Ο Πόλεμος των Κόσμων.

Ένα κάλεσμα για δράση προς όλους εκείνους που ειλικρινά
επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο! 

Ο καθένας από εμάς που έχει ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ιησού Χριστού να ακολουθήσει το παράδειγμα Του, και να μεταδώσει το φως Του στους άλλους, έχει εμπλακεί σε ένα πόλεμο των κόσμων!

Αγωνιζόμαστε ενωμένοι για την πίστη μας, την αλήθεια και την ελευθερία, ελευθερία από τη φτώχεια, ελευθερία από τα δεσμά, ελευθερία από τον πόνο, ελευθερία από το κακό, και ελευθερία από τον φόβο.

Είμαστε αποφασισμένοι ότι οι φτωχοί αυτού του κόσμου θα έχουν αρκετά τρόφιμα, ρουχισμό, στέγη και θα μπορούν να εργάζονται ελεύθερα, ειρηνικά, με υγεία και ευτυχία, για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Έχουμε αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε όλοι να είναι ελεύθεροι, για να ζήσουν ευτυχισμένοι, με συνεργασία, από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του προς τον καθένα, ανάλογα με την ανάγκη του. Β' Κορινθίους 8:14. Αυτοί είναι μερικοί από τους κοινούς μας στόχους.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, όταν υποφέρει από την πείνα, τον υποσιτισμό, τις αρρώστιες και την κακή υγεία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει εκπλήρωση, όταν είναι υπόδουλος στην καταπίεση και την τυραννία, ή όταν εργάζεται ατέλειωτες ώρες και τον εκμεταλλεύονται. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει ικανοποίηση, όταν υποφέρει από τις φρικαλεότητες των πολέμων, τις ακατάπαυστες διενέξεις, και τους εφιάλτες μιας συνεχούς ανασφάλειας και τρόμου.

Πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα κακά, προέρχονται από την έλλειψη αγάπης των ανθρώπων για το Θεό, και του ενός για τον άλλον, και από την ανυπακοή στους νόμους του Θεού, για την αγάπη, την πίστη, την ειρήνη και την αρμονία. Αυτοί οι νόμοι είναι θεμελιώδεις στην πίστη κάθε αληθινού πιστού του Θεού και της αγάπης Του. 

Εκτός από το να γνωρίζουμε για το τι, και ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε και πώς πρέπει να αγωνιζόμαστε. Ο δικός μας δεν είναι ένας υλικός πόλεμος με όπλα και στρατιές και ανθρώπινα σώματα. Δεν είναι ένας σαρκικός πόλεμος αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσα σε έθνη, ανάμεσα σε φυλές, ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, ανάμεσα σε σοσιαλισμό και σε καπιταλισμό. Δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε πολιτικά και οικονομικά συστήματα, σε κοινωνίες, φυλές και κουλτούρες, θρησκείες και δόγματα. Δεν είναι ένας πόλεμος μίσους και πικρίας, αλληλοεξόντωσης και αλληλοσφαγής, εκδίκησης και μνησικακίας, βασανιστηρίων και θανάτου. Δεν είναι ένας πόλεμος για κατακτήσεις και εδάφη, και ανθρώπινη υπερηφάνεια!

Αυτού του είδους οι σαρκικοί πόλεμοι του ανθρώπου, σχεδόν ποτέ δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, και δεν έχουν επιλύσει τα βασικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Σαν αποτέλεσμα συνήθως έφερναν περισσότερα βάσανα, περισσότερη αγωνία, περισσότερο πόνο, περισσότερη πείνα, περισσότερη σκλαβιά, περισσότερη πικρία, περισσότερη εκδίκηση, περισσότερους πολέμους, περισσότερα βασανιστήρια, περισσότερη στέρηση, περισσότερη καταστροφή, περισσότερη σπατάλη, περισσότερη φτώχεια και περισσότερο θάνατο! Οι περισσότεροι από τους κακούς και εγωιστικούς πολέμους του ανθρώπου, καταλήγουν σε μια απλή εναλλαγή δούλων και αφεντικών, ένας φαύλος ατέλειωτος κύκλος τρόμου, που καταλήγει σε όλο και λιγότερους πλούσιους, και σε ακόμη περισσότερους φτωχούς, που όλοι τους είναι πιο δυστυχισμένοι, με τις ζωές τους γεμάτες φόβο και θάνατο.

Ο δικός μας πόλεμος είναι ένας πόλεμος του πνεύματος, ενάντια στον εχθρό τις ψυχή μας, με πίστη και αγάπη, για να κερδίσουμε το μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων, και να σώσουμε τις ψυχές τους. Ο δικός μας πόλεμος είναι ένας πόλεμος για να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τα κακά του πνεύματος, του νου και της καρδιάς, που τους κάνουν εγωιστές, αφιλόστοργους, και σκληρούς προς τον συνάνθρωπό τους. Ο άνθρωπος έχει ελάχιστες γνώσεις για την αγάπη, την πίστη και τη δύναμη του Θεού, ή τους νόμους της αγάπης που έχει σχεδιάσει ο Θεός για την αιώνια ευτυχία μας.

Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για να ελευθερώσει το μυαλό, την καρδιά και το πνεύμα των ανθρώπων από τα δεσμά του κακού, και την πνευματική υποδούλωση του Διαβόλου, που μας φέρνει τη δυστυχία. Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο Θεό και το Διάβολο, στη καλοσύνη και την κακία, στην αγάπη και το μίσος, στη ζωή και το θάνατο, στη χαρά και τη δυστυχία. Ο δικός μας πόλεμος, είναι ένας πόλεμος του σύμπαντος, ανάμεσα στα καλά πνεύματα του Ουρανού, και τα κακά πνεύματα της Κόλασης, που αντιμάχονται τόσο για τις ψυχές μας, όσο και για τα σώματά μας, όχι μόνο πάνω σ’ αυτή τη γη, αλλά και στον κόσμο του πνεύματος.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει μόνο να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, αλλά πρέπει επίσης να δώσουμε τη μάχη στον κατά πολύ σπουδαιότερο πόλεμο του πνεύματος, με τα πολύ ισχυρότερα όπλα της πίστης, της αγάπης και της συμπόνιας, καθώς και με τα λόγια και τις πράξεις της καλοσύνης. Πρέπει με την πίστη, να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από το φόβο, πρέπει με την αγάπη, να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από το μίσος, με τη χαρά, να τους ελευθερώσουμε από τη λύπη, με την ειρήνη, να τους ελευθερώσουμε από το πόλεμο, με την αφθονία, να τους ελευθερώσουμε από τη φτώχεια, και με την αιώνια ουράνια ευτυχία, να τους ελευθερώσουμε από το θάνατο!

Η πένα είναι ισχυρότερη από το ξίφος. Ο δικός μας είναι ένας πόλεμος λόγων και ιδεών, για να συναρπάσει το νου των ανθρώπων με πίστη και ελπίδα! Επιθυμούμε να γεμίσουμε την καρδιά τους με αγάπη και ειρήνη και χαρά, για να ελευθερώσουμε τα πνεύματά τους, καθώς επίσης και να κάνουμε πράξεις αγάπης και καλοσύνης, για να τους γιατρέψουμε από τον πόνο τους. Πρέπει λοιπόν να διεξάγουμε έναν πόλεμο λόγων ενάντια στις ιδέες του κακού, έναν πόλεμο πίστης ενάντια στο φόβο, έναν πόλεμο ελπίδας ενάντια στην αμφιβολία.

Πρέπει να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν στο Θεό, και την αγάπη Του, στο σχέδιό Του για το ένδοξο μέλλον της ανθρωπότητας στην επερχόμενη βασιλεία του Θεού, που σύντομα θα έρθει στη γη, και θα διοικείται από τους δίκαιους, όπου δεν θα υπάρχει πια θλίψη, ούτε κλάμα, ούτε πόνος, ούτε θάνατος, αλλά όλα θα είναι γεμάτα φως και υγεία και ευτυχία και ειρήνη και αφθονία για όλους. Αποκάλυψη 21:1-4.

Πρέπει να διδάξουμε στους ανθρώπους τα γεμάτα αγάπη και ζωή Λόγια του Θεού στη Βίβλο, ώστε να μπορέσουν και αυτοί να έχουν τη ζωή Του, την αγάπη Του, και την ευτυχία Του για πάντα! Οι πανίσχυρες αυτοκρατορίες του ξίφους ήλθαν και παρήλθαν, όμως τα λόγια Του που είναι γεμάτα αγάπη και ζωή, αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου, και συνεχίζουν να δίνουν χαρά και ειρήνη και αγάπη και ζωή και ελπίδα, σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις γενιές. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, Ο Τζένκις Χαν, ο Ναπολέων και άλλοι σαν κι αυτούς ήλθαν και παρήλθαν, όμως τα λόγια και οι ιδέες των προφητών του Θεού συνεχίζουν να ζουν για πάντα.

Ο Λόγος του Θεού δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χώρα, ούτε φυλή, ούτε αυτοκρατορία. Ούτε δεσμεύεται από το χρόνο ή το χώρο, ούτε περιορίζεται από τους ανθρώπους, τον πόλεμο ή την βία.  Αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα, και ενώνει τις σκέψεις τις καρδιές, και τα πνεύματα των ανθρώπων μέσα στη πίστη και την αγάπη του Θεού, και του ενός για τον άλλον για το καλό όλων!

Οι φιλόσοφοι, οι δάσκαλοι, οι προφήτες και οι άνθρωποι του Θεού, σπάνια κυβέρνησαν αυτοκρατορίες, όμως παρόλα αυτά κέρδισαν ατελείωτα πλήθη με τα λόγια τους, την πίστη τους και τις ιδέες τους που αιχμαλώτιζαν τις καρδιές, τα μυαλά και τα πνεύματα και τους έδιναν παντοτινή ελευθερία. Οι οπαδοί του Θεού που ο αριθμός τους ανέρχεται σε δισεκατομμύρια σ' όλες τις χιλιετίες, και το αιώνιο Βασίλειο Αγάπης του Θεού, έχει κατακτήσει τους κόσμους των αιώνιων πνευμάτων των ανθρώπων, έχοντας διαρκέσει πολύ περισσότερο από τις εγκόσμιες αυτοκρατορίες του ξίφους!

Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε τους ανθρώπους να γίνουν καλοί. Δεν μπορούμε να νομοθετήσουμε τη καλοσύνη. " Άνθρωπος πεπεισμένος ενάντια στη θέλησή του, έχει ακόμα την ίδια γνώμη". Πρέπει να πείσουμε το νου των ανθρώπων, να κερδίσουμε τις καρδιές τους, να εμπνεύσουμε τα πνεύματα τους, και να σώσουμε τις ψυχές τους, έτσι ώστε να είναι πρόθυμοι να θέλουν να κάνουν το καλό και όχι το κακό! Όπως για να κερδίσεις πραγματικά την αγάπη μιας γυναίκας, πρέπει να την γοητεύσεις και όχι να την πιέσεις.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, χωρίς να αλλάξουμε το μυαλό των ανθρώπων, και δεν μπορούμε να αλλάξουμε το μυαλό τους, εκτός κι αν αλλάξουμε τη καρδιά τους, και δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη καρδιά τους, χωρίς την έμπνευση του Πνεύματος του Θεού για να τους σώσουμε, και σωματικά και πνευματικά.

Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο το σώμα του και το περιβάλλον του. Κανένας δε θα είναι ποτέ ευτυχισμένος με μια βαριά καρδιά, με έναν ανήσυχο νου, ένα αποθαρρυμένο πνεύμα, και μια ψυχή που δεν έχει σωθεί.  Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι μόνο ένα μέρος αυτού.  Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε ολόκληρο το κόσμο, όχι μόνο ένα μέρος αυτού.  Πρέπει να εργαστούμε για να σώσουμε τους ανθρώπους για την αιωνιότητα, όχι μόνο για τον παρόντα καιρό! Μόνο η δύναμη, η ζωή και το φως, η αγάπη και τα Λόγια του Θεού, μπορούν να το κάνουν αυτό! 

Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε δυνατό μέσο, για να διαδώσουμε τα Λόγια Του σε όλους τους ανθρώπους σ’ όλη τη γη. Πρέπει να μεταδώσουμε τις ιδέες Του, τις ελπίδες, την πίστη, την αγάπη Του, και τα σχέδιά Του, για τα δημιουργήματά Του στο νου, και τις σκέψεις και τα μάτια όλων των ανθρώπων παντού, ώστε όλες οι καρδιές να αλλάξουν, και όλα τα πνεύματα να εμπνευστούν, και όλες οι ψυχές να σωθούν, καθώς επίσης και τα σώματά τους, ώστε να ζουν και να αγαπούν μαζί για πάντα!

Πρέπει να έχουμε ένα όραμα, για μια παγκόσμια σωτηρία όλης της ανθρωπότητας, όχι μόνο για το δικό μας έθνος. Δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο στα ευτελή ζητήματα της παροδικότητας, και των φροντίδων αυτής της ζωής, ή τις ανάγκες ενός μόνο λαού, ή ενός έθνους, ή μιας φυλής, ή μιας κουλτούρας, ή μιας θρησκείας, ή μιας πολιτικής άποψης, ή ενός οικονομικού συστήματος.

Η σωτηρία του ανθρώπου πρέπει να είναι για όλους, και θα πρέπει να συμπεριλάβει τον καθένα, αν πρόκειται να γίνουν όλοι ευτυχισμένοι. Αν και τα ενενήντα εννιά πρόβατα ήταν στο μαντρί, ο Ποιμένας δεν ήταν ικανοποιημένος μέχρι να βρεθεί και να σωθεί και το τελευταίο που είχε χαθεί. Ο αριθμός τους δεν είχε συμπληρωθεί, και ο Ποιμένας δεν μπορούσε να ησυχάσει όσο υπήρχε ακόμα ένα δυστυχισμένο και παραστρατημένο. Ματθαίου 18:12-14, Λουκάς 15:3-7, Ιωάννης 10:1-16.

Πρέπει να αναζητήσουμε, και να βρούμε όλα τα χαμένα πρόβατα του Θεού, και να τους δώσουμε τα Λόγια αγάπης Του, της ζωής και της πίστης. Πρέπει να τα φέρουμε όλα μέσα στο μαντρί Του, ώστε να μπορέσουν να είναι όλα μαζί σ' ένα μαντρί με έναν Ποιμένα για πάντα.

Πρέπει να μιλήσουμε σε όλους, αν και όλοι δεν πρόκειται να ακούσουν ούτε θα ανταποκριθούν ούτε θα σωθούν. Χρωστάμε το μήνυμα του Θεού και της ζωής Του, για την αγάπη σε όλους, ιδιαίτερα όμως σ’ εκείνους που θα το πιστέψουν και θα το δεχτούν. Ο Θεός ικανοποιεί μόνο τις πεινασμένες ψυχές, όμως εκείνους που νομίζουν ότι είναι ήδη χορτασμένοι, και δε χρειάζονται Αυτόν ή την αλλαγή, τους ξαποστέλνει άδειους!  Λουκάς 1:53.  Γι’ αυτό μη χάνετε χρόνο λογομαχώντας με εκείνους που δε θέλουν να δουν, δεν υπάρχει κανένας πιο τυφλός από αυτόν που αρνείται να κοιτάξει! Ας θρέψουμε τους πεινασμένους, ας δώσουμε όραση σ’ εκείνους που ποθούν τον φως, και ας αγαπήσουμε αυτούς που κανείς δεν αγαπά. 

Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, κανένας δεν μπορεί να σταθεί εναντίον μας, όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμή τους ή οι αριθμοί τους. Πίστευε στο Θεό! "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί είναι εναντίον μας"; Ρωμαίους 8:31.  Αν κάνεις το καλό, ποιος μπορεί να σε σταματήσει; Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη δύναμη του Θεού, και στις Επουράνιες δυνάμεις Του, όταν Αυτός είναι μαζί σου και εσύ μαζί Του, κάνοντας αυτό που είναι σωστό! Πράξεις 5:38-39.

Βρισκόμαστε σ’ έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων, και η νίκη είναι δική μας, δόξα τω Θεώ! Μπορεί να χάσουμε μερικές μάχες, όμως κερδίζουμε τον πόλεμο, και πολύ σύντομα ο κόσμος θα είναι δικός μας για το Θεό και τη Βασιλεία Του. Ποτέ μην τα παρατάς! Μην αποθαρρύνεσαι, αλλά να έχεις πίστη και κουράγιο, γιατί ο Θεός είναι μαζί μας, και δεν γίνεται να αποτύχουμε. Είμαστε προορισμένοι να νικήσουμε, επειδή ο Θεός είναι μαζί μας και διεξάγουμε έναν άγιο, σωστό και δίκαιο αγώνα πίστης και αγάπης για το Θεό και για τους άλλους. "Η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει", "επειδή ο Θεός είναι αγάπη". Α' Κορινθίους 13:8, Α’ Ιωάννη 4:8.

Ο Ιησούς είπε ότι ο Ουρανός και η Γη θα παρέλθουν, αλλά τα Λόγια του Θεού θα είναι για πάντα. Ματθαίου 24:35. Γι’ αυτό χρησιμοποίησέ τα και διάδωσέ τα μαζί με την αγάπη Του, με λόγια και έργα, και με κάθε μέσο στη διάθεσή σου, για να δώσεις στους ανθρώπους φως, και ελπίδα, και ζωή, και αγάπη, και ειρήνη, και αφθονία, και ικανοποίηση, και ουράνια ευτυχία για πάντα!

Δεν είσαι ανόητος, όταν δίνεις μια ζωή που δεν μπορείς να κρατήσεις, για μια αγάπη που δεν πρόκειται να χάσεις ποτέ!...

Δαρβίνος, και πως προέκυψε η αντίθεη στάση του.

Στο βιβλίο της Ντέμπορα Χέιλινγκμαν «Charles and Emma» η Χεϊλνγκμαν προχωράει βαθιά στον ψυχισμό του Δαρβίνου. Ήταν ένας άνδρας με αυτοπεποίθηση, ειδικά για τα πιστεύω του, αλλά δεν του άρεσε καθόλου η μύτη του, την οποία έβρισκε πολύ μεγάλη, και χοντρή αναλογικά μετά υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. 

Με αυτή τη περιγραφή στο βιβλίο της Χέιλινγκμαν, σκιαγράφεται ο Δαρβίνος ως ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, που μάλλον ξεπερνούσε το μέτρο, τούτο υπονοείται από την φράση "ειδικά για τα πιστεύω του".

Ξέρουμε επίσης ότι δεν ήταν ο πρώτος που είχε αυτές τις ιδέες περί της εξέλιξης, και της μεθοδευμένης αφαίρεσης του Θεού δημιουργού. 
Ο παππούς του Έρασμος είχε εκδώσει το 1796 το έργο Ζωονομία, μέσα από το οποίο απέρριπτε την βιβλική εκδοχή περί της Δημιουργίας του κόσμου. 

Με αυτό το δεδομένο, γίνεται αντιληπτό ότι μέσα του είχε γαλουχηθεί η ιδέα της αντίθεης στάσης από τον παππού και τον πατέρα του, οι οποίοι ήταν ιατροί και θεωρούντο υπέρμαχοι της ελεύθερης σκέψης, και έχαιραν εκτιμήσεως στις επιστημονικές κοινότητες. Μη ξεχνάμε ότι ο Δαρβίνος είχε χάσει την μητέρα του σε ηλικία 8 ετών, και μοιραία η διαπαιδαγώγηση ήταν πατριαρχική, και μέσα σε ένα ιδιαιτέρως προοδευτικό οικογενειακό περιβάλλον, που του καλλιέργησε την πίστη στα επιτεύγματα της επιστήμης.  

Το 1828 ο πατέρας του απογοητευμένος από την απροθυμία του Καρόλου να ακολουθήσει την ιατρική, τον γράφει στο Christ's College του Κέιμπριτζ για να σπουδάσει θεολογία. Θεωρούσε ότι ο μισθός του Αγγλικανού ιερέα, θα του εξασφάλιζε τα προς το ζην επαρκώς. Αποτυχία και εδώ. Το πέρασμά του από την Θεολογία, δεν έκτισε μέσα του τίποτα το ουσιαστικό, το θεϊκό, το αληθινό και στέρεο, προφανώς γιατί δεν ήταν αυτό που αναζητούσε, αφού το ότι στάλθηκε εκεί ήταν για βιοποριστικούς λόγους, μιας και δεν ήθελε την ιατρική.
  
Διαβάζουμε ότι είχε μεγάλο πάθος για τη δουλειά του και τη φύση, αλλά συγχρόνως αναζητούσε στην οικογένεια και στα παιδιά την τέλεια ισορροπία. Όλα δείχνουν έναν καλό οικογενειάρχη, όπως και πραγματικά ήταν. Η περιγραφή του όμως υποκρύπτει έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, που είχε επιλέξει εκ των προτέρων ποια είναι η ευτυχία  Ένας άνθρωπος που είχε στοχεύσει σ'αυτά τα δύο για να βρει την ευτυχία της ζωής. Καλά είχε βάλει μέχρι στιγμής τα πράγματα στο μυαλό του, αλλά κάποια στιγμή αρχίζει να βλέπει ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα ονειρεύεται. 

Ο Δαρβίνος φοβόταν το γάμο, αναλογιζόμενος τον πόνο που θα του προκαλούσε ο θάνατος κάποιου παιδιού, ή της ίδιας της συζύγου του, από επιπλοκές του τοκετού (κάτι όχι και τόσο σπάνιο στη βικτωριανή Αγγλία). Η βρεφική-παιδική θνησιμότητα και όχι μόνο, ήταν σε μεγάλη έξαρση, και αυτό του προκαλούσε φόβο. Παρόλο τον φόβο του σχετικά με τον γάμο και τους κινδύνους, προχωράει στο γάμο και αποκτά 10 παιδιά, εκ των οποίων πέθαναν τα τρία. Η κόρη του Μαίρη πέθανε λίγο μετά τον τοκετό στις 16 Οκτωβρίου του 1942, και ο Δαρβίνος κατέφυγε στα συγγράμματά του (για τη γεωλογία των ηφαιστείων) αμέσως μετά την κηδεία.
Το χειρότερο χτύπημα στη ζωή του ήρθε όταν η δεύτερη κόρη του Άννα, πέθανε σε ηλικία 10 ετών σε ένα μοναστηριακό νοσηλευτήριο, ταλαιπωρούμενη από πυρετό αγνώστου αιτιολογίας. Η μικρή Άννα υπέφερε πάρα πολύ πριν καταλήξει, και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Ο Τιμ Μπέρα, επίτιμος καθηγητής Βιο­λογίας του Πανεπιστημίου του Οχάιο, και συγ­γραφέας του καινούργιου βιβλίου «Κάρολος Δαρβίνος - Η επίτομη ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου» {«Charles Darwin, the Concise history of an extraordinary man») αναφέρει ότι, "ο θάνατος της κόρης του Άννας, «εξαφάνισε κάθε ίχνος χριστιανικής πίστης στην ψυχή του». Δεν μπορούσε να καταλάβει τη λογική, σύμφωνα με την οποία ένα τόσο αθώο πλάσμα θα υπέφερε επί τόσο πολύ καιρό, κι ότι αυτό θα ήταν θέλημα του Θεού".

Η ασθενής ψυχοσύνθεσή του, δεν μπορεί να δεχθεί την ιδέα του θανάτου,  και είναι αυτό το σημείο που εναντιώνεται στο Θεό, απορρίπτοντας τον Θεό από τη ζωή του. Θεωρεί τον Θεό υπαίτιο της κακοδαιμονίας που βιώνει. Είναι σαν να ζει σε έναν δικό του κόσμο φτιαγμένο όπως εκείνος θα ήθελε, και δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να χαλάσει οτιδήποτε. Θεωρεί ότι σ'αυτόν δεν μπορεί να συμβεί το αδιανόητο. Βλέπουμε εδώ την αφορμή εναντίωσης με τον Θεό, αποκηρύσσει τον Θεό, και δηλώνει από κει και μετά αγνωστικιστής. 

Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι κάθε κακό που συμβαίνει πάνω στη γη, ο θάνατος οι αρρώστιες, η φθορά, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό. Εξαπατήθηκε ο Δαρβίνος, όπως δυστυχώς πάρα πολλοί, πρώτα από τον Διάβολο που πλανά όλη την οικουμένη, και μετά από τον υπερήφανο εαυτό του.

Αν πίστευε και άκουγε τον Χριστό, θα καταλάβαινε την αλήθεια, γιατί συμβαίνει όλο αυτό το κακό, και ότι είναι ο Διάβολος είναι εκείνος που σκοτώνει τον άνθρωπο: "Εκείνος ήταν από την αρχή ανθρωποκτόνος και δεν μένει στην αλήθεια, διότι αλήθεια δεν υπάρχει σ'αυτόν· όταν λαλή το ψέμα, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύτης και ο πατέρας του ψέματος". Ιωάννην 8:44. Θα άκουγε ακόμα ότι ο Χριστός ήλθε για να καταργήσει  τον Διάβολο που σκοτώνει, "τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλεία" Εβρ.2:14,15.
Στις Πράξεις κεφ 10:38, αναφέρεται καθαρά ποιος είναι ο υπαίτιος κάθε κακού που συμβαίνει στους ανθρώπους σημειώνοντας το, "πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου".

Το ερώτημα είναι γιατί κατηγόρησε τον Θεό για το θάνατο των παιδιών του, αφού πολύ καλά ήξερε τι συνέβαινε την εποχή εκείνη κατά τη διάρκεια των τοκετών. Πως φόρτωσε στον Θεό όλο το κακό που συνέβαινε;

Γίνεται σαφές ότι η ενάντια στο Θεό στάση ζωής του Δαρβίνου, προέκυψε από την σύνθεση της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης από τη μια μεριά, και την οργισμένη, εκδικητική και απατηλή θεώρηση και ερμηνεία των τραγικών συμβάντων της ζωής του από την άλλη. 
Φόρτωσε στον Θεό όλα τα άσχημα της ζωής, και αποφάσισε να ανακηρύξει θεό τον εαυτό του, την επιστήμη του, την εφευρετικότητά του. Δεν κατάλαβε ότι η ευτυχία της ζωής, δεν είναι η δημιουργία οικογένειας, δεν είναι η δουλειά, δεν είναι οι γνώσεις και η επιστήμη μας, αλλά ευτυχία είναι να γνωρίζει κάποιος την αλήθεια, να τη ζει και να την απολαμβάνει, κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν έχει σχέση αγάπης με τον Δημιουργό του.
Αν δεν πιστεύει και παραδέχεται την πρώτη και στοιχειώδη αλήθεια ότι υπάρχει Θεός Δημιουργός, τότε είναι χειρότερος και από αυτά τα ζώα, αφού αυτά γνωρίζουν το αφεντικό τους, και το σπίτι του κυρίου τους. "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου του", Ησαΐας 1:3.

Άκουσε τη φωνή του εαυτού-θεού του, και ακολούθησε μία απατηλή κατεύθυνση, αποπροσανατολίζοντας και μετατρέποντας τους αν(ω)-θρώπους σε κατω-θρώπους. Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό, και είναι  φυσιολογικό να κοιτάζει ψηλά (άνω θρώσκω), γιατί έτσι φτιάχθηκε καθ εικόνα και ομοίωση. Ο Δαρβίνος όμως δεν θέλησε να αντιληφθεί το αυτονόητο, αλλά ματαιώθηκε στους υπερήφανους διαλογισμούς του,   ακολουθώντας το δρόμο της διαστρέβλωσης, που ήδη είχε σερβιριστεί από  τους οικείους του. 

O απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 1:18-23 αναφέρει, ότι είναι ανόητος, ασύνετος, και θα είναι αναπολόγητος, εκείνος που δεν βλέπει τον Θεό στη φύση που τον αγκαλιάζει γύρω του : "Επειδή ότι δύναται να γνωρισθή περί Θεού είναι φανερό εις αυτούς, διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο προς αυτούς. Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι. Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία·  λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν,  και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών". 

Τι κρίμα και άδικο, ο Δαρβίνος αγάπησε με πάθος τη φύση, αλλά δεν αγάπησε Εκείνον που έφτιαξε τη φύση, και μετάλλαξε την αλήθεια του Θεού σε ψέμα και σεβάσθηκε και λάτρευσε την κτίση περισσότερο παράν τον κτίσαντα, που είναι ευλογητός στους αιώνες. ("Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας·)". Ρωμαίους 1:25.

Με τον Δαρβίνο ξεκίνησε μια μεγάλη απάτη, μια μεθοδευμένη πλάνη με πανουργία κατασκευασμένη που εξαπάτησε όλους αυτούς που δεν θέλησαν το φως, αλλά τους άρεσε το σκοτάδι, και αυτό είναι γραμμένο: "Και αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήλθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως· γιατί ήσαν πονηρά τα έργα τους" Ιωάννην 3:19. Είναι φανερό ότι ο κόσμος αγαπάει το δικό του, αυτό που προέρχεται από τον εαυτό του, δεν αγαπάει αυτό που έρχεται από τον Θεό. Γι'αυτό άλλωστε δεν εκπλήσσει ότι έχει τέτοια πέραση η θεωρία του Δαρβίνου, που τεχνηέντως την επιβάλλουν ως επιστημονική.  Έφθασαν σε σημείο, για να χαίρεις εκτιμήσεως από την επιστημονική κοινότητα, πρέπει να δέχεσαι την εξελικτική θεωρία!

Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας ελευθερώσει, παρά μόνο η αλήθεια του Χριστού που ελευθερώνει τους δεσμίους. "Εάν σεις μείνητε στον λόγο τον δικό μου, είσθε αληθώς μαθητές μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθεια, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει." Ιωάννην 8:31-32.

Τελικά ευτυχία είναι να βλέπεις, να ακούς, και να ζεις την αλήθεια του Θεού...

Είναι καιρός να "πεθάνεις".

Η σταύρωση ήταν μια από τις πιο απαίσιες μορφές εκτέλεσης που επινόησε ποτέ άνθρωπος. Ήταν η βασικότερη θανατική ποινή, φυλαγμένη για δούλους και επαναστάτες. Ο Κικέρων την αποκάλεσε: "Η ανώτατη ποινή θανάτου, η πιο επώδυνη, τρομακτική και απαίσια". Δεν υπήρχε μεγαλύτερος πόνος ή εξευτελισμός. Ο κατάδικος συνήθως μαστιγωνόταν, μέχρι η πλάτη του να γίνει μία μάζα από ξεσκισμένες σάρκες. Μετά τον εξέθεταν σε δημόσιο χλευασμό. Μερικές φορές ήταν τελείως γυμνός. Έπειτα τον σταύρωναν. "Ο σωματικός και διανοητικός βασανισμός, που είναι η συνέπεια αυτού του αργού θανάτου, είναι αφάνταστος". 
(J. Schneider)

Σκεφτείτε τον απόλυτο τρόμο, που θα ένιωθε ο εγκληματίας, που δικαζόταν, όταν άκουγε την ανακοίνωση της ποινής, η οποία ήταν: "Σταυρώστε τον". Ο σταυρός σήμαινε βασανισμός, αγωνία και θάνατος. 
Κι όμως, ο Ιησούς μας καλεί να "σηκώσουμε το σταυρό μας". Μα τι λέει!

1. Ο άνθρωπος που σήκωνε το σταυρό του, κατευθυνόταν στον τόπο του θανάτου του. Έλεγε "αντίο" σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν θα έβλεπε ποτέ πια τους αγαπημένους του εδώ. Τα παλιά του σχέδια και οι ασχολίες του τελείωσαν. Έφτανε στο τέλος της ζωής του. Τι τρομακτικό πρέπει να είναι σηκώνεις το σταυρό! Όμως με τον Ιησού Χριστό, αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία:

Ματθαίος 16:25, "Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν. και όστις απολέσητην ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν".
Εμείς έχουμε απολέσει τη ζωή μας γι' Αυτόν; "Γνωρίζουμε ότι ο Κύριος Ιησούς έφερε καρπό, όχι γιατί μετέφερε απλά το σταυρό, αλλά γιατί πέθανε πάνω σ' αυτόν". 
(Hudson Taylor)

Είναι τόσο εύκολο να ακουγόμαστε θρησκευόμενοι και άγιοι. Είναι τόσο εύκολο να λέμε ότι είμαστε άγιοι. Είναι τόσο εύκολο να χρησιμοποιούμε όρους ευσέβειας. Πόσοι όμως από μας έχουμε στ' αλήθεια πεθάνει; Πόσοι από μας μπορούν να πουν ειλικρινά: "Κύριε, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό Σου να γίνει", όποιο κι αν είναι αυτό το θέλημα του Θεού;

Η απώλεια της ζωής σου αφήνει ανεπούλωτα τραύματα. Επιβιώνουμε από τη φύση μας, και από ένστικτο. Νιώθουμε ασφαλείς, όταν έχουμε τον έλεγχο, όταν κρατιόμαστε γερά στην υπερηφάνεια της ζωής μας. Η καριέρα μας, οι στόχοι μας, οι επιθυμίες μας κράζουν για εκπλήρωση. 
Ν' ακολουθούμε τον Ιησού, σημαίνει θάνατος στη ζωή μας. Ν' ακολουθούμε το Ιησού, σημαίνει τέλος στα όνειρά μας. Ν' ακολουθούμε τον Ιησού, σημαίνει τέλος στην αυτοκυριαρχία. Όλα ή τίποτα. Να κερδίζουμε τον Υιό σημαίνει ότι απαρνιόμαστε την αμαρτία. Οι επιλογές είναι απλές και ξεκάθαρες.

Λουκάς 9:62, "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς. Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού".

2. Ο σταυρωμένος έχει τελειώσει με την αμαρτία, διότι οι νεκροί δεν αμαρτάνουν πλέον. Τα πάθη και οι επιθυμίες της σάρκας έγιναν παρελθόν. Ο σταυρωμένος κλέφτης, δεν μπορεί να κλέψει ξανά. Ο σταυρωμένος φονιάς, δεν μπορεί να σκοτώσει ξανά. Οι σαρκικές επιθυμίες δεν μπορούν να εκπληρωθούν ποτέ πια. Οι αμαρτωλές απολαύσεις τελείωσαν για πάντα. Η "σάρκα" καρφώθηκε πάνω σ' ένα ξύλο. Και αυτό είναι που συνέβη και σε μας!

Ρωμαίους 6:6-7, "Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, δια να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας, διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας".

Α' Πέτρου 4:1-2, "Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα, διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας, δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ' εν τω θελήματι του Θεού". 
Αυτά είναι λόγια δυνάμεως!

Ας σταματήσουμε λίγο να αναλογιστούμε την κατάστασή μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα να αμαρτάνουμε; Καταλαβαίνουμε ότι τελειώσαμε για την αμαρτία; Έχουμε κατασταλάξει τελικά στο γεγονός, ότι όσον αφορά τον παλαιό μας άνθρωπο, δεν μπορούμε πια να κάνουμε ότι θέλουμε; Γαλάτας 5:19.

Κολοσσαείς 3:5-7, "Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία ... εις τα οποία και σεις περιεπατήσατέ ποτε, ότε εζήτε εν αυτοίς". Τώρα όμως έχετε πεθάνει ως προς όλα αυτά! 
Ο άνδρας ή η γυναίκα που ηθελημένα βαδίζει με αμαρτία, δεν έχει σηκώσει το σταυρό.

Συνεχίζουμε να βλέπουμε ταινίες με αισχρολογία, γύμνιες, και ταινίες που εξυμνείται η βία; Με τον Ιησού είμαστε νεκροί σε όλα αυτά! Λέμε ακόμα ψέματα, εξαπατούμε ή βαδίζουμε με πικρία, υπερηφάνεια ή απληστία; Αυτή η φύση καρφώθηκε πάνω στο ξύλο! "Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας", Κολοσσαείς 3:8. Η Γραφή μιλάει σε προστακτική.

Τι θα γίνει αν αρνηθούμε να μετανοήσουμε; "Μηδείς ας μη σας απατά με ματαίους λόγους, επειδή δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας", Εφεσίους 5:6. Δεν είναι ώρα για παιχνίδια! Ο Κύριος θα βοηθήσει όσους παλεύουν, όσους πραγματικά μισούν την αμαρτία, όσους με συντριβή φωνάζουν για χάρη. Πρέπει όμως να τρέμουμε για εκείνους που, με πεισματάρικη αλαζονεία, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη σαρκική ζωή τους, και στο όνομα της "ισορροπίας", ψάχνουν να νομιμοποιήσουν τις σαρκικές επιθυμίες τους.

3. Η τελική μορφή αυταπάρνησης είναι να σηκώσεις το σταυρό. Με τη βαθύτερη δυνατή σημασία, ο σταυρωμένος δεν ανήκε πια στον εαυτό του. Θυμάστε τα λόγια του Κυρίου στον Πέτρο; "Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, ότε ήσο νεώτερος, εζώννυες σεαυτόν και περιεπάτεις όπου ήθελες. Αφού όμως γηράσης, θέλεις εκτείνει τας χείράς σου, και άλλος θέλει σε ζώσει, και θέλει σε φέρει όπου δεν θέλεις", Ιωάννην 21:18. 
Μιλούσε για θάνατο σε σταυρό!

Σου απλώνουν τα χέρια, σε καρφώνουν πάνω στον πάσσαλο, κρέμεσαι στον αέρα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα! Θα προτιμούσες να σταματήσεις ν' αναπνέεις, αλλά δεν μπορείς ούτε να πεθάνεις! 
Η ζωή σου δεν σου ανήκει πλέον. "Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ας με ακολουθή", Λουκάς 9:23.

Τι σημαίνει ν' απαρνηθούμε τους εαυτούς μας; Δεν έχει να κάνει με αυτοβασανισμό, με το να μαστιγωνόμαστε, να φοράμε σάκο και στάκτες, και να τριγυρνάμε με μελαγχολία και απελπισία. "Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός", Κολοσσαείς 2:23. 
Δεν φέρνουν πνευματικό καρπό.

Αυταπάρνηση σημαίνει να λέμε "όχι" στις επιθυμίες μας, όποια κι αν είναι η συνέπεια ή το κόστος. "Μία εύκολη ζωή χωρίς αυταπάρνηση δεν θα γίνει ποτέ ζωή δύναμης. "Η παραγωγή καρπού προϋποθέτει να σηκώνεις σταυρό. Είσαι πρόθυμος να εμμένεις σ' Αυτόν, κι έτσι να φέρεις πολύ καρπό;" (Hudson Taylor)

Κοίταξε για μια στιγμή τις ανάγκες του κόσμου. Υπάρχουν πάνω από 900 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι σ' ολόκληρη την υφήλιο σήμερα. Πόσοι εργάτες μοιράζονται το Ευαγγέλιο μαζί τους; Πάνω από 150 χιλιάδες ανθρώπινα όντα, για τα οποία ο Ιησούς έδωσε τη ζωή Του, πεθαίνουν κάθε μέρα. Πόσοι απ' αυτούς ήξεραν τον Κύριο; Δεν ήθελε να τους προσεγγίσει; Δεν καλεί εργάτες να βγουν έξω; Τότε γιατί τόσο λίγοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για υπηρεσία και αποστολή; Επειδή ζούμε τόσο μακριά από τη φωνή Του! Η πλειοψηφία μας είναι υποπροϊόντα μιας πολυτελούς κοινωνίας. Συχνά εργαζόμαστε πέντε από τις επτά ημέρες. (Σε σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες, αυτό πρακτικά είναι διακοπές!) Έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μας, και οι περισσότεροι από μας δεν βιώνουν ούτε πείνα ή λιμοκτονία. Πάρα τον τόσο πολύ χρόνο που έχουμε για προσευχή, και με σώματα συχνά παραταϊσμένα, ελάχιστοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για προσευχή και νηστεία θυσίας. Γιατί; Διότι είμαστε πιο ευαίσθητοι στη σάρκα, απ' ότι στο Πνεύμα!

Οι μυστικιστικές οργανώσεις εργάζονται παντού κερδίζοντας έδαφος και εδώ και στο εξωτερικό. Άλλοι στέκονται στις γωνίες των δρόμων και τραγουδούν. Κάποιοι εργάζονται έξω στη βροχή και το κρύο. Κάνουν θυσίες και υπηρετούν και δίνουν. Και κανένας απ' αυτούς δεν έχει καν ζωή αιώνια! Εμείς έχουμε την αλήθεια. Έχουμε το φως. Γνωρίζουμε τη χαρά του Κυρίου. Τότε, γιατί τόσοι λίγοι από μας ακούν το κάλεσμα του Θεού για να σηκωθούν, και με θάρρος να μοιραστούν το Ευαγγέλιο; Επειδή είμαστε πάρα πολύ απασχολημένοι κάνοντας τα δικά μας!

Ω, δεν είναι επειδή δεν νοιαζόμαστε. Δεν είναι επειδή είμαστε εντελώς αδιάφοροι. Όπως είπε τόσο καθαρά ο A.W.Tozer: "Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό. Είναι ότι, οι άνθρωποι βρήκαν κάτι που θέλουν περισσότερο απ' το Θεό!" Είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε αυτό που θέλουμε περισσότερο. "Ο πλούσιος νεαρός άρχοντας πήρε την απόφασή του με βάση αυτό που ήθελε περισσότερο στη ζωή". (Tozer) Ήθελε τον Ιησού, αλλά ήθελε περισσότερο τα πλούτη του. Έφυγε σκυθρωπός και λυπημένος γιατί στην περίπτωσή του, που αγαπούσε τα χρήματα, δεν μπορούσε να έχει και τα δύο. Ας κοιτάξουμε τώρα τη ζωή μας, και ας κοιτάξουμε πίσω στο σταυρό. Τι είναι αυτό που θέλουμε περισσότερο;

4. Ο σταυρός είναι ο μόνος δρόμος προς την ανάσταση. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει. Κανένας δεν θέλει να υποφέρει. Αλλά: "εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει", Ιωάννην 12:24. 
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Πώς αγαπάμε τη δόξα της ανάστασης! Αγαπάμε τη δύναμη του Πνεύματος, και τα χαρίσματά Του. Πρέπει όμως πρώτα να πεθάνουμε. Πρέπει πρώτα να θαφτούμε. Ο Θεός μπορεί να αναστήσει μόνο νεκρούς.

Κοιτάξτε τον απόστολο Παύλο. Ήταν κυριολεκτικά ένας άγιος "τρόμος". Προσευχόταν αδιαλείπτως, κήρυττε χωρίς φόβο, ανάστησε νεκρούς και τράνταξε το διάβολο. Ποιο ήταν όμως το κλειδί στη ζωή του; Πέθανε, και δεν έζησε πια! Τώρα μέσα του ζούσε ο Μεσσίας.

Α' Κορινθίους 15:10,31 "...αλλά περισσότερον αυτών πάντων (των αποστόλων) εκοπίασα ... Καθ' ημέραν αποθνήσκω".

Κολοσσαείς 1:29, "εις τον οποίον και κοπιάζω, αγωνιζόμενος κατά την ενέργειαν αυτού την ενεργουμένην εν εμοί μετά δυνάμεως".

Β' Κορινθίους 1:9, "Αλλ' ημείς αυτοί εν εαυτοίς ελάβομεν την απόφασιν του θανάτου, δια να μη έχωμεν την πεποίθησιν εις εαυτούς, αλλ' εις τον Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς".

Ο Θεός μας κάλεσε για μια δουλειά ακατόρθωτη. Να μαθητεύσουμε τα έθνη, να θεραπεύσουμε τους ασθενείς, να καταστρέψουμε τα έργα του σκότους, να ετοιμάσουμε την οδό για τον ερχομό του Ιησού. Με τη δική μας δύναμη, αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει. Αυτή είναι όμως η ένδοξη απάντηση: "Σταμάτα να παλεύεις! Παράτα τα και πέθανε. Τελείωνε με όλη την εξάρτηση που έχεις από τον εαυτό σου. Συμμορφώσου, όπως ο Ιησούς, προς τον θάνατό Του. Φιλιπισίους 3:10. 
Κι έπειτα συμμερίσου τη ζωή της αναστάσεώς Του.

Ο John Wesley έστειλε τον Francis Asbury στην Αμερική το 1771. Όμως οι πιθανότητες ήταν απλά εναντίον του. Είχε παρατήσει το σχολείο, δεν ήταν σπουδαίος ομιλητής, (ο γενικός όχλος νόμιζε ότι ο αγράμματος μαύρος δούλος του ήταν πιο εύγλωττος), και βασανιζόταν από άσχημη υγεία, (κατά διαστήματα πίεζε τον εαυτό του να παραμείνει πάνω στη σέλλα του αλόγου, ακόμα και τότε που ήταν γεμάτος φουσκάλες.) Κι όμως έβρισκε ακόμα δύναμη, μεγαλύτερη από τη δική του.

"Σηκωνόταν κάθε πρωί στις τέσσερις η ώρα, μάθαινε μόνος του λατινικά, ελληνικά και εβραϊκά, και έκανε αρχή του να διαβάζει 100 σελίδες καλής λογοτεχνίας καθημερινά. Κήρυξε καλά πάνω από 16000 κηρύγματα, έχρισε περισσότερους από 4000 κήρυκες, ταξίδεψε πάνω σ' ένα άλογο ή (όταν ήταν πολύ γέρος γι' αυτό) σε άμαξα 270.000 μίλια. Να θυμάστε ότι δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι στις μέρες του. Έφθειρε εντελώς έξι πιστά άλογα!" 
(Χριστιανική Ιστορία)

Όταν έφτασε το 1771 στην Αμερική, "υπήρχαν μόνο 600 Αμερικανοί Μεθοδιστές. Όταν όμως πέθανε 45 χρόνια αργότερα, υπήρχαν 214.235 Αμερικανοί Μεθοδιστές. Το ποσοστό στο συνολικό πληθυσμό ανέβηκε από 1 προς 5000 που ήταν, σε 1 προς 40." (Charles Ludwig) Όλα αυτά από έναν άνθρωπο, που περίμεναν να αποτύχει!

Μπορείς να κατανοήσεις τη δύναμη του Θεού; Ο εργάτης είναι μόνο ένα σκεύος. Δεν υπάρχει ισχυρός Asbury ή Παύλος. Μόνος Ένας είναι άξιος δόξας. Και Αυτός απλά μας θέλει να πεθάνουμε. Διότι η οδός για τη ζωή του Θεού είναι θάνατος, και το τέλος της δύναμής μας σημαίνει η αρχή της δικής Του.

Ας αντικρίσουμε το σταυρό με θάρρος, και ας πεθάνουμε. Ας σκοτώσουμε τις σαρκικές μας επιθυμίες για πάντα. Ας συντρίψουμε όλη μας την ισχυρογνωμοσύνη, και ας υπακούσουμε. Ας σταυρωθούμε, ας θαφτούμε, και ας αναστηθούμε από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού.

Εφεσίους 3:20-21, "Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν, εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία δια Ιησού Χριστού, εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων. Αμήν"...

Πνευματική χρεοκοπία.

"Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας." Τιμόθεον Α' 6:6 
Στις ημέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, ακούμε για ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας. Είναι όντως μια δυσάρεστη κατάσταση για την οποία όλοι απευχόμαστε να βρεθούμε, γιατί όντως τα αποτελέσματα θα είναι δυσάρεστα, και ακόμα περισσότερο επίπονα για όλους μας. Τα αίτια είναι λίγο πολύ γνωστά. Από την μία η κακή διαχείριση της οικονομίας από τους κατά καιρούς ‘υπεύθυνους’  διαχειριστές, από την άλλη η αλόγιστη σπατάλη και ο υπερκαταναλωτισμός από πολλά νοικοκυριά - το να ξοδεύω δηλαδή περισσότερα από όσα εισπράττω - μας έφερε στο να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε.  Ενέργειες πράξεις και προσδοκίες μάταιες πολλές φορές, όπου μπροστά στην διαπίστωση αυτή καταλογίζουμε ευθύνες στο τραπεζικό σύστημα, στις προτροπές των ειδικών, και λιγότερο στους εαυτούς μας, αφού τελικά εμείς είμαστε οι υλοποιητές αυτών των πράξεων. Επόμενο λοιπόν να υπάρχει αυτή η δυσάρεστη κατάσταση, με τον φόβο διάχυτο σε κάθε ανθρώπινη ψυχή σχετικά με το μέλλον του, την οικογένειά του, την επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά και την πνευματική του ηρεμία και ψυχική γαλήνη. Οι άνθρωποι περπατούν και μονολογούν, τα νεύρα είναι τεντωμένα όλων μας, ενώ μπορείς να ‘αρπαχτείς’ με κάποιον ακόμα και αν συναντηθεί το βλέμμα σου με αυτόν στα φανάρια! 
Όλα αυτά  συμβαίνουν γιατί ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τα αίτια της ύπαρξης του απάνω στην γη, και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πώς η ζωή τους θα είναι μόνο πόνος, άγχος, στεναχώρια, αβεβαιότητα, αρρώστιες, και τελικά ο θάνατος η λύτρωση από τα παραπάνω δεινά. Δεν είναι πάλι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να κερδίσουν λίγες σταγόνες ευτυχίας μέσα σε κοσμικές διασκεδάσεις, λέγοντας ‘πόσα χρόνια θα ζήσουμε;’ Διαπιστώνοντας έπειτα την ουτοπία στην οποία βρίσκονται, και επιβεβαιώνοντας πώς όλος αυτός ο τρόπος ζωής και συναναστροφής, οριστικοποιεί πώς δεν έχουν χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά. Αποτέλεσμα της πνευματικής χρεοκοπίας, είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Δημιουργό του. 

Όλες αυτές οι θεωρίες που κατά καιρούς αναπτύσσονται, και αφορούν την όλως τυχαία και τυφλή ύπαρξη του ανθρώπου επάνω στην γη, και που τις ασπάζονται όλοι οι μοντέρνοι και ‘σύγχρονοι’ με το πνεύμα της εποχής άνθρωποι (για να μην θεωρούν τον εαυτόν τους οπισθοδρομικό), έχουν σαν αποτέλεσμα αυτή την κατάσταση που βλέπουμε σήμερα.

Ψαλμοί 2:3: Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ' ημών τας αλύσεις αυτών.
Παραμερίζοντας ο άνθρωπος τον Θεό, παραμερίζει τον νόμο Του, ώστε άμεσα να αισθάνεται ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, δηλαδή κατά ένα τρόπο καυτηριάζει την συνείδησή του, και όταν καυτηριάζω κάτι στο σώμα μου, το κάνω πλέον ξένο προς τον εαυτόν μου, και δεν το αισθάνομαι όταν το αγγίζω. 

Τιμόθεος Α' 4:1-2. Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων,
διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.
Έτσι, δεν αισθάνεται (σε όποιον συμβαίνουν τα παραπάνω) τις απαγορεύσεις στον νόμο του Θεού, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό και τον πνευματικό του θάνατο. Ο άνθρωπος μπορεί να έχει αναπτυχθεί τεχνολογικά, να έχει πολλές ανέσεις, αλλά έχει χάσει την πνευματικότητά του. Έχει καταστρέψει το περιβάλλον - το σπίτι του - αλλά παρ όλα αυτά λέει πώς τελικά θα πάνε όλα καλά. Βλέπει το δέντρο δηλαδή και όχι το δάσος - όπως λέγει και ένα σύγχρονο σλόγκαν - αλλά θα πρόσθετα, πώς να δει το δάσος αφού και αυτό έχει καεί. Ξεχνά ή μάλλον αγνοεί πως οι πρωτόπλαστοι πριν ακόμα αμαρτήσουν, πριν λάβει η γη και όλα τα εν αυτή την κατάρα της φθοράς και του θανάτου, έλαβαν την εντολή από τον Θεό να προσέχουν τον παράδεισο το τότε σπίτι τους, και να εργάζονται σε αυτόν.

Γένεσις 2:15: Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν.

Παρόμοια ήταν η εντολή να φυλάτουν και να καλλιεργούν και τον πνευματικό παράδεισο, τον πνευματικό κήπο, τον πνευματικό αγρό που είναι η καρδιά κάθε ενός ανθρώπου, έτσι ώστε ο σπόρος - λόγος του Θεού - το ‘θέλω’ του Θεού στον άνθρωπο, να ευδοκιμεί και να κάνει καρπούς ευάρεστους σ’ Αυτόν.

Λουκάς 3:8: Κάμετε λοιπόν καρπούς αξίους της μετανοίας, και μη αρχίσητε να λέγητε καθ' εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· διότι σας λέγω ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ.

Όταν όμως η πνευματική αυτή γη δεν παράγει τίποτε, τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή; Είναι πλέον άχρηστη αφιλόξενη ακατοίκητη, μια και κανείς δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτήν για να ζήσει. Είναι μια γη χρεοκοπημένη.

 Εβραίους 6:7-8: Διότι γη, ήτις πίνει την πολλάκις ερχομένην επ' αυτής βροχήν και γεννά βοτάνην ωφέλιμον εις εκείνους, διά τους οποίους και γεωργείται, μεταλαμβάνει ευλογίαν παρά Θεού·
όταν όμως εκφύη ακάνθας και τριβόλους, είναι αδόκιμος και πλησίον κατάρας, της οποίας το τέλος είναι να καυθή.

Μπορούμε να εξετάσουμε ο καθένας μέσα στην καρδιά του τι είδους γη είμαστε. Πιστεύω πώς δεν είναι δύσκολο, δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, μόνο να μην εμπλακούμε στην μέθοδο του καυτηριασμού της πνευματικής πλέον αναισθησίας.

Αποκάλυψις 2:5: Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.

Αποκάλυψις 3:3: Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε.

Μπορούμε - έστω και τώρα - να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε τα λάθη μας, και να επιστρέψουμε στον Κύριο. Όσο είμαστε ακόμα στην ζωή, ο Κύριος βρίσκεται κοντά μας, βλέπει την χρεοκοπημένη πνευματική κατάστασή μας, και απλώνει τα χέρια του καλώντας μας κοντά Του, καλώντας μας να μας ξεκουράσει από τα προβλήματα, και να μας ανυψώσει πνευματικά.

Ησαΐας 55:3: Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.

Μέσα από τον αστείρευτο πλούτο του Λόγου Του μέσα από την Αγία Γραφή, μπορούμε να πλουτίσουμε να πάψουμε πλέον να έχουμε την αίσθηση του πνευματικού κενού, της πνευματικής ανυπαρξίας που βρίσκεται ο σημερινός κοσμικός άνθρωπος. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος μπορεί να μην έχει υλικά αγαθά και ανέσεις, γνωρίζει όμως πώς όλα αυτά είναι μάταια, πρόσκαιρα και εφήμερα, όπου τα περισσότερα οδηγούν στον κορεσμό και την κατάθλιψη παρά στην ευτυχία. 

Ο Ιησούς προτρέπει Ματθαίος 6:19-21. Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν.
Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν·
επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.

Από την Βίβλο μπορούμε να πάρουμε όσο πνευματικό πλούτο θέλουμε, χωρίς φορτία δυσβάσταχτα με μηδενικά spreads, αλλά πάνω από όλα με την υπόσχεση και την διαβεβαίωση του Πατέρα Θεού, πώς όσο απολαμβάνουμε από το πνευματικό αυτό τραπέζι και λαμβάνουμε τους θησαυρούς γνώσεως και σοφίας, τόσο έχουμε την διαβεβαίωση πώς Αυτός θα είναι πάντοτε μαζί μας, να μας προεξοφλεί στην ζωή μας πώς μένοντας κοντά Του, όχι μόνο δεν έχουμε τον φόβο να χρεοκοπήσουμε, αλλά υπόσχεται σε κάθε πιστό την ουράνια βασιλεία του αιώνια, ασάλευτη στην οποία όποιος βρεθεί άξιος να εισέλθει θα διαπιστώσει πόσο καλά έκανε που ούτε αγόραζε ούτε πουλούσε, δεν είχε συναναστροφές με τον κόσμο αυτό δηλαδή, απλούστατα  διότι είχε το σφράγισμα του Θεού στο δεξί χέρι και στο μέτωπό του, και όλη του η ζωή και η συμπεριφορά του έδειχνε Χριστό, και ευαγγέλιο.

Ρωμαίους 12:2: και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.

Αυτή είναι η πραγματική ανακούφιση - απελευθέρωση - και μακάριος αυτός που ελπίζει στην σωτηρία αυτή, μια και είναι η μοναδική και απόλυτη. Όλα τα υπόλοιπα όσες ανέσεις και απολάυσεις να μας προσφέρουν, δεν μας ωφελούν πνευματικά σε τίποτε. Το αντίθετο μάλιστα, μπορεί να γίνουν αγκάθια και να πνίξουν τον σπόρο της σωτηρίας, να πουλήσουμε μόνοι μας τα πρωτοτόκια της προσφοράς για την αιώνια ζωή για ένα πιάτο φακή, για κάτι εφήμερο παροδικό μη σωτήριο.

Αποκάλυψις 3:11: Ιδού, έρχομαι ταχέως· κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου.

Ας μην ξεχνάμε το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, διότι σε ότι έχει δώσει ο άνθρωπος την καρδιά του αυτό και λατρεύει. Όταν αντί του Θεού λατρεύει τα υλικά αγαθά, και επιδιώκει την κοσμική πρόσκαιρη ευημερία παραμερίζοντας την πνευματική, δεν είναι ένα είδος ειδωλολατρίας; Έτσι ονομάζεται η πλεονεξία μέσα από την βίβλο: Κολοσσαείς 3:5: Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία. 
Ως καλοί διάκονοι, καλό θα είναι να μεριμνάμε καλώς τα του οίκου μας έκαστος, μια και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε οικογένεια και υποχρεώσεις. Αλλά να μην χρησιμοποιούμε αυτή τη δικαιολογία σαν πρόφαση, να αναλωνόμαστε και να κοπιάζουμε πλουτίζοντας υλικά, και χρεοκοπώντας πνευματικά...

Ο Θεός και τα χαλάσματα του ανθρώπου.

Ίσως κι εσύ να αναρωτιέσαι: Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας;
Πολλές φορές οι άνθρωποι ρωτάνε να μάθουν κάτι, χωρίς να είναι έτοιμοι να πάρουν και την αληθινή απάντηση, αν δεν ταιριάζει μ' αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν. Και αυτό, γιατί έχουν μάθει να ζουν στο ψέμα.  

Το έχουν ανάγκη πια, το κυνηγάνε, το ζουν κάθε μέρα: Πάμε σ' αυτό το ξενοδοχείο να ζήσουμε μερικές στιγμές «ψέμα»; Πάμε σ' αυτό το κέντρο να ζήσουμε λίγες ώρες «ψέμα»; Και το ακριβοπληρώνει!

Ο άνθρωπος σήμερα έχει ανάγκη από προκατασκευασμένες απαντήσεις, από σλόγκαν, από ένα τυποποιημένο τρόπο ζωής όπως στα περιοδικά και στην τηλεόραση. Θέλει να ακούει μόνο ότι τον συμφέρει, αν και θέλει να λέει ότι θέλει! Και δεν σταματάει εδώ, αλλά φτάνει στο σημείο - νομίζοντας ότι είναι έξυπνος - να έχει για το κάθε τι μια απάντηση (έστω κι αν δεν ξέρει τίποτα).

Νομίζοντας ότι είναι «προβληματισμένος» ρωτά: Γιατί αν υπάρχει Θεός δεν επεμβαίνει να σταματήσει τη γενικά χαώδη κατάσταση που βρίσκεται η ανθρωπότητα; Γιατί αφήνει την αδικία, τη μιζέρια, τον πόνο, τις αρρώστιες να βασανίζουν τον κόσμο;

Είναι πραγματικά περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Πάντα έτοιμος να καταλογίσει ευθύνες ακόμα και στο Θεό, αν και σπάνια παραδέχεται ότι ο ίδιος φταίει. Άσχετα αν ο άνθρωπος είναι ο φταίχτης όλων αυτών των δεινών, ο Θεός πρέπει να διορθώσει τα χαλάσματα του αποστάτη ανθρώπου.

Ο ίδιος ο Σατανάς από πολύ νωρίς δασκάλεψε τον άνθρωπο να κατηγορεί το Θεό. Γένεσις.3:4,5. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος σε κάθε αποτυχία του, έχει πάντοτε έτοιμο κατηγορητήριο εναντίον του Δημιουργού του. Ποτέ δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του αναγνωρίζοντας τα λάθη του.

Όταν όλα πάνε καλά, κανείς δεν θέλει να ξέρει για το Θεό, τότε, ο Θεός πέθανε. Όταν όμως τα μάταια σχέδια του ανθρώπου χρεοκοπήσουν, τότε ο Θεός υπάρχει αλλά σαν κατηγορούμενος!!!

Όταν ο άνθρωπος χάσει το Θεό, χάνει και τη σωστή κρίση. Επειδή, "εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών". Ρωμαίους.1:21.

Ο λόγος του Θεού μας λέει στο βιβλίο της Αποκάλυψης 12:9, ότι "ο Σατανάς είναι ο πλανών την οικουμένη όλη". Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι ουδέτερος, και δεν ανήκει πουθενά. Αν δεν ανήκεις στο Θεό, αναγκαστικά δουλεύεις το διάβολο, έστω και αν δεν το καταλαβαίνεις.

Στην Α' Ιωάνου.5:19 ο λόγος του Θεού μας λέει ότι, "ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται", κάνοντας όμως στο αμέσως προηγούμενο εδάφιο (18) τη διευκρίνιση ότι, "όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει εαυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν".

Πόσο καθαρά, όμορφα και απλά ο λόγος του Θεού μέσα σε λίγες λέξεις μας εξηγεί πώς και γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο!

Υπάρχουν σήμερα δυο κατηγορίες ανθρώπων πάνω στη γη, όπως πάντοτε υπήρχαν:
Στην πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που άνοιξαν την καρδιά τους στο Θεό, δέχτηκαν τη χάρη και το έλεός Του, τον αντικαταστατικό θάνατο του Ιησού Χριστού, και πήραν τη στερεή απόφαση μέσα στη καρδιά τους να ζήσουν γι' Αυτόν.
Στη δεύτερη κατηγορία είναι οι υπόλοιποι που δουλεύουν το διάβολο, που πάντα σύμφωνα με το λόγο του Θεού, θα φέρει εν πάση δυνάμει τον Αντίχριστο ανάμεσα τους επειδή, "δεν εδέχθησαν την αγάπη της αληθείας δια να σωθώσι". Β' Θεσσαλονικείς.2:10.

Ξέρεις ότι μπορείς να ξαναγεννηθείς από το Πνεύμα του Θεού κι έτσι ο πονηρός να μη σε αγγίζει, αν φυλάς τον εαυτό σου;
Διάβασε το τρίτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Πολλοί δουλεύουν το διάβολο εν αγνοία, άλλοι εν γνώσει τους, και υπάρχουν πολλοί που όχι απλά τον υπηρετούν αλλά του προσφέρουν και λατρεία!

Στη σχέση του με το Θεό ο άνθρωπος είναι ηθικά ελεύθερος να Τον δεχτεί, ή να Τον απορρίψει. Να Τον λατρέψει, ή να Τον μισήσει. Σαν ηθικά ελεύθερος ο άνθρωπος είναι δίκαιο να είναι και απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ο φυσικός νόμος που επιβεβαιώνεται από το λόγο του Θεού: "ότι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει" Γαλάτας.6:7, έχει τέλεια εφαρμογή και για τα ηθικά όντα.

Το γεγονός ότι βασιλεύει το κακό στον κόσμο δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μας αγαπά! Μας αγαπά γιατί είναι ο Ίδιος αγάπη. Ιωάννην.3:16. Ο Θεός από αγάπη μας προειδοποιεί ότι ο διάβολος, "ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ. Όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους" Ιωάννην.7:44, και μας προτρέπει να μη δεχτούμε τα δελεαστικά ψέματά του, αλλά να ποθήσουμε την αλήθεια όσο κι αν κοστίζει!

Όμως ο Θεός ποτέ δεν θα παραβιάσει τις ηθικές αρχές Του για να επιβάλλει στην ανθρωπότητα την αγάπη Του δια της βίας. Η αγάπη για να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της, χρειάζεται να είναι αμοιβαία και θεληματική. Πρέπει δηλαδή να είμαστε ελεύθεροι να μισήσουμε για να έχει η αγάπη μας νόημα και πραγματική αξία.

Ένας τρόπος υπάρχει για να διορθώσει ο αποστάτης άνθρωπος τα χαλάσματά του: Να κάνει καλή χρήση της ελευθερίας του, και να επιστρέψει μετανοημένος στο Δημιουργό και Σωτήρα του.

Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον έκανε κατά την εικόνα Του, και ένα από τα στοιχεία της εικόνας του Θεού είναι και η ελευθερία του θέλω. Ο άνθρωπος λοιπόν, δημιουργήθηκε σαν ξεχωριστό ον με λογική, πνεύμα και ελεύθερο θέλω. Ο Θεός δεν άφησε ποτέ τον άνθρωπο μόνο του. Ήταν πάντοτε κοντά του για να μορφώνει μέσα του και την ομοίωσή Του, δίδοντάς του οδηγίες, νόμους, και εντολές.

Ο άνθρωπος ήταν και είναι ελεύθερος να υπακούσει το Θεό και να απολαύσει τις υποσχέσεις Του, αλλά είναι το ίδιο ελεύθερος να παρακούσει, και να γευτεί τον καρπό της παρακοής του.

Μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου σε όλους τους καιρούς, υπήρξε η ανάγκη για υπερβατική επικοινωνία, και αυτό δείχνει την πνευματική του φύση. Το μυστήριο του κόσμου που τον περιβάλλει διεγείρει την επιθυμία για γνώση. Και το έκανε έτσι ο Θεός για να μπορεί ο άνθρωπος να Τον γνωρίσει, να αποκτήσει τη σώζουσα γνώση. Ρωμαίους.1:19-20.

Ο άνθρωπος όμως συνήθως - αν όχι πάντα - κινείται με ελατήρια εγωιστικά, κενόδοξα, βιάζεται να δει τον εαυτό του στο βάθρο του νικητή, αδιαφορεί για τα μέσα που χρησιμοποιεί προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει. Έτσι, οδηγείται όχι σπάνια πέρα από επιτρεπτά όρια, κι έτσι πέφτει σε αναζητήσεις και πειραματισμούς παράτολμους. Φυσικό είναι, ότι για κάθε τι πρέπει να υπάρχει μόνο μια αλήθεια, κι ότι κάθε τι άλλο μπορεί να μοιάζει με αλήθεια, ή μπορεί να είναι ψέμα.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός διακηρύττει ότι ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ είναι η αλήθεια, Ιωάννην.14:6! που σημαίνει ότι όποιος πραγματικά ζητά την αλήθεια, πρέπει να τρέξει σ' Αυτόν.

Υπάρχουν πολλοί που έχουν τέλεια άγνοια για τη σωτηρία που ο Κύριος Ιησούς χαρίζει, και τη δύναμη του Ευαγγελίου Του. Αγνοούν ότι μπορούν να μεταπηδήσουν από τη βασιλεία του σκότους, στο θαυμαστό Αυτού φως!

Υπάρχουν δυο ίσα και αντίθετα σφάλματα που μπορεί να κάνει κανείς σχετικά με το διάβολο, και τα δαιμόνιά του. Το ένα είναι να μην τα πιστεύει, ή να δυσπιστεί, και το άλλο είναι να αισθάνεται υπερβολικό ενδιαφέρον γι' αυτά.

Ιωάννην.1:9-12: "Ητο το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ητο εν τω κόσμω, και ο κόσμος έγεινε δι' αυτού και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν. Εις τα ίδια είλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκε εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού".

Το φως ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι το απέρριψαν και το απορρίπτουν. Φυσική συνέπεια; Το σκοτάδι! Έτσι οι άνθρωποι - εκτός αυτούς που δέχτηκαν Αυτόν - άρχισαν να ψάχνουν άλλες πηγές φωτός κι αυτό ακριβώς ήταν και είναι η καταστροφή τους. "'Αφησαν την πηγή των ζώντων υδάτων και έσκαψαν λάκκους συντετριμμένους που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό". Ιερεμίας.2:13.

Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ηθικά εξαχρειωμένος Ρωμαίους.3:12, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, δεν υπάρχει δυσκολία να το διαπιστώσει κανείς αυτό. Η αγάπη, η ασφάλεια, η γαλήνη, η τιμιότητα, η ευθύτητα, η δικαιοσύνη, και η συγχωρητικότητα, δεν υπάρχουν πλέον στον κόσμο.
Μπορούμε αντίθετα να δούμε ότι η πορνεία, η μοιχεία, έχουν καταλάβει τις καρδιές των ανθρώπων σαν το ύψιστο αγαθό.
Στους νέους παρατηρείται μια αυξάνουσα επαναστατικότητα. Δεν ξέρουν τι σημαίνει υπακοή και σεβασμός.

Όλα αυτά βέβαια έχουν προφητευτεί μέσα στην Αγία Γραφή. Μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε τη διαφθορά που υπάρχει σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, σε κυβερνήσεις, γιατί ο Αντίχριστος αρχίζει να φανερώνεται σιγά-σιγά διαφθείροντας τους πάντες μέσα από τη Μασονία και τις απόκρυφες επιστήμες.

Όμως ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από απολυμένους! Υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που δεν ανησυχούν! Αυτοί χαίρονται, βλέπουν τα γεγονότα να συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο και δοξάζουν και ευχαριστούν το Θεό.
Είναι αυτοί που έχουν εναποθέσει την ελπίδα τους στον Ιησού Χριστό. Έχουν πλυθεί με το αίμα Του, και όντες καθαροί Τον περιμένουν να τους πάρει, ΠΡΙΝ ο διάβολος εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του στο πλήρες.

Αυτοί επειδή ημέρα και νύχτα μελετούν το λόγο του Θεού, ξέρουν ότι τα πάντα είναι κάτω από τον έλεγχό Του, και γι' αυτό δεν φοβούνται! Ο ουράνιος Πατέρας τους θα είναι Αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Σήμερα είναι ακόμα καιρός. Μπορείς κι εσύ που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτές τις γραμμές να γνωρίσεις το μόνο Σωτήρα, τον προσωπικό σου Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Είναι Αυτός που υπόσχεται αιώνια ζωή σε όσους πιστεύουν στο έργο που έκανε για μας.

Ρώτησε να μάθεις γι' Αυτόν σήμερα! Πριν έρθει η μέρα που όλες οι εφημερίδες του κόσμου θα γράφουν στην πρώτη σελίδα τους ότι εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης. Τότε θα είναι πλέον αργά. Αυτοί που έφυγαν, είναι η εκκλησία του Ιησού Χριστού! Αυτοί που θα μείνουν, θα υποστούν τις συνέπειες.

Ο διάβολος πλέον μέσα απ' τον Αντίχριστο κυβερνά πλήρως πάνω στη γη. Αν έχεις ειλικρινή καρδιά, σταμάτα να κρύβεσαι, να παίζεις, και να αδιαφορείς. Είναι καιρός να παραδεχτείς ότι αυτό που πιστεύεις βαθιά μέσα στη καρδιά σου, και που πολλές φορές προσπάθησες ίσως να καταπνίξεις, είναι το πραγματικά σωστό.

Κάτι μέσα σου προσπαθεί σίγουρα να φτάσει το Θεό! Κάτι μέσα σου φωνάζει για την αλήθεια, τη πραγματικότητα, ψάχνει ένα στερεό έδαφος για να μπορέσει να σταθεί. Είναι η φωνή του πνεύματός σου. Άφησε αυτό που κρατάς κάπου, γονάτισε με πίστη ότι ο Ιησούς σε ακούει, όπου κι αν είσαι, και πες Του ότι θέλεις να Τον γνωρίσεις, να γίνεις μέλος του στρατού των λυτρωμένων του Ιησού.

Ο Θεός να ευλογήσει την απόφασή σου!...

Αναζητώντας την αλήθεια.

Α) ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ.
Εκείνη την νύχτα η απόφαση του Πιλάτου για τον Ιησού ήταν τόσο πολύωρη. Στέκεται ώρα με την ώρα χωρίς νερό, φαγητό ή φίλους, τώρα αρχίζει το αργό, κουραστικό ταξίδι στον λόφο του Γολγοθά. Γονατίζει καθώς το βάρος του σταυρού τοποθετείται στον ματωμένο Του ώμο, και τα χέρια Του δένονται σ’ αυτόν (τον σταυρό). Καθώς η παρέλαση αρχίζει, οι στρατιώτες τον περικυκλώνουν. Ο Αρχιερέας γελάει καθώς παραπατάει ο Ιησούς. Είναι μεγάλη προσπάθεια για τον Ιησού να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Οι στρατιώτες του φωνάζουν να επιταχύνει και Τον μαστιγώνουν. Δεν υπάρχει ένας γλυκός λόγος, χαμόγελο ή έλεος παρά μόνο κατάρες, προσβολές, καθώς αναγκάζεται να προχωρήσει. Μόνο αν υπήρχε ένας από τους μαθητές Του, που να έχει το κουράγιο να προχωρήσει μπροστά και να πάρει αυτός τον σταυρό!  Τι ανακούφιση!  Πιλάτε αν εσύ τα πέρναγες αυτά!  Πρέπει ο Ιησούς να δεχτεί το σταυρό μόνος του, και ο κόσμος όλος να είναι ελεύθερος. Όχι, υπάρχει ένας σταυρός για κάθε έναν, και για μένα.

Ένα νέο πρόσωπο βιάζεται να δει από τον κόσμο με περιέργεια. Ο Σίμων ήταν από την Αφρική. Ο φυλακισμένος στο πίσω μέρος είναι τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Το πρόσωπό Του δεν έχει σκληρύνει από μίσος. Ο Σίμων δεν αντέχει να τον βλέπει. Θα πρέπει να έχει χάσει πολύ αίμα. Καθώς κοιτούσε, ο σταυρός φάνηκε να ταλαντεύεται, και όλο το σώμα του Ιησού βγαίνει από τον έλεγχο. Δεν υπάρχει τρόπος να κρατήσει τον Εαυτό Του. Τα χέρια Του είναι δεμένα στον σταυρό. Πέφτει με το πρόσωπο! «Πόσο τρομερό» σκέφτεται ο Σίμων και πάει να φύγει. Αισθάνεται ένα δυνατό χέρι στον ώμο του, και ακούει μια χοντρή φωνή. «Εσύ να κρατήσεις τον σταυρό». Ο Σίμων μίσησε την στιγμή που η περιέργειά του τον έφερε σε αυτό το σημείο. «Το φορτίο δεν είναι δική μου δουλειά». Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω σήμερα. Σε αυτή την στιγμή δεν υπήρχε πιο πικραμένος άνθρωπος σε όλη την Ιερουσαλήμ. Ήταν φοβερά ντροπιασμένος στην αρχή. Αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει δίπλα στον Ιησού, και να μην αλλάξει.
Μετά από μερικά βήματα αυτή η δυνατή καρδιά είχε σπάσει από τον άνθρωπο δίπλα του. Αν και δεν καταγράφεται, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι τέτοια πράξη πέρασε απαρατήρητη από τον Κύριο. Είπε ότι ένα ποτήρι νερό κρύο θα έχει αμοιβή. Σίγουρα λόγια θα ειπώθηκαν μεταξύ τους. Ακούει τον Ιησού να λέει στις γυναίκες να μην κλαίνε γι Αυτόν, αλλά για αυτές και τα παιδιά τους. Πάνω από τον πόνο του, βλέπει τον πόνο στο μέλλον - διωγμοί και καταστροφή εκατομμυρίων Εβραίων. Και τότε και τώρα, ο Ιησούς δεν θέλει δάκρυα οίκτου, αλλά δάκρυα παράδοσης και μετάνοιας.
Κάπου τώρα ο Σίμων αισθάνεται περηφάνια που κρατάει τον σταυρό. Δεν τον νοιάζει αν όλος ο κόσμος κοιτάει. Έφτασαν στον Γολγοθά και ο Σίμων αφήνει τον σταυρό κάτω. Μόνο αν είχε κάποια λόγια να πει, καθώς η καρδιά του χοροπηδάει μέσα του!  Από κείνη την μέρα η ζωή του άλλαξε. Πολλές φορές μιλάει στους γιους του για τον άνθρωπο στον σταυρό. Τριάντα χρόνια αργότερα ο Μάρκος αναφέρει αυτούς τους γιους, χρήσιμους στο έργο του Κυρίου.
Σίμωνα, το ανέμελό σου στυλ άλλαξε μόλις ήρθες σε επικοινωνία με τον Ιησού. Πρόσεχε πολύ - κάποια μέρα η ζωή σου μπορεί να διακοπεί και να σταθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού. «Ιδού, στέκομαι στην θύρα και κρούω».

Β) Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ.
Ο Γολγοθάς είχε πολύ κόσμο εκείνη την μέρα. Πολλοί ήταν περίεργοι να δουν τι θα έλεγαν, ή τι θα κάνανε τα θύματα. Πολλοί είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και δεν φανταζόταν τι συνέβαινε. Εκεί το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου ενεργείτο.
Ο Ιησούς στεκόταν δίπλα στον σταυρό. Η καρδιά Του χάρηκε αφού, για πρώτη φορά βλέπει τους φίλους Του. Εκεί είναι ο Ιωάννης, ο μόνος από τους δώδεκα, που είχε δει αφότου είχε παρατηρήσει τον Πέτρο στην αυλή του Ναού, μετά αφού τον είχε αρνηθεί τρεις φορές.
Η Σαλώμη, η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου, η Μαρία η Μαγδαληνή και η μητέρα Του ήταν εκεί επίσης. Βλέπει θλίψη στο πρόσωπο της μητέρας Του, παρόλο που της είχε πει πολλές φορές ότι θα πεθάνει. Αλλά πως να το θυμόταν αυτό τώρα;
Θυμόταν τα λόγια του γέρου Συμεών στον Ναό, εκείνη τη μέρα πολλά χρόνια πριν. «Και ξίφος θα διαπεράσει την καρδιά σου». Δεν μπορεί να καταλάβει καθώς είναι μια γυναίκα όπως εγώ και εσύ. Ξέρει μόνο ότι με πόνο τον γέννησε Τον γέννησε, αλλά αυτός ο πόνος δεν συγκρίνεται με τον πόνο στην καρδιά της τώρα, γιατί Αυτός ήταν μόνο αγνός και καλός.
Οι στρατιώτες ήρθαν μπροστά. Είναι ώρα για να αρχίσει η σταύρωση. Οι ληστές ικέτευαν και έκαναν έκκληση για έλεος - τέτοιος φόβος και φρίκη στο τρομακτικό πρόσωπο του θανάτου. Οι στρατιώτες σκλήρυναν μπροστά στην δουλειά που είχαν να κάνουν. Κάνουν καλά την δουλειά τους. Οι γυναίκες του ελέους έτρεχαν να δώσουν κρασί, που είχε επιτραπεί σε όλους που σταυρώνονταν, για να απαλύνει κάπως τον πόνο. Οι δύο ληστές γρήγορα το ήπιαν. Ο Ιησούς αρνήθηκε. Αυτό δεν ήταν το ποτήρι που είναι να πιει. Η στιγμή είχε έρθει. Οι στρατιώτες αποφάσισαν για τον Ιησού πρώτα. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με τον Ιησού εκεί να μένει. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν, και αν υπήρχαν ποιος θα μπορούσε να τα πει; Όχι εγώ! Αλλά μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε για λίγα λεπτά. Ας σταθούμε δίπλα Του καθώς τον βάζουν στον σταυρό.

Πρώτα τον γυμνώνουν από τα ρούχα του, εκτός από ένα ύφασμα στην μέση. Δύο στρατιώτες γρήγορα Τον σπρώχνουν πίσω. Σε μια στιγμή είναι πάνω από τον σταυρό κάτω στο χώμα. Στρατιώτες γρήγορα γονατίζουν από την κάθε πλευρά, και ταιριάζουν τον σταυρό  στο κέντρο της μέσης Του και βάζουν τα γόνατά τους στο εσωτερικό του αγκώνα Του. Όλα γίνονται γρήγορα και με βία. Οι άνθρωποι πάντα πολεμούν να απελευθερωθούν απελπισμένα.
Στρατιώτες δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τόση δύναμη. Ο Ιησούς δεν θα βγάλει μιλιά. Μπορεί να βογκήξει καθώς τα καρφιά θα μπαίνουν βαθιά και θα τρυπούν το κεφάλι Του. Καθώς το πρόβατο μπροστά στους φονιάδες του μένει βουβό, έτσι και Εκείνος δεν άνοιξε το στόμα Του. Οι στρατιώτες βρήκαν το βαθύ μέρος στο χέρι Του, μεταξύ των κοκάλων. Με ένα βαρύ χτύπημα σφυριού, τεράστια σιδερένια καρφιά οδηγούνται μέσα στο χέρι Του.
Είναι δύσκολο για μας να μην θυμώσουμε, αλλά Αυτός δεν δείχνει μνησικακία. Τώρα ο σταυρός πρέπει να σηκωθεί και να μπει στην τρύπα που έχει σκαφτεί γι’ αυτόν. Οι στρατιώτες τον σηκώνουν, και μετά τον στερεώνουν, ενώ ο Ιησούς τραβιέται από τα χέρια Του. Τα καρφιά σπρώχνουν σκληρά ανάμεσα στα κοκάλα. Ο πόνος είναι αφόρητος καθώς ο σταυρός σπρώχνεται μέσα στην τρύπα. Οι στρατιώτες από τη μια και την άλλη πλευρά κρατούν τα πόδια Του, και σπρώχνουν τα πόδια Του, και σπρώχνουν τα γόνατά Του, μέχρι τα πόδια Του να έρθουν επίπεδα στον σταυρό. Το ένα μπαίνει πάνω από το άλλο. Το καρφί μπαίνει. Το έργο του στρατιώτη τέλειωσε. Ο Ιησούς σταυρώθηκε.
Μερικοί ουρλιάζουν, κλαίνε και προσεύχονται δυνατά. Ω!  γιατί οι άγγελοι δεν έρχονται να τον γλιτώσουν; Αλλά ακόμα είναι εκεί - Αυτός για τον οποίο ο κόσμος δεν είχε αξία, σπρωχνόταν επάνω για να ανακουφίσει τα χέρια Του καθώς η σάρκα σκιζόταν. Ο γεμάτος αγκάθια σταυρός κουνιόταν, καθώς η μέση Του ελευθερώθηκε.
Πόνος - πόνος - πόνος. Κάθε δευτερόλεπτο φαινόταν να είναι ώρα. Είχε κράμπες στους ώμους Του, στα πόδια και στο στήθος. Είναι τόσο δύσκολο να αναπνεύσει ! Αισθανόταν σαν οι φλέβες Του να σπάνε.
Ο Άννας ανακουφίζεται από την νίκη του. Πετάει συνθήματα (παρασύρει με τα λόγια του τους άλλους) και μαζί με τον κόσμο Τον προσβάλλει. «Κατέστρεψες τον Ναό ε ! Ώστε, είσαι ο Υιός του Θεού; Τότε κατέβα κάτω». «Ανάστησες τον Λάζαρο και βοήθησες άλλους - αν είσαι ο Μεσσίας βοήθα και τον εαυτό σου».
Ούτε μια λέξη δεν βγαίνει από τον Ιησού. Όχι Άννα, δεν θα κατέβει από τον σταυρό. Χύνει το αίμα Του για αντίλυτρο. Δεν θα σταματήσει να χύνει το αίμα Του, αν δεν θάψει τις αμαρτίες μας βαθιά κάτω από αυτό. Τα χαρακτηριστικά Του έχουν αλλοιωθεί από τον πόνο.
Οι στρατιώτες τώρα μοιράζουν τα ενδύματά Του. Παρατηρούν ότι ο χιτώνας του είναι χωρίς ραφές. Και οι δύο τον θέλουν, γι’ αυτό παίζουν. «Θα δούμε ποιος θα είναι ο τυχερός». Στρατιώτες πως μπορείτε να ρίχνετε ζάρια μπροστά στον θάνατο του Ιησού! Κι όμως, δεν παίζουμε με την αιωνιότητα όταν έχουμε μόνο μια ευκαιρία για να σωθούμε;
Τα πρώτα Του λόγια είναι: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν». Συγχωρεί καθώς ο πόνος μεγαλώνει. Ένας από τους ληστές στον σταυρό σε μεγάλη αγωνία μιλά στον Ιησού. «Αν είσαι ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου, σώσε κι εμάς». Μίσος βάραινε στην καρδιά του. Ο άλλος ο ληστής είπε : «Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη ; και ημείς μεν δικαίως, διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξεν».
Κάπως ο ληστής συνειδητοποιούσε την αγνότητα του Ιησού. Όλη η ζωή του πέρασε από τα μάτια του, καθώς θυμόταν κάθε αμαρτία. Τα βάσανα του σώματός του έσβηναν, μπροστά στα βάσανα της ψυχής του. Τώρα προσεύχεται όχι να κατέβει από τον σταυρό, αλλά μόνο ο Ιησούς να τον θυμηθεί όταν θα έρθει στην Βασιλεία Του. «Πιστεύω ότι είσαι ο Υιός του Θεού, και όταν θα επιστρέψεις στην δόξα σου, και οι ουρανοί θα σε καλωσορίσουν, παρακαλώ θυμήσου με».
Όταν ένας αμαρτωλός μιλάει, ο Ιησούς πάντα απαντά. «Αληθώς σοι λέγω, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω». Ο Ιησούς κοίταξε έξω από τον πόνο Του για να οικτιρήσει άλλους. Δεν ανέχτηκε μόνο τον δικό Του σταυρό, αλλά βοήθησε τον ληστή να ανεχτεί τον δικό του.
Ήταν μεσημέρι τώρα. Όλα στην στιγμή σκοτεινιάζουν. Οι άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό. Δεν υπάρχουν σύννεφα, αλλά όμως είναι σκοτεινά. Η πρώτη σκέψη είναι να τρέξουν για καταφύγιο, αλλά δεν υπάρχει ίχνος καταιγίδας ή αστραπής. Ήταν μια σκοτεινιά που καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να εξηγήσει, γιατί ήταν η εξέγερση της φύσης απέναντι στην σταύρωση. Κράτησε τρεις ολόκληρες ώρες. Ο ήλιος είχε δει πολλές φριχτές στιγμές, αλλά αυτή ήταν κάτι που δεν άντεχε. Αυτός που είχε πει «Γεννηθήτω φώς, και εγένετο φώς « κρεμόταν αιωρούμενος μεταξύ γης και ουρανού.
Ο Άννας ανησυχεί γιατί το Σάββατο αρχίζει με το πέσιμο του ήλιου. Θέλει ο Ιησούς να ταφεί πριν, μήπως και το Σάββατο βεβηλωθεί. Θα πρέπει να ήταν τρεις η ώρα όταν ο Ιησούς έκραξε με φωνή μεγάλη «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες». Η δίκη, τα χτυπήματα και τα καρφιά, δεν Τον έκαναν να το πει αυτό, αλλά τώρα είχε φτάσει στην κορύφωση του πόνου. Αυτός που δεν είχε αμαρτία, έγινε αμαρτία. Αν ήταν μόνο φυσικός (σωματικός) πόνος, δεν θα έβγαζε λέξη, αλλά ω! το βάρος της αμαρτίας. Ω! το βασανιστήριο αυτού του ποτηριού που περιείχε την κακία κάθε ανθρώπου από Αδάμ έως Γολγοθά και πέρα, μέχρι το τέλος του χρόνου.
Ο Θεός να μας συγχωρέσει - βοηθήσαμε να πιεστεί στα χείλη του Ιησού. Όλοι μας ήμασταν εκεί - οι αμαρτίες μας - γιατί όλοι είχαμε παραστρατήσει και (πλανηθεί), και η ανομία όλων μας είχε ριχτεί σε Αυτόν. Ήπιε Αυτός το ποτήρι απ’ αρχής της ζωής περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Πλήρωσε το χρέος μας, και έδωσε ελπίδα. Ήταν μόνος και απομονωμένος έτσι ώστε να μην χρειαστεί να είμαστε εμείς ποτέ.
Τα μάτια Του τυφλώθηκαν από αγάπη. Έβαλε τον ένα ώμο γύρω από το σκοτάδι και τις ισχυρές πύλες του θανάτου, και τον άλλο ώμο (χέρι) γύρω από την αμαρτία και έκραξε με φωνή μεγάλη «Τετέλεσται».
Σε αυτή την στιγμή όταν κρέμασε το κεφάλι Του και πέθανε, η γη σείστηκε και ταράχτηκε. Μεγάλοι βράχοι έτρεμαν και άνοιξαν. Το καταπέτασμα του Ναού σχίστηκε από ένα αόρατο νυστέρι από την κορυφή ως κάτω. Γιατί; Το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου χάθηκε. Τώρα όλοι μπορούν να εισέλθουν σωματικά στον θρόνο της χάρης, και να γονατίσουν στην Άγια Του παρουσία.
Ένας Ρωμαίος στρατιώτης γονατίζει μπροστά στον Ιησού. Τον είχε συλλάβει, είχε καρφώσει καρφιά, και τον είχε δει να πεθαίνει. Είχε δει πολλούς να πεθαίνουν, καταρώμενοι με όλο τους το είναι, αλλά ποτέ κάποιος δεν είχε μιλήσει σαν αυτόν τον άνθρωπο τον Ιησού. Σίγουρα ήταν ο Υιός του Θεού. Ο Άννας σιγουρεύει την άδεια του Πιλάτου να σπάσουν τα χέρια και κοκάλα των σταυρωμένων, έτσι ώστε να επιταχυνθεί ο θάνατός τους. Ήδη όμως ο Ιησούς είναι νεκρός, αλλά για να βεβαιωθούν, μια τεράστια λόγχη κέντρισε την δεξιά πλευρά Του, και νερό και αίμα χύθηκαν.
Ο Πιλάτος στο παλάτι του περπατάει πέρα δώθε στο πάτωμα με ανήσυχη καρδιά. Θα ήθελε να πλύνει αυτά τα χέρια πάλι. Μένει έκπληκτος όταν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας έρχεται και ζητά το σώμα του Ιησού. Του δίνεται η άδεια, και πηγαίνει προσωπικά στον σταυρό να πάρει το σώμα Του για ταφή. Είχε κρύψει την αφοσίωσή του στην ζωή του για τον Ιησού, αλλά τώρα ένιωσε ότι έπρεπε να σταθεί, να δείξει την αγάπη του.
Ιωσήφ, μόνο αν είχες σταθεί νωρίτερα. Χτες το βράδυ στη δίκη ήταν η ευκαιρία σου. Θα μπορούσες να είχες κάνει τόσα πιο πολλά. Ω, τα δάκρυα του έκαιγαν το πρόσωπό, καθώς άρχιζε να κατεβάζει το σώμα Του κάτω! Είναι τόσο επώδυνο καθώς απομακρύνουν τα καρφιά, και έπλεναν το σώμα Του, έκλειναν τα μάτια Του, και ίσιωναν τα πόδια Του. Το σώμα Του μετά μυρώθηκε με καλλυντικά αρώματα, και τον τύλιξαν με λινό. Πέτρο, Ανδρέα, Φίλιππε, Ματθαίε που είστε; Χτες βράδυ μαλώνατε ποιος Τον αγαπάει πιο πολύ, αλλά που είστε τώρα;
Οι ουρανοί και άγγελοί Του πενθούσαν εκείνη την μέρα. Όμως υπήρχε ένα τραγούδι - όταν ο Ιησούς μίλησε τα λόγια της συγχώρησης σε αυτόν τον μετανοιωμένο ληστή στον σταυρό. «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Αυτό ήταν οι πρώτοι καρποί του Γολγοθά. Πραγματικά πλήρωσε γιατί ήδη μια ψυχή είχε ζητηθεί.
Όταν ο Ιησούς μπήκε στον Παράδεισο, οι άγγελοι τραγουδούσαν. «Έρχεται ο κατακτητής που έχει λυτρώσει το ανθρώπινο γένος και έκανε δυνατή την αιώνια ζωή». Όλοι οι ουρανοί Τον δόξαζαν, καθώς ο Λυτρωτής πλησιάζει τον θρόνο, και μαζί Του ένας απολυτρωμένος κλέφτης !...

Ανθρώπινο πεδίο μάχης.

Ο Θεός είναι η αιτία ένεκα της οποίας εξακολουθούν να υπάρχουν τα πάντα, είναι ο πρωτουργός, ο δημιουργός κάθε πραγματικότητας. Ο Θεός της Βίβλου όμως, φαίνεται να είναι σαφώς και κάποιος που δρα με ιδιαίτερους τρόπους σε αυτό τον κόσμο. Δεν είναι δηλαδή απλώς ο πρωτουργός, αλλά και ο συμμετέχων, κάτι το οποίο έχει συζητηθεί σε πληθώρα απολογητικών βιβλίων, και βρίσκεται κατά τη γνώμη μας, στο επίκεντρο της χριστιανικής πίστης. Όπως σκιαγραφείται στη Βίβλο ο Θεός, που ενεργεί σε ειδικές περιστάσεις, δεν είναι ούτε ένας απών ιδιοκτήτης (κατά τη θεωρία του ντεϊσμού - deism), αλλά ούτε και κάποιος που αποφασίζει τα πάντα που συμβαίνουν σ αυτό τον κόσμο. Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ένα ΠΡΟΣΩΠΟ, κατά την εικόνα του οποίου δημιουργηθήκαμε. Όχι βέβαια με την έννοια της εξωτερικής μορφής, αλλά από την άποψη του συναισθήματος και της βουλήσεως. Έχει σκοπούς και σχέδια, και ενεργεί έτσι ώστε να τα φέρει σε πέρας.

Η Βίβλος αναφέρεται ακόμη και σε άλλες πνευματικές δυνάμεις που είναι σε δράση. Είναι σε γνώση μας βέβαια, ότι υπάρχουν πιστοί που θεωρούν ότι η Γραφή μιλά μεταφορικά, όταν αναφέρεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κατά την άποψή μας, αυτός δεν είναι ο πιο φυσιολογικός τρόπος να ερμηνεύει κανείς τις Γραφές, αλλά και την μέχρι τώρα εμπειρία. Αν και δεν θα ήταν σωστό να προκαταλαμβάνεται κανείς υπέρ το δέον σχετικά με αυτό το θέμα, ωστόσο θα πρέπει οι Χριστιανοί να μάθουν περισσότερα για τις πνευματικές δυνάμεις που δρουν στα επουράνια.

Ο πνευματικός πόλεμος είναι θέμα ενός πολύ γνωστού βιβλικού αποσπάσματος, στην προς Εφεσίους 6. Για ν’ αρχίσουμε, ας προσέξουμε το τελευταίο μέρος του εδαφίου 11: «Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου». Αυτό μας δίνει ένα κλειδί όσον αφορά στην ταυτότητα του ιθύνοντος νου, που βρίσκεται  πίσω από εκείνους που μηχανεύονται κακά ενάντια στον Κύριο και στους κεχρισμένους Του, ώστε να απορρίψουν την εξουσία Του. Ο ρόλος αυτός του Σατανά φαίνεται ξεκάθαρα στο βιβλίο του Ιώβ, όπου τον βλέπουμε να κατηγορεί τον «ακέραιο και ευθύ» Ιώβ, και κατ’ επέκταση όλους τους ανθρώπους του Θεού, ότι τον αγαπούν και τον σέβονται μόνο και μόνο από συμφέρον, επειδή τους έδειξε μια κάποια ειδική εύνοια:
«Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; Πάντα τον προστάτευες, αυτόν και το σπίτι του και όλα τα υπάρχοντά του. Ευλόγησες τα έργα του και πληθύνανε τα κοπάδια του στη χώρα». Ιώβ 1:9-10

Εκείνο που ισχυρίζεται στην ουσία ο Σατανάς είναι, ότι η Βασιλεία του Θεού βασίζεται στη σκοπιμότητα και στο συμφέρον, και όπως ακριβώς κάποιοι λατρεύουν τον Σατανά για να αποκτήσουν δύναμη και εύνοια, έτσι και κάποιοι άλλοι λατρεύουν τον Θεό,  επειδή είναι πιο δυνατός. Ο Θεός δέχεται την πρόκληση αυτή του Σατανά, και τότε κηρύττεται ο πόλεμος, με πεδίο μάχης την καρδιά, τον νου και όλη την ύπαρξη του πιστού Ιώβ. Ο πιο προφανής πειρασμός για τον Ιώβ θα ήταν να επαναστατήσει, «να βλαστημήσει τον Θεό και να πεθάνει». Δεν το κάνει όμως κι έτσι η πρόβλεψη του Σατανά καταρρίπτεται. Προχωρεί όμως και καταφεύγει σε έναν άλλο, πιο δόλιο τρόπο επίθεσης. Πώς θα αντιδρούσε ο Ιώβ, αν οι φίλοι του, του υπενθύμιζαν κάποιες φαινομενικά «ορθόδοξες» παραδόσεις; Σίγουρα θα ήταν εν γνώσει του Ιώβ, ότι σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη της εποχής του (και όχι μόνον), ο άνθρωπος υποφέρει μονάχα εξαιτίας της ασέβειάς του. Η βασική αξίωση σε όλες τις ομιλίες των τριών «παρηγορητών» του Ιώβ αλλά και του νεαρού Ελιού, ήταν ότι ο Θεός είναι αυτός που «πληγώνει, αλλά και δένει την πληγή, χτυπάει, αλλά τα χέρια του γιατρεύουν» 5:18, Αυτός είναι που έρχεται σε κρίση 22:4,5,  αλλά ακόμη και τότε τιμωρεί λιγότερο απ’ όσο θα άξιζε στον «ασεβή» Ιώβ. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Ιώβ υπέφερε, όχι επειδή ο Θεός τον τιμωρούσε εξαιτίας κάποιας αμαρτίας του, αλλά στη διαμάχη Του με τον Σατανά, ο Θεός του επέτρεψε να πλήξει έναν άμεμπτο και ακέραιο δούλο Του. Οι τρεις παρηγορητές και ο Ελιού παραμένουν ωστόσο, μέχρι τέλους πεπεισμένοι ότι ο Θεός ήταν που βασάνιζε τον Ιώβ, εξαιτίας της ασέβειάς του: «ο Θεός δεν εμπιστεύεται ούτε και τους αγγέλους του, και βρίσκει σφάλματα ακόμα και σ’ εκείνους, πόσο μάλλον σ’ αυτά τα χωματένια πλάσματα, που προέρχονται από τη γη, και που μπορούν να πατηθούν σαν τα σκουλήκια… Τι έχει να ωφεληθεί ο Παντοδύναμος, αν είσαι δίκαιος εσύ; Κι αν έχεις άψογη ζωή εκείνος τι κερδίζει;».

Προσέξτε πόσο παραπλανημένοι ήταν και οι τέσσερις αυτοί «φίλοι» του Ιώβ, οι οποίοι φαντάζονταν ότι διακήρυτταν την αλήθεια του Θεού. Πίστευαν ότι ο Θεός ήταν πολύ πιο πάνω από τη δικαιοσύνη του Ιώβ, ώστε να ασχοληθεί καθόλου μαζί Του. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσουμε μια ανθρώπινη αναλογία, ο Κύριος «στοιχημάτιζε» τη φήμη Του πάνω στον Ιώβ: «Πρόσεξες το δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στη γη· είναι άνθρωπος ακέραιος, ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό. Παραμένει σταθερός στην ακεραιότητά του, κι άδικα εσύ με παρακίνησες να τον καταστρέψω χωρίς κανένα λόγο» 2:3.

Τα λόγια αυτά μας δείχνουν όχι μόνο την ευαρέσκεια και την εμπιστοσύνη του Θεού προς τον Ιώβ, αλλά κάνουν και τον λόγο για τα δεινοπαθήματά του σαφέστερο. Ήταν ο Σατανάς, και όχι ο Θεός που προκάλεσε όλα εκείνα τα κακά στον ευσεβή Ιώβ. Ήταν ο Σατανάς που πρώτος εισηγήθηκε την καταστροφή του Ιώβ υλικά και σωματικά. Επιπλέον, παρόλο που ο Σατανάς πρότεινε στον Θεό «να απλώσει το χέρι Του και να αγγίξει όλα όσα έχει ο Ιώβ», δεν υπάρχει ένδειξη ότι ο Θεός έκανε κάτι τέτοιο. Είπε ο Θεός: «Με παρακίνησες εναντίον του για να τον καταστρέψω», δεν υπάρχει όμως ένδειξη ότι ο Κύριος συμμορφώθηκε με το αίτημα, αλλά μάλλον του είπε: «Ορίστε, σου τον παραδίδω· μόνο να μην πειράξεις τη ζωή του», και τότε ο Σατανάς κατέστρεψε τα υπάρχοντα και την υγεία του Ιώβ. Είναι διαφωτιστικό για μας να δούμε ότι ο Θεός, δεν ήταν κατά καμία έννοια, είτε άμεσα είτε μέσω του Σατανά, η αιτία των δεινών του Ιώβ. Ο Θεός επέτρεψε τις ενέργειες του Σατανά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Θα πρέπει να είμαστε απόλυτα ακριβείς για το τι εννοούμε όταν λέμε ότι ο Θεός «θα μπορούσε να είχε σταματήσει» τα βάσανα του Ιώβ. Μπορούμε πραγματικά να δεχτούμε ότι ο Θεός είχε την απόλυτη δύναμη να σταματήσει, ή ακόμη και να καταστρέψει τον Σατανά. Το πρόβλημα είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη κι αν ο Σατανάς καταποντιζόταν κάτω από την οργή και την πάταξη του Θεού, θα είχε φύγει καγχάζοντας, σαν να έλεγε «Σου το έλεγα εγώ». Μια τέτοια «λύση» θα άφηνε για πάντα αναπάντητη την κατηγορία του Σατανά, ότι η βασιλεία του Θεού στηρίζεται (όπως η δική του), στον εξαναγκασμό και στο συμφέρον. Δεν ήταν λοιπόν η έλλειψη δύναμης που εμπόδισε τον Θεό να συντρίψει τον Σατανά, αλλά ήταν θέμα αρχής. Θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με τον ηθικό περιορισμό που κάνει αδύνατο για τον Θεό να ψευσθεί. Οι κατηγορίες του Σατανά δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες, όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει πραγματικά με μια δύναμη, που απλά συντρίβει τον κατήγορο, αλλά μόνο με τον τρόπο που ο Θεός υιοθετεί, επιτρέποντας στον Σατανά να αφαιρέσει τα προνόμια του Ιώβ. Θα πρέπει να δείξει ότι ο δούλος Του, τον οποίο εμπιστεύεται, τον αγαπά για αυτό που είναι, και όχι για αυτά που λαμβάνει από Αυτόν.

Σε αυτή την ειδική περίπτωση φαίνεται ότι ο Θεός επέτρεψε τα βάσανα του Ιώβ, για να αποδείξει στον Σατανά ότι μπορεί κάποιος να Τον αγαπά χωρίς καμιά ανταμοιβή, ακόμη και αν δεν κατανοεί όπως θα έπρεπε τους τρόπους του Θεού. Υπονοείται βέβαια, εδώ και η εβραϊκή αντίληψη ότι ο Ιώβ είχε κάποια δυνατότητα επιλογής για το πώς μπορούσε να αντιδράσει στις κακουχίες της ζωής. Το πατρικό καύχημα του Κυρίου για τον Ιώβ δεν θα είχε καμιά αξία, εάν ο Ιώβ ήταν πιστός μόνο και μόνο γιατί ο Θεός παρασκηνιακά τον εξανάγκαζε να το κάνει. Ο Ιώβ εξαρτιόταν από τη μια από τον Θεό, και αναγνώριζε την ανάγκη του για έναν λυτρωτή, αλλά είχε από την άλλη την αποκλειστική ευθύνη και το δικαίωμα εκλογής.

Η εμπιστοσύνη του Θεού προς τον Ιώβ δικαιώθηκε; Διαβάζοντας ως το τέλος την ιστορία, βλέπουμε ότι ο Ιώβ, όπως και οι «παρηγορητές» του, απέδιδαν λανθασμένα τη συμφορά του στον Θεό. Μολαταύτα ο Ιώβ παρέμεινε βέβαιος για την αθωότητά του, και ζητούσε απεγνωσμένα να του δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξει την υπόθεσή του. Φαίνεται ότι αισθανόταν ότι κάτι κάπου είχε πάει λάθος. Κάποια ανωμαλία θα υπήρξε στη δικαιοσύνη του σύμπαντος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Ιώβ δεν μπορούσε να εξηγήσει τη δεινή κατάσταση στην οποία βρέθηκε. Ο Σατανάς, όχι μόνο είχε καταστρέψει τις ευλογίες που απολάμβανε ο Ιώβ,  αλλά πολλαπλασίαζε τις αμφιβολίες και τη σύγχυσή του μέσω των «φίλων» του. Ύστερα απ’ όλα αυτά, θα βλαστημούσε ο Ιώβ τον Θεό, όπως ο Σατανάς είχε προβλέψει;

Ο Ιώβ, παρά την απορία και σύγχυσή του, δικαίωσε την εμπιστοσύνη του Κυρίου του προς το άτομό του. Είπε: «Kαι αν με θανατώνει, εγώ θα ελπίζω σ' Αυτόν όμως, θα υπερασπιστώ τους δρόμους μoυ μπροστά Τoυ». Ο Ιώβ θα υπηρετούσε τον Κύριο, ότι και να συνέβαινε. Διαμέσου του ο Θεός έδειξε ότι η Βασιλεία Του βασίζεται, όχι στην υπακοή του συμφέροντος, αλλά στην υπακοή της αγάπης.
Θα ήταν διαφωτιστικό, πιστεύουμε, να παραθέταμε λεπτομερώς μια σύγκριση μεταξύ αυτών που έλεγε ο Θεός για τον Ιώβ, και των όσων έλεγαν οι «παρηγορητές» του, καθώς και ο νεαρός Ελιού:

(α) Ο Θεός εμπιστεύεται τους δούλους Του:
Ο Κύριος είπε στον Σατανά: «'Eβαλες τoν νoυ σoυ επάνω στoν δoύλo μoυ τoν Iώβ, ότι δεν υπάρχει όμoιός τoυ στη γη, άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς, ο οποίος φoβάται τoν Θεό, και απέχει από κακό;» Ιώβ 1:8, και 2:3.
Οι παρηγορητές όμως του είπαν: «ο Θεός δεν εμπιστεύεται στoυς δoύλoυς τoυ»... Ελιφάς 4:18. «Mπoρεί o άνθρωπoς να ωφελήσει τoν Θεό, επειδή, ενώ είναι φρόνιμoς, μπoρεί να ωφελεί τoν εαυτό τoυ; Yπάρχει ευχαρίστηση στoν Παντoδύναμo, αν είσαι δίκαιoς; 'H κέρδoς, αν κάνεις άμεμπτoυς τoυς δρόμoυς σoυ;» Ελιφάς 22:2-3. «Aν είσαι δίκαιoς, τι θα τoυ δώσεις; 'H τι θα πάρει από τo χέρι σoυ;» Ελιού 35:7.

(β) Ο Ιώβ είναι άμεμπτος και ακέραιος:
Ο Θεός είπε για τον Ιώβ ότι είναι: «άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς» 1:8, και 2:3.
Οι παρηγορητές όμως έλεγαν στον Ιώβ: «αν ήσουν καθαρός και ευθύς, σίγουρα, τώρα θα σηκωνόταν για σένα, και η κατοικία τής δικαιοσύνης σου θα ευτυχούσε.» Βιλδάδ 8:6. «ο Θεός δεν θα απορρίψει τον άμεμπτο» Βιλδάδ 8:20. «Θυμήσου, παρακαλώ πoιoς, ενώ ήταν αθώoς, απoλέστηκε; Kαι πoύ εξoλoθρεύτηκαν oι ευθείς;» Ελιφάς 4:7. «Aν μπoρείς απάντησέ μου, παρατάξου μπρoστά μoυ, στάσoυ όρθιoς. Eσύ, πραγματικά, είπες στα αυτιά μoυ, και άκoυσα τη φωνή των λόγων σoυ: Eίμαι καθαρός, χωρίς αμαρτία, είμαι αθώoς και ανoμία δεν υπάρχει μέσα μoυ … κατά τoύτo δεν είσαι δίκαιoς» Ελιού 33:5-12. «Πoιoς άνθρωπoς είναι σαν τoν Iώβ, πoυ καταπίνει τoν χλευασμό σαν νερό, και πηγαίνει σε συνoδεία μαζί με τoυς εργάτες τής ανoμίας, και περπατάει με ανθρώπoυς ασεβείς; Ελιού 34:7,8. «Πώς, λoιπόν, μπoρεί o άνθρωπoς να δικαιωθεί μπρoστά στoν Θεό; 'H πώς μπoρεί να είναι καθαρός αυτός πoυ γεννήθηκε από γυναίκα; Βιλδάδ 25:4. «Tι είναι o άνθρωπoς ώστε να είναι καθαρός; Kαι o γεννημένoς από γυναίκα, ώστε να είναι δίκαιoς;» Ελιφάζ 15:14. «Eπειδή, είπες: H oμιλία μoυ είναι καθαρή, και είμαι καθαρός μπρoστά σoυ. Aλλά, είθε να μιλoύσε o Θεός, και να άνoιγε εναντίoν σoυ τα χείλη τoυ και να σoυ φανέρωνε τα κρυφά πράγματα της σoφίας, ότι είναι διπλάσια των όσων είναι γνωστά. Nα ξέρεις, λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερo από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:4-6.

(γ) Η στάση του Ιώβ προς τον Θεό και το κακό είναι σωστή.
Ο Θεός λέγει για τον Ιώβ: «άνθρωπoς άμεμπτoς και ευθύς, ο οποίος φoβάται τoν Θεό, και απέχει από κακό».

Αντίθετα, οι παρηγορητές λένε: «Bέβαια, εσύ απoρρίπτεις τoν φόβo, και απoκλείεις τη δέηση μπρoστά στoν Θεό» Ελιφάς 15:4. «Mήπως, επειδή σε φoβάται θα σε ελέγξει, και θάρθει σε κρίση μαζί σoυ; Δεν είναι μεγάλη η κακία σoυ; Kαι άπειρες oι ανoμίες σoυ; Ελιφάζ 22:4-5.

(δ) Ο αθώος πράγματι υποφέρει «χωρίς αιτία».
Ο Θεός λέγει: «Kι ακόμα κρατάει τη ακεραιότητά τoυ, αν και με παρόξυνες εναντίoν τoυ, για να τoν εξoλoθρεύσω χωρίς αιτία.» 2:3
Οι παρηγορητές λένε: «αν ήσουν καθαρός και ευθύς, βέβαια, τώρα θα σηκωνόταν για σένα, και η κατοικία τής δικαιοσύνης σου θα ευτυχούσε.» Βιλδάδ 8:6. «Nα ξέρεις λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερο από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:6. Θυμήσου, παρακαλώ πoιoς, ενώ ήταν αθώoς, απoλέστηκε; Kαι πoύ εξoλoθρεύτηκαν oι ευθείς; 'Oπως έχω δει εγώ, όσoι αρoτρίασαν ανoμία, και έσπειραν ασέβεια, τις θερίζoυν εξoλoθρεύoνται από τo φύσημα τoυ Θεoύ, και από την πνoή των μυκτήρων τoυ αφανίζoνται» Ελιφάς 4:7-9. «Eπειδή, o Iώβ είπε: Eίμαι δίκαιoς και o Θεός αφαίρεσε την κρίση μoυ διαψεύστηκα στην κρίση μoυ η πληγή μoυ είναι ανίατη, χωρίς παράβαση. Πoιoς άνθρωπoς είναι σαν τoν Iώβ, πoυ καταπίνει τoν χλευασμό σαν νερό, και πηγαίνει σε συνoδεία μαζί με τoυς εργάτες τής ανoμίας, και περπατάει με ανθρώπoυς ασεβείς; Eπειδή, είπε: Tίπoτε δεν ωφελεί τoν άνθρωπo στo να ευαρεστεί τoν Θεό. Γι' αυτό, ακoύστε με, άνδρες συνετoί: Mη γένoιτo να υπάρχει αδικία στoν Θεό, και ανoμία στoν Παντoδύναμo. Eπειδή, σύμφωνα με τo έργo τoύ ανθρώπoυ, θα τoυ ανταπoδώσει, και στoν καθέναν θα κάνει να βρει σύμφωνα με τoν δρόμo τoυ.» Ελιού 34:5-11.

(ε) Οι θλίψεις του Ιώβ προκλήθηκαν από τον Σατανά και όχι από τον Θεό.
Η αλήθεια είναι: «Tότε, o σατανάς βγήκε από μπρoστά από τoν Kύριo, και πάταξε τoν Iώβ με ένα κακό έλκoς, από τo πέλμα των πoδιών τoυ μέχρι την κoρυφή τoυ. Kαι πήρε κoντά τoυ ένα κομμάτι από κεραμίδι, για να ξύνεται μ' αυτό και καθόταν στο μέσον τής στάχτης» 2:7.

Όμως οι παρηγορητές λένε: «Πρόσεξε, μακάριος ο άνθρωπος, που τον ελέγχει ο Θεός γι' αυτό, μη καταφρονείς την παιδεία τού Παντοδύναμου, επειδή, αυτός πληγώνει, και επιδένει, χτυπάει, και τα χέρια του γιατρεύουν.» Ελιφάς  5:17,18. «Nα ξέρεις, λoιπόν, ότι o Θεός απαιτεί από σένα λιγότερο από την ανoμία σoυ» Σωφάρ 11:6. «Mήπως, επειδή σε φoβάται θα σε ελέγξει, και θάρθει σε κρίση μαζί σoυ; Δεν είναι μεγάλη η κακία σoυ; Kαι άπειρες oι ανoμίες σoυ; Ελιφάζ 22:4-5. «Δες, o Θεός είναι ισχυρός, όμως δεν καταφρoνεί κανέναν. Ιχυρός σε δύναμη σoφίας. Δεν θα ζωoπoιήσει τoν ασεβή,  στoυς φτωχoύς, όμως, δίνει τo δίκαιo.» Ελιού 36:5-6. «Kι έτσι, θα σε έβγαζε από τη στενoχώρια σε ευρυχωρία, όπoυ δεν υπάρχει στενoχώρια κι εκείνo πoυ παρατίθεται επάνω στo τραπέζι, θα είναι γεμάτo από πάχoς. Aλλ' εσύ εκπλήρωσες δίκη τού ασεβή» Ελιού 36:16-17.

(στ) Τα λόγια του Ιώβ είναι αποδεκτά από τον Θεό.

Είπε ο Κύριος στoν Eλιφάς τoν Θαιμανίτη: «O θυμός μoυ άναψε εναντίoν σoυ, και εναντίoν τoν δύo φίλων σoυ επειδή, δεν μιλήσατε για μένα τo oρθό, καθώς o δoύλoς μoυ o Iώβ.» 42:7.

Οι παρηγορητές όμως έλεγαν στον Ιώβ: «Mέχρι πότε θα μιλάς αυτά τα πράγματα; Kαι μέχρι πότε τα λόγια τού στόματός σου θα είναι όπως ένας σφοδρός άνεμος;» Βιλδάδ 8:2. «Δεν δίνεται απάντηση στην πληθώρα των λόγων; Kαι θα δικαιωθεί o πoλυλoγάς;» Σωφάρ 11:2. «Eπειδή, τo στόμα σoυ απoδεικνύει την ανoμία σoυ, και διάλεξες τη γλώσσα των πανoύργων.To στόμα σoυ σε καταδικάζει, και όχι εγώ και τα χείλη σoυ καταμαρτυρoύν εναντίoν σoυ.» Ελιφάς 15:5,6. «Eσύ, πραγματικά, είπες στα αυτιά μoυ, και άκoυσα τη φωνή των λόγων σoυ: ‘Eίμαι καθαρός, χωρίς αμαρτία είμαι αθώoς και ανoμία δεν υπάρχει μέσα μoυ’ … κατά τoύτo δεν είσαι δίκαιoς» Ελιού 33:8:12. «O Iώβ δεν μίλησε με γνώση, και τα λόγια τoυ δεν ήσαν με σύνεση. H επιθυμία μoυ είναι, o Iώβ να εξεταστεί μέχρι τέλoυς επειδή, απάντησε όπως oι ασεβείς άνθρωπoι. Eπειδή, στην αμαρτία τoυ πρoσθέτει ασέβεια καυχάται ανάμεσά μας, και πoλλαπλασιάζει τα λόγια τoυ εναντίoν τoύ Θεoύ.» Ελιού 35-37.

Τι συμπεράσματα μπορούμε να εξαγάγουμε από την ιστορία του Ιώβ; Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος επιτρέπει κάποτε την αρρώστια ή την καταστροφή ως «παιδεία», αλλά δεν μπορούν όλα τα δεινοπαθήματα να δικαιολογηθούν με αυτόν τον τρόπο. Οι «παρηγορητές» φαίνεται να νόμιζαν ότι ο Θεός αποφασίζει για όλα όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο. Εάν η άποψή τους αυτή ήταν ορθή, θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς ότι ο πόνος είναι πάντοτε είτε για παιδεία είτε για τιμωρία. Εάν συνέβαιναν όπως ο Θεός ήθελε, και αν είναι δίκαιος, τότε ο αθώος δεν θα υπέφερε ποτέ. «Ποιος απωλέσθηκε ποτέ, ενώ ήταν αθώος;», ρώτησε ο Ελιφάς, και σύμφωνα με τις δικές του προϋποθέσεις, θα ήταν δύσκολο να διαφωνήσει κανείς μαζί του, ο Ιώβ πρέπει να είναι ένοχος. Εντούτοις στην πραγματικότητα, διεξαγόταν μια μάχη, και έτσι μπορεί να συμβαίνει συχνά, όταν ένας ακέραιος και ευθύς δούλος του Κυρίου υποφέρει.

Δεν ήταν ο Θεός, αλλά ο Σατανάς που προκάλεσε τα δεινά του Ιώβ. Παρόλα αυτά, ο Θεός μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον πόνο του Ιώβ, για να τον φέρει σε μια βαθύτερη σχέση με τον Εαυτό Του. Η πνευματική αρχή είναι τούτη: «όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό Του». Όσο μεγάλη κι αν είναι μια καταστροφή, όσο φοβερή κι αν είναι μια κατάσταση, ο Θεός θέλει να εργαστεί για το καλό αυτών που τον αγαπούν. Επιπλέον, ζητάει από τους υπηρέτες Του να συνεργαστούν μαζί Του σχετικά με αυτό. Κατά συνέπειαν, είναι σημαντικό να αντιδρούμε σωστά σε καταστάσεις πόνου ή κακουχιών.

Ας θυμηθούμε το περιστατικό με τον τυφλό εκ γενετής. Σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη της εποχής (και όχι μόνον), η αμαρτία είναι η βασική αιτία κάθε ασθένειας και πόνου, κι έτσι οι μαθητές εγείρουν το θεολογικό ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του,  ώστε να γεννηθεί τυφλός;». Προσπαθούσαν να ξετυλίξουν το νήμα που συνέδεε τελικά την ασθένεια με την αμαρτία. Η απάντηση του Ιησού αποδείκνυε την ανεδαφικότητα τέτοιων ερωτημάτων. Η τύφλωση του ανθρώπου εκείνου, δεν ήταν αποτέλεσμα των δικών του αμαρτιών ή των γονιών του. Θα ήταν άσκοπο να προσπαθήσει κανείς να διαλευκάνει την αιτία. Το πραγματικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να ήταν: «τι προκάλεσε τον πόνο;», αλλά μάλλον: «Πώς μπορεί ο πάσχοντας να συνεργαστεί, έτσι ώστε να κάνει τα έργα του Θεού μέσα από μια τέτοια κατάσταση;» ή με άλλα λόγια: «Πώς θέλει ο Θεός να εργαστεί, ώστε όλα να συνεργήσουν για το καλό εκείνων που τον αγαπούν;». Ο Χριστός δεν βλέπει τον πόνο σαν μια διανοητική πρόκληση, αλλά σαν μια ανάγκη και μια ευκαιρία να δείξει τα έργα του Θεού στη θεραπεία. Κάποτε μπορεί ένα πρόσωπο να υποφέρει,  επειδή με κάποιον τρόπο αμάρτησε ή αμαρτάνει. Συνήθως όμως, τα αίτια της δυσπραγίας είναι πολύ περίπλοκα για να διαλευκανθούν. Το καθήκον μας θα πρέπει να είναι να μάθουμε πώς μπορούμε να συνεργαστούμε με τον Θεό στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Βλέπουμε επομένως, ότι οι αντιδράσεις μας στον πόνο είναι μεγάλης σημασίας.

Εξίσου σημαντική είναι η στάση μας όταν εμείς οι ίδιοι υποφέρουμε. Εάν ο Ιώβ «βλαστημούσε τον Θεό και πέθαινε»,  θα έχανε την ευκαιρία να γίνει κανάλι ευλογιών, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους. Όμως ο Ιώβ δεν βλαστήμησε τον Θεό, αλλά και ούτε ήταν ικανοποιημένος με τις ιερές κοινοτυπίες των «παρηγορητών» του. Ήταν ειλικρινής με τον Θεό στην κατάστασή του, γι’ αυτό και ο Θεός επιδοκίμασε τα λόγια του. Ο Ιώβ εξέφρασε τις αμφιβολίες του, τη σύγχυσή του, ενώ δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι διέπραξε όλα εκείνα που οι «φίλοι» του φαντάζονταν. Ο Θεός το επιδοκίμασε αυτό και έπειτα είπε στον Ιώβ να σταθεί και να απαντήσει στις ερωτήσεις Του. Είναι σημαντικό, σε καιρούς δυσπραγίας, να είμαστε ανοιχτοί προς τον Θεό, ώστε να αποκαλύψει περισσότερο τον Εαυτό Του σε εμάς. Πολλοί άνθρωποι απέκτησαν βαθύτερη γνώση και εμπειρία του Θεού μέσα από τον πόνο που βίωναν. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ο Θεός προκαλεί αυτά τα δεινοπαθήματα, αλλά ότι είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί κάθε κατάσταση για το καλό αυτών που Τον αγαπούν. Παρακάτω διαβάζουμε ότι «o Kύριoς έστρεψε την αιχμαλωσία τoυ Iώβ, αφoύ πρoσευχήθηκε για τoυς φίλoυς τoυ και o Kύριoς έδωσε στoν Iώβ διπλάσια από όλα όσα είχε πρωτύτερα.» 42:10. Από τη στιγμή που ο Ιώβ έστρεψε την προσοχή του από το δικό του πρόβλημα στις ανάγκες των φίλων του, και άρχισε να συνεργάζεται με τον Θεό ώστε να δώσει ευλογίες, ανακάλυψε ότι τα δεσμά της απελπισίας άρχισαν να σπάζουν. Έτσι λοιπόν όπως συμβαίνει συχνά, καθώς ένα πρόσωπο γίνεται κανάλι ευλογιών για άλλους τα δικά του βάρη, φαίνονται ελαφρύτερα. Στο τέλος του βιβλίου, είναι πιθανόν ο Ιώβ να πήρε κάποια ιδέα από την πάλη που διεξαγόταν,  επειδή μέσω της προσευχής, κατέστη και ο ίδιος συμμέτοχος στη μάχη αυτή.

Ο Ιώβ  επομένως, υπήρξε ένα πεδίο μάχης, στο οποίο ο Θεός απέδειξε ότι οι υπηρέτες Του τον αγαπούν για αυτό που είναι ο Ίδιος, και όχι για τις ευλογίες που απολαμβάνουν. Ίσως ο Ιώβ, ύστερα από την εμπειρία του αυτή, να αντιλήφθηκε τι συνέβαινε, και να συμμετείχε πραγματικά με την προσευχή του ως κανάλι των θείων ευλογιών, όχι μόνο προς τον εαυτό του, αλλά και προς τους άλλους...