Ένα φταίξιμο, ζητά παραλήπτη.

Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι, προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει νομίζω στο σημείο αυτό.

Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας. Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω, κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο φτωχοί, κάθε χρόνο και πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε υπογραμμίσει.

Ο ένας δρόμος είναι, αφήνουμε όλα τα παλιά πίσω, και κοιτάμε τώρα τι γίνεται από εδώ και πέρα τι κάνουμε... Ο άλλος δρόμος λέει ακριβώς το αντίθετο, δεν κάνουμε βήμα μπροστά, αν δεν εντοπίσουμε και δεν συμφωνήσουμε στο τι ακριβώς φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Αν με ρωτήσετε, κι εγώ αυτής της σχολής είμαι. Αλλά και η Ιστορία, που μας διδάσκει ότι τα λάθη επαναλαμβάνονται αν δεν εντοπιστούν και δεν αντιμετωπιστούν στη φύτρα τους, κάτι «ξέρει» περισσότερο από μας.

Επομένως καλά κάνουμε και ρωτάμε τι φταίει, και το αμέσως επόμενο είναι το ποιος φταίει. Αν κάτι δεν κάνουμε καλά, είναι που κοιτάμε μόνο προς τους άλλους, και είμαστε τόσο γενναιόδωροι σε συγχώρηση και άφεση στον εαυτό μας. Επίσης και κάτι ακόμα. Σε περίπτωση που η έρευνά μας κάπου μας οδηγήσει, να προσέξουμε πώς θα αξιοποιήσουμε τα ευρήματά μας, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μία-μία τις αιτίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε πολλά εδώ. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί πλούσια μέσα του, επάνω του, και δι’ Αυτού γύρω του. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που είναι όργανο του Πνεύματος για τα αιώνια και άγια σχέδια του Θεού. Πνευματικός είναι ο πιστός του Χριστού, που έχει αφομοιωθεί από το Άγιο Πνεύμα, που έχει ταυτιστεί η ζωή του με τη ζωή του Πνεύματος. Η σκέψη του, η καρδιά του, η ύπαρξή του ολόκληρη οδηγείται, διοικείται από το Πνεύμα. Αυτό που ζει είναι η ζωή του Πνεύματος. Αυτό εκδηλώνει καθημερινά γύρω του είτε μιλάει είτε σιωπά. Προηγείται η καταδίκη, ο θάνατος του παλιού, αμαρτωλού εαυτού μου, ώστε να γίνω «ναός του Αγίου Πνεύματος», «κοινωνός θείας φύσεως».

Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι απέχουμε πολλά χιλιόμετρα από αυτή τη ζωή. Εμείς είμαστε ακόμα άνθρωποι της λογικής μας, του δίκιου μας, του σωστού, του ορθού, του αποδεκτού, του εύκολου και βολικού. Όχι μόνο δεν μας διοικεί το Άγιο Πνεύμα όπως πρέπει στα παιδιά του Κυρίου, αλλά δυσκολεύεται να μας πείσει να στραφούμε να Το ακούσουμε, να Του δώσουμε έστω λίγη σημασία. Η ζωή του Πνεύματος έχει και τον καρπό του Πνεύματος. Αγάπη, χαρά, ειρήνη, νίκη, γόνατα, δάκρυα, θυσία, υπομονή… Η ζωή του Πνεύματος έχει και πλούσιο καρπό που μένει και δοξάζει τον Κύριο. Η ζωή του Πνεύματος οδηγεί στη μόρφωση του Ιησού Χριστού μέσα μας και επάνω μας. Κι εμείς δεν έχουμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Μείναμε σαρκικοί, ψυχικοί, ολοζώντανοι. Και θέλω έχει η ζωή μας, και δεν θέλω και νομίζω, μου αρέσει, με εξυπηρετεί, με ευχαριστεί…

Μετά θα έρθουμε να ρωτήσουμε τι φταίει, ποιος φταίει. Και η απάντηση είναι απλή. Με πνευματικότητα υπό το μηδέν, και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια με το Χριστό, ο Κύριος δεν μας εμπιστεύεται καθόλου. Δεν είμαστε άξιοι να μας ευλογήσει, να μας χαρίσει τα δώρα Του. Δεν λειτουργούν οι υποσχέσεις Του, γιατί έχουμε πολλά κενά πίσω μας, και πολλές εκκρεμότητες στη ζωή μας κάθε μέρα. Απέχουμε επικίνδυνα και ανησυχητικά από τη ζωή τη διοικούμενη από το Πνεύμα του Θεού. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά αυτό για τον πιστό του Χριστού είναι μεγάλο μείον. Πιο πρακτικά, να πώς καταλήξαμε εδώ, και πώς μπορεί ο καθένας να καταλήξει, αν δεν προσέξει:

- Βιαστήκαμε να πούμε ότι καταλάβαμε τι είναι, και τι προσφέρει ο Χριστός. Μεγάλο λάθος και επικίνδυνο. Σίγουρα κάποιες γνώσεις έχουμε. Αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι ζωή, είναι η Ζωή, ο νέος μας εαυτός. Είναι ουράνιο, θεϊκό δώρο που κατοικεί μέσα μας. Δεν τελειώνει τόσο εύκολα όπως νομίζουμε. Δεν τελειώνει ποτέ, δεν κλείνει αυτό το κεφάλαιο. Γυρίζουμε και ξαναγυρίζουμε σ’ Αυτόν, και είναι κάθε φορά πηγή ολόφρεσκη και αστείρευτη. Το μεγαλύτερο μέρος του Ιησού Χριστού και το πιο πολύτιμο και δοξασμένο δεν το γνωρίσαμε ακόμα, δεν το πειραματιστήκαμε, δεν το κατέχουμε. Βιαστήκαμε να πάμε στα δικά μας, τα εύκολα, τα ελκυστικά, όσα εξυπηρετούν την αλαζονεία μας και τον εγωισμό μας, τη σάρκα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. Δεν έχει οξυγόνο γι’ αυτήν και πολύ γρήγορα πεθαίνει. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση.

- Το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος του Θεού και δεν τελειώνει όχι μία, αλλά πολλές ζωές να έχεις να το μελετάς. Εμείς το κλείσαμε βιαστικά, σίγουροι ότι τα μάθαμε όλα. Χρησιμοποιούμε εδάφια, αλλά για τους άλλους, και για να διανθίζουμε τα κηρύγματά μας… Βάλαμε στη θέση του τη λογική μας, τις γνώσεις μας και τα συστήματα του κόσμου, που τα αντιγράφουμε ευχαρίστως και απροβλημάτιστα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. «Χριστιανοί του κλειστού Ευαγγελίου», το νέο είδος που ανθεί στις μέρες μας.

- Ο σταυρός του Χριστού λειτούργησε σωστά, αληθινά και ολοκληρωμένα, αλλά ήταν ο δικός Του σταυρός. Ο δικός μας ακόμα περιμένει. Να πεθάνει το παλιό, ο αμαρτωλός εαυτός μας, καταδικασμένος από εμάς. Δεν το κάναμε ακόμα ίσως. Η ζωή του Πνεύματος δεν εκδηλώνεται σε ζωντανούς αμαρτωλούς, αλλά μόνο σε πεθαμένους. Εμείς κάνουμε ωραία κηρύγματα και αναλύσεις γύρω από τον σταυρό του Χριστού, αλλά τον δικό μας σταυρό ακόμα δεν τον σηκώσαμε. Επομένως ούτε ακολουθούμε τον Ιησού, ούτε ζούμε τη ζωή Του.

ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΙΣΜΟΣ

Μας είναι πολύ δυσάρεστος αυτός ο νόμος του Θεού και της ζωής μας, αλλά τόσο πραγματικός, καθημερινός και αληθινός, όσο ο νόμος της παγκοσμίου έλξεως και το πρώτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Σπείραμε ασέβεια προς τον Θεό. Σπείραμε αυτοσχεδιασμούς επάνω στις δικές Του αλήθειες. Φτηνύναμε τον Χριστό, κατεβάσαμε τον πήχη, φαρδύναμε το δρόμο με δικές μας παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Κάποτε θα φύτρωνε αυτό που σπέρναμε τόσον καιρό. Και ήρθε η ώρα.
Επανερχόμαστε στο φταίξιμο. Η κοινωνία μας, το σπίτι μας, ο κόσμος μας. Ποτέ τόση φτώχεια, ποτέ τόσα αδιέξοδα, ποτέ τόσο χαμηλά. Ούτε λύση, ούτε συνεννόηση, ούτε φως στο βάθος… Τι φταίει, ποιος φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ; Δεν είναι να απορούμε. Ας κοιτάξουμε τα κηρύγματά μας, τις θέσεις μας στην πνευματική ζωή, το Ευαγγέλιο που κηρύξαμε, τους στόχους που είχαμε στην καρδιά μας και εξυπηρετήσαμε, τις φιλοδοξίες μας, τις αγάπες μας, τα είδωλά μας. Εκεί είναι οι απαντήσεις. Σπείραμε ανυπακοή, σπείραμε ασέβεια, σπείραμε σάρκα. Τώρα θερίζουμε τους καρπούς. Και το πιο φοβερό όλων είναι που δεν πήγε το μυαλό μας ότι ο θερισμός αυτός θα αρχίσει από το ίδιο μας το σπίτι, από τα δικά μας τα παιδιά μας, τους νέους μας, την οικογένειά μας, και θα απλώσει σαν πανδημία γύρω μας. Δεν είπαμε όλη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, δεν σεβαστήκαμε την αλήθεια, δεν παραιτηθήκαμε με ταπείνωση για να δοξαστεί ο Κύριός μας. Ο θερισμός ακολουθεί πάντα και με μαθηματική ακρίβεια τη σπορά, και είναι ανάλογος του σπόρου που σπείραμε. Είναι νόμος του Θεού αυτός.

ΑΜΑΡΤΙΕΣ «ΓΟΝΕΩΝ»

Με την κάπως ειρωνική αυτή φράση θέλω να τονίσω μια μεγάλη αλήθεια. Ναι, έχουν μεγάλη και σοβαρή ευθύνη για το κατάντημα και το αδιέξοδο το σημερινό και οι προηγούμενοι από εμάς. Δεν φρόντισαν για το τι θα μείνει πίσω τους όταν αποχωρήσουν κάποτε. Λησμόνησαν ότι θα φύγουν κάποτε και δεν πρέπει να αφήσουν πίσω τους συντρίμμια, κενά και παραλείψεις, προβλήματα, εκκρεμότητες. Φρόντισαν να περιτριγυρίζονται από ένα περιβάλλον ευχάριστο – κολακευτικό ίσως — γι’ αυτούς, πρόσωπα δικής τους επιλογής, με κριτήρια δικής τους επιλογής και σε θέσεις δικής τους επιλογής… Όλα αυτά στο βωμό της εξυπηρέτησης ή πιο σωστά της αλληλοεξυπηρέτησης.

Τώρα ρωτάμε τι φταίει, ποιος φταίει; Μπορεί να έχουν φύγει από ανάμεσά μας, αλλά κάποτε έχουν μεγάλες και ιστορικές ευθύνες για όσα ακολούθησαν με την αναχώρησή τους. Ας μη συνεχίσουμε τους λιβανωτούς και τους ύμνους… Τελικά ίσως δεν ήταν και τόσο μεγάλοι όσο νομίσαμε…

Τρεις αποφασιστικές περιοχές. Πνευματικότητα υπό το μηδέν, σπορά και θερισμός και οι αμαρτίες των προηγούμενων. Δεν χρειάζεται κάτι να συμπληρώσουμε. Αυτά και μόνο είναι ικανή αιτία ο Κύριος να απομακρυνθεί, «ο οίκος μας να μείνει έρημος» και κάθε άλλο παρά ευλογημένους να θεωρούμε εμείς τους εαυτούς μας και οι άλλοι εμάς.

Όμως το άρθρο μας αυτό γράφτηκε για έναν άλλο, πολύ πιο σημαντικό λόγο. Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη. Βγες μπροστά. Βγες εσύ μόνος σου, εγώ, ο άλλος. Κι ας μην κοιτάμε αν θα ’ρθει κανείς μαζί μας, αν θα μας μιμηθεί, θα μας ακολουθήσει. Ας βγούμε κι ας το παραδεχτούμε δημόσια, φωναχτά: Φταίω! Φταίω εγώ! Να σηκώσεις το φταίξιμο κι ας μην είναι όλο δικό σου ή δικό μου. Να το κάνεις μπροστά στον Κύριο τίμια, ειλικρινά, με ταπείνωση, με συναίσθηση, με πίστη. Και μπορεί να αρπάξει φωτιά, να λαμπαδιάσει ο τόπος. Να σηκωθεί κι άλλος κι άλλος κι άλλος να πει φταίω, κι εγώ φταίω, φταίω… πολλές φωνές, πολλές καρδιές, πολλά δάκρυα, πολλή δύναμη, πολύς Ουρανός, πολλή δόξα, πολλή φωτιά, πολλές επιστροφές, πολύ μετάνοια, πολύς καρπός, πολλή ευλογία.

Σκέψου, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τον Κύριο να δακρύσει από χαρά.

Κάποιοι αναζητούν το δρόμο για μια αναζωπύρωση. Εμείς τον έχουμε βρει πιστεύω αυτό το δρόμο: Ένα φταίξιμο, ζητά παραλήπτη...

Ποιος σταύρωσε το Χριστό;

«Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών. η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν. και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» Ησαΐας 53:5.

Σήμερα υπάρχει στον κόσμο μια περίεργη συνωμοσία σιωπής-ακόμα και στους θρησκευτικούς κύκλους- σχετικά με την ευθύνη του ανθρώπου για την αμαρτία, την πραγματικότητα της κρίσης για την αμαρτία, την ύπαρξη ενός οργισμένου Θεού και την ανάγκη για ένα σταυρωμένο Σωτήρα.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα ευρύ και δυνατό κίνημα που κυκλοφορεί στον κόσμο με σκοπό να δώσει στον άνθρωπο ειρήνη, και να τον ανακουφίσει από την ιστορική ευθύνη για τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού.

Το πρόβλημα με τα καινούργια ρεύματα και τις επιταγές τους στο όνομα της αδελφοσύνης, και της ανεκτικότητας, είναι η βασική τους εσφαλμένη αντίληψη για τη χριστιανική θεολογία.

Πάνω από κάθε άντρα και γυναίκα πλανιέται σαν σκιά ένα σύννεφο που κρύβει το γεγονός ότι ο Κύριος ταλαιπωρήθηκε, τραυματίστηκε και σταυρώθηκε για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η βασική συλλογική ευθύνη του ανθρώπου που εκείνος όμως προσπαθεί να την απωθήσει ή αποφύγει.

Ας μη χρησιμοποιήσουμε τις δεινές ρητορικές μας ικανότητες για να ρίξουμε την ευθύνη αποκλειστικά στον Ιούδα, κι ας μη στραβώσουμε τα χείλη μας με απαρέσκεια κατηγορώντας τον ότι «Τον πρόδωσε για τα χρήματα!»

Ας λυπηθούμε για τον Πιλάτο, αυτό τον αδύνατο χαρακτήρα που δεν είχε το θάρρος να υπερασπίσει την αθωότητα του Ανθρώπου, παρόλο που ο ίδιος δήλωσε ότι δεν έχει κάνει κανένα κακό.

Ας μην καταραστούμε τους Εβραίους που παρέδωσαν τον Ιησού για να σταυρωθεί. Ας μη ρίξουμε τις ευθύνες αποκλειστικά στους Ρωμαίους που σταύρωσαν τον Ιησού.

Σίγουρα ήταν ένοχοι όλοι αυτοί! Αλλά ήταν δικοί μας συνεργοί στο έγκλημα. Εκείνοι κι εμείς Τον ανεβάσαμε στο Σταυρό, όχι μόνο εκείνοι. Αυτή η κακία και η οργή που ανεβαίνει από μέσα σου σήμερα και σου καίει τα σωθικά, αυτή Τον σταύρωσε. 

Αυτή η βασική ανεντιμότητα που βγαίνει στη φόρα κάθε φορά που κλέβεις ή τροποποιείς έγγραφα εις όφελός σου, αυτή Τον ανέβασε στο Σταυρό. Η κακία σου, το μίσος σου, η γλώσσα σου που ψεύδεται, η σαρκικότητά σου, η αγάπη σου για σαρκικές απολαύσεις, όλα αυτά που υπάρχουν στο φυσικό άνθρωπο ένωσαν τις δυνάμεις τους για ν' ανεβάσουν τον Ιησού στο Σταυρό.

Εμείς Τον βάλαμε πάνω στο Σταυρό.

Ας το παραδεχτούμε λοιπόν. Ο καθένας από μας στο γένος του Αδάμ είχε ένα μέρος της ευθύνης για τη σταύρωση του Ιησού!

Σας θυμίζω ότι είναι χαρακτηριστικό του φυσικού ανθρώπου, να απασχολεί τόσο πολύ τον εαυτό του με εξαιρετικά ασήμαντες φροντίδες, που να καταφέρνει ν' αποφύγει την τακτοποίηση των πιο σπουδαίων ζητημάτων που σχετίζονται με την ύπαρξη και τη ζωή του.

Οι άνθρωποι-άντρες και γυναίκες-συναντώνται οπουδήποτε και οποτεδήποτε για να συζητήσουν κάθε λογής θέματα διαφόρων βαθμών σοβαρότητας-από την τελευταία μόδα μέχρι τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και την ανάγκη για ειρήνη. Μπορεί να συζητούν για την εκκλησία, και για το πώς μπορεί να αποτελεί το οχυρό εναντίον του αθεϊσμού. Κανένα απ' αυτά τα θέματα δεν τους προξενεί αμηχανία.

Αλλά κάθε συζήτηση σταματά και σε κάθε συζήτηση πέφτει το ταμπού της σιωπής, όταν κάποιος τολμήσει να εισηγηθεί ότι υπάρχουν πνευματικά θέματα ζωτικής σημασίας για την κάθε ψυχή, τα οποία πρέπει να συζητηθούν και να ληφθούν σοβαρά υπόψη. 

Φαίνεται ότι στην πολιτισμένη κοινωνία υπάρχει ένας άγραφος κανόνας ότι, αν πρόκειται να συζητηθούν θέματα θρησκευτικής σημασίας, αυτό πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε θεωρητικό επίπεδο- να μη φτάσει δηλαδή ποτέ ν' αγγίξει το προσωπικό.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα υπάρχει ένα μόνο πράγμα που είναι ζωτικής σημασίας και έχει συνέπειες που διαρκούν, το γεγονός ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός «ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών. εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών. η τιμωρία ήτις επέφερε την ειρήνην ημών ήτο επ' αυτόν. και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». Ησαΐας 53:5.

Υπάρχουν εδώ δύο πολύ τρομερές λέξεις, παραβάσεις και ανομίες.

Η παράβαση είναι μια παρεκτροπή, μια επανάσταση κατά της δίκαιης εξουσίας. Σε ολόκληρο το ηθικό σύμπαν μόνο ο άνθρωπος και οι άγγελοι που ξέπεσαν επαναστάτησαν κατά του Θεού και παραβίασαν την εξουσία Του και οι άνθρωποι είναι ακόμα και τώρα «επ' αυτοφώρω συλλαμβανόμενοι» για επανάσταση εναντίον αυτής της εξουσίας.

Στις μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης από το εβραϊκό πρωτότυπο δεν υπάρχει φράση που να μπορεί να αποδώσει την πλήρη βαρύτητα και την έννοια του τρόμου που εμπνέουν οι δύο εβραϊκές λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ησαΐας, οι οποίες στα ελληνικά μεταφράζονται σαν «παράβαση» και «ανομία». 

Αλλά όλοι μας αναγνωρίζουμε τη διαστροφή, την παραμόρφωση, τη διαστρέβλωση και την επανάσταση που υπάρχει στην πτώση του ανθρώπου, και στην αποστασία του από τη δημιουργηθείσα τάξη και την εξουσία του Θεού. Μέσα εκεί υπάρχουν όλες αυτές οι έννοιες και, αναμφισβήτητα, καθρεφτίζουν την αιτία και την αναγκαιότητα να πεθάνει ο Ιησούς Χριστός στο Σταυρό.

Η λέξη «ανομία» δεν είναι μια αγαθή λέξη και ο Θεός γνωρίζει πόσο την απεχθανόμαστε! Αλλά οι συνέπειες της ανομίας δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Ο προφήτης μας θυμίζει ξεκάθαρα πως ο Σωτήρας συνθλίφτηκε για τις «ανομίες μας».

Το αρνούμαστε και λέμε «όχι!» Αλλά τα δακτυλικά αποτυπώματα του ανθρώπινου γένους αποτελούν ξεκάθαρη απόδειξη εναντίον μας. Οι αρχές δεν έχουν δυσκολία να βρουν και να συλλάβουν τον περίεργο αυτό ληστή, ο οποίος αφήνει τα αποτυπώματά του σε τραπέζια και χερούλια από πόρτες, διότι έχουν το ποινικό του μητρώο. 

Έτσι τα αποτυπώματα του ανθρώπου βρίσκονται σε κάθε σκοτεινό κελάρι, και σε κάθε αλέα και ημιφωτισμένο κακότοπο μες στον κόσμο, τα αποτυπώματα κάθε ανθρώπου είναι καταχωρημένα, και ο Θεός ξέρει να διακρίνει τον ένα άνθρωπο απ' τον άλλο. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε απ' την ενοχή μας και να φορτώσουμε τις ηθικές μας ευθύνες στους ώμους κάποιου άλλου. Αυτές οι «ανομίες μας» είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα.

Η βαρύτητα της πληγής Του.

Για τις ανομίες και τις παραβάσεις μας «ταλαιπωρήθηκε» και «πληγώθηκε». Δεν θα ήθελα καν ν' αναφερθώ στο είδος της ταλαιπωρίας και των πληγών Του. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι βλαστημήθηκε και μαστιγώθηκε, στιγματίστηκε και βεβηλώθηκε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός όταν οι άνθρωποι Τον παρέλαβαν στα αμαρτωλά τους χέρια, αλλά σύντομα Τον ταπείνωσαν και Τον βεβήλωσαν τόσο... Του μάδησαν τη γενειάδα, Τον λέρωσαν με το ίδιο Του το αίμα, Τον βρόμισαν με τη λάσπη της γης. Αλλά Εκείνος δεν κατηγόρησε κανέναν, και κανέναν δεν καταράστηκε. Ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο Πληγωμένος.
Το μεγάλο φορτίο που σηκώνει ο λαός Ισραήλ, και το τραγικό τους λάθος ήταν η γνώμη ότι Αυτός ο Πληγωμένος στο λόφο πέρα απ' την Ιερουσαλήμ τιμωρείται για τη δική Του αμαρτία.

Ο Ησαΐας, περιλαμβάνοντας και τον εαυτό του-αφού ήταν κι ο ίδιος Εβραίος , προέβλεψε αυτή την ιστορική πλάνη, και είπε: «εμείς νομίσαμε ότι ο Θεός Τον είχε πληγώσει. Νομίσαμε ότι ο Θεός Τον τιμωρούσε για τη δική Του αμαρτία, διότι τότε δεν γνωρίζαμε πως ο Θεός Τον τιμωρούσε για τις δικές μας παραβάσεις και ανομίες».

Ο Ησαΐας αναφέρει ότι η τιμωρία που έφερε σ' εμάς την ειρήνη έπεσε επάνω Του.

Πολύ λίγοι συνειδητοποιούν ότι είναι αυτή ακριβώς η ειρήνη -αυτή η υγεία και η ευεξία και η ασφάλεια του ατόμου- που μας αποκαθιστά στη σχέση που είχαμε πριν με το Θεό. Μια τιμωρία έπεσε επάνω στον Ιησού έτσι ώστε εμείς, οι άνθρωποι της πτώσης, να μπορούμε ο καθένας ξεχωριστά να γευτούμε την ειρήνη με το Θεό που τόσο ποθούσαμε. Τα στοιχεία που υπάρχουν στην τιμωρία είναι απαξίωση, πειθάρχηση και σωφρονισμός. 

Με διάταγμα των Ρωμαίων Τον χτύπησαν και Τον μαστίγωσαν δημοσία. Τον ράβδισαν δημοσία, όπως έκαναν αργότερα και με τον Παύλο. Τον φραγγέλωσαν και Τον κακοποίησαν μπροστά σ' ένα κοινό που Τον χλεύαζε, και το μωλωπισμένο, ματωμένο και πρησμένο Του σώμα ήταν η απάντηση στην ειρήνη που αποζητάει ο κόσμος, και στην ειρήνη που αποζητάει η κάθε ανθρώπινη καρδιά. Για την ειρήνη μας τιμωρήθηκε. Τα χτυπήματα έπεσαν επάνω στο δικό Του Πρόσωπο.

Δεν νομίζω ότι έχει ποτέ επινοηθεί πιο εξευτελιστική τιμωρία απ' το να μαστιγώνονται και να ραβδίζονται δημοσία ενήλικες. Πολλοί που έχουν τιμωρηθεί με φυλάκιση, έχουν γίνει ήρωες στο ευρύ κοινό. Επίσης βαριές χρηματικές ποινές έχουν επιβληθεί σε διάφορους παραβάτες του νόμου, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο οι παραβάτες αυτού του είδους να περηφανεύονται και να κομπορρημονούν που τη γλίτωσαν φτηνά. 

Όταν όμως ένας άνθρωπος περιφέρεται μπροστά σ' ένα πλήθος που γελάει κοροϊδευτικά και χλευαστικά, γυμνώνεται μέχρι τη μέση, και ραβδίζεται σαν να ήτανε παιδί-ένα άτακτο παιδί-χάνει τελείως την αξιοπρέπειά του και δεν έχει καθόλου αυτοσεβασμό. Ίσως δεν θα είναι ποτέ πια ο παράτολμος κακοποιός που ήταν πριν. 

Αυτού του είδους το μαστίγωμα και η τιμωρία λυγίζει τον άνθρωπο και τον ταπεινώνει. Ο εξευτελισμός που νιώθει ο τιμωρούμενος είναι μεγαλύτερος απ' τον πόνο του ραβδίσματος στην πλάτη του. Μιλάω για τον εαυτό μου σαν αμαρτωλός που συγχωρήθηκε και δικαιώθηκε, και νομίζω ότι μιλάω επίσης και για ένα μεγάλο αριθμό συγχωρημένων και αναγεννημένων χριστιανών, όταν λέω ότι στη μετάνοιά μας γευτήκαμε μόνο ένα μικρό ποσοστό, ένα συμβολικό δείγμα της τιμωρίας και του πληγώματος που έπεσε πάνω στον Ιησού Χριστό, καθώς στεκόταν εκεί, στη δική μας θέση και για δική μας χάρη. Ένας πραγματικά μετανοημένος άνθρωπος, που έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αμαρτίας και της επανάστασής του κατά του Θεού, νιώθει μια μεγάλη αποστροφή κατά του εαυτού του-μάλιστα νομίζει ότι δεν μπορεί καν να ζητήσει απ' το Θεό να τον συγχωρήσει.

Αλλά η ειρήνη έχει ήδη εγκατασταθεί, διότι η τιμωρία έχει πέσει επάνω στον Ιησού Χριστό. Εκείνος χλευάστηκε και εξευτελίστηκε δημοσία σαν παραβάτης του κοινού ποινικού δικαίου, πληγώθηκε και μωλωπίστηκε, μάτωσε από τα ραβδίσματα για αδικήματα που δεν έκανε, για επαναστάσεις στις οποίες δεν πήρε μέρος, για την ανομία που ρέει στις ανθρώπινες φλέβες και που συνιστά προσβολή κατά του Θεού της Αγάπης και της Δημιουργίας.

Η σημασία των πληγών Του.

Ο προφήτης Ησαΐας κλείνει το μήνυμά του για την εξιλέωσή μας μέσω της υποκατάστασης του Ιησού με το ευχάριστο μήνυμα ότι εμείς πια γιατρευτήκαμε.

Στη γλώσσα του πρωτότυπου η λέξη «πληγές» δεν είναι μια λέξη που έχει ανώδυνη περιγραφή. Σημαίνει να έχεις χτυπήσει και τραυματιστεί με τρόπο που όλο το σώμα να είναι μπλαβιασμένο και μαυρισμένο σαν να ήταν όλο μία πληγή. Ο άνθρωπος έχει ανέκαθεν χρησιμοποιήσει αυτή την επιβολή σωματικού κολασμού σαν μέσο τιμωρίας. Η κοινωνία ανέκαθεν επιφύλασσε στον εαυτό της το δικαίωμα να τιμωρεί τον άνθρωπο για τις παραβάσεις του. Η ποινή είναι συνήθως ανάλογη με το έγκλημα. Είναι σαν ένα είδος εκδίκησης που παίρνει η κοινωνία εναντίον εκείνου που τόλμησε να αγνοήσει τους κανόνες της.

Αλλά ο Ιησούς δεν υπέφερε λόγω τιμωρίας. Δεν ήταν για τον Εαυτό Του ή για κάτι κακό που είχε κάνει ο Ίδιος.

Το πάθος του Ιησού δεν ήταν τιμωρητικό αλλά επανορθωτικό. Δέχτηκε να υποφέρει για να μας αποκαταστήσει και να επανορθώσει, έτσι ώστε το πάθος Του να μην αρχίζει και τελειώνει με πάθος, αλλά να αρχίζει με πάθος και να τελειώνει με τη δική μας γιατρειά.

Αυτή είναι η δόξα του Σταυρού! Αυτή είναι η δόξα του είδους της θυσίας που επί τόσους αιώνες είχε ο Θεός στην καρδιά Του! Αυτή είναι η δόξα του είδους της εξιλέωσης που επιτρέπει σ' ένα μετανοημένο αμαρτωλό να έρθει και πάλι-με ειρήνη και χάρη-σε κοινωνία με το Θεό και Δημιουργό του!

Ποια είναι η μετάνοιά μας; Ανακαλύπτω ότι μετάνοια είναι κυρίως η λύπη μας για το ρόλο που παίξαμε στην επανάσταση η οποία πλήγωσε τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας. Ανακαλύπτω επίσης ότι οι πραγματικά μετανοημένοι δεν σταματούν ποτέ να μετανοούν, διότι η μετάνοια δεν είναι μια θέση του νου και της καρδιάς που εξαφανίζεται μόλις ο Θεός παραχωρήσει τη συγγνώμη Του και μας καθαρίσει.

Μπορεί βέβαια η οδυνηρή και έντονη αίσθηση της καταδίκης που συνοδεύουν τη μετάνοια να κατασταλεί, και να έρθει μια ειρήνη και μια αίσθηση εξαγνισμού μέσα μας, αλλά ο αγιότερος και πιο δικαιωμένος από τους ανθρώπους θα ξανασκεφτεί το ρόλο που έπαιξε στην τιμωρία και το πλήγωμα του Αμνού του Θεού. Μια αίσθηση σοκ πάντα θα τον διακατέχει. Μια αίσθηση απορίας θα εξακολουθεί να τον συνοδεύει-απορίας που ο Αμνός που πληγώθηκε θα μετέτρεπε τις πληγές Του σε δικό μας καθαρισμό και συγχώρηση, εμάς που είμαστε εκείνοι που Τον πληγώσαμε.

Παρόλο που η λέξη «αγιασμός», με την έννοια του διαρκούς και δια βίου καθαρισμού του πιστού, είναι πέρα για πέρα βιβλική, έχουμε περάσει από εποχές που οι εκκλησίες που κηρύττουν το ευαγγέλιο μόλις και μετά βίας τολμούσαν να την αρθρώσουν από φόβο να μην κατηγορηθούν για πνευματική αλαζονεία..

Η λέξη «αγιασμός» όμως όχι απλά επιστρέφει στο λεξιλόγιο των χριστιανικών κύκλων, αλλά ελπίζω ότι και η σημασία που έχει αυτή η λέξη στην καρδιά και στο νου του Θεού επιστρέφει κι αυτή. Ο πιστός χριστιανός, το υιοθετημένο με τη μεσολάβηση του Χριστού παιδί του Θεού, πρέπει να έχει έναν πόθο και μια δυνατή επιθυμία για αγνή καρδιά και καθαρά χέρια έτσι ώστε να ευαρεστείται ο Θεός σ' αυτόν. Γι' αυτό ακριβώς το πράγμα ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να Τον ταπεινώσουν, να Τον κακομεταχειριστούν και να Τον ραβδίσουν. Κακοποιήθηκε, πληγώθηκε και τιμωρήθηκε έτσι ώστε τα παιδιά του Θεού να γίνουν ένας καθαρός και αγνός λαός-για να μπορούν να είναι καθαρές οι σκέψεις και ο νους μας. Όλα αυτά ξεκίνησαν με το πάθος Του και κατέληξαν στον καθαρισμό μας. Ξεκίνησαν με τις ανοιχτές ματωμένες πληγές Του και κατέληξαν στην ειρήνη των καρδιών και στη χαρούμενη όψη και διάθεση του λαού Του.

Εκείνοι που αποτελούν το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του, πρέπει να γνωρίζουν μέσα τους δύο βασικά στοιχεία, αν θέλουν να φέρουν με χαρά καρπό για τον Κύριο.

Πρέπει να έχουμε τη θετική γνώση ότι είμαστε καθαρισμένοι με τις πληγές Του, και ότι η ειρήνη του Θεού έχει γίνει πραγματικότητα στη ζωή μας μέσ' απ' τα ραβδίσματά Του. Μ' αυτό τον τρόπο ο Θεός μας διαβεβαιώνει ότι μπορεί να είμαστε τακτοποιημένοι εσωτερικά. Όντας σ' αυτή την πνευματική κατάσταση θα εκτιμούμε σαν θησαυρό την αγνότητα του καθαρισμού μας, και δεν θα δικαιολογούμε καμία πονηρία ή αμαρτία.

Πρέπει επίσης να κρατάμε μέσα μας μια χαρωπή και ευγνώμονη διάθεση για Κείνων που πληγώθηκε και συνθλίφτηκε για μας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Τι μεγάλο μυστήριο το μυστήριο της απολύτρωσής μας!-που οι πληγές του Ενός γιάτρεψαν τις πληγές των πολλών.

Οι πληγές και οι κακώσεις, που θα 'πρεπε να είχαν πέσει επάνω μας, έπεσαν επάνω σε Κείνων κι εμείς σωθήκαμε για χάρη Του!

Ο Θεός εξακολουθεί ν' αναζητά τις ταπεινές, καθαρισμένες και πιστές καρδιές για να αποκαλύψει μέσ' απ' αυτές τη Δύναμη, τη Χάρη Του και τη Ζωή. Ένας ειδικός βοτανολόγος με πανεπιστημιακή καριέρα, μπορεί να περιγράψει το θάμνο του Μωυσή στην έρημο καλύτερα απ' τον ίδιο το Μωυσή, αλλά ο Θεός εξακολουθεί ν' αναζητά ταπεινές ψυχές που δεν ικανοποιούνται μέχρι που ο Θεός να μιλήσει με θεία φωτιά μέσ' απ' τη φλεγόμενη βάτο.

Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένας ερευνητής-επιστήμονας για να μας πει περισσότερα για τα στοιχεία και τις ιδιότητες του ψωμιού και του κρασιού απ' ότι γνώριζαν ποτέ οι απόστολοι. Αλλά αυτός είναι ο κίνδυνος: μπορεί να έχουμε χάσει το φως και τη ζέστα της παρουσίας του Θεού και να έχουμε μπροστά μας μόνο ψωμί και κρασί. Η φλόγα θα έχει φύγει από το θάμνο και η δόξα δεν θα είναι πια στην πράξη της συμμετοχής μας στο Δείπνο του Κυρίου.

Δεν είναι τόσο απαραίτητο να γνωρίζουμε όλη την ιστορία και όλα τα επιστημονικά δεδομένα, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό να επιθυμούμε να γνωρίσουμε και να λατρέψουμε την παρουσία του Ζωντανού Θεού που μας έδωσε «τον παράκλητο προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν, τον Δίκαιον. Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών. και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». Α' Ιωάν.2:1-2...

Η αλήθεια δεν είναι ποτέ ευπρόσδεκτη.

Η αλήθεια είναι βασικό στοιχείο για κάθε επιτυχημένη ανθρώπινη σχέση, αλλά όλοι ξέρουμε, ότι η αλήθεια είναι αυτό που λείπει απ' τον κόσμο μας σήμερα. Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, είναι η άμεση σχέση και σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην εγκατάλειψη της αλήθειας και την αποδοχή της βίας και του κακού.
Ο απόστολος Παύλος δήλωσε απερίφραστα ότι ο Θεός οργίζεται εναντίον εκείνων «που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας». Ρωμ.1:18, εξηγώντας, ότι εκείνοι που αρνήθηκαν να δώσουν τη δόξα στο Θεό και να Τον ευχαριστήσουν «οδηγήθηκαν στους μάταιους διαλογισμούς τους και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους» Ρωμ.1:21, και «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» Ρωμ.1:25. Μετά, ακολουθεί ένας κατάλογος πονηρών πράξεων, συμπεριλαμβανομένης της ομοφυλοφιλίας, της πλεονεξίας, της πορνείας, της κακίας, του φθόνου, του φόνου, της διένεξης, της απάτης της κακοήθειας κ.τ.λ. Ρωμ.1:29-31.

Ο Ιησούς Χριστός εξήγησε το γιατί οι άνθρωποι αρνούνται ν' αναγνωρίσουν το Θεό και να Τον ευχαριστήσουν. «Αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως», είπε, «για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά» Ιωάν.3:19,20.

Η φράση «ούτε τον ευχαρίστησαν» Ρωμ.1:21 είναι πολύ σπουδαία. Μια τέτοια ευχαριστία θ' αποτελούσε αναγνώριση εκ μέρους τους ότι είναι χρεώστες στο Θεό κι επομένως θα τους έκανε υπόλογους σ' Αυτόν για τις άνομες πράξεις τους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η φιλοσοφία της απιστίας είναι «θέμα απελευθέρωσης». Είναι αντίθετοι με την ηθική, γιατί παρεμβαίνει στη σεξουαλική τους ελευθερία και γι' αυτό λαχταρούν την απελευθέρωση από κάποιο συγκεκριμένο σύστημα ηθικής. Η φιλοσοφία αυτή έχει διαποτίσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, κι έχει οδηγήσει σε ακραίες ανηθικότητες που εκδηλώνονται με τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την πορνογραφία, τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και γυναικών, τη διαφθορά στις επιχειρήσεις, αλλά και σε ανώτατα αξιώματα, με αποτέλεσμα να μεταβάλουν τους ηθικούς πολίτες, σε φυλακισμένους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.

Με την απίστευτη αύξηση της εγκληματικότητας, άνθρωποι όλων των μορφωτικών επιπέδων, λένε ότι αναζητούν την αιτία, αλλά σπάνια βρίσκεται κανείς που θα ψάξει την αιτία εκεί που πραγματικά είναι: Στο γεγονός, ότι τα άτομα που προβαίνουν σ' εγκληματικές πράξεις, το κάνουν παρακινούμενοι από μια διεφθαρμένη πονηρή καρδιά. Ένα σάπιο δένδρο, κάνει σάπιους καρπούς Λουκ.6:43-44. Κάτω από την επίδραση ειδωλολατρών φιλοσόφων, που κατηγορηματικά αρνούνται την ύπαρξη ενός απόλυτου ηθικού κανόνα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα σχολεία και η κυβέρνηση, προτιμούν ν' αγνοούν το γεγονός, ότι οι πονηρές πράξεις είναι το αποτέλεσμα πονηρών διανοιών.

Μπορεί κανείς να διαβάσει στις εφημερίδες δεκάδες υποθέσεις φόνων, τραυματισμών, παιδικών κακοποιήσεων, οργανωμένου εγκλήματος, κυβερνητικών σκανδάλων και τόσα άλλα, αλλά ποτέ δεν θα δει τον όρο «πονηρός». Σύμφωνα μ' ένα άρθρο στους Τάιμς του Λονδίνου «Ίσως καμιά επιστήμη δεν υπήρξε ισχυρότερη πηγή συγχώρησης απ' ότι η ψυχανάλυση του Φρόιντ. Ο αμαρτωλός γίνεται ένας ασθενής, που αν κάνει κάτι κακό, δεν είναι αυτός που το κάνει στην πραγματικότητα, αλλά οφείλεται σ' ένα υποσυνείδητο του οποίου οι επινοήσεις είναι άγνωστες σ' αυτόν»

Οι κακές πράξεις είναι το αποτέλεσμα κάποιων άγνωστων επιδράσεων, έτσι που το άτομο που τις διαπράττει, δεν θεωρείται ποτέ κακό, αλλά δικαιολογείται σαν θύμα μιας μυστηριώδους δύναμης. Ο δολοφόνος που βασανίζει και βιάζει τα θύματά του, πριν τα σκοτώσει, δεν θεωρείται κακός, αλλά σαν κάποιος που πρέπει να έχει τον οίκτο μας, να τον περιποιηθούμε με καλή τροφή και διαμονή στη φυλακή, να έχει κάποιους που θα τον παρακολουθούν, και μια ομάδα ψυχιάτρων να φροντίζουν για τη θεραπεία του.
Το κακό φοράει τη μάσκα της πάθησης. Ένας δολοφόνος που σκότωσε 17 ανθρώπους, ήταν θύμα «ψυχικής αποσύνδεσης (ασυναρτησίας), ελλείψεων της κοινωνίας, της μοναξιάς». Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «αμαρτωλή ζωή», σήμερα αποκαλείται «απαραίτητες σχέσεις» και η σιχαμερή αμαρτία του σοδομισμού έχει γίνει απλά ένας «εναλλακτικός τρόπος ζωής».

Ο Θεός, όμως, έχει μια σοβαρή προειδοποίηση γι' αυτού του είδους την αψήφιση της αλήθειας: «Ουαί εις εκείνους, οίτινες λέγουσι το κακόν καλόν, και το καλόν κακόν, οίτινες θέτουσιν το σκότος διά φώς και το φώς διά σκότος» Ησαΐας 5:20.

Μερικοί μπορεί να αντιδρούν λέγοντας, ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού Ρωμ.3:23. Όμως, ο λόγος του Θεού κάνει διάκριση ανάμεσα στο κακό και το καλό. Παρόλο που και οι καλλίτεροι από μας δεν είμαστε τέλειοι, δεν έχουμε φτάσει στο στόχο της τελειότητας, υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που στόχος και επιθυμία του είναι το κακό, και στον άνθρωπο που η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Το κακό ξεκινά από την καρδιά, όπως και το καλό. «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» Παρ.4:23. Ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει την καρδιά του στο Θεό, αγαπά το φως της αλήθειας, αλλά εκείνος που η καρδιά του είναι κακή, μισεί το φως και στέκεται όσο μπορεί μακρύτερα απ' αυτό.

Στις μέρες μας, οι διαφημιστές σε συνεργασία με διάφορες οργανώσεις χρησιμοποιούν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, για να πείσουν το κοινό, ότι η δύναμη και η υγεία της χώρας μας βρίσκεται στο να δέχεσαι διάφορες κουλτούρες, κι ότι είναι θρησκοληψία το να λέμε, ότι μια κουλτούρα είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από κάποια άλλη. Θέλουν ν' αγνοούμε το γεγονός, ότι με την κάθε κουλτούρα έρχεται και ο δικός της ιδιαίτερος ηθικός κώδικας, και σύμφωνα με τον ηθικό νόμο του Θεού μερικές απ' αυτές τις κουλτούρες είναι κακές.

Η στρατηγική είναι απλή: Πρώτα το κακό επιζητά την ανοχή, μετά, χρησιμοποιώντας δυσφημιστικές λέξεις όπως «θρησκοληψία», «αντιπάθεια», «συρμός», «φανατισμός», σπρώχνουν τον κόσμο στο ν' αποδεχτεί το κακό. Για παράδειγμα, διδάσκουν να ανεχόμαστε το σοδομιστή στην κοινωνία, γιατί αργότερα πρέπει να τον δεχτούμε και σαν αρχηγό μας. Οι κυβερνήσεις δίνουν ειδικά δικαιώματα σ' όλους εκείνους που εφαρμόζουν τέτοιες πρακτικές. Είναι ντροπή, γιατί υπάρχουν πολλά διεφθαρμένα άτομα, άνδρες και γυναίκες, σε ανώτατα αξιώματα, που επιτρέπουν να επικρατούν τέτοια κακά. Όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, με τους διαλογισμούς τους απομακρύνθηκαν από την αλήθεια και οδηγήθηκε στο σκοτάδι η ανόητη διάνοιά τους, «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» Ρωμ.1:25.

Οι εχθροί της αλήθειας δεν σταματούν με τη δημιουργία των ψεύτικων θεών τους. Θεωρούν τον μόνο αληθινό Θεό σαν εχθρό τους, και θέλουν να εξαλείψουν τις ηθικές αρχές και τις κρίσεις Του. Βλέπουν τους Χριστιανούς σαν απειλή κι εμπόδιο για τα πονηρά τους σχέδια, για τη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο.

Λένε, ότι οι Χριστιανοί μπλοκάρουν την παγκόσμια κίνηση για μια μοναδική Παγκόσμια θρησκεία, που χρειάζεται για να ενώσει όλους τους ανθρώπους και να σώσει τη γη.
Όσο μισούν το φως αυτοί οι εργάτες της ανομίας, άλλο τόσο μισούν το Χριστό, την πηγή αυτού του φωτός. Ο Χριστός είπε: «Εμένα, όμως, με μισεί (ο κόσμος) επειδή εγώ δίνω μαρτυρία γι' αυτόν ότι τα έργα του είναι πονηρά» Ιωάν.7:7. Προειδοποίησε επίσης ότι το ίδιο μίσος θα έχει ο κόσμος για τους μαθητές Του: «Αν ο κόσμος σας μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα» Ιωάν.15:18.

Το μίσος αυτό άρχισε ήδη να εκδηλώνεται με ασυγκάλυπτες πράξεις, που σκοπεύουν στη σιωπή και τελικά στην εξαφάνιση της χριστιανικής πίστης. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε τη σκόπιμη προβολή των χυδαίων ηθικών διαστροφών, και την εξύμνηση ασχημιών απ' τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, παρά μόνο σαν γεγονός, ότι είναι καρπός διεστραμμένων πονηρών ανθρώπων που τους αρέσει το σκοτάδι. Η οργανωμένη προσπάθεια της καταστροφής του χριστιανικού πνεύματος και της αντικατάστασής του με τη κτηνώδη βία, και τον απερίγραπτα ανήθικο τρόπο ζωής, μπορεί να εξηγηθεί μονάχα σαν έργο πονηρών ανθρώπων, πουλημένων στο διάβολο, που αντιπαθούν και πολεμούν τη χριστιανική αλήθεια και μισούν τους χριστιανούς που θέλουν να ζουν σύμφωνα με το λόγο του Θεού, τη μόνη αλήθεια.

Αυτή η εχθρική στάση απέναντι στο Χριστό και την αλήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο το διωγμό των Χριστιανών, αλλά και καταστροφική επίδραση πάνω στους απίστους που επαναστατούν εναντίον του Θεού, αφήνοντάς τους χωρίς ελπίδα, ανασφαλείς, φορτωμένους μ' ένα αίσθημα ενοχής ν' αγωνίζονται μάταια να διώξουν τους φόβους τους. Συχνά οδηγούνται σε μεγαλύτερη σύγχυση προσπαθώντας με διάφορες ανθρώπινες μεθόδους όπως την αυτογνωσία, την αυτοθεραπεία, τη φιλαυτία, την αυτοϊκανοποίηση κ.τ.λ., να βρουν τη λύση, η οποία όμως έρχεται μόνο όταν ο άνθρωπος σαν δημιούργημα, υποταχθεί στην αλήθεια του Δημιουργού του.

Δημιουργηθήκαμε για να σκεφτόμαστε σύμφωνα με τις δικές Του σκέψεις και για να ζούμε σύμφωνα με τη δική Του οδηγία. Αυτοί που αγαπούν το Θεό, αγαπούν και την αλήθεια και όσο περισσότερο βιώνει κανείς αυτή την αλήθεια, τόσο περισσότερο την αγαπάει. «Όποιος είναι από τον Θεό, ακούει τα λόγια του Θεού» Ιωάν.8:47...

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε το Θεό;

Το κάνουμε συχνά στη ζωή μας. Πιστεύω όλοι μας έχουμε παρόμοιες εμπειρίες. Λέμε κάποια πράγματα, χρησιμοποιούμε έννοιες που δεν ξέρουμε ακριβώς το πραγματικό τους νόημα, την ιδιαίτερη βαρύτητα που έχουν και τις συνέπειες που συνήθως ακολουθούν. Και αν μείνει κανείς μόνο στα λόγια, ας πούμε ότι οι συνέπειες είναι ελαφρύτερες. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή, διότι συνήθως δεν αρκούμαστε στα λόγια, αλλά προχωράμε σε έργα, σε πράξεις, σε ζωή. Κάποτε προχωράμε τόσο γρήγορα, είμαστε τόσο αποφασισμένοι, που δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ανακόψουμε πορεία. Και τότε η κατάληξη είναι συντρίμμια και ολοκληρωτικός όλεθρος. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και η φράση, "Εγκαταλείπω το Θεό, …προσπερνάω το Θεό, …αγνοώ το Θεό"... όποιος κι αν τη λέει, ότι κι αν εννοεί ο ίδιος και οι γύρω απ’ αυτόν. 

Γιατί τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και γιατί τώρα; Μα έχουμε ένα παράδειγμα, που καλύτερό του δεν γίνεται. Πιστή και ανάγλυφη αποτύπωση των αληθειών που αναφέραμε πιο πάνω. Οι τραγικές μέρες που περνάει ο τόπος μας και ο κόσμος μας. Ένας κόσμος, που έχει την απειλή πάνω από τα κεφάλια του, και τον πόνο, την πικρία και το παράπονο μέσα στην ψυχή του καθημερινό πλέον σύντροφο. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα λαό που νιώθει προδομένος, από αυτούς που διάλεξε και εμπιστεύτηκε να τον κυβερνούν. Πικραμένοι, πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μας. Μικροί και μεγάλοι. Με την απορία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους, και το ερώτημα πάντα το ίδιο, γιατί είμαστε έτσι, πως φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει, τι φταίει;

Οι απαντήσεις πολλές, ποικίλες, η προσφορά μεγάλη. Απαντήσεις, που όμως δεν έχουν το φως και την ικανοποίηση που θα θέλαμε. Τουλάχιστον να παρηγορηθούμε ότι ξέρουμε την προέλευση όλων αυτών, και αν χρειαστεί, ξέρουμε ποιον ή ποιους να δείξουμε με το δάχτυλο σαν υπεύθυνους. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό μας πρόβλημα και η αιτία για το αδιέξοδό μας. Ψάχνουμε ανάμεσά μας, στο επίπεδό μας το ανθρώπινο, το γήινο, και είναι λάθος. Τούτη η βαθιά κρίση, τούτη η παγκόσμια απειλή, είναι πολύ μεγάλη για να έχει μόνο ανθρώπινη προέλευση, για να είναι δηλαδή τα αίτιά της ανάμεσα στους ανθρώπους, που κάτι δεν έκαναν καλά, κάτι δεν πρόβλεψαν, κάτι δεν γνώριζαν ή δεν γνωρίζουν…

Ο προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής, δεν εξαντλείται στη θρησκεία ή στα θρησκευτικά πράγματα, ούτε στις ποικίλες εκκλησίες ή στα δόγματα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο άμεσο για τον άνθρωπο από όλα αυτά. Σε άπειρο και απόλυτο βαθμό ο ζωντανός, προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής είναι σοφός, είναι δίκαιος, είναι παντοδύναμος, έχει φως, έχει αγάπη για τον άνθρωπο, είναι αγαθός. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα έχει η προσωπικότητα του ζωντανού Θεού στον υπέρτατο βαθμό, και τα προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο που θα Του ζητήσει με μετάνοια, ταπείνωση και γνήσια πίστη να γίνει Κύριός του και Θεός του.

Όταν ο άνθρωπος επιλέξει τον αντίθετο δρόμο, το δρόμο δηλαδή του "εγκαταλείπω τον Θεό, απομακρύνομαι και Τον απομακρύνω, Τον αγνοώ"… τότε, μαζί με το Θεό αποκλείει από τη ζωή του και όλες Του τις ιδιότητες που αναφέραμε πιο πάνω, όλα Του τα χαρακτηριστικά και τις άπειρες δυνατότητές Του. Φεύγει διωγμένος από τη ζωή μας ο Θεός, και μαζί Του παίρνει και τον εαυτό Του. Επομένως ο άνθρωπος μένει χωρίς το φως, τη σοφία, τη δύναμη, την αλήθεια, τη στήριξη, τη βοήθεια και κυρίως την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Μένει μόνος, αβοήθητος, απροσανατόλιστος, ανυπεράσπιστος. 

Οι αναλογίες και τα μεγέθη όμως είναι εντελώς σε βάρος του ανθρώπου. Το περιβάλλον είναι σκληρά ανταγωνιστικό, οι δυνάμεις του Σατανά πρόθυμες να τον κατασπαράξουν αλύπητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται άλυτα και απειλητικά, η αμαρτία αφυδατώνει τον άνθρωπο και τον κρατά αιχμάλωτο, αλυσοδεμένο. Αυτήν την πραγματικότητα περιγράφει ο ίδιος ο Θεός με την πένα του προφήτη Του Ιερεμία (2:13, 17:5,6), πριν πολλά χρόνια: 

"Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ". 

"Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγαθόν· αλλά θέλει κατοικεί τόπους ξηρούς εν ερήμω, γην αλμυράν και ακατοίκητον". 

Ίσως το πιο σοφό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος, θα ήταν να ψάξει και να μάθει τι θα πει εγκαταλείπω το Θεό, Του γυρίζω την πλάτη, Τον προσπερνάω. Τι συνέπειες έχει μία τέτοια κίνηση; Δεν το έκανε. Δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί ο Σατανάς, που τον έσπρωξε και τον παγίδευσε σε μια τέτοια επιλογή, του έκρυψε την αλήθεια, τον αποκοίμισε με ψεύτικα ταξίματα και με περισσή πλάνη. 

"Εγκαταλείπω το Θεό", σημαίνει εγκαταλείπω το συμφέρον μου, το καλό μου, εγκαταλείπω το φως που χρειάζομαι για να προσανατολιστώ σωστά, να διακρίνω, να χαράξω υγιή πορεία, εγκαταλείπω τη γνώση που μου είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσω τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στις μέρες μας. Μένω χωρίς δύναμη νίκης κατά του κόσμου της αμαρτίας, χωρίς σοφία σχεδιασμού, χωρίς αλήθεια, χωρίς δικαιοσύνη.
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε για τον ένοχο. Ρωτιόμαστε ποιος φταίει και τι φταίει που φτάσαμε εδώ. Μα η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο απλή και λογική. Μείναμε μόνοι να στηρίζεται ο ένας άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο, με τις δυνάμεις του κακού να μας κυκλώνουν λαίμαργα και αλύπητα να μας κατασπαράξουν. 


Κάναμε "σάρκα βραχίονά μας", να μας στηρίζει και να μας οδηγεί. Αυτό επιλέξαμε, αυτό προκρίναμε, αυτό ζούμε. Ψάχνουμε ανάμεσά μας για σοφούς και ικανούς να μας βγάλουν από την κρίση. Άνθρωποι μικροί, άπειροι, αδύναμοι, με άγνοια, με σκοτάδι. Ισχνοί ηγέτες, "μαθητευόμενοι μάγοι", που πειραματίζονται γιατί έχουν άγνοια και είναι ανεπαρκείς. Περιμένουμε από τις διαδικασίες και τα συστήματά μας να αναδείξουν ικανούς τιμονιέρηδες για να αλλάξει πορεία ο κόσμος μας, να αποφύγουμε τα κοφτερά βράχια. Να βρούμε δηλαδή κάτι, κάποιον να βάλουμε στη θέση του Θεού, που είχαμε και αρνηθήκαμε και χάσαμε. Δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Ο κόσμος μας είναι, με μαθηματική ακρίβεια, καταδικασμένος. Το σκοτάδι θα θεριεύει, η άγνοια, η ένταση, οι δυνάμεις του κακού, η αμαρτία, τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται εκθετικά, και το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει. Το τέλος που θα σημάνει και την αρχή της αιωνιότητας, όπως αποκαλύπτει η Αγία Γραφή. 

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο, που πρέπει να προσέξουμε. Εμείς σχολιάζουμε και αναλύουμε τι σημαίνει και τι συνέπειες έχει το να εγκαταλείψουμε το Θεό. Υπάρχει και το υπόλοιπο αυτής της αλήθειας. Γιατί και ο Θεός, όταν Τον διώχνει ο άνθρωπος από τη ζωή του, φεύγει. Εγκαταλείπει και ο Θεός και όχι μόνο ο άνθρωπος. Αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου, που ισχύει από τότε μέχρι και σήμερα: 

"Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;
Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος". (Ματθ.23:37,38) 

Έχουμε μία λάθος πλασμένη εικόνα και αντίληψη περί του Θεού. Μας αρέσει να είναι κάπως παθητικός, μαλακός, ήπιος, καρτερικός, συγχωρητικός, γεμάτος από μία κακώς εννοούμενη κατανόηση και αγάπη. 

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε πάντα το πάνω χέρι, εμείς και την τελευταία κουβέντα, εμείς αποφασίζουμε και ο Κύριος αποδέχεται αδιαμαρτύρητα… Δεν είναι αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής. Εγκαταλείπουμε εμείς, αλλά εγκαταλείπει και Εκείνος. Τον διώχνουμε εμείς, αλλά μας αποβάλλει και Εκείνος. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία και η εξήγηση όσων βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια.

Αυτά τα εδάφια από την Αγία Γραφή μιλούν τόσο γλαφυρά, και με τόση ακρίβεια για την εποχή μας, για τις μέρες μας, και δίνουν όλες τις εξηγήσεις που χρειαζόμαστε. Μπορεί να αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη και στο λαό του Θεού, όμως ο Θεός και οι αρχές Του είναι οι ίδιες, η αμαρτία και ο άνθρωπος ακριβώς όπως τότε. Σημειώστε ότι ο Κύριος αναφέρεται στον αγαπημένο Του λαό και στο ναό του Σολομώντα, που σε λαμπρότητα και μεγαλείο δεν κατασκευάστηκε κάτι παρόμοιο πάνω στη Γη. Γι’ αυτό το ναό είπε ο Κύριος, "Ηγίασα τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησας, διά να θέσω εκεί το όνομά μου εις τον αιώνα· και θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί διά παντός". (Α’ Βασιλ.9:3). Μπροστά στην αμαρτία όμως ο Κύριος είναι απόλυτος, και οι αποφάσεις Του αμετάκλητες. Αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αλήθεια, είναι γεγονότα που τα έχει καταγράψει η Ιστορία. 

"Εάν ποτέ στραφήτε απ' εμού, σεις ή τα τέκνα σας, και δεν φυλάξητε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, τα οποία έθεσα έμπροσθέν σας, αλλά υπάγητε και λατρεύσητε άλλους θεούς και προσκυνήσητε αυτούς, τότε θέλω εκριζώσει τον Ισραήλ από προσώπου της γης, την οποίαν έδωκα εις αυτούς· και τον οίκον τούτον, τον οποίον ηγίασα διά το όνομά μου, θέλω απορρίψει από προσώπου μου· και ο Ισραήλ θέλει είσθαι εις παροιμίαν και εμπαιγμόν μεταξύ πάντων των λαών. Περί δε του οίκου τούτου, όστις έγεινε τόσον υψηλός, πας ο διαβαίνων πλησίον αυτού θέλει μένει έκθαμβος και θέλει κάμνει συριγμόν· και θέλουσι λέγει, Διά τι ο Κύριος έκαμεν ούτως εις την γην ταύτην και εις τον οίκον τούτον; Και θέλουσιν αποκρίνεσθαι, Επειδή εγκατέλιπον Κύριον τον Θεόν αυτών, όστις εξήγαγε τους πατέρας αυτών εκ γης Αιγύπτου, και προσεκολλήθησαν εις άλλους θεούς και προσεκύνησαν αυτούς και ελάτρευσαν αυτούς, διά τούτο ο Κύριος επέφερεν επ' αυτούς άπαν τούτο το κακόν". (Α’ Βασ.9:1-9) 

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο, από το να μείνει μόνος, εγκαταλειμμένος, αβοήθητος στην άγνοια, στο σκοτάδι, να παλεύει με τα αφρισμένα κύματα, και αντί να πλησιάζει στην ακτή, να βαθαίνει στον αλύπητο ωκεανό. Και από την αρρώστια, την ανέχεια, τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τούτο είναι το πιο τραγικό και αγιάτρευτο.
Αυτό δυστυχώς επιλέξαμε και προκρίναμε. Εμείς απλώσαμε το χέρι μας και πήραμε το Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Αυτή η πορεία είναι που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην προσδοκία, και τη λατρεία του Αντίχριστου, που θα είναι η ενσάρκωση του ανθρωποκτόνου Σατανά, στο πρόσωπο ενός παγκόσμιου Ηγέτη. Θα προσπαθήσει να πάρει τη θέση του Θεού που εμείς επιλέξαμε να εγκαταλείψουμε. Και ήδη τα συστήματα του κόσμου μας, που είναι τα δικά του συστήματα, τον ερχομό του προλειαίνουν. 

Μετά από τούτες τις αλήθειες, που όλοι βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε καθημερινά, αντί για οποιαδήποτε άλλη πρόταση ή προτροπή, θα αφήσω το λόγο του Θεού να μας μιλήσει για άλλη μία φορά, κάτι που έχει κάνει εκατοντάδες, χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Να μιλήσει σε όποιον θέλει να ξυπνήσει, να αλλάξει πορεία, να σωθεί από την αιώνια απώλεια. 

"Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς. Διότι θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον πλησίον των υδάτων, το οποίον εξαπλώνει τας ρίζας αυτού πλησίον του ποταμού, και δεν θέλει ιδεί όταν έρχηται το καύμα, αλλά το φύλλον αυτού θέλει θάλλει· και δεν θέλει μεριμνήσει εν τω έτει της ανομβρίας, ουδέ θέλει παύσει από του να κάμνη καρπόν". (Ιερεμ.17:7,8). 

Ο ένας δρόμος, ο δρόμος της αμαρτίας, της αστοχίας, της αποτυχίας είναι αυτός που επιλέξαμε, και τώρα θερίζουμε από τη σπορά της επιλογής μας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ταπείνωσης του ανθρώπου, της αναγνώρισης της πλήρους αποτυχίας του, της επιστροφής του με μετάνοια και πίστη στο σπίτι του Πατέρα Θεού. Να αποκτήσει αυτά που πλάστηκε να έχει και που τα έχασε εξαιτίας της αμαρτίας του. 

Ακόμα υπάρχει δυνατότητα επιλογής και η επιλογή είναι ατομική υπόθεση και είναι στο χέρι μας!...

Η Αγάπη Ποτέ Δεν Αποτυχαίνει!

Όλη η ενδοσκόπηση, η ανάλυση και η αγωνία για τις αδυναμίες σου, τις αποτυχίες σου και τα λάθη σου είναι απλώς έργα της σάρκας, που θα πρέπει να επαναληφθούν και την επόμενη εβδομάδα. Οι μάχες ποτέ δεν τελειώνουν. "Πολλές είναι οι θλίψεις του δίκαιου, όμως ο Κύριος τον ελευθερώνει από όλες αυτές". Ψαλμοί 34:19.

Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει. Η σωτηρία μας είναι μόνο από τη χάρη του Θεού, ποτέ από τις δικές μας καλές πράξεις, ή από την πάλη μας στη σάρκα με τις αμαρτίες μας. Αν ο Θεός δεν μπορεί να μας ελευθερώσει, κανένας άλλος δεν μπορεί!

Αν προσπαθείς να επιτύχεις να φτάσεις σ' ένα επίπεδο αναμάρτητης τελειότητας, είσαι καταδικασμένος να καταλήξεις σε απογοήτευση. Ποτέ δεν θα τα καταφέρεις. Ούτε ακόμη και ο Απόστολος Παύλος δεν θεωρούσε για τον εαυτό του ότι το είχε καταφέρει, Φιλιπ. 3:12. Συνέχισε να κάνει λάθη για την υπόλοιπη ζωή του, και έκανε μια κλασική γκάφα όταν προσπάθησε να ευχαριστήσει τους συντηρητικούς θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του. Αυτό του κόστισε την ελευθερία του, και τελικά το κεφάλι του. Πράξεις κεφ. 21. Παρόλα αυτά, ήταν ένας καλός απόστολος, και πιστός ευαγγελιστής, που έκανε μια φοβερή δουλειά παρά τις ατέλειές του, τις αποτυχίες, τις αμαρτίες και τα λάθη του.

Αν νομίζεις ότι έρχεται καιρός που δεν θα χρειάζεται να πολεμάς την αμαρτία και τον "παλιό σου εαυτό", Εφεσίους 4:22, κάνεις λάθος. Εγώ ακόμη το κάνω. Εσύ; Γι' αυτό έχουμε τόσες πολλές νίκες: Έχουμε τόσες πολλές μάχες, και τόσα πολλά για πολεμήσουμε, κυρίως τους δικούς μας βρωμερούς εαυτούς. Ο Θεός γνωρίζει  ότι θα πρέπει να μεγαλώνουμε, να περνάμε μερικές δοκιμασίες, να επιβιώνουμε από μερικές ταλαιπωρίες, και να έχουμε μερικούς θριάμβους και μαρτυρίες, όμως αν νομίζεις ότι κάποτε θα γίνεις κάποιο είδος "αναμάρτητου αγίου", φοβάμαι ότι πρόκειται να απογοητευτείς.

Να θυμάσαι, η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει. Αισθάνομαι άσχημα όταν πρέπει να διορθώσω άλλους ανθρώπους για τα ίδια λάθη για οποία είμαι ένοχος εγώ ο ίδιος, και για τα οποία οι περισσότεροι από μας είμαστε ένοχοι, και μερικές φορές και ακόμα χειρότεροι. Κι έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να τους κατσαδιάσω για μια στιγμή, να ομολογήσω τι φοβερό χάλι είχα κάνει κι εγώ στην ίδια κατάσταση, να κλάψω λίγο, να προσευχηθώ λίγο, και να τους συμπονέσω. Μετά αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον, συγχωρούμε ο ένας τον άλλον και προσπαθούμε ξανά.

Όμως αν δεν συγχωρείς στους ανθρώπους τις αμαρτίες τους, ούτε ο Πατέρας σου θα σε συγχωρέσει για τις δικές σου αμαρτίες". Ματθαίος 6:15. Και ας το αντιμετωπίσουμε, έχεις ένα σωρό. Νομίζω ότι πρόκειται να ανακαλύψεις αργά ή γρήγορα ότι το "αγκάθι της σάρκας". Β' Κορινθίους 12:7, που ο Θεός θα χρησιμοποιήσει για να σε κρατήσει ταπεινό. Είναι κάποια επαναλαμβανόμενη αμαρτία, που θ απαιτήσει πολύ από τη χάρη του Θεού για μπορέσεις να συνεχίσεις να υπερνικάς, και πιθανόν θα συνεχίσεις να την πολεμάς για την υπόλοιπη ζωή σου. Αυτό είναι εκείνο που μας βοηθάει να κρατηθούμε σε φόρμα πνευματικά. Όπως έλεγα συχνά, "δεν υπάρχει θρίαμβος χωρίς μια δοκιμασία, ούτε μαρτυρία χωρίς ένα τεστ, ούτε νίκη χωρίς μάχη, γι' αυτό συνέχισε να αγωνίζεσαι".

Είσαι προορισμένος να νικήσεις μερικές φορές και όταν χάσεις, θα σε κρατήσει ταπεινό και θα βοηθήσει τους άλλους να ξέρουν ότι είσαι μόνο ένας άνθρωπος, και αυτό θα σε βοηθήσει να δώσεις στο Θεό όλη τη δόξα!  "Ο Χριστός μέσα σε σένα, η ελπίδα της δόξας". Κολοσσαείς 1:27. Ο Ιησούς διακήρυξε, "Χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα". Ιωάννη 15:5. Ακόμη είπε, "Ο Υιός δεν μπορεί να κάνει τίποτα από μόνος Του, αλλά αυτό που βλέπει τον Πατέρα να κάνει". Ιωάννη 5:19. Και ο Παύλος αργότερα έγραψε γι' Αυτόν, "Αν και ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή μέσα από τα πράγματα που υπέφερε". Εβραίους 5:8. Η "αγιοσύνη" με τη θεωρεία της εξάλειψης της αμαρτίας είναι όλη πολύ συχνά μια μάταια επίδειξη δικαιοφανούς, θρησκοληπτικής, υποκρισίας.

Καλύτερα να το παραδεχθείς: Εσύ δεν μπορείς να κερδίσεις τη νίκη! Είναι αδύνατον για σένα να πάρεις την νίκη! Μόνο ο Χριστός μπορεί. Σταμάτα την προσπάθειά σου και άφησε το Θεό να το κάνει! Δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. "Επειδή από τη χάρη του Θεού έχετε σωθεί μέσω της πίστης, και αυτό δεν είναι από τον εαυτό σας, είναι ένα δώρο του Θεού, όχι από τα έργα σας, για να μην καυχηθεί κανένας σας". Εφεσίους 2:8-9. Μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει σωτηρία. Δεν μπορείς να την κερδίσεις, να δουλέψεις γι' αυτήν, να την αναπτύξεις, να την κατεβάσεις με την προσευχή ή να γίνεις τόσο ολοκληρωτικά καθαγιασμένος, που να έχει γίνει κάποιο είδος αναμάρτητου αγίου!

Δεν έχεις κανενός τη δικαιοσύνη εκτός από του Χριστού, και Αυτός είναι ο Μόνος που μπορεί να σου τη δώσει. Η δική σου δικαιοσύνη βρωμάει! Είναι "βρώμικα κουρέλια",Ησαΐας 64:6. Γι' αυτό σταμάτα να προσπαθείς τόσο σκληρά με τη δική σου δύναμη! Άφησε το Θεό να το κάνει. Άφησε το φως να μπει μέσα και το σκοτάδι θα φύγει από μόνο του.

Γέμισε τόσο πολύ από το Πνεύμα και το Λόγο, που δε θα έχει χρόνο για να ανησυχείς για το δικό σου βρωμερό εαυτό ή για το πόσο κακός είσαι. Και βέβαια είσαι κακός! Και το ίδιο είμαστε όλοι μας! Μόνο ο Ιησούς είναι καλός!  Όπως είπε και ο Παύλος, "Ταλαίπωρος άνθρωπος είμαι εγώ! Ποιος θα με ελευθερώσει από αυτό το σώμα του θανάτου; Ευχαριστώ το Θεό, μέσα από τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας!". Ρωμαίους 7:17-25 Αλληλούια! Αυτός είναι ο Μόνος που μπορεί να το κάνει!

Δοξάζει το Σατανά όταν μιλάς για τις αμαρτίες σου. Δοξάζεις τον εαυτό σου όταν μιλάς για τα λάθη σου, επειδή μιλάς για τον εαυτό σου αντί για τον Ιησού.

Απλώς δεν είναι δυνατόν να μπορέσεις να πεις στους ανθρώπους πόσο κακός είσαι, γι' αυτό σταμάτα να προσπαθείς. Ας μιλήσουμε για τον Ιησού! Και ας αποφεύγουμε να είμαστε σκληροί με τους άλλους, για ανόητα μικρά λάθη του μυαλού μάλλον κι όχι για αμαρτίες της καρδιάς. Ας συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον, όπως ο Θεός, για χάρη του Χριστού, έχει συγχωρέσει εμάς. Εφεσίους 4:32.

Όλοι χρειαζόμαστε να εφαρμόσουμε στον εαυτό μας αυτό που είπε ο Ιησούς στους δικαιοφανείς υποκριτές "Πάτε να μάθετε τι σημαίνει αυτό: "Θέλω έλεος και όχι θυσίες'". Ματθαίος 9:13. Κι έτσι για χάρη του Θεού, ας θυμόμαστε ότι μόνο ο Ιησούς μπορεί να το κάνει. Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη δικαιοσύνη. Είναι ένα δώρο του Θεού! Άφησε το Θεό να το κάνει! Η Αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει! Αυτό που χρειάζεται ο καθένας είναι αγάπη. Αν δεν πρόκειται να τη βρούνε με τον Ιησού και ανάμεσα στους οπαδούς Του, εσένα κι εμένα, που θα τη βρούνε;...

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1970.

Ποιος είναι ο Ιησούς;

Τι κάνει τον Ιησού να διαφέρει από τους άλλους μεγάλους πνευματικούς δασκάλους, προφήτες και φιλοσόφους;

Αν υπήρχε κάποιο επίθετο για να περιγράψει τον Ιησού, αυτό θα ήταν το «μοναδικός»! Το μήνυμά Του ήταν μοναδικό. Οι ισχυρισμοί που έκανε αναφορικά με τον Εαυτό Του ήταν μοναδικοί. Τα θαύματά Του ήταν μοναδικά. Και η επιρροή που είχε στον Κόσμο δεν έχει ξεπεραστεί από κανέναν άλλον.

Μια πολύ ξεχωριστή και αναντίρρητα μοναδική πλευρά της ζωής του Ιησού είναι ότι υπάρχουν στην κυριολεξία εκατοντάδες λεπτομερείς προρρήσεις και προφητείες που είχαν γίνει γι’ Αυτόν από αρχαίους προφήτες και οραματιστές, πολλούς αιώνες πριν από τη γέννησή Του. — Λεπτομερείς αναφορές σχετικά  με τη γέννησή Του, τη ζωή και το θάνατό Του, που κανένας απλός θνητός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να έχει εκπληρώσει!

Στα πρώτα βιβλία της Βίβλου, που είναι γνωστά σαν «Παλαιά Διαθήκη», μπορεί να βρει κανείς πάνω από 300 τέτοιες προφητείες για το «Μεσσία» ή τον «Σωτήρα». Η ανακάλυψη εκατοντάδων αρχαίων χειρογράφων της Παλαιάς Διαθήκης από αρχαιολόγους στον αιώνα που πέρασε έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αυτές οι προφητείες πραγματικά γράφτηκαν αιώνες πριν γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος που ονομαζόταν Ιησούς.

Παρακάτω θα δείτε ένα μικρό δείγμα του είδους των λεπτομερών προφητειών για τις οποίες μιλάμε: Το 750 π.Χ., ο προφήτης Ησαΐας έκανε την καταπληκτική προφητεία ότι: «ο Κύριος ο Ίδιος θα σας δώσει ένα σημάδι. Μια παρθένα θα συλλάβει και θα γεννήσει έναν Γιο, και το όνομά Του θα είναι Εμμανουήλ.» Ησαΐα 7:14.

Επτακόσια πενήντα χρόνια αργότερα, μια νεαρή παρθένα στο Ισραήλ που λεγόταν Μαρία δέχθηκε επίσκεψη από τον άγγελο Γαβριήλ, ο οποίος της ανακοίνωσε πως θα γεννούσε ένα Γιο, ο Οποίος θα ονομαζόταν Εμμανουήλ, το οποίο σημαίνει «ο Θεός μαζί μας.» Τα βιβλία της Αγίας Γραφής τα οποία γράφτηκαν μετά τον ερχομό του Ιησού στη Γη, στην «Καινή Διαθήκη», μας αναφέρουν πως η Μαρία είπε στον άγγελο, «Πώς μπορεί να γίνει αυτό, αφού δεν κοιμήθηκα με άνδρα;» Και ο άγγελος της απαντά, «Το Πνεύμα του Θεού θα εισέλθει μέσα σου, και η δύναμη του Παντοδύναμου θα σε καλύψει! Ως εκ τούτου ο Άγιος που θα γεννηθεί από σένα θα ονομασθεί ο Γιος του Θεού!» Λουκάς 1:26-35.
Έτσι ακόμα και το ξεκίνημα της ζωής Του πάνω στη Γη, η σύλληψη και η γέννησή Του, δεν ήταν μόνο μοναδικές, αλλά και θαυματουργές, επειδή η απλή και ταπεινή νεαρή κοπέλα που έγινε η μητέρα Του δεν είχε κοιμηθεί ποτέ με άντρα! Και εκτός αυτού, η Αγία Γραφή μας αναφέρει πως τα νέα για την εγκυμοσύνη της σοκάρισαν τόσο τον νεαρό που είχε αρραβωνιασθεί και επρόκειτο να παντρευτεί, τον Ιωσήφ, ώστε όταν το έμαθε αυτός αποφάσισε να την χωρίσει και να ακυρώσει το γάμο!  Ώσπου ο άγγελος του Κυρίου εμφανίστηκε και σ’ αυτόν επίσης και τον καθοδήγησε να παραμείνει μαζί της και να μεγαλώσει και να προστατεύσει το πολύ μοναδικό παιδί που είχε μέσα της.
Οκτακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιησούς, ο προφήτης Μιχαίας προείπε το ακριβές χωριό που θα γεννιόταν ο Μεσσίας: «Εσύ, Βηθλεέμ, αν και η μικρότερη ανάμεσα στα χωρία της Ιουδαίας, μέσα από σένα θα εξέλθει για Εμένα Αυτός ο Οποίος θα κυβερνήσει τον Ισραήλ, του Οποίου η ύπαρξη ήταν από την αρχή, από τις μέρες της Αιωνιότητας.» Μιχαίας 5:2

Αν και οι επίγειοι γονείς Του ζούσαν στην πόλη της Ναζαρέτ, 100 μίλια βόρεια της Βηθλεέμ, ένα διάταγμα από τη Ρώμη υποχρέωσε όλες οι οικογένειες να επιστρέψουν στα πατρικά τους εδάφη για να λάβουν μέρος σε μια παγκόσμια απογραφή. Το διάταγμα εκδόθηκε μόλις ήταν να γεννηθεί το παιδί της Μαρίας. Κι έτσι ο Θεός χρησιμοποίησε έναν Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Καίσαρα Αύγουστο, για να βοηθήσει στην εκπλήρωση της προφητείας του Μιχαία. Ο Ιωσήφ και η Μαρία ταξίδεψαν για την Βηθλεέμ και μόλις έφτασαν εκεί την έπιασαν οι πόνοι, και όπως μας πληροφορούν τα Ευαγγέλια, «Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας» Ματθαίου 2:1, ακριβώς όπως είχε προφητεύσει ο προφήτης Μιχαίας.

Η προφητεία του Μιχαία μας λέει επίσης για τον Μεσσία πως, «Η ύπαρξή Του ήταν από την αρχή, από τις ημέρες της Αιωνιότητας.» Ο Ίδιος ο Ιησούς είπε, «Πριν γεννηθεί ο Αβραάμ (γύρω στο 2000 π.Χ.,) ΕΓΩ ΥΠΑΡΧΩ.» Ιωάννην 8:58. Ο Αβραάμ ήταν ο πατριάρχης των Εβραίων και των Αράβων, ο οποίος έζησε 2000 χρόνια πριν η Μαρία γεννήσει τον Ιησού. Έτσι ο Ιησούς αναφερόταν εδώ στην προΰπαρξή Του με το Θεό, πριν πάρει την ανθρώπινη μορφή Του και ζήσει πάνω στη Γη.

Αν και γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ο Ιησούς μεγάλωσε στη Ναζαρέτ. Ήταν εκεί, στην πρώτη Του καταγεγραμμένη δημόσια ομιλία, που διακήρυξε ανοιχτά ότι όντως Αυτός ήταν η εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης που μιλούσαν για το Μεσσία. Ενώ παρακολουθούσε τη λατρεία της τοπικής συναγωγής, σηκώθηκε μπροστά στο πλήθος και διάβασε μια προφητεία από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα. Στο κείμενο εκείνο, ο Ησαΐας προφήτευε ότι ο Μεσσίας θα ήταν χρισμένος με το Πνεύμα του Θεού για να «κηρύξει τα Καλά Νέα στους φτωχούς, για να θεραπεύσει αυτούς που είχαν ραγισμένη καρδιά, για να κηρύξει ελευθερία στους αιχμαλώτους, να δώσει φως στους τυφλούς, να ανοίξει την πόρτα της φυλακής στους καταπιεσμένους και να αναγγείλει το έτος που είναι ευπρόσδεκτο στον Κύριο.» Ησαΐα 61:1-2. Η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι αφού διάβασε φωναχτά την προφητεία αυτή μπροστά στη συναγωγή, ο Ιησούς τους είπε, «Σήμερα αυτή η Γραφή που ακούσατε, εκπληρώνεται!» Λουκάς 4:18-21.

Μια άλλη σημαντική προφητεία σχετικά με τον Μεσσία έγινε από το Βασιλιά του Ισραήλ τον Δαβίδ γύρω στο 1000 π.Χ., περίπου δέκα αιώνες πριν γεννηθεί ο Ιησούς. Σ’ αυτή την προφητεία, ο Δαβίδ έδωσε λεπτομέρειες για έναν σκληρό και βασανιστικό θάνατο που ο ίδιος ποτέ δεν υπέφερε: «Εκχύθηκα σαν νερό και εξαρθρώθηκαν όλα τα οστά μου. Η καρδιά μου έγινε σαν κερί, λειώνει μέσα μου…Σαν σκυλιά με περικύκλωσαν, μια ομάδα κακοποιών μ’ έβαλε στη μέση. Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου. Μοιράστηκαν τα ρούχα μου, και κάνουν κλήρωση για το μανδύα μου.» Ψαλμός 22:14-18.

Ο Βασιλιάς Δαβίδ πέθανε από φυσιολογικό θάνατο, έτσι γνωρίζουμε ότι δεν μιλούσε για τον εαυτό του σ’ αυτό το εδάφιο της Γραφής. Όμως καθώς ήταν προφήτης, προείπε με αλάνθαστη ακρίβεια τις περιστάσεις που θα συνόδευαν τον απάνθρωπο θάνατο του Μεσσία πάνω στο σταυρό, του Χριστού που επρόκειτο να έρθει. Ας εξετάσουμε μερικές από τις λεπτομέρειες που περιγράφονται στην παραπάνω προφητεία:
«Εκχύθηκα σαν νερό…η καρδιά μου λειώνει μέσα μου.» Ο Ιησούς όχι μόνο έδωσε τη ζωή Του για μας πνευματικά, αλλά η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι λίγο μετά αφότου είχε πεθάνει και ενώ εξακολουθούσε να κρέμεται πάνω στο σταυρό, «ένας από τους στρατιώτες τρύπησε το πλευρό Του με μια λόγχη και αμέσως έτρεξε αίμα και νερό.» Ιωάννην 19:34. Σύγχρονες αυθεντίες της ιατρικής έχουν επιβεβαιώσει ότι στις περιπτώσεις διάρρηξης της καρδιάς, όταν η ανθρώπινη καρδιά κυριολεκτικά ραγίζει κάτω από εξαιρετικές συνθήκες έντασης και τραύματος, το αίμα συλλέγεται στον περικάρδιο σάκο, την μεμβράνη που περικλείει την καρδιά και τις ρίζες των κυρίων αιμοφόρων αγγείων. Στη συνέχεια αυτό το αίμα διαχωρίζεται σ’ ένα είδος θρόμβου αίματος και ενός υδάτινου ορού, και το αποτέλεσμα ήταν πως όταν ο στρατιώτης τρύπησε το πλευρό Του, η ζωή κυριολεκτικά, «εκχύθηκε σαν νερό». (Άθελά του, αυτός ο Ρωμαίος στρατιώτης εκπλήρωσε μια ακόμη προφητεία, «Έστρεψαν τα βλέμματά τους σε Μένα που Με διατρύπησαν», μια προφητεία που δόθηκε από τον προφήτη Ζαχαρία γύρω στα 500 π.Χ. Ζαχαρίας 12:10.)

«Εξαρθρώθηκαν όλα τα οστά μου.» Αυτή είναι μια από τις φρίκες του σταυρικού θανάτου. Το βάρος του σώματος του θύματος κυριολεκτικά βγάζει τα χέρια από τις αρθρώσεις τους.

«Σαν σκυλιά με περικύκλωσαν...μια ομάδα κακοποιών μ’ έβαλε στη μέση.» Η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι οι κακοί και εκδικητικοί θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, συγκεντρώθηκαν γύρω Του καθώς ήταν καρφωμένος στο σταυρό, κοροϊδεύοντάς Τον, και χλευάζοντάς Τον. Ματθαίος 27:39-44.

«Τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου.» Προφανώς αυτή είναι η πιο καταπληκτική πρόβλεψη μέσα σ’ αυτήν την προφητεία. Η σταύρωση δεν είναι κάτι που εφαρμοζόταν από τους Εβραίους τον καιρό του Δαβίδ. Οι θρησκευτικοί νόμοι υπαγόρευαν την εκτέλεση των εγκληματιών με λιθοβολισμό. Όμως ο Θεός έδειξε στον προφήτη Του, τον Δαβίδ, ότι ο Μεσσίας θα πέθαινε δέκα αιώνες αργότερα, εκτελεσμένος από τα χέρια μιας αυτοκρατορίας που ούτε καν υπήρχε στις μέρες του Δαβίδ, της Ρωμαϊκής, της οποίας ο κύριος τρόπος εκτέλεσης των εγκληματιών ήταν η σταύρωση!

«Μοιράστηκαν τα ρούχα μου, και κάνουν κλήρωση για τον μανδύα μου.» Στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης μπορούμε να βρούμε την σχεδόν απίστευτη εκπλήρωση αυτής της προφητείας: «Αφού οι στρατιώτες είχαν σταυρώσει τον Ιησού, πήραν τα ρούχα Του και τα μοίρασαν σε τέσσερα μερίδια, ένα για τον καθένα συν τον χιτώνα (ένα ολόσωμο μανδύα). Και ήταν ο χιτώνας χωρίς ραφή όλος υφαντός. Κι έτσι είπαν μεταξύ τους, ‘Ας μη σχίσουμε αυτόν, αλλά ας κάνουμε κλήρωση γι’ αυτόν για το ποιος θα τον πάρει.» Ιωάννην 19:23,24.

Το 487 π.Χ., ο προφήτης Ζαχαρίας προφήτευσε το εξής: «Και είπα σ’ αυτούς, αν σας φαίνεται καλό, δώστε μου τον μισθό μου, αλλιώς μη μου τον δίνετε. Και μου έδωσαν τον μισθό μου, τριάντα αργύρια.» Ζαχαρίας 11:12.

Τη νύχτα που οι εχθροί του Ιησού ήταν να Τον συλλάβουν, η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι, «Πήγε ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, αυτός που λεγόταν Ιούδας Ισκαριώτης, προς τους αρχιερείς και είπε, "Τι θέλετε να μου δώσετε για να σας Τον παραδώσω;" Και εκείνοι του έδωσαν τριάντα αργύρια.» Ματθαίου 26:14-15.

Για φανταστείτε! Πάνω από πεντακόσια χρόνια πριν συμβεί αυτό το γεγονός, ο Προφήτης του Θεού, ο Ζαχαρίας, προφήτευσε το ακριβές «τίμημα» που θα πλήρωναν οι εχθροί του Ιησού στον προδότη μαθητή Του, τον Ιούδα! Στο επόμενο εδάφιο της προφητείας του Ζαχαρία, προχωράει σε ακόμη πιο καταπληκτικές λεπτομέρειες:

«Και ο Κύριος είπε, "Ρίξε αυτά στον Κεραμέα, την καλή τιμή με την οποία Με πληρώσανε!" Και πήρα τα τριάντα αργύρια και τα έριξα στον οίκο του Κυρίου, στον Κεραμέα.» Ζαχαρίας 11:13.

Η Καινή Διαθήκη μας λέει πως, «Όταν ο Ιούδας είδε ότι ο Ιησούς είχε καταδικαστεί, μετανόησε και επέστρεψε τα τριάντα αργύρια στους αρχιερείς των Ιουδαίων και έριξε τα αργύρια στον Ναό. Τότε οι αρχιερείς πήραν τα τριάντα αργύρια και είπαν, "Είναι ενάντια στον νόμο μας να τα βάλουμε στο θησαυροφυλάκιο επειδή είναι τίμημα αίματος". Κι έτσι χρησιμοποίησαν τα χρήματα για να αγοράσουν τον αγρό του κεραμέα, για να θάβουν εκεί τους ξένους.» Ματθαίος 27:3-6. Τα 30 αργύρια κυριολεκτικά «ρίχτηκαν στον κεραμέα, στον οίκο του Κυρίου»! Όπως είχε προφητεύσει ο Ζαχαρίας πριν από πεντακόσια χρόνια!
Το 712 π.Χ., ο προφήτης Ησαΐας προφήτευσε για τον Υιό του Θεού ότι «ο τάφος Του θα διοριζόταν με τους κακούργους, αλλά στο θάνατό Του θα βρισκόταν με τον πλούσιο». Ησαΐας 53:9.

Οι άσπονδοι θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού Τον καταδίκασαν σαν έναν κοινό εγκληματία, σαν έναν κακούργο, κι έτσι καθώς πέθαινε, η Βίβλος μας λέει ότι «υπήρχαν δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί Του.» Ματθαίος 27:38. Αφού το σώμα Του κατέβηκε από τον σταυρό, «ένας πλούσιος που ονομαζόταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία, πήγε στον Πιλάτο και παρακάλεσε να πάρει το σώμα του Ιησού, και αφού το πήρε, το τοποθέτησε στο δικό του νεόκτιστο μνήμα.» Ματθαίος 27:57-60. Θα «βρισκόταν με τον πλούσιο!»

1000 χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιησούς, το Πνεύμα του Θεού προφήτευσε μέσα από τον Βασιλιά Δαβίδ ότι ο Σωτήρας θα ανασταινόταν από τους νεκρούς: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή Μου στον Άδη, ούτε θα αφήσεις τον Άγιό Σου να δει διαφθορά». Ψαλμός 16:10.

Ο βασιλιάς Δαβίδ πέθανε και ενταφιάστηκε, και η δική του σάρκα γνώρισε φθορά και σήψη. Όμως ο Ιησούς αναστήθηκε από το μνήμα τρεις μέρες μετά το θάνατό Του! Και ο Άγγελος είπε στις μυροφόρες που ήρθαν στο μνήμα του Ιησού, «Δεν είναι εδώ, έχει αναστηθεί! Γιατί αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» Λουκάς 24:5-6.

Ποιος θνητός θα μπορούσε να επιλέξει τον τόπο της γέννησής του; Ή ποιος θνητός άνθρωπος μπορεί, ή θα μπορούσε να κάνει τους εκπρόσωπους μιας ξένης κυβέρνησης να διατάξουν το θάνατό του με έναν τόσο αποτρόπαιο και βασανιστικό θάνατο; Πώς θα μπορούσε οποιοσδήποτε να χειραγωγήσει τους χειρότερους εχθρούς του στο να πληρώσουν μια συγκεκριμένη τιμή για τη προδοσία του, να τον κοροϊδεύουν και να τον χλευάζουν καθώς πέθαινε, πολύ περισσότερο δε να κάνει μια ομάδα στρατιωτών να παίξουν στον τζόγο τα ρούχα του και να τρυπήσουν το πλευρό του αφού είχε πεθάνει και να κάνει έναν πλούσιο να θάψει το σώμα του στο ίδιο το προσωπικό του μνήμα; Κι όχι μόνο αυτό αλλά ο Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν εκπλήρωσε μόνο αυτές τις προφητείες, αλλά και πάνω από 300 άλλες σχετικά με τη γέννησή Του, τη ζωή Του, την υπηρεσία Του, το θάνατό Του και την ανάστασή Του! Πραγματικά ήταν, και είναι «μοναδικός» με όλη την έννοια της λέξης!

Ούτε ένας από τους μεγάλους αναγνωρισμένους θρησκευτικούς αρχηγούς, ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Βούδας, ούτε ο Κομφούκιος, ούτε ο Μωάμεθ, ισχυρίστηκαν ποτέ ότι ήταν Θεός. Οπωσδήποτε μερικοί έχουν θεοποιηθεί από τους οπαδούς τους μετά το θάνατό τους, όμως κανένας τους δεν ισχυρίστηκε ότι ήταν μια Θεότητα. Εκτός βέβαια, με την εξαίρεση του Ιησού Χριστού. Στην πραγματικότητα όχι μόνο ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Γιος του Θεού, και η φανέρωση του Θεού σε ανθρώπινη σάρκα, αλλά έπεισε και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του Κόσμου, ότι Αυτός είναι πραγματικά ο Γιος του Θεού.
Προφανώς αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και όλους τους άλλους μεγάλους φιλόσοφους, δασκάλους, προφήτες και γκουρού όλων των εποχών. Αν και πολλοί από αυτούς μίλησαν και δίδαξαν για την αγάπη και για το Θεό, ο Ιησούς ισχυρίστηκε ότι Αυτός ήταν η Αγάπη, ότι Αυτός ήταν η Αγάπη του Θεού για τον Κόσμο. Ως εκ τούτου γνώριζε πραγματικά για το τι μιλούσε! Όμως ή έλεγε το σωστό, ή έκανε κάποιο μεγάλο λάθος. Ή ήταν καλός και έλεγε την αλήθεια, ή ήταν κακός, απατεώνας και ένας ψεύτης!

Ο περίφημος διανοούμενος και πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, C. S. Lewis, το έθεσε ως εξής:

«Πολλές φορές οι άνθρωποι λένε κάτι πολύ ανόητο όσον αφορά τη προσωπικότητα του Ιησού: "Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ τον Ιησού σαν έναν σπουδαίο ηθικό δάσκαλο, όμως δεν δέχομαι τον ισχυρισμό Του ότι είναι Θεός". Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το λέμε. Ένα άτομο που ήταν απλά ένας άνθρωπος και είπε τα πράγματα που είπε ο Ιησούς δεν θα ήταν ένας "σπουδαίος ηθικός δάσκαλος". Είτε θα ήταν ένας παράφρονας, στο ίδιο επίπεδο με ένα άτομο που ισχυρίζεται ότι είναι ένα βραστό αυγό, ή αλλιώς θα ήταν ο Διάβολος της Κόλασης! Πρέπει να επιλέξεις τι θα πιστέψεις. Είτε αυτός ο άνθρωπος ήταν, και είναι, ο Γιος του Θεού: Ή αλλιώς ήταν ένας τρελός ή κάτι ακόμα χειρότερο.

Ένας όχι και τόσο γνώστης σε τέτοια ζητήματα, ο αυτοκράτορας και κατακτητής των εθνών, Ναπολέων Βοναπάρτης, δίκαια αναγνώρισε επίσης την απόλυτη μοναδικότητα του Ιησού και την περιέγραψε με τα εξής λόγια:
«Γνωρίζω τους ανθρώπους και σας λέω ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Ανάμεσα σ’ Αυτόν και σε κάθε άλλη προσωπικότητα στον Κόσμο δεν υπάρχει κανένα πραγματικό μέτρο σύγκρισης. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Καρλομάγνος  κι εγώ ιδρύσαμε αυτοκρατορίες. Όμως πάνω σε τι βασίσαμε τις δημιουργίες της ιδιοφυΐας μας; — Πάνω στη δύναμη. Ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε την αυτοκρατορία Του πάνω στην Αγάπη και αυτή τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι θα πέθαιναν γι’ Αυτόν»...

Γιατί Γίνονται Καταστροφές;

Γιατί γίνονται οι σεισμοί, τα τσουνάμι, οι πλημμύρες, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι λιμοί, οι καταστροφικοί τυφώνες, οι επιδημίες, οι ξηρασίες και τα ολέθρια ατυχήματα, τα οποία στοιχίζουν τη ζωή σε εκατοντάδες, χιλιάδες, ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και προξενούν ανείπωτη θλίψη και πόνο; Γιατί τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, οι πιο αθώοι και αβοήθητοι, είναι αυτοί που πεθαίνουν πιο συχνά σε αυτές τις τραγωδίες; Τέτοιου είδους ερωτήσεις βασάνιζαν τους ανθρώπους από πολύ παλιά.

Όμως για να κατανοήσεις πραγματικά την απάντηση, είναι σημαντικό να πιστεύεις στο Θεό, και στο ότι υπάρχει μια καλύτερη ζωή μετά από αυτή που ζούμε εδώ. Εκείνοι που έχουν εμπιστοσύνη στην αγάπη, στο έλεος, στη δικαιοσύνη και στην αμεροληψία του Θεού, θα παρηγορηθούν όταν μάθουν ότι ο Θεός έχει τους λόγους Του για το κάθε τι που κάνει ή επιτρέπει να συμβεί, ακόμα και όταν γίνονται καταστροφές.

Είναι επίσης σημαντικό να αντιληφθούμε πως ο Θεός γνωρίζει και αγαπάει τον καθένα μας προσωπικά, και πως Αυτός έχει κάποιο σχέδιο για τις ζωές μας. Όταν κάποιος φεύγει από αυτή τη ζωή, είτε λόγω μιας φυσικής καταστροφής, ή από ένα ατύχημα, ή με κάποιον άλλο τρόπο, αυτό συμβαίνει επειδή έφθασε η ώρα τους.

Για μερικούς, είναι η ώρα τους να ανακουφιστούν από τα βάσανά τους. Για άλλους, είναι η ώρα τους να αποκτήσουν άλλη μια ευκαιρία στην επομένη ζωή, για να βιώσουν την αγάπη του Θεού, και να Τον κατανοήσουν καλύτερα από ότι θα μπορούσαν σε αυτή τη ζωή. Και για άλλους, είναι η ώρα τους να ανταμειφθούν για την αγάπη τους, και την υπηρεσία τους για Αυτόν και την ανθρωπότητα. Όμως για εκείνους που έχουν κάνει άσχημα πράγματα για τα οποία δεν έχουν μετανοήσει, είναι η ώρα τους να έρθουν αντιμέτωποι με τα λάθη της διαγωγής τους, και τα συνεπακόλουθα των επιλογών τους.

Ο Θεός χρησιμοποιεί επίσης τις καταστροφές, για να επιφέρει ποικίλα αποτελέσματα στις ζωές αυτών που επιζούν. Το δεινοπάθημα είναι σαν ένας καταλύτης. Μερικές φορές αυτούς που γνωρίζουν το Θεό, όμως δεν έχουν κάνει πράξη την αλήθεια που τους έχει δοθεί, και δεν δείχνουν αγάπη στους άλλους, τους κάνει να μάθουν το μάθημά τους και να τα πάνε καλύτερα στην υπόλοιπη ζωή τους. Άλλες φορές, κάνει τους ανθρώπους να στρέφουν την προσοχή τους από τις μάταιες επιδιώξεις προς τις αληθινές αξίες της ζωής. Και αν το κάνουν αυτό, μπορούν όλοι να πάρουν μαθήματα αγάπης, συμπόνιας, ελέους, ανιδιοτέλειας, και ταπεινότητας. Αυτούς που αγαπάνε το Θεό τους φέρνει πιο κοντά Του, και οδηγεί μερικούς απ’ αυτούς που έχουν παραστρατήσει πίσω στο δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας, όταν μέσα από τα δεινοπαθήματά τους επικαλούνται τον Θεό.

Οτιδήποτε κάνει ο Θεός, το κάνει με αγάπη. Μέσα από κάθε τι “κακό” που συμβαίνει, δίνει στους ανθρώπους άλλη μια ευκαιρία να επιστρέψουν σ’ Αυτόν. Εκείνοι που το κάνουν, καταλήγουν στο τέλος να βελτιώσουν τη ζωή τους. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος, πρόθυμος και ικανός να μετατρέψει την κάθε τραγωδία σε ένα θρίαμβο. Ο Θεός είναι δίκαιος και σωστός. Ο Θεός είναι καλός, ευγενικός και γεμάτος αγάπη.

Ο Θεός είναι τέλειος και γνωρίζει καλύτερα. Όλα θα καλυτερέψουν με το πέρασμα του χρόνου. Οι άνθρωποι θα ανταμειφθούν ανάλογα με τις πράξεις τους, είτε αυτές ήταν καλές είτε κακές. Στη μετέπειτα ζωή όλα θα βρουν την απάντησή τους, και θα δοθούν ανταμοιβές σε εκείνους που τις αξίζουν, και τιμωρίες σε εκείνους που αξίζουν να τιμωρηθούν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το θάνατο μια τρομερή κατάρα. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν οι άνθρωποι φύγουν από αυτόν τον κόσμο, ανεξαιρέτως από το πόσο καλά ή άσχημα πέρασαν στη ζωή τους εδώ, εκεί που πάνε θα είναι πολύ καλύτερα. Αν πιστεύεις πως υπάρχει μια καλύτερη ζωή μετά το θάνατο, τότε μπορείς να καταλάβεις γιατί ο Θεός, από έλεος, μερικές φορές παίρνει κοντά Του τους ανθρώπους, μακριά από αυτόν τον κόσμο που είναι γεμάτος βάσανα, πόνο, φτώχεια και καταπίεση.

Εκείνοι που πεθαίνουν στη διάρκεια φυσικών καταστροφών, συχνά είναι και οι πιο τυχεροί. Αν γνώριζαν ήδη τον Θεό, πήγαν σε έναν καλύτερο κόσμο όπου θα βιώσουν την πλήρη αγάπη Του. Εκείνοι που απόμειναν εδώ, αυτούς πρέπει να λυπόμαστε, αυτούς που υποφέρουν ακόμα και πενθούν τους αγαπημένους τους που έχασαν. Να προσεύχεστε για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που είτε υποφέρουν ακόμα σωματικά, είτε είναι χαμένοι μέσα στο πνευματικό σκοτάδι. Αυτοί είναι που χρειάζεται να παρηγορηθούν με την αγάπη του Ιησού και το μήνυμα της σωτηρίας Του, τη συγχώρεση, τη χαρά, την ευτυχία, και την υπόσχεση μιας αιώνιας ζωής στα Ουράνια.

Αν δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τον Θεό, για τον οποίο η Βίβλος λέει πως είναι το Πνεύμα της Αγάπης, μπορείς να το κάνεις. Επικαλέσου τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, και ζήτησέ Του να έρθει στην καρδιά σου και στη ζωή σου. Θα σε συχωρέσει για οτιδήποτε άσχημο έχεις κάνει, τη στιγμή που θα Του το ζητήσεις και θα σου δώσει το δώρο της αιώνιας ζωής. Θα σε βοηθήσει επίσης να δεις τα πράγματα από τη δική Του προοπτική, για μια υπέροχη αιωνιότητα χωρίς λύπες. Κάνε αυτή την απλή προσευχή:

Αγαπημένε μου Ιησού, Σε παρακαλώ έλα στην καρδιά μου, συγχώρα με για τα λάθη που έκανα, και δώσε μου το δώρο Σου της Αιώνιας ζωής, αμήν.

Όταν οι μαθητές του Ιησού Τον ρώτησαν, ποιο θα ήταν το σημάδι της επιστροφής Του, και το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε, μια χρονική περίοδος που είναι κοινά γνωστή σαν η Συντέλεια του Κόσμου, Αυτός αναφέρθηκε σε φυσικές καταστροφές, όπως πείνες, λοιμοί και σεισμοί ανάμεσα σε αυτά που αποκάλεσε "αρχή από βάσανα και πόνους". Ματθαίος 24:3-8.

Η πιο σκοτεινή νύχτα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος θα γίνει σύντομα πραγματικότητα, όμως μέσα από αυτή τη νύχτα θα χαράξει η πιο υπέροχη αυγή που έγινε ποτέ. Ο Ιησούς θα επιστρέψει στη γη, και θα δημιουργήσει έναν νέο και όμορφο κόσμο, στον οποίο δεν θα υπάρχουν πια αρρώστιες, βάσανα, λύπη ή θάνατος, ούτε θα γίνονται πια καταστροφές. Αποκάλυψη 21:4. Όποια κι αν είναι η μοίρα που τους έτυχε τώρα, σύντομα οι φτωχοί και οι πράοι θα κληρονομήσουν τη γη! Ματθαίος 5:5, Ψαλμός 37:11, Α' Σαμουήλ 2:8...