Η αλήθεια δεν είναι ποτέ ευπρόσδεκτη.

Η αλήθεια είναι βασικό στοιχείο για κάθε επιτυχημένη ανθρώπινη σχέση, αλλά όλοι ξέρουμε, ότι η αλήθεια είναι αυτό που λείπει απ' τον κόσμο μας σήμερα. Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, είναι η άμεση σχέση και σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην εγκατάλειψη της αλήθειας και την αποδοχή της βίας και του κακού.
Ο απόστολος Παύλος δήλωσε απερίφραστα ότι ο Θεός οργίζεται εναντίον εκείνων «που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας». Ρωμ.1:18, εξηγώντας, ότι εκείνοι που αρνήθηκαν να δώσουν τη δόξα στο Θεό και να Τον ευχαριστήσουν «οδηγήθηκαν στους μάταιους διαλογισμούς τους και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους» Ρωμ.1:21, και «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» Ρωμ.1:25. Μετά, ακολουθεί ένας κατάλογος πονηρών πράξεων, συμπεριλαμβανομένης της ομοφυλοφιλίας, της πλεονεξίας, της πορνείας, της κακίας, του φθόνου, του φόνου, της διένεξης, της απάτης της κακοήθειας κ.τ.λ. Ρωμ.1:29-31.

Ο Ιησούς Χριστός εξήγησε το γιατί οι άνθρωποι αρνούνται ν' αναγνωρίσουν το Θεό και να Τον ευχαριστήσουν. «Αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως», είπε, «για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά» Ιωάν.3:19,20.

Η φράση «ούτε τον ευχαρίστησαν» Ρωμ.1:21 είναι πολύ σπουδαία. Μια τέτοια ευχαριστία θ' αποτελούσε αναγνώριση εκ μέρους τους ότι είναι χρεώστες στο Θεό κι επομένως θα τους έκανε υπόλογους σ' Αυτόν για τις άνομες πράξεις τους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η φιλοσοφία της απιστίας είναι «θέμα απελευθέρωσης». Είναι αντίθετοι με την ηθική, γιατί παρεμβαίνει στη σεξουαλική τους ελευθερία και γι' αυτό λαχταρούν την απελευθέρωση από κάποιο συγκεκριμένο σύστημα ηθικής. Η φιλοσοφία αυτή έχει διαποτίσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, κι έχει οδηγήσει σε ακραίες ανηθικότητες που εκδηλώνονται με τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την πορνογραφία, τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και γυναικών, τη διαφθορά στις επιχειρήσεις, αλλά και σε ανώτατα αξιώματα, με αποτέλεσμα να μεταβάλουν τους ηθικούς πολίτες, σε φυλακισμένους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.

Με την απίστευτη αύξηση της εγκληματικότητας, άνθρωποι όλων των μορφωτικών επιπέδων, λένε ότι αναζητούν την αιτία, αλλά σπάνια βρίσκεται κανείς που θα ψάξει την αιτία εκεί που πραγματικά είναι: Στο γεγονός, ότι τα άτομα που προβαίνουν σ' εγκληματικές πράξεις, το κάνουν παρακινούμενοι από μια διεφθαρμένη πονηρή καρδιά. Ένα σάπιο δένδρο, κάνει σάπιους καρπούς Λουκ.6:43-44. Κάτω από την επίδραση ειδωλολατρών φιλοσόφων, που κατηγορηματικά αρνούνται την ύπαρξη ενός απόλυτου ηθικού κανόνα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα σχολεία και η κυβέρνηση, προτιμούν ν' αγνοούν το γεγονός, ότι οι πονηρές πράξεις είναι το αποτέλεσμα πονηρών διανοιών.

Μπορεί κανείς να διαβάσει στις εφημερίδες δεκάδες υποθέσεις φόνων, τραυματισμών, παιδικών κακοποιήσεων, οργανωμένου εγκλήματος, κυβερνητικών σκανδάλων και τόσα άλλα, αλλά ποτέ δεν θα δει τον όρο «πονηρός». Σύμφωνα μ' ένα άρθρο στους Τάιμς του Λονδίνου «Ίσως καμιά επιστήμη δεν υπήρξε ισχυρότερη πηγή συγχώρησης απ' ότι η ψυχανάλυση του Φρόιντ. Ο αμαρτωλός γίνεται ένας ασθενής, που αν κάνει κάτι κακό, δεν είναι αυτός που το κάνει στην πραγματικότητα, αλλά οφείλεται σ' ένα υποσυνείδητο του οποίου οι επινοήσεις είναι άγνωστες σ' αυτόν»

Οι κακές πράξεις είναι το αποτέλεσμα κάποιων άγνωστων επιδράσεων, έτσι που το άτομο που τις διαπράττει, δεν θεωρείται ποτέ κακό, αλλά δικαιολογείται σαν θύμα μιας μυστηριώδους δύναμης. Ο δολοφόνος που βασανίζει και βιάζει τα θύματά του, πριν τα σκοτώσει, δεν θεωρείται κακός, αλλά σαν κάποιος που πρέπει να έχει τον οίκτο μας, να τον περιποιηθούμε με καλή τροφή και διαμονή στη φυλακή, να έχει κάποιους που θα τον παρακολουθούν, και μια ομάδα ψυχιάτρων να φροντίζουν για τη θεραπεία του.
Το κακό φοράει τη μάσκα της πάθησης. Ένας δολοφόνος που σκότωσε 17 ανθρώπους, ήταν θύμα «ψυχικής αποσύνδεσης (ασυναρτησίας), ελλείψεων της κοινωνίας, της μοναξιάς». Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «αμαρτωλή ζωή», σήμερα αποκαλείται «απαραίτητες σχέσεις» και η σιχαμερή αμαρτία του σοδομισμού έχει γίνει απλά ένας «εναλλακτικός τρόπος ζωής».

Ο Θεός, όμως, έχει μια σοβαρή προειδοποίηση γι' αυτού του είδους την αψήφιση της αλήθειας: «Ουαί εις εκείνους, οίτινες λέγουσι το κακόν καλόν, και το καλόν κακόν, οίτινες θέτουσιν το σκότος διά φώς και το φώς διά σκότος» Ησαΐας 5:20.

Μερικοί μπορεί να αντιδρούν λέγοντας, ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού Ρωμ.3:23. Όμως, ο λόγος του Θεού κάνει διάκριση ανάμεσα στο κακό και το καλό. Παρόλο που και οι καλλίτεροι από μας δεν είμαστε τέλειοι, δεν έχουμε φτάσει στο στόχο της τελειότητας, υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που στόχος και επιθυμία του είναι το κακό, και στον άνθρωπο που η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Το κακό ξεκινά από την καρδιά, όπως και το καλό. «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» Παρ.4:23. Ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει την καρδιά του στο Θεό, αγαπά το φως της αλήθειας, αλλά εκείνος που η καρδιά του είναι κακή, μισεί το φως και στέκεται όσο μπορεί μακρύτερα απ' αυτό.

Στις μέρες μας, οι διαφημιστές σε συνεργασία με διάφορες οργανώσεις χρησιμοποιούν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, για να πείσουν το κοινό, ότι η δύναμη και η υγεία της χώρας μας βρίσκεται στο να δέχεσαι διάφορες κουλτούρες, κι ότι είναι θρησκοληψία το να λέμε, ότι μια κουλτούρα είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από κάποια άλλη. Θέλουν ν' αγνοούμε το γεγονός, ότι με την κάθε κουλτούρα έρχεται και ο δικός της ιδιαίτερος ηθικός κώδικας, και σύμφωνα με τον ηθικό νόμο του Θεού μερικές απ' αυτές τις κουλτούρες είναι κακές.

Η στρατηγική είναι απλή: Πρώτα το κακό επιζητά την ανοχή, μετά, χρησιμοποιώντας δυσφημιστικές λέξεις όπως «θρησκοληψία», «αντιπάθεια», «συρμός», «φανατισμός», σπρώχνουν τον κόσμο στο ν' αποδεχτεί το κακό. Για παράδειγμα, διδάσκουν να ανεχόμαστε το σοδομιστή στην κοινωνία, γιατί αργότερα πρέπει να τον δεχτούμε και σαν αρχηγό μας. Οι κυβερνήσεις δίνουν ειδικά δικαιώματα σ' όλους εκείνους που εφαρμόζουν τέτοιες πρακτικές. Είναι ντροπή, γιατί υπάρχουν πολλά διεφθαρμένα άτομα, άνδρες και γυναίκες, σε ανώτατα αξιώματα, που επιτρέπουν να επικρατούν τέτοια κακά. Όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, με τους διαλογισμούς τους απομακρύνθηκαν από την αλήθεια και οδηγήθηκε στο σκοτάδι η ανόητη διάνοιά τους, «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» Ρωμ.1:25.

Οι εχθροί της αλήθειας δεν σταματούν με τη δημιουργία των ψεύτικων θεών τους. Θεωρούν τον μόνο αληθινό Θεό σαν εχθρό τους, και θέλουν να εξαλείψουν τις ηθικές αρχές και τις κρίσεις Του. Βλέπουν τους Χριστιανούς σαν απειλή κι εμπόδιο για τα πονηρά τους σχέδια, για τη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο.

Λένε, ότι οι Χριστιανοί μπλοκάρουν την παγκόσμια κίνηση για μια μοναδική Παγκόσμια θρησκεία, που χρειάζεται για να ενώσει όλους τους ανθρώπους και να σώσει τη γη.
Όσο μισούν το φως αυτοί οι εργάτες της ανομίας, άλλο τόσο μισούν το Χριστό, την πηγή αυτού του φωτός. Ο Χριστός είπε: «Εμένα, όμως, με μισεί (ο κόσμος) επειδή εγώ δίνω μαρτυρία γι' αυτόν ότι τα έργα του είναι πονηρά» Ιωάν.7:7. Προειδοποίησε επίσης ότι το ίδιο μίσος θα έχει ο κόσμος για τους μαθητές Του: «Αν ο κόσμος σας μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα» Ιωάν.15:18.

Το μίσος αυτό άρχισε ήδη να εκδηλώνεται με ασυγκάλυπτες πράξεις, που σκοπεύουν στη σιωπή και τελικά στην εξαφάνιση της χριστιανικής πίστης. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε τη σκόπιμη προβολή των χυδαίων ηθικών διαστροφών, και την εξύμνηση ασχημιών απ' τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, παρά μόνο σαν γεγονός, ότι είναι καρπός διεστραμμένων πονηρών ανθρώπων που τους αρέσει το σκοτάδι. Η οργανωμένη προσπάθεια της καταστροφής του χριστιανικού πνεύματος και της αντικατάστασής του με τη κτηνώδη βία, και τον απερίγραπτα ανήθικο τρόπο ζωής, μπορεί να εξηγηθεί μονάχα σαν έργο πονηρών ανθρώπων, πουλημένων στο διάβολο, που αντιπαθούν και πολεμούν τη χριστιανική αλήθεια και μισούν τους χριστιανούς που θέλουν να ζουν σύμφωνα με το λόγο του Θεού, τη μόνη αλήθεια.

Αυτή η εχθρική στάση απέναντι στο Χριστό και την αλήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο το διωγμό των Χριστιανών, αλλά και καταστροφική επίδραση πάνω στους απίστους που επαναστατούν εναντίον του Θεού, αφήνοντάς τους χωρίς ελπίδα, ανασφαλείς, φορτωμένους μ' ένα αίσθημα ενοχής ν' αγωνίζονται μάταια να διώξουν τους φόβους τους. Συχνά οδηγούνται σε μεγαλύτερη σύγχυση προσπαθώντας με διάφορες ανθρώπινες μεθόδους όπως την αυτογνωσία, την αυτοθεραπεία, τη φιλαυτία, την αυτοϊκανοποίηση κ.τ.λ., να βρουν τη λύση, η οποία όμως έρχεται μόνο όταν ο άνθρωπος σαν δημιούργημα, υποταχθεί στην αλήθεια του Δημιουργού του.

Δημιουργηθήκαμε για να σκεφτόμαστε σύμφωνα με τις δικές Του σκέψεις και για να ζούμε σύμφωνα με τη δική Του οδηγία. Αυτοί που αγαπούν το Θεό, αγαπούν και την αλήθεια και όσο περισσότερο βιώνει κανείς αυτή την αλήθεια, τόσο περισσότερο την αγαπάει. «Όποιος είναι από τον Θεό, ακούει τα λόγια του Θεού» Ιωάν.8:47...

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε το Θεό;

Το κάνουμε συχνά στη ζωή μας. Πιστεύω όλοι μας έχουμε παρόμοιες εμπειρίες. Λέμε κάποια πράγματα, χρησιμοποιούμε έννοιες που δεν ξέρουμε ακριβώς το πραγματικό τους νόημα, την ιδιαίτερη βαρύτητα που έχουν και τις συνέπειες που συνήθως ακολουθούν. Και αν μείνει κανείς μόνο στα λόγια, ας πούμε ότι οι συνέπειες είναι ελαφρύτερες. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή, διότι συνήθως δεν αρκούμαστε στα λόγια, αλλά προχωράμε σε έργα, σε πράξεις, σε ζωή. Κάποτε προχωράμε τόσο γρήγορα, είμαστε τόσο αποφασισμένοι, που δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ανακόψουμε πορεία. Και τότε η κατάληξη είναι συντρίμμια και ολοκληρωτικός όλεθρος. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και η φράση, "Εγκαταλείπω το Θεό, …προσπερνάω το Θεό, …αγνοώ το Θεό"... όποιος κι αν τη λέει, ότι κι αν εννοεί ο ίδιος και οι γύρω απ’ αυτόν. 

Γιατί τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και γιατί τώρα; Μα έχουμε ένα παράδειγμα, που καλύτερό του δεν γίνεται. Πιστή και ανάγλυφη αποτύπωση των αληθειών που αναφέραμε πιο πάνω. Οι τραγικές μέρες που περνάει ο τόπος μας και ο κόσμος μας. Ένας κόσμος, που έχει την απειλή πάνω από τα κεφάλια του, και τον πόνο, την πικρία και το παράπονο μέσα στην ψυχή του καθημερινό πλέον σύντροφο. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα λαό που νιώθει προδομένος, από αυτούς που διάλεξε και εμπιστεύτηκε να τον κυβερνούν. Πικραμένοι, πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μας. Μικροί και μεγάλοι. Με την απορία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους, και το ερώτημα πάντα το ίδιο, γιατί είμαστε έτσι, πως φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει, τι φταίει;

Οι απαντήσεις πολλές, ποικίλες, η προσφορά μεγάλη. Απαντήσεις, που όμως δεν έχουν το φως και την ικανοποίηση που θα θέλαμε. Τουλάχιστον να παρηγορηθούμε ότι ξέρουμε την προέλευση όλων αυτών, και αν χρειαστεί, ξέρουμε ποιον ή ποιους να δείξουμε με το δάχτυλο σαν υπεύθυνους. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό μας πρόβλημα και η αιτία για το αδιέξοδό μας. Ψάχνουμε ανάμεσά μας, στο επίπεδό μας το ανθρώπινο, το γήινο, και είναι λάθος. Τούτη η βαθιά κρίση, τούτη η παγκόσμια απειλή, είναι πολύ μεγάλη για να έχει μόνο ανθρώπινη προέλευση, για να είναι δηλαδή τα αίτιά της ανάμεσα στους ανθρώπους, που κάτι δεν έκαναν καλά, κάτι δεν πρόβλεψαν, κάτι δεν γνώριζαν ή δεν γνωρίζουν…

Ο προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής, δεν εξαντλείται στη θρησκεία ή στα θρησκευτικά πράγματα, ούτε στις ποικίλες εκκλησίες ή στα δόγματα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο άμεσο για τον άνθρωπο από όλα αυτά. Σε άπειρο και απόλυτο βαθμό ο ζωντανός, προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής είναι σοφός, είναι δίκαιος, είναι παντοδύναμος, έχει φως, έχει αγάπη για τον άνθρωπο, είναι αγαθός. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα έχει η προσωπικότητα του ζωντανού Θεού στον υπέρτατο βαθμό, και τα προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο που θα Του ζητήσει με μετάνοια, ταπείνωση και γνήσια πίστη να γίνει Κύριός του και Θεός του.

Όταν ο άνθρωπος επιλέξει τον αντίθετο δρόμο, το δρόμο δηλαδή του "εγκαταλείπω τον Θεό, απομακρύνομαι και Τον απομακρύνω, Τον αγνοώ"… τότε, μαζί με το Θεό αποκλείει από τη ζωή του και όλες Του τις ιδιότητες που αναφέραμε πιο πάνω, όλα Του τα χαρακτηριστικά και τις άπειρες δυνατότητές Του. Φεύγει διωγμένος από τη ζωή μας ο Θεός, και μαζί Του παίρνει και τον εαυτό Του. Επομένως ο άνθρωπος μένει χωρίς το φως, τη σοφία, τη δύναμη, την αλήθεια, τη στήριξη, τη βοήθεια και κυρίως την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Μένει μόνος, αβοήθητος, απροσανατόλιστος, ανυπεράσπιστος. 

Οι αναλογίες και τα μεγέθη όμως είναι εντελώς σε βάρος του ανθρώπου. Το περιβάλλον είναι σκληρά ανταγωνιστικό, οι δυνάμεις του Σατανά πρόθυμες να τον κατασπαράξουν αλύπητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται άλυτα και απειλητικά, η αμαρτία αφυδατώνει τον άνθρωπο και τον κρατά αιχμάλωτο, αλυσοδεμένο. Αυτήν την πραγματικότητα περιγράφει ο ίδιος ο Θεός με την πένα του προφήτη Του Ιερεμία (2:13, 17:5,6), πριν πολλά χρόνια: 

"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". 

"Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγαθόν· αλλά θέλει κατοικεί τόπους ξηρούς εν ερήμω, γην αλμυράν και ακατοίκητον". 

Ίσως το πιο σοφό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος, θα ήταν να ψάξει και να μάθει τι θα πει εγκαταλείπω το Θεό, Του γυρίζω την πλάτη, Τον προσπερνάω. Τι συνέπειες έχει μία τέτοια κίνηση; Δεν το έκανε. Δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί ο Σατανάς, που τον έσπρωξε και τον παγίδευσε σε μια τέτοια επιλογή, του έκρυψε την αλήθεια, τον αποκοίμισε με ψεύτικα ταξίματα και με περισσή πλάνη. 

"Εγκαταλείπω το Θεό", σημαίνει εγκαταλείπω το συμφέρον μου, το καλό μου, εγκαταλείπω το φως που χρειάζομαι για να προσανατολιστώ σωστά, να διακρίνω, να χαράξω υγιή πορεία, εγκαταλείπω τη γνώση που μου είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσω τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στις μέρες μας. Μένω χωρίς δύναμη νίκης κατά του κόσμου της αμαρτίας, χωρίς σοφία σχεδιασμού, χωρίς αλήθεια, χωρίς δικαιοσύνη.
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε για τον ένοχο. Ρωτιόμαστε ποιος φταίει και τι φταίει που φτάσαμε εδώ. Μα η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο απλή και λογική. Μείναμε μόνοι να στηρίζεται ο ένας άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο, με τις δυνάμεις του κακού να μας κυκλώνουν λαίμαργα και αλύπητα να μας κατασπαράξουν. 


Κάναμε "σάρκα βραχίονά μας", να μας στηρίζει και να μας οδηγεί. Αυτό επιλέξαμε, αυτό προκρίναμε, αυτό ζούμε. Ψάχνουμε ανάμεσά μας για σοφούς και ικανούς να μας βγάλουν από την κρίση. Άνθρωποι μικροί, άπειροι, αδύναμοι, με άγνοια, με σκοτάδι. Ισχνοί ηγέτες, "μαθητευόμενοι μάγοι", που πειραματίζονται γιατί έχουν άγνοια και είναι ανεπαρκείς. Περιμένουμε από τις διαδικασίες και τα συστήματά μας να αναδείξουν ικανούς τιμονιέρηδες για να αλλάξει πορεία ο κόσμος μας, να αποφύγουμε τα κοφτερά βράχια. Να βρούμε δηλαδή κάτι, κάποιον να βάλουμε στη θέση του Θεού, που είχαμε και αρνηθήκαμε και χάσαμε. Δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Ο κόσμος μας είναι, με μαθηματική ακρίβεια, καταδικασμένος. Το σκοτάδι θα θεριεύει, η άγνοια, η ένταση, οι δυνάμεις του κακού, η αμαρτία, τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται εκθετικά, και το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει. Το τέλος που θα σημάνει και την αρχή της αιωνιότητας, όπως αποκαλύπτει η Αγία Γραφή. 

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο, που πρέπει να προσέξουμε. Εμείς σχολιάζουμε και αναλύουμε τι σημαίνει και τι συνέπειες έχει το να εγκαταλείψουμε το Θεό. Υπάρχει και το υπόλοιπο αυτής της αλήθειας. Γιατί και ο Θεός, όταν Τον διώχνει ο άνθρωπος από τη ζωή του, φεύγει. Εγκαταλείπει και ο Θεός και όχι μόνο ο άνθρωπος. Αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου, που ισχύει από τότε μέχρι και σήμερα: 

"Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;
Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος". (Ματθ.23:37,38) 

Έχουμε μία λάθος πλασμένη εικόνα και αντίληψη περί του Θεού. Μας αρέσει να είναι κάπως παθητικός, μαλακός, ήπιος, καρτερικός, συγχωρητικός, γεμάτος από μία κακώς εννοούμενη κατανόηση και αγάπη. 

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε πάντα το πάνω χέρι, εμείς και την τελευταία κουβέντα, εμείς αποφασίζουμε και ο Κύριος αποδέχεται αδιαμαρτύρητα… Δεν είναι αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής. Εγκαταλείπουμε εμείς, αλλά εγκαταλείπει και Εκείνος. Τον διώχνουμε εμείς, αλλά μας αποβάλλει και Εκείνος. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία και η εξήγηση όσων βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια.

Αυτά τα εδάφια από την Αγία Γραφή μιλούν τόσο γλαφυρά, και με τόση ακρίβεια για την εποχή μας, για τις μέρες μας, και δίνουν όλες τις εξηγήσεις που χρειαζόμαστε. Μπορεί να αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη και στο λαό του Θεού, όμως ο Θεός και οι αρχές Του είναι οι ίδιες, η αμαρτία και ο άνθρωπος ακριβώς όπως τότε. Σημειώστε ότι ο Κύριος αναφέρεται στον αγαπημένο Του λαό και στο ναό του Σολομώντα, που σε λαμπρότητα και μεγαλείο δεν κατασκευάστηκε κάτι παρόμοιο πάνω στη Γη. Γι’ αυτό το ναό είπε ο Κύριος, "Ηγίασα τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησας, διά να θέσω εκεί το όνομά μου εις τον αιώνα· και θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί διά παντός". (Α’ Βασιλ.9:3). Μπροστά στην αμαρτία όμως ο Κύριος είναι απόλυτος, και οι αποφάσεις Του αμετάκλητες. Αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αλήθεια, είναι γεγονότα που τα έχει καταγράψει η Ιστορία. 

"Εάν ποτέ στραφήτε απ' εμού, σεις ή τα τέκνα σας, και δεν φυλάξητε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, τα οποία έθεσα έμπροσθέν σας, αλλά υπάγητε και λατρεύσητε άλλους θεούς και προσκυνήσητε αυτούς, τότε θέλω εκριζώσει τον Ισραήλ από προσώπου της γης, την οποίαν έδωκα εις αυτούς· και τον οίκον τούτον, τον οποίον ηγίασα διά το όνομά μου, θέλω απορρίψει από προσώπου μου· και ο Ισραήλ θέλει είσθαι εις παροιμίαν και εμπαιγμόν μεταξύ πάντων των λαών. Περί δε του οίκου τούτου, όστις έγεινε τόσον υψηλός, πας ο διαβαίνων πλησίον αυτού θέλει μένει έκθαμβος και θέλει κάμνει συριγμόν· και θέλουσι λέγει, Διά τι ο Κύριος έκαμεν ούτως εις την γην ταύτην και εις τον οίκον τούτον; Και θέλουσιν αποκρίνεσθαι, Επειδή εγκατέλιπον Κύριον τον Θεόν αυτών, όστις εξήγαγε τους πατέρας αυτών εκ γης Αιγύπτου, και προσεκολλήθησαν εις άλλους θεούς και προσεκύνησαν αυτούς και ελάτρευσαν αυτούς, διά τούτο ο Κύριος επέφερεν επ' αυτούς άπαν τούτο το κακόν". (Α’ Βασ.9:1-9) 

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο, από το να μείνει μόνος, εγκαταλειμμένος, αβοήθητος στην άγνοια, στο σκοτάδι, να παλεύει με τα αφρισμένα κύματα, και αντί να πλησιάζει στην ακτή, να βαθαίνει στον αλύπητο ωκεανό. Και από την αρρώστια, την ανέχεια, τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τούτο είναι το πιο τραγικό και αγιάτρευτο.
Αυτό δυστυχώς επιλέξαμε και προκρίναμε. Εμείς απλώσαμε το χέρι μας και πήραμε το Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Αυτή η πορεία είναι που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην προσδοκία, και τη λατρεία του Αντίχριστου, που θα είναι η ενσάρκωση του ανθρωποκτόνου Σατανά, στο πρόσωπο ενός παγκόσμιου Ηγέτη. Θα προσπαθήσει να πάρει τη θέση του Θεού που εμείς επιλέξαμε να εγκαταλείψουμε. Και ήδη τα συστήματα του κόσμου μας, που είναι τα δικά του συστήματα, τον ερχομό του προλειαίνουν. 

Μετά από τούτες τις αλήθειες, που όλοι βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε καθημερινά, αντί για οποιαδήποτε άλλη πρόταση ή προτροπή, θα αφήσω το λόγο του Θεού να μας μιλήσει για άλλη μία φορά, κάτι που έχει κάνει εκατοντάδες, χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Να μιλήσει σε όποιον θέλει να ξυπνήσει, να αλλάξει πορεία, να σωθεί από την αιώνια απώλεια. 

"Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς. Διότι θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον πλησίον των υδάτων, το οποίον εξαπλώνει τας ρίζας αυτού πλησίον του ποταμού, και δεν θέλει ιδεί όταν έρχηται το καύμα, αλλά το φύλλον αυτού θέλει θάλλει· και δεν θέλει μεριμνήσει εν τω έτει της ανομβρίας, ουδέ θέλει παύσει από του να κάμνη καρπόν". (Ιερεμ.17:7,8). 

Ο ένας δρόμος, ο δρόμος της αμαρτίας, της αστοχίας, της αποτυχίας είναι αυτός που επιλέξαμε, και τώρα θερίζουμε από τη σπορά της επιλογής μας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ταπείνωσης του ανθρώπου, της αναγνώρισης της πλήρους αποτυχίας του, της επιστροφής του με μετάνοια και πίστη στο σπίτι του Πατέρα Θεού. Να αποκτήσει αυτά που πλάστηκε να έχει και που τα έχασε εξαιτίας της αμαρτίας του. 

Ακόμα υπάρχει δυνατότητα επιλογής και η επιλογή είναι ατομική υπόθεση και είναι στο χέρι μας!...

Η Αγάπη Ποτέ Δεν Αποτυχαίνει!

Όλη η ενδοσκόπηση, η ανάλυση και η αγωνία για τις αδυναμίες σου, τις αποτυχίες σου και τα λάθη σου είναι απλώς έργα της σάρκας, που θα πρέπει να επαναληφθούν και την επόμενη εβδομάδα. Οι μάχες ποτέ δεν τελειώνουν. "Πολλές είναι οι θλίψεις του δίκαιου, όμως ο Κύριος τον ελευθερώνει από όλες αυτές". Ψαλμοί 34:19.

Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει. Η σωτηρία μας είναι μόνο από τη χάρη του Θεού, ποτέ από τις δικές μας καλές πράξεις, ή από την πάλη μας στη σάρκα με τις αμαρτίες μας. Αν ο Θεός δεν μπορεί να μας ελευθερώσει, κανένας άλλος δεν μπορεί!

Αν προσπαθείς να επιτύχεις να φτάσεις σ' ένα επίπεδο αναμάρτητης τελειότητας, είσαι καταδικασμένος να καταλήξεις σε απογοήτευση. Ποτέ δεν θα τα καταφέρεις. Ούτε ακόμη και ο Απόστολος Παύλος δεν θεωρούσε για τον εαυτό του ότι το είχε καταφέρει, Φιλιπ. 3:12. Συνέχισε να κάνει λάθη για την υπόλοιπη ζωή του, και έκανε μια κλασική γκάφα όταν προσπάθησε να ευχαριστήσει τους συντηρητικούς θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του. Αυτό του κόστισε την ελευθερία του, και τελικά το κεφάλι του. Πράξεις κεφ. 21. Παρόλα αυτά, ήταν ένας καλός απόστολος, και πιστός ευαγγελιστής, που έκανε μια φοβερή δουλειά παρά τις ατέλειές του, τις αποτυχίες, τις αμαρτίες και τα λάθη του.

Αν νομίζεις ότι έρχεται καιρός που δεν θα χρειάζεται να πολεμάς την αμαρτία και τον "παλιό σου εαυτό", Εφεσίους 4:22, κάνεις λάθος. Εγώ ακόμη το κάνω. Εσύ; Γι' αυτό έχουμε τόσες πολλές νίκες: Έχουμε τόσες πολλές μάχες, και τόσα πολλά για πολεμήσουμε, κυρίως τους δικούς μας βρωμερούς εαυτούς. Ο Θεός γνωρίζει  ότι θα πρέπει να μεγαλώνουμε, να περνάμε μερικές δοκιμασίες, να επιβιώνουμε από μερικές ταλαιπωρίες, και να έχουμε μερικούς θριάμβους και μαρτυρίες, όμως αν νομίζεις ότι κάποτε θα γίνεις κάποιο είδος "αναμάρτητου αγίου", φοβάμαι ότι πρόκειται να απογοητευτείς.

Να θυμάσαι, η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει. Αισθάνομαι άσχημα όταν πρέπει να διορθώσω άλλους ανθρώπους για τα ίδια λάθη για οποία είμαι ένοχος εγώ ο ίδιος, και για τα οποία οι περισσότεροι από μας είμαστε ένοχοι, και μερικές φορές και ακόμα χειρότεροι. Κι έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να τους κατσαδιάσω για μια στιγμή, να ομολογήσω τι φοβερό χάλι είχα κάνει κι εγώ στην ίδια κατάσταση, να κλάψω λίγο, να προσευχηθώ λίγο, και να τους συμπονέσω. Μετά αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον, συγχωρούμε ο ένας τον άλλον και προσπαθούμε ξανά.

Όμως αν δεν συγχωρείς στους ανθρώπους τις αμαρτίες τους, ούτε ο Πατέρας σου θα σε συγχωρέσει για τις δικές σου αμαρτίες". Ματθαίος 6:15. Και ας το αντιμετωπίσουμε, έχεις ένα σωρό. Νομίζω ότι πρόκειται να ανακαλύψεις αργά ή γρήγορα ότι το "αγκάθι της σάρκας". Β' Κορινθίους 12:7, που ο Θεός θα χρησιμοποιήσει για να σε κρατήσει ταπεινό. Είναι κάποια επαναλαμβανόμενη αμαρτία, που θ απαιτήσει πολύ από τη χάρη του Θεού για μπορέσεις να συνεχίσεις να υπερνικάς, και πιθανόν θα συνεχίσεις να την πολεμάς για την υπόλοιπη ζωή σου. Αυτό είναι εκείνο που μας βοηθάει να κρατηθούμε σε φόρμα πνευματικά. Όπως έλεγα συχνά, "δεν υπάρχει θρίαμβος χωρίς μια δοκιμασία, ούτε μαρτυρία χωρίς ένα τεστ, ούτε νίκη χωρίς μάχη, γι' αυτό συνέχισε να αγωνίζεσαι".

Είσαι προορισμένος να νικήσεις μερικές φορές και όταν χάσεις, θα σε κρατήσει ταπεινό και θα βοηθήσει τους άλλους να ξέρουν ότι είσαι μόνο ένας άνθρωπος, και αυτό θα σε βοηθήσει να δώσεις στο Θεό όλη τη δόξα!  "Ο Χριστός μέσα σε σένα, η ελπίδα της δόξας". Κολοσσαείς 1:27. Ο Ιησούς διακήρυξε, "Χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα". Ιωάννη 15:5. Ακόμη είπε, "Ο Υιός δεν μπορεί να κάνει τίποτα από μόνος Του, αλλά αυτό που βλέπει τον Πατέρα να κάνει". Ιωάννη 5:19. Και ο Παύλος αργότερα έγραψε γι' Αυτόν, "Αν και ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή μέσα από τα πράγματα που υπέφερε". Εβραίους 5:8. Η "αγιοσύνη" με τη θεωρεία της εξάλειψης της αμαρτίας είναι όλη πολύ συχνά μια μάταια επίδειξη δικαιοφανούς, θρησκοληπτικής, υποκρισίας.

Καλύτερα να το παραδεχθείς: Εσύ δεν μπορείς να κερδίσεις τη νίκη! Είναι αδύνατον για σένα να πάρεις την νίκη! Μόνο ο Χριστός μπορεί. Σταμάτα την προσπάθειά σου και άφησε το Θεό να το κάνει! Δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. "Επειδή από τη χάρη του Θεού έχετε σωθεί μέσω της πίστης, και αυτό δεν είναι από τον εαυτό σας, είναι ένα δώρο του Θεού, όχι από τα έργα σας, για να μην καυχηθεί κανένας σας". Εφεσίους 2:8-9. Μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει σωτηρία. Δεν μπορείς να την κερδίσεις, να δουλέψεις γι' αυτήν, να την αναπτύξεις, να την κατεβάσεις με την προσευχή ή να γίνεις τόσο ολοκληρωτικά καθαγιασμένος, που να έχει γίνει κάποιο είδος αναμάρτητου αγίου!

Δεν έχεις κανενός τη δικαιοσύνη εκτός από του Χριστού, και Αυτός είναι ο Μόνος που μπορεί να σου τη δώσει. Η δική σου δικαιοσύνη βρωμάει! Είναι "βρώμικα κουρέλια",Ησαΐας 64:6. Γι' αυτό σταμάτα να προσπαθείς τόσο σκληρά με τη δική σου δύναμη! Άφησε το Θεό να το κάνει. Άφησε το φως να μπει μέσα και το σκοτάδι θα φύγει από μόνο του.

Γέμισε τόσο πολύ από το Πνεύμα και το Λόγο, που δε θα έχει χρόνο για να ανησυχείς για το δικό σου βρωμερό εαυτό ή για το πόσο κακός είσαι. Και βέβαια είσαι κακός! Και το ίδιο είμαστε όλοι μας! Μόνο ο Ιησούς είναι καλός!  Όπως είπε και ο Παύλος, "Ταλαίπωρος άνθρωπος είμαι εγώ! Ποιος θα με ελευθερώσει από αυτό το σώμα του θανάτου; Ευχαριστώ το Θεό, μέσα από τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας!". Ρωμαίους 7:17-25 Αλληλούια! Αυτός είναι ο Μόνος που μπορεί να το κάνει!

Δοξάζει το Σατανά όταν μιλάς για τις αμαρτίες σου. Δοξάζεις τον εαυτό σου όταν μιλάς για τα λάθη σου, επειδή μιλάς για τον εαυτό σου αντί για τον Ιησού.

Απλώς δεν είναι δυνατόν να μπορέσεις να πεις στους ανθρώπους πόσο κακός είσαι, γι' αυτό σταμάτα να προσπαθείς. Ας μιλήσουμε για τον Ιησού! Και ας αποφεύγουμε να είμαστε σκληροί με τους άλλους, για ανόητα μικρά λάθη του μυαλού μάλλον κι όχι για αμαρτίες της καρδιάς. Ας συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον, όπως ο Θεός, για χάρη του Χριστού, έχει συγχωρέσει εμάς. Εφεσίους 4:32.

Όλοι χρειαζόμαστε να εφαρμόσουμε στον εαυτό μας αυτό που είπε ο Ιησούς στους δικαιοφανείς υποκριτές "Πάτε να μάθετε τι σημαίνει αυτό: "Θέλω έλεος και όχι θυσίες'". Ματθαίος 9:13. Κι έτσι για χάρη του Θεού, ας θυμόμαστε ότι μόνο ο Ιησούς μπορεί να το κάνει. Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη δικαιοσύνη. Είναι ένα δώρο του Θεού! Άφησε το Θεό να το κάνει! Η Αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει! Αυτό που χρειάζεται ο καθένας είναι αγάπη. Αν δεν πρόκειται να τη βρούνε με τον Ιησού και ανάμεσα στους οπαδούς Του, εσένα κι εμένα, που θα τη βρούνε;...

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1970.

Ποιος είναι ο Ιησούς;

Τι κάνει τον Ιησού να διαφέρει από τους άλλους μεγάλους πνευματικούς δασκάλους, προφήτες και φιλοσόφους;

Αν υπήρχε κάποιο επίθετο για να περιγράψει τον Ιησού, αυτό θα ήταν το «μοναδικός»! Το μήνυμά Του ήταν μοναδικό. Οι ισχυρισμοί που έκανε αναφορικά με τον Εαυτό Του ήταν μοναδικοί. Τα θαύματά Του ήταν μοναδικά. Και η επιρροή που είχε στον Κόσμο δεν έχει ξεπεραστεί από κανέναν άλλον.

Μια πολύ ξεχωριστή και αναντίρρητα μοναδική πλευρά της ζωής του Ιησού είναι ότι υπάρχουν στην κυριολεξία εκατοντάδες λεπτομερείς προρρήσεις και προφητείες που είχαν γίνει γι’ Αυτόν από αρχαίους προφήτες και οραματιστές, πολλούς αιώνες πριν από τη γέννησή Του. — Λεπτομερείς αναφορές σχετικά  με τη γέννησή Του, τη ζωή και το θάνατό Του, που κανένας απλός θνητός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να έχει εκπληρώσει!

Στα πρώτα βιβλία της Βίβλου, που είναι γνωστά σαν «Παλαιά Διαθήκη», μπορεί να βρει κανείς πάνω από 300 τέτοιες προφητείες για το «Μεσσία» ή τον «Σωτήρα». Η ανακάλυψη εκατοντάδων αρχαίων χειρογράφων της Παλαιάς Διαθήκης από αρχαιολόγους στον αιώνα που πέρασε έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αυτές οι προφητείες πραγματικά γράφτηκαν αιώνες πριν γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος που ονομαζόταν Ιησούς.

Παρακάτω θα δείτε ένα μικρό δείγμα του είδους των λεπτομερών προφητειών για τις οποίες μιλάμε: Το 750 π.Χ., ο προφήτης Ησαΐας έκανε την καταπληκτική προφητεία ότι: «ο Κύριος ο Ίδιος θα σας δώσει ένα σημάδι. Μια παρθένα θα συλλάβει και θα γεννήσει έναν Γιο, και το όνομά Του θα είναι Εμμανουήλ.» Ησαΐα 7:14.

Επτακόσια πενήντα χρόνια αργότερα, μια νεαρή παρθένα στο Ισραήλ που λεγόταν Μαρία δέχθηκε επίσκεψη από τον άγγελο Γαβριήλ, ο οποίος της ανακοίνωσε πως θα γεννούσε ένα Γιο, ο Οποίος θα ονομαζόταν Εμμανουήλ, το οποίο σημαίνει «ο Θεός μαζί μας.» Τα βιβλία της Αγίας Γραφής τα οποία γράφτηκαν μετά τον ερχομό του Ιησού στη Γη, στην «Καινή Διαθήκη», μας αναφέρουν πως η Μαρία είπε στον άγγελο, «Πώς μπορεί να γίνει αυτό, αφού δεν κοιμήθηκα με άνδρα;» Και ο άγγελος της απαντά, «Το Πνεύμα του Θεού θα εισέλθει μέσα σου, και η δύναμη του Παντοδύναμου θα σε καλύψει! Ως εκ τούτου ο Άγιος που θα γεννηθεί από σένα θα ονομασθεί ο Γιος του Θεού!» Λουκάς 1:26-35.
Έτσι ακόμα και το ξεκίνημα της ζωής Του πάνω στη Γη, η σύλληψη και η γέννησή Του, δεν ήταν μόνο μοναδικές, αλλά και θαυματουργές, επειδή η απλή και ταπεινή νεαρή κοπέλα που έγινε η μητέρα Του δεν είχε κοιμηθεί ποτέ με άντρα! Και εκτός αυτού, η Αγία Γραφή μας αναφέρει πως τα νέα για την εγκυμοσύνη της σοκάρισαν τόσο τον νεαρό που είχε αρραβωνιασθεί και επρόκειτο να παντρευτεί, τον Ιωσήφ, ώστε όταν το έμαθε αυτός αποφάσισε να την χωρίσει και να ακυρώσει το γάμο!  Ώσπου ο άγγελος του Κυρίου εμφανίστηκε και σ’ αυτόν επίσης και τον καθοδήγησε να παραμείνει μαζί της και να μεγαλώσει και να προστατεύσει το πολύ μοναδικό παιδί που είχε μέσα της.
Οκτακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιησούς, ο προφήτης Μιχαίας προείπε το ακριβές χωριό που θα γεννιόταν ο Μεσσίας: «Εσύ, Βηθλεέμ, αν και η μικρότερη ανάμεσα στα χωρία της Ιουδαίας, μέσα από σένα θα εξέλθει για Εμένα Αυτός ο Οποίος θα κυβερνήσει τον Ισραήλ, του Οποίου η ύπαρξη ήταν από την αρχή, από τις μέρες της Αιωνιότητας.» Μιχαίας 5:2

Αν και οι επίγειοι γονείς Του ζούσαν στην πόλη της Ναζαρέτ, 100 μίλια βόρεια της Βηθλεέμ, ένα διάταγμα από τη Ρώμη υποχρέωσε όλες οι οικογένειες να επιστρέψουν στα πατρικά τους εδάφη για να λάβουν μέρος σε μια παγκόσμια απογραφή. Το διάταγμα εκδόθηκε μόλις ήταν να γεννηθεί το παιδί της Μαρίας. Κι έτσι ο Θεός χρησιμοποίησε έναν Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Καίσαρα Αύγουστο, για να βοηθήσει στην εκπλήρωση της προφητείας του Μιχαία. Ο Ιωσήφ και η Μαρία ταξίδεψαν για την Βηθλεέμ και μόλις έφτασαν εκεί την έπιασαν οι πόνοι, και όπως μας πληροφορούν τα Ευαγγέλια, «Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας» Ματθαίου 2:1, ακριβώς όπως είχε προφητεύσει ο προφήτης Μιχαίας.

Η προφητεία του Μιχαία μας λέει επίσης για τον Μεσσία πως, «Η ύπαρξή Του ήταν από την αρχή, από τις ημέρες της Αιωνιότητας.» Ο Ίδιος ο Ιησούς είπε, «Πριν γεννηθεί ο Αβραάμ (γύρω στο 2000 π.Χ.,) ΕΓΩ ΥΠΑΡΧΩ.» Ιωάννην 8:58. Ο Αβραάμ ήταν ο πατριάρχης των Εβραίων και των Αράβων, ο οποίος έζησε 2000 χρόνια πριν η Μαρία γεννήσει τον Ιησού. Έτσι ο Ιησούς αναφερόταν εδώ στην προΰπαρξή Του με το Θεό, πριν πάρει την ανθρώπινη μορφή Του και ζήσει πάνω στη Γη.

Αν και γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ο Ιησούς μεγάλωσε στη Ναζαρέτ. Ήταν εκεί, στην πρώτη Του καταγεγραμμένη δημόσια ομιλία, που διακήρυξε ανοιχτά ότι όντως Αυτός ήταν η εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης που μιλούσαν για το Μεσσία. Ενώ παρακολουθούσε τη λατρεία της τοπικής συναγωγής, σηκώθηκε μπροστά στο πλήθος και διάβασε μια προφητεία από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα. Στο κείμενο εκείνο, ο Ησαΐας προφήτευε ότι ο Μεσσίας θα ήταν χρισμένος με το Πνεύμα του Θεού για να «κηρύξει τα Καλά Νέα στους φτωχούς, για να θεραπεύσει αυτούς που είχαν ραγισμένη καρδιά, για να κηρύξει ελευθερία στους αιχμαλώτους, να δώσει φως στους τυφλούς, να ανοίξει την πόρτα της φυλακής στους καταπιεσμένους και να αναγγείλει το έτος που είναι ευπρόσδεκτο στον Κύριο.» Ησαΐα 61:1-2. Η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι αφού διάβασε φωναχτά την προφητεία αυτή μπροστά στη συναγωγή, ο Ιησούς τους είπε, «Σήμερα αυτή η Γραφή που ακούσατε, εκπληρώνεται!» Λουκάς 4:18-21.

Μια άλλη σημαντική προφητεία σχετικά με τον Μεσσία έγινε από το Βασιλιά του Ισραήλ τον Δαβίδ γύρω στο 1000 π.Χ., περίπου δέκα αιώνες πριν γεννηθεί ο Ιησούς. Σ’ αυτή την προφητεία, ο Δαβίδ έδωσε λεπτομέρειες για έναν σκληρό και βασανιστικό θάνατο που ο ίδιος ποτέ δεν υπέφερε: «Εκχύθηκα σαν νερό και εξαρθρώθηκαν όλα τα οστά μου. Η καρδιά μου έγινε σαν κερί, λειώνει μέσα μου…Σαν σκυλιά με περικύκλωσαν, μια ομάδα κακοποιών μ’ έβαλε στη μέση. Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου. Μοιράστηκαν τα ρούχα μου, και κάνουν κλήρωση για το μανδύα μου.» Ψαλμός 22:14-18.

Ο Βασιλιάς Δαβίδ πέθανε από φυσιολογικό θάνατο, έτσι γνωρίζουμε ότι δεν μιλούσε για τον εαυτό του σ’ αυτό το εδάφιο της Γραφής. Όμως καθώς ήταν προφήτης, προείπε με αλάνθαστη ακρίβεια τις περιστάσεις που θα συνόδευαν τον απάνθρωπο θάνατο του Μεσσία πάνω στο σταυρό, του Χριστού που επρόκειτο να έρθει. Ας εξετάσουμε μερικές από τις λεπτομέρειες που περιγράφονται στην παραπάνω προφητεία:
«Εκχύθηκα σαν νερό…η καρδιά μου λειώνει μέσα μου.» Ο Ιησούς όχι μόνο έδωσε τη ζωή Του για μας πνευματικά, αλλά η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι λίγο μετά αφότου είχε πεθάνει και ενώ εξακολουθούσε να κρέμεται πάνω στο σταυρό, «ένας από τους στρατιώτες τρύπησε το πλευρό Του με μια λόγχη και αμέσως έτρεξε αίμα και νερό.» Ιωάννην 19:34. Σύγχρονες αυθεντίες της ιατρικής έχουν επιβεβαιώσει ότι στις περιπτώσεις διάρρηξης της καρδιάς, όταν η ανθρώπινη καρδιά κυριολεκτικά ραγίζει κάτω από εξαιρετικές συνθήκες έντασης και τραύματος, το αίμα συλλέγεται στον περικάρδιο σάκο, την μεμβράνη που περικλείει την καρδιά και τις ρίζες των κυρίων αιμοφόρων αγγείων. Στη συνέχεια αυτό το αίμα διαχωρίζεται σ’ ένα είδος θρόμβου αίματος και ενός υδάτινου ορού, και το αποτέλεσμα ήταν πως όταν ο στρατιώτης τρύπησε το πλευρό Του, η ζωή κυριολεκτικά, «εκχύθηκε σαν νερό». (Άθελά του, αυτός ο Ρωμαίος στρατιώτης εκπλήρωσε μια ακόμη προφητεία, «Έστρεψαν τα βλέμματά τους σε Μένα που Με διατρύπησαν», μια προφητεία που δόθηκε από τον προφήτη Ζαχαρία γύρω στα 500 π.Χ. Ζαχαρίας 12:10.)

«Εξαρθρώθηκαν όλα τα οστά μου.» Αυτή είναι μια από τις φρίκες του σταυρικού θανάτου. Το βάρος του σώματος του θύματος κυριολεκτικά βγάζει τα χέρια από τις αρθρώσεις τους.

«Σαν σκυλιά με περικύκλωσαν...μια ομάδα κακοποιών μ’ έβαλε στη μέση.» Η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι οι κακοί και εκδικητικοί θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, συγκεντρώθηκαν γύρω Του καθώς ήταν καρφωμένος στο σταυρό, κοροϊδεύοντάς Τον, και χλευάζοντάς Τον. Ματθαίος 27:39-44.

«Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου.» Προφανώς αυτή είναι η πιο καταπληκτική πρόβλεψη μέσα σ’ αυτήν την προφητεία. Η σταύρωση δεν είναι κάτι που εφαρμοζόταν από τους Εβραίους τον καιρό του Δαβίδ. Οι θρησκευτικοί νόμοι υπαγόρευαν την εκτέλεση των εγκληματιών με λιθοβολισμό. Όμως ο Θεός έδειξε στον προφήτη Του, τον Δαβίδ, ότι ο Μεσσίας θα πέθαινε δέκα αιώνες αργότερα, εκτελεσμένος από τα χέρια μιας αυτοκρατορίας που ούτε καν υπήρχε στις μέρες του Δαβίδ, της Ρωμαϊκής, της οποίας ο κύριος τρόπος εκτέλεσης των εγκληματιών ήταν η σταύρωση!

«Μοιράστηκαν τα ρούχα μου, και κάνουν κλήρωση για τον μανδύα μου.» Στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης μπορούμε να βρούμε την σχεδόν απίστευτη εκπλήρωση αυτής της προφητείας: «Αφού οι στρατιώτες είχαν σταυρώσει τον Ιησού, πήραν τα ρούχα Του και τα μοίρασαν σε τέσσερα μερίδια, ένα για τον καθένα συν τον χιτώνα (ένα ολόσωμο μανδύα). Και ήταν ο χιτώνας χωρίς ραφή όλος υφαντός. Κι έτσι είπαν μεταξύ τους, ‘Ας μη σχίσουμε αυτόν, αλλά ας κάνουμε κλήρωση γι’ αυτόν για το ποιος θα τον πάρει.» Ιωάννην 19:23,24.

Το 487 π.Χ., ο προφήτης Ζαχαρίας προφήτευσε το εξής: «Και είπα σ’ αυτούς, αν σας φαίνεται καλό, δώστε μου τον μισθό μου, αλλιώς μη μου τον δίνετε. Και μου έδωσαν τον μισθό μου, τριάντα αργύρια.» Ζαχαρίας 11:12.

Τη νύχτα που οι εχθροί του Ιησού ήταν να Τον συλλάβουν, η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι, «Πήγε ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, αυτός που λεγόταν Ιούδας Ισκαριώτης, προς τους αρχιερείς και είπε, "Τι θέλετε να μου δώσετε για να σας Τον παραδώσω;" Και εκείνοι του έδωσαν τριάντα αργύρια.» Ματθαίου 26:14-15.

Για φανταστείτε! Πάνω από πεντακόσια χρόνια πριν συμβεί αυτό το γεγονός, ο Προφήτης του Θεού, ο Ζαχαρίας, προφήτευσε το ακριβές «τίμημα» που θα πλήρωναν οι εχθροί του Ιησού στον προδότη μαθητή Του, τον Ιούδα! Στο επόμενο εδάφιο της προφητείας του Ζαχαρία, προχωράει σε ακόμη πιο καταπληκτικές λεπτομέρειες:

«Και ο Κύριος είπε, "Ρίξε αυτά στον Κεραμέα, την καλή τιμή με την οποία Με πληρώσανε!" Και πήρα τα τριάντα αργύρια και τα έριξα στον οίκο του Κυρίου, στον Κεραμέα.» Ζαχαρίας 11:13.

Η Καινή Διαθήκη μας λέει πως, «Όταν ο Ιούδας είδε ότι ο Ιησούς είχε καταδικαστεί, μετανόησε και επέστρεψε τα τριάντα αργύρια στους αρχιερείς των Ιουδαίων και έριξε τα αργύρια στον Ναό. Τότε οι αρχιερείς πήραν τα τριάντα αργύρια και είπαν, "Είναι ενάντια στον νόμο μας να τα βάλουμε στο θησαυροφυλάκιο επειδή είναι τίμημα αίματος". Κι έτσι χρησιμοποίησαν τα χρήματα για να αγοράσουν τον αγρό του κεραμέα, για να θάβουν εκεί τους ξένους.» Ματθαίος 27:3-6. Τα 30 αργύρια κυριολεκτικά «ρίχτηκαν στον κεραμέα, στον οίκο του Κυρίου»! Όπως είχε προφητεύσει ο Ζαχαρίας πριν από πεντακόσια χρόνια!
Το 712 π.Χ., ο προφήτης Ησαΐας προφήτευσε για τον Υιό του Θεού ότι «ο τάφος Του θα διοριζόταν με τους κακούργους, αλλά στο θάνατό Του θα βρισκόταν με τον πλούσιο». Ησαΐας 53:9.

Οι άσπονδοι θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού Τον καταδίκασαν σαν έναν κοινό εγκληματία, σαν έναν κακούργο, κι έτσι καθώς πέθαινε, η Βίβλος μας λέει ότι «υπήρχαν δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί Του.» Ματθαίος 27:38. Αφού το σώμα Του κατέβηκε από τον σταυρό, «ένας πλούσιος που ονομαζόταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία, πήγε στον Πιλάτο και παρακάλεσε να πάρει το σώμα του Ιησού, και αφού το πήρε, το τοποθέτησε στο δικό του νεόκτιστο μνήμα.» Ματθαίος 27:57-60. Θα «βρισκόταν με τον πλούσιο!»

1000 χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιησούς, το Πνεύμα του Θεού προφήτευσε μέσα από τον Βασιλιά Δαβίδ ότι ο Σωτήρας θα ανασταινόταν από τους νεκρούς: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή Μου στον Άδη, ούτε θα αφήσεις τον Άγιό Σου να δει διαφθορά». Ψαλμός 16:10.

Ο βασιλιάς Δαβίδ πέθανε και ενταφιάστηκε, και η δική του σάρκα γνώρισε φθορά και σήψη. Όμως ο Ιησούς αναστήθηκε από το μνήμα τρεις μέρες μετά το θάνατό Του! Και ο Άγγελος είπε στις μυροφόρες που ήρθαν στο μνήμα του Ιησού, «Δεν είναι εδώ, έχει αναστηθεί! Γιατί αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» Λουκάς 24:5-6.

Ποιος θνητός θα μπορούσε να επιλέξει τον τόπο της γέννησής του; Ή ποιος θνητός άνθρωπος μπορεί, ή θα μπορούσε να κάνει τους εκπρόσωπους μιας ξένης κυβέρνησης να διατάξουν το θάνατό του με έναν τόσο αποτρόπαιο και βασανιστικό θάνατο; Πώς θα μπορούσε οποιοσδήποτε να χειραγωγήσει τους χειρότερους εχθρούς του στο να πληρώσουν μια συγκεκριμένη τιμή για τη προδοσία του, να τον κοροϊδεύουν και να τον χλευάζουν καθώς πέθαινε, πολύ περισσότερο δε να κάνει μια ομάδα στρατιωτών να παίξουν στον τζόγο τα ρούχα του και να τρυπήσουν το πλευρό του αφού είχε πεθάνει και να κάνει έναν πλούσιο να θάψει το σώμα του στο ίδιο το προσωπικό του μνήμα; Κι όχι μόνο αυτό αλλά ο Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν εκπλήρωσε μόνο αυτές τις προφητείες, αλλά και πάνω από 300 άλλες σχετικά με τη γέννησή Του, τη ζωή Του, την υπηρεσία Του, το θάνατό Του και την ανάστασή Του! Πραγματικά ήταν, και είναι «μοναδικός» με όλη την έννοια της λέξης!

Ούτε ένας από τους μεγάλους αναγνωρισμένους θρησκευτικούς αρχηγούς, ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Βούδας, ούτε ο Κομφούκιος, ούτε ο Μωάμεθ, ισχυρίστηκαν ποτέ ότι ήταν Θεός. Οπωσδήποτε μερικοί έχουν θεοποιηθεί από τους οπαδούς τους μετά το θάνατό τους, όμως κανένας τους δεν ισχυρίστηκε ότι ήταν μια Θεότητα. Εκτός βέβαια, με την εξαίρεση του Ιησού Χριστού. Στην πραγματικότητα όχι μόνο ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Γιος του Θεού, και η φανέρωση του Θεού σε ανθρώπινη σάρκα, αλλά έπεισε και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του Κόσμου, ότι Αυτός είναι πραγματικά ο Γιος του Θεού.
Προφανώς αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και όλους τους άλλους μεγάλους φιλόσοφους, δασκάλους, προφήτες και γκουρού όλων των εποχών. Αν και πολλοί από αυτούς μίλησαν και δίδαξαν για την αγάπη και για το Θεό, ο Ιησούς ισχυρίστηκε ότι Αυτός ήταν η Αγάπη, ότι Αυτός ήταν η Αγάπη του Θεού για τον Κόσμο. Ως εκ τούτου γνώριζε πραγματικά για το τι μιλούσε! Όμως ή έλεγε το σωστό, ή έκανε κάποιο μεγάλο λάθος. Ή ήταν καλός και έλεγε την αλήθεια, ή ήταν κακός, απατεώνας και ένας ψεύτης!

Ο περίφημος διανοούμενος και πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, C. S. Lewis, το έθεσε ως εξής:

«Πολλές φορές οι άνθρωποι λένε κάτι πολύ ανόητο όσον αφορά τη προσωπικότητα του Ιησού: "Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ τον Ιησού σαν έναν σπουδαίο ηθικό δάσκαλο, όμως δεν δέχομαι τον ισχυρισμό Του ότι είναι Θεός". Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το λέμε. Ένα άτομο που ήταν απλά ένας άνθρωπος και είπε τα πράγματα που είπε ο Ιησούς δεν θα ήταν ένας "σπουδαίος ηθικός δάσκαλος". Είτε θα ήταν ένας παράφρονας, στο ίδιο επίπεδο με ένα άτομο που ισχυρίζεται ότι είναι ένα βραστό αυγό, ή αλλιώς θα ήταν ο Διάβολος της Κόλασης! Πρέπει να επιλέξεις τι θα πιστέψεις. Είτε αυτός ο άνθρωπος ήταν, και είναι, ο Γιος του Θεού: Ή αλλιώς ήταν ένας τρελός ή κάτι ακόμα χειρότερο.

Ένας όχι και τόσο γνώστης σε τέτοια ζητήματα, ο αυτοκράτορας και κατακτητής των εθνών, Ναπολέων Βοναπάρτης, δίκαια αναγνώρισε επίσης την απόλυτη μοναδικότητα του Ιησού και την περιέγραψε με τα εξής λόγια:
«Γνωρίζω τους ανθρώπους και σας λέω ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Ανάμεσα σ’ Αυτόν και σε κάθε άλλη προσωπικότητα στον Κόσμο δεν υπάρχει κανένα πραγματικό μέτρο σύγκρισης. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Καρλομάγνος  κι εγώ ιδρύσαμε αυτοκρατορίες. Όμως πάνω σε τι βασίσαμε τις δημιουργίες της ιδιοφυΐας μας; — Πάνω στη δύναμη. Ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε την αυτοκρατορία Του πάνω στην Αγάπη και αυτή τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι θα πέθαιναν γι’ Αυτόν»...

Γιατί Γίνονται Καταστροφές;

Γιατί γίνονται οι σεισμοί, τα τσουνάμι, οι πλημμύρες, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι λιμοί, οι καταστροφικοί τυφώνες, οι επιδημίες, οι ξηρασίες και τα ολέθρια ατυχήματα, τα οποία στοιχίζουν τη ζωή σε εκατοντάδες, χιλιάδες, ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και προξενούν ανείπωτη θλίψη και πόνο; Γιατί τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, οι πιο αθώοι και αβοήθητοι, είναι αυτοί που πεθαίνουν πιο συχνά σε αυτές τις τραγωδίες; Τέτοιου είδους ερωτήσεις βασάνιζαν τους ανθρώπους από πολύ παλιά.

Όμως για να κατανοήσεις πραγματικά την απάντηση, είναι σημαντικό να πιστεύεις στο Θεό, και στο ότι υπάρχει μια καλύτερη ζωή μετά από αυτή που ζούμε εδώ. Εκείνοι που έχουν εμπιστοσύνη στην αγάπη, στο έλεος, στη δικαιοσύνη και στην αμεροληψία του Θεού, θα παρηγορηθούν όταν μάθουν ότι ο Θεός έχει τους λόγους Του για το κάθε τι που κάνει ή επιτρέπει να συμβεί, ακόμα και όταν γίνονται καταστροφές.

Είναι επίσης σημαντικό να αντιληφθούμε πως ο Θεός γνωρίζει και αγαπάει τον καθένα μας προσωπικά, και πως Αυτός έχει κάποιο σχέδιο για τις ζωές μας. Όταν κάποιος φεύγει από αυτή τη ζωή, είτε λόγω μιας φυσικής καταστροφής, ή από ένα ατύχημα, ή με κάποιον άλλο τρόπο, αυτό συμβαίνει επειδή έφθασε η ώρα τους.

Για μερικούς, είναι η ώρα τους να ανακουφιστούν από τα βάσανά τους. Για άλλους, είναι η ώρα τους να αποκτήσουν άλλη μια ευκαιρία στην επομένη ζωή, για να βιώσουν την αγάπη του Θεού, και να Τον κατανοήσουν καλύτερα από ότι θα μπορούσαν σε αυτή τη ζωή. Και για άλλους, είναι η ώρα τους να ανταμειφθούν για την αγάπη τους, και την υπηρεσία τους για Αυτόν και την ανθρωπότητα. Όμως για εκείνους που έχουν κάνει άσχημα πράγματα για τα οποία δεν έχουν μετανοήσει, είναι η ώρα τους να έρθουν αντιμέτωποι με τα λάθη της διαγωγής τους, και τα συνεπακόλουθα των επιλογών τους.

Ο Θεός χρησιμοποιεί επίσης τις καταστροφές, για να επιφέρει ποικίλα αποτελέσματα στις ζωές αυτών που επιζούν. Το δεινοπάθημα είναι σαν ένας καταλύτης. Μερικές φορές αυτούς που γνωρίζουν το Θεό, όμως δεν έχουν κάνει πράξη την αλήθεια που τους έχει δοθεί, και δεν δείχνουν αγάπη στους άλλους, τους κάνει να μάθουν το μάθημά τους και να τα πάνε καλύτερα στην υπόλοιπη ζωή τους. Άλλες φορές, κάνει τους ανθρώπους να στρέφουν την προσοχή τους από τις μάταιες επιδιώξεις προς τις αληθινές αξίες της ζωής. Και αν το κάνουν αυτό, μπορούν όλοι να πάρουν μαθήματα αγάπης, συμπόνιας, ελέους, ανιδιοτέλειας, και ταπεινότητας. Αυτούς που αγαπάνε το Θεό τους φέρνει πιο κοντά Του, και οδηγεί μερικούς απ’ αυτούς που έχουν παραστρατήσει πίσω στο δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας, όταν μέσα από τα δεινοπαθήματά τους επικαλούνται τον Θεό.

Οτιδήποτε κάνει ο Θεός, το κάνει με αγάπη. Μέσα από κάθε τι “κακό” που συμβαίνει, δίνει στους ανθρώπους άλλη μια ευκαιρία να επιστρέψουν σ’ Αυτόν. Εκείνοι που το κάνουν, καταλήγουν στο τέλος να βελτιώσουν τη ζωή τους. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος, πρόθυμος και ικανός να μετατρέψει την κάθε τραγωδία σε ένα θρίαμβο. Ο Θεός είναι δίκαιος και σωστός. Ο Θεός είναι καλός, ευγενικός και γεμάτος αγάπη.

Ο Θεός είναι τέλειος και γνωρίζει καλύτερα. Όλα θα καλυτερέψουν με το πέρασμα του χρόνου. Οι άνθρωποι θα ανταμειφθούν ανάλογα με τις πράξεις τους, είτε αυτές ήταν καλές είτε κακές. Στη μετέπειτα ζωή όλα θα βρουν την απάντησή τους, και θα δοθούν ανταμοιβές σε εκείνους που τις αξίζουν, και τιμωρίες σε εκείνους που αξίζουν να τιμωρηθούν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το θάνατο μια τρομερή κατάρα. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν οι άνθρωποι φύγουν από αυτόν τον κόσμο, ανεξαιρέτως από το πόσο καλά ή άσχημα πέρασαν στη ζωή τους εδώ, εκεί που πάνε θα είναι πολύ καλύτερα. Αν πιστεύεις πως υπάρχει μια καλύτερη ζωή μετά το θάνατο, τότε μπορείς να καταλάβεις γιατί ο Θεός, από έλεος, μερικές φορές παίρνει κοντά Του τους ανθρώπους, μακριά από αυτόν τον κόσμο που είναι γεμάτος βάσανα, πόνο, φτώχεια και καταπίεση.

Εκείνοι που πεθαίνουν στη διάρκεια φυσικών καταστροφών, συχνά είναι και οι πιο τυχεροί. Αν γνώριζαν ήδη τον Θεό, πήγαν σε έναν καλύτερο κόσμο όπου θα βιώσουν την πλήρη αγάπη Του. Εκείνοι που απόμειναν εδώ, αυτούς πρέπει να λυπόμαστε, αυτούς που υποφέρουν ακόμα και πενθούν τους αγαπημένους τους που έχασαν. Να προσεύχεστε για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που είτε υποφέρουν ακόμα σωματικά, είτε είναι χαμένοι μέσα στο πνευματικό σκοτάδι. Αυτοί είναι που χρειάζεται να παρηγορηθούν με την αγάπη του Ιησού και το μήνυμα της σωτηρίας Του, τη συγχώρεση, τη χαρά, την ευτυχία, και την υπόσχεση μιας αιώνιας ζωής στα Ουράνια.

Αν δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τον Θεό, για τον οποίο η Βίβλος λέει πως είναι το Πνεύμα της Αγάπης, μπορείς να το κάνεις. Επικαλέσου τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, και ζήτησέ Του να έρθει στην καρδιά σου και στη ζωή σου. Θα σε συχωρέσει για οτιδήποτε άσχημο έχεις κάνει, τη στιγμή που θα Του το ζητήσεις και θα σου δώσει το δώρο της αιώνιας ζωής. Θα σε βοηθήσει επίσης να δεις τα πράγματα από τη δική Του προοπτική, για μια υπέροχη αιωνιότητα χωρίς λύπες. Κάνε αυτή την απλή προσευχή:

Αγαπημένε μου Ιησού, Σε παρακαλώ έλα στην καρδιά μου, συγχώρα με για τα λάθη που έκανα, και δώσε μου το δώρο Σου της Αιώνιας ζωής, αμήν.

Όταν οι μαθητές του Ιησού Τον ρώτησαν, ποιο θα ήταν το σημάδι της επιστροφής Του, και το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε, μια χρονική περίοδος που είναι κοινά γνωστή σαν η Συντέλεια του Κόσμου, Αυτός αναφέρθηκε σε φυσικές καταστροφές, όπως πείνες, λοιμοί και σεισμοί ανάμεσα σε αυτά που αποκάλεσε "αρχή από βάσανα και πόνους". Ματθαίος 24:3-8.

Η πιο σκοτεινή νύχτα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος θα γίνει σύντομα πραγματικότητα, όμως μέσα από αυτή τη νύχτα θα χαράξει η πιο υπέροχη αυγή που έγινε ποτέ. Ο Ιησούς θα επιστρέψει στη γη, και θα δημιουργήσει έναν νέο και όμορφο κόσμο, στον οποίο δεν θα υπάρχουν πια αρρώστιες, βάσανα, λύπη ή θάνατος, ούτε θα γίνονται πια καταστροφές. Αποκάλυψη 21:4. Όποια κι αν είναι η μοίρα που τους έτυχε τώρα, σύντομα οι φτωχοί και οι πράοι θα κληρονομήσουν τη γη! Ματθαίος 5:5, Ψαλμός 37:11, Α' Σαμουήλ 2:8...

Ο Σταυρός στη Στάση του Λεωφορείου.

Ήταν Πάσχα του 2002 στην Ιερουσαλήμ. Οι φωνές των εμπόρων αντηχούσαν διαπεραστικές μέσα στους στενούς λιθόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης, και οι μυρωδιές χιλιάδων εξωτικών καρυκευμάτων γέμιζαν τον αέρα. Πολύχρωμα Παλαιστινιακά εργόχειρα κρέμονταν πάνω σε πάγκους μικροπωλητών, εκθέτοντας λαμπερά ανατολίτικα κοσμήματα. Ρυθμικά Αραβικά λαϊκά τραγούδια αντηχούσαν δυνατά από μαγαζιά μουσικής, καθώς περνούσαν συνωστισμένοι τουρίστες, προσκυνητές και ντόπιοι. Κάτω από την επιφανειακή φαιδρότητα όμως, υπήρχε ένταση. Μικρές ομάδες από Ισραηλινούς στρατιώτες, είχαν νευρικά το δάχτυλο στη σκανδάλη των όπλων σε κάθε γωνιά.

Μέσα στους ψηλούς πέτρινους τοίχους του Ναού του Πανάγιου Τάφου, μυστηριώδεις χαμηλόφωνες ψαλμωδίες αντηχούσαν μέσα από τους σκοτεινούς διαδρόμους. Ρασοφορεμένοι ιερείς κουνούσαν τα θυμιατήρια τους, που ανέδιδαν θυμίαμα μέσα στον αποπνικτικό αέρα. Περπατούσα σιωπηλά μαζί με μερικούς συντρόφους μου μέσα από ελικοειδείς διαδρόμους που φαίνονται ότι ήταν ατέλειωτοι, που τελικά κατέληξαν να κατεβαίνουν μέσα σε μια παγερή ατμόσφαιρα, όπου το λιγοστό φως από τις λάμπες στους τοίχους σχεδόν το καταβρόχθιζε το σκοτάδι. Ένα ιερέας με δυνατή φωνή επέπληξε  έναν αποσβολωμένο τουρίστα, που άθελά του πέρασε πάνω από μια αόρατη γραμμή στο πέτρινο πάτωμα πατώντας σ’ ένα ιερό έδαφος.


Ήταν πραγματικά αυτό το μέρος όπου κειτόταν ο Ιησούς και απ’ όπου αναστήθηκε για να εμπνεύσει τους πιστούς Του να μεταδώσουν το φως, την αγάπη, την αλήθεια και την ελευθερία σ’ όλο τον κόσμο;
Αργότερα επισκεφτήκαμε το Μνήμα του Κήπου, μια πιο πρόσφατη αρχαιολογική ανακάλυψη, που μερικοί πιστεύουν τώρα ότι είναι το μέρος όπου θάφτηκε το σώμα του Ιησού. Οι εκσκαφές έχουν αποκαλύψει έναν κήπο του πρώτου αιώνα μέσα στον οποίο υπάρχει ένα ταπεινό μνήμα, σκαμμένο μέσα σ’ έναν βράχο. Μπροστά στην είσοδο του μνήματος υπάρχει ένα ιδιαίτερο αυλάκι όπου θα μπορούσαν να είχαν κυλήσει την πέτρα για να το κλείσουν.  Άλλα ευρήματα φαίνεται να δηλώνουν ότι οι πρώτοι πιστοί μπορεί να το θεωρούσαν ιερό μέρος. Υπάρχει μια γαλήνη μέσα στα ελισσόμενα μονοπάτια του κήπου, με τις σκιές από τις ελιές και τα πεύκα, που είναι δύσκολο να την περιγράψει κανείς. Ένα νεαρό κορίτσι καθόταν κοντά στο μνήμα, σε περίσκεψη. Το πρόσωπό της είχε κι αυτό μια λάμψη γαλήνης.

Κοντά στον κήπο υπάρχει η πλαγιά ενός βράχου με μια παράξενη διαμόρφωση που μοιάζει με κρανίο. Μερικοί έχουν κάνει την υπόθεση ότι αυτό είναι ο “Κρανίου Τόπος” που αναφέρει η Βίβλος, ότι σταυρώθηκε ο Ιησούς. Ο λόφος τώρα σχηματίζει ένα ήσυχο σκηνικό προς μια τοπική στάση λεωφορείων, ακριβώς απέναντι από το δρόμο για την Πύλη της Δαμασκού, μια από τις κύριες εισόδους προς τα συνωστισμένα σοκάκια της παλιάς πόλης.
Καθώς στεκόμουν κοιτώντας το λόφο και τη στάση του λεωφορείου, μου έκανε εντύπωση η προφανής δυσαρμονία του σκηνικού. Σ’ εκείνο το μέρος όπου μπορεί να είχε συμβεί το δράμα μιας από τις πιο οδυνηρές θυσίες της ιστορίας που άλλαξαν τον κόσμο, οι άνθρωποι συνέχιζαν την καθημερινή ζωή τους, προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα όσο πιο καλά μπορούσαν στην καθημερινότητα. Ένας εργάτης που γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά αγόρασε ένα εισιτήριο λεωφορείου και φαινόταν βαριεστημένος καθώς περίμενε. Μια κουρασμένη μητέρα κρατούσε ένα παιδί στο ένα της χέρι και μια τσάντα με ψώνια στο άλλο. Ένας μικροπωλητής καθόταν κοιτώντας σκυθρωπός τις πραμάτειες του που προφανώς μόνο σε λίγους περίσσευαν λεφτά για να τις αγοράσουν.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή εκκλησιαστική ανατροφή μου, πάντα είχα την εντύπωση ότι ήταν μακρύς ο δρόμος από την αυλή του Πόντιου Πιλάτου όπου καταδικάστηκε ο Ιησούς μέχρι τον απόμερο λόφο όπου σταυρώθηκε. “Υπάρχει ένας πράσινος λόφος μακριά,” και “Σ’ έναν λόφο μακριά ορθωνόταν ένας παλιός σκληρός σταυρός,” λέει ένα ύμνος. Όμως όταν κοίταξα στη Βίβλο μου, το βρήκα “Ήταν κοντά στην πόλη ο τόπος όπου σταυρώθηκε ο Ιησούς”. Ιωάννη 19:20.

Θα είχε νόημα για τους Ρωμαίους να διαλέξουν μια πολυσύχναστη τοποθεσία για να σταυρώσουν τον Ιησού, και τους δυο κακοποιούς που πέθαναν μαζί Του. Οι δημόσιες εκτελέσεις είχαν αποδειχτεί αποτελεσματικές στην αποτροπή των εγκλημάτων και των ανταρσιών.

Όμως δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι μπορεί να υπήρχε και ένας πιο βαθύς συμβολισμός για την τοποθεσία. Ίσως ο Ιησούς δεν ήθελε να σταυρωθεί σ’ ένα απόμακρο, ερημικό μέρος — αφανής και απλησίαστος — αλλά μάλλον δίπλα στην πολυάνθρωπη λεωφόρο, όπου θα μπορούσε να δώσει την έσχατη μαρτυρία Του στους ανθρώπους που αγαπούσε, εκεί όπου θα μπορούσαν να δουν και να αισθανθούν τον πόνο Του και όπου Αυτός, μέσα από τη θυσία Του, θα μπορούσε να απαλύνει το δικό τους. Μπορούσα σχεδόν να αισθανθώ εκείνα τα γλυκά, μουσκεμένα από δάκρυα μάτια να κοιτάζουν ακόμα προς την διχασμένη πόλη καθώς έλεγε, “Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν”. Λουκάς 23:34.

Καθώς μας πληροφόρησε ο ξεναγός μας στο Μνήμα του Κήπου, η αρχαιολογία είναι στην καλύτερή της μορφή μια επιστήμη επιστημονικών εικασιών. Δεν ισχυριζόταν ότι γνώριζε πού ακριβώς σταυρώθηκε ή ετάφη ο Ιησούς, και το ίδιο κι εγώ. Όμως στ’ αλήθεια δεν έχει σημασία.
Όμως αν είχα να διαλέξω ένα Πασχαλινό τοπίο, νομίζω ότι θα διάλεγα το Πάσχα του Μνήματος του Κήπου. Το σκοτεινό εσωτερικό του Ναού του Πανάγιου Τάφου μου θύμιζε πάρα πολύ την αγωνία της εσωστρέφειας και του αυτομαστιγώματος, το οδυνηρό σκότος της ενοχής, της καταδίκης. Αντίθετα, το Μνήμα του Κήπου ακτινοβολούσε μια ειρήνη, σαν το αγέρι που ανάδευε τα κλαδιά των ελαιόδεντρων, τόσο αναζωογονητικό σαν το άρωμα απ’ τις πευκοβελόνες  του μυρωμένου Απριλιάτικου αέρα.

Και αν είχα να επιλέξω, θα εγκατέλειπα τον τυποποιημένο, δυσεύρετο, απρόσιτο σταυρό του απόμακρου λόφου για χάρη του σταυρού που ήταν κοντά στην είσοδο της πόλης — το σταυρό που αγγίζει τις καθημερινές μας ζωές με την ταπεινότητά του, την παγκοσμιότητα της κατανόησής του, την εγγύτητα της φροντίδας του που εξακολουθεί να αιμορραγεί  βλέποντας τον πόνο που εμείς οι θνητοί προκαλούμε ο ένας στον άλλον και στενάζει για την εξιλέωσή μας. Εγώ θα διαλέξω τον σταυρό της στάσης του λεωφορείου''...

Ian Bach.

Αλλάζοντας τις Δοκιμασίες σε Θησαυρούς!

Ένα στρείδι πάνω στο βυθό του ωκεανού άνοιξε διάπλατα το κέλυφός του, για να αφήσει το νερό να περάσει από πάνω του. Καθώς το νερό χυνόταν μέσα του, τα βράγχιά του έπαιρναν την τροφή, στέλνοντάς την στο στομάχι του. Ξαφνικά ένα μεγάλο ψάρι εκεί κοντά ξεσήκωσε ένα σύννεφο άμμου και λάσπης μ' ένα τίναγμα της ουράς του. Άμμος! Πόσο αντιπαθούσε την άμμο το στρείδι! Ήταν τόσο σκληρή, και έκανε τη ζωή του τόσο δυσάρεστη και άβολη, και ήταν μια τόση μεγάλη ενόχληση όποτε έμπαινε μέσα στο όστρακό του. Γρήγορα το στρείδι έκλεισε σφιχτά το όστρακό του, όμως ήταν πολύ αργά. Ένας σκληρός, χαλικώδης κόκκος άμμου είχε μπει μέσα και σφηνώθηκε ανάμεσα στην εσωτερική σάρκα του και στο όστρακό του.
Ω, πόσο ενοχλούσε εκείνος ο κόκκος της άμμου το στρείδι! Όμως σχεδόν αμέσως, ειδικοί αδένες που ο Θεός του είχε δώσει για να επιστρώνουν το εσωτερικό του οστράκου του, άρχισαν να δουλεύουν για να καλύψουν τον ερεθιστικό κόκκο άμμου μ' ένα γλυκό απαλό και λαμπερό κάλυμμα. Τον ένα χρόνο μετά τον άλλο το στρείδι πρόσθετε λίγα περισσότερα στρώματα επικαλύμματος πάνω στο μικροσκοπικό κόκκο άμμου, μέχρι που τελικά είχε παράγει ένα όμορφο λαμπερό μαργαριτάρι μεγάλης αξίας.
Μερικές φορές τα προβλήματα που έχουμε είναι λίγο σαν εκείνο τον κόκκο της άμμου. Μας ενοχλούν και αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε τον ερεθισμό και την ταλαιπωρία που μπορεί να είναι. Όμως η χάρη του Θεού αρχίζει να δημιουργεί ένα θαύμα από τα προβλήματά μας και τις αδυναμίες μας, αν Τον αφήσουμε. Γινόμαστε πιο ταπεινοί και δεκτικοί, πιο απεγνωσμένοι στην προσευχή, πιο κοντά στον Κύριο, πιο σοφοί, και πιο καλά ικανοί να αντισταθούμε στα προβλήματα. Σαν κρυφές ευλογίες, ο Κύριος σύντομα παίρνει τα σκληρά κομμάτια της άμμου μέσα στη ζωή μας, και τα μετατρέπει σε πολύτιμα μαργαριτάρια δύναμης και ισχύος και γίνονται μια ελπίδα και μια έμπνευση για πολλούς.

Ο Κύριος σε κάνει πιο δυνατό με κάθε νίκη. Είναι κάπως σαν τον εμβολιασμό: Ο Θεός σου δίνει μικρές δόσεις, έτσι ώστε να μην κολλήσεις την αρρώστια, κι έτσι ώστε να αναπτύξεις σταδιακά την αντίστασή του σ' αυτήν. Ενώ, αν ποτέ δεν είχες δοκιμαστεί, αν ποτέ δεν σου είχαν δώσει μια μικρή δόση, ποτέ δεν θα μπορούσες να αντέξεις την μεγάλη δόση.
Στο Μεσαίωνα, επειδή η δολοφονία με δηλητήριο ήταν τόσο συνηθισμένη, οι βασιλιάδες και οι σημαντικοί άνθρωποι, συνήθιζαν να παίρνουν μικρές δόσεις δηλητηρίου κάθε μέρα. Άρχιζαν με μια πολύ μικρή δόση, μόνο λίγους κόκκους, και συνέχιζαν να παίρνουν λίγο περισσότερο κάθε μέρα, μέχρι που σταδιακά ανέπτυσσαν αντίσταση, κι έτσι αν κάποιος τους έδινε μια μεγάλη δόση, δε θα ήταν θανατηφόρα!
Είναι λίγο όπως ο Κύριος κάνει με μας: Μας δίνει λίγο περισσότερο κάθε μέρα για να μας ελέγχει, για να μας δοκιμάζει, για να αναπτύξει τη δύναμή μας και την αντίστασή μας. Μας εμβολιάζει με λίγο περισσότερο ορό θυσίας και δοκιμασίας, προβλημάτων και μαχών κάθε μέρα.
Ο Θεός προσπαθεί να σε κάνει πιο δυνατό κάθε μέρα, και να σε κάνει ικανό να δίνεις λίγο πιο πολύ, να θυσιάζεις λίγο πιο πολύ, να υποφέρεις λίγο πιο πολύ, να πολεμάς λίγο πιο πολύ, και να μεγαλώνεις λίγο πιο πολύ. 

Ο σκοπός της θλίψης σου, είναι να γίνει αυτή μια πηγή δύναμης για σένα, και να σου δώσει τα εφόδια για να δίνεις δύναμη σε άλλους.
Ντέϊβιντ Μπραντ Μπεργκ.

"Αυτός είναι εκείνος που μας παρηγορεί σ' όλες τις θλίψεις μας, για να μπορούμε κι εμείς να παρηγορούμε αυτούς που έχουν κάθε θλίψη, με την παρηγοριά που εμείς οι ίδιοι παρηγορούμαστε από το Θεό. Επειδή καθώς περισσεύουν τα παθήματα του Χριστού μέσα μας, έτσι και μέσω του Χριστού να περισσεύει και η παρηγοριά μας". Β' Κορινθίους 1:4-5.