Θέλω να σας μιλήσω για τον Ιησού, και μόνο για Εκείνον. Συχνά ακούω χριστιανούς να λένε ότι χρειάζονται ή ότι απέκτησαν κάποια θεία θεραπεία, ότι χρειάζονται ή ότι απέκτησαν κάποια ευλογία, ότι ζητάνε αγιασμό, κάποια αποκάλυψη, ή κάτι άλλο. Ευχαριστώ όμως τον Θεό επειδή καταλάβαμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η ευλογία, δεν είναι η θεραπεία, δεν είναι ο αγιασμός. Δεν είναι κάτι, δεν είναι κάποιο πράγμα αλλά κάτι πολύ καλύτερο. Είναι ο Ιησούς Χριστός, Αυτός ο ίδιος! Είναι το ίδιο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που χρειαζόμαστε. Πολλοί έχουν την ιδέα του πράγματος αλλά όχι την πραγματικότητα. Μπορεί να έχουν κάτι στην καρδιά τους ή στη συνείδησή τους ή στη θέλησή τους. Αλλά δεν έχουν Εκείνον τον ίδιο στη ζωή και στο πνεύμα τους, επειδή έχουν μόνο αυτό που είναι εξωτερική έκφραση και σύμβολο της πνευματικής πραγματικότητας. Πολύ καιρό είχα προσευχηθεί για αγιασμό. Μια φορά μάλιστα αισθάνθηκα κάτι και το άρπαξα τόσο δυνατά, μένοντας ξάγρυπνος όλο το βράδυ από φόβο μήπως το χάσω. Και φυσικά έφυγε, μαζί με την επόμενη αίσθηση και την επόμενη διάθεση. Το έχασα γιατί κρατούσα το πράγμα, όχι Εκείνον! Όταν τελικά πήρα τα μάτια μου από τον αγιασμό μου και τις εμπειρίες μου, και τα έριξα στον Χριστό που έχει έρθει μέσα μου, αντί για κάποια εμπειρία βρήκα έναν Χριστό μεγαλύτερο από την ανάγκη της στιγμής, έναν Χριστό που είχε τα πάντα που για πάντα θα χρειαζόμουν, έναν Χριστό δοσμένο σ' εμένα μια για πάντα. Και όταν Τον είδα μ' αυτό τον τρόπο, αυτό ήταν για μένα μια τέτοια ανάπαυση. Ήταν όλα καλά! Δεν είχα αυτό που μπορούσα να κρατήσω μόνο αυτή τη στιγμή, αλλά μέσα σ' Αυτόν, ότι θα χρειαζόμουν και την επόμενη, και τη μεθεπόμενη, και τη μεθεπόμενη. Και φαντάζομαι πώς θα είναι σε ένα εκατομμύριο χρόνια, όταν θα λάμπουμε σαν τον ήλιο στην βασιλεία του Πατέρα μας (Ματ. 13:43), και θα έχουμε "όλο το πλήρωμα του Θεού". Το ίδιο νόμιζα και για τη θεραπεία. Σαν να ήμουν ένα παλιό ξεκούρδιστο ρολόι, ο Κύριος θα με κούρδιζε καλά και εγώ θα πήγαινα σαν μηχανή. Δεν είναι καθόλου έτσι. Αντίθετα, βρήκα ότι ήταν Εκείνος ο ίδιος που ερχόταν να μου δώσει αυτό που είχα ανάγκη τη στιγμή αυτή. Εγώ ήθελα να αποθηκεύσω μια μεγάλη προμήθεια για να αισθάνομαι πλούσιος, μια προμήθεια πολλών χρόνων, που να μη χρειάζεται να εξαρτώμαι απ' Αυτόν για την επόμενη μέρα. Αλλά ποτέ δεν μου έδωσε μια τέτοια αποθήκη. Ποτέ δεν είχα περισσότερο αγιασμό ή θεραπεία απ' ότι χρειαζόμουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Έπρεπε να μάθω να λαμβάνω απ' Αυτόν την πνευματική μου ζωή κάθε δευτερόλεπτο. Καθώς αναπνέω, να εισπνέω μέσα μου Εκείνον και να εκπνέω έξω τον εαυτό μου. Μ' αυτό τον τρόπο, στιγμή προς στιγμή, πρέπει να λαμβάνουμε και για το πνεύμα μας και για το σώμα μας. Ίσως πεις "δεν είναι αυτό μια τρομερή δέσμευση, να είσαι συνεχώς έτσι τεντωμένος;" Να είσαι τεντωμένος μ' Αυτόν που αγαπάς, με τον καλύτερο Φίλο σου;
Α, όχι! Έρχεται τόσο φυσικά, τόσο αυθόρμητα, τόσο σαν μια πηγή, ασυναίσθητα, ακόπιαστα.
Επειδή η αληθινή ζωή είναι πάντα εύκολη και ξεχειλίζει...
A.SIMPSON
ΠΗΓΗ: Διάκρισις
Το μικρό αρνάκι το έφεραν με χαρά πολύ στο σπίτι τους και το μικρό κορίτσι το υποδέχτηκε με λαχτάρα και όνειρα.
Σαν μωρό το αρνάκι με το μπιμπερό το γάλα και ο Μικρούλης, έτσι τον φώναζε, άρχισε να μεγαλώνει μέσα στην αγάπη και τη φροντίδα. Έγινε κι αυτός μέλος του σπιτιού, οικείος κανονικός, στην αγκαλιά του κοριτσιού που ιδιαίτερα και με περισσή αγάπη το φρόντιζε σαν ζωντανό μπιμπελό. Παιχνίδι και χαρά η ζωή του Μικρούλη, όμως είχε απαιτήσεις ο Μικρούλης. Tους φώναζε αν τον προσπερνούσαν με βιασύνη, απαιτούσε την αγάπη, και τη διεκδικούσε με ένα γερό μακρόσυρτο βέλασμα.
Καλοζωισμένος ο Μικρούλης, ζωή και...αρνί την πέρναγε, αρνί από σπίτι άλλωστε, έμαθε να τρώει ότι έτρωγαν όλοι, και γεμιστά και γλυκά και ότι του δίνανε δεν έλεγε όχι, ήταν μια πανδαισία. Έτσι μεγάλωσε και έγινε δυνατός και...μεγάλος ο Μικρούλης.
Πέρασε όμως ο καιρός, και ανέκυψε ζήτημα με τον Μικρούλη. Να τον κρατήσουν πια δεν μπορούσαν, και έπρεπε να τον δώσουν, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Τι να γίνει η συνεχής ζωή παρέα με τον Μικρούλη δεν ήταν πια μπορετή και συμβατή με την οικιακή οικονομία. Τα όνειρα άλλωστε δεν πάνε μαζί με τα οικονομικά. Το σκέφτηκαν από δω, από κει, δεν έβγαινε. Έπρεπε να τον αποχωρισθούν. Έτσι αποφάσισαν με πόνο να το πάνε σε ένα βοσκό μακριά σε ένα χωριό που ήξεραν. Τον άφησαν εκεί στο κοπάδι και στη στάνη. Μαζί με τα άλλα πρόβατα ο Μικρούλης έπρεπε από δω και πέρα να αλλάξει ζωή, η πολιτική του ζωή έγινε αναπάντεχα βουκολική!!
Νοσταλγία για βουνό μεριά.
Κάποιοι μήνες μετά το κορίτσι μαζί με τους δικούς της ανεβαίνει στο βουνό ζητώντας να δει ξανά τον Μικρούλη. Το κοπάδι έλειπε, δεν ήταν εκεί, δεν ήταν στη στάνη και έπρεπε να ανέβουν πιο πάνω. Εκεί στην πλαγιά πιο πάνω βλέπουν το κοπάδι μαζεμένο και αρχίζουν να πλησιάζουν με προσμονή.
Κάποια στιγμή μη μπορώντας να πλησιάσουν πιο κοντά, κοντοστάθηκαν. Το κοριτσάκι δεν είχε άλλο τρόπο να δει τον Μικρούλη...και άρχισε να φωνάζει με την άδολη παιδιάστικη φωνή της το όνομά του: "Mικρούλη", "Μικρούλη", "Μικρούλη".
Τα πρόβατα συνέχισαν το δρόμο του χορταριού, δεν φάνηκε κάτι συνταρακτικό να συμβαίνει. Συνέχισαν ανέμελα, αλλά μια στιγμή κάποιο μένει πίσω χώρια από τ άλλα τα πρόβατα. Στάθηκε ακίνητο να την κοιτάει, μόνο του σήκωσε το κεφάλι από το χορτάρι προς τα κει που ερχόταν η φωνή.
Το κορίτσι μεγάλωσε αλλά ποτέ δεν ξέχασε την εικόνα της ανταπόκρισης! Ο Μικρούλης της ήταν εκεί και την περίμενε, δεν είχε ξεχάσει ποτέ τον ήχο της αγάπης. Η αγάπη ανεξίτηλα χαράσσεται. Δεν μπορείς να προσπεράσεις την αγάπη, να αδιαφορήσεις, να την πετάξεις δεν γίνεται.
"τα πρόβατα την φωνήν Aυτού ακούουσι, και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ' όνομα και εξάγει αυτά...Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών". Ιωάν.10:3-14
Με τη σημαίνουσα φυσική εικόνα ο Ιησούς Χριστός δίδει σε όλους μας την Αλήθεια, το πνευματικό νόημα, το σημαινόμενο που έχουμε ανάγκη να νοήσουμε. Χωρίς την προβολή της πνευματικής σημασίας που μόνο ο Χριστός δίνει θα μέναμε σε μια απλά συγκινητική φυσική εικόνα, που δεν καλύπτει την ανάγκη της προσωπικής μας σωτηρίας. Γι αυτό είναι ανάγκη να ακούσουμε τη φωνή των εξηγήσεων που μόνο ο Χριστός μπορεί να μας δώσει δια του λόγου της αληθείας Του. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μαρτυρεί περί του Ιησού Χριστού και λέγει σε όλους μας: "ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν". Ιωάν.1:15-18...
Σ.Φ.
Σύμφωνα με έρευνες, οι άνθρωποι έχουμε εμμονή για το μέλλον τους. Θέλουμε να γνωρίζουμε τι θα συμβεί τον επόμενο χρόνο, σε 10, 20, 100 .Είναι πραγματικά απίστευτο, πόσους διαφορετικούς τρόπους έχουν δοκιμάσει οι άνθρωποι προσπαθώντας να προβλέψουν το μέλλον: αστρολογία, καφετζούδες κ.λ.π. Όμως πως βλέπει ο χριστιανός το "μέλλον"; Η Επιστολή Ιακώβου 4:13-17 μας λέει πώς να αντιμετωπίζουμε το μέλλον.
Μας λέει ότι πρέπει να προσέχουμε τρία λάθη που συχνά κάνουμε σαν άνθρωποι σχεδιάζοντας το μέλλον μας. Σύμφωνα με τον Ιάκωβο 4:13 μας διευκρινίζει το πρώτο λάθος μέσω μιας τυπικής συνομιλίας μεταξύ δύο επαγγελματιών εμπόρων: "Ελάτε τώρα κι εσείς που λέτε: "Σήμερα ή αύριο θα πάμε σ εκείνην εκεί την πόλη, και θα παραμείνουμε εκεί ένα χρόνο, και θα κάνουμε εμπόριο και θα κερδίσουμε". Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι το κακό υπάρχει με το να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, και για την κάθε μέρα. Το πρώτο λάθος είναι, ότι σχεδιάζουμε το μέλλον μας χωρίς το Θεό. Γνώριζε ο συγκεκριμένος έμπορος τι ήθελε, ήξερε πώς να το αποκτήσει, αλλά δεν συμβουλεύτηκε το Θεό. Είναι ωραίο να κάνουμε όνειρα, να έχουμε στόχους, αρκεί να περιλαμβάνουμε σε όλα αυτά και το Θεό. Να προσευχόμαστε σ Αυτόν για τα όνειρά μας. Μπορεί να λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό, αλλά πολλές φορές Τον ξεχνάμε στη ζωή μας.
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Να περιλάβουμε και το Θεό στα σχέδιά μας. Ο Ιάκωβος λέει: "Αντί γι αυτό, θα έπρεπε να λέτε: "Θα ζήσουμε αν το θελήσει ο Κύριος και θα κάνουμε αυτό ή εκείνο". εδάφιο 15. Υπογραμμίστε το ΑΝ. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί αύριο. Μπορούμε να κάνουμε σχέδια. Αλλά όχι με σιγουριά. Πολλές φορές επαναλαμβάνουμε μηχανικά την φράση "Θεού θέλοντος". Δεν πρέπει να το λέμε μόνο τυπικά, αλλά η όλη στάση ζωής μας να δίνει προτεραιότητα στο Θεό
Το δεύτερο λάθος είναι ότι λογαριάζουμε ως σίγουρο και δεδομένο το μέλλον μας. Συχνά σκεφτόμαστε ότι θα ζήσουμε για πάντα. Στα εδάφια 14 και 16 λέει: "ενώ δεν ξέρετε τι θα συμβεί αύριο. Γιατί τι είναι στην πραγματικότητα η ζωή σας; Ατμός είναι, που για λίγο μόνο φαίνεται κι έπειτα εξαφανίζεται! (14) Και εσείς καυχιέστε τώρα μέσα στις αλαζονικές σκέψεις σας. Κάθε παρόμοια καύχηση είναι πονηρή".
Αυτοί είναι δύο λόγοι να μην λαμβάνουμε ως δεδομένο το μέλλον μας.
Πρώτον, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί απόψε, πόσο μάλλον του χρόνου. Μπορεί να ξεκινήσει κάποιος πόλεμος, η οικονομία να πάει από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι μας να μας εγκαταλείψουν κ.τ.λ. Βέβαια όλα αυτά δεν θα πρέπει να μας φοβίζουν. Απλώς ας μας κατευθύνουν στο να εμπιστευόμαστε περισσότερο το Θεό.
Δεύτερον, η ζωή είναι σύντομη. "Η ζωή σας είναι σαν ατμός". Υπάρχει και μετά εξαφανίζεται. Ποιος μπορεί να γνωρίσει πόσα χρόνια θα ζήσει; Κανείς. Η Βίβλος χρησιμοποιεί λέξεις όπως χόρτο, σκιά, σύννεφο, καπνός και ατμός για να περιγράψει την προσωρινότητα της ζωής. Μας αρέσει να γνωστοποιούμε τα σχέδιά μας. Αυτό φανερώνει υπεροψία. Ποια είναι η διαφορά; Τα κίνητρά μας. Ο Θεός μας λέει ότι είναι σπουδαίο να θέτουμε στόχους στη ζωή μας αλλά πρώτα να συμβουλευόμαστε Αυτόν
Ποια είναι όμως η λύση; Στο Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο διαβάζουμε στο 6:34 "Μην ανησυχείτε, λοιπόν, για την αυριανή ημέρα, γιατί η αυριανή ημέρα θα φροντίσει για τα δικά της. Αρκετό είναι για την κάθε μέρα το δικό της πρόβλημα". Το μέλλον μπορεί να φαίνεται αγχωτικό και καταπιεστικό αλλά ευτυχώς έρχεται σε "μικρές δόσεις" στο 24ωρο, και όχι όλο μονομιάς. Σίγουρα δεν μπορούμε να ζήσουμε το μέλλον. Μπορούμε όμως να χαρούμε μόνο το παρών.
Το τρίτο λάθος στο οποίο υποπίπτουμε, είναι όταν αναβάλλουμε να κάνουμε το καλό: "Όποιος λοιπόν, ξέρει να κάνει το καλό και δεν το κάνει, αυτό γι αυτόν είναι αμαρτία". Ιάκ. 4:17. Μπορεί να γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό, αλλά τι περισσότερες φορές δεν το κάνουμε. Στο ερώτημα: "Τι είναι αμαρτία", στο μυαλό μας έρχονται απαντήσεις όπως: φόνος, πορνεία, κλεψιά, ψέμα κ.τ.λ. Όλα αυτά πράγματι είναι αμαρτίες, ωστόσο υπάρχουν και οι αμαρτίες της παράλειψης, κάποιων καλών πράξεων, όπως φαίνεται στο παραπάνω εδάφιο.
Ο Χριστιανισμός, είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να αποφεύγουμε απλά το κακό. Η λύση είναι να κάνουμε το καλό αμέσως. Στις Παροιμίες 3:27-28 διαβάζουμε: "Μην αρνηθής το καλόν προς εκείνους, εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό. Μη είπης προς τον πλησίον σου, Ύπαγε και επανάστρεψον και αύριον θέλω σοι δώσει· ενώ έχεις τούτο παρά σεαυτώ". Αν κάποιος έρθει και μας ζητήσει μια χάρη, μην του την αρνηθούμε, ας τον βοηθήσουμε αμέσως. Μην το αναβάλουμε για αύριο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Ας εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στο Θεό. Ας δώσουμε τη ζωή μας στον Κύριο Ιησού Χριστό που είναι η γέφυρα μας προς το Θεό και ας Του ζητήσουμε να μας βοηθά καθημερινά στη ζωή μας, πώς να ζούμε αλλά και πώς να κάνουμε μελλοντικά σχέδια για τη ζωή μας με Αυτόν...
Μια ακόμη περίοδος Καρναβαλιού ξεκινάει στην χώρα μας. Για μας τους Χριστιανούς που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε το Θεό, προκύπτουν μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα-διλήμματα:
Να συμμετέχουμε σ αυτή τη "γιορτή", ή να απέχουμε;
Να φορέσουμε μια μάσκα του ψεύδους ή να ζήσουμε στην αλήθεια χωρίς προσωπεία;
Να ακολουθήσουμε θυσίες στα είδωλα ή ν ακολουθήσουμε τον Ιησού Χριστό που θυσιάστηκε για μας;
Αγαπητοί, πολλά πράγματα στη ζωή μας τα κάνουμε, χωρίς να ξέρουμε γιατί τα κάνουμε. Καλόπιστα τις περισσότερες φορές, ακολουθούμε έθιμα και παραδόσεις που μας άφησαν οι παλαιότεροι, χωρίς να εξετάζουμε τους κινδύνους που μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτά. Η Αγία Γραφή όμως μας λέει: "Ο λαός αφανίστηκε για έλλειψη γνώσης επειδή, εσύ απέρριψες τη γνώση, και εγώ απέρριψα εσένα". Ωσηέ 4:6
Πολλές φορές πίσω από το πέπλο της λαϊκής παράδοσης και της νοούμενης σάτιρας, βρίσκονται θανάσιμες παγίδες. Τέτοια παγίδα είναι το καρναβάλι που διοργανώνεται κάθε χρόνο και έχει πάρει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις. Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, χαρακτηρίζει πολύ σωστά το φαινόμενο αυτό "λοιμική νόσο", δηλαδή επιδημία.
Το να χαίρομαι μπορεί να χαρακτηριστεί νόσος; Βεβαίως αν αυτό με το οποίο χαίρομαι δεν είναι καλό.Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο (+407) "Το να χαιρόμαστε με όλα δεν είναι καλό, επειδή και ο μοιχός χαίρεται όταν καταστρέφει τον γάμο του πλησίον του. Ας μη κοιτούμε λοιπόν το αν κάποιος χαίρεται, αλλά εάν για καλό πράγμα χαίρεται"… (Υπομν. στο Ματθ. κεφ.58).
Το βρίσκεις σωστό ένας Χριστιανός να συμμετέχει σε μια ειδωλολατρική γιορτή που έχει τις ρίζες της στα Σατουρνάλια (Κρόνια Όργια), στις Διονυσιακές λατρείες και στα Ελευσίνια μυστήρια που όλα προέρχονται από τις Βαβυλωνιακές λατρείες; Γνωρίζεις ότι Κάρνα σημαίνει εορτή συνυφασμένη με το Βάαλ, Καρναβάαλ το Θεό της ακολασίας και της κραιπάλης, στη λατρεία του οποίου γινόταν μέχρι και ανθρωποθυσίες;
Τι Χριστιανοί είναι αυτοί που στηρίζουν τέτοια ειδωλολατρικά έθιμα; Τι δουλειά έχει ο Ιησούς Χριστός και οι πιστοί με τα μεθύσια, τα πρόστυχα λόγια, τα πειράγματα και τα αστεία, τα φιλήδονα βλέμματα και τα μέθη; "Μη ομοζυγείτε με τους απίστους επειδή, ποια συμμετοχή έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Και ποια κοινωνία έχει το φως προς το σκοτάδι; Και ποια συμφωνία έχει ο Χριστός με τον Βελίαλ; Ή ποια μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστο; Και πώς να συμβιβαστεί ο ναός του Θεού με τα είδωλα;" Γι αυτό, "βγείτε έξω από ανάμεσα τους και αποχωριστείτε", λέει ο Κύριος, "και μη αγγίξετε τίποτε ακάθαρτο, και εγώ θα σας δεχθώ," Κοριν. Β 6:14-17
Πόσο ευχαριστημένος νομίζεις ότι είναι ο Θεός όταν σε βλέπει ντυμένο μασκαρά; Πόσο σε τιμούν ως Χριστιανό οι αθυροστομίες και οι αισχρολογίες γύρω από τα καρναβάλια στο όνομα της λαϊκής παράδοσης; Μέχρι πότε θα συμβιβάζεσαι λέγοντας "Ε, δε βαριέσαι! Αφού όλοι πάνε γιατί όχι και εγώ; Αφού όλα τα παιδιά ντύνονται μασκαράδες γιατί όχι και το δικό μου;"
Πόσες αξίες και πόσα πιστεύω είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις στο όνομα του κέρδους και της διαφήμισης που έχει η πόλη από το καρναβάλι; Γιατί να μη γίνει γνωστή η πόλη μας από τον εθελοντισμό, την αλληλεγγύη, τη φροντίδα του ανήμπορου, τη μόρφωση, τον αθλητισμό; Υπάρχουν τόσα θαυμάσια πεδία που μπορούμε να δώσουμε την ενέργεια μας. Γιατί ν αφήσουμε το διάβολο να κυριαρχήσει στη ζωή μας;
Τι λέτε, αρκούν τα φύλλα συκής να σκεπάσουν τη γύμνια μας, όταν από την Καθαρά Δευτέρα θα βγάλουμε τη μια μάσκα, και θα φορέσουμε την άλλη, αυτή του Χριστιανού που μπαίνει στη μεγάλη νηστεία (ξηροφαγία) εν όψει του Πάσχα; Αυτό που κάνουμε δεν είναι υποκρισία; Αγαπητοί, ο Θεός μας έπλασε σύμφωνα με την εικόνα Του. Τι είναι λοιπόν αυτό που σπρώχνει τον άνθρωπο να μασκαρευτεί, να αλλάξει την εικόνα που του έδωσε ο Θεός; Ποιος κρύβεται από πίσω; Ποιος είναι αυτός που θέλει να γελοιοποιήσει τον άνθρωπο; Δεν είναι άλλος από το διάβολο!
Ποια είναι η λύση; "να έλθουμε στην επίγνωση της αληθείας για να σωθούμε" Τιμοθ.Α' 2:4. Γι αυτό, ας ζητήσουμε το Θεό στη ζωή μας, "επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή" Ιωάν. 3:14.
Τώρα ο Ιησούς Χριστός μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε, να καταδικάσουμε την αμαρτία, να μετανοήσουμε και να πάρουμε το Ευαγγέλιο ως οδηγό στη ζωή μας. Ν αφήσουμε τα λόγια του Θεού να μας οδηγήσουν σαν λυχνάρι που φέγγει μέσα στο σκοτάδι της εποχής μας. Έτσι θα ζήσουμε μια αγία, χαρούμενη και ευλογημένη ζωή εμείς και τα παιδιά μας, τώρα και στην αιωνιότητα μέσω του Ιησού Χριστού.
"Και δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου του οποίου πρέπει να σωθούμε". Πράξεις αποσ.4:12...
Η αγάπη είναι μία και είναι η αληθινή. Αγάπη που δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ των
ανθρώπων. Όποιος έχει την αγάπη του Ιησού Χριστού, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως έθνους, λαών, φυλών και γλωσσών. Δεν ενδιαφέρεται εάν ο πλησίον είναι ωραίος ή άσχημος, ούτε τον νοιάζει εάν είναι φίλος ή εχθρός.
Όποιος έχει την αληθινή αγάπη του Ιησού Χριστού, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, όπως και να του συμπεριφέρονται. Όπως μια πηγή βγάζει νερό καθαρό για όλους και δεν μπορεί να διακρίνει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και να βγάζει πότε γλυκό, πότε πικρό και πότε αλμυρό, έτσι και ο άνθρωπος που έχει την αγάπη του Ιησού Χριστού, δε δείχνει σε κανένα καμιά κακία και αγαπάει όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Την αγάπη αυτή την έφερε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός από τον ουρανό και την δίδαξε με το Λόγο Του και την έδειξε με τη ζωή Του. "Ηκούσατε ότι ερρέθη, θέλεις αγαπά τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, δια να γίνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι Αυτός ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Ματθαίος 5:43-45
Πρώτη φορά και μοναδική ακούσθηκε τέτοια αγάπη. Να ευεργετούμε αυτούς που μας μισούν, να ευλογούμε αυτούς που μας καταρώνται και να προσευχόμαστε γι αυτούς που μας βλάπτουν και μας κατατρέχουν.
Ο Μωυσής μίλησε για μια αγάπη για το Θεό "εξ όλης της καρδίας, ψυχής, ισχύος και διανοίας και για τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας".
Ο νομικός όμως που ο Κύριος του μίλησε γι αυτή την αγάπη, μπερδεύτηκε και ήθελε να δικαιολογήσει την αδυναμία του, ρωτώντας: "Και ποιος είναι ο πλησίον μου Κύριε;" Ο Κύριος του είπε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και του φανέρωσε ότι ο πλησίον δεν είναι μόνο ο συμπατριώτης του, ο Εβραίος, αλλά οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα συναντήσει στο δρόμο και θα είναι πληγωμένος και μισοπεθαμένος και θα έχει την ανάγκη του.
Με το παράδειγμά Του δίδαξε αυτή την αγάπη, όχι μόνο όταν επάνω στο σταυρό φώναξε: "Πάτερ, συγχώρεσέ τους, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν", αλλά και στην καθημερινή Του ζωή. Ποτέ δε θύμωσε εναντίον κανενός, ποτέ δεν απείλησε κανέναν, ποτέ δε λοιδόρησε κανένα.
Ο απόστολος Πέτρος θαυμάζει αυτή τη συμπεριφορά Του και γράφει στην επιστολή του: "Επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη Αυτού. Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού. Όστις λοιδωρούμενος δεν αντελοιδώρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν Εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως". Α Πέτρου 2:21-23
Το παράδειγμα του Κυρίου Ιησού Χριστού ακολούθησε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, ο οποίος την ώρα που τον λιθοβολούσαν φώναξε: "Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην". Πράξεις 7:60
Όλοι οι απόστολοι και όλοι οι χριστιανοί ακολούθησαν την ίδια αγάπη. Κανένας δε χρησιμοποίησε ποτέ βία, όπλα και κατηγορίες εναντίον των εχθρών για να υπερασπίσει το Χριστό και το Ευαγγέλιο.
Έτσι οι χριστιανοί νίκησαν όλους τους εχθρούς τους με την αληθινή αγάπη του Ιησού Χριστού, και κήρυξαν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο και ίδρυσαν εκκλησίες σε όλες τις πόλεις του κόσμου, χωρίς να διαθέτουν μέσα, και χωρίς να χρησιμοποιήσουν ποτέ απειλές ή οποιασδήποτε μορφής βία.
Μόνο με την αγάπη του Ιησού Χριστού επιβλήθηκαν σε όλο τον κόσμο...
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες όταν έφτιαξαν το ακάνθινο στεφάνι που φόρεσαν στο Ιησού Χριστό, προφανώς για να διασκεδάσουν, τα Ευαγγέλια το αναφέρουν σαν ένα σημαντικό μέρος των παθών Του. Φαίνεται πως υπάρχει εδώ μια ειρωνική αλήθεια, ο Ιησούς Χριστός ήταν Βασιλιάς, όμως πριν αναλάβει τη βασιλεία Του, έπρεπε πρώτα να γευθεί την απόρριψη από το λαό Του, τον εμπαιγμό και τα πάθη, από ένα κόσμο γεμάτο από αγκάθια,τον πόνο και τη διαφθορά της αμαρτίας. Θεμελίωσε λοιπόν το βασιλικό Του δικαίωμα, βιώνοντας τον πόνο προσωπικά, και ανέλαβε την εξουσία καθώς Τον έστεψαν με το αγκάθινο στεφάνι.
Αυτό έχει σημασία και στη δική μας ζωή.
Το αγκάθινο στεφάνι δεν είναι απλή σκηνική λεπτομέρεια σε κινηματογραφική ταινία, από αυτές που συγκινούν τον κόσμο λίγες μέρες πριν το Πάσχα, αλλά έχει σημασία και για τη δική μας ζωή επίσης.
Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι, εάν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, πρέπει να σηκώνουμε καθημερινά το σταυρό μας, με την ίδια έννοια θα μπορούσε επίσης να πει ότι πρέπει να αποκτήσουμε εμπειρία και από το αγκάθινο στεφάνι Του, αφού είμαστε ενωμένοι μαζί Του στο καμίνι των παθών. Το αγκάθινο στεφάνι είχε σημασία για τον Ιησού Χριστό, και έχει σημασία για κάθε άνθρωπο που Τον ακολουθεί.
Όπως περιγράφει η Γένεση, ο Αδάμ και η Εύα απέρριψαν το Θεό όταν διάλεξαν ν αποκτήσουν τη γνώση του καλού και του κακού. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού, όμως είναι μεγάλο κακό η βίωση του κακού, επειδή οδηγεί σε μια πορεία γεμάτη αγκάθια και βάσανα.
Μέρος της τιμωρίας που έλαβαν οι Πρωτόπλαστοι από το Θεό για την παράβασή τους, ήταν και τούτο: "Κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε". Γέν.3:17-18.
Γι αυτό δεν ήταν παράξενο που όταν ο Ιησούς ήρθε να κηρύξει τη Βασιλεία του Θεού, η ανθρωπότητα, απομακρυσμένη όπως ήταν από το Θεό, όχι μόνο Τον απέρριψε αλλά έδειξε έμπρακτα αυτή την απόρριψη με αγκάθια και θάνατο.
Ο Ιησούς Χριστός τα αποδέχθηκε όλα αυτά μαζί και το αγκάθινο στεφάνι, σαν μέρος του πικρού ποτηριού Του, επειδή ήθελε να υποφέρει όλα όσα και οι άνθρωποι, ώστε να μπορεί να ανοίξει σ εμάς πόρτα διαφυγής απ’ αυτό τον κόσμο των δακρύων.
Οι κυβερνήσεις αυτού του κόσμου συνηθίζουν να φορτώνουν στους πολίτες τους όλο και περισσότερα αγκάθια. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπέφερε ο ίδιος όλα όσα Του έκαναν, για να μπορεί να εξαγοράσει όλους εμάς από αυτόν τον κόσμο της ασέβειας και των αγκαθιών.
Όλοι υποφέρουμε από αγκάθινα στεφάνια. Όλοι έχουμε ένα σταυρό που σηκώνουμε. Όλοι ζούμε σ αυτό τον πεσμένο κόσμο και συμμετέχουμε στον πόνο και τη θλίψη του. Όμως τα αγκάθινα στεφάνια και οι σταυροί που σηκώνουμε βρίσκουν τη λύση τους στον Ιησού, που είπε: "Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ υμάς και μάθετε απ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν".Ματθ.11:28-30.
Ο κόσμος της Βασιλείας του Θεού που περιμένουμε, θα κυβερνηθεί από ανθρώπους που θα έχουν υπερνικήσει τα αγκάθια. Είναι εκείνοι που συμπάσχουν τώρα μαζί Του, για να αξιωθούν να αναλάβουν θέσεις διακυβέρνησης στη Νέα Δημιουργία Του.
"Εάν συναπεθάνομεν, θέλομεν και συζήσει· εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει". Β' Τιμ.β:11-12...
Έπειτα, τον ρωτούν οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς: Γιατί οι μαθητές σου δεν περπατούν σύμφωνα με την παράδοση των πρεσβυτέρων, αλλά τρώνε ψωμί με άπλυτα χέρια; Κι εκείνος απαντώντας τούς είπε, ότι: Καλά προφήτευσε για σας τους υποκριτές ο Ησαΐας, όπως είναι γραμμένο: "Ο λαός αυτός με τιμάει με τα χείλη, η καρδιά τους όμως απέχει από μένα. Και με σέβονται μάταια, διδάσκοντας διδασκαλίες, εντολές από ανθρώπους". Επειδή, αφού αφήσατε την εντολή του Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων, πλύσεις ξύλινων δοχείων και ποτηριών, και άλλα τέτοια πολλά παρόμοια κάνετε. Και τους έλεγε: Ωραία αθετείτε την εντολή του Θεού, για να τηρείτε την παράδοσή σας... Ακυρώνοντας τον λόγο του Θεού λόγω της παράδοσής σας, που παραδώσατε. Και κάνετε πολλά παρόμοια τέτοια. Μάρκος 7:5-9,13.
Πως θα πρέπει να λατρεύουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό; Ποια είναι η πηγή που θα μας οδηγήσει σε μια ευχάριστη σχέση με τον Πατέρα Θεό; Μερικοί λένε ότι ο Θεός είναι Εκείνος που θέσπισε "τις εκκλησιαστικές παραδόσεις" για να τις ακολουθεί και να τις τηρεί ο λαός. Άλλοι λένε ότι "οι εκκλησιαστικές παραδόσεις" έχουν την επιδοκιμασία του Θεού και κατέχουν πολύ πιο υψηλή θέση από τον Άγιο Λόγο του Θεού. Θα ήθελα όμως να σας πω, όσο πιο ευγενικά μπορώ, ότι αυτό είναι μεγάλο λάθος. Δεν υπάρχει καμιά εξουσία που δίδεται σε οποιονδήποτε άνθρωπο, σε οποιαδήποτε εκκλησία εδώ κάτω στη γη, που να είναι ανώτερη από αυτήν που έχει η Βίβλος.
Η Αγία Γραφή δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, σαν την τελική αυθεντία σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να ζούμε και να την πιστεύουμε. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει τον τρόπο της σωτηρίας δια της πίστεως στον Χριστό. "Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή. Όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει επάνω του". Ιωάννης 3:36. Για μερικούς ανθρώπους, η απλή αυτή πίστη στον Υιό του Θεού είναι πάρα πολύ εύκολη για "τη δική τους" τη σωτηρία. Μέσα στους αιώνες της εκκλησιαστικής ιστορίας οι άνθρωποι πρόσθεταν συνεχώς τις δικές τους προσωπικές σκέψεις και ιδέες προσπαθώντας να ευχαριστήσουν τον Θεό και να αποσπάσουν τη συγχώρησή Του, την ευλογία Του και την αιωνιότητα στον Ουρανό. Όλοι αυτοί οι ανθρώπινοι τύποι λατρείας έχουν φθάσει μέχρι τις μέρες μας σαν "εκκλησιαστικές παραδόσεις"! "Να βλέπετε μήπως σας εξαπατήσει κάποιος μέσω της φιλοσοφίας και της μάταιης απάτης, σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων, σύμφωνα με τα στοιχεία του κόσμου, και όχι σύμφωνα με τον Χριστό. Επειδή, μέσα σ αυτόν κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά. Και μέσα σ αυτόν είστε πλήρεις, αυτός που είναι το κεφάλι κάθε αρχής και εξουσίας".Κολοσσαείς 2:8-10. Αλλά σε ρωτάω, ποιος έδωσε στους ανθρώπους αυτή την εξουσία να προσθέτουν οτιδήποτε στον τελειωμένο και αντικαταστατικό θάνατο του Χριστού πάνω στο Γολγοθά;
"Λοιπόν, αδελφοί, να μένετε σταθεροί, και να κρατάτε τις παραδόσεις, που διδαχθήκατε, είτε με λόγο είτε με επιστολή μας" Β’ Θεσσαλονικείς 2:15. Η βάση για μας προκειμένου να προσδιορίσουμε τη λατρεία μας και τις θρησκευτικές μας πρακτικές, που μας έχουν παραδοθεί διαμέσου των αιώνων, είναι ο αδιάψευστος και αλάνθαστος Λόγος του Θεού. Τον Θεό θα πρέπει να Τον λατρεύουμε "εν πνεύματι και αληθεία". "Ο δικός σου Λόγος είναι αλήθεια". Ιωάννης 17:17. Οι παραδόσεις θα πρέπει πάντα να εξετάζονται με βάση το Φως της Βίβλου και όχι τα λόγια των ανθρώπων!
Γιατί άραγε βρίσκουμε ανθρώπους που λατρεύουν εικόνες, που λατρεύουν αγίους της παλαιάς εποχής, και διάφορα εκκλησιαστικά αντικείμενα; Ποιος τα δίδαξε αυτά, ο Θεός ή οι άνθρωποι; Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε και ο Ιησούς με τους θρησκευόμενους ανθρώπους της εποχής Του... "Επειδή, αφού αφήσατε την εντολή του Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων, πλύσεις ξύλινων δοχείων και ποτηριών, και άλλα τέτοια πολλά παρόμοια κάνετε. Και τους έλεγε: Ωραία αθετείτε την εντολή του Θεού, για να τηρείτε την παράδοσή σας... Ακυρώνοντας τον λόγο του Θεού λόγω της παράδοσής σας, που παραδώσατε. Και κάνετε πολλά παρόμοια τέτοια". Μάρκος 7:8-9,13. Η υπακοή αυτή στις παραδόσεις πού οδηγεί, αλήθεια; Οδηγεί τους ανθρώπους στον Χριστό ή στην καταδίκη τους στην αιώνια Κόλαση; Σκληρά λόγια ίσως, αλλά η αιωνιότητα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες!
Οι περισσότερες εκκλησιαστικές παραδόσεις δίνουν στον κόσμο μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας. Νομίζουν ότι ο Θεός ευχαριστιέται αν ανάψουν ένα κεράκι σύμφωνα με την παράδοσή τους, ή αν φιλήσουν μια εικόνα... Η ασφάλειά μας όμως βρίσκεται μόνον στο Λόγο του Θεού. "Εκείνος που έχει τον Υιό έχει τη ζωή. Εκείνος που δεν έχει τον Υιό του Θεού, δεν έχει τη ζωή". Α’ Ιωάννου 5:12. Ο δρόμος που οδηγεί στον Ουρανό είναι διαμέσου της πίστης μας στον Ιησού Χριστό και στο λυτρωτικό Του έργο για τη συγχώρηση των αμαρτιών μας πάνω στο σταυρό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορούμε να κάνουμε εμείς, ούτε καμιά εκκλησιαστική παράδοση που μπορούμε να τηρήσουμε για να κερδίσουμε τη σωτηρία μας. "Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, μέσω της πίστης. Κι αυτό δεν είναι από σας. Είναι δώρο του Θεού. Όχι από έργα, για να μη καυχηθεί κάποιος". Εφεσίους 2:9.
Πολλοί άνθρωποι μιλάνε για την αγάπη τους για τον Χριστό και λένε ότι αισθάνονται καλύτερα όταν τηρούν όλες αυτές "τις παραδόσεις". Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι δεν είναι ο Θεός εκείνος που θέσπισε όλες αυτές τις θρησκευτικές δραστηριότητες. Ο Θεός θέλει από μας να πιστέψουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό για να σωθούμε. Θέλει να έρθουμε σ Εκείνον και να αναπαυθούμε από όλα αυτά τα θρησκευτικά έργα μας και την ειδωλολατρεία. Δεν είναι υπερηφάνεια ή άγνοια να λέμε ότι γνωρίζουμε ότι έχουμε σωθεί και ότι έχουμε αιώνια ζωή επειδή πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό. Η εκκλησιαστική παράδοση θα σου πει ότι κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την αιώνια ζωή, ο Λόγος του Θεού όμως μας λέει πολύ καθαρά ότι: "Αυτά έγραψα σε σας που πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού, ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, και για να πιστεύετε στο όνομα του Υιού του Θεού". Α’ Ιωάννου 5:13. Ο Θεός θέλει απ τον καθένα μας να ταπεινωθούμε και να δεχτούμε το δώρο Του, προσευχόμενοι στον Ιησού Χριστό. "Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του". Ιωάννης 1:12.
Εσύ που βρίσκεσαι; Γνωρίζεις ότι έχεις αιώνια ζωή; Σε παρακαλώ να εμπιστευθείς τον Άγιο Λόγο του Θεού! Διάβαζε τη Γραφή σου! Κάλεσε τον Ιησού Χριστό στη ζωή σου, εξομολογήσου σ Εκείνον τις αμαρτίες σου, και ο Ιησούς Χριστός θα σε σώσει!...
ΠΗΓΗ: ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
Θέλω να σας μιλήσω για τον Ιησού, και μόνο για Εκείνον. Συχνά ακούω χριστιανούς να λένε ότι χρειάζονται ή ότι απέκτησαν κάποια θεία θεραπεία, ότι χρειάζονται ή ότι απέκτησαν κάποια ευλογία, ότι ζητάνε αγιασμό, κάποια αποκάλυψη, ή κάτι άλλο. Ευχαριστώ όμως τον Θεό επειδή καταλάβαμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η ευλογία, δεν είναι η θεραπεία, δεν είναι ο αγιασμός. Δεν είναι κάτι, δεν είναι κάποιο πράγμα αλλά κάτι πολύ καλύτερο. Είναι ο Ιησούς Χριστός, Αυτός ο ίδιος! Είναι το ίδιο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που χρειαζόμαστε. Πολλοί έχουν την ιδέα του πράγματος αλλά όχι την πραγματικότητα. Μπορεί να έχουν κάτι στην καρδιά τους ή στη συνείδησή τους ή στη θέλησή τους. Αλλά δεν έχουν Εκείνον τον ίδιο στη ζωή και στο πνεύμα τους, επειδή έχουν μόνο αυτό που είναι εξωτερική έκφραση και σύμβολο της πνευματικής πραγματικότητας. Πολύ καιρό είχα προσευχηθεί για αγιασμό. Μια φορά μάλιστα αισθάνθηκα κάτι και το άρπαξα τόσο δυνατά, μένοντας ξάγρυπνος όλο το βράδυ από φόβο μήπως το χάσω. Και φυσικά έφυγε, μαζί με την επόμενη αίσθηση και την επόμενη διάθεση. Το έχασα γιατί κρατούσα το πράγμα, όχι Εκείνον! Όταν τελικά πήρα τα μάτια μου από τον αγιασμό μου και τις εμπειρίες μου, και τα έριξα στον Χριστό που έχει έρθει μέσα μου, αντί για κάποια εμπειρία βρήκα έναν Χριστό μεγαλύτερο από την ανάγκη της στιγμής, έναν Χριστό που είχε τα πάντα που για πάντα θα χρειαζόμουν, έναν Χριστό δοσμένο σ' εμένα μια για πάντα. Και όταν Τον είδα μ' αυτό τον τρόπο, αυτό ήταν για μένα μια τέτοια ανάπαυση. Ήταν όλα καλά! Δεν είχα αυτό που μπορούσα να κρατήσω μόνο αυτή τη στιγμή, αλλά μέσα σ' Αυτόν, ότι θα χρειαζόμουν και την επόμενη, και τη μεθεπόμενη, και τη μεθεπόμενη. Και φαντάζομαι πώς θα είναι σε ένα εκατομμύριο χρόνια, όταν θα λάμπουμε σαν τον ήλιο στην βασιλεία του Πατέρα μας (Ματ. 13:43), και θα έχουμε "όλο το πλήρωμα του Θεού". Το ίδιο νόμιζα και για τη θεραπεία. Σαν να ήμουν ένα παλιό ξεκούρδιστο ρολόι, ο Κύριος θα με κούρδιζε καλά και εγώ θα πήγαινα σαν μηχανή. Δεν είναι καθόλου έτσι. Αντίθετα, βρήκα ότι ήταν Εκείνος ο ίδιος που ερχόταν να μου δώσει αυτό που είχα ανάγκη τη στιγμή αυτή. Εγώ ήθελα να αποθηκεύσω μια μεγάλη προμήθεια για να αισθάνομαι πλούσιος, μια προμήθεια πολλών χρόνων, που να μη χρειάζεται να εξαρτώμαι απ' Αυτόν για την επόμενη μέρα. Αλλά ποτέ δεν μου έδωσε μια τέτοια αποθήκη. Ποτέ δεν είχα περισσότερο αγιασμό ή θεραπεία απ' ότι χρειαζόμουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Έπρεπε να μάθω να λαμβάνω απ' Αυτόν την πνευματική μου ζωή κάθε δευτερόλεπτο. Καθώς αναπνέω, να εισπνέω μέσα μου Εκείνον και να εκπνέω έξω τον εαυτό μου. Μ' αυτό τον τρόπο, στιγμή προς στιγμή, πρέπει να λαμβάνουμε και για το πνεύμα μας και για το σώμα μας. Ίσως πεις "δεν είναι αυτό μια τρομερή δέσμευση, να είσαι συνεχώς έτσι τεντωμένος;" Να είσαι τεντωμένος μ' Αυτόν που αγαπάς, με τον καλύτερο Φίλο σου; 
