείες, αλλά ποτέ δεν βρήκα ειρήνη. Έτσι άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο.
Η πρώτη σελίδα τράβηξε τη προσοχή μου, επειδή ήταν αναφορικά με έναν άνθρωπο ο οποίος βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση με τη δική μου.
Καθώς διάβαζα, οι τάσεις αυτοκτονίας έφυγαν από το μυαλό μου. Άρχισα να νοιώθω ενοχές για τις αμαρτίες μου, και ένοιωθα μια βαθιά ανάγκη μέσα μου να μετανοήσω.
Έγραψα όλες τις αμαρτίες που μπορούσα να θυμηθώ, και τότε προσευχήθηκα.
"Θεέ σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με για όλα αυτά τα οποία έκανα. Συγχώρεσέ με που ζούσα μια ζωή μακρυά από Εσένα. Σε θέλω να αλλάξεις τη ζωή μου".
Τότε δέχθηκα τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα, και Κύριο της ζωής μου.
Ο Θεός θα ήταν Αυτός που θα καθοδηγούσε τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή.
Η ειρήνη του Θεού που ξεπερνά κάθε διάνοια ήρθε μέσα μου.
Έκανα έξι χρόνια από τη τριαντάχρονη καταδίκη μου στη φυλακή, και μετά αποφυλακίστηκα. Κατά τη διάρκεια τις παραμονής μου στη φυλακή, μιλούσα για τον Χριστό και σε άλλους συγκρατουμένους μου.
Την επόμενη μέρα τις αποφυλάκισής μου, επέστρεψα πίσω στη φυλακή σαν επισκέπτης, για να συνεχίσω να τους κηρύττω τον Χριστό. Το κήρυγμά μας στις φυλακές αλλάζει τη ζωή των φυλακισμένων.
Οι τοπικές αρχές μας έχουν δώσει άδεια να κηρύττουμε σ αυτή τη φυλακή.
Όταν ένας κρατούμενος αποφυλακίζετε, τον βοηθάμε να βρει δουλειά, να επανενωθεί με την οικογένειά του, καθώς και να επανενταχθεί στην κοινωνία.
Όταν καταδικάστηκα ένοιωθα σαν να βρισκόμουν μέσα σε έναν πολύ βαθύ λάκκο, και πίστευα ότι δεν υπήρχε τρόπος να βγω από μέσα. Μα ο Θεός ήρθε με το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και με το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, και άλλαξε τη ζωή μου.
Όταν μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, και δεχθείς τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα και Κύριο της ζωή σου, δεν αποκτάς μόνο μια νέα ζωή, αλλά και την σιγουριά της αιώνια ζωής...
Περιοδικό: Μάχαιρα του Πνεύματος.
"και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε (ο Κύριος ο Θεός) τα Χερουβείμ και την ρομφαία την φλόγινην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής". Γένεσις 3:24.
Μια προσεκτική ματιά στα συμφραζόμενα, θα μας δείξει ότι η εσκεμμένη αυτή πράξη του Θεού να τοποθετήσει την πύρινη ρομφαία στην είσοδο της Εδέμ, ήταν ένα προληπτικό μέτρο κατά του Αδάμ, που βρισκόταν πια σε πτώση, και του γένους του, τώρα γνωστού ως "σάρκα", να επιχειρήσει να φτάσει ή να οικειοποιηθεί εκείνο που ανά τους αιώνες συμβολίζει την Άγια Ζωή του Θεού. Βασικά αυτή η ρομφαία δείχνει τον Χριστό ως τη Ζωή, την Οδό της Ζωής, και την Πηγή της Ζωής.
Η αρχή λοιπόν η οποία τόσο νωρίς καθιερώνεται εδώ, είναι ότι η υπόθεση που κάνει η "σάρκα", δηλαδή ο σαρκικός άνθρωπος, ότι μπορεί να μπει στο βασίλειο το οποίο είναι ολοκληρωτικά και αποκλειστικά βασίλειο του Θεού, είναι κάτι που πρέπει να παταχτεί ριζικά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την περίπτωση που η σάρκα συμπεριφέρεται με εγωιστική αυτάρκεια ή με άφρονη και υπερφίαλη αλαζονικότητα, διότι η φλόγινη ρομφαία δεν είναι στραμμένη προς μία μόνο κατεύθυνση, αλλά προς πάσα κατεύθυνση "περιστρεφομένη". Συνεπώς το κάθε και προς πάσα κατεύθυνση βήμα του σαρκικού ανθρώπου, αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να καταλογοποιήσει ή να προσδιορίσει τις πολυποίκιλες μορφές που παίρνει η ανθρώπινη πράξη, και η θέση την οποία εκάστοτε παίρνει ο άνθρωπος απέναντι στην πραγματικότητα "Θεός";
Οι Γραφές ωστόσο δίνουν ένα μεγάλο αριθμό τέτοιων παραδειγμάτων. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να τα περιλάβουμε όλα εδώ, αλλά θα αναφερθούμε σε μερικά τα οποία είναι ενδεικτικά και χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα ας επισημάνουμε ότι οι Γραφές καθιερώνουν τις αρχές προς τις οποίες καλούν τον άνθρωπο να συμμορφωθεί, με τρόπο δραστικό και δυναμικό κι αν στη σημερινή εποχή που έχουμε στη διάθεσή μας τα Βιβλικά κείμενα, την εποχή δηλαδή μετά την καθιέρωση του Ιερού Κανόνα των Γραφών, ο Θεός δεν εμφανίζεται απαραίτητα με την ίδια πύρινη μορφή ή έκφραση, η αρχή παραμένει η ίδια. Δεν υπάρχει απόκλιση από εκείνο που ο Θεός καθιέρωσε στο Λόγο Του.
Θα ήταν ευχής έργο να αναγνωρίζαμε το μεγάλο νόμο της "αγιότητος εις τον Κύριον", της "προς τον Θεόν αφιέρωσης", και τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται αυτός ο νόμος. Οι δύο μεγάλοι παράγοντες στη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό είναι:
Το Αίμα και το Πνεύμα.
Όπου υπάρχουν αυτά τα δύο, το Αίμα και το Πνεύμα, υπάρχει και η αγιότητα του Θεού. Εκείνο που έχει την αφετηρία του ‘εκτός’ αυτών των δύο, μετέχει της σάρκας και αυτό είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Συνεπώς, παρατηρούμε ότι στο μεγάλο σύστημα συμβολικών παραστάσεων της Παλαιάς Διαθήκης, καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να μην εμφανιστεί ποτέ τίποτε ενώπιον του Θεού, και των πραγμάτων που σχετίζονται με τον Θεό το οποίο να είναι "σάρκα" ακάλυπτη.
Η Αίγυπτος, που συμβολίζει τη δύναμη της σάρκας στον τομέα της θέλησης, θα έρθει πολλές φορές να αντιταχθεί θεληματικά προς το Θεό, αλλά αυτό πάντοτε θα επισύρει την κρίση. Ο Φαραώ αντιπροσωπεύει το θεληματικό "εγώ" του εχθρού του Θεού, και καθώς προσπαθεί να βάλει χέρι πάνω σ’ εκείνο που έχει αγιαστεί από το αίμα του Αμνού, και έχει υπαχθεί στη σφαίρα της στήλης της νεφέλης, δηλαδή του Πνεύματος, καταστρέφεται με φοβερή κρίση, με παγίδευση, σύγχυση και κατατρόπωση. Κατ’ αυτό τον τρόπο ενήργησε η πύρινη ρομφαία.
Στους δούλους του Θεού αυτή η σαρκική θέληση του ανθρώπου, δεν εξουδετερώνεται άπαξ και δια παντός. Περιορίζει τον Θεό, και συχνά επιφέρει φοβερά πάθη στους ανθρώπους, συνήθως για πολλά χρόνια της ζωής τους. Συχνά το καλύτερο και αποτελεσματικότερο σμίλεμά της γίνεται ακριβώς μέσα από τον πόνο, και σε βραχύ σχετικά χρονικό διάστημα, όταν η φυσική δύναμη στα πνευματικά πράγματα ελαττώνεται, και ο άνθρωπος μαθαίνει πως μόνο ο Θεός μπορεί να φέρει σε πέρας το δικό Του έργο. (Στην Παλαιά Διαθήκη η φυσική δύναμη των δούλων του Θεού, δηλαδή η διατήρηση των σωματικών τους ικανοτήτων και της υγείας τους, είναι απλά ένας τύπος της πνευματικής δύναμης, βλ. Μωυσής, Χάλεβ κλπ.). Τελικά θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δεν διάκειται ευμενώς προς την αυτοκυβέρνηση της δύναμης του "θέλω" των δούλων Του, όσο καλοπραοαίρετα κι αν είναι τα κίνητρα και το αντικείμενό της. Αν ο Κύριος Ιησούς είναι παράδειγμα για κάτι, είναι πάνω απ’ όλα για την εξάρτησή Του από το Θεό. Τα γυρίσματα που είχε το επίγειο ταξείδι Του, ήταν πολύ μακρόπνοα και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Η ειρήνη και η εμπιστοσύνη Του, η αταραξία και η αυτοκυριαρχία Του είναι το αποτέλεσμα της ζωής, την οποία ζούσε μυστικά με τον Ουράνιο Πατέρα, στον Οποίο και προσέφευγε διαρκώς. Η φράση Του "απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν", τα λέει όλα.
Ένα από τα πιο καταστρεπτικά πράγματα στον τομέα του έργου του Θεού, αυτό που τελικά οδηγεί σε αισχύνη, σύγχυση και μεγάλη θλίψη, είναι:
Η Φυσική Δύναμη της Ψυχής.
Η φυσική δύναμη της ψυχής, είναι εκείνο που παρατηρείται στους επιθετικούς, ισχυρογνώμονες και με σκληρή θέληση χριστιανούς, οι οποίοι πνευματικά δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο να διακρίνουν μεταξύ επίμονης αδιαλλαξίας, προσωπικής δέσμευσης και αποφασιστικότητας αφενός, και πνευματικής Χάρης ως προς την υπομονή, επιμονή και εσωτερική δύναμη εν Θεώ αφ’ ετέρου.
Συχνά ο Θεός χρειάζεται να συντρίψει το πρώτο, για να κάνει τόπο για το δεύτερο. Ας μη μιλάμε για την εξαιρετική δύναμη του Παύλου να συνεχίσει τον αγώνα. Ας μιλάμε για την υπέροχη Χάρη που του έδωσε ο Θεός να συνεχίσει.
Κάθε φορά που ένας άντρας ή μια γυναίκα πραγματικά αναγνωρίζει την αλήθεια ότι ο Γολγοθάς σημαίνει το τέλος του "εγώ", και εμπιστεύεται τον Θεό να υλοποιήσει αυτό στη ζωή του, η πύρινη ρομφαία θα εμφανίζεται πάντα στο σημείο που η "σάρκα", θα επιχειρεί να μπει στο ουράνιο βασίλειο στο οποίο ο Αδάμ δεν έχει πια κανένα δικαίωμα.
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αυτοκυβέρνητης ανθρώπινης θέλησης είναι σκληράδα, παγερότητα, θάνατος, δυσανασχέτηση για τις παρεμβάσεις, καχυποψία προς τους αντιπάλους, αδιαλλαξία προς τους παρεμβάλλοντες εμπόδια, απομόνωση, ανεξαρτησία, μυστικοπάθεια, θυμός, κλπ. Αντίθετα, η πνευματική δύναμη πάντοτε χαρακτηρίζεται από αγάπη, ζεστασιά, ζωή, κοινωνία, ψυχικό "ξεκούμπωμα", εχεμύθεια και εμπιστοσύνη στο Θεό.
Ανά τους αιώνες, όποτε ο Θεός ήθελε να αναφερθεί στην εξαιρετικά μεγάλη Του δύναμη, και να δώσει ένα παράδειγμα αυτής, αναφερόταν στην λύτρωση του λαού Ισραήλ από το Φαραώ, και στην Έξοδό του από την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος ήταν η μεγάλη κατά κόσμο δύναμη, και η Αίγυπτος αντιστάθηκε στο Θεό στο έπακρο. Αλλά ποιο ήταν το μέσο με το οποίο ανατράπηκε μια τέτοια εξουσία; Ο αμνός και η χύση του αίματός του. Και στα τέλη των ημερών, στην Αποκάλυψη, από τον Αμνό αφανίζεται η όλη δύναμη του Σατανά. Ο αμνός είναι το σύμβολο της υποχώρησης και της αδυναμίας. Αν λοιπόν η αδυναμία του Θεού μπορεί να επιφέρει τέτοια μνημειώδη καταστροφή, τι δεν μπορεί να κάνει η δύναμή Του;
Ο Παύλος στη Β' Κορινθίους 13:4 λέει για τον Χριστό ότι, "εάν εσταυρώθη εξ ασθενείας, ζη όμως εκ δυνάμεως Θεού", και προσθέτει στη συνέχεια και για τον άνθρωπο ότι, "και ημείς ασθενούμεν εν αυτώ, πλην εκ δυνάμεως Θεού θέλομεν ζήσει μετ’ αυτού".
Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα που έχουν να μάθουν τα παιδιά του Θεού είναι:
Η ανάθεση του κάθε ζητήματος στο Θεό.
Ακόμα και για κάποιο ζήτημα το οποίο είναι σωστό, και σύμφωνο με το σκοπό του Θεού, ο άνθρωπος χρειάζεται να μάθει το μάθημα που δίδαξε ο Θεός μέσω του Ισαάκ. Το θέμα δεν είναι να προσκολλούμαστε προσωπικά στα πράγματα που μας χάρισε ο Θεός, (υποσχέσεις ή αποκτήματα,) αλλά να αναπαυόμαστε με πίστη στον Ίδιο τον Θεό. Εάν μας δόθηκε κάποιο πράγμα από τον Κύριο, να είμαστε βέβαιοι πως ότι Εκείνος το έδωσε, και δεν θα το πάρει πίσω χωρίς να έχει κάποιον ευρύτερο σκοπό στο Θεϊκό Σχεδιασμό Του. Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας πάρει εκείνο που ο Θεός έχει ορίσει για μας. Υπάρχουν όμως πολλοί κίνδυνοι που πηγάζουν από τη δική μας θέληση, σε σχέση με ένα Θεϊκό δώρο ή σκοπό. Ο πρώτος κίνδυνος είναι να οικειοποιηθούμε αυτό το πράγμα, αντί να το κρατάμε εν Κυρίω και για τον Κύριο. Αυτό είναι εκείνο που οδηγεί τον άνθρωπο σε αγριότητα και προσωπική επανάσταση. Στη συνέχεια η ζήλια δεν θ’ αργήσει να δείξει το άσχημο πρόσωπό της, και αυτή μαζί με τη δίδυμη αδελφή της την καχυποψία, σύντομα θα καταστρέψει τη συναναστροφή, και την πηγαία κοινωνία. Μήπως η ζήλια δεν είν’ εκείνη που διακηρύττει με στεντόρεια φωνή την άποψη, ότι πρόκειται για προσωπικό απόκτημα και συμφέρον; Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο προνομιούχοι είμαστε, που είμαστε μέτοχοι ενός απειροελάχιστου κομματιού από τα πράγματα του Θεού, και πως τα πάντα πηγάζουν από τη δική Του Χάρη, σίγουρα θα νιώθαμε εξαιρετικά ευγνώμονες που έχουμε έστω και τη μακρινότερη δυνατή σχέση μ’ Εκείνον.
Αντίθετα, όταν κρατάμε τα πράγματα που λάβαμε, ή τα υποσχεθέντα, ή εκείνα που εν πάση περιπτώσει πιστεύουμε πως είναι για μας απλά και μόνο εν Κυρίω, και αναπαυόμαστε σ’αυτή την εμπιστοσύνη, διευκολύνουμε τον Θεό να μας γλιτώσει από πλάνη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είναι ασύνηθες να έρθει μια στιγμή κατά την οποία το παιδί του Θεού να διακρίνει, ότι εκείνο που πίστευε ακράδαντα πως είναι το θέλημα ή η οδός του Θεού για τη ζωή του, δεν ήταν πράγματι έτσι και πρέπει να απαγκιστρωθεί απ’ αυτό και να το παραδώσει. Αν είχε επενδυθεί κάποιο στοιχείο προσωπικού "θέλω" σ’ αυτή την πεποίθηση, η εμπειρία θα είναι τραυματική, και θ’ αφήσει κατάλοιπα πικρίας και δυσπιστίας. Γιατί έτσι είναι: μια ισχυρή προσωπική άποψη, και ανθρώπινη θέληση γύρω απ’ τα πράγματα του Θεού, συχνά μας εγκαθιστά ως "νόμο" πάνω στους εαυτούς μας. Παίρνουμε έτσι τη θέση, ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν εμπιστευόμαστε δηλαδή ότι και άλλοι μπορεί να έχουν οδηγία από το Θεό πάνω στο θέμα, οπότε καταστέφεται ή παραλύει η όλη συλλογική καθοδήγηση που είναι τόσο απαραίτητη στον Οίκο του Θεού.
Η αλήθεια είναι πως όταν κάτι είναι πράγματι εκ Θεού, και σύμφωνο με το θέλημά Του, δώρο ή υπόσχεση, κι εμείς αρχίζουμε να προσπαθούμε να το ενεργοποιήσουμε, πραγματοποιήσουμε, αξιοποιήσουμε με τη δική μας δύναμη ή σοφία, το πράγμα αυτό αρχίζει να σκληραίνει και να νεκρώνεται. Τότε μέσα από μια μάχη στην οποία ανακατεύονται όλων των ειδών τα ερωτήματα, οι φόβοι, οι εξάψεις και τα ρίγη, ερχόμαστε στο σημείο να πούμε "Κύριε, αν αυτό είναι πράγματι από Σένα, έχω τη βεβαιότητα ότι θα το πραγματοποιήσεις. Αν όχι, τότε εγώ παραιτούμαι". Αυτό είναι νίκη! Η οδός του Κυρίου είναι ξεκάθαρη! Το θέλημα του Θεού "το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον", μας γίνεται γνωστό μόνο όταν εμείς, τα σώματά μας, έχουμε ανέβει πάνω στο βωμό. Ας σιγουρευτούμε λοιπόν ότι αυτό το οποίο εμείς πιστεύουμε ότι είναι μια θέση θεμελιωμένη στο ισχυρό βάθρο της πίστης, και αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε όντας βέβαιοι ότι είναι "εκ Θεού", δεν έχει μέσα του τα στοιχεία που πηγάζουν από μια δική μας αυτοπεποίθηση, και από μια απέχθεια, (ιδιοσυγκρατική ή περιστασιακή,) στο να υποχωρήσουμε και να εμπιστευτούμε το θέμα στα χέρια του Θεού. Το να παραιτούμαστε από κάτι και να το εμπιστευόμαστε στο Θεό, μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη πίστης ή σε αδυναμία χαρακτήρος. Αλλά μπορεί και να οφείλεται στην ένδοξη νίκη της πίστης, να εμπιστευθούμε το ζήτημα στα χέρια του Θεού!...
T. Austin-Sparks
Το επεισόδιο της Σφαγής των Νηπίων, μνημονεύεται μόνο από το Ευαγγέλιο του Ματθαίος 2:16-18.
Δεν μιλούν γι' αυτό ούτε οι άλλοι Ευαγγελιστές, ούτε ο ιστορικός Ιώσηπος. Για το λόγο αυτό έχουν εκφραστεί αμφιβολίες για την ιστορικότητα αυτής της περικοπής.
Όσο αφορά στη μοναδική αναφορά από τον Ματθαίο, η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι το μοναδικό γεγονός που καταγράφεται μόνο από μια ιστορική πηγή, ο δε Ιώσηπος έχει παραλείψει και άλλα γεγονότα από την ιστορία του.
Χωρίς αμφιβολία, εντούτοις, μεγάλη ευθύνη για την αμφισβήτηση των σκεπτικιστών έχουν οι άνθρωποι της εκκλησιαστικής παράδοσης, οι οποίοι θέλοντας να παρουσιάσουν τον Ηρώδη ακόμη χειρότερο από ότι ήταν πραγματικά, χρησιμοποίησαν υπερβολικούς αριθμούς. (Η βυζαντινή παράδοση μιλάει για 14.000 νήπια, η συριακή ανεβάζει τον αριθμό τους στις 64.000, ενώ κάποιοι τα ταύτισαν με τις 144.000 που αναφέρονται στην Αποκάλυψη). Επηρεασμένοι από τέτοια νούμερα πολλοί εύλογα σκέφτονται ότι ένα τόσο φοβερό γεγονός όπως η εξόντωση όλων τα μικρών παιδιών μιας πόλης, θα ήταν απίθανο να μην αναφερθεί από πολλές πηγές.
Οι παραπάνω αριθμοί, όμως, είναι εντελώς εξωπραγματικοί. Αν και σήμερα η Βηθλεέμ έχει περίπου 22.000 κατοίκους, την εποχή της γέννησης του Χριστού δεν ήταν παρά μια μικρή κωμόπολη που μαζί με τα περίχωρά της είχε πληθυσμό περίπου 1.000 κατοίκων.
Τα νήπια που αντιστοιχούν σε τέτοιο πληθυσμό, λαμβάνοντας υπόψη και τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας της εποχής εκείνης, δε θα μπορούσαν να ήταν πολύ περισσότερα από είκοσι. Αν αυτός ο αριθμός είναι σωστός, η σφαγή 20 περίπου παιδιών μέσα σ’ εκείνο το ιστορικό πλαίσιο με τις ατέλειωτες πολιτικές δολοφονίες, εύκολα θα ξέφευγε της προσοχής του κόσμου έξω από αυτήν.
Η επόμενη αρχαία πηγή που αναφέρει για τη σφαγή των νηπίων είναι ο Μακρόβιος (395–423 μ.Χ.), ένας ειδωλολάτρης συγγραφέας, που στο βιβλίο του «Saturnalia» γράφει τα εξής: Όταν ο [Αύγουστος] άκουσε ότι ο βασιλιάς των Εβραίων Ηρώδης διέταξε να σκοτωθούν όλα τα αγόρια της Συρίας κάτω των δύο ετών και ότι ο γιος του βασιλιά ήταν μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν, είπε, "Θα προτιμούσα να ήμουν γουρούνι του Ηρώδη παρά γιος του".
Είναι προφανές ότι ο Μακρόβιος δεν πήρε την πληροφορία του από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, αφού έχει ενώσει δύο χωριστά επεισόδια, τη σφαγή των νηπίων, και τη δολοφονία ενός από τους γιους του ίδιου του Ηρώδη, ο οποίος ήταν ενήλικος και σκοτώθηκε χωριστά από εκείνα τα παιδιά, και αφετέρου τοποθετεί το γεγονός στη Συρία αντί της Βηθλεέμ.
Με δεδομένο ότι ακόμη και σήμερα εύκολα θα βρει κανείς ανθρώπους που πιστεύουν ότι υπάρχουν "Δώδεκα Ευαγγέλια", και άλλες παρόμοιες ανακρίβειες, το λάθος του Μακρόβιου δεν είναι αδικαιολόγητο όταν σκεφτεί κανείς τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, και τη σπανιότητα των μέσων ενημέρωσης εκείνης της εποχής.
Ο Ηρώδης ήταν πασίγνωστος για τα πολλά εγκλήματα που έκανε ή διέταξε στη μακρόχρονη βασιλεία του, τα περισσότερα από τα οποία είχαν αφορμή τη ζηλοτυπία, και την παράνοιά του σχετικά με τον θρόνο.
Ο Ιώσηπος γράφει, ότι δεν σταμάτησε ποτέ να εκδικείται εκείνους που έκαναν το λάθος να συμμαχούν με τους εχθρούς του. Ας μην ξεχάσουμε δε ότι η γέννηση του Ιησού, έγινε μόλις λίγα χρόνια πριν το τέλος της βασιλείας του, σε μια περίοδο που μπορεί να περιγραφεί ως η πιο παρανοϊκή και ζηλότυπη της ζωής του...
Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού, πέρα από το ότι φαίνεται σε μια πρώτη απλή ματιά, είναι κάτι το πολύ περισσότερο, και το πολύ βαθύτερο από μια αδικία των αρχόντων της εποχής εκείνης. Κλείνει μέσα του ένα τεράστιο μηχανισμό Θείου Σχεδίου Ηθικής Τάξεως, τον οποίο μηχανισμό ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει, μια και δεν έχει προσέξει ή παραδεχθεί τις εξής δύο βασικότατες προϋποθέσεις, που αποτελούν τον κεντρικό σκελετό αυτού του Σχεδίου:
Πρώτον: Ότι ο Θεός δημιούργησε δύο Σύμπαντα: αυτό της αναγκαιότητας, και αυτό της ηθικής ελευθερίας.
Δεύτερον: Ότι ο Θεός νομοθέτησε Ηθική Τάξη που κυβερνάει το Σύμπαν της ηθικής ελευθερίας.
Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τις δύο αυτές βασικότατες έννοιες της Αγίας Γραφής οι οποίες αναφέρονται όχι μόνο στον μικροσκοπικό μας πλανήτη, αλλά σ' ολόκληρο το απέραντο Σύμπαν των όντων που δημιούργησε η θεία Παντοδυναμία..
Το Γενικό Σχέδιο των όντων σύμφωνα με την Αγία Γραφή Δύο Σύμπαντα - Η Υπέρτατη Ηθική Τάξη
Α' ΔΥΟ ΣΥΜΠΑΝΤΑ
1. Το Σύμπαν της αναγκαιότητας. Ο Θεός εκτός από τα όντα που κινούνται κατά πάντα με βάση τους αναπόδραστους νόμους, και αποτελούν το Σύμπαν της αναγκαιότητας, δημιούργησε και όντα με ελευθερία εκλογής, εφοδιασμένα με το λογικό ως εισηγητή της ελευθερίας και τη συνείδηση ως παιδαγωγό της.
Τα όντα αυτά τα προίκισε ο Δημιουργός με την ηθική ελευθερία ως τιμητικό προνόμιο, επειδή μέσα απ' αυτήν μπορούν ν' ανυψωθούν σε σχέση ηθική μαζί Του. Μπορούν, δηλαδή, να δεχθούν έπαινο, τιμή, βράβευση, αγάπη ή να υποστούν μομφή και αποδοκιμασία από μέρους του Δημιουργού για όσα, κατόπιν εκλογής, ενεργούν, σύμφωνα ή ενάντια προς το δημιουργικό Σχέδιο που φανερώθηκε.
Τα όντα του ηθικού Σύμπαντος είναι αξίες ηθικές, ενώ τα όντα του Σύμπαντος της αναγκαιότητας είναι χωρίς αξία από άποψης ηθικής. Δεν επαινεί με άλλα λόγια, ούτε κατηγορεί ο Θεός το οξυγόνο και το υδρογόνο, γιατί ενώνονται και κάνουν το νερό, ούτε τη γη γιατί γυρίζει σε ελλειπτική τροχιά, ούτε το λεμόνι γιατί είναι ξινό, ούτε το μελίσσι γιατί φτιάχνει, πάντοτε από ένστικτο, την κηρήθρα του τόσο τέλεια.
Το άπλωμα στον ουρανό του πλήθους των τεραστίων νεφελωμάτων, το κομμάτιασμα ενός γιγαντιαίου ήλιου, όλα αυτά, όσο μεγάλα και καταπληκτικά κι αν φαίνονται σε μας, δεν έχουν καμιά ηθική αξία για το Θεό, μια και είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα των νόμων που ο ίδιος θέσπισε.
2. Το Ηθικό Σύμπαν. Είναι πολύ διαφορετικά όμως τα πράγματα όταν πρόκειται για ένα ον του ηθικού Σύμπαντος, όσο μικρό και ασήμαντο από απόψεως εξωτερικού όγκου κι αν είναι αυτό. Εδώ η ενέργεια της ελευθερίας, άσχετα αν εκδηλώνεται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη βουλή του Δημιουργού, είναι το μόνο άξιο προσοχής γεγονός, είναι το σπουδαιότερο και σοβαρότερο μέσα στην ύπαρξη συμβάν.
Τίποτε άλλο δεν υπάρχει μέσα στη συνολική Δημιουργία, τόσο μεγάλο και τόσο υψηλό, όσο το βήμα μιας ελεύθερης εκλογής η οποία ενσυνείδητα συμμορφώνεται ή επαναστατεί απέναντι στη θεία βουλή, ενώ είχε τη δυνατότητα και στις δύο περιπτώσεις να συμπεριφερθεί κατά τρόπο αντίθετο. Αυτό είναι το μυστικό της αξίας των όντων του ηθικού Σύμπαντος. Αυτή είναι η άπειρη υπεροχή τους απέναντι στο Σύμπαν της αναγκαιότητας.
Μέσα στο πλήθος των όντων του ηθικού Σύμπαντος - που αποτελούν για μας τον υπερβατικό κόσμο - είχε από τον Θεό την τιμή και το προνόμιο να περιληφθεί και ο άνθρωπος, ο οποίος είναι εδώ στη γη ο μόνος εκπρόσωπος και φορέας της ελευθερίας εκλογής, της οποίας παραρτήματα αποτελούν το Λογικό και η Συνείδηση.
Β' Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ
Μετά το ηθικό Σύμπαν, για το οποίο ήδη μιλήσαμε, έρχεται ως δεύτερη προϋπόθεση, απαραίτητη για την κατανόηση του Σχεδίου του Σταυρού, ο νόμος της Ηθικής Τάξεως. Το νόμο αυτό τον έθεσε ο Θεός «προ χρόνων αιωνίων». Είναι ο νόμος της Ηθικής Τάξεως ο οποίος φανέρωσε στο ελεύθερο δημιούργημα - χωρίς να το εκβιάσει - ότι η εναρμόνιση της θελήσεώς του με τη θεία βουλή, δηλαδή η υπακοή του, θα έχει ως αποτέλεσμα την προς τα άνω εξέλιξή του, στη σφαίρα της μακαριότητας και του φωτός εν τω Θεώ. Τουναντίον δε, η αντίθεση της θελήσεώς του στη θεία εντολή - δηλαδή η παρακοή του - θα έχει ως αποτέλεσμα το σταμάτημα της ανυψώσεώς του, και τον ξεπεσμό του στην αθλιότητα και το σκοτάδι, μακριά από τον Θεό.
Οι δύο αυτές διατάξεις της ηθικής τάξεως είχαν απόλυτα δίκαιη και ηθική βάση. Διότι πώς θα ήταν ηθικό και δίκαιο να προσφέρει ο Θεός μακαριότητα και φως στο ον που επαναστατεί εναντίον της Βουλής Του; Με ποιο τρόπο το παρήκοο αυτό ον θα ελάμβανε μια σοβαρή ειδοποίηση ότι βρίσκεται έξω από τις γραμμές του ενδόξου προορισμού του; Και πώς τα άλλα υπήκοα όντα θα προστατεύονταν από την εξαπάτησή τους προς μίμηση της παρακοής, παρά μόνον μέσω της αθλιότητας και του σκότους που θα επακολουθούσαν, ως κυρώσεις κατά της παρακοής; Αν δε, ο Θεός έδειχνε προς το παρήκοο ον την ίδια συμπεριφορά που θα έδειχνε και προς το υπήκοον, δεν θα ανέτρεπε ο ίδιος με τον τρόπο αυτόν, τη βάση του ηθικού σύμπαντος και της ηθικής αξίας;
Έπρεπε λοιπόν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Ηθικής Τάξεως, και για το καλό του δημιουργήματος, οι συνέπειες της παρακοής, και οι συνέπειες της υπακοής, να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Έτσι, ότι απολαμβάνει η υπακοή, -Ζωή- πρέπει να το χάνει η παρακοή - Θάνατος. Η εκτέλεση των απαιτήσεων τούτων της ηθικής Τάξεως του Θεού, πάνω στο ελεύθερο δημιούργημα, ονομάζεται «Δικαιοσύνη».
ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Έχοντας υπόψη μας αυτές τις φωτεινές προϋποθέσεις, για το ηθικό σύμπαν και την ηθική τάξη, ας έλθουμε στον μικρό μας Πλανήτη και ας παρακολουθήσουμε με τη φαντασία μας την παιδαγωγική μέθοδο του Θεού στον πρώτο άνθρωπο - το ζευγάρι των πρωτοπλάστων - τον οποίο είχε φέρει στην ύπαρξη ως εκπρόσωπο του ηθικού Σύμπαντος, εδώ στη γη.
Ο Θεός τον τοποθέτησε σ ένα περιβάλλον μακάριο, και δεν παρέλειπε την τακτική προσωπική επαφή μαζί του, σαν πατέρας με το παιδί του, συγκαταβαίνοντας ν' αποκαλύπτεται στον άνθρωπο κατά τρόπο σύμμετρο με τη φύση του.
Ήλθε λοιπόν η ώρα που έπρεπε να γίνει το κρίσιμο βήμα: να χαρακτηριστεί το ελεύθερο ον σύμφωνα με τη χρήση της ελευθερίας του, και να τραβήξει ή προς τα άνω ή προς τα κάτω. Ήλθε μ' άλλα λόγια, η ώρα της ηθικής δοκιμασίας του ανθρώπου, του σπουδαιότερου και σοβαρότερου γεγονότος που μπορούσε να συμβεί στον πλανήτη μας.
Για το σκοπό αυτό ο Θεός έδωσε στους πρωτόπλαστους μια εντολή για να την τηρήσουν. Το περιεχόμενο της εντολής δεν είχε καμιά αξία. Αξία είχε η υπακοή του ελεύθερου όντος σ' Αυτόν που έδωσε την Εντολή.
Μαζί με την εντολή φανέρωσε σ' αυτούς την Ηθική Τάξη που απλωνόταν πάνω απ' αυτούς. Σύμφωνα με την Ηθική αυτή Τάξη, όλη η εξέλιξη του ανθρώπου προς τα άνω ή προς τα κάτω, προς τη Ζωή ή τον Θάνατο, θα ήταν συνάρτηση της στάσεως που θα κρατούσε, ως ελεύθερο ον, απέναντι στη Θεία Εντολή. Ήταν ζήτημα Ζωής ή Θανάτου. Από την Αγία Γραφή και από την παγκόσμια μαρτυρία της αρχαιότητας, γνωρίζουμε πως ο ελεύθερος άνθρωπος τη στιγμή της κρίσιμης αυτής δοκιμασίας, βάδισε ενάντια στη βουλή του Δημιουργού, και υπέστη έτσι τις κυρώσεις της Ηθικής Τάξης, δηλαδή τον Θάνατο. Η παρακοή αυτή υπήρξε το σοβαρότερο ιστορικό γεγονός μέσα στο ηθικό Σύμπαν. Η Ηθική Τάξη στην περίπτωση αυτή απαιτούσε την αναβολή του Σχεδίου της προς τα άνω εξελίξεως του ανθρώπου η οποία και έγινε. Μπήκε αμέσως στη ζωή του ανθρώπου ο Θάνατος, και ως πνευματική κατάσταση - αποκοπής από τον Θεό - και ως σωματική κατάσταση - παθήσεως του σώματος - με κατάληξη τον σωματικό θάνατο. Ακόμα και ο πλανήτης μας, ως φυσικό δημιούργημα, δέχθηκε τον αντίκτυπο από την πτώση του ανθρώπου, μια και το Σύμπαν της αναγκαιότητας, όπως αναπτύξαμε πιο πάνω, υποτάσσεται στο ηθικό Σύμπαν.
Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΠΤΩΣΗ
Από την ιστορική αυτή πτώση και μετά, γεννήθηκε και γεννιέται η ανθρωπότητα που ζει και δρα πάνω στον πλανήτη μας. Τα εφόδια με τα οποία γεννιέται και οι συνθήκες στις οποίες εισέρχεται ένα ανθρώπινο ον εδώ στον πλανήτη μας, υπό τους ευνοϊκότερους όρους, σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι:
1. Μια θέληση ελεύθερη να διαλέξει ανάμεσα στο αγαθό και το κακό.
2. Μια φύση ξεπεσμένη κληρονομικά από τον εκπεσόντα Γενάρχη που ρέπει προς την μη πραγματοποίηση του αγαθού, μέχρι το σημείο που ο άνθρωπος πολλές φορές, δεν κάνει το αγαθό που θέλει, αλλά το κακό που μισεί (Ρωμ. 7:15-20).
3. Ένα Σχέδιο Θανάτου, και όχι αιώνιας ζωής, στο οποίο ο άνθρωπος εισέρχεται με τη γέννησή του.
Από τα τρία αυτά δεδομένα, εκείνο που μένει μέσα στον άνθρωπο τον ξεπεσμένο για να τον χαρακτηρίσει από την άποψη του ελεύθερου όντος, είναι η εκλογή με τη θέλησή του, του αγαθού ή του κακού. Η θέλησή του στο σοβαρό αυτό διάβημα είναι ελεύθερη. Η πείρα όμως μας δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν εκλέγει σε κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση το αγαθό, αλλά εκείνο που συνήθως προτιμάει, είναι το κακό. Εκτός όμως από αυτό, υπάρχει και η κληρονομική ροπή, που επεμβαίνει σαν εμπόδιο στην πραγματοποίηση του αγαθού, κάθε φορά που θα το εκλέγει ελεύθερα ο άνθρωπος, και που δημιουργεί μια κατάσταση, στην παρούσα ζωή του πλανήτη μας, που μπορεί να ονομασθεί «πείρα του κακού».
Στο σημείο αυτό καταλήγει η επισκόπηση που κάνει κανείς στην εξέλιξη του ηθικού Σύμπαντος πάνω στον πλανήτη μας, η οποία άρχισε με τον αρχικό εκπρόσωπο του Γένους μας, και απλώθηκε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και έχει φθάσει μέχρις εμάς. Αν θελήσουμε, με δυο λόγια, να χαρακτηρίσουμε τον αντίκτυπο αυτόν της πρωταρχικής αποτυχίας του Γενάρχη μας, θα πούμε ότι η αποτυχία εκείνη χωρίς να βλάψει την ελευθερία εκλογής των απογόνων, τούς ανάγκασε να αποκτήσουν πείρα του κακού, με τρόπο που το αγαθό να φαίνεται μάλλον ποθητό, όχι μόνο λόγω της εσωτερικής του έλξεως, αλλά και ένεκα των συνεπειών του κακού των οποίων ο άνθρωπος κατ' ανάγκη ν' αποκτά πείρα. Με όλα αυτά, εννοείται, εξακολουθεί η θέληση να μένει ελεύθερη στο να εκλέγει, με την σπουδαία όμως ωφέλεια ότι, επειδή περνάει πρώτα από την πείρα του κακού, απαλλάσσεται από τον πειρασμό να δοκιμάσει το κακό, πειρασμό που θα τον ενοχλούσε αν είχε άγνοια του κακού, καθώς συνέβη με τον Γενάρχη μας, και μένει μπροστά της προς δοκιμή, μόνο η πλευρά του αγαθού.
Το Σχέδιο της Λυτρώσεως - Ο Νέος Γενάρχης. Η Ικανοποίηση της Ηθικής Τάξεως - Ανθρωπότητα με κληρονομική σωτηρία δια της Πίστεως.
Στην κατάσταση που είδαμε παραπάνω, βρίσκονταν τα πράγματα εδώ στον πλανήτη μας όταν δύο χιλιάδες χρόνια περίπου πριν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να επέμβει η Αγάπη και η Σοφία του Θεού, και να υποδείξει την ανόρθωση από την πτώση, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει κατά το αρχικό Σχέδιο της Ζωής, που επί αιώνες είχε ανασταλεί και αντικατασταθεί από το Σχέδιο του Θανάτου - πνευματικού και σωματικού.
Ο Θεός σύμφωνα με τη σωτήρια αυτή επέμβασή Του, ενήργησε πάνω στις ίδιες βάσεις που είχε ενεργήσει και στην Εδέμ. Έφερε δηλαδή στη σκηνή του πλανήτη μας ένα νέο Γενάρχη, τον Ιησού, αντίστοιχο προς τον παλαιό Αδάμ. Ο νέος αυτός Γενάρχης πραγματοποίησε εν τω προσώπω Του για πρώτη φορά εδώ στη Γη μας, τον ιδεώδη τύπο του ανθρώπου, όπως τον είχε συλλάβει ο Θεός μέσα στη δημιουργική Βουλή Του. Και αφού ως άτομο εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Θείο Νόμο, έγινε έτσι κατάλληλος για ν' αναλάβει την υπόθεση των άλλων - της ξεπεσμένης ανθρωπότητας - και να τακτοποιήσει αυτήν απέναντι στην Ηθική Τάξη. Τη σοβαρότατη αυτή τακτοποίηση την έκαμε, καθώς θα αναλύσουμε δια του Σταυρικού του θανάτου, και έβγαλε έτσι από τη μέση όλα τα καθαρώς ηθικής τάξεως εμπόδια που κρατούσαν σε αναστολή το περί ανθρώπου ένδοξο Σχέδιο. Αφού τα ηθικά εμπόδια υπερνικήθηκαν δια του Σταυρού, ξετυλίχθηκε αμέσως με όλη τη μεγαλοπρέπεια της θείας δυνάμεως, το ένδοξο περί ανθρώπου Σχέδιο, ένα Σχέδιο που εφαρμόσθηκε στο πρόσωπο του Σωτήρος. Με δύο γεγονότα απειροδύναμα - της Νίκης κατά του θανάτου και της ανυψώσεως του Ιησού στον υπερβατικό ουρανό του Θεού - ο Θεός φανέρωσε για πρώτη φορά, στο πρόσωπο του Χριστού, το περί ανθρώπου Σχέδιο σε όλη του την τελειότητα, ως φωτεινό πρόσωπο στον ουρανό της Ιστορίας. Στο πρόσωπο του Χριστού δόθηκε λύση ιστορική στο πρόβλημα του ανθρώπου. Αποσύρθηκε ο πέπλος του θανάτου και φάνηκε η θριαμβευτική τροχιά του υπερπέραν με την ένδοξη κατάληξη στο Θρόνο.
ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ζητείται τώρα ο τρόπος με τον οποίο η ξεπεσμένη ανθρωπότητα, θα μπορούσε ν' αποκτήσει μία επαφή με το νέο αυτόν Γενάρχη, ώστε να μεταβιβαστεί σ' αυτήν η νέα κληρονομικότητα που εκπηγάζει από το κέντρο επιτυχίας, και όχι από αυτό της αποτυχίας. Χάρις στη νέα αυτή κληρονομικότητα, ο ξεπεσμένος αμαρτωλός θα απολάμβανε πλέον τα ευεργετήματα, την ανύψωση και την ένδοξη Σωτηρία που απολάμβανε και ο νέος Γενάρχης μας. Έτσι θα ερχόταν στο φως ότι η κληρονομικότητα της πτώσεως - που φαίνεται εκ πρώτης όψεως αδίκημα - θα ήταν ο μεγαλύτερος συνήγορος για την κληρονομικότητα της Σωτηρίας. Και θα βλέπαμε κατάπληκτοι ότι οι γραμμές που ακολούθησε το Σχέδιο της πτώσεως, ήσαν προκαταβολικά φιλάνθρωπες και σωτήριες επειδή προπαρασκεύαζαν την «διενός» Σωτηρία για τους πολλούς. «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!» (Ρωμ. 11:33)
Το Ευαγγέλιο λοιπόν θριαμβευτικά μας αναγγέλλει, ότι η ενέργεια που μας συνδέει πνευματικά με τον νέο Γενάρχη, είναι η Πίστη μας σ' Αυτόν. Πίστη ειλικρινής, πίστη καρδιάς, που δίνει τόπο στο πνευματικό σπέρμα της νέας κληρονομικότητας που λέγεται «Πνεύμα Χριστού», να ριζοβολήσει στην καρδιά μας.
Αυτό είναι για όλο τον ξεπεσμένο κόσμο μας, το μακάριο και ένδοξο σάλπισμα του Θεού. Η με σοβαρότητα και επίγνωση Πίστη μας στον Χριστό, είναι μοναδικό και κρίσιμο βήμα της ελευθερίας μας, ως όντων του Ηθικού Σύμπαντος, βήμα που έχει μέσα του ανυπολόγιστες μακάριες συνέπειες, γιατί μας μπάζει μέσα στο θείο Σχέδιο της ένδοξης επιτυχίας «εν Χριστώ!» Η Ηθική Τάξη ζητάει τώρα από εμάς, αντί οποιασδήποτε άλλης εντολής, να πιστέψουμε στον Χριστό. Είμαστε όντα του Ηθικού Σύμπαντος, και καλούμαστε από τον Θεό να εκδηλώσουμε την Ελευθερία μας απέναντί Του. Γνωρίζουμε την ιστορική αποτυχία στο πρόσωπο του πρώτου Γενάρχη, και τη θριαμβευτική επιτυχία στο πρόσωπο του δεύτερου Γενάρχη - του Χριστού. Καλούμαστε υπό το φως της πάρα πάνω επιγνώσεως, ως όντα ελεύθερα, να κανονίσουμε τη στάση μας απέναντι στον Θεό, αποδεχόμενοι την σύνδεσή μας μ' αυτόν τον νέο Γενάρχη, με την Πίστη ή μη. «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η Σωτηρία ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθήναι ημάς».(Πράξεις. 4:12).
ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Ένας συνοπτικός παραλληλισμός μεταξύ του Προσώπου και του Έργου του Γενάρχη της Αποτυχίας και του Προσώπου, και του Έργου του Ιησού Χριστού - Γενάρχη της Επιτυχίας - θα φέρει στο φως το μεγαλειώδες Σχέδιο, που περιλαμβάνει με λογικό και αδιάσπαστο ειρμό τα εξαιρετικά γεγονότα της Ζωής του Χριστού, τα οποία από πρώτη όψη θα φαίνονταν ασυνάρτητα και αδικαιολόγητα.
Θα παραλληλίσουμε λοιπόν σε γενικές γραμμές.
Α) Τη δράση των δύο Γεναρχών.
Β) Τον αντίκτυπο αυτής πάνω στα άτομά τους.
Γ) Τον αντίκτυπό της πάνω στην Ανθρωπότητα.
Δ) Τον αντίκτυπό της πάνω στη Φύση.
Α) Η Δράση των δύο Γεναρχών της ανθρωπότητας.
1. Ο Παλαιός Αδάμ ήλθε σε συνάντηση με τον Σατανά και αντιμετώπισε τον πειρασμό στον Παράδεισο (Γένεσις. 3:1-6). Ο νέος Αδάμ ήλθε και Αυτός σε συνάντηση με τον Σατανά και αντιμετώπισε τον πειρασμό στην Έρημο για σαράντα μέρες (Ματθ. 4:1-11).
2. Ο Παλαιός Αδάμ υπάκουσε στον Σατανά μέσα στον παράδεισο και νικήθηκε από αυτόν (Γεν. 3ο κεφ). Ο Νέος Αδάμ παράκουσε τον Σατανά στην Έρημο και τον νίκησε (Ματθ. 4:1-11).
3. Ο Παλαιός Αδάμ έδωσε δικαιώματα στον Σατανά με την υπακοή του σ' αυτόν (Πραξ. 26:18, Λουκ 4:6). Ο Νέος Αδάμ αφαίρεσε τα δικαιώματα από τον Σατανά με το να τον παρακούσει (Ιωάν. 12:31).
4. Ο Παλαιός Αδάμ παράκουσε τον Θεόν (Γένεσις. 3ο κεφ). Ο Νέος Αδάμ υπάκουσε στον Θεό με τρόπο μοναδικό και απόλυτο μέχρι ακόμα και τον σταυρικό θάνατο (Ματθ. 26:39-43)
Β) Αντίκτυπος της δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στα άτομά τους.
1. Ο Παλαιός Αδάμ αφού παράκουσε τον Θεό υπέκυψε στο θάνατο. (Γενεσις. 3:19). Ο Νέος Αδάμ αφού υπάκουσε στον Θεό μέχρι θανάτου, νίκησε το θάνατο με την Ανάσταση (Λουκ. 24:6 , Πράξ. 2:24).
2. Ο Παλαιός Αδάμ αφού παράκουσε διώχτηκε από την Εδέμ και έχασε τη θεωρία του Προσώπου του Θεού (Γεν. 3:24). Ο νέος Αδάμ αφού υπάκουσε αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε στα Δεξιά της Δόξας του Θεού (Μαρκ. 16:19).
Γ) Αντίκτυπος της Δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στην Ανθρωπότητα.
1. Από τον παλιό Γενάρχη, τον Αδάμ, μεταβιβάζεται κληρονομιά μέσα από τους αιώνες το σπέρμα της πτώσεως. Έτσι η ανθρωπότητά μας βγαίνει στην σκηνή της Ιστορίας με ζωντανά τα χαρακτηριστικά της πτώσεως (Ρωμ. 5:19 Ιωάν. 3:6). Μ' άλλα λόγια, το ανθρώπινο γένος είναι το ανάπτυγμα του Γενάρχη του.
2. Από το νέο Γενάρχη, τον Ιησού Χριστό, μεταβιβάζεται, αντίθετα, ως στοιχείο νέας ζωής, το Πνεύμα του Θεού, που αποτίθεται μέσα στην καρδιά του Πιστού. Έτσι ο Πιστός γίνεται πλέον φορέας της νέας κληρονομικότητας (Α' Ιωάν. 3:9). Η κληρονομικότητα αυτή μπάζει τον πιστό στο εν Χριστώ ένδοξο Σχέδιο και εξασφαλίζει υπέρ αυτού εξέλιξη και κατάληξη όμοια προς αυτή του Χριστού (Εφεσ. 2:4-10). Η φαινομενική αδικία της κληρονομικότητας της πτώσεως εξουδετερώνεται «εκ περισσού» με την δωρεάν κληρονομικότητα της Λυτρώσεως (Ρωμ. 5:15-19).
Δ) Αντίκτυπος της Δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στη Φύση.
1. Σύμφωνα με την αρχή της δημιουργικής Βουλής κατά την οποία το υλικό Σύμπαν τάχθηκε στην υπηρεσία του Ηθικού Σύμπαντος, η κρίσιμη αρχέγονη ανατροπή που έγινε στην Ηθική Σφαίρα έπρεπε να έχει αντίκτυπο - και πράγματι είχε - στην φυσική Σφαίρα του πλανήτη μας (Γένεσις. 3:17-19, Ρωμ. 8:20).
2. Με ανάλογη δε απαίτηση της Ηθικής Τάξεως, το έργο Επιτυχίας και Λυτρώσεως που πραγματοποιήθηκε από τον νέο Γενάρχη θα έχει στον απώτερο χρόνο του θείου Σχεδίου, τον ένδοξο αντίκτυπό του και στο φυσικό περιβάλλον του υλικού Σύμπαντος (Ρωμ. 8ο κεφ, Β΄ Πέτρ. 3:13, Αποκ. 21:1-5).
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ
Από τις γενικές γραμμές του Θείου Σχεδίου, που δώσαμε πιο πάνω, προκύπτει ότι η Ιστορία της Ανθρωπότητας και του πλανήτη μας, έχει το κέντρο του Βάρους της στην Ηθική τάξη.
Όταν στην Ηθική Τάξη ήλθε η ανατροπή - με την παρακοή προς τον Δημιουργό - ολόκληρο το τεράστιο σύστημα της εξελίξεως του Ανθρώπου και της γύρω φύσεως, δέχθηκε τον ολέθριο αντίκτυπο. Η θεία όμως Αγάπη και Σοφία ξετύλιξε μέσα στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ένα αντίρροπο Σχέδιο Λυτρώσεως δια του Ιησού Χριστού. Το δε κέντρο βάρους του Λυτρωτικού Έργου του είναι ο Σταυρός του Γολγοθά.
Το γεγονός της σταυρώσεως του Χριστού έχει δύο πλευρές αντίθετες: έχει πρώτα την ανθρώπινη πλευρά, που δείχνει πόσο ο άνθρωπος βυθίστηκε στο κακό, ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ’γιο και τον Δίκαιο, και έχει έπειτα και τη θεία πλευρά, που δείχνει ότι ο Θεός επέτρεψε στην ανθρώπινη ελευθερία να ρίξει πάνω στον Χριστό όλα τα κύματα της μανίας και του μίσους της ανθρώπινης κακίας. Γιατί άραγε επέτρεψε τούτο ο Θεός; Επειδή ο Χριστός, με πλήρη γνώση και συγκατάθεση, θα δεχόταν το γεγονός του σταυρικού του θανάτου, ως επιβαλλόμενο σ' Αυτόν, όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την ανώτερη Ηθική Τάξη, η οποία και το επέτρεψε, για την τιμωρία της αμαρτίας της ανθρωπότητας. Ώστε πάνω στο Σταυρό του Χριστού αφ' ενός μεν ξεσπάει η ανθρώπινη κακία σε όλη την ελευθερία της, αφ' ετέρου δε ο Χριστός, μη προσέχοντας διόλου τον ανθρώπινο παράγοντα, είναι όλος στραμμένος και απορροφημένος από την Ηθική Τάξη, αναγνωρίζοντας και ικανοποιώντας τις δίκαιες απαιτήσεις, της εναντίον της αμαρτωλής ανθρωπότητας, την οποία με ηρωική αυτοθυσία εκπροσωπεί. Ο άνθρωπος γεμάτος με κακία, θανατώνει τον Χριστό και ο Χριστός όλος αγάπη, προσφέρει τη Σωτηρία στον άνθρωπο! Ιδού το μυστήριο του Σταυρού! Ιδού η Νίκη της Θείας Σοφίας και Αγάπης υπό την φαινομενική ήττα του Σταυρού!
Μέσα στα μύχια της συνειδήσεως του Χριστού πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά, συναντήθηκαν δύο αντίπαλοι φοβεροί. Αφ' ενός μεν ο Θεός Πατέρας ενσαρκώνοντας και εκπροσωπώντας την Ηθική Τάξη, και αφ' ετέρου η αμαρτία του ανθρώπου σε όλες τις μορφές της, από τις λεπτότατες μέχρι τις πλέον χονδροειδείς. «Εκεί, λέγει ο Φρειδερίκος Γκοντέ, στην απ' ευθείας επαφή μεταξύ του Θεού της ηθικής Τάξεως και του Ιησού, αντιπροσώπου τού ενόχου ανθρώπου, η ανθρώπινη αμαρτία θρηνήθηκε, κρίθηκε, καταδικάσθηκε, κατά τρόπο τέλειο και απόλυτο, που ποτέ δεν μπορούμε να επαναλάβουμε εμείς. Εκεί χύθηκαν άγια δάκρυα, που εμείς ποτέ δεν μπορούμε να χύσουμε. Εκεί προσφέρθηκε προς τον Θεό ηθική επανόρθωση πληρέστατη, σε τρόπο που θα ήταν αδύνατο να την προσφέρουμε εμείς. Ο σκληρότατος θάνατος με ταπείνωση αναγνωρίσθηκε και έγινε αποδεκτός από τον εκπρόσωπο της ανθρωπότητας, σαν επάξιος μισθός της αμαρτίας. Ιδού αναμφίβολα, από απόψεως του Χριστού και του Θεού, η ενδότατη έννοια του δράματος του Σταυρού».
Βάσει της ιστορικής και μοναδικής αυτής επανορθώσεως, η οποία επέχει θέση μοναδική και απόλυτη στο Ηθικό Σύμπαν, ακούστηκε η θριαμβευτική επιφώνηση του Χριστού «Τετέλεσται», δηλαδή, το Έργο τελείωσε, ολοκληρώθηκε. Ο Θεός πραγματοποίησε το Σχέδιό Του που από την Εδέμ είχε ανασταλεί και το ξετύλιξε στην Ιστορία με τα απειροδύναμα γεγονότα της εκ νεκρών Αναστάσεως και της Ανυψώσεως - Αναλήψεως στην υπερβατική σφαίρα του Λυτρωτή και συγχρόνως Εκπροσώπου της ανθρωπότητας.
Αφού τελείωσε το μεγάλο τούτο Έργο, ο Θεός εξάγγειλε προς την ανθρωπότητα το χαρμόσυνο άγγελμα - Ευαγγέλιο, και μας κάλεσε όλους να συνδεθούμε δια της Πίστεως με τον νέο Γενάρχη, για να αποκτήσουμε, κατά χάρη, τη νέα κληρονομικότητα, με τις ασύλληπτες και ένδοξες συνέπειές της.
Με αυτό το δράμα σχετίζεται βαθύτατα όλη η Ιστορία της ανθρωπότητας. Πρώτη πράξη: Η Εδέμ. Δεύτερη πράξη: Ο Γολγοθάς. Μένει ελεύθερος ο καθένας, να εκλέξει με ποιο Κέντρο θέλει να είναι συνδεδεμένος...
+(1).jpg)
Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης, αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη... θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα, και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.
Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα, και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι, σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα, περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, αλλά δε μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο, και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.
Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.
Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα, στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.
Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε:
«Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά.
«Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.
«Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα.
«Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται».
Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της.
«Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της.
«Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της.
«Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».
«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης.
«Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς».
«Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος.
«Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα».
Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους, που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλά ένας έμπορας αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρικο. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας.
«Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά, και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της.
«Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ότι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο.
Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο, που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι από τη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει, και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
«Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες, κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του.
«Ποιος είναι;», ρώτησε ένας.
«Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος.
«Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος.
«Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος.
«Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία.
Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε:
«Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».
Αρμονία σ έναν κόσμο τόσο ρημαγμένο από προστριβές, αψιμαχίες, προκαταλήψεις και βία, όπως είναι κόσμος μας σήμερα; Αδύνατον, μπορεί να σκεφτείς καθώς μπαίνεις στον πειρασμό να πετάξεις αυτήν την ιδέα στον κοντινότερο κάλαθο αχρήστων που μπορείς να βρεις. Όμως σε παρακαλώ διάβασε για λίγα λεπτά το κείμενο αυτό, και τουλάχιστον σκέψου λίγο την λύση που προτείνουμε εδώ.
Όλοι μας έχουμε δει και έχουμε διαβάσει για τις φρικαλεότητες που μπορούν να προκληθούν, όταν κλιμακώνεται η εχθρότητα ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα. Οι τεταμένες φυλετικές σχέσεις σε δεκάδες χώρες σ όλο τον κόσμο, όλες μαρτυρούν το γεγονός ότι κάτι πάει πολύ στραβά με τις συνθήκες της ανθρωπότητας.
Τι θα γινόταν αν έβγαινε ένα διάταγμα, ότι όλοι οι άνθρωποι από κάθε χώρα χρώμα και πίστη, θα πρέπει να σέβονται και να δέχονται ο ένας τον άλλον, όποιες κι αν είναι οι διαφορές τους; Δυστυχώς, ακόμα κι αν κάποιος είχε την εξουσία να εκδώσει ένα τέτοιο διάταγμα, ποτέ δεν θα έβρισκε εφαρμογή. Με απλά λόγια, η καλοσύνη δεν μπορεί να νομοθετεί.
Η καλοσύνη, η κατανόηση και η αγάπη, πρέπει να βγαίνουν από την καρδιά, και όχι σαν μια αντίδραση υπακοής σ έναν νόμο.
Για να μπορέσει κάποιος να δεχτεί και να σεβαστεί έναν άλλον, όταν του δίδασκαν από παιδί ότι το δικό του ιδιαίτερο χρώμα, η πίστη ή ο πολιτισμός είναι καλύτερα από τα δικά τους, δεν είναι κάτι εύκολο. Θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να αποδεχτεί αυτόματα κάποιον που αντιπαθεί, επειδή γνωρίζει ότι ο λαός τους έχει κοστίσει στον δικό του για χρόνια (ή ίσως και αιώνες) δυστυχίας, ταπείνωσης, κακοποίησης, εκμετάλλευσης ή και διωγμούς.
Όταν ένα άτομο έχει χάσει τους συγγενείς του, το σπίτι του ή τη γη του, ή με κάποιο άλλο τρόπο έχει δεχτεί το βάρος της βίας ή της σκληρότητας από κάποια άλλη εθνότητα, κανένα διάταγμα δεν πρόκειται να αλλάξει την προδιάθεση του θύματος μέσα σε μια μέρα. Ακόμα κι αν ήθελες να αγαπήσεις και να αποδεχτείς τους άλλους, οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα, και καμιά ποσότητα δύναμης της θέλησης, δεν μπορεί να υπερνικήσει στιγμιαία μια βαθιά ριζωμένη αποστροφή και ένα μίσος.
Έτσι πως μπορούν να ξεπεραστούν, η προκατάληψη, ο φόβος και η δυσπιστία, όταν αυτά τα πράγματα καλλιεργούνταν για αιώνες;
Η απάντηση συνοψίζεται μέσα σε μια απλή λέξη. Με την αγάπη!
Ο Βασιλιάς Σολομών πολλά χρόνια πριν, με τη φήμη του πιο σοφού θνητού που περπάτησε ποτέ στη γη, έγραψε το εξής. "Το μίσος διεγείρει έριδες, αλλά η αγάπη θα καλύψει όλα τα σφάλματα". Παροιμίες 10:12. Αν μισείς κάποιον, οι δοσοληψίες σου μαζί του το πιο πιθανόν είναι ότι θα γεννούν διαφωνίες και προστριβές. Όμως αν τον αγαπάς, ακόμα κι αν σ έχει αδικήσει, είναι πιθανόν να μπορέσεις να κοιτάξεις πέρα από τα λάθη του, να τον αποδεχτείς, και να τον συγχωρήσεις.
Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια ευγενής φιλοδοξία, το να παραβλέπεις και να συγχωρείς όλα τα λάθη και τις αποτυχίες των άλλων, όμως ρεαλιστικά, ποιος είναι ικανός να αποδεσμευτεί από την αποστροφή, το μίσος, το φόβο ή άλλες βαθιά ριζωμένες αρνητικές στάσεις που μπορεί να καλλιεργούνται μέσα τους προς άτομα ή ολόκληρες ομάδες ανθρώπων; Οι περισσότεροι από μας, δεν διαθέτουμε την απαραίτητη αποφασιστικότητα και τα συναισθηματικά αποθέματα δύναμης για να το κάνουμε αυτό.
Τα καλά νέα είναι ότι, παρά τις περιορισμένες ανθρώπινες δυνατότητές μας, εξακολουθεί να είναι δυνατό για μας να αγαπήσουμε πραγματικά, να καταλάβουμε, και να αποδεχτούμε τους άλλους, άσχετα από το παρελθόν τους ή το υπόβαθρό τους. Το κλειδί για μια τέτοια αγάπη έρχεται από την υπέρτατη πηγής της αγάπης, τον Ίδιο το Θεό. Η Βίβλος μας λέει ότι, "ο Θεός είναι αγάπη". Α' Ιωάννη 4:8. Είναι το παντοδύναμο Πνεύμα της αγάπης, που δημιούργησε το σύμπαν και έδωσε ύπαρξη σε όλους μας.
Για να μας δείξει με τι μοιάζει, κατέβηκε στο επίπεδό μας, στέλνοντας τον Ίδιο Του το Γιο στη γη, με τη μορφή ενός ανθρώπου, του Ιησού Χριστού. Όλη η υπηρεσία του Ιησού Χριστού ήταν για τη αγάπη. Βίωσε τον ανθρώπινο πόνο, και έδειχνε μεγάλη συμπόνια για τους ανθρώπους, καθώς φρόντιζε τις πνευματικές, και τις σωματικές τους ανάγκες.
Έγινε ένας από εμάς.
Δίδασκε ότι θα μπορούσαμε όλοι να εκπληρώσουμε όλους τους νόμους του Θεού, αν τηρούσαμε μόνο μια μεγάλη εντολή. Να αγαπάμε αλλήλους.
Ο Ιησούς είπε, "Θα αγαπάς τον Κύριο, το Θεό σου με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου". Βλέπε Ματθαίον 22:37-40.
Σε μια περίσταση, ένας δικαιοφανής ειδικός στη θρησκεία άκουσε τον Ιησού να το διδάσκει αυτό, και Τον προκάλεσε δημόσια ρωτώντας Τον, "Και ποιος είναι λοιπόν ο πλησίον μου"; Και ο Ιησούς απάντησε με την ιστορία του Καλού Σαμαρείτη, στην οποία έδειξε καθαρά ότι ο πλησίον μας είναι, οποιοσδήποτε χρειάζεται τη βοήθειά μας, ανεξάρτητα από τη φυλή του, την πίστη του, το χρώμα του, την εθνικότητά του ή το πολιτιστικό του υπόβαθρο. Βλέπε Λουκάς 10:25–37.
Ο τρόπος που μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, και να κάνουμε το μέρος μας για να φέρουμε ειρήνη στον κόσμο, είναι να δώσουμε την καρδιά μας στον "Πρίγκιπα της Ειρήνης", και να Του ζητήσουμε να μας δώσει την αγάπη που χρειαζόμαστε για τους άλλους. Όταν συνδεόμαστε με την αγάπη του Θεού, το Πνεύμα Του μέσα μας μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε αυτό που διαφορετικά είναι ανθρωπίνως αδύνατο.
Ν αγαπήσουμε αληθινά τους άλλους, με τον τρόπο που αγαπούμε τον εαυτό μας.
Η Βίβλος λέει για τον Ιησού, "Αυτός είναι η ειρήνη μας, που έκανε τις δυο (διαφορετικές φυλές) ένα, και έριξε το μεσότοιχο του φραγμού". Εφεσίους 2:14. Η υπερφυσική αγάπη του Θεού είναι αυτή που φέρνει την αληθινή ειρήνη, την ενότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό ανάμεσά μας.
"Ο άνθρωπος κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση, αλλά ο Κύριος κοιτάζει την καρδιά". Α' Σαμουήλ 16:7. Και όταν είμαστε συντονισμένοι με το Θεό, κι εμείς, μπορούμε να κοιτάμε πέρα από το χρώμα του δέρματος κάποιου, για να δούμε την καρδιά του και το πνεύμα του. Μετά μπορούμε να βλέπουμε το κάθε άτομο σαν μια όμορφη και μοναδική δημιουργία του Θεού.
Ακόμα κι όταν ο φόβος, η προκατάληψη και το μίσος έχουν καλλιεργηθεί μέσα μας για χρόνια, η υπέροχη αγάπη του Θεού μπορεί να τα απαλείψει όλα. Μόλις γνωρίσεις προσωπικά ότι ο Θεός σε αγαπάει και σε συγχωρεί, γίνεται πολύ πιο εύκολο να αγαπάς και να συγχωρείς κι εσύ τους άλλους. Μετά μπορείς, "να αφαιρείς κάθε πικρία και θυμό και οργή και κραυγή και βλασφημία μαζί με κάθε κακία και να γίνεσαι ευγενικός και ευσπλαχνικός προς τους άλλους, συγχωρώντας τους άλλους όπως ο Θεός συγχώρεσε εσένα μέσω του Χριστού". Εφεσίους 4:31–32.
Όταν ανοίξεις την καρδιά σου στον Ιησού, Αυτός μπορεί να σε ελευθερώσει θαυματουργά από τα δεσμά του μίσους και τις κακοβουλίας προς τους άλλους. "Αν κάποιος είναι μέσα στο Χριστό, είναι ένα νέο πλάσμα. Τα παλιά έχουν φύγει και τα πάντα έχουν γίνει νέα". Β' Κορινθίους 5:17.
Τι θαυμάσιος που θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν ήμασταν όλοι τυφλοί στα χρώματα, και αδιάφοροι για τη φυλετική καταγωγή, όπου το μόνο πράγμα που θα βλέπαμε όταν κοιτούσαμε ένα άτομο από μια άλλη εθνική καταγωγή, θα ήταν η αγάπη, το χρώμα της αγάπης! Είναι δυνατό, μέσα στον Ιησού, όπου "δεν υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε Εθνικός, ούτε δούλος, ούτε ελεύθερος, ούτε άνδρας ή γυναίκα, επειδή όλοι είστε ένα μέσα στον Χριστό Ιησού". Γαλάτες 3:28.
Εσύ θέλεις μια τέτοια αγάπη για τους άλλους; Είναι δική σου αν μόνο την ζητήσεις! "Επειδή ο Θεός είναι αγάπη". Σε αγαπάει τόσο πολύ που έστειλε τον Ιησού Χριστό για να δώσει τη ζωή Του για σένα. "Επειδή ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο (εσένα κι εμένα) που έδωσε το μοναδικό Του Γιο (τον Ιησού Χριστό), έτσι ώστε όποιος πιστεύει σ Αυτόν να μη χάνεται, αλλά να έχει αιώνια ζωή". Ιωάννην 3:16.
Ο Ιησούς θα σε συγχωρέσει για όλες τις αμαρτίες σου, και θα σου δώσει αιώνια ζωή, αν απλά Του ζητήσεις να έρθει μέσα στην καρδιά σου. Δέξου Τον τώρα κάνοντας με ειλικρίνεια μια προσευχή όπως αυτήν εδώ:
Αγαπημένε μου Ιησού, θέλω να Σε γνωρίσω. Σ ευχαριστώ που έδωσες την ζωή Σου για μένα. Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με για όλα τα λάθη που έχω κάνει. Ανοίγω τώρα την πόρτα της καρδιάς μου, και Σου ζητώ, Σε παρακαλώ, να έρθεις μέσα και να μου δώσεις το δώρο Σου που είναι αιώνια ζωή. Γέμισέ με με την αγάπη Σου, και βοήθησέ με να είμαι πιο ανεκτικός με τους άλλους, άσχετα με το ποιοι είναι. Αμήν.
Η Βίβλος μας λέει ότι έρχεται σύντομα η μέρα που ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα επιστρέψει, "με μεγάλη δύναμη και δόξα", για να εγκαθιδρύσει το Βασίλειο του Θεού πάνω στη γη. Τα καθεστώτα του ανθρώπου με την εκμετάλλευσή τους και τον αποκλεισμό τους, δεν θα υπάρχουν άλλο πια όταν "τα βασίλεια αυτού του κόσμου θα γίνουν τα βασίλεια του Κυρίου μας". Αποκάλυψη 11:15.
Όλα τα εθνικά σύνορα θα καταργηθούν τότε, και οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι του κόσμου θα ζουν ενωμένοι με πραγματική αρμονία.
"Όλοι οι λαοί, τα έθνη και οι γλώσσες θα λατρεύουν τον Κύριο που η εξουσία Του θα είναι αιώνια, και τα έθνη δεν θα σηκώνουν τα όπλα τους το ένα ενάντια στο άλλο, κι ούτε θα μαθαίνουν τον πόλεμο άλλο πια". Βλέπε Δανιήλ 7:14, και Ησαΐας 2:4.
Όμως γιατί να περιμένεις μέχρι τότε, όταν μπορείς να έχεις την ουράνια αγάπη του Θεού και την ειρήνη Του στην καρδιά σου, και στη ζωή σου αμέσως τώρα; Δέξου τον Ιησού σήμερα, και κάνε ότι μπορείς για να μοιραστείς την αγάπη Του και με τους άλλους...
Στις μέρες μας, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, μπορεί κανείς πολύ εύκολα να δει τον αρνητισμό, και να διακρίνει την εναντίωση κατά του ζωντανού Θεού. Σήμερα προβάλλεται θριαμβευτικά και μεταδίδεται με πείσμα το δόγμα, ότι ο Θεός πέθανε, ο Θεός δεν υπάρχει πια, και δεν μας χρειάζεται. Χωρίς αναστολές και χωρίς φόβους, επιχειρούμε να πλάσουμε κοινωνίες απαλλαγμένες από την "περιοριστική", όπως νομίζουμε, και "ανασταλτική" ιδέα του Θεού, της αγάπης Του, και της κρίσης Του.
Είναι φανερή πια η προσπάθεια συσπείρωσης των ατόμων γύρω από τον εαυτό τους, σε δυναμικά οργανωμένα σύνολα, που θα εξυπηρετούν τον εαυτό τους, τις ανάγκες τους, και θα φροντίζουν την οργάνωση της κοινωνίας τους. Αυτή η συλλογικότητα της οργάνωσης της κοινωνίας, θεωρείται απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπου μέσω των προσπαθειών και των ικανοτήτων του, αφού "ούτε υπάρχει, ούτε ελπίζει, ούτε περιμένει" έξω απ' αυτή βοήθεια ή δύναμη ή υποστήριξη. Και αφού δεν υπάρχει Θεός, να δούμε τι μπορούμε μόνοι μας να πετύχουμε, πώς θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες...
Είπαμε πως αυτό το πνεύμα διοχετεύεται ενσυνείδητα από δασκάλους, και πολιτικούς, αφού αποτυπώνεται στα βιβλία των παιδιών, στα γραπτά, στον Τύπο, στις κοινωνικές επιλογές και κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα στην περιοχή "παιδιά" η μάχη είναι αποφασιστική, και καλύπτεται με περισσή "φροντίδα" και ειδικές προσπάθειες. Αντιγράφω από την εισαγωγή ενός σχολικού βιβλίου της Κοινωνιολογίας: "Η κοινωνιολογία δεν μπορούσε να γεννηθεί όσο οι άνθρωποι πίστευαν - όπως συνέβαινε στο Μεσαίωνα - ότι μια υπέρτερη βούληση, η βούληση του Θεού, καθόριζε την ατομική και συλλογική μοίρα τους. Έπρεπε να ξεπεραστεί αυτή η θεοκρατική αντίληψη, και ο άνθρωπος να αισθανθεί κύριος της ύπαρξής του, για να προσπαθήσει να εντοπίσει τα αίτια που μορφοποιούν, κατευθύνουν και αλλάζουν την κοινωνική του ζωή. Το βήμα αυτό που σήμερα μας φαίνεται αυτονόητο, κερδήθηκε σε μια διαδικασία αιώνων, και συνδέεται με την ανάπτυξη των αστικών στρωμάτων που πραγματοποίησαν αυτή την ανθρωποκεντρική, όπως ονομάζεται, στροφή. Το στοιχείο αυτό της απελευθέρωσης στη σκέψη του ανθρώπου, θα ήταν αδύνατο, αν η ανθρωπότητα δεν προχωρούσε στον έλεγχο και την καθυποταγή της φύσης για την εξυπηρέτηση των αναγκών του..."
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αυτός ο "άχρηστος Θεός", που συμφωνήσαμε πως "δεν υπάρχει", να αναβιώνει, για να γίνει υπαίτιος αυτός όλων όσων μαστιγώνουν και ταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Για κανέναν άλλο λόγο δεν θυμόμαστε, ούτε ανατρέχουμε στο Θεό, παρά μονάχα για να Τον φορτώσουμε το σκληρό κατηγορώ μας, για όλα τα δεινά του κόσμου μας. Στο βιβλίο που αναφέραμε ήδη πιο πάνω, υπάρχει και επίλογος. Αφού αναλυθούν πολλά θέματα κοινωνιολογίας και χαρακτήρες ανθρώπων, υπάρχει και το συμπέρασμα που συγκεφαλαιώνει την πραγματική και πρακτική αξία των ανθρώπινων κατακτήσεων."...Το στερεότυπο αυτό, συνυφασμένο με την παραγωγικότητα, την πειθαρχία, την αποτελεσματικότητα, τον κομφορμισμό, διαιωνίζεται μέσα από το στιγματισμό, και την περιθωριοποίηση του αποκλίνοντος ατόμου". Είναι πλέον τόσο φανερό. Ο "φυσιολογικός άνθρωπος", με τις αναλογίες του και την ισορροπημένη του ζωή, θεωρείται πλέον μύθος, ουτοπία. Δεν υπάρχει στις κοινωνίες μας, δε συναντιέται παρά μόνο σαν μουσειακό είδος. Ο τύπος του αποκλίνοντος ατόμου είναι ο πλέον κοινός, καθημερινός, αποκλίνοντας προς κάθε κατεύθυνση, και προς κάθε προσανατολισμό...
Τριάντα χρόνια στη φυλακή! Αυτή ήταν η καταδίκη μου, επειδή σκότωσα έναν άνθρωπο, και επειδή έκλεψα χρήματα από τον λογαριασμό του στην Τράπεζα.
